Ik krijg mijn vriend niet verder

Ik denk erover om mijn relatie te beëindigen. Ik ben bang dat ik mijn vriend daar helemaal kapot mee ga maken. Hij zegt regelmatig dat als ik zijn vriendin niet meer ben, hij voor zichzelf geen reden ziet om door te leven. Onze ‘situatie’ put mij echter helemaal uit.

Toen we elkaar 3,5 jaar geleden leerden kennen, vertelde hij mij dat hij studeerde. Een paar weken later biechtte hij op dat hij dat gelogen had en dat hij in de bijstand zat. Ik verbaasde me erover dat hij had gelogen over zoiets en zei hem dat hij gewoon eerlijk kon zijn. In de maanden erna draaiden we flink om elkaar heen (ik wilde graag een relatie met hem, hij niet want bindingsangst) maar vanaf de eerste ontmoeting waren we exclusief. Intussen studeerde ik af en begon aan mijn eerste fulltimebaan. Hij had nog geen baan, maar hielp af en toe in een kleine sportschool van een kennis (niet tegen betaling). In de periode erna kreeg hij op de zaterdag een baan als portier bij een club in de stad. Ook kregen we officieel een relatie. Ik zag hem groeien, maar het bracht niet voldoende op om van de bijstand af te kunnen. Ergens toen begonnen ook de fysieke klachten. Hij had last van zijn voeten, een piep in zijn hoofd (niet oor), was snel moe, kon zich niet lang concentreren. Hij ging vaak naar de huisarts en werd dan doorverwezen naar specialisten, waar vervolgens niets uit kwam. Begin dit jaar is hij geopereerd omdat hij een niersteen had. Heftig en pijnlijk natuurlijk, maar toen is zijn werk als portier helemaal stil komen te liggen. Zijn andere klachten zijn volgens hem toegenomen dus dat houdt hem erg bezig. Het weerhoudt hem er ook van werk te zoeken. De bijstandssituatie maakt hem ook depressief en erg passief. Hij heeft daarom ook therapie, maar zegt er niets aan te hebben. Hij slaapt lang uit en er komt weinig uit zijn handen. Omdat hij in de bijstand zit, kunnen we niet samenwonen zonder dat hij zijn ‘inkomen’ verliest. We wonen dus apart. In september ben ik met een nieuwe baan begonnen waar ik ontzettend veel energie van krijg. Ik ben vaak in een vrolijke (of anders neutrale) stemming, hij ziet het juist steeds somberder in. Daardoor groeien we uit elkaar. Ik probeer altijd met hem in gesprek te blijven, maar inmiddels weet ik niet meer hoe ik hem moet helpen en heb ik er ook wel een beetje genoeg van. Ik houd van hard werken en doorzetten en dat ik dat bij hem niet terugzie, vind ik moeilijk. Intussen wil hij wel van alles, een nieuwe auto, samen een kindje. En ik wil dat ook allemaal, maar ik ben op dit moment de enige die kan sparen en ik zie het steeds minder voor me met hem. We praten hier wel over en hij weet dat het anders moet, maar toch verandert er niet echt iets. Inmiddels zit ik wel bijna op m'n max maar ik wil hem niet in de steek laten.

Jamaarhoe schreef: ↑

22-09-2020 14:06

Volgens mij is dit waarom het draait. Je hoopt het zo uit te maken dat hij er begrip voor heeft en hij er zo “positief” tegenover staat dat hij contact wil blijven houden.

Waarom wil je dat?

Nee, niet helemaal. Wat ik wil, is dat hij er niet aan onderdoor gaat. Zijn eigen woning houdt hij niet goed schoon, hij voelt zich erg somber als hij daar (zonder mij) is. Maar daar moet hij dus wel permanent naartoe als het uitgaat. Ik ben heel bang dat hij zich daar dagenlang gaat opsluiten en zichzelf verwaarlozen. Dat is waarom ik contact zou willen houden.

PassingThrough schreef: ↑

22-09-2020 14:17

Wij spreken elkaar heel af en toe nog.

Hij zag het destijds allemaal niet zitten, alles ging nu mis volgens hem. Toen heb ik hem ook uitgelegd dat hij toch echt zelf de regie in handen moest nemen. Ik kreeg toen ook te horen dat hij hoopte dat ik niet binnen een jaar een nieuwe relatie had, en zwanger zou zijn.

Het ironische is dat hij 3 maanden later aankondigde helemaal in love te zijn. Zijn nieuwe vriendin had als klap op de vuurpijl ook nog eens 2 kinderen! Zo kon hij met mij nooit de stap zetten om samen te gaan wonen, maar binnen 1 jaar woonde hij samen met zijn nieuwe lief en 2 kinderen.
Wat ik begreep van mijn ex-schoonzus is zij wel meer op zijn niveau, zij zit ook in de bijstand en "kiest" ervoor om bij de kinderen te zijn. Beide hebben zij problemen van dezelfde aard zoals jouw vriend ook heeft.

Een half jaar later leerde ik mijn huidige vriend kennen, inmiddels wonen wij al samen en hebben wij zelfs een huis gekocht. As we speak zijn wij zelfs bezig om zwanger te worden. Het voelde vanaf het begin al zoveel fijner! Ik hoef niet constant voor hem te denken. Of hij het wel aan kan, of er een toekomst is, en nog veel meer vraagstukken. Een enorme verlichting!

Wat fijn dat je nu zo gelukkig bent. Heel eerlijk gezegd kan ik me inmiddels niks meer bij voorstellen bij een partner waarbij het allemaal meer als 'vanzelf' gaat.

Je kunt dus ergens wel stellen dat je ex goed terecht is gekomen. Ik ben echt heel bang dat mijn vriend zich extreem in de steek gelaten gaat voelen. Ik mag me daar niet verantwoordelijk voor voelen maar voor de buitenwereld gaat het er misschien ook uitzien alsof ik hem op zijn dieptepunt in de steek laat. En ik ben echt heel bang dat hij er niet bovenop komt.

zimi schreef: ↑

22-09-2020 13:42

Wat is het doel van je topic? Hoe hiermee verder te leven samen met hem of hoe de relatie te verbreken zonder dat hij zich van kant maakt?

Voor hem zou ik willen doorgaan, maar dat klopt natuurlijk niet. Voor mezelf wil ik vooral onderzoeken hoe ik dit kan beëindigen zonder al te veel pijn voor ons allebei.