Relaties
alle pijlers
Hoe om te gaan met problematiek in schoonfamilie?
dinsdag 27 januari 2009 om 11:18
Dit is een lang en lastig verhaal, maar ik zal mijn best doen om het zo goed en duidelijk mogelijk te vertellen.
Ik ben getrouwd. Mijn schoonouders zijn gescheiden en mijn man heeft één broer. Deze broer is ziek. Het is onduidelijk wat hij precies heeft, omdat hij iedere vorm van hulp weigert. Duidelijk is dat hij wanen en waarschijniljk psychoses heeft. Dit houdt in dat hij overal complotten ziet en vreselijk achterdochtig is. Hij hoort mensen dingen zeggen die niet gezegd worden en ziet dingen gebeuren die niet gebeuren. In zijn beleving wordt hij achtervolgd en in de gaten gehouden door de AIVD. Zo is hij ervan overtuigd dat o.a ik, zijn stiefmoeder en nog vele anderen AIVD'ers zijn die alles in het werk stellen om hem kapot te maken.
Dit heeft er in geresulteerd dat hij mij 2 jaar geleden te lijf wou gaan. Gelukkig is mijn man tussen beiden gekomen, zodat ik het huis uit kon vluchten. Sinds die tijd heb ik hem niet meer gezien en wil hij ook geen contact meer met mijn man.
Omdat hij door zijn ziekte geen baan kan houden en iedere hulp (dus ook een uitkering) weigert, is hij inmiddels (ongeveer een jaar geleden) uit huis gezet. Tegen beter weten in heeft mijn schoonmoeder hem in huis genomen, omdat ze (begrijpelijk) niet kan verdragen om haar zoon op straat te zetten.
Ondertussen heeft hij opnieuw verschillende mensen bedreigd. Uiteindelijk is hij vorig jaar onder dwang meegenomen door de politie, nadat hij zijn buurvrouw had bedreigd en haar auto heeft beschadigd. Hij is naar een gesloten inrichting gebracht. Wij waren allen zeer opgelucht, omdat we hoopten dat hij nu eindelijk de hulp kreeg die hij zo hard nodig heeft. Feit is echter dat zwager naast ziek, bijzonder intelligent is. Hij kent precies zijn rechten en heeft massa's boeken over psychologie gelezen. De behandelend psychiater werd door hem dan ook moeiteloos onder de tafel gekletst, wat erin resulteerde dan hij binnnen een week weer buiten stond met de conclusie; 'niks aan de hand met deze man'.
Inmiddels is zijn toestand dusdanig verslechterd dat hij en schoonmoeder niet meer met elkaar praten, ondanks dat ze in hetzelfde huis wonen. Door zijn aanwezigheid heeft zij geen leven meer. Niemand durft nog bij haar langs te komen.
Schoonmoeder is zelf ziek en door haar toestand heeft ze dagen dat ze fysiek weinig tot niets kan. Dan kan ze bijvoorbeeld zichelf niet aankleden of eten koken. Omdat zwager bijna altijd thuis zit kan ik echter niet naar haar toe om haar te helpen en zij kan niet hier komen, omdat ze dan niet kan fietsen of auto rijden. Zwager is niet op haar adres ingeschreven, dus wettelijk gezien kan ze hem zo op straat (laten) zetten. Zij heeft dit ook al verschillende keren geroepen, maar als de politie dan concreet vraagt; 'moeten we hem eruit komen zetten?', krabbelt ze steeds weer terug.
Schoonvader stelt alles in het werk om te proberen zwager opnieuw op te laten nemen Dit is echter een zeer moeilijk en langzaam proces.Doordat schoonvader en schoonmoeder (al meer dan 20 jaar!!) niet meer met elkaar spreken wordt dit proces ook nog eens vertraagd. Zolang zwager 'alleen maar' mensen bedreigd, kan de politie eigenlijk niets doen. Het blijft wachter totdat er een kalf verdrinkt.
Ik vind dat mijn man een nogal passieve houding in dit alles heeft. Hij heeft twee jaar geleden 'zijn handen ervan afgetrokken' en houdt zich er verder niet tot nauwelijks mee bezig. Mij houdt het echter wel erg bezig. Ik ben oprecht bang voor zijn broer. Ik durf niet alleen boodschappen te doen in winkels waarvan ik weet dat hij er kwam/komt en heb altijd de deur op slot als ik alleen thuis ben. Vooral sinds ik een baby heb voel ik me niet meer veilig als ik over straat loop, omdat ik bang ben hem tegen te komen. Ook heb ik ontzettend veel zorg over en medelijden met mijn schoonmoeder. Ik weet dat zij de situatie in feite zelf in stand houdt, maar ze heeft echt geen leven meer op deze manier. Omdat mijn man zich er niet meer mee bemoeit ben ik inmiddels degene geworden die belangrijke informatie doorgeeft van schoonmoeder naar schoonvader en andersom. Ik voel me helemaal niet prettig in deze 'rol' maar wil aan de andere kant alles doen om te zorgen dat zwager geholpen wordt. Natuurlijk voor zijn eigen belang, maar ook voor het belang van zijn omgeving.
Ik weet eigenlijk niet precies wat ik wil met dit topic. Ik hoop dat ik door de reacties de situatie eens vanuit een andere invalshoek kan bekijken en daardoor wellicht nieuwe mogelijkheden zie.
Ik ben getrouwd. Mijn schoonouders zijn gescheiden en mijn man heeft één broer. Deze broer is ziek. Het is onduidelijk wat hij precies heeft, omdat hij iedere vorm van hulp weigert. Duidelijk is dat hij wanen en waarschijniljk psychoses heeft. Dit houdt in dat hij overal complotten ziet en vreselijk achterdochtig is. Hij hoort mensen dingen zeggen die niet gezegd worden en ziet dingen gebeuren die niet gebeuren. In zijn beleving wordt hij achtervolgd en in de gaten gehouden door de AIVD. Zo is hij ervan overtuigd dat o.a ik, zijn stiefmoeder en nog vele anderen AIVD'ers zijn die alles in het werk stellen om hem kapot te maken.
Dit heeft er in geresulteerd dat hij mij 2 jaar geleden te lijf wou gaan. Gelukkig is mijn man tussen beiden gekomen, zodat ik het huis uit kon vluchten. Sinds die tijd heb ik hem niet meer gezien en wil hij ook geen contact meer met mijn man.
Omdat hij door zijn ziekte geen baan kan houden en iedere hulp (dus ook een uitkering) weigert, is hij inmiddels (ongeveer een jaar geleden) uit huis gezet. Tegen beter weten in heeft mijn schoonmoeder hem in huis genomen, omdat ze (begrijpelijk) niet kan verdragen om haar zoon op straat te zetten.
Ondertussen heeft hij opnieuw verschillende mensen bedreigd. Uiteindelijk is hij vorig jaar onder dwang meegenomen door de politie, nadat hij zijn buurvrouw had bedreigd en haar auto heeft beschadigd. Hij is naar een gesloten inrichting gebracht. Wij waren allen zeer opgelucht, omdat we hoopten dat hij nu eindelijk de hulp kreeg die hij zo hard nodig heeft. Feit is echter dat zwager naast ziek, bijzonder intelligent is. Hij kent precies zijn rechten en heeft massa's boeken over psychologie gelezen. De behandelend psychiater werd door hem dan ook moeiteloos onder de tafel gekletst, wat erin resulteerde dan hij binnnen een week weer buiten stond met de conclusie; 'niks aan de hand met deze man'.
Inmiddels is zijn toestand dusdanig verslechterd dat hij en schoonmoeder niet meer met elkaar praten, ondanks dat ze in hetzelfde huis wonen. Door zijn aanwezigheid heeft zij geen leven meer. Niemand durft nog bij haar langs te komen.
Schoonmoeder is zelf ziek en door haar toestand heeft ze dagen dat ze fysiek weinig tot niets kan. Dan kan ze bijvoorbeeld zichelf niet aankleden of eten koken. Omdat zwager bijna altijd thuis zit kan ik echter niet naar haar toe om haar te helpen en zij kan niet hier komen, omdat ze dan niet kan fietsen of auto rijden. Zwager is niet op haar adres ingeschreven, dus wettelijk gezien kan ze hem zo op straat (laten) zetten. Zij heeft dit ook al verschillende keren geroepen, maar als de politie dan concreet vraagt; 'moeten we hem eruit komen zetten?', krabbelt ze steeds weer terug.
Schoonvader stelt alles in het werk om te proberen zwager opnieuw op te laten nemen Dit is echter een zeer moeilijk en langzaam proces.Doordat schoonvader en schoonmoeder (al meer dan 20 jaar!!) niet meer met elkaar spreken wordt dit proces ook nog eens vertraagd. Zolang zwager 'alleen maar' mensen bedreigd, kan de politie eigenlijk niets doen. Het blijft wachter totdat er een kalf verdrinkt.
Ik vind dat mijn man een nogal passieve houding in dit alles heeft. Hij heeft twee jaar geleden 'zijn handen ervan afgetrokken' en houdt zich er verder niet tot nauwelijks mee bezig. Mij houdt het echter wel erg bezig. Ik ben oprecht bang voor zijn broer. Ik durf niet alleen boodschappen te doen in winkels waarvan ik weet dat hij er kwam/komt en heb altijd de deur op slot als ik alleen thuis ben. Vooral sinds ik een baby heb voel ik me niet meer veilig als ik over straat loop, omdat ik bang ben hem tegen te komen. Ook heb ik ontzettend veel zorg over en medelijden met mijn schoonmoeder. Ik weet dat zij de situatie in feite zelf in stand houdt, maar ze heeft echt geen leven meer op deze manier. Omdat mijn man zich er niet meer mee bemoeit ben ik inmiddels degene geworden die belangrijke informatie doorgeeft van schoonmoeder naar schoonvader en andersom. Ik voel me helemaal niet prettig in deze 'rol' maar wil aan de andere kant alles doen om te zorgen dat zwager geholpen wordt. Natuurlijk voor zijn eigen belang, maar ook voor het belang van zijn omgeving.
Ik weet eigenlijk niet precies wat ik wil met dit topic. Ik hoop dat ik door de reacties de situatie eens vanuit een andere invalshoek kan bekijken en daardoor wellicht nieuwe mogelijkheden zie.
dinsdag 27 januari 2009 om 11:42
Ik weet het niet hoor, maar kunnen mensen in sommige situaties niet gedwongen opgenomen worden?
Ik heb in mijn werk wel eens te maken met de burgemeester en volgens mij heeft die de mogelijkheid om dat te doen op basis van allerlei adviezen van instanties.
Misschien even googlen??
Dat zou een hoop rust in de tent brengen... Verder kan ik je niet adviseren over hoe er mee om gegaan moet worden, maar als jij je niet veilig voelt, vind ik het wel gek dat je man zich daar geen zorgen over maakt...
Aan de andere kant als hij ook niets kan doen.... dan kan ik zijn houding ook wel voorstellen...
Ik snap je dillemma... ik kom er ook niet uit...
Ik heb in mijn werk wel eens te maken met de burgemeester en volgens mij heeft die de mogelijkheid om dat te doen op basis van allerlei adviezen van instanties.
Misschien even googlen??
Dat zou een hoop rust in de tent brengen... Verder kan ik je niet adviseren over hoe er mee om gegaan moet worden, maar als jij je niet veilig voelt, vind ik het wel gek dat je man zich daar geen zorgen over maakt...
Aan de andere kant als hij ook niets kan doen.... dan kan ik zijn houding ook wel voorstellen...
Ik snap je dillemma... ik kom er ook niet uit...
dinsdag 27 januari 2009 om 11:45
Dank je JoJo. Mensen kunnen inderdaad gedwongen opgenomen worden, maar daarvoor moeten ze eerst 'een bedreiging voor zichzelf of hun omgeving' zijn. Volgens de politie is iemand enkel bedreigen (en er dus niet naar handelen) geen reden genoeg om hem op te nemen. Bizar genoeg is het dus wachten tot hij een keer de daad bij het woord voegt, dan gaan ze wel wat doen.
dinsdag 27 januari 2009 om 11:49
dinsdag 27 januari 2009 om 11:55
Ik vind het hartstikke lief van je dat je mee wilt denken en wilt helpen. Maar in deze denk ik dat je achter je man moet gaan staan en hem moet laten bepalen hoeveel bemoeienis er is vanuit jullie gezin. Als je man zijn handen er vanaf heeft getrokken, ben jij niet de aangewezen persoon om te redden.
Jouw schoonouders zijn volwassen mensen. Ze praten al 20 jaar niet met elkaar en dat bemoeilijkt de communicatie over hun kind. Niet alleen je zwager, maar ook je schoonouders zorgen voor problemen. Door als twee kleuters tegen elkaar te blijven zwijgen over oud zeer, wordt de situatie er niet makkelijker op. Waarom zou jij daar tussenin moeten zitten? Waarom moet jij datgene vergemakkelijken wat ze zelf veroorzaken?
Het is hun kind. Laat hen eerst maar eens met elkaar gaan praten als ze dit zo graag willen oplossen. En als ze daar goed mee bezig zijn en ze kunnen steun gebruiken, dan kun je alsnog kijken wat je kunt doen. Het zou me niets verbazen dat als jouw schoonouders in ieder geval hierover met elkaar zouden proberen een oplossing te bedenken en als volwassenen hiermee omgaan, dat ook jouw man niet de beroerd is om weer mee te gaan denken.
Jouw schoonouders zijn volwassen mensen. Ze praten al 20 jaar niet met elkaar en dat bemoeilijkt de communicatie over hun kind. Niet alleen je zwager, maar ook je schoonouders zorgen voor problemen. Door als twee kleuters tegen elkaar te blijven zwijgen over oud zeer, wordt de situatie er niet makkelijker op. Waarom zou jij daar tussenin moeten zitten? Waarom moet jij datgene vergemakkelijken wat ze zelf veroorzaken?
Het is hun kind. Laat hen eerst maar eens met elkaar gaan praten als ze dit zo graag willen oplossen. En als ze daar goed mee bezig zijn en ze kunnen steun gebruiken, dan kun je alsnog kijken wat je kunt doen. Het zou me niets verbazen dat als jouw schoonouders in ieder geval hierover met elkaar zouden proberen een oplossing te bedenken en als volwassenen hiermee omgaan, dat ook jouw man niet de beroerd is om weer mee te gaan denken.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
dinsdag 27 januari 2009 om 11:57
quote:Poezewoes schreef op 27 januari 2009 @ 11:55:
Ik vind het hartstikke lief van je dat je mee wilt denken en wilt helpen. Maar in deze denk ik dat je achter je man moet gaan staan en hem moet laten bepalen hoeveel bemoeienis er is vanuit jullie gezin. Als je man zijn handen er vanaf heeft getrokken, ben jij niet de aangewezen persoon om te redden.
Jouw schoonouders zijn volwassen mensen. Ze praten al 20 jaar niet met elkaar en dat bemoeilijkt de communicatie over hun kind. Niet alleen je zwager, maar ook je schoonouders zorgen voor problemen. Door als twee kleuters tegen elkaar te blijven zwijgen over oud zeer, wordt de situatie er niet makkelijker op. Waarom zou jij daar tussenin moeten zitten? Waarom moet jij datgene vergemakkelijken wat ze zelf veroorzaken?
Het is hun kind. Laat hen eerst maar eens met elkaar gaan praten als ze dit zo graag willen oplossen. En als ze daar goed mee bezig zijn en ze kunnen steun gebruiken, dan kun je alsnog kijken wat je kunt doen. Het zou me niets verbazen dat als jouw schoonouders in ieder geval hierover met elkaar zouden proberen een oplossing te bedenken en als volwassenen hiermee omgaan, dat ook jouw man niet de beroerd is om weer mee te gaan denken. Volgens mij wil ze die agressieve zwager niet helpen, maar 'm opgesloten zien worden omdat ze bang is dat ie haar wat aan doet. Ze wil iets doen uit zelfbescherming.
Ik vind het hartstikke lief van je dat je mee wilt denken en wilt helpen. Maar in deze denk ik dat je achter je man moet gaan staan en hem moet laten bepalen hoeveel bemoeienis er is vanuit jullie gezin. Als je man zijn handen er vanaf heeft getrokken, ben jij niet de aangewezen persoon om te redden.
Jouw schoonouders zijn volwassen mensen. Ze praten al 20 jaar niet met elkaar en dat bemoeilijkt de communicatie over hun kind. Niet alleen je zwager, maar ook je schoonouders zorgen voor problemen. Door als twee kleuters tegen elkaar te blijven zwijgen over oud zeer, wordt de situatie er niet makkelijker op. Waarom zou jij daar tussenin moeten zitten? Waarom moet jij datgene vergemakkelijken wat ze zelf veroorzaken?
Het is hun kind. Laat hen eerst maar eens met elkaar gaan praten als ze dit zo graag willen oplossen. En als ze daar goed mee bezig zijn en ze kunnen steun gebruiken, dan kun je alsnog kijken wat je kunt doen. Het zou me niets verbazen dat als jouw schoonouders in ieder geval hierover met elkaar zouden proberen een oplossing te bedenken en als volwassenen hiermee omgaan, dat ook jouw man niet de beroerd is om weer mee te gaan denken. Volgens mij wil ze die agressieve zwager niet helpen, maar 'm opgesloten zien worden omdat ze bang is dat ie haar wat aan doet. Ze wil iets doen uit zelfbescherming.
dinsdag 27 januari 2009 om 12:01
Ja Ejninjoo, dus? Waarom ze een oplossing wil doet er toch niet zoveel toe?
Feit is dat TO een rol in het geheel heeft die haar niet bevalt en graag wil zien dat er iets gebeurt en daarom doet ze dat toch maar. Het zet alleen totaal geen zoden aan de dijk als schoonouders hier zelf niet op een volwassen manier mee om kunnen gaan.
Feit is dat TO een rol in het geheel heeft die haar niet bevalt en graag wil zien dat er iets gebeurt en daarom doet ze dat toch maar. Het zet alleen totaal geen zoden aan de dijk als schoonouders hier zelf niet op een volwassen manier mee om kunnen gaan.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
dinsdag 27 januari 2009 om 12:01
Voor de duidelijkheid; het is niet zo dat hij hier om het huis heenzwerft hoor. Wij zijn na het incident van 2 jaar geleden een keer verhuist, dus ik weet niet eens zeker of hij wel weet waar we precies wonen. Het feit dat ik altijd de deur op slot houdt, komt vooral voort uit angst. Ik ben dan bang dat hij bv ons adres heeft onthouden van het geboortekaartje.
@Zwieber: dat heb ik ook al meerdere malen overwogen. Mijn bezwaar is alleen dat dit inhoudt dat we ook niet meer bij mijn ouders en onze vrienden in de buurt wonen, wat me veel verdriet zal doen. Uiteindelijk is het natuurlijk ook weglopen voor het probleem ipv het op te lossen.
@Zwieber: dat heb ik ook al meerdere malen overwogen. Mijn bezwaar is alleen dat dit inhoudt dat we ook niet meer bij mijn ouders en onze vrienden in de buurt wonen, wat me veel verdriet zal doen. Uiteindelijk is het natuurlijk ook weglopen voor het probleem ipv het op te lossen.
dinsdag 27 januari 2009 om 12:07
@Poezewoes: het klopt wat je zegt. Het zijn uiteindelijk 'mijn zaken niet'. Ik heb van nature een (te) groot verantwoordelijkheidsgevoel en vind het ontzettend moeilijk om in dit soort situatiest werkloos toe te kijken. Bovendien heeft Elninjoo gelijk als ze zegt dat het hier ook om mijn eigen belang gaat. Ik maak me zorgen over mijn veiligheid, maar ook over die van anderen en dan met name mijn zoontje en mijn schoonmoeder.
dinsdag 27 januari 2009 om 12:12
Juist als het je om de veiligheid van je eigen gezin gaat, zou ik me er zoveel mogelijk buiten houden.
Wat ik eigenlijk met mijn mail probeer te zeggen: als zijn eigen ouders het niet eens op kunnen brengen om voor hun zoon hun kinderachtige genegeer op te geven teneinde het probleem aan te pakken, waarom zou jij je dan nog zo verantwoordelijk voelen voor dit probleem? Doe wat je moet doen om goed voor je kind en je gezin te zorgen, en als er wel iets constructiefs wordt gedaan en je kunt écht iets betekenen, kun je altijd nog besluiten je diensten aan te bieden. Maar boodschappertje spelen voor je schoonouders, daar zou ik echt voor bedanken.
Wat ik eigenlijk met mijn mail probeer te zeggen: als zijn eigen ouders het niet eens op kunnen brengen om voor hun zoon hun kinderachtige genegeer op te geven teneinde het probleem aan te pakken, waarom zou jij je dan nog zo verantwoordelijk voelen voor dit probleem? Doe wat je moet doen om goed voor je kind en je gezin te zorgen, en als er wel iets constructiefs wordt gedaan en je kunt écht iets betekenen, kun je altijd nog besluiten je diensten aan te bieden. Maar boodschappertje spelen voor je schoonouders, daar zou ik echt voor bedanken.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
dinsdag 27 januari 2009 om 12:16
quote:Poezewoes schreef op 27 januari 2009 @ 12:12:
[fgcolor=#0099FF]Juist als het je om de veiligheid van je eigen gezin gaat, zou ik me er zoveel mogelijk buiten houden.
[fgcolor]
Dat is precies hoe mijn man erover denkt. Die vreest dat hoe meer we ons ermee bemoeien, hoe meer reden zwager heeft om ons op te komen zoeken.
Rationeel gezien weet ik dat je gelijk hebt, maar ik kan het gevoelsmatig heel moeilijk los laten.
[fgcolor=#0099FF]Juist als het je om de veiligheid van je eigen gezin gaat, zou ik me er zoveel mogelijk buiten houden.
[fgcolor]
Dat is precies hoe mijn man erover denkt. Die vreest dat hoe meer we ons ermee bemoeien, hoe meer reden zwager heeft om ons op te komen zoeken.
Rationeel gezien weet ik dat je gelijk hebt, maar ik kan het gevoelsmatig heel moeilijk los laten.
dinsdag 27 januari 2009 om 12:23
Verwachten is een groot woord, maar ik zou het fijn vinden als mijn man eens goed en hartig met zijn moeder zou praten. Iemand moet haar laten inzien dat wat zij doet alleen maar 'pappen en nathouden' is. Uiteindelijk zal er toch iets moeten gebeuren met zwager en schoonmoeder stelt dit alleen maar uit door hem in huis te nemen. Zij moet beseffen dat ze hem hiermee niet helpt. Hij kan alleen maar geholpen worden als er eerst een diagnose gesteld wordt en hij daarna behandelt wordt.
Man en ik praten er niet veel over, hij houdt de boot af. De hele kwestie speelde natuurlijk al lang voordat ik man leerde kennen. Hij is er inmiddels moe van en dat begrijp ik dan ook wel weer. Het is voor hem ook niet makkelijk om zo tussen zijn ouders in te zitten.
Man en ik praten er niet veel over, hij houdt de boot af. De hele kwestie speelde natuurlijk al lang voordat ik man leerde kennen. Hij is er inmiddels moe van en dat begrijp ik dan ook wel weer. Het is voor hem ook niet makkelijk om zo tussen zijn ouders in te zitten.
dinsdag 27 januari 2009 om 12:45
quote:MevrouwtjeTheelepel schreef op 27 januari 2009 @ 12:23:
Verwachten is een groot woord, maar ik zou het fijn vinden als mijn man eens goed en hartig met zijn moeder zou praten. Iemand moet haar laten inzien dat wat zij doet alleen maar 'pappen en nathouden' is. Uiteindelijk zal er toch iets moeten gebeuren met zwager en schoonmoeder stelt dit alleen maar uit door hem in huis te nemen. Zij moet beseffen dat ze hem hiermee niet helpt. Hij kan alleen maar geholpen worden als er eerst een diagnose gesteld wordt en hij daarna behandelt wordt.
Man en ik praten er niet veel over, hij houdt de boot af. De hele kwestie speelde natuurlijk al lang voordat ik man leerde kennen. Hij is er inmiddels moe van en dat begrijp ik dan ook wel weer. Het is voor hem ook niet makkelijk om zo tussen zijn ouders in te zitten.
Denk je dat je man zijn moeder tot actie kan overtuigen? Als ik het zo lees is zij ook in de ban van haar angst voor die man en lijkt me dat ook jouw man hier geen verandering in kan brengen.
Als je man jou bezig ziet met het koerieren van informatie tussen je schoonvader en schoonmoeder, zegt hij hier dan iets over?
Juigt hij dit toe? Stuit het hem tegen de borst?
Jij zult wellicht tot acceptatie moeten komen dat je de situatie niet kunt veranderen. En je man zal door moeten krijgen hoe zwaar dit hele verhaal op je gemoedstoestand drukt. Je man zal toch even moeten aanmeren met zijn boot en een open gesprek met je aan gaan. Luister naar elkaar en probeer een gezamenlijk blok te vormen in deze.
Succes....
Verwachten is een groot woord, maar ik zou het fijn vinden als mijn man eens goed en hartig met zijn moeder zou praten. Iemand moet haar laten inzien dat wat zij doet alleen maar 'pappen en nathouden' is. Uiteindelijk zal er toch iets moeten gebeuren met zwager en schoonmoeder stelt dit alleen maar uit door hem in huis te nemen. Zij moet beseffen dat ze hem hiermee niet helpt. Hij kan alleen maar geholpen worden als er eerst een diagnose gesteld wordt en hij daarna behandelt wordt.
Man en ik praten er niet veel over, hij houdt de boot af. De hele kwestie speelde natuurlijk al lang voordat ik man leerde kennen. Hij is er inmiddels moe van en dat begrijp ik dan ook wel weer. Het is voor hem ook niet makkelijk om zo tussen zijn ouders in te zitten.
Denk je dat je man zijn moeder tot actie kan overtuigen? Als ik het zo lees is zij ook in de ban van haar angst voor die man en lijkt me dat ook jouw man hier geen verandering in kan brengen.
Als je man jou bezig ziet met het koerieren van informatie tussen je schoonvader en schoonmoeder, zegt hij hier dan iets over?
Juigt hij dit toe? Stuit het hem tegen de borst?
Jij zult wellicht tot acceptatie moeten komen dat je de situatie niet kunt veranderen. En je man zal door moeten krijgen hoe zwaar dit hele verhaal op je gemoedstoestand drukt. Je man zal toch even moeten aanmeren met zijn boot en een open gesprek met je aan gaan. Luister naar elkaar en probeer een gezamenlijk blok te vormen in deze.
Succes....
dinsdag 27 januari 2009 om 13:25
Er zijn al veel reacties gegeven, dus misschien is wat ik ga zeggen mosterd, maar ik wil het toch even toevoegen.
Mijn schoonfamilie heeft ook een dergelijke crisis meegemaakt, al was dat voor mijn tijd. Het sleutelwoord is daarin altijd communicatie. Maar ja, als een of meerdere partijen dat weigeren, dan valt er weinig aan te doen. Je kunt mensen niet dwingen. Het beste, naar mijn idee, is dan wat jouw man doet: proberen ermee te leven, verder te gaan, maar dit niet jouw leven te laten lijden / verpesten. Je hebt geen leven als je continu zo op je hoede moet zijn.
Wat de politie zegt is inderdaad waar. Zolang er niks mis gaat en het blijft bij bedreigingen kunnen zij niet ingrijpen. Dit heb ik al vaker bij mensen gezien (neef die doorgeslagen was, broertje van ex die steeds BIJNA iemand aanviel, enz). Wat er in een van die twee gevallen die ik ken is gebeurd is misschien nog wel een goede oplossing: de jongen was niet meer thuis welkom, kwam er gewoon niet meer in. Hij wilde niet op straat leven, dus heeft zich vrijwillig laten opnemen. Dat werkte, maar dat wil niet zeggen dat dat bij jullie ook zo zal gaan: je schoonmoeder zou mee moeten werken en dan nog weet je niet hoe je zwager reageert...
Al met al is er denk ik weinig wat gegarandeerde oplossingen levert. Je kunt het maar beter proberen van je af te zetten. Je schoonmoeder kiest er zelf voor hem in huis te halen / houden, dat is haar keuze, maar dat wil niet zeggen dat jij hem ook in je leven moet toelaten. Het is jouw leven (en dat van je kindje).
Mijn schoonfamilie heeft ook een dergelijke crisis meegemaakt, al was dat voor mijn tijd. Het sleutelwoord is daarin altijd communicatie. Maar ja, als een of meerdere partijen dat weigeren, dan valt er weinig aan te doen. Je kunt mensen niet dwingen. Het beste, naar mijn idee, is dan wat jouw man doet: proberen ermee te leven, verder te gaan, maar dit niet jouw leven te laten lijden / verpesten. Je hebt geen leven als je continu zo op je hoede moet zijn.
Wat de politie zegt is inderdaad waar. Zolang er niks mis gaat en het blijft bij bedreigingen kunnen zij niet ingrijpen. Dit heb ik al vaker bij mensen gezien (neef die doorgeslagen was, broertje van ex die steeds BIJNA iemand aanviel, enz). Wat er in een van die twee gevallen die ik ken is gebeurd is misschien nog wel een goede oplossing: de jongen was niet meer thuis welkom, kwam er gewoon niet meer in. Hij wilde niet op straat leven, dus heeft zich vrijwillig laten opnemen. Dat werkte, maar dat wil niet zeggen dat dat bij jullie ook zo zal gaan: je schoonmoeder zou mee moeten werken en dan nog weet je niet hoe je zwager reageert...
Al met al is er denk ik weinig wat gegarandeerde oplossingen levert. Je kunt het maar beter proberen van je af te zetten. Je schoonmoeder kiest er zelf voor hem in huis te halen / houden, dat is haar keuze, maar dat wil niet zeggen dat jij hem ook in je leven moet toelaten. Het is jouw leven (en dat van je kindje).
dinsdag 27 januari 2009 om 13:31
Eens met poez. Je hebt medelijden met je schoonmoeder, maar ze is volwassen. Ze maakt een keuze en die keuze moet jij respecteren.
Je kunt haar probleem niet oplossen, omdat ze dat zelf niet wil. Een drugsverslaafde kun je niet van de drugs afhelpen, een drankverslaafde kun je niet van de drank afhelpen. Dat moeten ze zelf willen.
Maar ik kan wel begrijpen dat het je dwars zit. Misschien kun je er eens met een maatschappelijk werker over praten? Of de huisarts, die weten ook niet alles maar je kunt mazzel hebben.
Je kunt haar probleem niet oplossen, omdat ze dat zelf niet wil. Een drugsverslaafde kun je niet van de drugs afhelpen, een drankverslaafde kun je niet van de drank afhelpen. Dat moeten ze zelf willen.
Maar ik kan wel begrijpen dat het je dwars zit. Misschien kun je er eens met een maatschappelijk werker over praten? Of de huisarts, die weten ook niet alles maar je kunt mazzel hebben.
