Relaties
alle pijlers
Ik durf ook niet los te laten...
donderdag 29 januari 2009 om 09:35
Momenteel weet ik dat in mijn eigen relatie het einde nadert. We leven al een hele tijd als broer en zus. Door de problemen heb ik geen zin meer om met hem te vrijen. Als het voor mij geestelijk niet goed zit kan ik dat lichamelijk ook niet opbrengen.
Ook wil hij niet meer investeren lijkt het. Volgens hem heeft hij al genoeg geïnvesteerd de afgelopen jaren.
Maar ik kan eigenlijk niks opnoemen. Relatietherapie wil hij niet meer want "er verandert toch niks".
Eigenlijk hebben we beide het gevoel dat het niet meer gaat werken..
Soms denk ik: hij heeft misschien het gevoel dat hij van alles heeft geïnvesteerd maar ik zie er niets van. Dat vind ik dan zo raar. Dan had ik daar toch iets van moeten merken? Maar voor hem lijkt het wel zo te voelen.
Hij heeft inderdaad wat dingen opgegeven maar dit heeft niet geholpen. Ik kan niet meer tegen zijn geirriteerde gedrag en dat ik niet met hem kan praten
En als je zoveel moeite moet doen is het dan gewoon niet "meant to be"?
We houden wel van elkaar maar waarschijnlijk niet op de goede manier.
Ik merk vooral aan hem dat hij er geen zin meer in heeft. Veel irritaties en we leven langs elkaar heen.
Het is eigenlijk na de geboorte van ons kindje bergafwaarts gegaan.
Op de momenten dat hij er moest zijn was hij er niet voor me. Hij probeerde het wel maar kon het niet. Hij denkt dat hij genoeg doet door dingen voor me te doen zoals boodschappen, het huis schoonmaken enz.
Terwijl ik liever iemand had gehad die er geestelijk voor me was.
Het probleem is dat ik met een sociale fobie/straatvrees zit. Dat maakt het voor mij extra moeilijk. Ik zie nu wel in dat ik van hem afhankelijk ben geworden. Dat is ook niet gezond.
Maar daarom durf ik niet los te laten.
En ergens heb ik toch het gevoel dat ik wel van hem hou. Maar hou ik alleen van het vetrouwde?
Ik denk het eerlijk gezegd wel want ik voel me lichamelijk totaal niet tot hem aangetrokken en er zijn wel mannen geweest die ik echt wel wilde bespringen.
Door een complexe jeugd heb ik ook zoiets in mijn relatie gezocht lijkt het. Ik wist niet wat echte liefde was.
Heb ook een negatief zelfbeeld, ben in therapie daarvoor. En daardoor zie ik ook steeds sterker dat deze relatie het niet is.
Maar ik ben bang, bang om nooit weer iemand te vinden die met mij wil leven (als ik al die dingen nooit overwin).
Ik weet dat ik me eerst op mezelf moet richten maar ik kan slecht tegen alleen zijn.
Ondanks mijn sociale fobie ben ik wel iemand die van gezelschap houdt (ik kan alleen niet tegen grote groepen mensen en als ik mensen niet goed ken vind ik dat doodeng)
Hier schreef iemand: when love hurts it won't work.
Is dat zo? Als je een goede relatie hebt, wordt je dan nooit gekwetst?
En wat is een goede relatie eigenlijk? Ik heb het idee dat ik door alle ellende niet eens meer weet hoe dat eruit zou moeten zien
Ook wil hij niet meer investeren lijkt het. Volgens hem heeft hij al genoeg geïnvesteerd de afgelopen jaren.
Maar ik kan eigenlijk niks opnoemen. Relatietherapie wil hij niet meer want "er verandert toch niks".
Eigenlijk hebben we beide het gevoel dat het niet meer gaat werken..
Soms denk ik: hij heeft misschien het gevoel dat hij van alles heeft geïnvesteerd maar ik zie er niets van. Dat vind ik dan zo raar. Dan had ik daar toch iets van moeten merken? Maar voor hem lijkt het wel zo te voelen.
Hij heeft inderdaad wat dingen opgegeven maar dit heeft niet geholpen. Ik kan niet meer tegen zijn geirriteerde gedrag en dat ik niet met hem kan praten
En als je zoveel moeite moet doen is het dan gewoon niet "meant to be"?
We houden wel van elkaar maar waarschijnlijk niet op de goede manier.
Ik merk vooral aan hem dat hij er geen zin meer in heeft. Veel irritaties en we leven langs elkaar heen.
Het is eigenlijk na de geboorte van ons kindje bergafwaarts gegaan.
Op de momenten dat hij er moest zijn was hij er niet voor me. Hij probeerde het wel maar kon het niet. Hij denkt dat hij genoeg doet door dingen voor me te doen zoals boodschappen, het huis schoonmaken enz.
Terwijl ik liever iemand had gehad die er geestelijk voor me was.
Het probleem is dat ik met een sociale fobie/straatvrees zit. Dat maakt het voor mij extra moeilijk. Ik zie nu wel in dat ik van hem afhankelijk ben geworden. Dat is ook niet gezond.
Maar daarom durf ik niet los te laten.
En ergens heb ik toch het gevoel dat ik wel van hem hou. Maar hou ik alleen van het vetrouwde?
Ik denk het eerlijk gezegd wel want ik voel me lichamelijk totaal niet tot hem aangetrokken en er zijn wel mannen geweest die ik echt wel wilde bespringen.
Door een complexe jeugd heb ik ook zoiets in mijn relatie gezocht lijkt het. Ik wist niet wat echte liefde was.
Heb ook een negatief zelfbeeld, ben in therapie daarvoor. En daardoor zie ik ook steeds sterker dat deze relatie het niet is.
Maar ik ben bang, bang om nooit weer iemand te vinden die met mij wil leven (als ik al die dingen nooit overwin).
Ik weet dat ik me eerst op mezelf moet richten maar ik kan slecht tegen alleen zijn.
Ondanks mijn sociale fobie ben ik wel iemand die van gezelschap houdt (ik kan alleen niet tegen grote groepen mensen en als ik mensen niet goed ken vind ik dat doodeng)
Hier schreef iemand: when love hurts it won't work.
Is dat zo? Als je een goede relatie hebt, wordt je dan nooit gekwetst?
En wat is een goede relatie eigenlijk? Ik heb het idee dat ik door alle ellende niet eens meer weet hoe dat eruit zou moeten zien
donderdag 12 februari 2009 om 08:39
Zo een zware avond/nacht gehad. Vooral omdat mijn kindje ook nog eens oorpijn heeft dus die sliep onrustig.
Ik ben echt kapot. Werd zelf na 2,5 uur slaap weer wakker en lag te draaien. Daarna weer tot zes uur geslapen en een kwartier later was zoonlief wakker.
Ik kon amper mijn bed uitkomen maar goed. Dit ook omdat ik al maanden in die spanning zit en mijn lichaam echt "op" is. Weet even niet hoe ik het allemaal voor elkaar moet krijgen.
Van mijn "vriend" heb ik niks meer gehoord.
Deze keer ga ik zeker niet achter hem aanlopen. Hij is weg gegaan, heeft niet eens moeite gedaan om te blijven.
Dat is altijd al zo geweest en nu pik ik het niet meer.
We zien wel hoe het loopt. Hoop alleen dat ik zelf wat beter ga slapen want de dagen zijn sowieso al zwaar.
Morgen naar de huisarts voor de kleine, hij begint er steeds meer last van te krijgen (en kan dus niet goed slapen)
Ik wilde dat ik gewoon even een paar uur op de bank kon zitten, huilen en nadenken maar daar is niet eens tijd voor.
Hoop dat mijn vriend of ex-vriend zich ook ellendig voelt.
Maar zonder therapie komt ie er niet meer in. Ik ben te lang vernederd door hem
Ik ben echt kapot. Werd zelf na 2,5 uur slaap weer wakker en lag te draaien. Daarna weer tot zes uur geslapen en een kwartier later was zoonlief wakker.
Ik kon amper mijn bed uitkomen maar goed. Dit ook omdat ik al maanden in die spanning zit en mijn lichaam echt "op" is. Weet even niet hoe ik het allemaal voor elkaar moet krijgen.
Van mijn "vriend" heb ik niks meer gehoord.
Deze keer ga ik zeker niet achter hem aanlopen. Hij is weg gegaan, heeft niet eens moeite gedaan om te blijven.
Dat is altijd al zo geweest en nu pik ik het niet meer.
We zien wel hoe het loopt. Hoop alleen dat ik zelf wat beter ga slapen want de dagen zijn sowieso al zwaar.
Morgen naar de huisarts voor de kleine, hij begint er steeds meer last van te krijgen (en kan dus niet goed slapen)
Ik wilde dat ik gewoon even een paar uur op de bank kon zitten, huilen en nadenken maar daar is niet eens tijd voor.
Hoop dat mijn vriend of ex-vriend zich ook ellendig voelt.
Maar zonder therapie komt ie er niet meer in. Ik ben te lang vernederd door hem
donderdag 12 februari 2009 om 13:14
Nou ik hoef er niet over in te zitten. Hij meldde per sms even dat hij zijn fiets vanavond op kwam halen.
En nog wel hoe laat hij hier morgenochtend moest zijn want ik had de auto nodig, moet met onze zoon naar de dokter
Maar verder niks van het doet me pijn, ik mis je, hou van je of wat dan ook.
sterker nog...
Ik smste dat we nog wel om de tafel moeten om dingen te bespreken, zegt ie doodleuk dat dat zondagmiddag dan even moet.
Meneer heeft zeker zaterdag al plannen! Echt belachelijk.
Ik dacht het dus niet. Hij gedraagt zich alsof hij vakantie is en eindelijk onder mijn regime vandaan is.
Misschien is dat in zekere zin voor hem ook wel zo.
Maar het doet mij pijn, ik word aan de kant geschoven als een stuk vuil en ook nog zoiets: er is ook nog een kind!
Hij vraagt er verder totaal niet naar, dat vind ik erg vreemd
En nog wel hoe laat hij hier morgenochtend moest zijn want ik had de auto nodig, moet met onze zoon naar de dokter
Maar verder niks van het doet me pijn, ik mis je, hou van je of wat dan ook.
sterker nog...
Ik smste dat we nog wel om de tafel moeten om dingen te bespreken, zegt ie doodleuk dat dat zondagmiddag dan even moet.
Meneer heeft zeker zaterdag al plannen! Echt belachelijk.
Ik dacht het dus niet. Hij gedraagt zich alsof hij vakantie is en eindelijk onder mijn regime vandaan is.
Misschien is dat in zekere zin voor hem ook wel zo.
Maar het doet mij pijn, ik word aan de kant geschoven als een stuk vuil en ook nog zoiets: er is ook nog een kind!
Hij vraagt er verder totaal niet naar, dat vind ik erg vreemd
donderdag 12 februari 2009 om 15:15
Dania, wat wil JIJ nou?
Nu verwacht weer van hem dat hij zegt dat hij je mist, dat het hem pijn doet of dat hij van je houdt.....
Dat soort dingen kon hij toch nooit zeggen? Hij voldoet toch al heel lang niet (meer) aan jou verwachtingen? en jij misschien niet aan de zijne...
Hoe moet hij zich nu weer gedragen dan?
En niet nu (weer) in de slachtofferrol kruipen dat je aan de kant wordt geschoven als een stuk vuil, volgens jou behandelde die je al in de relatie als vuil .. dan zou het voor jou ook een verlossing moeten zijn....
Jullie konden toch ook niet samen verder op deze manier? Jullie konden ook niet normaal praten, dus normaal uit elkaar wordt dan ook lastig...
Zie jezelf nou is los van hem en welke verwachtingen je van hem hebt.
Wat wil jij, welke verwachtingen heb je eigenlijk van jezelf?
Nu verwacht weer van hem dat hij zegt dat hij je mist, dat het hem pijn doet of dat hij van je houdt.....
Dat soort dingen kon hij toch nooit zeggen? Hij voldoet toch al heel lang niet (meer) aan jou verwachtingen? en jij misschien niet aan de zijne...
Hoe moet hij zich nu weer gedragen dan?
En niet nu (weer) in de slachtofferrol kruipen dat je aan de kant wordt geschoven als een stuk vuil, volgens jou behandelde die je al in de relatie als vuil .. dan zou het voor jou ook een verlossing moeten zijn....
Jullie konden toch ook niet samen verder op deze manier? Jullie konden ook niet normaal praten, dus normaal uit elkaar wordt dan ook lastig...
Zie jezelf nou is los van hem en welke verwachtingen je van hem hebt.
Wat wil jij, welke verwachtingen heb je eigenlijk van jezelf?
donderdag 12 februari 2009 om 16:24
Give me a break zeg. Mag je niet eens meer normaal rouwen...
Ik heb toch altijd gezegd dat hij zijn goede kanten ook heeft.
Dat mijn toekomstbeeld van gezin uit elkaar valt dat is nogal wat.
Kom dan niet aan met die shit van wat wil je nou. Ik denk dat mijn gevoelens heel normaal zijn die nu door me heen gaan.
Dat hoort er allemaal bij... pijn,verdriet,angst enz.
Ik ben er niet na 1 dag al klaar mee.
Ik wil natuurlijk nog wel een gesprek met hem aangaan. En we blijven altijd met elkaar te maken hebben vanwege ons kind.
Dus wat dat betreft wil ik het ook zo goed mogelijk geregeld hebben.
Ik had nog therapie willen proberen dat had IK gewild. Dus ik ben benieuwd hoe hij het nu verder ziet
Binnenkort maar even om de tafel dus
Ik heb toch altijd gezegd dat hij zijn goede kanten ook heeft.
Dat mijn toekomstbeeld van gezin uit elkaar valt dat is nogal wat.
Kom dan niet aan met die shit van wat wil je nou. Ik denk dat mijn gevoelens heel normaal zijn die nu door me heen gaan.
Dat hoort er allemaal bij... pijn,verdriet,angst enz.
Ik ben er niet na 1 dag al klaar mee.
Ik wil natuurlijk nog wel een gesprek met hem aangaan. En we blijven altijd met elkaar te maken hebben vanwege ons kind.
Dus wat dat betreft wil ik het ook zo goed mogelijk geregeld hebben.
Ik had nog therapie willen proberen dat had IK gewild. Dus ik ben benieuwd hoe hij het nu verder ziet
Binnenkort maar even om de tafel dus
donderdag 12 februari 2009 om 20:27
Hoi Dania,
Ik vind het verdrietig voor je dat je relatie ten einde loopt. (f)
Door je berichten hier op het forum weet ik dat je er al maanden mee in je maag zit. Ook weet ik dat het jou niet lukt om het wel goed te krijgen tussen jullie, terwijl je dat zo ontzettend graag wil. Niet alleen voor jezelf, maar juist ook voor je zoontje. Het punt is nou eenmaal dat je niet in je eentje een relatie hebt, maar met zijn tweeën en dan moet de ander het ook willen en kunnen.
Jij hebt er weinig vertrouwen in dat jullie er zonder hulp (mediator of therapie of iets dergelijks) samen uit zullen komen. Ik denk dat je daar gelijk in hebt. Als dat erin zat, dan was het jullie al wel gelukt. Jammer genoeg is je vriend tot op heden niet bereid om dit soort hulp te aanvaarden.
Nu ziet het er dus naar uit dat de bom is gebarsten. Je vriend is vertrokken en wil jou (in ieder geval voor een tijdje) niet zien. Het is rot, moeilijk en verdrietig. Maar dit kan ook een begin zijn. Een begin waarbij jij gaat leren om voor jezelf te kiezen. Een begin van een situatie waarin jij je ook gelukkiger gaat voelen.
Ik hoop dat je het gedoe tussen jou en je vriend zo zat bent dat je vasthoudt aan hetgeen dat je denkt dat goed voor jou is. En dat je deze keer zo pissig bent dat je inderdaad niet achter hem aan gaat lopen of toch weer een nieuwe start maakt zonder dat jullie deskundige hulp krijgen. De situatie zoals hij was kon niet blijven. Die maakt jou niet gelukkig, het maakt je vriend niet gelukkig en je zoontje zit in een thuissituatie waar er veel spanningen zijn tussen papa en mama.
Straks op dezelfde voet verder gaan zorgt alleen maar dat je hetzelfde leven, met hetzelfde verdriet, blijft leven.
Je voelt je aangevallen door wat Liselore in haar bericht aan jou zegt. Ik kan me dat wel voorstellen. Jij zit in de shit, het lukt je niet om eruit te komen en dat zegt iemand anders tegen je “wat wil JIJ nou?”. Natuurlijk heb jij er het recht op om verdrietig te zijn, boos te zijn, verward te zijn en ga zo maar door. Maar je bent het aan jezelf en je zoontje verplicht om daar niet in te blijven hangen. Eerlijk is eerlijk. Zoals het ging kan het niet meer. Er moet iets veranderen.
Voor vreemden is het soms makkelijker om te zien wat er mis gaat tussen twee mensen, dan dat het voor die twee mensen zelf is. Mij als buitenstaander valt het bijvoorbeeld op dat jij in al je berichten continu de nadruk legt op hetgeen je vriend verkeerd of goed doet volgens jou. Daarmee zeg je eigenlijk “ik doe alles goed”. Ik zie niet tot nauwelijks dat je aangeeft wat jij doet of zou kunnen doen om jullie relatie te verbeteren. Het lijkt er vaak op dat jij alles maar goed doet en hem een constant gevoel van een welbehagen geeft (zo zou hij dat althans moeten voelen) en hij verpest het iedere keer maar weer (door dat niet zo te voelen, waarderen, etc).
Ik als buitenstaander zie een patroon waarbij jij veel klaagt, maar zelf weinig doet om de situatie te veranderen. Dat hoef jij namelijk niet want je vriend doet het allemaal fout. Zelf zit jij er middenin, je bent jezelf, doet op jouw manier je best en ziet dit gedragspatroon van jezelf niet (zo goed). En voor mij als buitenstaander is het ook makkelijk praten. Daar ben ik me bewust van.
Jij bent je een slag in het rondte aan het spartelen in die wild golvende rivier om maar niet te verdrinken en ziet die reddingslijn niet die ik vanaf de kant wel kan zien.
Ik hoop dus ook dat het je nu wel lukt om je eigen aandeel in de verdere afhandeling/oplssing van dit conflict te pakken. Hem kan je niet veranderen, jezelf ook niet, maar je eigen gedrag wel.
Het is nu zaak om niet te blijven hangen in jullie oude en bestaande rolpatronen, maar juist om deze te doorbreken. En 1 van de gedragsveranderingen bij jou zou kunnen zijn dat je nu voet bij stuk houdt bij wat jij wilt en je vriend voor de keuze stelt “of we gaan uit elkaar (en blijven dan ook uit elkaar) of we zoeken hulp om te proberen onze problemen op te lossen”. En hier dan ook geen compromissen over proberen te sluiten. Dit is wat jij belangrijk vindt en hiermee pak je zelf het heft in handen.
Vandaar dat ik eerder in dit bericht zeg “ Ik hoop dat je het gedoe tussen jou en je vriend zo zat bent dat je vasthoud aan hetgeen dat je denkt dat goed voor jou is”. Ik maak namelijk uit je berichten op dat jij het heel moeilijk vindt om echt voor jezelf te kiezen en dat je eigenlijk om de verkeerde redenen bij hem bent gebleven tot nu toe.
Ik gun het je gewoon ontzettend dat je een leuk(er) leven krijgt, gelukkig(er) wordt en zelf ervaart dat je invloed kunt hebben op je eigen geluk. Maar dat moet je dan wel aandurven en ook doen.
Begrijp je wat ik je wil duidelijk maken? Ik bedoel dit niet om je een rot gevoel te geven, of jou de schuld te geven. Maar jij hebt duidelijk behoefte aan een uitlaatklep op dit forum en mensen met wie je gevoelens op dit moment kan delen. Deze plek is daar ook voor. Maar ik denk dat het wel zo eerlijk is als ik behalve dat ik met je meeleef het je ook eerlijk zeg als ik zie dat je zelf de hele situatie heel positief kan beïnvloeden. Maar dan moet ook jij je anders gaan opstellen.
Heel veel sterkte meid. Zet hem op!
WZK
Ik vind het verdrietig voor je dat je relatie ten einde loopt. (f)
Door je berichten hier op het forum weet ik dat je er al maanden mee in je maag zit. Ook weet ik dat het jou niet lukt om het wel goed te krijgen tussen jullie, terwijl je dat zo ontzettend graag wil. Niet alleen voor jezelf, maar juist ook voor je zoontje. Het punt is nou eenmaal dat je niet in je eentje een relatie hebt, maar met zijn tweeën en dan moet de ander het ook willen en kunnen.
Jij hebt er weinig vertrouwen in dat jullie er zonder hulp (mediator of therapie of iets dergelijks) samen uit zullen komen. Ik denk dat je daar gelijk in hebt. Als dat erin zat, dan was het jullie al wel gelukt. Jammer genoeg is je vriend tot op heden niet bereid om dit soort hulp te aanvaarden.
Nu ziet het er dus naar uit dat de bom is gebarsten. Je vriend is vertrokken en wil jou (in ieder geval voor een tijdje) niet zien. Het is rot, moeilijk en verdrietig. Maar dit kan ook een begin zijn. Een begin waarbij jij gaat leren om voor jezelf te kiezen. Een begin van een situatie waarin jij je ook gelukkiger gaat voelen.
Ik hoop dat je het gedoe tussen jou en je vriend zo zat bent dat je vasthoudt aan hetgeen dat je denkt dat goed voor jou is. En dat je deze keer zo pissig bent dat je inderdaad niet achter hem aan gaat lopen of toch weer een nieuwe start maakt zonder dat jullie deskundige hulp krijgen. De situatie zoals hij was kon niet blijven. Die maakt jou niet gelukkig, het maakt je vriend niet gelukkig en je zoontje zit in een thuissituatie waar er veel spanningen zijn tussen papa en mama.
Straks op dezelfde voet verder gaan zorgt alleen maar dat je hetzelfde leven, met hetzelfde verdriet, blijft leven.
Je voelt je aangevallen door wat Liselore in haar bericht aan jou zegt. Ik kan me dat wel voorstellen. Jij zit in de shit, het lukt je niet om eruit te komen en dat zegt iemand anders tegen je “wat wil JIJ nou?”. Natuurlijk heb jij er het recht op om verdrietig te zijn, boos te zijn, verward te zijn en ga zo maar door. Maar je bent het aan jezelf en je zoontje verplicht om daar niet in te blijven hangen. Eerlijk is eerlijk. Zoals het ging kan het niet meer. Er moet iets veranderen.
Voor vreemden is het soms makkelijker om te zien wat er mis gaat tussen twee mensen, dan dat het voor die twee mensen zelf is. Mij als buitenstaander valt het bijvoorbeeld op dat jij in al je berichten continu de nadruk legt op hetgeen je vriend verkeerd of goed doet volgens jou. Daarmee zeg je eigenlijk “ik doe alles goed”. Ik zie niet tot nauwelijks dat je aangeeft wat jij doet of zou kunnen doen om jullie relatie te verbeteren. Het lijkt er vaak op dat jij alles maar goed doet en hem een constant gevoel van een welbehagen geeft (zo zou hij dat althans moeten voelen) en hij verpest het iedere keer maar weer (door dat niet zo te voelen, waarderen, etc).
Ik als buitenstaander zie een patroon waarbij jij veel klaagt, maar zelf weinig doet om de situatie te veranderen. Dat hoef jij namelijk niet want je vriend doet het allemaal fout. Zelf zit jij er middenin, je bent jezelf, doet op jouw manier je best en ziet dit gedragspatroon van jezelf niet (zo goed). En voor mij als buitenstaander is het ook makkelijk praten. Daar ben ik me bewust van.
Jij bent je een slag in het rondte aan het spartelen in die wild golvende rivier om maar niet te verdrinken en ziet die reddingslijn niet die ik vanaf de kant wel kan zien.
Ik hoop dus ook dat het je nu wel lukt om je eigen aandeel in de verdere afhandeling/oplssing van dit conflict te pakken. Hem kan je niet veranderen, jezelf ook niet, maar je eigen gedrag wel.
Het is nu zaak om niet te blijven hangen in jullie oude en bestaande rolpatronen, maar juist om deze te doorbreken. En 1 van de gedragsveranderingen bij jou zou kunnen zijn dat je nu voet bij stuk houdt bij wat jij wilt en je vriend voor de keuze stelt “of we gaan uit elkaar (en blijven dan ook uit elkaar) of we zoeken hulp om te proberen onze problemen op te lossen”. En hier dan ook geen compromissen over proberen te sluiten. Dit is wat jij belangrijk vindt en hiermee pak je zelf het heft in handen.
Vandaar dat ik eerder in dit bericht zeg “ Ik hoop dat je het gedoe tussen jou en je vriend zo zat bent dat je vasthoud aan hetgeen dat je denkt dat goed voor jou is”. Ik maak namelijk uit je berichten op dat jij het heel moeilijk vindt om echt voor jezelf te kiezen en dat je eigenlijk om de verkeerde redenen bij hem bent gebleven tot nu toe.
Ik gun het je gewoon ontzettend dat je een leuk(er) leven krijgt, gelukkig(er) wordt en zelf ervaart dat je invloed kunt hebben op je eigen geluk. Maar dat moet je dan wel aandurven en ook doen.
Begrijp je wat ik je wil duidelijk maken? Ik bedoel dit niet om je een rot gevoel te geven, of jou de schuld te geven. Maar jij hebt duidelijk behoefte aan een uitlaatklep op dit forum en mensen met wie je gevoelens op dit moment kan delen. Deze plek is daar ook voor. Maar ik denk dat het wel zo eerlijk is als ik behalve dat ik met je meeleef het je ook eerlijk zeg als ik zie dat je zelf de hele situatie heel positief kan beïnvloeden. Maar dan moet ook jij je anders gaan opstellen.
Heel veel sterkte meid. Zet hem op!
WZK
anoniem_3878 wijzigde dit bericht op 12-02-2009 21:20
Reden: spelling
Reden: spelling
% gewijzigd
vrijdag 13 februari 2009 om 09:32
Hey meiden ik snap het wel hoor..
Weet je waardoor het komt... ik kan heel moeilijk alleen zijn, nu ook ik word overspoeld door angst en mijn depressie komt weer erg omhoog. Misschien had ik die al die tijd nog wel maar wilde ik dat niet zien.
Vannacht lag ik ook te draaien en woelen en weet gewoon niet meer hoe ik het allemaal voor elkaar moet krijgen. Om nog de hele dag voor mijn zoontje te zorgen terwijl ik me zo voel. Ik heb denk ik toch hulp nodig.
Voel me namelijk zo slecht dat ik me wil laten opnemen. Ik slaap slecht en dan nog mijn zoontje die last van zijn oortjes heeft en daardoor jengelt/huilt. Hij mist zijn papa ook. Ik heb het gevoel dat het me allemaal teveel word. Ik wil in bed blijven liggen. Vooral s ochtends kost het me moeite, mijn zoontje is al om half zeven wakker dus dan begint de dag al. Ik voel me dan ontzettend depri na zo'n nacht.
Vanochtend mijn vriend weer gezien en kon wel janken. Ik had de afspraak bij de dokter al een paar dagen geleden gemaakt en had de auto nodig (die hij nodig heeft voor zijn werk). Dus hij zou hier wel langskomen. Het raakte me echt. Mijn zoontje blij om papa te zien en ik voelde me een wrak. Ik word overspoeld door angsten, heb nooit goed geleerd om op mezelf te vertrouwen dus raak in paniek.
Nogmaals aan mijn vriend gevraagd of hij over therapie wil nadenken.
Had het ook tegen de dokter verteld en die vroeg mij of ik wist waarom mijn vriend het niet wilde. Nee zei ik want hij praat nooit ergens over.
Gezien mijn situatie (postnatale depressie gehad) keek hij wat zorgelijk.
Ik moet toch maar kijken hoe ik het ga doen. Ik wil ook niet om de verkeerde redenen bij mijn vriend blijven. Zal mezelf moeten redden maar zo gaat het niet.
Dus moet maar even kijken wat er mogelijk is. Wil me helemaal niet laten opnemen maar ik weet het allemaal niet meer.
Het groeit me boven mijn hoofd; geen contact met mijn ouders, weinig vriendinnen en nu dus dit nog erbij. Ik heb het gevoel alsof ik erin verzuip.
Ik wil me zo graag redden maar denk dat het door de depressie komt dat ik me zo voel.
En dan voel ik me weer schuldig naar mijn kindje toe dat ik me zo rot voel en ben bang dat hij er last van heeft.
Weet je waardoor het komt... ik kan heel moeilijk alleen zijn, nu ook ik word overspoeld door angst en mijn depressie komt weer erg omhoog. Misschien had ik die al die tijd nog wel maar wilde ik dat niet zien.
Vannacht lag ik ook te draaien en woelen en weet gewoon niet meer hoe ik het allemaal voor elkaar moet krijgen. Om nog de hele dag voor mijn zoontje te zorgen terwijl ik me zo voel. Ik heb denk ik toch hulp nodig.
Voel me namelijk zo slecht dat ik me wil laten opnemen. Ik slaap slecht en dan nog mijn zoontje die last van zijn oortjes heeft en daardoor jengelt/huilt. Hij mist zijn papa ook. Ik heb het gevoel dat het me allemaal teveel word. Ik wil in bed blijven liggen. Vooral s ochtends kost het me moeite, mijn zoontje is al om half zeven wakker dus dan begint de dag al. Ik voel me dan ontzettend depri na zo'n nacht.
Vanochtend mijn vriend weer gezien en kon wel janken. Ik had de afspraak bij de dokter al een paar dagen geleden gemaakt en had de auto nodig (die hij nodig heeft voor zijn werk). Dus hij zou hier wel langskomen. Het raakte me echt. Mijn zoontje blij om papa te zien en ik voelde me een wrak. Ik word overspoeld door angsten, heb nooit goed geleerd om op mezelf te vertrouwen dus raak in paniek.
Nogmaals aan mijn vriend gevraagd of hij over therapie wil nadenken.
Had het ook tegen de dokter verteld en die vroeg mij of ik wist waarom mijn vriend het niet wilde. Nee zei ik want hij praat nooit ergens over.
Gezien mijn situatie (postnatale depressie gehad) keek hij wat zorgelijk.
Ik moet toch maar kijken hoe ik het ga doen. Ik wil ook niet om de verkeerde redenen bij mijn vriend blijven. Zal mezelf moeten redden maar zo gaat het niet.
Dus moet maar even kijken wat er mogelijk is. Wil me helemaal niet laten opnemen maar ik weet het allemaal niet meer.
Het groeit me boven mijn hoofd; geen contact met mijn ouders, weinig vriendinnen en nu dus dit nog erbij. Ik heb het gevoel alsof ik erin verzuip.
Ik wil me zo graag redden maar denk dat het door de depressie komt dat ik me zo voel.
En dan voel ik me weer schuldig naar mijn kindje toe dat ik me zo rot voel en ben bang dat hij er last van heeft.
vrijdag 13 februari 2009 om 11:35
Ik denk dat het heel normaal is dat je je zo voelt hoor. Ik weet niet of dat direct iets met een depressie te maken heeft. Je zit gewoon in een erg vervelende situatie, en dan valt alles je gewoon erg zwaar.
Maar zoals meerdere mensen hier al aangegeven hebben, probeer ook naar je eigen aandeel hierin te kijken. Ik kan me voorstellen dat je vriend het enigszins zat is om altijd maar voor jouw te moeten zorgen. En tegelijkertijd altijd van jouw het gevoel te krijgen dat hij het niet goed genoeg doet.
Ik denk dat dit wel een goed moment is om eens aan jezelf te werken. Zoek bijvoorbeeld hulp waar je van je af kunt praten. Praat met je huisarts over het inschakelen van een huishoudelijke hulp via een persoonsgebonden budget. Zorg eerst eens dat je zelf weer een beetje beter bent. En pas dan kun je kijken hoe het met jullie relatie zit.
Wat wil je zondag gaan bespreken? Ik denk dat dit je vriend alleen maar benauwd. (wil ze alweeeer met me praten)
Dan krijg je waarschijnlijk de antwoorden die je niet wil horen.
Ik lees namelijk in je berichten dat je echt nog wel wil proberen om de relatie te laten slagen. Vandaag heb je hem al gevraagd over relatietherapie na te denken. Ik denk dat je vriend momenteel blij is even lucht te kunnen halen, en dus helemaal niet aan therapie moet denken.
Zorg dus eerst eens dat je zelf weer op de been komt. Laat hem maar zien wat voor een sterke onafhankelijke vrouw je bent. Dat je je heus wel zonder hem kunt redden.
En dan zal er uiteraard eens over jullie situatie gepraat moeten worden. Jullie hebben tenslotte samen een kind.
Ik denk dat het daar nu nog te vroeg voor is...
Sterkte ermee!
Maar zoals meerdere mensen hier al aangegeven hebben, probeer ook naar je eigen aandeel hierin te kijken. Ik kan me voorstellen dat je vriend het enigszins zat is om altijd maar voor jouw te moeten zorgen. En tegelijkertijd altijd van jouw het gevoel te krijgen dat hij het niet goed genoeg doet.
Ik denk dat dit wel een goed moment is om eens aan jezelf te werken. Zoek bijvoorbeeld hulp waar je van je af kunt praten. Praat met je huisarts over het inschakelen van een huishoudelijke hulp via een persoonsgebonden budget. Zorg eerst eens dat je zelf weer een beetje beter bent. En pas dan kun je kijken hoe het met jullie relatie zit.
Wat wil je zondag gaan bespreken? Ik denk dat dit je vriend alleen maar benauwd. (wil ze alweeeer met me praten)
Dan krijg je waarschijnlijk de antwoorden die je niet wil horen.
Ik lees namelijk in je berichten dat je echt nog wel wil proberen om de relatie te laten slagen. Vandaag heb je hem al gevraagd over relatietherapie na te denken. Ik denk dat je vriend momenteel blij is even lucht te kunnen halen, en dus helemaal niet aan therapie moet denken.
Zorg dus eerst eens dat je zelf weer op de been komt. Laat hem maar zien wat voor een sterke onafhankelijke vrouw je bent. Dat je je heus wel zonder hem kunt redden.
En dan zal er uiteraard eens over jullie situatie gepraat moeten worden. Jullie hebben tenslotte samen een kind.
Ik denk dat het daar nu nog te vroeg voor is...
Sterkte ermee!
vrijdag 13 februari 2009 om 19:54
Wat het vooral is... ik vind het moeilijk om alleen te zijn. En dan ook echt moeilijk. Dit had ik altijd al, al als kind. Ik ben door mijn moeder verwaarloosd emotioneel weet niet of het daar mee te maken heeft.
Maar het komt nu echt naar boven zetten, pure angst overvalt me. Mijn hele veiligheid (voor mijn gevoel) valt weg.
Ik word heen en weer geslingerd tussen wanhoop, verdriet, pijn, woede (dat hij zich er zo makkelijk overheen lijkt te zetten)
Ik kan niet even een dag in bed blijven, ik MOET er zijn voor mijn kind en dat valt me nu zwaar. Omdat het moet geeft het mij angst. Omdat ik normaal niet alles alleen hoefde te doen. En ook al deed ik dat een dag, aan het einde van de dag was er altijd iemand om tegen aan te praten (want van een echt gesprek was meestal geen sprake)
Maar ik mis gewoon iemand om mee samen te leven. Ik ben niet gemaakt om alleen te zijn.
Ik heb wel alleen gewoond, anderhalf jaar en toen vond ik het ook al moeilijk.
Maar samenwonen kwam van mijn vriend uit, destijds had ik al twijfels maar hij haalde me over. Scheelde hem huur enzo.
Als ik er op terugkijk hebben we altijd al van die felle ruzies gehad. Voornamelijk als hij onder invloed was. Dan leek hij wel een ander persoon. En kwetste me dan ontzettend en was agressief. De volgende dag wist hij er niks meer van.
TOEN had ik allang een grens moeten trekken. Nu is er zo vaak over heen gegaan dat ik mezelf kwijt ben. Ik weet niet meer wie ik toen was en hoe ik kan zijn. Daarom ook die angst. Ik heb altijd slecht op mezelf vertrouwd, heb bevestiging nodig enz.
soms wilde ik dat ik nooit geboren was! Ik heb het mezelf altijd zo moeilijk gemaakt. al mijn hele leven kamp ik met sociale angst, dingen die een ander gewoon doet denk ik over na. Ik voel me bekeken, heb straatvrees ontwikkeld enz.
Daarom is het aan de ene kant wel goed als ik alleen ben maar ik voel me zo raar. Bijna in paniek.
Als ik me na het weekend nog zo voel toch maar even de arts bellen en overleggen. Misschien kan ik dan tijdelijk in ieder geval een angstremmer slikken.
Van de hele dag Oxazepam werd ik juist nog onrustiger als het uit was gewerkt. Nu neem ik er altijd nog eentje voor het slapen gaan. Maar doorslapen is al meer dan een jaar een probleem. Dat nekt je ook.
Ik wil me zo graag weer goed en levenslustig voelen zonder angst. Kan me gewoon niet (meer) voorstellen hoe het is. Ik was altijd al zo maar na de geboorte van mijn kind is het wel erger geworden.
Maar het komt nu echt naar boven zetten, pure angst overvalt me. Mijn hele veiligheid (voor mijn gevoel) valt weg.
Ik word heen en weer geslingerd tussen wanhoop, verdriet, pijn, woede (dat hij zich er zo makkelijk overheen lijkt te zetten)
Ik kan niet even een dag in bed blijven, ik MOET er zijn voor mijn kind en dat valt me nu zwaar. Omdat het moet geeft het mij angst. Omdat ik normaal niet alles alleen hoefde te doen. En ook al deed ik dat een dag, aan het einde van de dag was er altijd iemand om tegen aan te praten (want van een echt gesprek was meestal geen sprake)
Maar ik mis gewoon iemand om mee samen te leven. Ik ben niet gemaakt om alleen te zijn.
Ik heb wel alleen gewoond, anderhalf jaar en toen vond ik het ook al moeilijk.
Maar samenwonen kwam van mijn vriend uit, destijds had ik al twijfels maar hij haalde me over. Scheelde hem huur enzo.
Als ik er op terugkijk hebben we altijd al van die felle ruzies gehad. Voornamelijk als hij onder invloed was. Dan leek hij wel een ander persoon. En kwetste me dan ontzettend en was agressief. De volgende dag wist hij er niks meer van.
TOEN had ik allang een grens moeten trekken. Nu is er zo vaak over heen gegaan dat ik mezelf kwijt ben. Ik weet niet meer wie ik toen was en hoe ik kan zijn. Daarom ook die angst. Ik heb altijd slecht op mezelf vertrouwd, heb bevestiging nodig enz.
soms wilde ik dat ik nooit geboren was! Ik heb het mezelf altijd zo moeilijk gemaakt. al mijn hele leven kamp ik met sociale angst, dingen die een ander gewoon doet denk ik over na. Ik voel me bekeken, heb straatvrees ontwikkeld enz.
Daarom is het aan de ene kant wel goed als ik alleen ben maar ik voel me zo raar. Bijna in paniek.
Als ik me na het weekend nog zo voel toch maar even de arts bellen en overleggen. Misschien kan ik dan tijdelijk in ieder geval een angstremmer slikken.
Van de hele dag Oxazepam werd ik juist nog onrustiger als het uit was gewerkt. Nu neem ik er altijd nog eentje voor het slapen gaan. Maar doorslapen is al meer dan een jaar een probleem. Dat nekt je ook.
Ik wil me zo graag weer goed en levenslustig voelen zonder angst. Kan me gewoon niet (meer) voorstellen hoe het is. Ik was altijd al zo maar na de geboorte van mijn kind is het wel erger geworden.
vrijdag 13 februari 2009 om 20:06
Maar meid, dan wil je met deze man toch niet meer verder als ik alles zo lees? Ondanks dat je het moeilijk vind om alleen te zijn (begrijpelijk) dan nog is dat toch beter dan samen zijn met iemand die niet bij je past. Waar je constant ongelukkig bij bent? Je moet niet koste wat koste bij iemand willen zijn om maar niet alleen te hoeven zijn. Zeker als het niet werkt.
En je bent niet alleen. Je hebt je kind om je heen. Die heeft je nodig.
Overal een pilletje voor innemen lijkt mij niet de juiste oplossing. Bel maandag eens voor een afspraak met je huisarts. Hij kent je, weet van je verleden. Leg hem deze situatie eens uit. En vraag eens waar je heen zou kunnen voor hulp. Je hebt best wat problemen, probeer die een voor een aan te pakken. Doe dat voor jezelf en voor je kind.
Heb je vriendinnen? Kun je daar niet terecht? Of nodig ze thuis uit. Lucht je hart daar ook eens. En vooral ook hier komen om te schrijven!
En je bent niet alleen. Je hebt je kind om je heen. Die heeft je nodig.
Overal een pilletje voor innemen lijkt mij niet de juiste oplossing. Bel maandag eens voor een afspraak met je huisarts. Hij kent je, weet van je verleden. Leg hem deze situatie eens uit. En vraag eens waar je heen zou kunnen voor hulp. Je hebt best wat problemen, probeer die een voor een aan te pakken. Doe dat voor jezelf en voor je kind.
Heb je vriendinnen? Kun je daar niet terecht? Of nodig ze thuis uit. Lucht je hart daar ook eens. En vooral ook hier komen om te schrijven!
vrijdag 13 februari 2009 om 20:23
Hoi dank je Wohman. Ik heb ook niet alles hier neergezet hoor. Ja heb gelukkig 1 meid die ik altijd kan bellen maar die woont niet in de buurt. Ook heb ik een soort van 2e moeder waar ik mee mail, die heeft hetzelfde met haar 1e man meegemaakt. Nou ja soort van. Zij werd geestelijk en lichamelijk mishandeld en is uiteindelijk met 3 kids zelf weg gegaan. Ze is wel door een hel gegaan (kids zijn afgepakt,blijfvanmijnlijfhuis enz) maar nu is het gewoon een heel sterke vrouw. Hoo pdat ik er ooit ook zo uitkom.
wat mijn vriend betreft: ik was zo zwak hem te bellen en hij klonk heel neutraal. Ook niet gemeen ofzo. Dat is hij ook niet altijd maar hij heeft 2 kanten.
Ik denk dat hij nu zoiets heeft van vrijheid blijheid en dan zien we wel weer.
Hij heeft een verleden met cocainegebruik dus het kan best zijn dat hij nu los gaat.
Het is zo moeilijk omte beschrijven, het is soms net of hij twee personen is: een lieve zorgzame en een egoistische kil persoon. Maar dat 2e kan van de coke komen
Jarenlang gebruik kan zijn hersens ook aangetast hebben. Serieus bedoeld. Hij heeft echt veel gebruikt. Ook jarenlang dagelijks geblowd, en in de houseparty scene xtc,amfetamine,paddo's.
Het leek soms wel of hij daar ook naar terug verlangde. Ik ben altijd bang geweest dat hij weer ging gebruiken en dat is waarschijnlijk ook wel eens gebeurd. Te veel om hier neer te zetten.
Maar het was niet alleen een hufter. Hij was altijd wel geweldig met kinderen in mijn ogen maar momenteel vind ik de verantwoordelijkheid naar zijn gezin toe even ver te zoeken.
al vind ik dat hij best tijd mag nemen om na te denken. Maar het is eerder zo dat hij dit weekend gaat feesten. Of in ieder geval gebruiken en drinken. Ergens in hem klopt gewoon iets niet. Hij zit ergens mee maar ik kon er nooit achter komen wat het was.
Maar goed nu genoeg over hem. Ik probeer me nu op mezelf te richten en maandag mijn huisarts bellen lijkt me een strak plan.
Ik was er vanochtend nog voor mijn zoontje (oren) en toen heb ik het hem wel gemeld. Hij keek al wat zorgelijk.
Daar kan ik ook niet zo goed tegen. Iedereen ziet me ook als iemand die het niet zelf kan redden maar goed zo kom ik blijkbaar ook over. Hoop dat ik dat kan veranderen.
En hoe het ook loopt hij blijft de vader van mijn kind en dan wil ik alles goed geregeld hebben.
Ondanks alles hou ik van hem maar niet op de juiste manier meer.
Ik ga nu even tv kijken en dan vroeg proberen te slapen. De kleine was vannacht ook erg onrustig, o.a. vanwege zijn oren. Maar die merkt ook wel dat papa er ineens niet meer is. Vanochtend kwam hij even langs om de auto te brengen omdat ik naar de dokter moest en toen was mijn zoontje zo blij. Dat breekt mijn hart dan wel
wat mijn vriend betreft: ik was zo zwak hem te bellen en hij klonk heel neutraal. Ook niet gemeen ofzo. Dat is hij ook niet altijd maar hij heeft 2 kanten.
Ik denk dat hij nu zoiets heeft van vrijheid blijheid en dan zien we wel weer.
Hij heeft een verleden met cocainegebruik dus het kan best zijn dat hij nu los gaat.
Het is zo moeilijk omte beschrijven, het is soms net of hij twee personen is: een lieve zorgzame en een egoistische kil persoon. Maar dat 2e kan van de coke komen
Jarenlang gebruik kan zijn hersens ook aangetast hebben. Serieus bedoeld. Hij heeft echt veel gebruikt. Ook jarenlang dagelijks geblowd, en in de houseparty scene xtc,amfetamine,paddo's.
Het leek soms wel of hij daar ook naar terug verlangde. Ik ben altijd bang geweest dat hij weer ging gebruiken en dat is waarschijnlijk ook wel eens gebeurd. Te veel om hier neer te zetten.
Maar het was niet alleen een hufter. Hij was altijd wel geweldig met kinderen in mijn ogen maar momenteel vind ik de verantwoordelijkheid naar zijn gezin toe even ver te zoeken.
al vind ik dat hij best tijd mag nemen om na te denken. Maar het is eerder zo dat hij dit weekend gaat feesten. Of in ieder geval gebruiken en drinken. Ergens in hem klopt gewoon iets niet. Hij zit ergens mee maar ik kon er nooit achter komen wat het was.
Maar goed nu genoeg over hem. Ik probeer me nu op mezelf te richten en maandag mijn huisarts bellen lijkt me een strak plan.
Ik was er vanochtend nog voor mijn zoontje (oren) en toen heb ik het hem wel gemeld. Hij keek al wat zorgelijk.
Daar kan ik ook niet zo goed tegen. Iedereen ziet me ook als iemand die het niet zelf kan redden maar goed zo kom ik blijkbaar ook over. Hoop dat ik dat kan veranderen.
En hoe het ook loopt hij blijft de vader van mijn kind en dan wil ik alles goed geregeld hebben.
Ondanks alles hou ik van hem maar niet op de juiste manier meer.
Ik ga nu even tv kijken en dan vroeg proberen te slapen. De kleine was vannacht ook erg onrustig, o.a. vanwege zijn oren. Maar die merkt ook wel dat papa er ineens niet meer is. Vanochtend kwam hij even langs om de auto te brengen omdat ik naar de dokter moest en toen was mijn zoontje zo blij. Dat breekt mijn hart dan wel
zaterdag 14 februari 2009 om 20:46
Een man die nog steeds moeite heeft om van de drugs af te blijven (of nog steeds gebruikt) wil je al helemaal niet om je heen, en zeker niet om je kind!
Mannen gaan anders met verdriet om dan vrouwen. Een vrouw huilt heel wat af, wil er het liefste heel veel over praten. Mannen hebben ook echt wel verdriet hoor. Maar kunnen het makkelijker uitschakelen, en inderdaad zelfs op stap gaan zonder te laten merken dat er iets speelt. Maar hij zit er heus ook wel mee hoor. Alleen zal hij dat niet laten merken.
Heb je je vriendin inmiddels al gebeld? Al woont ze op afstand, telefonisch kan ze je ook bijstaan. (misschien kun je ook met haar mailen)
En goed van je dat je de huisarts maandag belt. Al ziet iedereen jouw als iemand die het alleen niet redt, jij gaat het tegendeel bewijzen. En al redt je het (nu) nog niet alleen, daarvoor kun je hulp inschakelen. Daar hoef je je echt niet voor te schamen.
Heb je vannacht wat kunnen slapen? Probeer anders eens een valeriaan tabletje in te nemen. Is natuurlijk, dus baat het niet dan schaadt het niet. En bij mij werkt dat altijd heel goed. Je wordt er innerlijk heel rustig van.
En natuurlijk wil je alles goed geregeld hebben voor je zoontje. Maar ik denk dat de tijd daar nu nog niet rijp voor is om daarover rond de tafel te gaan zitten.
Mannen gaan anders met verdriet om dan vrouwen. Een vrouw huilt heel wat af, wil er het liefste heel veel over praten. Mannen hebben ook echt wel verdriet hoor. Maar kunnen het makkelijker uitschakelen, en inderdaad zelfs op stap gaan zonder te laten merken dat er iets speelt. Maar hij zit er heus ook wel mee hoor. Alleen zal hij dat niet laten merken.
Heb je je vriendin inmiddels al gebeld? Al woont ze op afstand, telefonisch kan ze je ook bijstaan. (misschien kun je ook met haar mailen)
En goed van je dat je de huisarts maandag belt. Al ziet iedereen jouw als iemand die het alleen niet redt, jij gaat het tegendeel bewijzen. En al redt je het (nu) nog niet alleen, daarvoor kun je hulp inschakelen. Daar hoef je je echt niet voor te schamen.
Heb je vannacht wat kunnen slapen? Probeer anders eens een valeriaan tabletje in te nemen. Is natuurlijk, dus baat het niet dan schaadt het niet. En bij mij werkt dat altijd heel goed. Je wordt er innerlijk heel rustig van.
En natuurlijk wil je alles goed geregeld hebben voor je zoontje. Maar ik denk dat de tijd daar nu nog niet rijp voor is om daarover rond de tafel te gaan zitten.
dinsdag 17 februari 2009 om 11:16
Hallo Dania,
Heb je inderdaad een afspraak gemaakt met je huisarts om te praten? Hoe is dat verlopen?
Het is duidelijk dat je niet alleen een niet goed lopende relatie hebt, maar zelf ook met allerlei issues zit. Het is alleen maar goed om alle hulp aan te grijpen die je nodig hebt.
Mensen vinden jou niet sterk zeg je. Herken jij ook waarom ze dat zeggen? Vind jij jezelf ook niet sterk? Volgens mij kan iedereen sterk zijn, jij dus ook. Waarschijnlijk ben je ook veel sterker dan je zelf ziet.
Een goed begin van sterk zijn is onderkennen hoe de situatie is en een plan maken om met de situatie om te gaan.
Je eerste en belangrijkste aandachtspunt in je plan is jullie zoontje. De hoofdvraag is: Ben jij nu op dit moment in staat goed voor hem te zorgen? Zo ja, gelukkig, fijn dat dit lukt!!!! Zo nee, wat ontzettend moeilijk dat dit je nu niet goed lukt. Neem alstjeblieft actie!!! Kan je zoontje niet bij familie logeren oid?
Ten tweede. Wat wil je met je relatie. Hoe lang geef je je vriend de kans om voor therapie te kiezen? Wanneer heb je er genoeg van en is geen keuze dus een keuze om uit elkaar te gaan?
Ten derde. Als jullie uit elkaar gaan. Hoe wil je dan je leven inrichten.
Ik denk dat het heel belangrijk is dat je zelf een plan maakt wat je wilt. Dat betekent nog niet dat je het direct ook allemaal moet regelen. Maar zet eerst alles eens goed op een rijtje en probeer hierbij tijdelijk je emoties uit te schakelen.
Sterkte!!!
WZK
Heb je inderdaad een afspraak gemaakt met je huisarts om te praten? Hoe is dat verlopen?
Het is duidelijk dat je niet alleen een niet goed lopende relatie hebt, maar zelf ook met allerlei issues zit. Het is alleen maar goed om alle hulp aan te grijpen die je nodig hebt.
Mensen vinden jou niet sterk zeg je. Herken jij ook waarom ze dat zeggen? Vind jij jezelf ook niet sterk? Volgens mij kan iedereen sterk zijn, jij dus ook. Waarschijnlijk ben je ook veel sterker dan je zelf ziet.
Een goed begin van sterk zijn is onderkennen hoe de situatie is en een plan maken om met de situatie om te gaan.
Je eerste en belangrijkste aandachtspunt in je plan is jullie zoontje. De hoofdvraag is: Ben jij nu op dit moment in staat goed voor hem te zorgen? Zo ja, gelukkig, fijn dat dit lukt!!!! Zo nee, wat ontzettend moeilijk dat dit je nu niet goed lukt. Neem alstjeblieft actie!!! Kan je zoontje niet bij familie logeren oid?
Ten tweede. Wat wil je met je relatie. Hoe lang geef je je vriend de kans om voor therapie te kiezen? Wanneer heb je er genoeg van en is geen keuze dus een keuze om uit elkaar te gaan?
Ten derde. Als jullie uit elkaar gaan. Hoe wil je dan je leven inrichten.
Ik denk dat het heel belangrijk is dat je zelf een plan maakt wat je wilt. Dat betekent nog niet dat je het direct ook allemaal moet regelen. Maar zet eerst alles eens goed op een rijtje en probeer hierbij tijdelijk je emoties uit te schakelen.
Sterkte!!!
WZK
donderdag 19 februari 2009 om 21:27
Hallo, hier even een berichtje van mij. Het gaat op zich wel goed. Beter dan verwacht...
Ik heb hem nog een paar keer gezien voor mijn zoontje vooral en het is duidelijk dat het over is.
Allerlei gevoelens komen over me heen. Angst, woede, pijn, verdriet. Heel normaal dus.
Gelukkig heb ik mensen die ik kan bellen en mee kan msnen. Wat me het meeste zeer doet is dat hij helemaal niet voor me vecht. Nooit doet ook.
Er zijn zoveel dingen uit deze relatie die nu weer naar boven komen, die ik vergeten was.
Maar oke hij was niet alleen slecht. Het ging alleen niet meer. Al heel lang niet. Van mijn kant ook niet.
Toch wilde ik niet loslaten. Daar ben ik nu langzaam mee bezig.
Toch doet het pijn. Kan ik ooit weer van iemand houden, iemand vertrouwen.
Wil iemand ooit nog van mij houden...
Het belangrijkste is nu mijn zoon en de zorg gaat op zich goed. Ik ben moe, slaap slechter maar het geeft me ook kracht. Dat er geen spanning is in huis dat ik kan doen wat ik wil (nou ja niet echt want ik pas me aan aan mijn kleine man;-))
S avonds vind ik het wel eenzaam. Maar dan bel ik die en dan weer die of een avondje niks. Even tv kijken nog en dan naar bed.
Het is ook wel goed dat ik voor mijn kindje moet zorgen want ook minder tijd om na te denken.
En ik heb nog wel contact met mijn vriend, inmiddels ex. We vinden het beide ook wel moeilijk, hebben het er ook wel over gehad. Toch begint hij steeds meer als een vreemde te voelen, hoe langer hij weg is.
Volgende week ga ik naar mijn psychologe, ook wel fijn om daar er over te praten.
Gelukkig heb ik steun aan iemand die ik via internet heb leren kennen. Ik spreek haar vaak via msn enzo. Het doet me goed om er over te kunnen praten.
Het ene moment voel je je sterk, dan weer afgedankt. Het is gewoon een proces waar ik doorheen moet.
Maar ondanks alles kan ik ook genieten van kleine dingen. Als mijn zoontje loopt te brabbelen en mamamamama zegt. Hij naar me glimlacht.
Het doet ook pijn omdat ik weet dat mijn toekomstbeeld in duigen ligt.
Dus pijn en geluk als ik naar mijn kindje kijk
Ik heb hem nog een paar keer gezien voor mijn zoontje vooral en het is duidelijk dat het over is.
Allerlei gevoelens komen over me heen. Angst, woede, pijn, verdriet. Heel normaal dus.
Gelukkig heb ik mensen die ik kan bellen en mee kan msnen. Wat me het meeste zeer doet is dat hij helemaal niet voor me vecht. Nooit doet ook.
Er zijn zoveel dingen uit deze relatie die nu weer naar boven komen, die ik vergeten was.
Maar oke hij was niet alleen slecht. Het ging alleen niet meer. Al heel lang niet. Van mijn kant ook niet.
Toch wilde ik niet loslaten. Daar ben ik nu langzaam mee bezig.
Toch doet het pijn. Kan ik ooit weer van iemand houden, iemand vertrouwen.
Wil iemand ooit nog van mij houden...
Het belangrijkste is nu mijn zoon en de zorg gaat op zich goed. Ik ben moe, slaap slechter maar het geeft me ook kracht. Dat er geen spanning is in huis dat ik kan doen wat ik wil (nou ja niet echt want ik pas me aan aan mijn kleine man;-))
S avonds vind ik het wel eenzaam. Maar dan bel ik die en dan weer die of een avondje niks. Even tv kijken nog en dan naar bed.
Het is ook wel goed dat ik voor mijn kindje moet zorgen want ook minder tijd om na te denken.
En ik heb nog wel contact met mijn vriend, inmiddels ex. We vinden het beide ook wel moeilijk, hebben het er ook wel over gehad. Toch begint hij steeds meer als een vreemde te voelen, hoe langer hij weg is.
Volgende week ga ik naar mijn psychologe, ook wel fijn om daar er over te praten.
Gelukkig heb ik steun aan iemand die ik via internet heb leren kennen. Ik spreek haar vaak via msn enzo. Het doet me goed om er over te kunnen praten.
Het ene moment voel je je sterk, dan weer afgedankt. Het is gewoon een proces waar ik doorheen moet.
Maar ondanks alles kan ik ook genieten van kleine dingen. Als mijn zoontje loopt te brabbelen en mamamamama zegt. Hij naar me glimlacht.
Het doet ook pijn omdat ik weet dat mijn toekomstbeeld in duigen ligt.
Dus pijn en geluk als ik naar mijn kindje kijk
donderdag 19 februari 2009 om 21:31
Trouwens dat iedereen ziet me als iemand die niet voor zichzelf kan zorgen is ook niet helemaal waar. Dat is mijn eigen zelfbeeld (waarvoor ik dus bij de psych loop). Mensen zien me vaak juist sterker dan ik ben. Jij hebt altijd je woordje wel klaar. Als ik met iemand woorden had dan dacht men dat ik er wel niet mee zou zitten.
Maar ik denk soms gewoon slecht over mezelf.
Toch begin ik nu al een beetje mijn eigenwaarde terug te krijgen (naast de aanvallen van wanhoop). Ik vind mezelf weer een heel klein beetje terug.
Was altijd iemand die niet met zich liet sollen. In deze relatie ben ik veranderd in een bang vogeltje. En dan de depressies er nog bij.
Maar goed nu heb ik wel kans om mijn leven opnieuw te beginnen. Al voelt het nu nog eng en onwerkelijk. Het gaat me lukken, het moet!
Maar ik denk soms gewoon slecht over mezelf.
Toch begin ik nu al een beetje mijn eigenwaarde terug te krijgen (naast de aanvallen van wanhoop). Ik vind mezelf weer een heel klein beetje terug.
Was altijd iemand die niet met zich liet sollen. In deze relatie ben ik veranderd in een bang vogeltje. En dan de depressies er nog bij.
Maar goed nu heb ik wel kans om mijn leven opnieuw te beginnen. Al voelt het nu nog eng en onwerkelijk. Het gaat me lukken, het moet!
donderdag 19 februari 2009 om 21:36
Fijn om te horen dat het naar omstandigheden goed met je gaat. Zie je wel dat je sterk genoeg bent om voor jezelf en je kindje te zorgen!
Heb je de huisarts nog gebeld, of denk je dat je die (momenteel) niet nodig hebt?
Fijn dat er mensen voor je klaar staan in deze moeilijke periode. Natuurijk valt je beeld van het gelukkige gezinnetje in duigen. Maar als je heel reeel naar de situatie kijkt, zou het zo toch ook niet langer verder kunnen gaan? Daar wordt je zelf ook echt niet gelukkig van. En nu staat de toekomst weer open. Zodra je alles weer n beetje op de rit hebt, komt er vast weer iemand op je pad die wel heel goed bij je past.
Hoe gaat het met boodschappen doen? Durf je het huis wel uit of heb je hulp van iemand?
En heb je al afspraken gemaakt over jullie kindje?
Heb je de huisarts nog gebeld, of denk je dat je die (momenteel) niet nodig hebt?
Fijn dat er mensen voor je klaar staan in deze moeilijke periode. Natuurijk valt je beeld van het gelukkige gezinnetje in duigen. Maar als je heel reeel naar de situatie kijkt, zou het zo toch ook niet langer verder kunnen gaan? Daar wordt je zelf ook echt niet gelukkig van. En nu staat de toekomst weer open. Zodra je alles weer n beetje op de rit hebt, komt er vast weer iemand op je pad die wel heel goed bij je past.
Hoe gaat het met boodschappen doen? Durf je het huis wel uit of heb je hulp van iemand?
En heb je al afspraken gemaakt over jullie kindje?
donderdag 19 februari 2009 om 21:38
quote:dania1980 schreef op 19 februari 2009 @ 21:31:
Trouwens dat iedereen ziet me als iemand die niet voor zichzelf kan zorgen is ook niet helemaal waar. Dat is mijn eigen zelfbeeld (waarvoor ik dus bij de psych loop). Mensen zien me vaak juist sterker dan ik ben. Jij hebt altijd je woordje wel klaar. Als ik met iemand woorden had dan dacht men dat ik er wel niet mee zou zitten.
Maar ik denk soms gewoon slecht over mezelf.
Toch begin ik nu al een beetje mijn eigenwaarde terug te krijgen (naast de aanvallen van wanhoop). Ik vind mezelf weer een heel klein beetje terug.
Was altijd iemand die niet met zich liet sollen. In deze relatie ben ik veranderd in een bang vogeltje. En dan de depressies er nog bij.
Maar goed nu heb ik wel kans om mijn leven opnieuw te beginnen. Al voelt het nu nog eng en onwerkelijk. Het gaat me lukken, het moet!Goed van je hoor! Je moet maar zo denken: vanaf nu kan het alleen maar weer beter met je gaan!
Trouwens dat iedereen ziet me als iemand die niet voor zichzelf kan zorgen is ook niet helemaal waar. Dat is mijn eigen zelfbeeld (waarvoor ik dus bij de psych loop). Mensen zien me vaak juist sterker dan ik ben. Jij hebt altijd je woordje wel klaar. Als ik met iemand woorden had dan dacht men dat ik er wel niet mee zou zitten.
Maar ik denk soms gewoon slecht over mezelf.
Toch begin ik nu al een beetje mijn eigenwaarde terug te krijgen (naast de aanvallen van wanhoop). Ik vind mezelf weer een heel klein beetje terug.
Was altijd iemand die niet met zich liet sollen. In deze relatie ben ik veranderd in een bang vogeltje. En dan de depressies er nog bij.
Maar goed nu heb ik wel kans om mijn leven opnieuw te beginnen. Al voelt het nu nog eng en onwerkelijk. Het gaat me lukken, het moet!Goed van je hoor! Je moet maar zo denken: vanaf nu kan het alleen maar weer beter met je gaan!
vrijdag 20 februari 2009 om 11:43
zondag 8 maart 2009 om 13:58
Hoi hoi ik ben hier een hele tijd niet geweest. Het gaat inmiddels redelijk goed met me.
Natuurlijk doet het nog steeds wel pijn. Maar ik weet dat ik mis hoe het zou kunnen zijn, niet hoe het was de laatste maanden.
Maar omdat we een kindje hebben blijven we altijd in contact met elkaar, dat vindt ik soms wel jammer.
ook omdat hij nu nog wel eens onredelijk reageert. Ik probeer omwille van ons kindje alles zo goed mogelijk te laten verlopen.
Maar op sommige momenten kan ik me afvragen; waar is het mis gegaan? Ik heb nog een foto van in 2005, toen leken we nog erg gelukkig.
Behalve af en toe een flinke ruzie ging het toen allemaal nog wel goed. Maar de komst van ons kind heeft alles veranderd.
Ik ben er nu ook niet rouwig om dat we uit elkaar zijn. Ja dat ik er alleen voor sta grotendeels en nog minder tijd voor mezelf heb.
Maar het geruzie mis ik als kiespijn.
En gisteravond zat ik een film te kijken en merk ik dat ik ineens hardop zit te lachen om iets grappigs.
Ik voel me ook nog wel vaak somber overdag, omdat er zoveel dingen geregeld moeten worden en het niet altijd makkelijk is
Maar hee ik kan ook nog lachen. Toch mis ik gewoon iemand om dingen mee te delen. Behalve dan met familie en een enkele vriendin.
Ik ben er geen mens voor om alleen te zijn.
En nee ik stort me ook heus niet gelijk weer in een andere relatie. Daarvoor ben ik teveel gekwetst.
Sowieso liet ik al niet snel mannen toe in mijn leven.
Maar ik verlang wel naar iemand om mee te knuffelen en gezellig mee op de bank te zitten op bijvoorbeeld zaterdagavond
Hopelijk dat in de toekomst weer.
Mijn ex (dat woord voelt nog zo onwennig!) wilde al helemaal niet meer knuffelen de laatste tijd. Sowieso nooit veel.
Maar goed eerst alle zaken maar regelen (en dat is veel!) en tot rust komen, weer van mezelf leren houden
Natuurlijk doet het nog steeds wel pijn. Maar ik weet dat ik mis hoe het zou kunnen zijn, niet hoe het was de laatste maanden.
Maar omdat we een kindje hebben blijven we altijd in contact met elkaar, dat vindt ik soms wel jammer.
ook omdat hij nu nog wel eens onredelijk reageert. Ik probeer omwille van ons kindje alles zo goed mogelijk te laten verlopen.
Maar op sommige momenten kan ik me afvragen; waar is het mis gegaan? Ik heb nog een foto van in 2005, toen leken we nog erg gelukkig.
Behalve af en toe een flinke ruzie ging het toen allemaal nog wel goed. Maar de komst van ons kind heeft alles veranderd.
Ik ben er nu ook niet rouwig om dat we uit elkaar zijn. Ja dat ik er alleen voor sta grotendeels en nog minder tijd voor mezelf heb.
Maar het geruzie mis ik als kiespijn.
En gisteravond zat ik een film te kijken en merk ik dat ik ineens hardop zit te lachen om iets grappigs.
Ik voel me ook nog wel vaak somber overdag, omdat er zoveel dingen geregeld moeten worden en het niet altijd makkelijk is
Maar hee ik kan ook nog lachen. Toch mis ik gewoon iemand om dingen mee te delen. Behalve dan met familie en een enkele vriendin.
Ik ben er geen mens voor om alleen te zijn.
En nee ik stort me ook heus niet gelijk weer in een andere relatie. Daarvoor ben ik teveel gekwetst.
Sowieso liet ik al niet snel mannen toe in mijn leven.
Maar ik verlang wel naar iemand om mee te knuffelen en gezellig mee op de bank te zitten op bijvoorbeeld zaterdagavond
Hopelijk dat in de toekomst weer.
Mijn ex (dat woord voelt nog zo onwennig!) wilde al helemaal niet meer knuffelen de laatste tijd. Sowieso nooit veel.
Maar goed eerst alle zaken maar regelen (en dat is veel!) en tot rust komen, weer van mezelf leren houden
maandag 16 maart 2009 om 11:50
He,
Ik vond je topic ineens weer terug! Was al benieuwd hoe het nog met je ging. Zo te lezen ga je goed vooruit! Tuurlijk zul je ups en downs hebben, maar na een tijdje zal het alleen maar beter gaan.
Hoe gaat het verder met je straatvrees? Durf je wel weer de straat op om zelf boodschappen enzo te doen?
En hoe lukt het om de dingen met je ex te regelen omtrent jullie kindje?
Sterkte ermee! Maar je zit echt op de goede weg!
Ik vond je topic ineens weer terug! Was al benieuwd hoe het nog met je ging. Zo te lezen ga je goed vooruit! Tuurlijk zul je ups en downs hebben, maar na een tijdje zal het alleen maar beter gaan.
Hoe gaat het verder met je straatvrees? Durf je wel weer de straat op om zelf boodschappen enzo te doen?
En hoe lukt het om de dingen met je ex te regelen omtrent jullie kindje?
Sterkte ermee! Maar je zit echt op de goede weg!
zondag 10 mei 2009 om 20:33
Hoi hoi, ik kom hier weer eens even kijken. Het gaat inmiddels een stuk beter met me. De eerste pijn is weg en daarna kwam de rust. Toch wordt je de eerste tijd wel heen en weer geslingerd tussen allerlei gevoelens.
Maar het is een cliche, het slijt... al ben ik er nog niet overheen, ik kan er wel mee dealen.
En mijn toekomstbeeld heb ik bijgesteld. Misschien komt er ooit nog een nieuwe man in mijn leven maar ik ben er niet naar op zoek.
Ik probeer eerst eindelijk mezelf eens te accepteren zoals ik ben.
Straatvrees is het ook niet echt by the way, ik ga namelijk altijd wel de straat op, het zijn meer paniekaanvallen.
Ik heb gewoon mijn goede en slechte dagen en probeer er ondertussen aan te werken.
En dus mezelf eindelijk eens te accepteren zoals ik ben.
Ook zie ik nu beter dat mijn ex gewoon niet goed voor me was. Wat voor angsten of dingen ik ook had, als iemand van je houdt is dat niet de reden om iemand de grond in te trappen. Het kan wel zwaar zijn dat realiseer ik me maar als het echt houden van was geweest dan had hij zich niet zo gedragen zoals hij deed. Dat was geen liefde.
Maar ook van mijn kant waren er natuurlijk dingen.
Wel vind ik het lastig dat ik altijd contact met hem moet houden omwille van ons kind.
Want soms hebben we daarover dan weer strubbelingen en baal ik ontzettend van hem.
Heel vaak zien we elkaar niet en ik wil hem ook niet te lang over de vloer. Dan is het voor mijn zoon verder niet, die uiteraard ook regelmatig bij hem is maar geen nachten, daar vind ik hem nog te klein voor. Dat is gelukkig dan wel weer in overleg.
Mijn zoon gun ik een vader en wat voor vader dan ook, dat is een beeld dat hij zelf moet vormen.
Mijn ex is op zich wel dol op zijn zoon maar niet echt verantwoordelijk soms.
En laatst vroeg ik of hij zijn zoon op zondag ook even op wilde halen maar dat kon niet want hij zou weg..
En dan ziet hij hem alleen maar overdag op zaterdag vaak.
Kan je zien hoe diep het zit.. hij vindt het wel leuk maar het moet niet teveel moeite kosten. Af en toe de leuke papa uithangen dat vindt ie prima.
Dus ik hou mijn hart vast hoe dat in de toekomst gaat. We zien het wel maar ik hoop zo dat mijn zoon niet de dupe gaat worden!
Maar het is een cliche, het slijt... al ben ik er nog niet overheen, ik kan er wel mee dealen.
En mijn toekomstbeeld heb ik bijgesteld. Misschien komt er ooit nog een nieuwe man in mijn leven maar ik ben er niet naar op zoek.
Ik probeer eerst eindelijk mezelf eens te accepteren zoals ik ben.
Straatvrees is het ook niet echt by the way, ik ga namelijk altijd wel de straat op, het zijn meer paniekaanvallen.
Ik heb gewoon mijn goede en slechte dagen en probeer er ondertussen aan te werken.
En dus mezelf eindelijk eens te accepteren zoals ik ben.
Ook zie ik nu beter dat mijn ex gewoon niet goed voor me was. Wat voor angsten of dingen ik ook had, als iemand van je houdt is dat niet de reden om iemand de grond in te trappen. Het kan wel zwaar zijn dat realiseer ik me maar als het echt houden van was geweest dan had hij zich niet zo gedragen zoals hij deed. Dat was geen liefde.
Maar ook van mijn kant waren er natuurlijk dingen.
Wel vind ik het lastig dat ik altijd contact met hem moet houden omwille van ons kind.
Want soms hebben we daarover dan weer strubbelingen en baal ik ontzettend van hem.
Heel vaak zien we elkaar niet en ik wil hem ook niet te lang over de vloer. Dan is het voor mijn zoon verder niet, die uiteraard ook regelmatig bij hem is maar geen nachten, daar vind ik hem nog te klein voor. Dat is gelukkig dan wel weer in overleg.
Mijn zoon gun ik een vader en wat voor vader dan ook, dat is een beeld dat hij zelf moet vormen.
Mijn ex is op zich wel dol op zijn zoon maar niet echt verantwoordelijk soms.
En laatst vroeg ik of hij zijn zoon op zondag ook even op wilde halen maar dat kon niet want hij zou weg..
En dan ziet hij hem alleen maar overdag op zaterdag vaak.
Kan je zien hoe diep het zit.. hij vindt het wel leuk maar het moet niet teveel moeite kosten. Af en toe de leuke papa uithangen dat vindt ie prima.
Dus ik hou mijn hart vast hoe dat in de toekomst gaat. We zien het wel maar ik hoop zo dat mijn zoon niet de dupe gaat worden!
