Relaties
alle pijlers
Ik ben in de war
maandag 15 februari 2010 om 08:22
Gisteravond is dan eindelijk de knoop doorgehakt. Na maaaanden van getwijfel en gedoe, heb ik gisteren eindelijk durven kiezen om te stoppen.
Hij reageerde werkelijk boven verwachting. Ik had een hele hoop heisa verwacht, omdat dat in de regel is hoe hij reageert (opvliegerige adhd'er) maar niks van dat alles. Hij was kalm, rustig, begripvol, verdrietig. Vroeg me of ik hier al lang mee liep. Ik gaf aan dat dat zo was en dat ik daarom steeds voorstelde om in relatietherapie te gaan, waarbij ik hem steeds aan heb gegeven dat ik het niet meer omgedraaid kreeg naar het positieve.
Nu ik aangaf te willen stoppen, wil hij juist doorvechten. In relatietherapie, terwijl hij dat voorheen steeds weigerde (onzin! riep hij). Hij houdt van me, wil me niet kwijt, Wil nog steeds samen oud worden. Ik ben de enige die hem altijd heeft geaccepteerd zoals hij is en een betere vrouw dan ik zal hij nooit meer vinden. Zonder mij kan hij niet leven, zonder mij stelt hij niks voor.
Nou ja. Ik snap dat ik hier dus al tijden mee bezig ben en het voor hem nu een klap is die hij wil proberen te redden, dus al die uitspraken begrijp ik.
Wat me zo in de war maakt is dat hij zegt, we moeten in relatietherapie, dat zijn we onze dochter verplicht, we moeten er alles aan gedaan hebben voordat we de handdoek in de ring gooien.
Eens. Heel erg eens. Maar ik ben al zo lang aan het trekken. Ik ben al zo lang aan het proberen of hij mee wil alles te proberen en hij gaat niet mee. Eigenlijk heb ik alles geprobeerd wat ik kon doen en dat kwam niet van de grond. En nu ik alles kwijt ben, alle energie, gevoel etc, wil hij nog verder. Ik weet niet of ik het nog op kan brengen. Hoe lang vecht je? Wanneer geef je op?
Hij reageerde werkelijk boven verwachting. Ik had een hele hoop heisa verwacht, omdat dat in de regel is hoe hij reageert (opvliegerige adhd'er) maar niks van dat alles. Hij was kalm, rustig, begripvol, verdrietig. Vroeg me of ik hier al lang mee liep. Ik gaf aan dat dat zo was en dat ik daarom steeds voorstelde om in relatietherapie te gaan, waarbij ik hem steeds aan heb gegeven dat ik het niet meer omgedraaid kreeg naar het positieve.
Nu ik aangaf te willen stoppen, wil hij juist doorvechten. In relatietherapie, terwijl hij dat voorheen steeds weigerde (onzin! riep hij). Hij houdt van me, wil me niet kwijt, Wil nog steeds samen oud worden. Ik ben de enige die hem altijd heeft geaccepteerd zoals hij is en een betere vrouw dan ik zal hij nooit meer vinden. Zonder mij kan hij niet leven, zonder mij stelt hij niks voor.
Nou ja. Ik snap dat ik hier dus al tijden mee bezig ben en het voor hem nu een klap is die hij wil proberen te redden, dus al die uitspraken begrijp ik.
Wat me zo in de war maakt is dat hij zegt, we moeten in relatietherapie, dat zijn we onze dochter verplicht, we moeten er alles aan gedaan hebben voordat we de handdoek in de ring gooien.
Eens. Heel erg eens. Maar ik ben al zo lang aan het trekken. Ik ben al zo lang aan het proberen of hij mee wil alles te proberen en hij gaat niet mee. Eigenlijk heb ik alles geprobeerd wat ik kon doen en dat kwam niet van de grond. En nu ik alles kwijt ben, alle energie, gevoel etc, wil hij nog verder. Ik weet niet of ik het nog op kan brengen. Hoe lang vecht je? Wanneer geef je op?
maandag 15 februari 2010 om 08:35
Ik zou tegen hem zeggen dat jij helemaal op bent en niet langer kunt trekken. Dus als hij nog wat wil, dan moet hij het regelen. Een therapeut zoeken, een afspraak maken, andere dingen die hij wil doen om het beter te maken. In die tijd doe jij helemaal niets, alleen fijne dingen voor jezelf (lekker lang in bad ofzo, wat jij fijn vindt). Geef het een maandje en kijk dan of hij inderdaad wat gedaan heeft. Zoniet, dan weet je wat je moet doen, zowel dat krijg jij misschien ook weer nieuwe moed.
Het is zoals het is
maandag 15 februari 2010 om 09:11
Hoe lang vecht je? Hoe lang als jij dat wilt en kan volhouden.
Je zult op een gegeven moment moeten weten of jij nog wel aan relatietherapie met hem wilt beginnen? Of is je gevoel voor hem inmiddels zover weg, dat het verspilde moeite zou zijn..?
Alleen voor je dochter zou ik het niet doen. Je moet ook gemotiveerd zijn om het met hem nog een kans te willen geven. En vervolgens te willen werken aan het stellen van grenzen voor jezelf.
Je zult op een gegeven moment moeten weten of jij nog wel aan relatietherapie met hem wilt beginnen? Of is je gevoel voor hem inmiddels zover weg, dat het verspilde moeite zou zijn..?
Alleen voor je dochter zou ik het niet doen. Je moet ook gemotiveerd zijn om het met hem nog een kans te willen geven. En vervolgens te willen werken aan het stellen van grenzen voor jezelf.
Only dead fish go with the flow
maandag 15 februari 2010 om 09:19
Wil je dat jouw relatie slaagt is het heel belangrijk dat wij vrouwen niet te veel op onze schouders nemen qua relatie werk.
En nu ik alles kwijt ben, alle energie, gevoel etc,
Want daar hebben wij vrouwen een beetje een neiging om voor alles te zorgen en iedereen er door heen proberen te slepen.
En doen wij daar te veel aan dan blijft het bij proberen er door heen te slepen omdat het een averechts effect heeft.
Maar ik ben al zo lang aan het trekken. Ik ben al zo lang aan het proberen of hij mee wil alles te proberen en hij gaat niet mee.
Stel jezelf een ballon , een relatie ballon waarin jij en hij er in zitten. In een ideale relatie ballon heeft ieder zijn helft.
Op het moment dat jij veel ga doen (regelen, er voor zorgen dat dit en dat gebeurt, denken etc. ) ga jij automatisch naar voren leunen. wat betekent dat hij, om zijn ruimte te houden en geen adem van een ander op zijn nek te voelen, hij achterover gaat leunen.
Dus met Maar ik ben al zo lang aan het trekken. Ik ben al zo lang aan het proberen of hij mee wil alles te proberen en hij gaat niet mee werkt als naar voren leunen in dit geval.
Als jij weinig ruimte voor jouw parner in de ballon vrij overlaat door heel veel naar voren te leunen krijg je een rebels reactie.
Niemand wil gedwongen voelen over beslissingen waar hij zijn armen en benen nier zet.
Maar nu met zeggen dat jij er mee ophoud heb je aan hem zo veel ruimte overgelaten dat voor zijn gevoel ben je misschien al zelfs uit de ballon gestapt.(wat in de relatie natuurlijk is ook niet de bedoeling)
En nu heeft hij ruimte om zelf beslissingen te maken wat hij met de ruimte doet, waar hij gaat zitten of liggen.
En dat voelt goed. Daarom leunt HIJ nu na voren. En ik kan best voorstellen dat voor hem dit voelt als - "eindelijk kan ik zelf bewegen ".
Als jij besluit om met hem verder te gaan is het wel belangrijk voor jouw om te leren hoe jij jouw verlangens aan hem duidelijk kan maken zonder hem uit de ballon te duwen door te veel op jouw schouders te nemen en in plaats daar van uitnodigend eruit zien zodat hij zelf naar voren wil leunen.
En nu ik alles kwijt ben, alle energie, gevoel etc,
Want daar hebben wij vrouwen een beetje een neiging om voor alles te zorgen en iedereen er door heen proberen te slepen.
En doen wij daar te veel aan dan blijft het bij proberen er door heen te slepen omdat het een averechts effect heeft.
Maar ik ben al zo lang aan het trekken. Ik ben al zo lang aan het proberen of hij mee wil alles te proberen en hij gaat niet mee.
Stel jezelf een ballon , een relatie ballon waarin jij en hij er in zitten. In een ideale relatie ballon heeft ieder zijn helft.
Op het moment dat jij veel ga doen (regelen, er voor zorgen dat dit en dat gebeurt, denken etc. ) ga jij automatisch naar voren leunen. wat betekent dat hij, om zijn ruimte te houden en geen adem van een ander op zijn nek te voelen, hij achterover gaat leunen.
Dus met Maar ik ben al zo lang aan het trekken. Ik ben al zo lang aan het proberen of hij mee wil alles te proberen en hij gaat niet mee werkt als naar voren leunen in dit geval.
Als jij weinig ruimte voor jouw parner in de ballon vrij overlaat door heel veel naar voren te leunen krijg je een rebels reactie.
Niemand wil gedwongen voelen over beslissingen waar hij zijn armen en benen nier zet.
Maar nu met zeggen dat jij er mee ophoud heb je aan hem zo veel ruimte overgelaten dat voor zijn gevoel ben je misschien al zelfs uit de ballon gestapt.(wat in de relatie natuurlijk is ook niet de bedoeling)
En nu heeft hij ruimte om zelf beslissingen te maken wat hij met de ruimte doet, waar hij gaat zitten of liggen.
En dat voelt goed. Daarom leunt HIJ nu na voren. En ik kan best voorstellen dat voor hem dit voelt als - "eindelijk kan ik zelf bewegen ".
Als jij besluit om met hem verder te gaan is het wel belangrijk voor jouw om te leren hoe jij jouw verlangens aan hem duidelijk kan maken zonder hem uit de ballon te duwen door te veel op jouw schouders te nemen en in plaats daar van uitnodigend eruit zien zodat hij zelf naar voren wil leunen.
maandag 15 februari 2010 om 10:48
quote:Youk79 schreef op 15 februari 2010 @ 08:35:
Ik zou tegen hem zeggen dat jij helemaal op bent en niet langer kunt trekken. Dus als hij nog wat wil, dan moet hij het regelen. Een therapeut zoeken, een afspraak maken, andere dingen die hij wil doen om het beter te maken. In die tijd doe jij helemaal niets, alleen fijne dingen voor jezelf (lekker lang in bad ofzo, wat jij fijn vindt). Geef het een maandje en kijk dan of hij inderdaad wat gedaan heeft. Zoniet, dan weet je wat je moet doen, zowel dat krijg jij misschien ook weer nieuwe moed.Hier zou ik me helemaal in kunnen vinden. TO, JIJ hoeft geen actie ondernemen als HIJ voorstelt om toch in therapie te gaan. Laat hem maar aantonen dat hij zijn prachtige woorden echt meent.
Ik zou tegen hem zeggen dat jij helemaal op bent en niet langer kunt trekken. Dus als hij nog wat wil, dan moet hij het regelen. Een therapeut zoeken, een afspraak maken, andere dingen die hij wil doen om het beter te maken. In die tijd doe jij helemaal niets, alleen fijne dingen voor jezelf (lekker lang in bad ofzo, wat jij fijn vindt). Geef het een maandje en kijk dan of hij inderdaad wat gedaan heeft. Zoniet, dan weet je wat je moet doen, zowel dat krijg jij misschien ook weer nieuwe moed.Hier zou ik me helemaal in kunnen vinden. TO, JIJ hoeft geen actie ondernemen als HIJ voorstelt om toch in therapie te gaan. Laat hem maar aantonen dat hij zijn prachtige woorden echt meent.
maandag 15 februari 2010 om 10:58
Ik heb net op je loepje geklikt... meid lees je vorige topic nog eens door. Jij bent er klaar mee en ik begrijp heel goed waarom.
Hij grijpt naar strohalmen nu. "We zijn het onze dochter verplicht om alles te proberen" Schei toch uit. Is dit dezelfde vent die haar maar lastig vindt en nauwelijks naar haar omkijkt? Hij zet JOU onder druk met die woorden, omdat hij weet dat daar je gevoelige plek zit. In werkelijkheid weet je dat het beter is voor je dochter om niet meer met hem in één huis te wonen.
Hij deed er vorig jaar 6 maanden over om naar een psycholoog te gaan nadat jij dat na lang aandringen voor elkaar had gekregen. Dus dat initiatief m.b.t. een relatietherapeut gaat echt niet binnen een maand komen.
Maar zoals ik al zei, lees je vorige topic nog eens door.
Hij grijpt naar strohalmen nu. "We zijn het onze dochter verplicht om alles te proberen" Schei toch uit. Is dit dezelfde vent die haar maar lastig vindt en nauwelijks naar haar omkijkt? Hij zet JOU onder druk met die woorden, omdat hij weet dat daar je gevoelige plek zit. In werkelijkheid weet je dat het beter is voor je dochter om niet meer met hem in één huis te wonen.
Hij deed er vorig jaar 6 maanden over om naar een psycholoog te gaan nadat jij dat na lang aandringen voor elkaar had gekregen. Dus dat initiatief m.b.t. een relatietherapeut gaat echt niet binnen een maand komen.
Maar zoals ik al zei, lees je vorige topic nog eens door.
maandag 15 februari 2010 om 11:39
Ja, dat is het meest lastige in relaties... tot wanneer vecht je en wanneer geef je op!? Tot aan het punt dat je echt niet meer verder kunt!!!
Denk idd dat je moet aangeven dat je helemaal op bent, en dat het nu ZIJN tijd is voor actie. Als je ECHT merkt dat hij zijn UITERSTE best doet, dan zal dat jou ook weer wat kracht geven.
Denk idd dat je moet aangeven dat je helemaal op bent, en dat het nu ZIJN tijd is voor actie. Als je ECHT merkt dat hij zijn UITERSTE best doet, dan zal dat jou ook weer wat kracht geven.
maandag 15 februari 2010 om 11:47
quote:Stoeptegel schreef op 15 februari 2010 @ 11:34:
Dat heet manipuleren.
Dat dus.
Waarom nu ineens wel? Omdat hij nu merkt dat hij je kwijt gaat raken, dat je het echt meent. Blijkbaar nam hij je eerst dus niet serieus? Mooi is dat. Jij in de shit en je partner denkt dat het lang niet zo erg is.
Doorzetten nu, jij verdient beter. Tijd om aan jezelf je dochter te denken.
Dat heet manipuleren.
Dat dus.
Waarom nu ineens wel? Omdat hij nu merkt dat hij je kwijt gaat raken, dat je het echt meent. Blijkbaar nam hij je eerst dus niet serieus? Mooi is dat. Jij in de shit en je partner denkt dat het lang niet zo erg is.
Doorzetten nu, jij verdient beter. Tijd om aan jezelf je dochter te denken.
maandag 15 februari 2010 om 12:00
Kan vandaag alleen maar huilen
Heb dochter vanmorgen naar het kinderdagverblijf gebracht en heb vrij genomen van werk.
Ik weet dat ik hier niet zomaar ben gekomen. Daar is echt maanden aan vooraf gegaan voordat ik alle moed had verzameld om te kiezen. Voor mezelf en m'n dochter. En nu ik de keuze heb durven maken, gooit hij me onderuit door alsnog te doen wat ik al die tijd van hem heb gevraagd.
Bedankt voor alle reacties, ik heb er veel aan.
Ik moet nu maar even gaan liggen, want ik ben echt kapot.
Heb dochter vanmorgen naar het kinderdagverblijf gebracht en heb vrij genomen van werk.
Ik weet dat ik hier niet zomaar ben gekomen. Daar is echt maanden aan vooraf gegaan voordat ik alle moed had verzameld om te kiezen. Voor mezelf en m'n dochter. En nu ik de keuze heb durven maken, gooit hij me onderuit door alsnog te doen wat ik al die tijd van hem heb gevraagd.
Bedankt voor alle reacties, ik heb er veel aan.
Ik moet nu maar even gaan liggen, want ik ben echt kapot.
maandag 15 februari 2010 om 12:26
Bowieneke, ik heb net ook je andere topic een beetje doorgelezen en wil mijn advies graag aanpassen. Dit is al veel te ver gegaan en je bent nu duidelijk helemaal op. Probeer je niet omver te laten schoppen, hij zegt wel vanalles maar hij gaat echt niet ineens veranderen. Dat hij niet zo actief is in jullie relatie, okee, maar dat hij nul interesse heeft in jullie dochter dat gaat echt niet veranderen. Je hebt je beslissing al genomen, hou er nu aan vast.
Had je al plannen voor andere woonruimte? Zet die dan gewoon door. Als de mogelijkheid er is om in de tussentijd bij je moeder te gaan wonen oid dan zou ik dat doen.
Zet je plan door, ga uit deze situatie, zoek hulp voor jezelf en probeer er weer bovenop de krabbelen.
Heel veel sterkte!!!!!
Had je al plannen voor andere woonruimte? Zet die dan gewoon door. Als de mogelijkheid er is om in de tussentijd bij je moeder te gaan wonen oid dan zou ik dat doen.
Zet je plan door, ga uit deze situatie, zoek hulp voor jezelf en probeer er weer bovenop de krabbelen.
Heel veel sterkte!!!!!
Het is zoals het is
maandag 15 februari 2010 om 19:58
Het is zo moeilijk om overeind te blijven staan met m'n keuze als er tegenover mij een volwassen vent zit te grienen omdat hij me niet kwijt wil en zoveel van me houdt. De hele dag word ik heen en weer geslingerd. Van nee, ik heb m'n keuze gemaakt en die heb ik niet lichtzinnig gemaakt. Naar ja maar, misschien is dit dan echt eindelijk voor hem de eye-opener die hem doet veranderen. Van Nee, ik vind het te laat voor relatietherapie naar Nou ja, wat voor kwaad kan het om de relatietherapie nog een kans te geven?
Ik heb hem gezegd dat ik er over na moet denken. Het is dus zoals het is, het is over. Alleen met de belofte dat ik na denk of ik nog iets zie in relatietherapie.
Ik had nog geen plannen voor andere woonruimte. Voor er sprake kan zijn van andere woonruimte, moet eerst het huis worden verkocht. Ik heb zo hier en daar al wel informatie over van alles. Over woonruimte, omgangsregelingen, etc. Ik maakte me daar niet meer druk om, ik had het allemaal helder in beeld. En toch, ondanks alles, ondanks dat ik weet hoe ik deze keuze heb gemaakt, word ik wel weer aan het wankelen gebracht.
Ik heb hem gezegd dat ik er over na moet denken. Het is dus zoals het is, het is over. Alleen met de belofte dat ik na denk of ik nog iets zie in relatietherapie.
Ik had nog geen plannen voor andere woonruimte. Voor er sprake kan zijn van andere woonruimte, moet eerst het huis worden verkocht. Ik heb zo hier en daar al wel informatie over van alles. Over woonruimte, omgangsregelingen, etc. Ik maakte me daar niet meer druk om, ik had het allemaal helder in beeld. En toch, ondanks alles, ondanks dat ik weet hoe ik deze keuze heb gemaakt, word ik wel weer aan het wankelen gebracht.
maandag 15 februari 2010 om 20:09
maandag 15 februari 2010 om 20:12
Bowieneke, wat goed dat je het nu hebt gezegd!!
Natuurlijk word je aan het wankelen gebracht nu. Je had je voorbereid op boosheid en nu krijg je dit. En ja misschien is dit wel de eye opener voor hem. Maar dacht je dat een paar maanden geleden ook niet?
Ik vind het lastig om je advies te geven. Ik denk ook dat je het in principe aan je kind(eren) verplicht bent om 'alles' te proberen om bij elkaar te blijven. Maar hoe veel is 'alles'. Wanneer heb je alles geprobeerd en wanneer is het echt op? Ik kan niet in je hoofd en in je hart kijken (wat voel je nu werkelijk nog voor je man) , maar iK vind het eerste advies van Youk toch wel goed. Als hij nog wat wil, zal het van zijn kant moeten komen. In de tussentijd zou een adempauze fijn zijn he? Jammer dat jullie huis echt eerst verkocht moet worden om andere woonruimte te vinden. Is er een mogelijkheid dat jij samen met je dochter ergens anders heen gaat? (of beter nog: je man ergens anders heen gaat). Dan hebben jullie allebei meer ruimte en kan hij laten zien of hij werkelijk nog wat wil.
Laat je trouwens niet onder druk zetten met; we zijn het verplicht voor onze dochter om het nog te proberen. Ja dat zijn jullie zeker, maar jij probeert het al heel lang. En hij niet.
Wat voelde je gisteren toen hij moest huilen? Vond je hem zielig? Voelde je je schuldig? Had je spijt? Hoop? Voelde je je gehoord?
Jullie hadden wel een echt gesprek he?
Niet echt veel advies, sorry. Alleen zoek ruimte voor jezelf. Wel een dikke
Natuurlijk word je aan het wankelen gebracht nu. Je had je voorbereid op boosheid en nu krijg je dit. En ja misschien is dit wel de eye opener voor hem. Maar dacht je dat een paar maanden geleden ook niet?
Ik vind het lastig om je advies te geven. Ik denk ook dat je het in principe aan je kind(eren) verplicht bent om 'alles' te proberen om bij elkaar te blijven. Maar hoe veel is 'alles'. Wanneer heb je alles geprobeerd en wanneer is het echt op? Ik kan niet in je hoofd en in je hart kijken (wat voel je nu werkelijk nog voor je man) , maar iK vind het eerste advies van Youk toch wel goed. Als hij nog wat wil, zal het van zijn kant moeten komen. In de tussentijd zou een adempauze fijn zijn he? Jammer dat jullie huis echt eerst verkocht moet worden om andere woonruimte te vinden. Is er een mogelijkheid dat jij samen met je dochter ergens anders heen gaat? (of beter nog: je man ergens anders heen gaat). Dan hebben jullie allebei meer ruimte en kan hij laten zien of hij werkelijk nog wat wil.
Laat je trouwens niet onder druk zetten met; we zijn het verplicht voor onze dochter om het nog te proberen. Ja dat zijn jullie zeker, maar jij probeert het al heel lang. En hij niet.
Wat voelde je gisteren toen hij moest huilen? Vond je hem zielig? Voelde je je schuldig? Had je spijt? Hoop? Voelde je je gehoord?
Jullie hadden wel een echt gesprek he?
Niet echt veel advies, sorry. Alleen zoek ruimte voor jezelf. Wel een dikke
Is there anyway I can get it off my fingers quickly without betraying my cool exterior?
maandag 15 februari 2010 om 21:51
dinsdag 16 februari 2010 om 11:03
Wat is het begrijpelijk dat je er helemaal doorheen zit zeg . In je eentje de last dragen is geen kattepis.
Misschien vind je mijn advies vreemd, maar ik zou in relatietherapie gaan als ik jou was. Niet omdat ik denk dat het wijs is om bij elkaar te blijven (daar heb ik eigenlijk nog niet eens zozeer een mening over nu), maar omdat het uitgangspunt van relatietherapie helemaal niet is dat je bij elkaar blijft. Relatietherapie geeft je de mogelijkheid over jullie relatie te communiceren met een derde persoon erbij die zorgt dat je niet meer ronddraait in de cirkeltjes die jullie tot op dit punt hebben gebracht. Jullie hebben samen kinderen, dus er bestaat geen scenario waarin jullie geen relatie meer met elkaar zullen hebben. De vraag is dus niet of, maar hoe. Als je het zelf niet meer weet dan is vakkundige (en objectieve) hulp daarbij geen overbodige luxe.
Ik kan me voorstellen dat je het welletjes vind, en in andere omstandigheden zou ik het denk ik ook heel erg eens zijn met Youk die zegt dat hij het nu mooi mag regelen als hij het zo graag wil. Maar in een situatie dat er kinderen bij betrokken zijn vind ik niet dat je jezelf de luxe van trots kunt permitteren. Jullie zijn niet alletwee voor 50% verantwoordelijk voor de toekomst van jullie kinderen, maar beiden 100%. Dat hij een puinhoop maakt van zijn 100% doet niets af aan jouw 100%.
Is je man gediagnosticeerd? Gebruikt hij medicijen? Heeft hij iets gedaan met cognitieve therapie? Als dat niet zo is dan zijn dat gebieden waarop je mogelijk behoorlijk winst kunt behalen.
Voor iemand met ADHD is het (in ieder geval zonder medicijnen) heel erg lastig om alle prikkels die binnenkomen te filteren en te categoriseren. Ik kan me zo voorstellen dat je daar in theorie alles al vanaf weet, maar dat je inmiddels zo op je tandvlees loopt dat het erg lastig, zo niet onmogelijk, is om er op dit moment nog begrip voor op te brengen. Het kan echter wel zo zijn dat al je eerdere opmerkingen/signalen/smeekbedes in de grote brij met prikkels zijn ondergesneeuwd, en dat deze mokerslag voor hem de eerste keer is dat het daadwerkelijk doordringt.
Ik vind niet dat zijn ziekte voor hem een vrijbrief is en voor jou een dwangbevel. Sommige dingen zijn gewoon te moeilijk. Kinderen opvoeden binnen een relatie met iemand met heftige ADHD kan dat heel goed zijn. Hoe jammer en verdrietig ook.
Je hebt het moment mee nu. Hij wil. Gebruik die golf voor hij stukslaat op het strand en vraag een verwijsbrief bij je huisarts. Dat geeft een relatietherapeut de mogelijkheid om een stuk van je last over te nemen en jullie de kans om tot een werkbare situatie te komen, welke kant je uiteindelijk ook op besluit te gaan.
Héél veel sterkte en succes.
Misschien vind je mijn advies vreemd, maar ik zou in relatietherapie gaan als ik jou was. Niet omdat ik denk dat het wijs is om bij elkaar te blijven (daar heb ik eigenlijk nog niet eens zozeer een mening over nu), maar omdat het uitgangspunt van relatietherapie helemaal niet is dat je bij elkaar blijft. Relatietherapie geeft je de mogelijkheid over jullie relatie te communiceren met een derde persoon erbij die zorgt dat je niet meer ronddraait in de cirkeltjes die jullie tot op dit punt hebben gebracht. Jullie hebben samen kinderen, dus er bestaat geen scenario waarin jullie geen relatie meer met elkaar zullen hebben. De vraag is dus niet of, maar hoe. Als je het zelf niet meer weet dan is vakkundige (en objectieve) hulp daarbij geen overbodige luxe.
Ik kan me voorstellen dat je het welletjes vind, en in andere omstandigheden zou ik het denk ik ook heel erg eens zijn met Youk die zegt dat hij het nu mooi mag regelen als hij het zo graag wil. Maar in een situatie dat er kinderen bij betrokken zijn vind ik niet dat je jezelf de luxe van trots kunt permitteren. Jullie zijn niet alletwee voor 50% verantwoordelijk voor de toekomst van jullie kinderen, maar beiden 100%. Dat hij een puinhoop maakt van zijn 100% doet niets af aan jouw 100%.
Is je man gediagnosticeerd? Gebruikt hij medicijen? Heeft hij iets gedaan met cognitieve therapie? Als dat niet zo is dan zijn dat gebieden waarop je mogelijk behoorlijk winst kunt behalen.
Voor iemand met ADHD is het (in ieder geval zonder medicijnen) heel erg lastig om alle prikkels die binnenkomen te filteren en te categoriseren. Ik kan me zo voorstellen dat je daar in theorie alles al vanaf weet, maar dat je inmiddels zo op je tandvlees loopt dat het erg lastig, zo niet onmogelijk, is om er op dit moment nog begrip voor op te brengen. Het kan echter wel zo zijn dat al je eerdere opmerkingen/signalen/smeekbedes in de grote brij met prikkels zijn ondergesneeuwd, en dat deze mokerslag voor hem de eerste keer is dat het daadwerkelijk doordringt.
Ik vind niet dat zijn ziekte voor hem een vrijbrief is en voor jou een dwangbevel. Sommige dingen zijn gewoon te moeilijk. Kinderen opvoeden binnen een relatie met iemand met heftige ADHD kan dat heel goed zijn. Hoe jammer en verdrietig ook.
Je hebt het moment mee nu. Hij wil. Gebruik die golf voor hij stukslaat op het strand en vraag een verwijsbrief bij je huisarts. Dat geeft een relatietherapeut de mogelijkheid om een stuk van je last over te nemen en jullie de kans om tot een werkbare situatie te komen, welke kant je uiteindelijk ook op besluit te gaan.
Héél veel sterkte en succes.
dinsdag 16 februari 2010 om 11:29
Zou een proefscheiding met relatietherapie niet iets voor jullie zijn? Ik denk dat Twinkeling best een punt heeft en dat relatietherapie jullie veel kan bieden in hoe jullie in de toekomst met elkaar om gaan, bij elkaar of niet, want blijven praten moet toch omdat jullie een kind hebben.
Terwijl die therapie geregeld wordt/aan de gang is zou een van jullie (als het huis van jou is zou ik zeggen hij) ergens anders gaan wonen. Op die manier kom je allebei aan jezelf toe en kun je zien hoe dat voelt. Ook ben je alvast bezig dingen te regelen waar je in het geval van een echte scheiding nog veel aan zult hebben.
Het lijkt me een hele moeilijke situatie in ieder geval. Veel sterkte!
Terwijl die therapie geregeld wordt/aan de gang is zou een van jullie (als het huis van jou is zou ik zeggen hij) ergens anders gaan wonen. Op die manier kom je allebei aan jezelf toe en kun je zien hoe dat voelt. Ook ben je alvast bezig dingen te regelen waar je in het geval van een echte scheiding nog veel aan zult hebben.
Het lijkt me een hele moeilijke situatie in ieder geval. Veel sterkte!
youk79 wijzigde dit bericht op 16-02-2010 11:29
Reden: wat is een froefscheiding?
Reden: wat is een froefscheiding?
% gewijzigd
Het is zoals het is
dinsdag 16 februari 2010 om 11:34
Als je kiest voor een proefscheiding vind ik niet dat het uitmaakt van wie het huis in financieel of juridisch oogpunt is. Het huis is waar de kinderen wonen. De ouder die de zorg draagt voor de kinderen woont dus in het huis.
(Beetje betweterig I know, ik heb echt mijn best gedaan om het niet te typen, maar dat is mislukt )
(Beetje betweterig I know, ik heb echt mijn best gedaan om het niet te typen, maar dat is mislukt )
dinsdag 16 februari 2010 om 11:55
Dat maakt het zo moeilijk. Ik weet waar het vandaan komt, ik weet dat een groot gedeelte van onze problemen wordt veroorzaakt door ADHD. Hij is hiervoor in therapie.
Toevallig stond er voor morgenavond een partnergesprek gepland. We zijn goed met elkaar in gesprek verder en hij toont... sja... hoe noem je dat? 'Berouw' en belooft beterschap. Omdat me dat al eerder is beloofd en dus niet van de grond is gekomen, sta ik er wat (behoorlijk) sceptisch tegenover. Toch gaan we morgen naar dat gesprek samen.
Dat doet niets af aan het feit dat ik echt 'op' ben. Ik kan het niet meer opbrengen om begrip te hebben. Gisteravond opnieuw gepraat. Het is ons beiden duidelijk dat er wel wat mist in de communicatie. Zijn reacties in het verleden waren opvliegerig, boos en opgewonden en daardoor heb ik me niet 'vrij' gevoeld om dingen bespreekbaar te maken. Nog geen eens m'n 'hoe was mijn dag op werk verhaal'. Daarnaast geeft hij aan dat hij voor bepaalde dingen duidelijker 'aangespoord' moet worden. Bij mij overheerst het gevoel En Nu Wil Ik Dat Er Eens Voor Mij Gezorgd Wordt (zonder dat ik er om vraag), Dat Er Eens Aan Mij Gedacht Wordt (zonder dat ik er om vraag), Dat Hij Nu Eens Zijn Gezin Centraal Stelt (in plaats van zichzelf en dan vooral ook zonder dat ik erom vraag). Ik ben het Moe om hem op alles te moeten attenderen. Nog geen eens attenderen, maar gewoon keihard moet vertellen. En dan vaak nog de deksel op m'n neus te krijgen. Ik ben te vaak en te veel alleen gelaten de afgelopen jaren en ik ben echt 'op'.
Ik neig wel naar relatietherapie. Ik heb gelezen dat dit niet noodzakelijkerwijs betekent dat je bij elkaar blijft. Als je dan toch uit elkaar gaat, kan het met relatietherapie in goede banen geleid worden en inderdaad, we krijgen misschien op die manier dan handvatten om als 'ex' goed met elkaar om te kunnen blijven gaan, in het belang van onze dochter.
Maar ik vind het desondanks toch moeilijk. Weer komt hij pas in beweging als het te ver is gegaan. En ja, ik weet dat dat die prikkels zijn, die jij omschrijft Twinkeling, maar de energie ontbreekt me inmiddels om daar begrip voor op te brengen.
Ik heb hele lieve ouders Die zijn nu aan het proberen te regelen of ik en dochter last-minute (volgende week) met hun mee kunnen op vakantie naar een lekker warm land. Even uit de situatie, even zonder elkaar en dan de gedachten op een rijtje krijgen. De stoelen in het vliegtuig hebben we al. Nu nog een kamer in het hotel. Ik hoop heel erg dat het lukt.
(Al voel ik me tegelijkertijd weer schuldig dat ik in een lekker warm land in bikini m'n gedachten op een rijtje ga proberen te krijgen, terwijl ik Vent met al z'n verdriet (wat ik heb aangericht) hier op de bank laat zitten. Heb het met hem overlegd wel en hij vond het een heel goed idee. Maar toch )
Toevallig stond er voor morgenavond een partnergesprek gepland. We zijn goed met elkaar in gesprek verder en hij toont... sja... hoe noem je dat? 'Berouw' en belooft beterschap. Omdat me dat al eerder is beloofd en dus niet van de grond is gekomen, sta ik er wat (behoorlijk) sceptisch tegenover. Toch gaan we morgen naar dat gesprek samen.
Dat doet niets af aan het feit dat ik echt 'op' ben. Ik kan het niet meer opbrengen om begrip te hebben. Gisteravond opnieuw gepraat. Het is ons beiden duidelijk dat er wel wat mist in de communicatie. Zijn reacties in het verleden waren opvliegerig, boos en opgewonden en daardoor heb ik me niet 'vrij' gevoeld om dingen bespreekbaar te maken. Nog geen eens m'n 'hoe was mijn dag op werk verhaal'. Daarnaast geeft hij aan dat hij voor bepaalde dingen duidelijker 'aangespoord' moet worden. Bij mij overheerst het gevoel En Nu Wil Ik Dat Er Eens Voor Mij Gezorgd Wordt (zonder dat ik er om vraag), Dat Er Eens Aan Mij Gedacht Wordt (zonder dat ik er om vraag), Dat Hij Nu Eens Zijn Gezin Centraal Stelt (in plaats van zichzelf en dan vooral ook zonder dat ik erom vraag). Ik ben het Moe om hem op alles te moeten attenderen. Nog geen eens attenderen, maar gewoon keihard moet vertellen. En dan vaak nog de deksel op m'n neus te krijgen. Ik ben te vaak en te veel alleen gelaten de afgelopen jaren en ik ben echt 'op'.
Ik neig wel naar relatietherapie. Ik heb gelezen dat dit niet noodzakelijkerwijs betekent dat je bij elkaar blijft. Als je dan toch uit elkaar gaat, kan het met relatietherapie in goede banen geleid worden en inderdaad, we krijgen misschien op die manier dan handvatten om als 'ex' goed met elkaar om te kunnen blijven gaan, in het belang van onze dochter.
Maar ik vind het desondanks toch moeilijk. Weer komt hij pas in beweging als het te ver is gegaan. En ja, ik weet dat dat die prikkels zijn, die jij omschrijft Twinkeling, maar de energie ontbreekt me inmiddels om daar begrip voor op te brengen.
Ik heb hele lieve ouders Die zijn nu aan het proberen te regelen of ik en dochter last-minute (volgende week) met hun mee kunnen op vakantie naar een lekker warm land. Even uit de situatie, even zonder elkaar en dan de gedachten op een rijtje krijgen. De stoelen in het vliegtuig hebben we al. Nu nog een kamer in het hotel. Ik hoop heel erg dat het lukt.
(Al voel ik me tegelijkertijd weer schuldig dat ik in een lekker warm land in bikini m'n gedachten op een rijtje ga proberen te krijgen, terwijl ik Vent met al z'n verdriet (wat ik heb aangericht) hier op de bank laat zitten. Heb het met hem overlegd wel en hij vond het een heel goed idee. Maar toch )
dinsdag 16 februari 2010 om 11:57
dinsdag 16 februari 2010 om 12:08
@ Bowieneke, ik lees dit topic nu voor het eerst, maar: heerlijk, zulke ouders! Ga lekker op vakantie!
En, toen ik je verhaal las, dacht ik, is het niet een goed idee om bijv. voor een half jaar uit elkaar te gaan, apart te wonen, maar wel relatietherapie?
Dat jij eindelijk rust en ruimte voor jezelf kunt creeren en toch constructief met jullie samen bezig blijft? Hoe dat dan ook moge eindigen.
Ik kan me nl. voorstellen dat als je je constant ergert aan hem en wat je aan hem mist, te dicht op elkaars lip zit, je niet eens de energie overhoudt om daarnaast ook nog relatietherapie te doen...
En, toen ik je verhaal las, dacht ik, is het niet een goed idee om bijv. voor een half jaar uit elkaar te gaan, apart te wonen, maar wel relatietherapie?
Dat jij eindelijk rust en ruimte voor jezelf kunt creeren en toch constructief met jullie samen bezig blijft? Hoe dat dan ook moge eindigen.
Ik kan me nl. voorstellen dat als je je constant ergert aan hem en wat je aan hem mist, te dicht op elkaars lip zit, je niet eens de energie overhoudt om daarnaast ook nog relatietherapie te doen...
dinsdag 16 februari 2010 om 12:12
Liefje, jij hebt zijn verdriet niet aangericht. Vertel jezelf dat nou niet, want daar help je jezelf alleen maar mee in de vernieling.
Eis de aandacht op morgenavond. Leg onomwonden op tafel dat je he-le-maal klaar bent, op, einde verhaal, klaar om uit de relatie te stappen. Bijna alle mensen met ADHD lopen tegen dit soort problemen aan, en hun partners daarmee ook. Degene die hem behandelt weet dat als het goed is, en kan je misschien voor de korte termijn ook zaken aanreiken waar je iets aan hebt. Bovendien weet deze persoon dan dat het huwelijk van zijn cliënt op springen staat en kan het ook in volgende sessies -waar jij niet bij bent- worden aangepakt. Zo komen de reminders van meer kanten dan alleen van jou.
Goed idee vakantie, lekker!
Eis de aandacht op morgenavond. Leg onomwonden op tafel dat je he-le-maal klaar bent, op, einde verhaal, klaar om uit de relatie te stappen. Bijna alle mensen met ADHD lopen tegen dit soort problemen aan, en hun partners daarmee ook. Degene die hem behandelt weet dat als het goed is, en kan je misschien voor de korte termijn ook zaken aanreiken waar je iets aan hebt. Bovendien weet deze persoon dan dat het huwelijk van zijn cliënt op springen staat en kan het ook in volgende sessies -waar jij niet bij bent- worden aangepakt. Zo komen de reminders van meer kanten dan alleen van jou.
Goed idee vakantie, lekker!
dinsdag 16 februari 2010 om 13:49
Bowieneke, het klinkt allemaal erg positief vind ik: de mogelijkheid voor jou om uit te rusten (ik duim voor de dat het door gaat) en verder steeds meer duidelijkheid. Jij bent erg duidelijk nu in dat je echt op bent, ik hoop dat je dat vanavond ook zo duidelijk zegt.
Het klinkt alsof hij dat eigenlijk ook best snapt en je (voor zover hij dat kan) bij wil staan. Hardstikke mooi, neem lekker die tijd en die rust, en haal je geen dingen in je hoofd dat jij schuld hebt aan zijn verdriet. Hij moet leren omgaan met zijn ADHD en dat moet zij zelf doen, hoe moeilijk ook, je kunt hem niet helpen.
@ twinkeling, beetje betweterigheid mag best hoor
Het klinkt alsof hij dat eigenlijk ook best snapt en je (voor zover hij dat kan) bij wil staan. Hardstikke mooi, neem lekker die tijd en die rust, en haal je geen dingen in je hoofd dat jij schuld hebt aan zijn verdriet. Hij moet leren omgaan met zijn ADHD en dat moet zij zelf doen, hoe moeilijk ook, je kunt hem niet helpen.
@ twinkeling, beetje betweterigheid mag best hoor
Het is zoals het is
