Relaties
alle pijlers
Hoe krijg ik haar uit de negeer stand?
vrijdag 11 september 2009 om 12:15
Lieve dames,
Ik ben zelf niet zo strooierig met privé problemen, maar ik weet zelf even niet meer wat ik hier mee aanmoet.
Zal proberen het kort te houden, maar tis al een poos gaande.
Ik ben sinds een jaar of 6 heel goed bevriend met de vriendin waar het over gaat.
sinds januari gaat het contact echter moeizaam. Ik moest continu het initiatief nemen tot een afspraak maken. Was deze dan eindelijk gemaakt dan werd deze weer afgezegd. Dit zo een keer of 6 achter elkaar, en dan steeds 2 a 3 uurtjes van tevoren.
1 of 2 keer kan gebeuren, maar voor de 6e keer met een kulsmoes afzeggen op het laatste moment begint toch vervelend te worden.
Ik heb haar gewoon uitgenodigd voor mijn verjaardag in maart, waar ze niet is komen opdagen. Volgens eigen zeggen omdat ze na haar werk in slaap gevallen is, en haar wekker niet gehoord heeft. Ze werd midden in de nacht wakker. Waarom ze mij dan pas de volgende dag 's avonds belt snap ik ook niet. Als mij zoiets zou overkomen bij een vriendin die ik zeker 4 x per week zie/ spreek, zou ik 's nachts nog smsen, en de volgende dag direct bellen.
Na dat gesprek, een dag na mijn verjaardag heb ik gedacht: Nou, ik laat het initiatief aan jou, waarop ik vervolgens 3 maanden niets meer van haar gehoord heb.
Niet echt rechtlijnig van mij, maar ik heb toen toch weer contact gezocht, omdat ik het welletjes vond. Ik kreeg een berichtje terug dat zij dat ook wel vond en dat we snel moesten afspreken.
Waarop ik nog een poging of 5 gedaan heb af te spreken, maar ik kreeg 0,0 reactie meer terug.
Ik was dit zo zat, dat ik haar een mail gestuurd heb dat als het zo moest, het van mij niet meer hoefte. Dat ik niet zo met me om hoef te laten gaan en dat ze in ieder geval het fatsoen wel op kon brengen om tenminste IETS van zich te laten horen, al was het: "ik heb nu even niet zo'n zin in contact."
Daar ook bij gezet, ik laat het aan jou.
Enfin, dat geen contact heb ik volgehouden tot vorige maand, totdat er iets in mij knapte. Hoe kan het nou, dat zo'n dierbare vriendin, zomaar, geruisloos uit je leven sluipt, je negeert?
Ik kwam op vakantie huilend mijn tent uit en toen was mijn vriend het zat. Hij heeft de betreffende vriendin gesmst dat dit toch niet de bedoeling kon zijn.
Binnen een uur antwoord had ie! dat er niets aan de hand was, dat ik niet verdrietig moest zijn en dat ze heel veel van me hield. En we moesten snel maar afspreken.
Ik was erg oplucht maar nog steeds voorzichtig.
Een week of 3 geleden kreeg ik van haar een sms op zondagavond. of ik dinsdagavond af kon spreken.
Terug gesmst, prima, hoe laat en waar?
Mijn dinsdagavond vrijgehouden en nooit meer wat gehoord.
Heb d'r nog 2 keer gebeld, maar er werd niet opgenomen of terug gebeld. Ze reageert nergens op, mailtjes niet, of leuk, of boos, of lief, van wat voor toon dan ook. smsjes niet, belletjes niet.
Langsgaan kan ik niet. Ze is in de tussentijd bij een vriendin van haar gaan wonen en ik weet niet waar die vriendin woont. Ik heb deze vriendin al benaderd maar deze geeft ook niet thuis.
Ik weet inmiddels niet meer wat ik moet doen. Negeren, laten of er achteraan blijven vangen.
Het is wel een typje wat aandacht, positief of negatief, erg prettig vind, dus ik neig naar laten zitten.
Maar dat kost veel moeite en doet heel zeer, omdat ik alleen maar simpelweg wil weten wat er is, wat ik misdaan heb en waarom ze (kennelijk) geen contact wil.
Ze reageert nergens op, mailtjes niet, of leuk, of boos, of lief, van wat voor toon dan ook. smsjes niet, belletjes niet.
Langsgaan kan ik niet. Ze is in de tussentijd bij een vriendin van haar gaan wonen en ik weet niet waar die vriendin woont. Ik heb deze vriendin al benaderd maar deze geeft ook niet thuis.
Misschien moet ik in mijn hoofd maar afscheid nemen van deze vriendin, maar het is zo slecht te verkroppen, dat iemand met wie je 6 jaar zo hecht bent geweest, je ineens zo negeert.
Wat zouden jullie doen als je in mijn schoenen stond?
Vast bedankt voor het lezen van het volgens mij toch wel lange verhaal...
Ik ben zelf niet zo strooierig met privé problemen, maar ik weet zelf even niet meer wat ik hier mee aanmoet.
Zal proberen het kort te houden, maar tis al een poos gaande.
Ik ben sinds een jaar of 6 heel goed bevriend met de vriendin waar het over gaat.
sinds januari gaat het contact echter moeizaam. Ik moest continu het initiatief nemen tot een afspraak maken. Was deze dan eindelijk gemaakt dan werd deze weer afgezegd. Dit zo een keer of 6 achter elkaar, en dan steeds 2 a 3 uurtjes van tevoren.
1 of 2 keer kan gebeuren, maar voor de 6e keer met een kulsmoes afzeggen op het laatste moment begint toch vervelend te worden.
Ik heb haar gewoon uitgenodigd voor mijn verjaardag in maart, waar ze niet is komen opdagen. Volgens eigen zeggen omdat ze na haar werk in slaap gevallen is, en haar wekker niet gehoord heeft. Ze werd midden in de nacht wakker. Waarom ze mij dan pas de volgende dag 's avonds belt snap ik ook niet. Als mij zoiets zou overkomen bij een vriendin die ik zeker 4 x per week zie/ spreek, zou ik 's nachts nog smsen, en de volgende dag direct bellen.
Na dat gesprek, een dag na mijn verjaardag heb ik gedacht: Nou, ik laat het initiatief aan jou, waarop ik vervolgens 3 maanden niets meer van haar gehoord heb.
Niet echt rechtlijnig van mij, maar ik heb toen toch weer contact gezocht, omdat ik het welletjes vond. Ik kreeg een berichtje terug dat zij dat ook wel vond en dat we snel moesten afspreken.
Waarop ik nog een poging of 5 gedaan heb af te spreken, maar ik kreeg 0,0 reactie meer terug.
Ik was dit zo zat, dat ik haar een mail gestuurd heb dat als het zo moest, het van mij niet meer hoefte. Dat ik niet zo met me om hoef te laten gaan en dat ze in ieder geval het fatsoen wel op kon brengen om tenminste IETS van zich te laten horen, al was het: "ik heb nu even niet zo'n zin in contact."
Daar ook bij gezet, ik laat het aan jou.
Enfin, dat geen contact heb ik volgehouden tot vorige maand, totdat er iets in mij knapte. Hoe kan het nou, dat zo'n dierbare vriendin, zomaar, geruisloos uit je leven sluipt, je negeert?
Ik kwam op vakantie huilend mijn tent uit en toen was mijn vriend het zat. Hij heeft de betreffende vriendin gesmst dat dit toch niet de bedoeling kon zijn.
Binnen een uur antwoord had ie! dat er niets aan de hand was, dat ik niet verdrietig moest zijn en dat ze heel veel van me hield. En we moesten snel maar afspreken.
Ik was erg oplucht maar nog steeds voorzichtig.
Een week of 3 geleden kreeg ik van haar een sms op zondagavond. of ik dinsdagavond af kon spreken.
Terug gesmst, prima, hoe laat en waar?
Mijn dinsdagavond vrijgehouden en nooit meer wat gehoord.
Heb d'r nog 2 keer gebeld, maar er werd niet opgenomen of terug gebeld. Ze reageert nergens op, mailtjes niet, of leuk, of boos, of lief, van wat voor toon dan ook. smsjes niet, belletjes niet.
Langsgaan kan ik niet. Ze is in de tussentijd bij een vriendin van haar gaan wonen en ik weet niet waar die vriendin woont. Ik heb deze vriendin al benaderd maar deze geeft ook niet thuis.
Ik weet inmiddels niet meer wat ik moet doen. Negeren, laten of er achteraan blijven vangen.
Het is wel een typje wat aandacht, positief of negatief, erg prettig vind, dus ik neig naar laten zitten.
Maar dat kost veel moeite en doet heel zeer, omdat ik alleen maar simpelweg wil weten wat er is, wat ik misdaan heb en waarom ze (kennelijk) geen contact wil.
Ze reageert nergens op, mailtjes niet, of leuk, of boos, of lief, van wat voor toon dan ook. smsjes niet, belletjes niet.
Langsgaan kan ik niet. Ze is in de tussentijd bij een vriendin van haar gaan wonen en ik weet niet waar die vriendin woont. Ik heb deze vriendin al benaderd maar deze geeft ook niet thuis.
Misschien moet ik in mijn hoofd maar afscheid nemen van deze vriendin, maar het is zo slecht te verkroppen, dat iemand met wie je 6 jaar zo hecht bent geweest, je ineens zo negeert.
Wat zouden jullie doen als je in mijn schoenen stond?
Vast bedankt voor het lezen van het volgens mij toch wel lange verhaal...
anoniem_68671 wijzigde dit bericht op 11-09-2009 12:21
Reden: aanvulling
Reden: aanvulling
% gewijzigd
Sloerie en Huppelkut, aangenaam!
vrijdag 11 september 2009 om 15:21
quote:appeltje78 schreef op 11 september 2009 @ 14:26:
Echt vervelend dat deze situatie jou zoveel verdriet geeft!!!
Maar je hebt wel medio juni een mail gestuurd dat de vriendschap wat jou betreft over is, dus waarom verwacht je nu nog reactie? Moet je niet eens beginnen met handelen naar je eigen woorden en de boel proberen te gaan loslaten? Daar heb je misschien wel hulp bij nodig, maar niet zozeer haar hulp.
Precies, soms gaan de dingen nu eenmaal zoals ze gaan en zal je daar in moeten berusten.
Vaak krijg je trouwens bij die uitleg niet helemaal de waarheid te horen omdat dat nogal kwetsend kan zijn en hoor je dus een beleefdheidssmoesje en daar heb je helemaal niets aan. En als je wel de waarheid krijgt te horen kan dit enorm kwetsend zijn en dat kan je ook ontzettend onzeker maken bij het aangaan van nieuwe vriendschappen.
Echt vervelend dat deze situatie jou zoveel verdriet geeft!!!
Maar je hebt wel medio juni een mail gestuurd dat de vriendschap wat jou betreft over is, dus waarom verwacht je nu nog reactie? Moet je niet eens beginnen met handelen naar je eigen woorden en de boel proberen te gaan loslaten? Daar heb je misschien wel hulp bij nodig, maar niet zozeer haar hulp.
Precies, soms gaan de dingen nu eenmaal zoals ze gaan en zal je daar in moeten berusten.
Vaak krijg je trouwens bij die uitleg niet helemaal de waarheid te horen omdat dat nogal kwetsend kan zijn en hoor je dus een beleefdheidssmoesje en daar heb je helemaal niets aan. En als je wel de waarheid krijgt te horen kan dit enorm kwetsend zijn en dat kan je ook ontzettend onzeker maken bij het aangaan van nieuwe vriendschappen.
vrijdag 11 september 2009 om 16:20
Ik heb het ook gehad met een goede vriend. Op een gegeven moment heb ik er genoeg van om steeds achter hem aan te lopen, en ik heb ook mijn ergernissen daarover geuit.
Het hielp niet. Nou dan is het einde contact. De enige manier om het contact te herstellen is, dat hij contact met mij zoekt, door me op te bellen, door me af te spreken wanneer langs te komen, of door met mij via MSN te chatten. Hij doet geen van al deze mogelijkheden... nou, dan houdt het gewoon op.
Ik ga niet eindeloos smeken om contact. In plaats daarvan ga ik gewoon met andere vrienden om waarmee het gemakkelijker is om contact te onderhouden.
Het hielp niet. Nou dan is het einde contact. De enige manier om het contact te herstellen is, dat hij contact met mij zoekt, door me op te bellen, door me af te spreken wanneer langs te komen, of door met mij via MSN te chatten. Hij doet geen van al deze mogelijkheden... nou, dan houdt het gewoon op.
Ik ga niet eindeloos smeken om contact. In plaats daarvan ga ik gewoon met andere vrienden om waarmee het gemakkelijker is om contact te onderhouden.
hans66 wijzigde dit bericht op 11-09-2009 18:33
Reden: Rare constructie uit zin verwijderd.
Reden: Rare constructie uit zin verwijderd.
% gewijzigd
World of Warcraft: Legion
vrijdag 11 september 2009 om 16:53
Zo, dit is echt herkenbaar hoor!
Ik hád een hele goede vriendin. Echt alles deelden we. Elk weekend gingen we stappen, kerst en oud/nieuw vierden we samen. We hadden onze eigen humor en onze eigen taal. We waren harts vriendinnen om het zo maar te zeggen. Maar blijkbaar is het ergens een keer fout gegaan. Ruim een jaar geleden stuurde ik haar een smsje met de vraag wanneer ik haar zou zien. Ze zou me snel bellen en ze miste me, smste ze me en nog altijd "wacht" ik op haar telefoontje. Ik heb gebeld maar ik werd weggedrukt, mailtjes (2 om precies te zijn) werden niet beantwoord. En ik liet het erbij zitten en vierde kerst en oud/nieuw met andere vriendinnen. Leuk, dat wel...maar oh ik miste haar zo erg. Heb haar om 0.00 een smsje gestuurd dat ik haar miste en haar een gelukkig nieuw jaar gewenst. Maar wederom geen antwoord. En toen was het klaar. Dat was mijn laatste poging. Maar zeer deed het wel, ook omdat ik met mijn verjaardag niets te horen kreeg. In april dit jaar begon ik te twijfelen of ik misschien toch nog eens een mailtje zou sturen. Maar iets hield mij tegen. Ik weet nu wel wat. Niet zo heel lang geleden keek ik op de hyves van een vriendin van mijn ex. Die kende mijn beste vriendin ook. En daar stond een krabbel van betreffende ex-beste vriendin. Hoe het ging en of ze nog een keer wat gingen drinken. Ook stond er dat ze al ruim een jaar geen contact meer met me had en dat haar goed beviel. En iets over "sommige vrienden ben je liever kwijt dan rijk". Donderslag bij heldere hemel.
Tot op heden weet ik niet wat ik fout heb gedaan. Er zijn geen aanwijsbare redenen waarvan ik zeg dat dat de reden zou zijn dat ze geen contact meer met me wil. Wie weet heeft een ontzettend goede reden..Maar voor mij is het nu wel klaar hoor. Ik twijfel ook niet of ik haar nog een mailtje moet sturen.
Buiten dat het een geweldige vriendin was, was het ook een moeilijke vriendin. Vorig jaar ben ik naar een feest geweest met andere vriendinnen. En tijdens het feest kreeg ik een smsje dat ze het niet meer zag zitten, das leben dan he, en dat ze zich depressief voelde. Of ik naar haar toe wilde komen. Een jaar eerder ben ik al naar een of ander festival gereden om haar op te halen omdat ze hyperventilatie had/in paniek was en maar toen ik halverwege was belde ze me vrolijk op dat het wel weer in orde was. Ik was toen wel boos en heb haar dat ook gezegd. Dit begreep ze. Maar ik was nu eenmaal op dat feest en bood haar aan om dáárna te komen, of de volgende dag. Maar het was niet goed. Haar probleem was accuut. Hoewel ik haar graag wilde bijstaan en haar wilde steunen, heb ik besloten om het niet te doen. Haar problemen waren veelal van korte duur.
Dus in haar ogen zal ik wel iets fouts hebben gedaan. Maar ik weet niet wat en zal dat nooit weten!
Weet je..soms is het maar het beste om dingen te laten rusten. Het is kut dat je innige vriendschap va 6 jaar voorbij is, maar op deze manier is die vriendschap het ook niet waard en kun je je beter op andere vriendschappen richten. Dat heb ik ook gedaan, er zijn wat hechtere vriendschappen door ontstaan maar zo een als die ik met haar had....nee, die vind ik niet meer terug!
veel sterkte!!
Ik hád een hele goede vriendin. Echt alles deelden we. Elk weekend gingen we stappen, kerst en oud/nieuw vierden we samen. We hadden onze eigen humor en onze eigen taal. We waren harts vriendinnen om het zo maar te zeggen. Maar blijkbaar is het ergens een keer fout gegaan. Ruim een jaar geleden stuurde ik haar een smsje met de vraag wanneer ik haar zou zien. Ze zou me snel bellen en ze miste me, smste ze me en nog altijd "wacht" ik op haar telefoontje. Ik heb gebeld maar ik werd weggedrukt, mailtjes (2 om precies te zijn) werden niet beantwoord. En ik liet het erbij zitten en vierde kerst en oud/nieuw met andere vriendinnen. Leuk, dat wel...maar oh ik miste haar zo erg. Heb haar om 0.00 een smsje gestuurd dat ik haar miste en haar een gelukkig nieuw jaar gewenst. Maar wederom geen antwoord. En toen was het klaar. Dat was mijn laatste poging. Maar zeer deed het wel, ook omdat ik met mijn verjaardag niets te horen kreeg. In april dit jaar begon ik te twijfelen of ik misschien toch nog eens een mailtje zou sturen. Maar iets hield mij tegen. Ik weet nu wel wat. Niet zo heel lang geleden keek ik op de hyves van een vriendin van mijn ex. Die kende mijn beste vriendin ook. En daar stond een krabbel van betreffende ex-beste vriendin. Hoe het ging en of ze nog een keer wat gingen drinken. Ook stond er dat ze al ruim een jaar geen contact meer met me had en dat haar goed beviel. En iets over "sommige vrienden ben je liever kwijt dan rijk". Donderslag bij heldere hemel.
Tot op heden weet ik niet wat ik fout heb gedaan. Er zijn geen aanwijsbare redenen waarvan ik zeg dat dat de reden zou zijn dat ze geen contact meer met me wil. Wie weet heeft een ontzettend goede reden..Maar voor mij is het nu wel klaar hoor. Ik twijfel ook niet of ik haar nog een mailtje moet sturen.
Buiten dat het een geweldige vriendin was, was het ook een moeilijke vriendin. Vorig jaar ben ik naar een feest geweest met andere vriendinnen. En tijdens het feest kreeg ik een smsje dat ze het niet meer zag zitten, das leben dan he, en dat ze zich depressief voelde. Of ik naar haar toe wilde komen. Een jaar eerder ben ik al naar een of ander festival gereden om haar op te halen omdat ze hyperventilatie had/in paniek was en maar toen ik halverwege was belde ze me vrolijk op dat het wel weer in orde was. Ik was toen wel boos en heb haar dat ook gezegd. Dit begreep ze. Maar ik was nu eenmaal op dat feest en bood haar aan om dáárna te komen, of de volgende dag. Maar het was niet goed. Haar probleem was accuut. Hoewel ik haar graag wilde bijstaan en haar wilde steunen, heb ik besloten om het niet te doen. Haar problemen waren veelal van korte duur.
Dus in haar ogen zal ik wel iets fouts hebben gedaan. Maar ik weet niet wat en zal dat nooit weten!
Weet je..soms is het maar het beste om dingen te laten rusten. Het is kut dat je innige vriendschap va 6 jaar voorbij is, maar op deze manier is die vriendschap het ook niet waard en kun je je beter op andere vriendschappen richten. Dat heb ik ook gedaan, er zijn wat hechtere vriendschappen door ontstaan maar zo een als die ik met haar had....nee, die vind ik niet meer terug!
veel sterkte!!
vrijdag 11 september 2009 om 18:28
Some things go without saying. Ze vindt de vriendschap niet zo belangrijk als jij dat vindt. Dat kan. Verbind daar je conclusies aan. Ik heb vroeger ook hard achter vriendinnen aangerend maar andersom gebeurde dat niet. Kwestie van dat het kwartje opeens valt en je realiseren dat het niet echt van zelfrespect getuigt om bij iemand te willen zijn die het hem/haar om het even is of je er wel of niet bent. Wederkerigheid, daar draaien relaties en vriendschappen om. Als de balans doorslaat dan geeft de ander meer dan de ander en daar krijg je wrok van. Nooit goed. Voor jezelf niet en ook niet voor de ander. Laat haar gaan. Haar acties (of gebrek aan acties) spreken boekdelen. Vind een manier om het voor jezelf af te sluiten. Echte vrienden gaan niet zo met elkaar om.
vrijdag 11 september 2009 om 21:49
quote:Melanthe schreef op 11 september 2009 @ 13:43:
[...]
Maar dit is toch een beetje een andere situatie,toch? Petrokia en jij beschrijven toch vriendschappen/kennisrelaties waarin je gewoon uit elkaar groeit, en dat ook allebei vindt. Dan bloedt het vanzelf dood, en kun je elkaar gewoon groeten als je elkaar op straat tegenkomt.Nee hoor, het is niet altijd wederzijds - de scheiding - zeg maar. Ik schetse deze situatie omdat het misschien bij de TO de ogen opent dat het heel normaal is dat mensen elkaar niet meer zo leuk vinden als in een eerdere periode. Het is niet als met liefdes relaties, soms is het gewoon voorbij. En dat kan inderdaad van van één kant over zijn en van één kant nog heel leuk en waardevol.
[...]
Maar dit is toch een beetje een andere situatie,toch? Petrokia en jij beschrijven toch vriendschappen/kennisrelaties waarin je gewoon uit elkaar groeit, en dat ook allebei vindt. Dan bloedt het vanzelf dood, en kun je elkaar gewoon groeten als je elkaar op straat tegenkomt.Nee hoor, het is niet altijd wederzijds - de scheiding - zeg maar. Ik schetse deze situatie omdat het misschien bij de TO de ogen opent dat het heel normaal is dat mensen elkaar niet meer zo leuk vinden als in een eerdere periode. Het is niet als met liefdes relaties, soms is het gewoon voorbij. En dat kan inderdaad van van één kant over zijn en van één kant nog heel leuk en waardevol.
zaterdag 12 september 2009 om 11:03
Ik vrees dat jullie gelijk hebben.
Ik ben in elk geval ergens opgelucht te lezen dat ik niet de enige ben, dat t kennelijk niet zo absurd is.
Ik denk dat ik het inderdaad maar laat rusten.
Als ze ooit nog komt, is ze welkom voor een gesprek, maar ik denk dat hierdoor de vriendschap zo'n deuk heeft opgelopen, dat het nooit meer wordt zoals het was. Of ze moet een donder goede reden hebben, maar dat gaat dan inderdaad pas gelden vanaf ontvoerd door aliëns ofzo..
Ik heb nog 2 hele goede vriendinnen, gelukkig, maar geen mens is hetzelfde. Wat ik met haar had heb ik met die andere 2 niet helaas. Nu maar loslaten dan...
Moeilijk...
Ik ben in elk geval ergens opgelucht te lezen dat ik niet de enige ben, dat t kennelijk niet zo absurd is.
Ik denk dat ik het inderdaad maar laat rusten.
Als ze ooit nog komt, is ze welkom voor een gesprek, maar ik denk dat hierdoor de vriendschap zo'n deuk heeft opgelopen, dat het nooit meer wordt zoals het was. Of ze moet een donder goede reden hebben, maar dat gaat dan inderdaad pas gelden vanaf ontvoerd door aliëns ofzo..
Ik heb nog 2 hele goede vriendinnen, gelukkig, maar geen mens is hetzelfde. Wat ik met haar had heb ik met die andere 2 niet helaas. Nu maar loslaten dan...
Moeilijk...
Sloerie en Huppelkut, aangenaam!
maandag 14 september 2009 om 21:54
quote:Melanthe schreef op 11 september 2009 @ 13:43:
[...]
Maar dit is toch een beetje een andere situatie,toch? Petrokia en jij beschrijven toch vriendschappen/kennisrelaties waarin je gewoon uit elkaar groeit, en dat ook allebei vindt. Dan bloedt het vanzelf dood, en kun je elkaar gewoon groeten als je elkaar op straat tegenkomt.
In het geval van TO vindt kennelijk slechts één van de twee dat de vriendschap op is. Ik snap dan niet dat je dat niet ook gewoon eerlijk zegt. Het is toch vervelend voor jouzelf als de ander de blijft bellen/mailen met vraag om uitleg of voorstel tot afspreken? Ik zou ook niet iemand zo aan het lijntje willen houden. Ik vind dat als je een tijd lang lief en leed gedeeld hebt, en één van de twee is er op een gegeven moment klaar mee, en de ander niet, dat je dat dan best wel even mag zeggen. Kan iedereen weer verder met zijn/haar leven.
Verder eens dat deze vriendin je energie niet meer waard is, TO, hoe lullig het ook is.
Nee Melanthe, vaak was ik de enige die het niet meer zag zitten. Maar ik hield niet van confrontaties, dus ik kon niet vertellen waarom ik het niet meer zag zitten...
Dus daarom ging ik die persoon maar uit de weg, net zo makkelijk...
[...]
Maar dit is toch een beetje een andere situatie,toch? Petrokia en jij beschrijven toch vriendschappen/kennisrelaties waarin je gewoon uit elkaar groeit, en dat ook allebei vindt. Dan bloedt het vanzelf dood, en kun je elkaar gewoon groeten als je elkaar op straat tegenkomt.
In het geval van TO vindt kennelijk slechts één van de twee dat de vriendschap op is. Ik snap dan niet dat je dat niet ook gewoon eerlijk zegt. Het is toch vervelend voor jouzelf als de ander de blijft bellen/mailen met vraag om uitleg of voorstel tot afspreken? Ik zou ook niet iemand zo aan het lijntje willen houden. Ik vind dat als je een tijd lang lief en leed gedeeld hebt, en één van de twee is er op een gegeven moment klaar mee, en de ander niet, dat je dat dan best wel even mag zeggen. Kan iedereen weer verder met zijn/haar leven.
Verder eens dat deze vriendin je energie niet meer waard is, TO, hoe lullig het ook is.
Nee Melanthe, vaak was ik de enige die het niet meer zag zitten. Maar ik hield niet van confrontaties, dus ik kon niet vertellen waarom ik het niet meer zag zitten...
Dus daarom ging ik die persoon maar uit de weg, net zo makkelijk...
maandag 14 september 2009 om 22:11
Dat heb ik ook wel eens gedaan bij een vriendin, omdat ik wist dat praten met haar toch zinloos was. Ik had namelijk last van een diepgewortelde karaktertrek van haar (dwingende dominantie) en daarom heb ik het maar op deze wijze opgelost.
Ik denk dat ze tot de dag van vandaag echt geen idee heeft waarom ik met haar ben gestopt (enig zelfinzicht was haar namelijk vreemd) en dat vind ik wel heel lullig voor haar.
Deze methode verdient dan ook geen schoonheidsprijs, maar soms is het niet anders en lopen de dingen zoals ze lopen...
Ik denk dat ze tot de dag van vandaag echt geen idee heeft waarom ik met haar ben gestopt (enig zelfinzicht was haar namelijk vreemd) en dat vind ik wel heel lullig voor haar.
Deze methode verdient dan ook geen schoonheidsprijs, maar soms is het niet anders en lopen de dingen zoals ze lopen...
dinsdag 15 september 2009 om 14:06
Ja, zoiets is inderdaad erg rot, zeker als je niet weet wat je gedaan hebt.
Ik moet (schamend) bekennen dat ik zoiets ook wel eens heb gedaan. Een goede vriendin van mij was een ontzettende dwingeland, en ik kon nooit nee zeggen bij haar, want dan werd ze erg geirriteerd. Dus als zij iets wilde afspreken, maar ik had niet zo'n zin, of het kwam me niet uit, zei ik toch maar ja, omdat ik gewon een beetje bang was voor haar reactie.
Uiteindelijk werd ik hier zo gek van, dat ik (heel laf) niets meer heb laten horen, en haar telefoontjes heb genegeerd. Voel me er nog steeds wel eens rot om, en zou het op dit moment (jaren later) heel anders aanpakken, en gewoon eerlijk zijn. maar toen kon ik dat gewoon niet.
Paque in Pink, ik bedoel hierbij niet te zeggen dat jij zo'n dwingeland bent hoor haha!
Je hebt denk ik al genoeg je best gedaan, focus je lekker op je andere vriendinnen, en wie weet draait ze nog wel bij!
Liefs
Ik moet (schamend) bekennen dat ik zoiets ook wel eens heb gedaan. Een goede vriendin van mij was een ontzettende dwingeland, en ik kon nooit nee zeggen bij haar, want dan werd ze erg geirriteerd. Dus als zij iets wilde afspreken, maar ik had niet zo'n zin, of het kwam me niet uit, zei ik toch maar ja, omdat ik gewon een beetje bang was voor haar reactie.
Uiteindelijk werd ik hier zo gek van, dat ik (heel laf) niets meer heb laten horen, en haar telefoontjes heb genegeerd. Voel me er nog steeds wel eens rot om, en zou het op dit moment (jaren later) heel anders aanpakken, en gewoon eerlijk zijn. maar toen kon ik dat gewoon niet.
Paque in Pink, ik bedoel hierbij niet te zeggen dat jij zo'n dwingeland bent hoor haha!
Je hebt denk ik al genoeg je best gedaan, focus je lekker op je andere vriendinnen, en wie weet draait ze nog wel bij!
Liefs
dinsdag 15 september 2009 om 16:45
Heel herkenbaar, ik denk dat dit is omdat het heel moeilijk is om je grenzen te bewaken bij een dwingeland en dus makkelijk over je heen laat lopen. Het is dan makkelijker om haar uit de weg te gaan dan haar te confronteren met haar minpunten, aangezien je bij die confrontatie waarschijnlijk ook het onderspit zal delven.
Het geven van een uitleg waarom je met een vriendschap stopt is trouwens ook niet zaligmakend. Dit heb ik twee keer gedaan bij een goede vriendin in de vorm van een uitgebreide, vriendelijke en duidelijke mail, maar beide keren begrepen de dames er niets van en herkende ze zich helemaal niet in mijn verhaal. Het was in hun ogen allemaal mijn schuld en ik kreeg nog eens verwijten op de koop toe. Lekker dan!
Het geven van een uitleg waarom je met een vriendschap stopt is trouwens ook niet zaligmakend. Dit heb ik twee keer gedaan bij een goede vriendin in de vorm van een uitgebreide, vriendelijke en duidelijke mail, maar beide keren begrepen de dames er niets van en herkende ze zich helemaal niet in mijn verhaal. Het was in hun ogen allemaal mijn schuld en ik kreeg nog eens verwijten op de koop toe. Lekker dan!
dinsdag 15 september 2009 om 16:52
Ik heb hetzelfde ook al gedaan bij manipulerende personen, ze gewoon ontwijken. Ook omdat ik wist dat ze me bij de confrontatie emotioneel zouden manipuleren. Manipulerende mensen kunnen meestal heel slecht met kritiek om. Toch blijf ik het natuurlijk geen mooie manier vinden om een vriendschap te beëindigen... Vroeger was ik altijd eerlijker daarin (want negeren voelt niet helemaal eerlijk aan) maar de meeste mensen worden blijkbaar liever gewoon genegeerd dan dat er een reden voor het verwateren van de vriendschap wordt gegeven. Persoonlijk weet ik zelf niet wat ik het liefst zou willen...
dinsdag 15 september 2009 om 17:26
quote:Bonny82 schreef op 11 september 2009 @ 12:34:
Ik ben zo ook mijn allerbeste vriendin kwijtgeraakt, dat werd ook steeds minder, alleen nog van mijn kant enz. Ik heb me ook een aantal keer over de trots heen gezet van nu mag jij weer eens, en dan smste ze inderdaad dat ze dat ook vond, maar dan weer niks meer. Uiteindelijk heeft ze nog wel het fatsoen op kunnen brengen om het via een mail 'uit te maken'. En dat nadat we jarenlang lief en leed tot in detail hadden gedeeld. Ik mis haar nog elke dag, bij alle grote dingen die ik doe, heb ik de neiging haar te bellen en te vertellen dat ik haar mis en dat ik het met haar wil delen. Maar dat doe ik niet. Ik moet steeds tegen mezelf zeggen dat ze het niet waard is, als ze mijn vriendschap niet waardeert enz. Maar pijn doet het, heel veel.
Mijn advies aan jou is ook om dan maar te besluiten dat ze het niet waard is, dat is nog altijd beter dan de energie die het anders kost en de teleurstelling die het telkens oplevert. Soms is vriendschap over, vaak van 2 kanten, maar soms niet. Jammer alleen dat ze dat niet naar jou durft uit te spreken, want zo zie ik dat.
Dit had mijn verhaal wel kunnen zijn. Ook een beste vriendin gehad, al vanaf de middelbare school. Uiteindelijk zijn we uit elkaar gegroeid, hoewel ik wel steeds mijn best deed contact te houden. Steeds moest het contact van mijn kant komen. Toen belde ik haar een keer, en hadden we afgesproken voor de dag erop. Kreeg ik diezelfde avond een mail van haar, dat ze vond dat we onze eigen weg moesten gaan en dat vriendschap van haar niet meer hoefde. Vooral dat het via een mail moest gaan, heb ik haar erg kwalijk genomen. Ze mailde dat ze het moeilijk vond om het persoonlijk te vertellen. Tsja, soms moet je nou eenmaal dingen doen die moeilijk zijn en is het niet netjes om te kiezen voor de makkelijke weg, zeker niet als je jaren lief en leed hebt gedeeld. Als we elkaar nu tegenkomen kan er nauwelijks nog een hoi vanaf van haar kant. Echt missen doe ik haar niet meer, omdat we, voordat ze het contact verbrak, al heel erg minimaal contact hebben, het was al niet meer zoals eerst.
In geval van TO zou ik absoluut geen aandacht meer aan deze 'vriendin' besteden. Ik zou het ook vernederend vinden om er nu nog achteraan te blijven lopen, hoewel ik me kan voorstellen dat je je afvraagt waar het fout is gegaan.
Ik ben zo ook mijn allerbeste vriendin kwijtgeraakt, dat werd ook steeds minder, alleen nog van mijn kant enz. Ik heb me ook een aantal keer over de trots heen gezet van nu mag jij weer eens, en dan smste ze inderdaad dat ze dat ook vond, maar dan weer niks meer. Uiteindelijk heeft ze nog wel het fatsoen op kunnen brengen om het via een mail 'uit te maken'. En dat nadat we jarenlang lief en leed tot in detail hadden gedeeld. Ik mis haar nog elke dag, bij alle grote dingen die ik doe, heb ik de neiging haar te bellen en te vertellen dat ik haar mis en dat ik het met haar wil delen. Maar dat doe ik niet. Ik moet steeds tegen mezelf zeggen dat ze het niet waard is, als ze mijn vriendschap niet waardeert enz. Maar pijn doet het, heel veel.
Mijn advies aan jou is ook om dan maar te besluiten dat ze het niet waard is, dat is nog altijd beter dan de energie die het anders kost en de teleurstelling die het telkens oplevert. Soms is vriendschap over, vaak van 2 kanten, maar soms niet. Jammer alleen dat ze dat niet naar jou durft uit te spreken, want zo zie ik dat.
Dit had mijn verhaal wel kunnen zijn. Ook een beste vriendin gehad, al vanaf de middelbare school. Uiteindelijk zijn we uit elkaar gegroeid, hoewel ik wel steeds mijn best deed contact te houden. Steeds moest het contact van mijn kant komen. Toen belde ik haar een keer, en hadden we afgesproken voor de dag erop. Kreeg ik diezelfde avond een mail van haar, dat ze vond dat we onze eigen weg moesten gaan en dat vriendschap van haar niet meer hoefde. Vooral dat het via een mail moest gaan, heb ik haar erg kwalijk genomen. Ze mailde dat ze het moeilijk vond om het persoonlijk te vertellen. Tsja, soms moet je nou eenmaal dingen doen die moeilijk zijn en is het niet netjes om te kiezen voor de makkelijke weg, zeker niet als je jaren lief en leed hebt gedeeld. Als we elkaar nu tegenkomen kan er nauwelijks nog een hoi vanaf van haar kant. Echt missen doe ik haar niet meer, omdat we, voordat ze het contact verbrak, al heel erg minimaal contact hebben, het was al niet meer zoals eerst.
In geval van TO zou ik absoluut geen aandacht meer aan deze 'vriendin' besteden. Ik zou het ook vernederend vinden om er nu nog achteraan te blijven lopen, hoewel ik me kan voorstellen dat je je afvraagt waar het fout is gegaan.
