Relaties
alle pijlers
Ik durf ook niet los te laten...
donderdag 29 januari 2009 om 09:35
Momenteel weet ik dat in mijn eigen relatie het einde nadert. We leven al een hele tijd als broer en zus. Door de problemen heb ik geen zin meer om met hem te vrijen. Als het voor mij geestelijk niet goed zit kan ik dat lichamelijk ook niet opbrengen.
Ook wil hij niet meer investeren lijkt het. Volgens hem heeft hij al genoeg geïnvesteerd de afgelopen jaren.
Maar ik kan eigenlijk niks opnoemen. Relatietherapie wil hij niet meer want "er verandert toch niks".
Eigenlijk hebben we beide het gevoel dat het niet meer gaat werken..
Soms denk ik: hij heeft misschien het gevoel dat hij van alles heeft geïnvesteerd maar ik zie er niets van. Dat vind ik dan zo raar. Dan had ik daar toch iets van moeten merken? Maar voor hem lijkt het wel zo te voelen.
Hij heeft inderdaad wat dingen opgegeven maar dit heeft niet geholpen. Ik kan niet meer tegen zijn geirriteerde gedrag en dat ik niet met hem kan praten
En als je zoveel moeite moet doen is het dan gewoon niet "meant to be"?
We houden wel van elkaar maar waarschijnlijk niet op de goede manier.
Ik merk vooral aan hem dat hij er geen zin meer in heeft. Veel irritaties en we leven langs elkaar heen.
Het is eigenlijk na de geboorte van ons kindje bergafwaarts gegaan.
Op de momenten dat hij er moest zijn was hij er niet voor me. Hij probeerde het wel maar kon het niet. Hij denkt dat hij genoeg doet door dingen voor me te doen zoals boodschappen, het huis schoonmaken enz.
Terwijl ik liever iemand had gehad die er geestelijk voor me was.
Het probleem is dat ik met een sociale fobie/straatvrees zit. Dat maakt het voor mij extra moeilijk. Ik zie nu wel in dat ik van hem afhankelijk ben geworden. Dat is ook niet gezond.
Maar daarom durf ik niet los te laten.
En ergens heb ik toch het gevoel dat ik wel van hem hou. Maar hou ik alleen van het vetrouwde?
Ik denk het eerlijk gezegd wel want ik voel me lichamelijk totaal niet tot hem aangetrokken en er zijn wel mannen geweest die ik echt wel wilde bespringen.
Door een complexe jeugd heb ik ook zoiets in mijn relatie gezocht lijkt het. Ik wist niet wat echte liefde was.
Heb ook een negatief zelfbeeld, ben in therapie daarvoor. En daardoor zie ik ook steeds sterker dat deze relatie het niet is.
Maar ik ben bang, bang om nooit weer iemand te vinden die met mij wil leven (als ik al die dingen nooit overwin).
Ik weet dat ik me eerst op mezelf moet richten maar ik kan slecht tegen alleen zijn.
Ondanks mijn sociale fobie ben ik wel iemand die van gezelschap houdt (ik kan alleen niet tegen grote groepen mensen en als ik mensen niet goed ken vind ik dat doodeng)
Hier schreef iemand: when love hurts it won't work.
Is dat zo? Als je een goede relatie hebt, wordt je dan nooit gekwetst?
En wat is een goede relatie eigenlijk? Ik heb het idee dat ik door alle ellende niet eens meer weet hoe dat eruit zou moeten zien
Ook wil hij niet meer investeren lijkt het. Volgens hem heeft hij al genoeg geïnvesteerd de afgelopen jaren.
Maar ik kan eigenlijk niks opnoemen. Relatietherapie wil hij niet meer want "er verandert toch niks".
Eigenlijk hebben we beide het gevoel dat het niet meer gaat werken..
Soms denk ik: hij heeft misschien het gevoel dat hij van alles heeft geïnvesteerd maar ik zie er niets van. Dat vind ik dan zo raar. Dan had ik daar toch iets van moeten merken? Maar voor hem lijkt het wel zo te voelen.
Hij heeft inderdaad wat dingen opgegeven maar dit heeft niet geholpen. Ik kan niet meer tegen zijn geirriteerde gedrag en dat ik niet met hem kan praten
En als je zoveel moeite moet doen is het dan gewoon niet "meant to be"?
We houden wel van elkaar maar waarschijnlijk niet op de goede manier.
Ik merk vooral aan hem dat hij er geen zin meer in heeft. Veel irritaties en we leven langs elkaar heen.
Het is eigenlijk na de geboorte van ons kindje bergafwaarts gegaan.
Op de momenten dat hij er moest zijn was hij er niet voor me. Hij probeerde het wel maar kon het niet. Hij denkt dat hij genoeg doet door dingen voor me te doen zoals boodschappen, het huis schoonmaken enz.
Terwijl ik liever iemand had gehad die er geestelijk voor me was.
Het probleem is dat ik met een sociale fobie/straatvrees zit. Dat maakt het voor mij extra moeilijk. Ik zie nu wel in dat ik van hem afhankelijk ben geworden. Dat is ook niet gezond.
Maar daarom durf ik niet los te laten.
En ergens heb ik toch het gevoel dat ik wel van hem hou. Maar hou ik alleen van het vetrouwde?
Ik denk het eerlijk gezegd wel want ik voel me lichamelijk totaal niet tot hem aangetrokken en er zijn wel mannen geweest die ik echt wel wilde bespringen.
Door een complexe jeugd heb ik ook zoiets in mijn relatie gezocht lijkt het. Ik wist niet wat echte liefde was.
Heb ook een negatief zelfbeeld, ben in therapie daarvoor. En daardoor zie ik ook steeds sterker dat deze relatie het niet is.
Maar ik ben bang, bang om nooit weer iemand te vinden die met mij wil leven (als ik al die dingen nooit overwin).
Ik weet dat ik me eerst op mezelf moet richten maar ik kan slecht tegen alleen zijn.
Ondanks mijn sociale fobie ben ik wel iemand die van gezelschap houdt (ik kan alleen niet tegen grote groepen mensen en als ik mensen niet goed ken vind ik dat doodeng)
Hier schreef iemand: when love hurts it won't work.
Is dat zo? Als je een goede relatie hebt, wordt je dan nooit gekwetst?
En wat is een goede relatie eigenlijk? Ik heb het idee dat ik door alle ellende niet eens meer weet hoe dat eruit zou moeten zien
donderdag 29 januari 2009 om 13:21
Ik vraag me dus af of ik gewoon niet happy met mezelf ben of met mijn relatie. Eigenlijk met beide niet.
Dus daarin heb je wel gelijk Liselore.
Ik ben alleen altijd maar bang dat ik de verkeerde keuze maak en dan daar zo'n spijt van krijg.
Had ik maar een glazen bol (of een tijdmachine )
Ik heb het voor elkaar gekregen Labrador, via deze site een email gestuurd met mijn mailadres!
Dus daarin heb je wel gelijk Liselore.
Ik ben alleen altijd maar bang dat ik de verkeerde keuze maak en dan daar zo'n spijt van krijg.
Had ik maar een glazen bol (of een tijdmachine )
Ik heb het voor elkaar gekregen Labrador, via deze site een email gestuurd met mijn mailadres!
donderdag 29 januari 2009 om 13:23
quote:dania1980 schreef op 29 januari 2009 @ 13:21:
Ik vraag me dus af of ik gewoon niet happy met mezelf ben of met mijn relatie. Eigenlijk met beide niet.
Dus daarin heb je wel gelijk Liselore.
Ik ben alleen altijd maar bang dat ik de verkeerde keuze maak en dan daar zo'n spijt van krijg.
Had ik maar een glazen bol (of een tijdmachine )
Ik heb het voor elkaar gekregen Labrador, via deze site een email gestuurd met mijn mailadres!En wat ga JIJ daar aan veranderen?
Ik vraag me dus af of ik gewoon niet happy met mezelf ben of met mijn relatie. Eigenlijk met beide niet.
Dus daarin heb je wel gelijk Liselore.
Ik ben alleen altijd maar bang dat ik de verkeerde keuze maak en dan daar zo'n spijt van krijg.
Had ik maar een glazen bol (of een tijdmachine )
Ik heb het voor elkaar gekregen Labrador, via deze site een email gestuurd met mijn mailadres!En wat ga JIJ daar aan veranderen?
donderdag 29 januari 2009 om 13:31
Er gebeurd namelijk helemaal niks behalve dat dit topic zoveel is.....
Je vriend heeft je niet altijd goed behandelt, maar dat is nu over hij is gestopt met drinken enzo,
Jij hebt een verleden met moeilijkheden .Je bent niet happy.
Je weet niet zeker of het nou aan jou ligt of aan de relatie.
Stop met achterom kijken en naar wat er in het verleden mis is gegaan.
Elk huisje heeft zijn kruisje, en aan ieder is het om de zijne te dragen. Kies er voor hem te vergeven voor het verleden en te accepteren hoe hij is. Of zet er een punt achter en ga door met je leven. Er over blijven praten hoe moeilijk het allemaal wel niet is helpt je geen meter vooruit. Daarvoor moet jezelf de stappen zetten en eens wat gaan doen, actief.
Jij hebt de regie over je eigen leven en het kruisje hoeft geen last te zijn maar kan je ook fier dragen, omdat het je zo sterk heeft gemaakt.
Dit keuze, je kunt vandaag beslissen het anders te doen.
Je vriend heeft je niet altijd goed behandelt, maar dat is nu over hij is gestopt met drinken enzo,
Jij hebt een verleden met moeilijkheden .Je bent niet happy.
Je weet niet zeker of het nou aan jou ligt of aan de relatie.
Stop met achterom kijken en naar wat er in het verleden mis is gegaan.
Elk huisje heeft zijn kruisje, en aan ieder is het om de zijne te dragen. Kies er voor hem te vergeven voor het verleden en te accepteren hoe hij is. Of zet er een punt achter en ga door met je leven. Er over blijven praten hoe moeilijk het allemaal wel niet is helpt je geen meter vooruit. Daarvoor moet jezelf de stappen zetten en eens wat gaan doen, actief.
Jij hebt de regie over je eigen leven en het kruisje hoeft geen last te zijn maar kan je ook fier dragen, omdat het je zo sterk heeft gemaakt.
Dit keuze, je kunt vandaag beslissen het anders te doen.
donderdag 29 januari 2009 om 16:04
@Dania1980: Ook ik heb een aantal keer op andere topics die je hierover geopend hebt gereageerd en de situatie blijft hetzelfde omdat je zelf geen veranderingen doorvoert. Jij houdt de huidige situatie in stand terwijl je blijkbaar niet tevreden over jezelf en je vriend bent.
Je kan hier wel in blijven hangen en blijven wachten tot de situatie zo erg wordt dat je de relatie wel moet beëindigen. Of je kan wel wachten tot je vriend het spuugzat is en het dus beëindigd. En ook kan je wel gewoon zo blijven doorleven en over 20 jaar nog steeds topics op een forum openen dat je niet gelukkig bent in je leven en met je relatie. Maar daar veranderd dus helemaal niets mee.
Wanneer neem jij het heft in eigen handen en verander je de situatie? Heb je zo'n hekel aan jezelf, je vriend en je kindje dat je zo wilt blijven leven?
Excuses als dit bot klinkt maar ik vraag me echt oprecht af waarom je in een relatie blijft die volgens jou zo ontzettend naar is.
Je kan hier wel in blijven hangen en blijven wachten tot de situatie zo erg wordt dat je de relatie wel moet beëindigen. Of je kan wel wachten tot je vriend het spuugzat is en het dus beëindigd. En ook kan je wel gewoon zo blijven doorleven en over 20 jaar nog steeds topics op een forum openen dat je niet gelukkig bent in je leven en met je relatie. Maar daar veranderd dus helemaal niets mee.
Wanneer neem jij het heft in eigen handen en verander je de situatie? Heb je zo'n hekel aan jezelf, je vriend en je kindje dat je zo wilt blijven leven?
Excuses als dit bot klinkt maar ik vraag me echt oprecht af waarom je in een relatie blijft die volgens jou zo ontzettend naar is.
donderdag 29 januari 2009 om 17:10
Ik heb straatvrees; ben er voor een deel doorheen maar ik kom weer buiten in ieder geval.
Ik heb enorme relatiestubelingen gehad; en herkende niet meer wat er bij/aan mij lag en wat een excuus was of wat echt was.
Mijn relatie gaat vele male beter al, we zijn er niet maar ik snap nu wel op welke manier mijn man zijn best doet (ik had namelijk net als jij het idee dat hij niks deed terwijl hij met vuur onder zijn sloffen liep)
Ik zie dat je hulp krijgt van Labrador; dat is denk ik wel beter voor je; die komt veel gerichter over dan ik zou zijn
sterkte in ieder geval!
Ik heb enorme relatiestubelingen gehad; en herkende niet meer wat er bij/aan mij lag en wat een excuus was of wat echt was.
Mijn relatie gaat vele male beter al, we zijn er niet maar ik snap nu wel op welke manier mijn man zijn best doet (ik had namelijk net als jij het idee dat hij niks deed terwijl hij met vuur onder zijn sloffen liep)
Ik zie dat je hulp krijgt van Labrador; dat is denk ik wel beter voor je; die komt veel gerichter over dan ik zou zijn
sterkte in ieder geval!
donderdag 29 januari 2009 om 17:12
Bedankt voor jullie antwoorden. Het ligt voor mij gewoon niet zo simpel. Hij heeft twee kanten: een lieve zorgzame en een gemene/berekende kant. Vandaar dat ik het zo lang uitstel.
Ik denk dat het moeilijk is voor een ander te begrijpen.
Maar ik ben er wel over uit dat dit het op deze manier niet gaat worden inderdaad.
Houden van is soms niet genoeg.
En als je er beide niet meer genoeg in investeert werkt het ook niet.
Ik heb verder even geen tijd om te reageren, ben er nu voor mijn kindje.
Ik hou jullie op de hoogte!
Ik denk dat het moeilijk is voor een ander te begrijpen.
Maar ik ben er wel over uit dat dit het op deze manier niet gaat worden inderdaad.
Houden van is soms niet genoeg.
En als je er beide niet meer genoeg in investeert werkt het ook niet.
Ik heb verder even geen tijd om te reageren, ben er nu voor mijn kindje.
Ik hou jullie op de hoogte!
donderdag 29 januari 2009 om 17:44
En nog steeds zit je te jammeren dat het allemaal aan hem ligt en jij bent alleen maar zielig en aan jouw ligt het allemaal niet.
En steeds maak je het karakter van je man een beetje naarder omdat je niet het door jou gewenste medelijden ontvangt.
Grow up blijf bij je man of ga weg maar maak een keus.
En ja als je weggaat zal je het nog moeilijk krijgen omdat je dan wel gedwongen bent om zelf je zaakjes af te handelen.
En steeds maak je het karakter van je man een beetje naarder omdat je niet het door jou gewenste medelijden ontvangt.
Grow up blijf bij je man of ga weg maar maak een keus.
En ja als je weggaat zal je het nog moeilijk krijgen omdat je dan wel gedwongen bent om zelf je zaakjes af te handelen.
donderdag 29 januari 2009 om 17:50
quote:dania1980 schreef op 29 januari 2009 @ 17:12:
Bedankt voor jullie antwoorden. Het ligt voor mij gewoon niet zo simpel. Hij heeft twee kanten: een lieve zorgzame en een gemene/berekende kant. Vandaar dat ik het zo lang uitstel.
Ik denk dat het moeilijk is voor een ander te begrijpen.
Maar ik ben er wel over uit dat dit het op deze manier niet gaat worden inderdaad.
Houden van is soms niet genoeg.
En als je er beide niet meer genoeg in investeert werkt het ook niet.Ik heb verder even geen tijd om te reageren, ben er nu voor mijn kindje.
Ik hou jullie op de hoogte!Dit zeg je al maanden...... ga eens wat doen, dan verandert er tenminste iets...
Bedankt voor jullie antwoorden. Het ligt voor mij gewoon niet zo simpel. Hij heeft twee kanten: een lieve zorgzame en een gemene/berekende kant. Vandaar dat ik het zo lang uitstel.
Ik denk dat het moeilijk is voor een ander te begrijpen.
Maar ik ben er wel over uit dat dit het op deze manier niet gaat worden inderdaad.
Houden van is soms niet genoeg.
En als je er beide niet meer genoeg in investeert werkt het ook niet.Ik heb verder even geen tijd om te reageren, ben er nu voor mijn kindje.
Ik hou jullie op de hoogte!Dit zeg je al maanden...... ga eens wat doen, dan verandert er tenminste iets...
donderdag 29 januari 2009 om 23:53
@Diana1980:
Volgens jou is je man onder andere:
- niet aantrekkelijk
- een leugenaar
- gemeen en berekenend
- een alcoholist geweest
- een drugsverslaafde geweest
- niet bijster intelligent
- gedesinteresseerd in jou en je kindje
- niet genegen om samen hulp te zoeken
- niet goed ontwikkeld en heeft in elk geval niet dezelfde interesses
- niet emotioneel voor je aanwezig
- weinig hoopvol dat hij een goede relatie met jou kan opbouwen
Als je dit zo leest snap je dan dat mensen op een forum, zoals ik, denken "wat doe je bij die man?". Eigenlijk maakt het helemaal niets uit of hij echt zo is als jij hem beschrijft of dat het in werkelijkheid een ontzettend lieve knappe betrokken man is die zo gezien wordt door jou. Als hij in jouw ogen zo is dan is het geen goede man voor je.
Je vraagt " wordt je nooit gekwetst als je een goede relatie hebt?" Natuurlijk wel. Maar niet in die mate als dat je nu gekwetst wordt en zelf kwetst.
Blijkbaar levert deze relatie je wel iets op want anders blijf je hier niet zo in wentelen. Ik begin zo langzamerhand te denken dat je geniet van alle aandacht die je krijgt omdat je het toch maar mooi volhoud met die ontzettend gemene lelijke onintelligente man. Je maakt jezelf tot slachtoffer. En voor jezelf is dat prima, maar voor je kind is het geen gezonde en gewenste situatie om dit mee te krijgen. Hoe klein ze ook zijn, ze merken heus wel dat er thuis spanningen zijn.
Wanneer ga je nou eens echt wat doen om of de situatie zelf te verbeteren of uit deze slechte situatie te stappen in plaats van te blijven droeftoeteren?
Gr,
WZK
Volgens jou is je man onder andere:
- niet aantrekkelijk
- een leugenaar
- gemeen en berekenend
- een alcoholist geweest
- een drugsverslaafde geweest
- niet bijster intelligent
- gedesinteresseerd in jou en je kindje
- niet genegen om samen hulp te zoeken
- niet goed ontwikkeld en heeft in elk geval niet dezelfde interesses
- niet emotioneel voor je aanwezig
- weinig hoopvol dat hij een goede relatie met jou kan opbouwen
Als je dit zo leest snap je dan dat mensen op een forum, zoals ik, denken "wat doe je bij die man?". Eigenlijk maakt het helemaal niets uit of hij echt zo is als jij hem beschrijft of dat het in werkelijkheid een ontzettend lieve knappe betrokken man is die zo gezien wordt door jou. Als hij in jouw ogen zo is dan is het geen goede man voor je.
Je vraagt " wordt je nooit gekwetst als je een goede relatie hebt?" Natuurlijk wel. Maar niet in die mate als dat je nu gekwetst wordt en zelf kwetst.
Blijkbaar levert deze relatie je wel iets op want anders blijf je hier niet zo in wentelen. Ik begin zo langzamerhand te denken dat je geniet van alle aandacht die je krijgt omdat je het toch maar mooi volhoud met die ontzettend gemene lelijke onintelligente man. Je maakt jezelf tot slachtoffer. En voor jezelf is dat prima, maar voor je kind is het geen gezonde en gewenste situatie om dit mee te krijgen. Hoe klein ze ook zijn, ze merken heus wel dat er thuis spanningen zijn.
Wanneer ga je nou eens echt wat doen om of de situatie zelf te verbeteren of uit deze slechte situatie te stappen in plaats van te blijven droeftoeteren?
Gr,
WZK
vrijdag 30 januari 2009 om 09:08
Lieve schat als ik echt alleen maar liep te droeftoeteren had ik alles hier wel neergezet. Dit is de helft nog niet eens.
Niet gezien mijn relatie maar ook andere dingen.
Wat mij weerhoudt is mijn lichamelijke toestand. Ik lijdt aan fibromyalgie/ME wat inhoudt dat ik soms lichamelijk zo slap ben dat ik bijna niks meer kan.
Dat maakt de keuze voor mij extra moeilijk. De zorg voor mijn kindje als ik het dag in dag uit alleen moet doen is voor mij dan te zwaar.
Dat is geen zielig doenerij maar voor mij de realiteit. Had ik dat maar niet dan was ik nu weg geweest.
Ik zie gewoon even niet in hoe ik alles voor elkaar moet krijgen (lichamelijk gezien!) als mijn vriend wegvalt.
Daarin is hij wel een steun voor mij, MAAR maakt mij ook afhankelijk.
Misschien maakt dat het wat duidelijker.
En nee dat is nog geen reden om bij iemand te blijven maar ik voel me dus wel tegen de muur staan omdat ik lichamelijk een wrak ben.
En het geeft hem weer macht om mij slecht te behandelen of naar beneden te halen.
Ik heb hier nog een voorbeeld. Vanochtend zei ik tegen hem betreffende ons zoontje die nu op de leeftijd is dat hij alles grijpt wat hij grijpen kan en dus aan dingen zit die niet mogen: het is een kwestie van honderden keren corrigeren (toen we het er dus even over hadden).
Zegt ie: net zoals bij jou
Dat soort opmerkingen krijg ik dus vaak.
Hij vindt het grapjes, ik word er moe van. Hij ziet iets grappigs op tv en zegt: kijk daar heb je jou ook.
Hij doet dit ook wel over zichzelf maar ik vind het gewoon vaak niet leuk. Ook gezien mijn verleden.
Dat bedoel ik met naar beneden halen. Het is op een vervelende manier.
Soms zeg ik iets en weet dan gelijk nu komt er weer een opmerking.
Ik heb het er al zo vaak met hem over gehad en dan zegt hij dat hij het niet zo bedoelt of dat ik me aanstel etc.
Hij is zelfs een keer mee geweest naar therapie en beloofde het niet meer te doen. Maar langer dan een week heeft ie het niet volgehouden.
Het zijn zijn zogenaamde "grapjes" die voor mij niet lollig zijn.
Ook over hemzelf.
Dus ik weet wel dat het niet goed zit en wil er ook wat aan doen maar moet maar even kijken hoe en wat. En wanneer. Ik denk altijd: wanneer ik me lichamelijk eens beter voel ga ik weg. Dat is dus wat me weerhoudt.
Niet gezien mijn relatie maar ook andere dingen.
Wat mij weerhoudt is mijn lichamelijke toestand. Ik lijdt aan fibromyalgie/ME wat inhoudt dat ik soms lichamelijk zo slap ben dat ik bijna niks meer kan.
Dat maakt de keuze voor mij extra moeilijk. De zorg voor mijn kindje als ik het dag in dag uit alleen moet doen is voor mij dan te zwaar.
Dat is geen zielig doenerij maar voor mij de realiteit. Had ik dat maar niet dan was ik nu weg geweest.
Ik zie gewoon even niet in hoe ik alles voor elkaar moet krijgen (lichamelijk gezien!) als mijn vriend wegvalt.
Daarin is hij wel een steun voor mij, MAAR maakt mij ook afhankelijk.
Misschien maakt dat het wat duidelijker.
En nee dat is nog geen reden om bij iemand te blijven maar ik voel me dus wel tegen de muur staan omdat ik lichamelijk een wrak ben.
En het geeft hem weer macht om mij slecht te behandelen of naar beneden te halen.
Ik heb hier nog een voorbeeld. Vanochtend zei ik tegen hem betreffende ons zoontje die nu op de leeftijd is dat hij alles grijpt wat hij grijpen kan en dus aan dingen zit die niet mogen: het is een kwestie van honderden keren corrigeren (toen we het er dus even over hadden).
Zegt ie: net zoals bij jou
Dat soort opmerkingen krijg ik dus vaak.
Hij vindt het grapjes, ik word er moe van. Hij ziet iets grappigs op tv en zegt: kijk daar heb je jou ook.
Hij doet dit ook wel over zichzelf maar ik vind het gewoon vaak niet leuk. Ook gezien mijn verleden.
Dat bedoel ik met naar beneden halen. Het is op een vervelende manier.
Soms zeg ik iets en weet dan gelijk nu komt er weer een opmerking.
Ik heb het er al zo vaak met hem over gehad en dan zegt hij dat hij het niet zo bedoelt of dat ik me aanstel etc.
Hij is zelfs een keer mee geweest naar therapie en beloofde het niet meer te doen. Maar langer dan een week heeft ie het niet volgehouden.
Het zijn zijn zogenaamde "grapjes" die voor mij niet lollig zijn.
Ook over hemzelf.
Dus ik weet wel dat het niet goed zit en wil er ook wat aan doen maar moet maar even kijken hoe en wat. En wanneer. Ik denk altijd: wanneer ik me lichamelijk eens beter voel ga ik weg. Dat is dus wat me weerhoudt.
vrijdag 30 januari 2009 om 11:44
Het is de helft nog niet en dan weer een heel droeftoeter verhaal, het kan nog erger.....
Weet je Dania dat is nou juist het punt wat je steeds maar niet op pakt. Het doet er allemaal niet toe.
Het doet er niet toe hoe erg je verleden was of hoe erg je vriend je kan behandelen.
Wat er toe doet is dat je allemaal excusen hebt om niks te doen, en daarmee hou je eigen situatie in stand. Je ziek zijn en je kind.
Als jij fysiek niet in staat bent om je eigen huishouden te runnen dan kun je daar hulp voor inschakelen. Dan vraag je een PGB aan en dan huur je hulp in.
Dat het moelijk is in jou situatie dat begrijp ik best maar niet onmogelijk.
Maar wat doe jij. Jij blijft stil zitten en weent maar over hoe erg het is... dat je geen kant op kan, dat als je dit of dat niet had dan had je het wel geweten, dan had je anders gedaan. Ik heb nieuws. Het is niet anders en je hebt een kind en je bent ziek. Dat zijn de feiten en daar zul je het mee moeten doen. Dus pak die telefoon, surf het internet af en ga opzoek naar wie jou kan helpen, dat jij zelfstandig kunt wonen met je kind.
Weet je Dania dat is nou juist het punt wat je steeds maar niet op pakt. Het doet er allemaal niet toe.
Het doet er niet toe hoe erg je verleden was of hoe erg je vriend je kan behandelen.
Wat er toe doet is dat je allemaal excusen hebt om niks te doen, en daarmee hou je eigen situatie in stand. Je ziek zijn en je kind.
Als jij fysiek niet in staat bent om je eigen huishouden te runnen dan kun je daar hulp voor inschakelen. Dan vraag je een PGB aan en dan huur je hulp in.
Dat het moelijk is in jou situatie dat begrijp ik best maar niet onmogelijk.
Maar wat doe jij. Jij blijft stil zitten en weent maar over hoe erg het is... dat je geen kant op kan, dat als je dit of dat niet had dan had je het wel geweten, dan had je anders gedaan. Ik heb nieuws. Het is niet anders en je hebt een kind en je bent ziek. Dat zijn de feiten en daar zul je het mee moeten doen. Dus pak die telefoon, surf het internet af en ga opzoek naar wie jou kan helpen, dat jij zelfstandig kunt wonen met je kind.
vrijdag 30 januari 2009 om 13:33
quote:liselore schreef op 30 januari 2009 @ 11:44:
Het is de helft nog niet en dan weer een heel droeftoeter verhaal, het kan nog erger.....
Weet je Dania dat is nou juist het punt wat je steeds maar niet op pakt. Het doet er allemaal niet toe.
Het doet er niet toe hoe erg je verleden was of hoe erg je vriend je kan behandelen.
Wat er toe doet is dat je allemaal excusen hebt om niks te doen, en daarmee hou je eigen situatie in stand. Je ziek zijn en je kind.
Als jij fysiek niet in staat bent om je eigen huishouden te runnen dan kun je daar hulp voor inschakelen. Dan vraag je een PGB aan en dan huur je hulp in.
Dat het moelijk is in jou situatie dat begrijp ik best maar niet onmogelijk.
Maar wat doe jij. Jij blijft stil zitten en weent maar over hoe erg het is... dat je geen kant op kan, dat als je dit of dat niet had dan had je het wel geweten, dan had je anders gedaan. Ik heb nieuws. Het is niet anders en je hebt een kind en je bent ziek. Dat zijn de feiten en daar zul je het mee moeten doen. Dus pak die telefoon, surf het internet af en ga opzoek naar wie jou kan helpen, dat jij zelfstandig kunt wonen met je kind.
@Liselore: Ik had het zelf niet beter kunnen verwoorden. Dit is precies wat ik bedoel te zeggen!
A@Diana1980: Wat is je excuus om niets te doen wanneer je weer wat fitter bent? Er zijn altijd wel redenen om iets niet te doen, terwijl je eigenlijk zou moeten bedenken waarom je wel iets moet doen.
Ik denk dat er genoeg dames op het forum zijn die pro-actief met je willen meedenken hoe jij een andere wending aan je leven kunt geven. Dat levert je meer op dan dat we met je gaan meehuilen.
Het is de helft nog niet en dan weer een heel droeftoeter verhaal, het kan nog erger.....
Weet je Dania dat is nou juist het punt wat je steeds maar niet op pakt. Het doet er allemaal niet toe.
Het doet er niet toe hoe erg je verleden was of hoe erg je vriend je kan behandelen.
Wat er toe doet is dat je allemaal excusen hebt om niks te doen, en daarmee hou je eigen situatie in stand. Je ziek zijn en je kind.
Als jij fysiek niet in staat bent om je eigen huishouden te runnen dan kun je daar hulp voor inschakelen. Dan vraag je een PGB aan en dan huur je hulp in.
Dat het moelijk is in jou situatie dat begrijp ik best maar niet onmogelijk.
Maar wat doe jij. Jij blijft stil zitten en weent maar over hoe erg het is... dat je geen kant op kan, dat als je dit of dat niet had dan had je het wel geweten, dan had je anders gedaan. Ik heb nieuws. Het is niet anders en je hebt een kind en je bent ziek. Dat zijn de feiten en daar zul je het mee moeten doen. Dus pak die telefoon, surf het internet af en ga opzoek naar wie jou kan helpen, dat jij zelfstandig kunt wonen met je kind.
@Liselore: Ik had het zelf niet beter kunnen verwoorden. Dit is precies wat ik bedoel te zeggen!
A@Diana1980: Wat is je excuus om niets te doen wanneer je weer wat fitter bent? Er zijn altijd wel redenen om iets niet te doen, terwijl je eigenlijk zou moeten bedenken waarom je wel iets moet doen.
Ik denk dat er genoeg dames op het forum zijn die pro-actief met je willen meedenken hoe jij een andere wending aan je leven kunt geven. Dat levert je meer op dan dat we met je gaan meehuilen.
vrijdag 30 januari 2009 om 13:47
quote:wzk schreef op 30 januari 2009 @ 13:33:
[...]
@Liselore: Ik had het zelf niet beter kunnen verwoorden. Dit is precies wat ik bedoel te zeggen!
A@Diana1980: Wat is je excuus om niets te doen wanneer je weer wat fitter bent? Er zijn altijd wel redenen om iets niet te doen, terwijl je eigenlijk zou moeten bedenken waarom je wel iets moet doen.
Ik denk dat er genoeg dames op het forum zijn die pro-actief met je willen meedenken hoe jij een andere wending aan je leven kunt geven. Dat levert je meer op dan dat we met je gaan meehuilen.En een kleine toevoeging... (ik vind jou postings ook altijd hout snijden, wzk) en uiteindelijk zul JIJ het moeten doen. actief!
[...]
@Liselore: Ik had het zelf niet beter kunnen verwoorden. Dit is precies wat ik bedoel te zeggen!
A@Diana1980: Wat is je excuus om niets te doen wanneer je weer wat fitter bent? Er zijn altijd wel redenen om iets niet te doen, terwijl je eigenlijk zou moeten bedenken waarom je wel iets moet doen.
Ik denk dat er genoeg dames op het forum zijn die pro-actief met je willen meedenken hoe jij een andere wending aan je leven kunt geven. Dat levert je meer op dan dat we met je gaan meehuilen.En een kleine toevoeging... (ik vind jou postings ook altijd hout snijden, wzk) en uiteindelijk zul JIJ het moeten doen. actief!
vrijdag 30 januari 2009 om 15:19
zaterdag 31 januari 2009 om 10:00
Sorry dames even geen tijd meer gehad om te reageren...
Tsja dat hebben we weer even uitgesteld maar eigenlijk weet ik zelf ook wel dat het een onhoudbare situatie is.
Wat ik nu helder zie is wat voor mij het probleem is; zijn manier van reageren. Hij wordt nogal boos om vervolgens net te doen of die uitbarsting er niet was.
Ik loop dan weer met een samengeknepen gevoel in mijn buik rond.
Nu vanochtend nog. Hij wordt als ik het niet met hem eens ben boos en dan slik ik mijn mening maar in.
Ik wil eigenlijk met hem praten over het tijdelijk uit elkaar gaan maar durf dit niet want alles loopt bij hem uit op ruzie. Hij luistert totaal niet naar de inhoud, het is gelijk: er is kritiek op mij dus de beste verdediging is de aanval.
Terwijl ik alleen het beste wil voor ons allen
Wat ik nu denk is het hem maar maandag ofzo te zeggen. Heel vaak "praten"we ook per sms namelijk. Maar ik zie gewoon dat hij toch boos word. Toen ik zei dat ik tijdelijk uit elkaar wilde (en hij later) dreigde hij gelijk dat ik geen cent meer kreeg en deed smalend hoe ik het dan moest redden want ik kon toch helemaal niks enz.
Maar ik ben het nu zat, dit kan zo niet langer en ja ik ga er zeker wat aan doen.
In ieder geval eerst een week en dan zien we wel verder.
Ik heb gewoon rust nodig en krijg dat totaal niet als ik met hem samen ben. Ik loop op mijn tenen, ben nerveus als hij thuis is.
Vaak ben ik opgelucht dat het maandag is en ik hem niet om me heen heb. Want ik kan niks meer zeggen, alles leidt tot een woedeuitbarsting bij hem.
En vervolgens doet hij of er niks aan de hand is.
Als ik nu zou zeggen dat ik zijn manier van reageren nogal onprettig vond krijg ik gelijk weer iets over me heen.
Ik heb net al gekeken voor woningen maar moet volgende week even contact opnemen met de woningstichting. Er is iets fout gegaan met de inschrijving (die ik weken geleden al had gedaan).
Het erge is dat mijn vriend toch niet zal zien wat hij fout doet hij schuift alles op mij. Ik heb al zo vaak gezegd dat ik niet tegen zijn manier van reageren kan.
En wat zegt ie dan: waar ligt dat aan? Aan jou bla bla bla
Tsja dat hebben we weer even uitgesteld maar eigenlijk weet ik zelf ook wel dat het een onhoudbare situatie is.
Wat ik nu helder zie is wat voor mij het probleem is; zijn manier van reageren. Hij wordt nogal boos om vervolgens net te doen of die uitbarsting er niet was.
Ik loop dan weer met een samengeknepen gevoel in mijn buik rond.
Nu vanochtend nog. Hij wordt als ik het niet met hem eens ben boos en dan slik ik mijn mening maar in.
Ik wil eigenlijk met hem praten over het tijdelijk uit elkaar gaan maar durf dit niet want alles loopt bij hem uit op ruzie. Hij luistert totaal niet naar de inhoud, het is gelijk: er is kritiek op mij dus de beste verdediging is de aanval.
Terwijl ik alleen het beste wil voor ons allen
Wat ik nu denk is het hem maar maandag ofzo te zeggen. Heel vaak "praten"we ook per sms namelijk. Maar ik zie gewoon dat hij toch boos word. Toen ik zei dat ik tijdelijk uit elkaar wilde (en hij later) dreigde hij gelijk dat ik geen cent meer kreeg en deed smalend hoe ik het dan moest redden want ik kon toch helemaal niks enz.
Maar ik ben het nu zat, dit kan zo niet langer en ja ik ga er zeker wat aan doen.
In ieder geval eerst een week en dan zien we wel verder.
Ik heb gewoon rust nodig en krijg dat totaal niet als ik met hem samen ben. Ik loop op mijn tenen, ben nerveus als hij thuis is.
Vaak ben ik opgelucht dat het maandag is en ik hem niet om me heen heb. Want ik kan niks meer zeggen, alles leidt tot een woedeuitbarsting bij hem.
En vervolgens doet hij of er niks aan de hand is.
Als ik nu zou zeggen dat ik zijn manier van reageren nogal onprettig vond krijg ik gelijk weer iets over me heen.
Ik heb net al gekeken voor woningen maar moet volgende week even contact opnemen met de woningstichting. Er is iets fout gegaan met de inschrijving (die ik weken geleden al had gedaan).
Het erge is dat mijn vriend toch niet zal zien wat hij fout doet hij schuift alles op mij. Ik heb al zo vaak gezegd dat ik niet tegen zijn manier van reageren kan.
En wat zegt ie dan: waar ligt dat aan? Aan jou bla bla bla
zaterdag 31 januari 2009 om 10:04
Het is toch niet normaal dat ik niet eens een normaal gesprek met hem aan kan gaan?
Dat ik dat niet eens durf omdat ik weet hoe dat gaat lopen.
Hij zal ook onvrede hebben over ons leven maar ik heb eigenlijk nooit met hem kunnen praten. De laatste tijd is het wel erg geworden vandaar dat ik toen ook drugsgebruik vermoedde.
Ik heb soms het idee dat ik met iemand met twee gezichten leef: voor de buitenwereld aardig en behulpzaam, verlegen en ik iemand die haar woordje wel kan doen (was ook altijd zo).
Maar binnenshuis...
Ik ben gewoon bang voor zijn reactie!
Dat ik dat niet eens durf omdat ik weet hoe dat gaat lopen.
Hij zal ook onvrede hebben over ons leven maar ik heb eigenlijk nooit met hem kunnen praten. De laatste tijd is het wel erg geworden vandaar dat ik toen ook drugsgebruik vermoedde.
Ik heb soms het idee dat ik met iemand met twee gezichten leef: voor de buitenwereld aardig en behulpzaam, verlegen en ik iemand die haar woordje wel kan doen (was ook altijd zo).
Maar binnenshuis...
Ik ben gewoon bang voor zijn reactie!
zaterdag 31 januari 2009 om 14:04
@Diana1980:
Ik kan alleen maar tegen je zeggen: doorzetten en weggaan!!
Al dan niet tijdelijk. Ik zou adviseren om van langer uit te gaan dan een week. Een week is echt niet genoeg tijd om alles echt goed uit te vogelen.
Dit kan zo niet langer. Jullie schuiven alles op elkaar af. Hij op jou (zeg je) en jij op hem (blijkend uit je berichten waarin je ingaat op wat hij verkeerd doet in jouw ogen).
Het is rot je wilt het beste maar door de knoop door te hakken ga je de confrontatie aan en zal je (in eerste instantie en wellicht blijvend) ruzie krijgen. Voor hem is het (net als voor jou) een klote boodschap maar het kan zo niet doorgaan. Dus nu voor jullie kiezen. Zo kan het echt niet meer. Jij moet je vrij voelen om te kunnen leven zoals dat bij je past en je te uiten.
Jij verdient iemand die er wel emotioneel voor je is en bij je past. En voor hem geldt hetzelfde. Hij heeft recht op iemand die hem wel intelligent en aantrekkelijk en lief (etc) vindt.
De koek is (in elk geval voorlopig) op! Wie weet helpt een tijdelijke break en wie ook kom je tot de ontdekking dat je het heerlijk vindt om hem niet alleen op de maandagen niet om je heen te hebben.
Gr,
WZK
Ik kan alleen maar tegen je zeggen: doorzetten en weggaan!!
Al dan niet tijdelijk. Ik zou adviseren om van langer uit te gaan dan een week. Een week is echt niet genoeg tijd om alles echt goed uit te vogelen.
Dit kan zo niet langer. Jullie schuiven alles op elkaar af. Hij op jou (zeg je) en jij op hem (blijkend uit je berichten waarin je ingaat op wat hij verkeerd doet in jouw ogen).
Het is rot je wilt het beste maar door de knoop door te hakken ga je de confrontatie aan en zal je (in eerste instantie en wellicht blijvend) ruzie krijgen. Voor hem is het (net als voor jou) een klote boodschap maar het kan zo niet doorgaan. Dus nu voor jullie kiezen. Zo kan het echt niet meer. Jij moet je vrij voelen om te kunnen leven zoals dat bij je past en je te uiten.
Jij verdient iemand die er wel emotioneel voor je is en bij je past. En voor hem geldt hetzelfde. Hij heeft recht op iemand die hem wel intelligent en aantrekkelijk en lief (etc) vindt.
De koek is (in elk geval voorlopig) op! Wie weet helpt een tijdelijke break en wie ook kom je tot de ontdekking dat je het heerlijk vindt om hem niet alleen op de maandagen niet om je heen te hebben.
Gr,
WZK
maandag 2 februari 2009 om 09:00
donderdag 5 februari 2009 om 23:02
woensdag 11 februari 2009 om 19:51
Nou hij is nu dus wel weg
Ik weet niet voor hoe lang. Vanochtend liep het uit de hand om een onbenullig onderwerp.
Hij reageerde weer eens gemeen dus toen hij op zijn werk was heb ik hem gesmst dat ik niet snapte waarom hij zo vaak tegen me doet, dat ik het gemeen vond wat hij zei en dat hij er dingen bij haalde die er niets mee te maken hadden.
Ik vroeg hem wat eigenlijk zijn probleem was.
Per sms kwam het er op neer dat hij vond dat het allemaal aan mij lag. Dat ik al een jaar thuis zat enz. (door een depressie! waarin hij me niet gesteund heeft) dat hij nergens aan toe kwam en dat ik nog amper het huis uit kwam enz.
Ik snap alleen niet goed waarom hij daar kwaad om word. Dat gooit hij me vaker voor de voeten.
Door mijn fobie/angsten is het voor mij gewoon vaak een drempel.
Hij doet gewoon niks om zich erin te verdiepen maar is er duidelijk gefrustreerd over.
Dit doet mij pijn want ik doe het niet met opzet.
Ik ben blijkbaar een last voor hem. En doet zo'n zeer. Omdat ik hem altijd gesteund heb in alle shit, voor hem door het vuur zou gaan .
Maar andersom nee hoor. Dat besef maakt me misselijk en in en in verdrietig.
Dan denk ik wat heb ik nog voor leven voor mij hoeft het allemaal niet meer. Het is dat mijn zoon er is hoor, ik hou zielsveel van hem maar ik ben zo verdrietig.
Nu ook hij is weg gegaan met dekbed en zijn spullen ; ik weet niet eens waar heen.
Ik wil hem al weer smsen en zeggen dat ik hem mis maar doe het niet. Laat hem maar eens moeite doen voor mij!
Al die jaren dat hij me verdriet bezorgd heeft door kwaad de deur uit te gaan en een nacht of nachten weg te blijven. Keer op keer moest ik achter hem aan.
Hij zei altijd: ik durf je dan niet te bellen/smsen omdat hij zich dan schaamt (dus nuchter).
Maar ik vraag het me af. Ik voel me gewoon belazerd.
Maar het is genoeg. Of hij geeft te kennen dat hij hulp wil zoeken en aan zijn problemen wil werken of het houdt hier op.
Hoe zwaar ik het ook vind. Ik heb een kind om voor te vechten en om mijn hoofd voor omhoog te houden.
Hij schuift gewoon alles op mij. Laten we voorop stellen dat ik hiervoor 4 jaar fulltime heb gewerkt. En nu het minder met me gaat en ik al een tijd thuiszit ligt het daar ineens aan.
Yeah right.
Als je echt van iemand houdt strandt je relatie daar niet op.
Tijdens mijn (postnatale) depressie heeft hij zich ook niet moeite genomen erin te verdiepen. Ik kwam met informatie en folders aan en moest ze onder zijn neus duwen. Dan nog las hij het amper.
Als ik dan later wat zei: ja dat heb ik al gelezen... en ging vervolgens doodleuk sport kijken.
Als ik het zo lees dan denk ik ook wat een zak maar het is net of hij niet beter kan. Hij kan niet communiceren.
In plaats van ergens over te praten kropt hij het op en gooit het als een verwijt voor mijn voeten.
Dat hij zich zorgen maakt (over hoe het huis betaald moet worden enz) lijkt me logisch. Maar hoe hij het brengt. Het is allemaal mijn schuld. Ik ben zo lastig en door mij zijn alle problemen onstaan.
Ben nu gewoon erg boos en verdrietig!
En toch nog ergens bang dat hem iets overkomt of dat hij gekke dingen gaat doen.
Ik weet niet voor hoe lang. Vanochtend liep het uit de hand om een onbenullig onderwerp.
Hij reageerde weer eens gemeen dus toen hij op zijn werk was heb ik hem gesmst dat ik niet snapte waarom hij zo vaak tegen me doet, dat ik het gemeen vond wat hij zei en dat hij er dingen bij haalde die er niets mee te maken hadden.
Ik vroeg hem wat eigenlijk zijn probleem was.
Per sms kwam het er op neer dat hij vond dat het allemaal aan mij lag. Dat ik al een jaar thuis zat enz. (door een depressie! waarin hij me niet gesteund heeft) dat hij nergens aan toe kwam en dat ik nog amper het huis uit kwam enz.
Ik snap alleen niet goed waarom hij daar kwaad om word. Dat gooit hij me vaker voor de voeten.
Door mijn fobie/angsten is het voor mij gewoon vaak een drempel.
Hij doet gewoon niks om zich erin te verdiepen maar is er duidelijk gefrustreerd over.
Dit doet mij pijn want ik doe het niet met opzet.
Ik ben blijkbaar een last voor hem. En doet zo'n zeer. Omdat ik hem altijd gesteund heb in alle shit, voor hem door het vuur zou gaan .
Maar andersom nee hoor. Dat besef maakt me misselijk en in en in verdrietig.
Dan denk ik wat heb ik nog voor leven voor mij hoeft het allemaal niet meer. Het is dat mijn zoon er is hoor, ik hou zielsveel van hem maar ik ben zo verdrietig.
Nu ook hij is weg gegaan met dekbed en zijn spullen ; ik weet niet eens waar heen.
Ik wil hem al weer smsen en zeggen dat ik hem mis maar doe het niet. Laat hem maar eens moeite doen voor mij!
Al die jaren dat hij me verdriet bezorgd heeft door kwaad de deur uit te gaan en een nacht of nachten weg te blijven. Keer op keer moest ik achter hem aan.
Hij zei altijd: ik durf je dan niet te bellen/smsen omdat hij zich dan schaamt (dus nuchter).
Maar ik vraag het me af. Ik voel me gewoon belazerd.
Maar het is genoeg. Of hij geeft te kennen dat hij hulp wil zoeken en aan zijn problemen wil werken of het houdt hier op.
Hoe zwaar ik het ook vind. Ik heb een kind om voor te vechten en om mijn hoofd voor omhoog te houden.
Hij schuift gewoon alles op mij. Laten we voorop stellen dat ik hiervoor 4 jaar fulltime heb gewerkt. En nu het minder met me gaat en ik al een tijd thuiszit ligt het daar ineens aan.
Yeah right.
Als je echt van iemand houdt strandt je relatie daar niet op.
Tijdens mijn (postnatale) depressie heeft hij zich ook niet moeite genomen erin te verdiepen. Ik kwam met informatie en folders aan en moest ze onder zijn neus duwen. Dan nog las hij het amper.
Als ik dan later wat zei: ja dat heb ik al gelezen... en ging vervolgens doodleuk sport kijken.
Als ik het zo lees dan denk ik ook wat een zak maar het is net of hij niet beter kan. Hij kan niet communiceren.
In plaats van ergens over te praten kropt hij het op en gooit het als een verwijt voor mijn voeten.
Dat hij zich zorgen maakt (over hoe het huis betaald moet worden enz) lijkt me logisch. Maar hoe hij het brengt. Het is allemaal mijn schuld. Ik ben zo lastig en door mij zijn alle problemen onstaan.
Ben nu gewoon erg boos en verdrietig!
En toch nog ergens bang dat hem iets overkomt of dat hij gekke dingen gaat doen.
woensdag 11 februari 2009 om 21:02
woensdag 11 februari 2009 om 22:07
Ja thanks. Gelukkig even een uur met een vriendin zitten bellen. dat deed me wel goed al had ze het ook over de praktische kant waar ik nu even niet aan wil denken.
Eerst maar even kijken hoe het verder gaat morgen.
Hij komt er in ieder geval niet meer in zonder dat er iets verandert.
Ik laat me niet meer zo behandelen!
Dus of nog therapie of einde verhaal. Ik ben mezelf gewoon kwijtgeraakt. Vroeger was ik nog een positief mens, nu al snel een zeikerd.
Komt toch door die depressie denk ik. Ik voel me ook niet leuk en gezellig meestal. Denk dat ik toch niks te vertellen heb dus kom niet veel onder de mensen.
Jammer eigenlijk.
Maar nu maar stap voor stap
Eerst maar even kijken hoe het verder gaat morgen.
Hij komt er in ieder geval niet meer in zonder dat er iets verandert.
Ik laat me niet meer zo behandelen!
Dus of nog therapie of einde verhaal. Ik ben mezelf gewoon kwijtgeraakt. Vroeger was ik nog een positief mens, nu al snel een zeikerd.
Komt toch door die depressie denk ik. Ik voel me ook niet leuk en gezellig meestal. Denk dat ik toch niks te vertellen heb dus kom niet veel onder de mensen.
Jammer eigenlijk.
Maar nu maar stap voor stap
