Relaties
alle pijlers
Houdt het dan nooit meer op?
woensdag 11 november 2009 om 17:09
In 2004 is de relatie die ik had verbroken, in 2005 werd ons huwelijk officieel ontbonden.
Na een half jaar ongeveer is het stalken begonnen.
Eerst was het een anonieme beller, ik dacht niet aan mijn ex-man.
Hij ging een stapje verder, belde steeds vaker, nu niet altijd meer anoniem, met vage boodschappen, sarcastische opmerkingen waarna ik geen tijd kreeg om erop te reageren, raadsels, en soms ook niet mis te verstane bedreigingen.
Liet ‘onze’ muziek van vroeger op de achtergrond meedraaien.
Belde op dat hij zichzelf iets zou aandoen.
Beschadigde en besmeurde mijn woning.
Betrok de kinderen erbij door minachtend over me te spreken en 'verhoorde' ze over mijn doen en laten.
Wát ben ik bang geweest in die tijd. En de kinderen niet minder.
Wanneer er in die tijd (en in die periode was het aan de lopende band raak) van de gezinsdrama's weer iets voor was gevallen wat in de kranten stond of op het nieuws was, zag ik mijn kinderen daar onder lijden; ze waren echt bang dat 'papa' ook zoiets zou gaan doen.
Ik heb aangifte gedaan, wat nog meer woede opriep bij hem.
Ik wist niet meer waar ik goed aan deed.
Heb met de deuren op slot en de gordijnen dicht geleefd
Een ander mobiel nummer genomen en een geheim telefoonnummer.
Verlichting aan de voor- en achterkant van mijn huis gemaakt.
Vrienden hielden ons in de gaten, en als ze niet wisten waar ik was, gingen ze zoeken.
En al die tijd had hij toch een nieuwe relatie.
We zijn nu zo'n drie jaar verder.
Inmiddels is het rustig geworden.
Ik heb helemaal geen contact met hem. De omgangsregeling loopt zoals afgesproken en de kinderen zijn oud genoeg om op eigen gelegenheid naar hem toe te gaan en naar huis te komen.
De laatste last is van mij afgevallen op het moment dat hij is gaan samenwonen met zijn nieuwe liefde. (nog steeds dezelfde)
Ik haalde nog een keer diep adem. Nu was het echt voorbij.
Tot het moment dat ik, een week of drie terug nu, mijn woonkamer inliep en een auto langzaam mijn raam voorbij zag rijden. Er zat iemand in die duidelijk het huis inkeek, en ineens een dot gas gaf en doorreed. Nee, toch, schrok ik…dat lijkt wel…nee, dat kan niet waar zijn. Nét zo’n hoofd was het, en ook zo’n soort auto…het zal wel toeval zijn. (omdat hij niet zo lang geleden een andere auto heeft gekocht, en ik weet niet precies welke het is, alleen ongeveer het model en de kleur).
Het heeft me even niet lekker gezeten, maar ik heb het gauw opzij gezet. En eigenlijk was ik het weer vergeten totdat een van mijn kinderen een paar dagen geleden zei dat ‘papa elke ochtend en middag door onze straat rijdt op weg naar zijn werk, omdat hij dan makkelijker bij zijn werk kan komen’.
Het is niet waar. Wanneer hij vanaf zijn huis naar zijn werk door mijn straat rijdt omzeilt hij op de laatste 500 meter naar de plek van bestemming welgeteld 1 verkeerslicht. Er is een praktisch rechtstreekse verbinding (snelweg-ringweg) waar hij vandaan moet komen, en voor deze ‘toeristische route’ die hij nu neemt moet hij ook nog eens het hele centrum van de stad door.
Ik ben niet bang meer voor hem, maar het geeft me wel een bepaald onheilspellend gevoel.
Blijft dit soort dingen nou altijd etteren?
Na een half jaar ongeveer is het stalken begonnen.
Eerst was het een anonieme beller, ik dacht niet aan mijn ex-man.
Hij ging een stapje verder, belde steeds vaker, nu niet altijd meer anoniem, met vage boodschappen, sarcastische opmerkingen waarna ik geen tijd kreeg om erop te reageren, raadsels, en soms ook niet mis te verstane bedreigingen.
Liet ‘onze’ muziek van vroeger op de achtergrond meedraaien.
Belde op dat hij zichzelf iets zou aandoen.
Beschadigde en besmeurde mijn woning.
Betrok de kinderen erbij door minachtend over me te spreken en 'verhoorde' ze over mijn doen en laten.
Wát ben ik bang geweest in die tijd. En de kinderen niet minder.
Wanneer er in die tijd (en in die periode was het aan de lopende band raak) van de gezinsdrama's weer iets voor was gevallen wat in de kranten stond of op het nieuws was, zag ik mijn kinderen daar onder lijden; ze waren echt bang dat 'papa' ook zoiets zou gaan doen.
Ik heb aangifte gedaan, wat nog meer woede opriep bij hem.
Ik wist niet meer waar ik goed aan deed.
Heb met de deuren op slot en de gordijnen dicht geleefd
Een ander mobiel nummer genomen en een geheim telefoonnummer.
Verlichting aan de voor- en achterkant van mijn huis gemaakt.
Vrienden hielden ons in de gaten, en als ze niet wisten waar ik was, gingen ze zoeken.
En al die tijd had hij toch een nieuwe relatie.
We zijn nu zo'n drie jaar verder.
Inmiddels is het rustig geworden.
Ik heb helemaal geen contact met hem. De omgangsregeling loopt zoals afgesproken en de kinderen zijn oud genoeg om op eigen gelegenheid naar hem toe te gaan en naar huis te komen.
De laatste last is van mij afgevallen op het moment dat hij is gaan samenwonen met zijn nieuwe liefde. (nog steeds dezelfde)
Ik haalde nog een keer diep adem. Nu was het echt voorbij.
Tot het moment dat ik, een week of drie terug nu, mijn woonkamer inliep en een auto langzaam mijn raam voorbij zag rijden. Er zat iemand in die duidelijk het huis inkeek, en ineens een dot gas gaf en doorreed. Nee, toch, schrok ik…dat lijkt wel…nee, dat kan niet waar zijn. Nét zo’n hoofd was het, en ook zo’n soort auto…het zal wel toeval zijn. (omdat hij niet zo lang geleden een andere auto heeft gekocht, en ik weet niet precies welke het is, alleen ongeveer het model en de kleur).
Het heeft me even niet lekker gezeten, maar ik heb het gauw opzij gezet. En eigenlijk was ik het weer vergeten totdat een van mijn kinderen een paar dagen geleden zei dat ‘papa elke ochtend en middag door onze straat rijdt op weg naar zijn werk, omdat hij dan makkelijker bij zijn werk kan komen’.
Het is niet waar. Wanneer hij vanaf zijn huis naar zijn werk door mijn straat rijdt omzeilt hij op de laatste 500 meter naar de plek van bestemming welgeteld 1 verkeerslicht. Er is een praktisch rechtstreekse verbinding (snelweg-ringweg) waar hij vandaan moet komen, en voor deze ‘toeristische route’ die hij nu neemt moet hij ook nog eens het hele centrum van de stad door.
Ik ben niet bang meer voor hem, maar het geeft me wel een bepaald onheilspellend gevoel.
Blijft dit soort dingen nou altijd etteren?
zaterdag 14 november 2009 om 21:39
Langsrijden, om mijn huis lopen snachts, op het dak van de buren klimmen om door de ramen heen te kijken, mij zwartmaken in het dorp, dreigen, schelden en nog meer dingen die ik hier niet neer kan zetten. Enige weken geleden is het heel erg geescaleerd waardoor ik niet teveel hier wil neerzetten maar ik ben er zo moe van. Het onvoorspelbare en de angst, het breekt je gewoon op. Niet weten wanneer het ophoudt en of het wel goed af gaat lopen.
zaterdag 14 november 2009 om 22:00
Ik heb nooit direct op de gebeurtenissen gereageerd.
Wel toen ik aangifte had gedaan heb ik hem dat laten weten.
Omdat de politie een gesprek met hem wilde aangaan.
Ik had bedongen dat ze dat pas zouden doen als ik er aan toe was.
Ook had ik een soort van rechtstreeks nummer dat ik mocht bellen wanneer hij me te dicht zou naderen.
Ik adviseerde hem daarom te stoppen met zijn acties.
De vernielingen en het insmeren van mijn ramen en deuren met viezigheid zijn toen gestopt.
Heb een geheim nummer genomen en hem dat gegeven met de mededeling dat bij misbruik er maar heel weinig mensen waren die de politie zou hoeven nalopen.
Het stiekeme stalken is toen gestopt.
En de niet-anonieme scheldpartijen en dergelijke zijn in de loop van de tijd minder geworden.
Ik dacht dat het nu eigenlijk wel helemaal tot het verleden behoorde.
Het is dus niet zo dat het rijden door mijn straat mij zoveel angst inboezemd.
Het irriteert me zo, en haalt herinneringen naar boven die ik niet wil.
Ik wens je sterkte Lotus.
Wel toen ik aangifte had gedaan heb ik hem dat laten weten.
Omdat de politie een gesprek met hem wilde aangaan.
Ik had bedongen dat ze dat pas zouden doen als ik er aan toe was.
Ook had ik een soort van rechtstreeks nummer dat ik mocht bellen wanneer hij me te dicht zou naderen.
Ik adviseerde hem daarom te stoppen met zijn acties.
De vernielingen en het insmeren van mijn ramen en deuren met viezigheid zijn toen gestopt.
Heb een geheim nummer genomen en hem dat gegeven met de mededeling dat bij misbruik er maar heel weinig mensen waren die de politie zou hoeven nalopen.
Het stiekeme stalken is toen gestopt.
En de niet-anonieme scheldpartijen en dergelijke zijn in de loop van de tijd minder geworden.
Ik dacht dat het nu eigenlijk wel helemaal tot het verleden behoorde.
Het is dus niet zo dat het rijden door mijn straat mij zoveel angst inboezemd.
Het irriteert me zo, en haalt herinneringen naar boven die ik niet wil.
Ik wens je sterkte Lotus.
zondag 15 november 2009 om 00:05
Ik heb me toch nog maar even aangemeld om even te reageren. Ik herken de situatie, wel vanuit een ander oogpunt.. Dat van kind namelijk. Mijn ouders zijn nu drie jaar gescheiden en in het begin leek het erop dat dit heel redelijk zou verlopen. Helaas was dit een illusie.. In het begin begreep ik heel goed de woede van mijn vader, mijn moeder heeft haar spullen gepakt toen ze verliefd werd op een ander en samen zijn ze bij hun partner weggegaan. Ook zijn er bepaalde zaken omtrent het verdelen van de spullen niet helemaal netjes gegaan. In het begin begreep ik de woede van mijn vader helemaal, mijn moeder begreep ik daarentegen helemaal niet. Zij was weer ineens verliefd en gedroeg zich als een tiener, gruwel!
Ik heb in die begintijd vooral veel met mijn vader gepraat, we zijn nooit eerder zo close geweest. Na een tijdje werd ook het contact met mijn moeder beter, we konden beter praten en daarmee groeide ook mijn begrip voor haar keuze. Daarnaast deed ze ook echt weer moeite voor mij (na +- 1,5 jaar zeer moeizaam contact te hebben gehad).
Iig, mijn vader begon zonder mijn weten mijn moeder te stalken met bellen, foto's verscheurd in de tuin gooien, briefjes schrijven etc.. heel naar allemaal! Mijn moeder is zelfs over gegaan op alles noteren en bijhouden en heeft iedere keer melding bij de politie gedaan...
In de drie jaar dat mijn ouders nu uit elkaar zijn komt zijn gedrag met periodes weer terug, dit terwijl hij nu al 1,5 jaar een nieuwe vriendin heeft en sinds kort met haar samenwoond. Ik schaam me echt dood voor zijn gedrag, ik kom niet uit een of andere Tokkie familie maar dit verhaal is natuurlijk wel te goedkoop voor woorden!
Inmiddels ben ik op het punt aanbeland dat ik mijn vader op zijn gedrag zal aanspreken mocht het weer uit te hand gaan lopen. Ben wel bang dat hij hierdoor meer wrok tegen mijn moeder zal koesteren, hetgeen natuurlijk niet de bedoeling is! Ik twijfel ook of ik het zijn vriendin anders zal vertellen, zij weet van niets.. Ik weet niet waar ik goed aan doe maar weet als geen ander wat een moeilijke situatie dit is. Duidelijk is iig dat mijn vader het nodig vindt om zijn woede jegens mijn moeder in stand te houden...
Ik heb het nu uitgebreid over mijn situatie gehad maar wat ik eigenlijk wilde zeggen is dat ik enigzins weet in wat voor rotsituatie jij en je kinderen je begeven en je eigenlijk alleen veel sterkte wil wensen. Daarnaast denk ik dat je er goed aan doet om eerlijk te zijn naar je kinderen toe, al hoeven zij wellicht niet alles te weten... Misschien kunnen zij eens met hun vader gaan praten?
Ik heb in die begintijd vooral veel met mijn vader gepraat, we zijn nooit eerder zo close geweest. Na een tijdje werd ook het contact met mijn moeder beter, we konden beter praten en daarmee groeide ook mijn begrip voor haar keuze. Daarnaast deed ze ook echt weer moeite voor mij (na +- 1,5 jaar zeer moeizaam contact te hebben gehad).
Iig, mijn vader begon zonder mijn weten mijn moeder te stalken met bellen, foto's verscheurd in de tuin gooien, briefjes schrijven etc.. heel naar allemaal! Mijn moeder is zelfs over gegaan op alles noteren en bijhouden en heeft iedere keer melding bij de politie gedaan...
In de drie jaar dat mijn ouders nu uit elkaar zijn komt zijn gedrag met periodes weer terug, dit terwijl hij nu al 1,5 jaar een nieuwe vriendin heeft en sinds kort met haar samenwoond. Ik schaam me echt dood voor zijn gedrag, ik kom niet uit een of andere Tokkie familie maar dit verhaal is natuurlijk wel te goedkoop voor woorden!
Inmiddels ben ik op het punt aanbeland dat ik mijn vader op zijn gedrag zal aanspreken mocht het weer uit te hand gaan lopen. Ben wel bang dat hij hierdoor meer wrok tegen mijn moeder zal koesteren, hetgeen natuurlijk niet de bedoeling is! Ik twijfel ook of ik het zijn vriendin anders zal vertellen, zij weet van niets.. Ik weet niet waar ik goed aan doe maar weet als geen ander wat een moeilijke situatie dit is. Duidelijk is iig dat mijn vader het nodig vindt om zijn woede jegens mijn moeder in stand te houden...
Ik heb het nu uitgebreid over mijn situatie gehad maar wat ik eigenlijk wilde zeggen is dat ik enigzins weet in wat voor rotsituatie jij en je kinderen je begeven en je eigenlijk alleen veel sterkte wil wensen. Daarnaast denk ik dat je er goed aan doet om eerlijk te zijn naar je kinderen toe, al hoeven zij wellicht niet alles te weten... Misschien kunnen zij eens met hun vader gaan praten?
zondag 15 november 2009 om 05:21
quote:Lotus7 schreef op 14 november 2009 @ 21:39:
Langsrijden, om mijn huis lopen snachts, op het dak van de buren klimmen om door de ramen heen te kijken, mij zwartmaken in het dorp, dreigen, schelden en nog meer dingen die ik hier niet neer kan zetten. Enige weken geleden is het heel erg geescaleerd waardoor ik niet teveel hier wil neerzetten maar ik ben er zo moe van. Het onvoorspelbare en de angst, het breekt je gewoon op. Niet weten wanneer het ophoudt en of het wel goed af gaat lopen.
Lotus,
Je moet echt steeds melding maken,wees open op het forum want alleen op die manier kan iedereen jou adviseren,ik ben in 94 gescheiden en nu in 2009 heb ik nog steeds last van mijn ex,ga naar het bureau en meld dat je gestalked word door je ex,noteer tijd wat ie flikt en data in je agenda ja ook het zwartmaken van jou en geef dat stelselmatig door,.echt er komt een moment dat jij de polite belt die lul het niet in de gaten heeft en ze hem op stantepede betrappen!
Langsrijden, om mijn huis lopen snachts, op het dak van de buren klimmen om door de ramen heen te kijken, mij zwartmaken in het dorp, dreigen, schelden en nog meer dingen die ik hier niet neer kan zetten. Enige weken geleden is het heel erg geescaleerd waardoor ik niet teveel hier wil neerzetten maar ik ben er zo moe van. Het onvoorspelbare en de angst, het breekt je gewoon op. Niet weten wanneer het ophoudt en of het wel goed af gaat lopen.
Lotus,
Je moet echt steeds melding maken,wees open op het forum want alleen op die manier kan iedereen jou adviseren,ik ben in 94 gescheiden en nu in 2009 heb ik nog steeds last van mijn ex,ga naar het bureau en meld dat je gestalked word door je ex,noteer tijd wat ie flikt en data in je agenda ja ook het zwartmaken van jou en geef dat stelselmatig door,.echt er komt een moment dat jij de polite belt die lul het niet in de gaten heeft en ze hem op stantepede betrappen!
zondag 15 november 2009 om 05:29
quote:Perel schreef op 14 november 2009 @ 22:00:
Ik heb nooit direct op de gebeurtenissen gereageerd.
Wel toen ik aangifte had gedaan heb ik hem dat laten weten.
Omdat de politie een gesprek met hem wilde aangaan.
Ik had bedongen dat ze dat pas zouden doen als ik er aan toe was.
Ook had ik een soort van rechtstreeks nummer dat ik mocht bellen wanneer hij me te dicht zou naderen.
Ik adviseerde hem daarom te stoppen met zijn acties.
De vernielingen en het insmeren van mijn ramen en deuren met viezigheid zijn toen gestopt.
Heb een geheim nummer genomen en hem dat gegeven met de mededeling dat bij misbruik er maar heel weinig mensen waren die de politie zou hoeven nalopen.
Het stiekeme stalken is toen gestopt.
En de niet-anonieme scheldpartijen en dergelijke zijn in de loop van de tijd minder geworden.
Ik dacht dat het nu eigenlijk wel helemaal tot het verleden behoorde.
Het is dus niet zo dat het rijden door mijn straat mij zoveel angst inboezemd.
Het irriteert me zo, en haalt herinneringen naar boven die ik niet wil.
Ik wens je sterkte Lotus.Ik heb ook nooit gereageerd, het was zelfs zo dat ik vanaf het moment dat ik als veiligheidsmedewerkster voor de gemeente aldaar,op het politie bureau een apparte vergadering moest bijwonen vanwege mijn ex en zijn stalkingsgedrag,voor iedereen was mijn portonummer bekend ook waar ik was werd continu door mij vermeld zodat als moest ik de noodknop op de porto indrukte ze wisten waar ik was, maar meneertje was zo slim om in die tijd niks uit te vreten,het begon weer toen ik naar limboland vertrokken was weer eerst was het Marktplaats waar hij blijkbaar geen bijval van kreeg, toen was het de AMK,en ja ja een paar jaar later kreeg ik dankzij hem de Rvd K in mijn nek, autch wat een pech voor janlul dat ik goed voor mijn kids ben en was, en nog steeds probeerd hij contact te krijgen de loser :puke:
Ik heb nooit direct op de gebeurtenissen gereageerd.
Wel toen ik aangifte had gedaan heb ik hem dat laten weten.
Omdat de politie een gesprek met hem wilde aangaan.
Ik had bedongen dat ze dat pas zouden doen als ik er aan toe was.
Ook had ik een soort van rechtstreeks nummer dat ik mocht bellen wanneer hij me te dicht zou naderen.
Ik adviseerde hem daarom te stoppen met zijn acties.
De vernielingen en het insmeren van mijn ramen en deuren met viezigheid zijn toen gestopt.
Heb een geheim nummer genomen en hem dat gegeven met de mededeling dat bij misbruik er maar heel weinig mensen waren die de politie zou hoeven nalopen.
Het stiekeme stalken is toen gestopt.
En de niet-anonieme scheldpartijen en dergelijke zijn in de loop van de tijd minder geworden.
Ik dacht dat het nu eigenlijk wel helemaal tot het verleden behoorde.
Het is dus niet zo dat het rijden door mijn straat mij zoveel angst inboezemd.
Het irriteert me zo, en haalt herinneringen naar boven die ik niet wil.
Ik wens je sterkte Lotus.Ik heb ook nooit gereageerd, het was zelfs zo dat ik vanaf het moment dat ik als veiligheidsmedewerkster voor de gemeente aldaar,op het politie bureau een apparte vergadering moest bijwonen vanwege mijn ex en zijn stalkingsgedrag,voor iedereen was mijn portonummer bekend ook waar ik was werd continu door mij vermeld zodat als moest ik de noodknop op de porto indrukte ze wisten waar ik was, maar meneertje was zo slim om in die tijd niks uit te vreten,het begon weer toen ik naar limboland vertrokken was weer eerst was het Marktplaats waar hij blijkbaar geen bijval van kreeg, toen was het de AMK,en ja ja een paar jaar later kreeg ik dankzij hem de Rvd K in mijn nek, autch wat een pech voor janlul dat ik goed voor mijn kids ben en was, en nog steeds probeerd hij contact te krijgen de loser :puke:
zondag 15 november 2009 om 22:10
quote:ronniemitchel schreef op 15 november 2009 @ 05:21:
[...]
Lotus,
Je moet echt steeds melding maken,wees open op het forum want alleen op die manier kan iedereen jou adviseren,ik ben in 94 gescheiden en nu in 2009 heb ik nog steeds last van mijn ex,ga naar het bureau en meld dat je gestalked word door je ex,noteer tijd wat ie flikt en data in je agenda ja ook het zwartmaken van jou en geef dat stelselmatig door,.echt er komt een moment dat jij de polite belt die lul het niet in de gaten heeft en ze hem op stantepede betrappen!Ja ik doe ook vaak melding maar soms ook niet, ook omdat er nu 2 keer een melding bij het AMK is gedaan wegens huiselijk geweld. Ik ben dan gewoon bang dat de situatie voor de kinderen onveilig wordt gevonden en dat ik mijn kinderen kwijtraak.
Aan de ene kant wil ik naar een andere provincie verhuizen, aan de andere kant ben ik bang dat hij een keer zo gek wordt dat we inderdaad op Hart van Nederland komen. Daar is maar 1 keer voor nodig. Ik kan niet alles in detail op het forum zetten omdat er nu 2 strafzaken lopen.
Ook dreigt hij van: "Ik heb je gezegd, mijn kinderen gaan niet uit ***** (plaats) !"
[...]
Lotus,
Je moet echt steeds melding maken,wees open op het forum want alleen op die manier kan iedereen jou adviseren,ik ben in 94 gescheiden en nu in 2009 heb ik nog steeds last van mijn ex,ga naar het bureau en meld dat je gestalked word door je ex,noteer tijd wat ie flikt en data in je agenda ja ook het zwartmaken van jou en geef dat stelselmatig door,.echt er komt een moment dat jij de polite belt die lul het niet in de gaten heeft en ze hem op stantepede betrappen!Ja ik doe ook vaak melding maar soms ook niet, ook omdat er nu 2 keer een melding bij het AMK is gedaan wegens huiselijk geweld. Ik ben dan gewoon bang dat de situatie voor de kinderen onveilig wordt gevonden en dat ik mijn kinderen kwijtraak.
Aan de ene kant wil ik naar een andere provincie verhuizen, aan de andere kant ben ik bang dat hij een keer zo gek wordt dat we inderdaad op Hart van Nederland komen. Daar is maar 1 keer voor nodig. Ik kan niet alles in detail op het forum zetten omdat er nu 2 strafzaken lopen.
Ook dreigt hij van: "Ik heb je gezegd, mijn kinderen gaan niet uit ***** (plaats) !"
