Relaties
alle pijlers
Hoe nu verder, please help!!!
woensdag 18 februari 2009 om 15:48
Dag lieve mensen
Mijn vriendin en ik zijn 17 jaar bij elkaar en hebben altijd zielsveel van elkaar gehouden.
Ik leerde haar kennen toen zij 16 was en ik 21., zij is nu 33 en ik ben 38.
Nadat wij 2 jaar ongeveer bij elkaar waren zijn we begonnen met samenwonen in een studentenhuis en later lekker alleen met zijn tweetjes. Allebei helemaal happy met elkaar en als resultaat hebben samen 2 schatten van kinderen (4 en 8 jaar) gekregen.
Als ik bij haar ben kan ik ook zelf na 17 jaar nog steeds dat verliefdheidsgevoel bij haar krijgen, Voor mij is zij dan ook de vrouw van mijn leven...We zijn nooit getrouwd, omdat dat voor mij niets extra's toevoegd aan mijn gevoel voor haar, zij wilde altijd wel trouwen, vorig jaar zelfs nog..
In de 17 jaar samenzijn hebben we ook erg veel droevige dingen meegemaakt. Zij is haar moeder verloren en wij zijn ons eerste kindje 6 weken na zijn geboorte verloren. Ondanks al dit verdriet zijn we er altijd voor elkaar geweest en hebben we erg veel steun aan elkaar gehad. We zijn beide niet van die personen die zich snel uit het veld laten slaan en er keihard voor knokken om er weer wat van te maken. En natuurlijk zijn er vele mooie tijden en momenten geweest. Ik zie onze relatie dan als een hele fijne, sterke, mooie en bijzondere relatie. Zelf op sexueel gebied zijn we erg op elkaar ingespeeld en hebben we beiden nooit iets te klagen gehad, ondernemend en dingen uit proberen is heel gewoon voor ons.
Omdat wij elkaar op jonge leeftijd hebben leren kennen heb ik haar ook altijd heel vrij kunnen laten, leuke dingen alleen of met haar vriendinnen laten doen. Ik heb het nooit erg gevonden omdat ik ook graag bij mijn kinderen ben, en me daar gewoon erg lekker bij voel.
Nu is er iets gebeurd in onze relatie waar ik eigenlijk niet goed weet hoe ik hiermee verder moet.
Mijn vriendin werk als freelancer en heeft regelmatig een opdracht wat verder van huis. Freelancer worden was altijd een droom van haar en ik weet hoe belangrijk werk en op eigen benen kunnen staan voor haar is, hier heb ik ook geen enkele moeite mee. Omdat het heen en weer reisen er vermoeiend is blijft zij soms overnachten in hotels (3 x per week). Ik zorg gewoon voor de kinderen (naast mijn eigen werk). Nu heeft zij bij een bedrijf een project gedaan samen met een andere getrouwde man, hij is 48 jaar en ook freelancer en heeft ook 2 kinderen. Nu snap ik best wel dat je niet zomaar verlieft word op een ander en dat er wel wat meer voor nodig is.
Vorig jaar oktober begonnen zij samen aan een project bij een bedrijf, samen lunchen, dineren de successen vieren etc.... terwijl ik voor onze kinderen zorgde, konden zij de leuke dingen samen doen, die je normaal met je partner doet.
Nu heeft mijn vriendin eind vorig jaar mij verteld dat zij erg verliefd op hem is geworden, en hij op haar. Het was zelfs geen verliefdheid maar veel meer ...het echte houden van.zei ze.
En ja na 17 jaar raakt je relatie wel eens in een dipje. Nu echt een serieuse dip, maar dit zag ik echt niet aankomen..
Maar goed ...heel veel met elkaar gesproken en besloten dat zij wat tijd en ruimte nodig had om de boel weer een beetje helder te krijgen. zij is de kerstvakantie weg geweest om aan haarzelf te werken en daarna nog 5 weken alleen in een huisje gezeten. Op vrijdagavond kwam zij de kinderen halen en bracht ze zondagochtend weer terug. Nu is zij na die 5 weken weer thuis gekomen, En moet weer erg wennen om thuis te zijn en in ons gezin weer mee te draaien. Zij werkt ook nog steeds waar die andere man ook werkt, ze hebben dus nog contact met elkaar. Nu had hij besloten om terug te gaan naar zijn kinderen, maar houd wel de deur open naar mijn vriendin...duidelijk ook geen keuze kunnen maken dus.
Nadat ik van de hele situatie echt genoeg had besloot ik om de stekker uit onze relatie te trekken en ieder onze eigen weg maar te gaan. Hier was zij erg van geschrokken omdat zij het idee had dat het juist weer wat beter ging tussen ons.
Mijn vriendin wilde nu ook echt aan onze relatie werken, stapje voor stapje. Zij zegt veel maar handeld daar anders na voor mijn gevoel. Zij is gespannen en doet afstandelijk, ze vind ook dat ik te veel van haar verwacht. Ook probeert zij de boel thuis een beetje te ontvluchten en zij wil ook niet over ons of over haarzelf praten. We geven elkaar af en toe wel een kus en een knuffel en liggen bij elkaar in bed maar ik voel wel een bepaalde terughoudenheid en afstand van haar kant.
Ik heb voor mijn gevoel er al die tijd (3 maanden) keihard voor geknokt en alles gedaan om die 17 jaar niet zomaar weg te gooien. Ook wilde ik mijn kinderen al die ellende van gescheiden ouders besparen en al die ellende meer (huis etc.). Nu kan ik wel alleen weggaan voor een tijdje of altijd, maar ik wil ook mijn kinderen niet alleen laten, omdat zij haar werk wel heel erg belangrijk vind, weet ik niet wat ze gaat doen.
Ik weet gewoon echt niet meer wat ik moet doen.
Mijn vriendin en ik zijn 17 jaar bij elkaar en hebben altijd zielsveel van elkaar gehouden.
Ik leerde haar kennen toen zij 16 was en ik 21., zij is nu 33 en ik ben 38.
Nadat wij 2 jaar ongeveer bij elkaar waren zijn we begonnen met samenwonen in een studentenhuis en later lekker alleen met zijn tweetjes. Allebei helemaal happy met elkaar en als resultaat hebben samen 2 schatten van kinderen (4 en 8 jaar) gekregen.
Als ik bij haar ben kan ik ook zelf na 17 jaar nog steeds dat verliefdheidsgevoel bij haar krijgen, Voor mij is zij dan ook de vrouw van mijn leven...We zijn nooit getrouwd, omdat dat voor mij niets extra's toevoegd aan mijn gevoel voor haar, zij wilde altijd wel trouwen, vorig jaar zelfs nog..
In de 17 jaar samenzijn hebben we ook erg veel droevige dingen meegemaakt. Zij is haar moeder verloren en wij zijn ons eerste kindje 6 weken na zijn geboorte verloren. Ondanks al dit verdriet zijn we er altijd voor elkaar geweest en hebben we erg veel steun aan elkaar gehad. We zijn beide niet van die personen die zich snel uit het veld laten slaan en er keihard voor knokken om er weer wat van te maken. En natuurlijk zijn er vele mooie tijden en momenten geweest. Ik zie onze relatie dan als een hele fijne, sterke, mooie en bijzondere relatie. Zelf op sexueel gebied zijn we erg op elkaar ingespeeld en hebben we beiden nooit iets te klagen gehad, ondernemend en dingen uit proberen is heel gewoon voor ons.
Omdat wij elkaar op jonge leeftijd hebben leren kennen heb ik haar ook altijd heel vrij kunnen laten, leuke dingen alleen of met haar vriendinnen laten doen. Ik heb het nooit erg gevonden omdat ik ook graag bij mijn kinderen ben, en me daar gewoon erg lekker bij voel.
Nu is er iets gebeurd in onze relatie waar ik eigenlijk niet goed weet hoe ik hiermee verder moet.
Mijn vriendin werk als freelancer en heeft regelmatig een opdracht wat verder van huis. Freelancer worden was altijd een droom van haar en ik weet hoe belangrijk werk en op eigen benen kunnen staan voor haar is, hier heb ik ook geen enkele moeite mee. Omdat het heen en weer reisen er vermoeiend is blijft zij soms overnachten in hotels (3 x per week). Ik zorg gewoon voor de kinderen (naast mijn eigen werk). Nu heeft zij bij een bedrijf een project gedaan samen met een andere getrouwde man, hij is 48 jaar en ook freelancer en heeft ook 2 kinderen. Nu snap ik best wel dat je niet zomaar verlieft word op een ander en dat er wel wat meer voor nodig is.
Vorig jaar oktober begonnen zij samen aan een project bij een bedrijf, samen lunchen, dineren de successen vieren etc.... terwijl ik voor onze kinderen zorgde, konden zij de leuke dingen samen doen, die je normaal met je partner doet.
Nu heeft mijn vriendin eind vorig jaar mij verteld dat zij erg verliefd op hem is geworden, en hij op haar. Het was zelfs geen verliefdheid maar veel meer ...het echte houden van.zei ze.
En ja na 17 jaar raakt je relatie wel eens in een dipje. Nu echt een serieuse dip, maar dit zag ik echt niet aankomen..
Maar goed ...heel veel met elkaar gesproken en besloten dat zij wat tijd en ruimte nodig had om de boel weer een beetje helder te krijgen. zij is de kerstvakantie weg geweest om aan haarzelf te werken en daarna nog 5 weken alleen in een huisje gezeten. Op vrijdagavond kwam zij de kinderen halen en bracht ze zondagochtend weer terug. Nu is zij na die 5 weken weer thuis gekomen, En moet weer erg wennen om thuis te zijn en in ons gezin weer mee te draaien. Zij werkt ook nog steeds waar die andere man ook werkt, ze hebben dus nog contact met elkaar. Nu had hij besloten om terug te gaan naar zijn kinderen, maar houd wel de deur open naar mijn vriendin...duidelijk ook geen keuze kunnen maken dus.
Nadat ik van de hele situatie echt genoeg had besloot ik om de stekker uit onze relatie te trekken en ieder onze eigen weg maar te gaan. Hier was zij erg van geschrokken omdat zij het idee had dat het juist weer wat beter ging tussen ons.
Mijn vriendin wilde nu ook echt aan onze relatie werken, stapje voor stapje. Zij zegt veel maar handeld daar anders na voor mijn gevoel. Zij is gespannen en doet afstandelijk, ze vind ook dat ik te veel van haar verwacht. Ook probeert zij de boel thuis een beetje te ontvluchten en zij wil ook niet over ons of over haarzelf praten. We geven elkaar af en toe wel een kus en een knuffel en liggen bij elkaar in bed maar ik voel wel een bepaalde terughoudenheid en afstand van haar kant.
Ik heb voor mijn gevoel er al die tijd (3 maanden) keihard voor geknokt en alles gedaan om die 17 jaar niet zomaar weg te gooien. Ook wilde ik mijn kinderen al die ellende van gescheiden ouders besparen en al die ellende meer (huis etc.). Nu kan ik wel alleen weggaan voor een tijdje of altijd, maar ik wil ook mijn kinderen niet alleen laten, omdat zij haar werk wel heel erg belangrijk vind, weet ik niet wat ze gaat doen.
Ik weet gewoon echt niet meer wat ik moet doen.
woensdag 18 februari 2009 om 15:56
Wat een ontzettend nare situatie.
En wat schrijf je lief over je vriendin, je kunt zo lezen dat je veel van haar houdt. Ik vind dat je, als ik het zo lees, haar heel veel ruimte hebt gegeven.
Wat doet zij om de relatie te verbeteren? Daar lees ik niet zoveel over. Ze is weggeweest, maar wil nog steeds niet echt kiezen heb ik het idee.
Zijn jullie in therapie geweest en is dat misschien een goed idee?
En wat schrijf je lief over je vriendin, je kunt zo lezen dat je veel van haar houdt. Ik vind dat je, als ik het zo lees, haar heel veel ruimte hebt gegeven.
Wat doet zij om de relatie te verbeteren? Daar lees ik niet zoveel over. Ze is weggeweest, maar wil nog steeds niet echt kiezen heb ik het idee.
Zijn jullie in therapie geweest en is dat misschien een goed idee?
woensdag 18 februari 2009 om 15:59
Ja, inderdaad, de liefde voor je vriendin straalt van mijn beeldscherm!
Ook ik was benieuwd of jullie in therapie zijn geweest.
Wanneer zij er voor wil vechten is mijn advies aan haar om onmiddelijk alle contacten met die andere man te verbreken, dat gaat echt niet bijdragen aan een herstel.
Veel sterkte toegewenst!
Ook ik was benieuwd of jullie in therapie zijn geweest.
Wanneer zij er voor wil vechten is mijn advies aan haar om onmiddelijk alle contacten met die andere man te verbreken, dat gaat echt niet bijdragen aan een herstel.
Veel sterkte toegewenst!
woensdag 18 februari 2009 om 15:59
woensdag 18 februari 2009 om 16:19
Hey Scorpioen! Wat moet deze situatie moeilijk voor je zijn. Dat je nog met zoveel liefde over haar praat vind ik heel mooi maar tegelijkertijd, voor mij, heel moeilijk te begrijpen.
Het is natuurlijk moeilijk om haar te vragen de man in kwestie niet meer te zien aangezien ze samen dat project hebben. Het lijkt me ontzettend moeilijk voor je om het gevoel te handelen als je weet dat ze overdag samen werken.
Als jullie er uit willen komen, samen (en als gezin) dan moet zij wel met jou communiceren... Als dat niet lukt met jullie 2en dan met een relatie therapeut. Ik kan me voorstellen dat je alles wilt proberen om hier uit te komen. Ik hoop voor je dat dit wederzijds is.
Heel veel sterkte!!
Het is natuurlijk moeilijk om haar te vragen de man in kwestie niet meer te zien aangezien ze samen dat project hebben. Het lijkt me ontzettend moeilijk voor je om het gevoel te handelen als je weet dat ze overdag samen werken.
Als jullie er uit willen komen, samen (en als gezin) dan moet zij wel met jou communiceren... Als dat niet lukt met jullie 2en dan met een relatie therapeut. Ik kan me voorstellen dat je alles wilt proberen om hier uit te komen. Ik hoop voor je dat dit wederzijds is.
Heel veel sterkte!!
woensdag 18 februari 2009 om 16:24
Wat je nu zou kunnen doen is heel veel afstand nemen.
Toen jij haar vertelde dat je met de relatie wilde stoppen, wilde zij een doorstart van jullie relatie. Nu jij weer staat te trappelen om samen met haar verder te gaan, is zij weer afstandelijk.
Laat haar heel duidelijk merken dat het voor jou erop of eronder is nu, dat je heel serieus overweegt om de relatie te stoppen.
Jij kunt een relatie niet alleen redden, daar moet je met zijn 2-en nu heel hard voor knokken. Op dit moment doet zij dat niet. Mogelijk wanneer jij meer afstand neemt, ziet zij hoe gevaarlijk dichtbij een breuk is en wil ze samen met jou werken aan de relatie. Maar het kan ook goed zijn, dat de koek wat haar betreft op is.
Heel verdrietig, maar als ik je verhaal zo lees, dan heb je je super opgesteld richting haar. Veel beter dan ze verdient onder deze omstandigheden.
Toen jij haar vertelde dat je met de relatie wilde stoppen, wilde zij een doorstart van jullie relatie. Nu jij weer staat te trappelen om samen met haar verder te gaan, is zij weer afstandelijk.
Laat haar heel duidelijk merken dat het voor jou erop of eronder is nu, dat je heel serieus overweegt om de relatie te stoppen.
Jij kunt een relatie niet alleen redden, daar moet je met zijn 2-en nu heel hard voor knokken. Op dit moment doet zij dat niet. Mogelijk wanneer jij meer afstand neemt, ziet zij hoe gevaarlijk dichtbij een breuk is en wil ze samen met jou werken aan de relatie. Maar het kan ook goed zijn, dat de koek wat haar betreft op is.
Heel verdrietig, maar als ik je verhaal zo lees, dan heb je je super opgesteld richting haar. Veel beter dan ze verdient onder deze omstandigheden.
woensdag 18 februari 2009 om 16:27
Bedankt voor jullie lieve reacties, zo snel ook
We hebben het wel gehad over een relatie therapeut gehad, maar voelen daar beide weinig voor. Na 17 jaar verwacht je ook dat je dat samen wel op kunt lossen zoals we al zoveel problemen samen het hoofd hebben kunnen bieden.
Je moet er ook beiden voor open staan, anders heeft het mijns inziens geen effect...
Zij kan en wil nog niet alle contacten met hem verbreken omdat haar opdracht daar nog loopt tot waarschijnlijk 1 april.
Dat is erg belangrijk voor haar en misschien wel belangrijker dan onze relatie heb ik af en toe het idee..
Zij heeft twee keuzes..
1.voor ons gezin kiezen en alle contact met hem verbreken en hem vergeten. En er keihard voor te knokken om er sterker dan ooit uit te komen
2. voor hem kiezen en mij uit haar hoofd zetten of alleen verder gaan.
Ik heb daarintegen maar 1 keus die ik kan maken en dat is onze relatie verbreken, en verder gaan..
Ik hou van mezelf, weet wat ik aan kan en kan ook goed alleen zijn, maar het belangrijkste is misschien nog wel dat ik mezelf en mijn kinderen recht in de ogen kan kijken, en kan zeggen dat ik echt alles heb geprobeerd
Als ik haar ergens naar vraag dan zegt ze alleen...ik weet het nog niet....daar kan ik natuurlijk ook niets mee.
Zij betekend gewoon te veel voor mij en mijn liefde was altijd onvoorwaardelijk naar haar, probeer dan maar eens een besluit te nemen...dat doet echt zeer. Maar dit kan ook geen eeuwigheid duren, daar ben ik me ook heel erg van bewust...
We hebben het wel gehad over een relatie therapeut gehad, maar voelen daar beide weinig voor. Na 17 jaar verwacht je ook dat je dat samen wel op kunt lossen zoals we al zoveel problemen samen het hoofd hebben kunnen bieden.
Je moet er ook beiden voor open staan, anders heeft het mijns inziens geen effect...
Zij kan en wil nog niet alle contacten met hem verbreken omdat haar opdracht daar nog loopt tot waarschijnlijk 1 april.
Dat is erg belangrijk voor haar en misschien wel belangrijker dan onze relatie heb ik af en toe het idee..
Zij heeft twee keuzes..
1.voor ons gezin kiezen en alle contact met hem verbreken en hem vergeten. En er keihard voor te knokken om er sterker dan ooit uit te komen
2. voor hem kiezen en mij uit haar hoofd zetten of alleen verder gaan.
Ik heb daarintegen maar 1 keus die ik kan maken en dat is onze relatie verbreken, en verder gaan..
Ik hou van mezelf, weet wat ik aan kan en kan ook goed alleen zijn, maar het belangrijkste is misschien nog wel dat ik mezelf en mijn kinderen recht in de ogen kan kijken, en kan zeggen dat ik echt alles heb geprobeerd
Als ik haar ergens naar vraag dan zegt ze alleen...ik weet het nog niet....daar kan ik natuurlijk ook niets mee.
Zij betekend gewoon te veel voor mij en mijn liefde was altijd onvoorwaardelijk naar haar, probeer dan maar eens een besluit te nemen...dat doet echt zeer. Maar dit kan ook geen eeuwigheid duren, daar ben ik me ook heel erg van bewust...
woensdag 18 februari 2009 om 16:32
ik denk dat je je te lief opstelt als ik zo vrij mag zijn.
Zij heeft alle touwtjes in handen, althans, bijna allemaal, zoals je zelf al aangeeft in de keuzemogelijkheden. Je mag haar best dwingen te praten en wanneer ze er ECHT voor wilt gaan zal ze het contact moeten verbreken. De relatie is nu ondergeschikt aan haar carriere / opdracht. Het lijkt wel of ze het eerst even met 'de ander' aan wil kijken en jouw achter de hand wilt houden.
Je bent meer waard dan dat, echt.
Zij heeft alle touwtjes in handen, althans, bijna allemaal, zoals je zelf al aangeeft in de keuzemogelijkheden. Je mag haar best dwingen te praten en wanneer ze er ECHT voor wilt gaan zal ze het contact moeten verbreken. De relatie is nu ondergeschikt aan haar carriere / opdracht. Het lijkt wel of ze het eerst even met 'de ander' aan wil kijken en jouw achter de hand wilt houden.
Je bent meer waard dan dat, echt.
woensdag 18 februari 2009 om 16:42
Ik zou persoonlijk niet willen samenleven met iemand waarvan ik niet zeker was of diegene mij niet achter de hand hield tot er wat beters langskwam of wanneer diegene niet 100% voor onze relatie ging. Zou je haar niet kunnen vragen om te vertrekken tot ze een keus heeft gemaakt? Ik vind namelijk niet dat jíj je huis en kinderen hoeft te verlaten omdat zíj er een zooitje van maakt.
Nu heeft ze eigenlijk niet zoveel noodzaak tot handelen, ze heeft jou thuis, haar kinderen thuis, haar eigen huis, haar scharrel op het werk. Het wordt anders als ze weet dat het jou menens is en ze wel móet kiezen.
Ik zou haar dus vriendelijk verzoeken om óf iets constructiefs te doen óf om (tot minimaal 1 april, al ze het contact niet eerder verbreekt) te vertrekken en na te denken over wat ze wil.
In die weken dat ze weg was, hadden jullie toen contact? Heeft ze seksueel contact gehad met die andere man? Of is ze alleen verliefd? En heeft ze in de weken dat ze weg was contact met hem gehad?
Nu heeft ze eigenlijk niet zoveel noodzaak tot handelen, ze heeft jou thuis, haar kinderen thuis, haar eigen huis, haar scharrel op het werk. Het wordt anders als ze weet dat het jou menens is en ze wel móet kiezen.
Ik zou haar dus vriendelijk verzoeken om óf iets constructiefs te doen óf om (tot minimaal 1 april, al ze het contact niet eerder verbreekt) te vertrekken en na te denken over wat ze wil.
In die weken dat ze weg was, hadden jullie toen contact? Heeft ze seksueel contact gehad met die andere man? Of is ze alleen verliefd? En heeft ze in de weken dat ze weg was contact met hem gehad?
woensdag 18 februari 2009 om 16:50
Ik sluit me aan bij de meesten hier.
De bal ligt nu bij haar, lijkt mij. Dat mag je haar ook duidelijk laten merken. Ga een serieus gesprek aan en vertel direct wat je aan het eind van dat gesprek bereikt wil hebben. Het doel is van het gesprek lijkt me duidelijkheid. Wat wil ze nou en waartoe is ze bereid?
Loopt dat gesprek op niets of alleen onduidelijkheden uit, dan resoluut, per direct, meer afstand nemen. Neem de kids mee naar een andere locatie, een hotel of bungalow als dat lukt, anders familie en laat haar even in haar sop gaar koken.
Het lijkt alsof ze nog niet beseft wat ze kan verliezen. Dat moet je haar dus tonen.
De bal ligt nu bij haar, lijkt mij. Dat mag je haar ook duidelijk laten merken. Ga een serieus gesprek aan en vertel direct wat je aan het eind van dat gesprek bereikt wil hebben. Het doel is van het gesprek lijkt me duidelijkheid. Wat wil ze nou en waartoe is ze bereid?
Loopt dat gesprek op niets of alleen onduidelijkheden uit, dan resoluut, per direct, meer afstand nemen. Neem de kids mee naar een andere locatie, een hotel of bungalow als dat lukt, anders familie en laat haar even in haar sop gaar koken.
Het lijkt alsof ze nog niet beseft wat ze kan verliezen. Dat moet je haar dus tonen.
woensdag 18 februari 2009 om 16:56
quote:Eowynn_ schreef op 18 februari 2009 @ 16:42:
In die weken dat ze weg was, hadden jullie toen contact? Heeft ze seksueel contact gehad met die andere man? Of is ze alleen verliefd? En heeft ze in de weken dat ze weg was contact met hem gehad?
Wij hebben contact gehad ook ivm met de kinderen natuurlijk. Zij heeft ook contact met hem gehad ook buiten werktijd.
Of zij seksueel contact met hem heeft gehad weet ik niet, durf ik geen uitspraak over te doen. Zij weet wel heel goed dat daar voor mij de grens ligt...
Ik denk dat zij gewoon erg verliefd op hem is geworden omdat hij op het juiste moment de aandacht gaf die zij nodig had, en dat er nog geen sprake kan zijn van houden van tussen hen beiden, daar is veel meer voor nodig. Alleen is het gevoel van verliefdheid altijd sterker en heftiger, maar ligt aan de oppervlakte van het gevoel (chemisch proces) terwijl het gevoel van houden van veel dieper in je ziel. zo kijk ik er in iedergeval naar.
Met de kinderen ergens heen kan simpelweg niet...we leven nog altijd in nederland, waar de de vrouw in het voordeel is wat betreft de kinderen en ik zit momenteel niet te wachten om opgepakt te worden voor ontvoering o.i.d.. op een brug staan in mijn batman pakje met een bord Fathers for Justice zie ik ook niet zitten ...hahaha
In die weken dat ze weg was, hadden jullie toen contact? Heeft ze seksueel contact gehad met die andere man? Of is ze alleen verliefd? En heeft ze in de weken dat ze weg was contact met hem gehad?
Wij hebben contact gehad ook ivm met de kinderen natuurlijk. Zij heeft ook contact met hem gehad ook buiten werktijd.
Of zij seksueel contact met hem heeft gehad weet ik niet, durf ik geen uitspraak over te doen. Zij weet wel heel goed dat daar voor mij de grens ligt...
Ik denk dat zij gewoon erg verliefd op hem is geworden omdat hij op het juiste moment de aandacht gaf die zij nodig had, en dat er nog geen sprake kan zijn van houden van tussen hen beiden, daar is veel meer voor nodig. Alleen is het gevoel van verliefdheid altijd sterker en heftiger, maar ligt aan de oppervlakte van het gevoel (chemisch proces) terwijl het gevoel van houden van veel dieper in je ziel. zo kijk ik er in iedergeval naar.
Met de kinderen ergens heen kan simpelweg niet...we leven nog altijd in nederland, waar de de vrouw in het voordeel is wat betreft de kinderen en ik zit momenteel niet te wachten om opgepakt te worden voor ontvoering o.i.d.. op een brug staan in mijn batman pakje met een bord Fathers for Justice zie ik ook niet zitten ...hahaha
woensdag 18 februari 2009 om 17:47
ik denk bij mezelf, jullie hebben er pAs 3 maanden aan gewerkt.
en wat hield het werken in?? in mekaars buurt zijn?
ik zou als ik jullie was wel in relatie therapie gaan.
je moet uitzoeken wAArom ze verliefd is geworden op de ander. wat heeft ze dan gemist in haar relatie met jou. want meestal, bijna altijd, word je verliefd op een ander, omdat hij jou datgene bood wat je zelf mist in je relatie.
praten praten praten en communiceren over het hoe, wat waarom en hoe verder.
verder kunnen jullie dan concrete afspraken maken over hoe jullie datgene wat jullie missen terug kunnen krijgen in jullie relatie. meer tijd voor mekaar, meer intimiteit, meer diepgang, misschien ook op sexueel gebied nieuwe dingen ontdekken... en dus bedenken hoe je dat wilt vormgeven.
het zou echt zonde zijn om nu al, na zulke geweldige ongelooflijke mooie 17 jaren het nu al op te geven...
succes
en wat hield het werken in?? in mekaars buurt zijn?
ik zou als ik jullie was wel in relatie therapie gaan.
je moet uitzoeken wAArom ze verliefd is geworden op de ander. wat heeft ze dan gemist in haar relatie met jou. want meestal, bijna altijd, word je verliefd op een ander, omdat hij jou datgene bood wat je zelf mist in je relatie.
praten praten praten en communiceren over het hoe, wat waarom en hoe verder.
verder kunnen jullie dan concrete afspraken maken over hoe jullie datgene wat jullie missen terug kunnen krijgen in jullie relatie. meer tijd voor mekaar, meer intimiteit, meer diepgang, misschien ook op sexueel gebied nieuwe dingen ontdekken... en dus bedenken hoe je dat wilt vormgeven.
het zou echt zonde zijn om nu al, na zulke geweldige ongelooflijke mooie 17 jaren het nu al op te geven...
succes
woensdag 18 februari 2009 om 21:54
Ik vind ook dat je heel liefdevol over je vrouw praat. Ik vind ook dat je je vrouw veel ruimte geeft en hebt gegeven. Je schrijft dat je vrouw twee keuzes heeft:
1.voor ons gezin kiezen en alle contact met hem verbreken en hem vergeten. En er keihard voor te knokken om er sterker dan ooit uit te komen
2. voor hem kiezen en mij uit haar hoofd zetten of alleen verder gaan.
Ik begrijp dat jij als eis hebt als ze bij je wil blijven dat ze alle contact met hem moet verbreken, zowel zakelijk als niet zakelijk. Ik kan me deze eis voorstellen van jouw kant. Heel erg goed zelfs. Maar er is een middenweg. Namelijk dat ze wel puur zakelijk contact met hem kan onderhouden zolang het project duurt. Het is aan jou of je daarmee om kan gaan en aan haar om daar al dan niet mee akkoord te gaan. Maar het is ook een mogelijk scenario. Dat is wat ik bedoel te zeggen.
Ik vind dat je duidelijkheid mag eisen!
Duidelijkheid of de "verliefde/houden van" gevoelens voor deze andere man geresulteerd hebben in lichamelijke uitingen zoals vrijen of zoenen. Daar zit een grens bij jou. Jullie hebben geen "open" relatie, dus vind ik dat je recht op deze informatie hebt zodat jij kan bepalen of (als ze dit gedaan heeft) echt de grens is bereikt.
Maar ook duidelijkheid bij wie haar loyaliteit ligt. Kiest ze voor een leven met jou? Is ze bereid jou op het eerste plan te zetten? Als dat niet zo is dan gebruikt ze jou als het spreekwoordelijke paar sokken. Dat is een wezenlijk verschil.
Als ze nu nog geen duidelijkheid kan geven of ze voor haar relatie met jou wil gaan, dan zou ik - denk ik - een termijn met haar afspreken. Ik bedoel het niet eens zozeer als ultimatum hoewel het wel zo uit zou kunnen werken. Ze houdt je nu al een tijd lang in het ongewisse -volgens mij te lang, maar dat is aan jou om te bepalen- en die onduidelijkheid moet eindig zijn. Anders is het voor jou niet te hanteren.
Wellicht kan je ook overdenken wat te doen als die termijn verstrijkt. Want ik denk dat je er sowieso een consequentie aan zal moeten verbinden. Niet om haar te dwingen, maar omdat je niet alleen de zorg voor je kinderen en haar hebt, maar omdat je ook voor jezelf goed moet zorgen.
Tot slot begrijp ik dat je zegt "we willen geen therapie". Jullie hebben inderdaad veel overwonnen. Maar aan de andere kant zou je ook kunnen zeggen "We zijn het waard, dat als we er beiden voor willen en kunnen gaan, we dat dan ook echt doen met alle moeite van dien. En mocht ons dat niet alleen lukken, dan zoeken we hulp, omdat we het onszelf en onze kinderen verschuldigd zijn".
Heel veel sterkte in deze moeilijke situatie!
1.voor ons gezin kiezen en alle contact met hem verbreken en hem vergeten. En er keihard voor te knokken om er sterker dan ooit uit te komen
2. voor hem kiezen en mij uit haar hoofd zetten of alleen verder gaan.
Ik begrijp dat jij als eis hebt als ze bij je wil blijven dat ze alle contact met hem moet verbreken, zowel zakelijk als niet zakelijk. Ik kan me deze eis voorstellen van jouw kant. Heel erg goed zelfs. Maar er is een middenweg. Namelijk dat ze wel puur zakelijk contact met hem kan onderhouden zolang het project duurt. Het is aan jou of je daarmee om kan gaan en aan haar om daar al dan niet mee akkoord te gaan. Maar het is ook een mogelijk scenario. Dat is wat ik bedoel te zeggen.
Ik vind dat je duidelijkheid mag eisen!
Duidelijkheid of de "verliefde/houden van" gevoelens voor deze andere man geresulteerd hebben in lichamelijke uitingen zoals vrijen of zoenen. Daar zit een grens bij jou. Jullie hebben geen "open" relatie, dus vind ik dat je recht op deze informatie hebt zodat jij kan bepalen of (als ze dit gedaan heeft) echt de grens is bereikt.
Maar ook duidelijkheid bij wie haar loyaliteit ligt. Kiest ze voor een leven met jou? Is ze bereid jou op het eerste plan te zetten? Als dat niet zo is dan gebruikt ze jou als het spreekwoordelijke paar sokken. Dat is een wezenlijk verschil.
Als ze nu nog geen duidelijkheid kan geven of ze voor haar relatie met jou wil gaan, dan zou ik - denk ik - een termijn met haar afspreken. Ik bedoel het niet eens zozeer als ultimatum hoewel het wel zo uit zou kunnen werken. Ze houdt je nu al een tijd lang in het ongewisse -volgens mij te lang, maar dat is aan jou om te bepalen- en die onduidelijkheid moet eindig zijn. Anders is het voor jou niet te hanteren.
Wellicht kan je ook overdenken wat te doen als die termijn verstrijkt. Want ik denk dat je er sowieso een consequentie aan zal moeten verbinden. Niet om haar te dwingen, maar omdat je niet alleen de zorg voor je kinderen en haar hebt, maar omdat je ook voor jezelf goed moet zorgen.
Tot slot begrijp ik dat je zegt "we willen geen therapie". Jullie hebben inderdaad veel overwonnen. Maar aan de andere kant zou je ook kunnen zeggen "We zijn het waard, dat als we er beiden voor willen en kunnen gaan, we dat dan ook echt doen met alle moeite van dien. En mocht ons dat niet alleen lukken, dan zoeken we hulp, omdat we het onszelf en onze kinderen verschuldigd zijn".
Heel veel sterkte in deze moeilijke situatie!
zaterdag 21 februari 2009 om 00:17
Je ziet dat jij idd erg veel van haar houd. Dat stralen je woorden enorm uit. Aan de andere kant omschrijf je haar ook als carrierevrouw. Ze komt erg cool over voor mijn gevoel. Is dat echt zo of is dat een houding, zelfbescherming van haar? Je zegt zelf ook dat je niet zomaar verliefd wordt. Mij is het ook overkomen en je word verliefd als je er voor open staat. Dan is er vaak al veel langer iets niet goed in de relatie. Bij mij was dat ook zo. Mijn ex en ik konden niet communiceren. Hij was erg erg gesloten en zwart wit. Daardoor kon ik hem niet bereiken. Ik sloot me ook af en vertelde niets over mijn gevoel. Het was toch niet goed of ik maakte me te druk over dingen. Ik durfde op een gegeven moment niets meer over mezelf te vertellen. Mss durfde zij daar ook niet over te praten. Het is natuurlijk niet goed te praten maar verliefd worden dat gebeurd je daar vraag je niet om. Ik was er niet op uit mijn relatie op deze manier te eindigen. Het gaat erom wat je met een verliefdheid doet. Uiteindelijk heeft ze het je verteld. Was dat omdat ze er klaar mee was of wilde ze het met jou proberen?Jullie zijn nu aan het proberen schrijf je. Je kunt niet verwachten dat het van de ene op de andere dag weer helemaal goed is. Er is veel gebeurd. Veel emoties. Kleine stapjes nemen. Je mag duidelijkheid vragen dat is je goed recht. Ik vraag me alleen af of ze je die nu kan geven. Mss is zij ook erg in de war. Ik weet het niet jij kent haar als geen ander. Ik hoop dat jij er voor jezelf uitkomt. Uiteindelijk gaat het om jou. Natuurlijk is het erg voor de kindjes. Houd hun belang voorop en blijf ondanks alles met haar communiceren. Als jullie er uit komen, hoe dan ook samen of apart, dan zul je zien dat het met de kinderen ook goed gaat komen. En met jullie uiteindelijk ook! Er is echt wel weer licht aan de horizon al zul je dat nu niet zo voelen.Veel sterkte en wijsheid
zaterdag 21 februari 2009 om 06:39
Die afstandelijkheid is moeilijk. Ik zit in soortgelijke situatie. Man houdt niet meer van me, maar is ook niet bereid eraan te werken. Alle liefde die ik in het begin van de crisis erin stopte, weerde hij af. De knop was al om.
Jij voelt dat ook. Je voelt het als de wil er wel zou zijn. Bij verliefdheid is het heel moeilijk en je kunt niet van haar verwachten dat ze niet meer verliefd is, dat kan wel anderhalf jaar duren. Maar de verliefdheid wel of niet voeden is een keuze die ze kan maken. En ze kan jou betrekken in haar ongetwijfeld moeilijke periode. Dan is het uiteraard aan jou welke ruimte je haar erin geeft.
Het is zo zonde van de liefde die jullie hadden, het gezin, jullie verleden en toekomst. Dat ze dat niet inziet...
Jij voelt dat ook. Je voelt het als de wil er wel zou zijn. Bij verliefdheid is het heel moeilijk en je kunt niet van haar verwachten dat ze niet meer verliefd is, dat kan wel anderhalf jaar duren. Maar de verliefdheid wel of niet voeden is een keuze die ze kan maken. En ze kan jou betrekken in haar ongetwijfeld moeilijke periode. Dan is het uiteraard aan jou welke ruimte je haar erin geeft.
Het is zo zonde van de liefde die jullie hadden, het gezin, jullie verleden en toekomst. Dat ze dat niet inziet...
zaterdag 21 februari 2009 om 08:50
Lieve Pem (en Scorpion natuurlijk),
Dat is het ellendige met verliefd zijn, dat je er door in beslag genomen wordt en nauwelijks oog hebt voor de realiteit, voor anderen, voor de pijn die je veroorzaakt.
Als partner van iemand die verliefd is moet je nóg sterker zijn dan iemand die in een relatiecrisis zit zonder dat er een ander bij betrokken is. Eigenlijk is het zo dat de lastigste beslissingen op de schouders van degene terecht komt die het meeste verdriet heeft.
Weggaan is verschrikkelijk moeilijk en pijnlijk. Blijven is nog veel moeilijker en pijnlijker. Bij weggaan is het duidelijk; het is voorbij, je kunt, ook als dat nog een hele tijd zeer doet en nutteloos lijkt, opnieuw beginnen. Blijven bij iemand die verliefd is op een anders is als een soort patstelling, er worden geen beslissingen genomen maar je zit samen in een voortdurende, slepende, pijnlijke situatie met zo nu en dan een opleving. Die oplevingen houden je bij elkaar, die glimp van hoe het zou kunnen zijn maar het is niet meer zo, want er is iets heel elementairs kapot gegaan.
Dat is het ellendige met verliefd zijn, dat je er door in beslag genomen wordt en nauwelijks oog hebt voor de realiteit, voor anderen, voor de pijn die je veroorzaakt.
Als partner van iemand die verliefd is moet je nóg sterker zijn dan iemand die in een relatiecrisis zit zonder dat er een ander bij betrokken is. Eigenlijk is het zo dat de lastigste beslissingen op de schouders van degene terecht komt die het meeste verdriet heeft.
Weggaan is verschrikkelijk moeilijk en pijnlijk. Blijven is nog veel moeilijker en pijnlijker. Bij weggaan is het duidelijk; het is voorbij, je kunt, ook als dat nog een hele tijd zeer doet en nutteloos lijkt, opnieuw beginnen. Blijven bij iemand die verliefd is op een anders is als een soort patstelling, er worden geen beslissingen genomen maar je zit samen in een voortdurende, slepende, pijnlijke situatie met zo nu en dan een opleving. Die oplevingen houden je bij elkaar, die glimp van hoe het zou kunnen zijn maar het is niet meer zo, want er is iets heel elementairs kapot gegaan.
zondag 22 februari 2009 om 16:06
Hallo allemaal.
Ik vind al jullie reacties erg lief, ik heb daar dan ook erg veel steun aan. Ik praat over dit onderwerp natuurlijk ook wel met vrienden en familie, maar het is ook fijn om met mensen te communiceren die je helemaal niet kent, En natuurlijk weten jullie niet alles over ons, dan zou ik een levensboek moeten gaan schrijven,
Mijn vriendin zegt dat ik voor haar een gesloten persoon ben geweest, Niet naar haar luister en haar gevoelens negeer en simpelweg afdoe met...ach gaat wel over...moet je je niks van aantrekken etc...
Waardoor zij zichzelf is gaan afsluiten en niet meer met mij kon praten over de dingen die belangrijk voor haar zijn. Daarnaast vind zij mij ook altijd erg zwart-wit en direct met oplossingen kom inplaats van gewoon naar haar verhaal te luisteren.
Nu denk ik wel, als ik echt de persoon ben die zij beschrijft dat je daar onmogelijk 17 jaar een relatie mee kan hebben en ook nog zielsveel van kan hebben gehouden. tenminste ik zou dat niet kunnen.
Soms doet zij nu ook heel cool en afstandelijk naar mij, De liefde en warmte die ik altijd in haar ogen zag maakt dan plaats voor een emotieloze en ijzige blik, misschien een stukje zelfbescherming van haar, ik weet het niet, maar het doet mij wel pijn. Op zulke momenten kan ik haar niet meer bereiken en praten we volledig langs elkaar heen, we begrijpen elkaar dan ook echt niet meer. Ik wil graag met haar hierover praten, over mijn gevoel en haar gevoel. Maar dat gaat niet als de een of de ander er niet voor open staat. Soms lukt het even maar dan zie ik haar weer veranderen, dat is voor mij heel raar om te ervaren
Het doet mij allemaal wel erg veel verdriet nu ik besef wat zij vaak bij mij heeft gevoeld en wat ik haar hiermee onbewust mee heb aangedaan. Ik was eerst degene die een muur naar haar optrok. Waarschijnlijk voel ik nu de pijn en verdriet die zij al veel langer heeft ervaren.
Toch vraag ik mij wel af waarom zij nooit tegen mij heeft gezegt: "Ga eens zitten ik moet eens echt serieus met je praten over mijn gevoel, ik wil dat je luisterd en alleen maar even luisterd naar wat ik je te vertellen hebt, dit is heel belangrijk voor mij voor ons,"
En dan bedoel ik echt praten dus zonder gestoord te kunnen worden door tv, mobiel, kinderen buren en noem maar op...gewoon echt even met zijn tweeen, helemaal alleen met zijn tweeen.
Tegelijk praten denken en voelen is niet voor iedereen weggelegt en ik denk dat vrouwen in het algemeen daar veel beter in zijn dan mannen.
Als ik naar mezelf kijk, en iemand vraagt iets over mijn gevoel, dan heb ik even tijd en rust nodig om naar mijn gevoel te kunnen luisteren (in mezelf te keren), Als je op dat moment gepushed wordt om iets op dat moment te moeten zeggen, ben ik gewoon bang dat ik iets zeg wat ik eigenlijk helemaal niet wil zeggen omdat ik weet dat ik er een ander gevoel over heb. Meestal liep ik dan weg, om niet iets te hoeven zeggen wat haar kwetst en of wat ik toch niet meen. Dit komt dan bij haar over als negeren. Dat besef ik mij heel goed.
Meestal wist ik na een tijdje wel wat ik dan wilde gaan zeggen, maar wilde het onderwerp niet meer aanhalen, omdat het onderwerp haar uit haar doen bracht terwijl ze net op dat moment dat ik erover wil beginnen weer vrolijk is. Ik zweeg dan maar en gaf het een plekje, ik dacht serieus dat het bij haar dan ook weg was, omdat ze immers weer vrolijk en happy was.
Dit komt waarschijnlijk bij haar over als haar gevoel niet serieus nemen.
Als ik het allemaal zo bekijk hebben wij zielsveel van elkaar gehouden, zelfs zoveel dat wij elkaar niet wilde kwetsen en pijn doen.
De eerste keer dat ik tegen haar zei dat ik ermee wilde stoppen omdat ik de pijn en verdriet niet meer wilde voelen en het een plekje wilde gaan geven. Toen vroeg zij om nog een kans en wilde er ook voor gaan om onze relatie een nieuwe start te geven
Twee weken later merkte ik dat zij nog steeds met hem sms-de via internet, contact met hem zocht en ook belde zij nog met elkaar, Daarnaast vond ik een brief van hem naar haar dat deed mij weer enorm veel verdriet. Ik dacht echt na die laatste keer dat zij de contacten met hem zou verbreken.
Voor mijn gevoel heeft zij onze relatie dan ook na deze keer geen echte kans gegeven, in iedergeval niet zoals ik het had gezien (gehoopt). Ik dacht er juist stapje voor stapje sterker uit te komen dan wij ooit hadden durven dromen. Omdat ik haar veel beter begrijp en veel beter met mijn gevoel kan spreken, iets wat zij altijd wilde, Dat ik dit nu wel allemaal kan, voelt erg goed en ben daar ook erg blij mee.
Dat je daarnaast ook nog een crashdieet ondergaat heeft ook alleen maar voordelen van 76 kg naar 67 kg
Maar geloof me, ik heb deze week de moeilijkste beslissing moeten maken in mijn leven. Om tegen de liefde van mijn leven te moeten zeggen dat het echt niet meer gaat omdat het te veel pijn en verdriet doet, omdat zij doorblijft gaan met contact te zoeken met hem, voor mij zijn dat erg grote stappen terug.
Om te moeten zeggen dat je de relatie stopt, puur rationeel en tegen je gevoel in tegen de vrouw van wie ik zielsveel hou om wie zij is en wat zij allemaal doet, Haar liefde, de puurheid van houden van, wat zij mij altijd heeft kunnen geven. Haar liefde en warmte voor onze kinderen, haar ambities voor haar werk en passie voor haar hobby's. En nee, ik zet haar echt niet op een voetstuk, ik kan dit zeggen omdat ik het zo echt heb ervaren en omdat ik net zoveel van mezelf hou als van haar als ook van mijn kinderen. Ik weet dat dit voor haar ook zo is geweest en dat zij ook met mij oud wilde worden, zij heeft ook zielsveel van mij gehouden.
Is verliefdheid nu echt zoveel sterker, dan onze liefde en alles wat wij hebben bereikt, hebben meegemaakt en hoopten nog mee te maken !!!
Pain will fade..love stays...
Future will tell..
Scorpio
Ik vind al jullie reacties erg lief, ik heb daar dan ook erg veel steun aan. Ik praat over dit onderwerp natuurlijk ook wel met vrienden en familie, maar het is ook fijn om met mensen te communiceren die je helemaal niet kent, En natuurlijk weten jullie niet alles over ons, dan zou ik een levensboek moeten gaan schrijven,
Mijn vriendin zegt dat ik voor haar een gesloten persoon ben geweest, Niet naar haar luister en haar gevoelens negeer en simpelweg afdoe met...ach gaat wel over...moet je je niks van aantrekken etc...
Waardoor zij zichzelf is gaan afsluiten en niet meer met mij kon praten over de dingen die belangrijk voor haar zijn. Daarnaast vind zij mij ook altijd erg zwart-wit en direct met oplossingen kom inplaats van gewoon naar haar verhaal te luisteren.
Nu denk ik wel, als ik echt de persoon ben die zij beschrijft dat je daar onmogelijk 17 jaar een relatie mee kan hebben en ook nog zielsveel van kan hebben gehouden. tenminste ik zou dat niet kunnen.
Soms doet zij nu ook heel cool en afstandelijk naar mij, De liefde en warmte die ik altijd in haar ogen zag maakt dan plaats voor een emotieloze en ijzige blik, misschien een stukje zelfbescherming van haar, ik weet het niet, maar het doet mij wel pijn. Op zulke momenten kan ik haar niet meer bereiken en praten we volledig langs elkaar heen, we begrijpen elkaar dan ook echt niet meer. Ik wil graag met haar hierover praten, over mijn gevoel en haar gevoel. Maar dat gaat niet als de een of de ander er niet voor open staat. Soms lukt het even maar dan zie ik haar weer veranderen, dat is voor mij heel raar om te ervaren
Het doet mij allemaal wel erg veel verdriet nu ik besef wat zij vaak bij mij heeft gevoeld en wat ik haar hiermee onbewust mee heb aangedaan. Ik was eerst degene die een muur naar haar optrok. Waarschijnlijk voel ik nu de pijn en verdriet die zij al veel langer heeft ervaren.
Toch vraag ik mij wel af waarom zij nooit tegen mij heeft gezegt: "Ga eens zitten ik moet eens echt serieus met je praten over mijn gevoel, ik wil dat je luisterd en alleen maar even luisterd naar wat ik je te vertellen hebt, dit is heel belangrijk voor mij voor ons,"
En dan bedoel ik echt praten dus zonder gestoord te kunnen worden door tv, mobiel, kinderen buren en noem maar op...gewoon echt even met zijn tweeen, helemaal alleen met zijn tweeen.
Tegelijk praten denken en voelen is niet voor iedereen weggelegt en ik denk dat vrouwen in het algemeen daar veel beter in zijn dan mannen.
Als ik naar mezelf kijk, en iemand vraagt iets over mijn gevoel, dan heb ik even tijd en rust nodig om naar mijn gevoel te kunnen luisteren (in mezelf te keren), Als je op dat moment gepushed wordt om iets op dat moment te moeten zeggen, ben ik gewoon bang dat ik iets zeg wat ik eigenlijk helemaal niet wil zeggen omdat ik weet dat ik er een ander gevoel over heb. Meestal liep ik dan weg, om niet iets te hoeven zeggen wat haar kwetst en of wat ik toch niet meen. Dit komt dan bij haar over als negeren. Dat besef ik mij heel goed.
Meestal wist ik na een tijdje wel wat ik dan wilde gaan zeggen, maar wilde het onderwerp niet meer aanhalen, omdat het onderwerp haar uit haar doen bracht terwijl ze net op dat moment dat ik erover wil beginnen weer vrolijk is. Ik zweeg dan maar en gaf het een plekje, ik dacht serieus dat het bij haar dan ook weg was, omdat ze immers weer vrolijk en happy was.
Dit komt waarschijnlijk bij haar over als haar gevoel niet serieus nemen.
Als ik het allemaal zo bekijk hebben wij zielsveel van elkaar gehouden, zelfs zoveel dat wij elkaar niet wilde kwetsen en pijn doen.
De eerste keer dat ik tegen haar zei dat ik ermee wilde stoppen omdat ik de pijn en verdriet niet meer wilde voelen en het een plekje wilde gaan geven. Toen vroeg zij om nog een kans en wilde er ook voor gaan om onze relatie een nieuwe start te geven
Twee weken later merkte ik dat zij nog steeds met hem sms-de via internet, contact met hem zocht en ook belde zij nog met elkaar, Daarnaast vond ik een brief van hem naar haar dat deed mij weer enorm veel verdriet. Ik dacht echt na die laatste keer dat zij de contacten met hem zou verbreken.
Voor mijn gevoel heeft zij onze relatie dan ook na deze keer geen echte kans gegeven, in iedergeval niet zoals ik het had gezien (gehoopt). Ik dacht er juist stapje voor stapje sterker uit te komen dan wij ooit hadden durven dromen. Omdat ik haar veel beter begrijp en veel beter met mijn gevoel kan spreken, iets wat zij altijd wilde, Dat ik dit nu wel allemaal kan, voelt erg goed en ben daar ook erg blij mee.
Dat je daarnaast ook nog een crashdieet ondergaat heeft ook alleen maar voordelen van 76 kg naar 67 kg
Maar geloof me, ik heb deze week de moeilijkste beslissing moeten maken in mijn leven. Om tegen de liefde van mijn leven te moeten zeggen dat het echt niet meer gaat omdat het te veel pijn en verdriet doet, omdat zij doorblijft gaan met contact te zoeken met hem, voor mij zijn dat erg grote stappen terug.
Om te moeten zeggen dat je de relatie stopt, puur rationeel en tegen je gevoel in tegen de vrouw van wie ik zielsveel hou om wie zij is en wat zij allemaal doet, Haar liefde, de puurheid van houden van, wat zij mij altijd heeft kunnen geven. Haar liefde en warmte voor onze kinderen, haar ambities voor haar werk en passie voor haar hobby's. En nee, ik zet haar echt niet op een voetstuk, ik kan dit zeggen omdat ik het zo echt heb ervaren en omdat ik net zoveel van mezelf hou als van haar als ook van mijn kinderen. Ik weet dat dit voor haar ook zo is geweest en dat zij ook met mij oud wilde worden, zij heeft ook zielsveel van mij gehouden.
Is verliefdheid nu echt zoveel sterker, dan onze liefde en alles wat wij hebben bereikt, hebben meegemaakt en hoopten nog mee te maken !!!
Pain will fade..love stays...
Future will tell..
Scorpio
maandag 23 februari 2009 om 18:57
Scorpio, denk maar zo: als je vrouw verliefd wordt op een ander tijdens je relatie dan zit er iets niet goed in je relatie. Dat gebeurt anders niet, zo denk ik erover. Hoeveel jullie ook van elkaar gehouden hebben er is ergens wat stuk gegaan wat niet te lijmen valt. Wat je vrouw doet zegt alles dus jullie kunnen niet anders dan uit elkaar gaan. Hoeveel je toch nog van elkaar houdt.........Je kunt ook niet leven met iemand die steeds naar een ander toe trekt. Veel sterkte en ik vind je moedig!
voer eendjes geen oorlog!
