Hoe zou het hem/haar zijn vergaan?

Af en toe moet ik ook nog weleens denken aan wat jongens uit een getroebleerd gezin die bij ons op school zaten. Pa deugde niet en een van die jongens heeft later nog een tijdje bij ons gewoond. Vader had hem als kind geprostitueerd. Die jongen was totaal stuurloos. Heb hem nooit kunnen vinden op social media, ik hoop maar dat hij een beetje goed terecht is gekomen.

Jeetje wat een verhalen allemaal

Door dit topic moet ik ineens weer aan mijn neef en nichtje denken die ik al bijna 20 jaar niet meer heb gezien en me dus afvraag hoe het gaat met ze. Er is geen contact meer door allerlei omstandigheden buiten onze schuld. Ik kan ze wel opsporen maar ik weet niet of ik daar goed aan doe en ze kunnen zelf ook contact zoeken maar dat hebben ze ook niet gedaan. Dus wellicht is die behoefte er niet van die kant.

En ik had tot mijn 6e een vriendje, we deden alles samen, onze moeders waren daardoor ook bevriend geraakt. Uit het oog verloren omdat wegens verhuizing en andere school na de kleuterklas. Kwam hem weer tegen op de middelbare maar na een jaar was hij weer weg i.v.m. verhuizing ofzo. Ik weet alleen zijn achternaam niet meer anders was ik even op FB gaan zoeken, gewoon omdat ik benieuwd ben.

Heb een paar jaar terug wel een oude vriendin terug gevonden op FB gewoon omdat ik ook benieuwd was en die was echt veel veranderd en naar mijn idee niet op een positieve manier. Maar ik heb via via gehoord dat ze het niet altijd even makkelijk heeft gehad nadat we elkaar uit het oog zijn verloren.

Of dat klasgenootje wat duidelijk mishandeld werd thuis maar waar je als kind niks tegen kon doen natuurlijk. Ze werd volgens mij wel geholpen door school maar toch. Ik weet nog goed dat ze een keer riem afdrukken op haar rug liet zien bij de zwemles of dat ze soms hondenvoer at omdat ze zo'n honger had. Wederom ken ik de achternaam niet meer en ben ik ook niet zeker meer van de voornaam.

DrBrowns schreef: ↑

08-08-2022 11:42

Ik denk dan inderdaad gelijk aan hem, maar ik weet niet of dat is omdat hij ook in mijn gedachten zit.

Daarnaast ben ik zelf volgens mij prima vindbaar op social media..

Als ze je naam nog weten tenminste...


Quote van sprokkelientje: 'Ik ben voor.
Weet alleen niet hoe dat zit met privacy etc al kun je bij een eventuele match elkaar een PB sturen...of zo.'

Dan maak ik een topic aan en zien we wel of het iets wordt. Ik hou mijn eigen Nick gewoon, want ben geloof ik niet op zoek naar iemand.

Wat een bijzonder topic dit, met verdrietige maar ook mooie verhalen.

Ik vraag me wel vaker af hoe het nu met een oud-klasgenote/vriendin is. Ze was ook (net als ik) niet populair, maar samen hadden we geweldige humor. Na de eindexamens, in 2006, zijn we elk onze eigen weg gegaan.
Nu is mijn leven zo gelopen dat ik helaas arbeidsongeschikt ben geraakt wegens erge psychische klachten. Zo kwam ik op de deeltijdtherapie al een oud-schoolvriendin tegen, nu op de dagbesteding ook weer iemand. En via die laatste kwam ik erachter dat die oud-klasgenote/vriendin voor het laatst was gezien tijdens een opname op de paaz, ook weer een aantal jaren geleden inmiddels. Geen flauw idee waar ze nu is, of ze er nog is. Ik hoop dat het beter met haar gaat, in ieder geval.

De enige contacten van vroeger zijn dus een paar personen die uiteindelijk ook psychisch enorm in de knel zijn geraakt. Ergens trok ik die personen vroeger ook al aan, of het nu kwam doordat ik zelf al van jongs af aan draaideurklant ben bij de ggz of omdat ik een soort 'opvang' was voor de buitenbeentjes. Ik was gewoon te lief, maar ook kwetsbaar.

Ik weet niet of er mensen zijn die zich mij nog kunnen herinneren. Of mij nog willen herinneren. Ik ben heel veel vrienden kwijtgeraakt toen ik kenbaar maakte dat mijn depressie, angst en ptss zo ernstig waren geworden dat ik echt aan de medicijnen moest.
Via Google ben ik bijna onvindbaar. Facebook heb ik enorm privé ingesteld, ook dat mijn profiel niet te vinden is via Google.

Sherlock schreef: ↑

08-08-2022 23:00

Als ze je naam nog weten tenminste...


Quote van sprokkelientje: 'Ik ben voor.
Weet alleen niet hoe dat zit met privacy etc al kun je bij een eventuele match elkaar een PB sturen...of zo.'

Dan maak ik een topic aan en zien we wel of het iets wordt. Ik hou mijn eigen Nick gewoon, want ben geloof ik niet op zoek naar iemand.

Kondig je het aan als het topic een feit is?

Leuk topic!

Ik werkte tijdens mijn studie bij de mediamarkt in Tilburg en Den Bosch. Op zaterdag in Den Bosch en zondag in Tilburg.

In Tilburg had ik een collega waar ik het ontzettend goed mee kon vinden. Zo goed zelfs, dat ik tot de dag van vandaag eigenlijk nog niemand ben tegengekomen met wie ik zo op één lijn zat. We hadden exact dezelfde interesses, dus was qua vriendschap gewoon een ontzettend goede match.

Hij werkte daar als freelancer voor zijn studie 2x per week. Ik zag hem zelf alleen op zondag en we hebben elkaar denk ik 10 of 11x gezien. Daarna ging ik weg omdat ik iets dichter bij huis ging zoeken. Kom zelf uit Eindhoven namelijk.

Ik weet nog dat ik tegen hem zei “nou, hier scheidde onze wegen dan en wellicht kruizen ze ooit nog” hij moest toen lachen en zei “hoop het wel”.

Paar weken later kon ik mezelf écht voor me kop slaan, dat ik nooit naar zijn socials of nummer heb gevraagd. Want ik begon eigenlijk al die gesprekken wel te missen en ook, omdat ik met geen een van mijn vriend zo op één lijn zat als met hem.

Nu, 4 jaar later. Heeft het nog steeds een grote indruk en denk ik nog regelmatig aan hem (vriendschappelijk). Ik hoop oprecht, dat ik hem ooit nog tegenkom.

Ik was 18 en knetterverliefd geworden op vakantie in Spanje. Een prachtige jongen van midden twintig, met lange donkerblonde krullen en koffiebruine ogen. Zijn moeder kwam uit Wales en zijn vader uit een afrikaans land. Hij werkte in Spanje.
Was alleen pas tegen het einde van de mijn vakantie, dus we hebben maar drie dates gehad, en alleen zoenen. Maar ik was echt van de wereld.
Zodra ik thuiskwam rinkelde de telefoon al: hij was het.
Daarna schreven we brieven en stuurde we foto's en hij belde dus regelmatig.
Ik spaarde me een ongeluk en toen boden mijn ouders aan de rest van het ticket naar Spanje te betalen in de kerstvakantie. Ik zou dan daar bij een tante logeren en hem dus kunnen zien. Opgetogen schreef ik een brief.
Nooit meer wat van hem gehoord. Niets. Ik heb ook niet meer geschreven, te trots voor.

Is inmiddels bijna 30 jaar geleden en af en toe dacht ik nog wel eens aan hem, op gegeven moment steeds vaker. Ging ook oude brieven herlezen enzo. Hij heeft echter een zeer veel voorkomende naam, en ik had verder geen info, dus zoeken op facebook en dergelijke leverde me niks op.
Ik daarentegen heb een niet veel voorkomende naam/achternaam. Hoopte toch dat hij me een keer zou zoeken op Linkedin ofzo. Bleef me toch af en toe bezig houden, snap nog steeds niet waarom eigenlijk. Misschien de heftigheid van de gevoelens, de eerste keer echt helemaal juichend verliefd...die zomer,zo jong en mooi zijn en stralend gelukkig..

Op een nacht werd ik wakker, ik had over hem gedroomd en ik herinnerde me opeens een detail. Daarmee kon ik hem googelen en ik vond hem! Woonde inmiddels in een ander europees land. Toevallig houdt hij zich ook bezig met een aspect dat in mijn werk ook heel belangrijk is. Zijn mooie krullen waren eraf en ik zag gewoon een nette vriendelijke wat oudere man. Getrouwd, kinderen..
Verwachtingsvol stuurde ik hem een mail. Gewoon een vriendeljke mail, weet je nog etc en dat ik zo'n mooie herinnering er aan had en dat ik hoopte dat het hem goed ging. Ook iets over mijn werk en man en kinderen.

Twee dagen lang liep ik op soort van wolkjes (echt zo raar, ik heb gewoon een hele fijne relatie maar heel even voelde ik me weer die 18-jarige.)
Maar hij reageerde niet. Net als 30 jaar geleden, haha.

Ergens vond ik het jammer maar denk dat mijn herinnering gewoon veel leuker en sterker was dan de zijne en dat hij om welke reden dan ook geen interesse heeft in een kort contact met iemand uit het verleden. En dat kan natuurlijk.
Wat ik wel fijn vindt is dat ik (behalve nu met dit topic) het ook echt afgesloten heb en niet meer denk over hem, ook niet af en toe.

Sherlock schreef: ↑

08-08-2022 10:07

Dat is fijn zeg, om juist met zo'n pestverleden toch nog even te kunnen laten zien wat er van je geworden is.

Ik gooi de vraag er nog een keer in, omdat ik benieuwd ben. Ik vroeg me dus af of jullie het idee hebben dat je zelf zo iemand bent die bij een ander nog in zijn herinnering zit en bij wie jíj een bepaalde indruk hebt achtergelaten?

Wellicht bij dezelfde persoon als waar jij nog aan terugdenkt. Of bij een heel ander persoon.

Zeker, vooral omdat desbetreffende pestkoppen echt niks geworden zijn. Enkelen het verkeerde pad in geslagen, anderen gewoon wel eens tegengekomen en dan dacht ik nou jeetje, je ziet er niet gelukkig of gezond uit..

Ik denkndat mijn indruk heeeel erg af hangt van de periode in mijn leven waarvan men mij kent. Van mijn basisschoolperiode ben ik ‘de gepeste’, op de middelbare had ik vanwege dat gepest zijn enorme problemen met mijn zelfbeeld met de nodige gevolgen, en vanaf mijn eerste studie ben ik enorm opgeknapt en eindelijk echt mijn vrolijke en spontane zelf geworden.

Ik hoop dat ik wel bij wat mensen een warme indruk achtergelaten heb. Dat ik ze op een of meerdere momenten in hun leven iets fijns heb geboden, een lieve opmerking of gebaar, of gewoon dat ze me hebben onthouden als een spontaan en grappig ding. Ik zal ook vast bij mensen in hun herinnering zitten als ‘die met een eetstoornis’ of ‘die onzekere’

Iemand heeft wel eens gezegd dat een hele simpele opmerking van mij zo’n indruk gemaakt. Ik zei echt niks bijzonders, gewoon iets van dat ik vond dat die persoon X altijd zo leuk kon doen. Moet je nagaan wat voor indruk zo’n simpel, gemeend complimentje kan geven

ZuurSnoepje schreef: ↑

11-08-2022 01:44

Zeker, vooral omdat desbetreffende pestkoppen echt niks geworden zijn. Enkelen het verkeerde pad in geslagen, anderen gewoon wel eens tegengekomen en dan dacht ik nou jeetje, je ziet er niet gelukkig of gezond uit..

Ik denkndat mijn indruk heeeel erg af hangt van de periode in mijn leven waarvan men mij kent. Van mijn basisschoolperiode ben ik ‘de gepeste’, op de middelbare had ik vanwege dat gepest zijn enorme problemen met mijn zelfbeeld met de nodige gevolgen, en vanaf mijn eerste studie ben ik enorm opgeknapt en eindelijk echt mijn vrolijke en spontane zelf geworden.

Ik hoop dat ik wel bij wat mensen een warme indruk achtergelaten heb. Dat ik ze op een of meerdere momenten in hun leven iets fijns heb geboden, een lieve opmerking of gebaar, of gewoon dat ze me hebben onthouden als een spontaan en grappig ding. Ik zal ook vast bij mensen in hun herinnering zitten als ‘die met een eetstoornis’ of ‘die onzekere’

Iemand heeft wel eens gezegd dat een hele simpele opmerking van mij zo’n indruk gemaakt. Ik zei echt niks bijzonders, gewoon iets van dat ik vond dat die persoon X altijd zo leuk kon doen. Moet je nagaan wat voor indruk zo’n simpel, gemeend complimentje kan geven

Leuk om te lezen. Want onbedoeld heb je mij een lach op mijn gezicht gegeven hierdoor. En ben jij als anoniem persoon voor mij dan weer iemand die me bijblijft. Ik noem je gewoon Zoetsnoepje, dat vind ik beter passen.

Sherlock schreef: ↑

11-08-2022 01:50

Leuk om te lezen. Want onbedoeld heb je mij een lach op mijn gezicht gegeven hierdoor. En ben jij als anoniem persoon voor mij dan weer iemand die me bijblijft. Ik noem je gewoon Zoetsnoepje, dat vind ik beter passen.

Lady*Voldemort schreef: ↑

08-08-2022 08:10

Vroegah had ik een haat-liefde verhouding met een jongetje in mijn klas. Zo hadden we gillende ruzie, en zo zaten we gebroederlijk bij hem thuis met de playmobil te spelen of zeer geavanceerde blaaspijpen te maken van gejatte pvc-buizen, luciferdoosjes en elastiekjes. Tijdje geleden werd ik nieuwsgierig en heb ik zijn naam gegoogeld, bleek ie een vooraanstaand neonazi te zijn geworden

Mijn liefste vriend van de basisschool, de meest zachtaardige en verlegen jongen die ik ooit heb ontmoet bleek ook een neonazi toen ik hem later eens googlede. Zo apart.

Op de lagere school (groep 7/8) waren er een stuk of 3 jongens die elk meisje wel leuk vond

Maar 2 ervan bleken op vroege leeftijd dood te zijn gegaan, met als oorzaak drugs.

Zo jammer, zo popi en dan zo'n sneu einde, in plaats van een ererol in ' het leukste meisje van de klas' (en dan een jongens-versie)