Relaties
alle pijlers
Ik twijfel, wat moet ik hiermee doen?
zondag 31 mei 2009 om 16:24
Hee iedereen
Ik lees al heel lang mee, en ik weet hoe jullie waarschijnlijk zullen reageren, maar toch wil het hier voorleggen omdat ik er echt mee zit en ik hoop dat er ook serieuze reacties gaan komen.
Mijn vriend twijfelt. Hij twijfelt aan zichzelf, of hij wel goed genoeg is voor mij. Hij is bang dat hij me ongelukkig gaat maken. Ik vroeg hem: ben je vreemd gegaan, of wil je dat gaan doen? Hij zei dat hij dat hij niet vreemd was gegaan maar dat hij bang was dat hij niet sterk genoeg in zijn schoenen stond om dat vol te houden. Ik schrok hier ontzettend van en begon te huilen. Uiteindelijk legde hij uit dat hij niet per definitie vreemd zou willen gaan, in tegendeel, maar dat vreemdgaan, samen met andere dingen die mij pijn zouden doen, iets was waar hij over twijfelde of hij daar wel sterk genoeg voor was. Ik weet niet wat dit betekent en ik snap ook niet waar dit vandaan komt. We zijn nu een half jaar samen en we zijn zo gelukkig! Natuurlijk hebben we onze ups en downs, en al vaker hebben we getwijfelt of we het wel aankonden samen, maar telkens zijn we doorgegaan, en de laatste maand gaat het zo goed. Ik had zoveel vertrouwen erin. Dit zei ik ook tegen hem, en hij zei dat hij ook gelukkig was met onze relatie, maar hij wist niet of hij het nog kon. Ik snapte niet waar het vandaan komt. Hij zegt dat het gewoon een gevoel is. En hij wil dus een tijdje pauze. Ik krijg het al benauwd bij de gedachte en ik wil dit helemaal niet. En dat heb ik dus gezegd. We hadden niet veel tijd om te praten vandaag want ik moest weg, maar uiteindelijk hebben we besloten dat we het samen op gaan lossen en dat we de komende tijd in ieder geval heel veel gaan praten.
Eerder zijn er al van deze momenten geweest, dat we erover twijfelden maar dat we het uiteindelijk niet wilden. Vaak ben ik wel degene die erop aandringt dat we samen verder blijven gaan. De eerste keer betekende dit dat ik niet me zin kreeg en toen hebben we elkaar 2 dagen niet gesproken, en daarna belde hij me op dat hij echt niet zonder me wilde. De tweede keer heb ik gewoon doorgedrongen totdat hij toegaf dat we niet uit elkaar zouden gaan en sindsdien gaat het super, tot nu toe dan.
Is dit weer zo’n situatie, waar we wel weer uitkomen? Hoe moet ik dit aanpakken? Ergens denk ik dat ik hem misschien dan ook de tijd en ruimte moet geven, maar misschien duurt het nu wel geen twee dagen, maar duurt het oneindig voort, en ik wil niet zonder hem! Dat we nu hebben besloten samen eruit te komen voelt heel goed, maar ergens zit het me toch niet helemaal lekker.
Wat vinden jullie?
(ik hoop op serieuze reacties want ik heb echt geen behoefte in vervelende opmerkingen, ik vraag hier om hulp)
Ik lees al heel lang mee, en ik weet hoe jullie waarschijnlijk zullen reageren, maar toch wil het hier voorleggen omdat ik er echt mee zit en ik hoop dat er ook serieuze reacties gaan komen.
Mijn vriend twijfelt. Hij twijfelt aan zichzelf, of hij wel goed genoeg is voor mij. Hij is bang dat hij me ongelukkig gaat maken. Ik vroeg hem: ben je vreemd gegaan, of wil je dat gaan doen? Hij zei dat hij dat hij niet vreemd was gegaan maar dat hij bang was dat hij niet sterk genoeg in zijn schoenen stond om dat vol te houden. Ik schrok hier ontzettend van en begon te huilen. Uiteindelijk legde hij uit dat hij niet per definitie vreemd zou willen gaan, in tegendeel, maar dat vreemdgaan, samen met andere dingen die mij pijn zouden doen, iets was waar hij over twijfelde of hij daar wel sterk genoeg voor was. Ik weet niet wat dit betekent en ik snap ook niet waar dit vandaan komt. We zijn nu een half jaar samen en we zijn zo gelukkig! Natuurlijk hebben we onze ups en downs, en al vaker hebben we getwijfelt of we het wel aankonden samen, maar telkens zijn we doorgegaan, en de laatste maand gaat het zo goed. Ik had zoveel vertrouwen erin. Dit zei ik ook tegen hem, en hij zei dat hij ook gelukkig was met onze relatie, maar hij wist niet of hij het nog kon. Ik snapte niet waar het vandaan komt. Hij zegt dat het gewoon een gevoel is. En hij wil dus een tijdje pauze. Ik krijg het al benauwd bij de gedachte en ik wil dit helemaal niet. En dat heb ik dus gezegd. We hadden niet veel tijd om te praten vandaag want ik moest weg, maar uiteindelijk hebben we besloten dat we het samen op gaan lossen en dat we de komende tijd in ieder geval heel veel gaan praten.
Eerder zijn er al van deze momenten geweest, dat we erover twijfelden maar dat we het uiteindelijk niet wilden. Vaak ben ik wel degene die erop aandringt dat we samen verder blijven gaan. De eerste keer betekende dit dat ik niet me zin kreeg en toen hebben we elkaar 2 dagen niet gesproken, en daarna belde hij me op dat hij echt niet zonder me wilde. De tweede keer heb ik gewoon doorgedrongen totdat hij toegaf dat we niet uit elkaar zouden gaan en sindsdien gaat het super, tot nu toe dan.
Is dit weer zo’n situatie, waar we wel weer uitkomen? Hoe moet ik dit aanpakken? Ergens denk ik dat ik hem misschien dan ook de tijd en ruimte moet geven, maar misschien duurt het nu wel geen twee dagen, maar duurt het oneindig voort, en ik wil niet zonder hem! Dat we nu hebben besloten samen eruit te komen voelt heel goed, maar ergens zit het me toch niet helemaal lekker.
Wat vinden jullie?
(ik hoop op serieuze reacties want ik heb echt geen behoefte in vervelende opmerkingen, ik vraag hier om hulp)
maandag 1 juni 2009 om 13:42
quote:mopjee schreef op 31 mei 2009 @ 17:02:
Ja maar hij gaat ook wel voor de volle 100% voor me, maar het lijkt wel alsof hij, als ik boos op hem ben of als we gewoon een meningsverschil hebben, gewoon even dreigt zodat we het er niet meer over hebben.. Maarja deze keer is het niet echt een meningsverschil ofzo, hij zegt gewoon dat hij onzeker is..
Maar even buiten de ruzie die ik met hem heb. Snapt iemand het verband tussen die ruzie en die vrijdag avond dat ik dronken was?
Ow en ik moet ook vertellen dat er nog iets was met mijn ouders. Ik heb nooit zo'n gezellige tijd met mijn ouders maar de laatste tijd was mijn moeder heel erg verdrietig en down, en ik vond haar zielig. Toen heb ik dus even de lieve dochter gespeelt. Nu hebben we weer ruzie maar mijn vriend is er dus ook wel een beetje boos om, hij zegt, ja straks trek ik aan het kortste eind omdat jouw moeder belangrijker is. Dat is helemaal niet zo, maar daarin snap ik dan wel dat hij onzeker zou worden. Maar dat begrijpt hij nu wel.
Maargoed waar komt die onzekerheid bij hem vandaan? Kan iemand dit voor mij uitleggen?
Ik, ik, ik.. mag ik het zeggen?
Waarschijnlijk heeft iemand je al geantwoord. Maar ik ga het ook even doen (mijn visie).
Stel, mijn vriend en ik zijn net 6 maanden samen en hij zuipt zoveel dat het genant wordt en hij me nog voor gek zet ook. Dan ehm, knap ik af en weet ik wel zeker dat ik niet met hem verder wil. En dan zou ik kunnen zeggen dat ik niet kan garanderen dat ik niet op een ander zou kunnen vallen, met een ander zou willen zeggen etc. Kortom, dan stel ik, aangezien de sex goed is, voor om een meer vrijblijvende relatie aan te gaan.
Ja maar hij gaat ook wel voor de volle 100% voor me, maar het lijkt wel alsof hij, als ik boos op hem ben of als we gewoon een meningsverschil hebben, gewoon even dreigt zodat we het er niet meer over hebben.. Maarja deze keer is het niet echt een meningsverschil ofzo, hij zegt gewoon dat hij onzeker is..
Maar even buiten de ruzie die ik met hem heb. Snapt iemand het verband tussen die ruzie en die vrijdag avond dat ik dronken was?
Ow en ik moet ook vertellen dat er nog iets was met mijn ouders. Ik heb nooit zo'n gezellige tijd met mijn ouders maar de laatste tijd was mijn moeder heel erg verdrietig en down, en ik vond haar zielig. Toen heb ik dus even de lieve dochter gespeelt. Nu hebben we weer ruzie maar mijn vriend is er dus ook wel een beetje boos om, hij zegt, ja straks trek ik aan het kortste eind omdat jouw moeder belangrijker is. Dat is helemaal niet zo, maar daarin snap ik dan wel dat hij onzeker zou worden. Maar dat begrijpt hij nu wel.
Maargoed waar komt die onzekerheid bij hem vandaan? Kan iemand dit voor mij uitleggen?
Ik, ik, ik.. mag ik het zeggen?
Waarschijnlijk heeft iemand je al geantwoord. Maar ik ga het ook even doen (mijn visie).
Stel, mijn vriend en ik zijn net 6 maanden samen en hij zuipt zoveel dat het genant wordt en hij me nog voor gek zet ook. Dan ehm, knap ik af en weet ik wel zeker dat ik niet met hem verder wil. En dan zou ik kunnen zeggen dat ik niet kan garanderen dat ik niet op een ander zou kunnen vallen, met een ander zou willen zeggen etc. Kortom, dan stel ik, aangezien de sex goed is, voor om een meer vrijblijvende relatie aan te gaan.
maandag 1 juni 2009 om 14:16
Ik snap wel dat je het niet op Wuiles' manier wilt doen. Je houdt je krampachtig vast aan de adviezen van mensen die zeggen dat het nog wel goed kan komen. Wat dat wil je graag horen.
Ik heb ooit een vergelijkbare 'relatie' gehad, die heeft uiteindelijk (met een echte breakup van een paar maanden) 2,5 jaar geduurd. En wat ben ik blij dat het toen echt over was, ookal was dat niet direct mijn keus. Hij ging uiteindelijk inderdaad vreemd en toen pas had ik de kracht er definitief uit te stappen.
Maar de relatie tot dan toe was ongeveer zoals jij die beschrijft. Hij: afstoten met onzekermakend gedrag, aantrekken met weer lief doen en paaien met een toekomst samen. Allemaal (zo)als het hem uitkwam en met het gewenste effect. Ik reageerde net als jij: onzeker, afhankelijk, altijd weer pikken wat hij deed en zei, omdat hij daarna ineens weer lief deed en ik een toekomst zag. Want dat wilde ik zo graag.
Jakkes, wat was ik ongelukkig in die relatie, maar denk maar niet dat ik dat toen wilde zien! En jij wilt dat nu ook nog niet wilt zien. Dat is jammer, want ik denk echt dat je je tijd aan het verdoen bent met hem en dat je dat straks (na misschien nog wel een hele periode en met nog veel teleurstelling en verdriet) ook zult inzien. En dat je dan beseft dat je jezelf al die tijd dat geweld hebt aangedaan.
Jouw vriend is wat mij betreft een slappe zak. Hij houdt je aan het lijntje, terwijl hij prima weet dat hij niet voor jou gaat. Dat durft/wil hij alleen niet zo duidelijk zeggen zodat jij het ook echt hoort.
Ik wens je sterkte hoor, want ik weet hoe rot je je moet voelen. Maar jij bent de enige die daar iets aan kan veranderen en daar ben je duidelijk nog niet aan toe.
Ik heb ooit een vergelijkbare 'relatie' gehad, die heeft uiteindelijk (met een echte breakup van een paar maanden) 2,5 jaar geduurd. En wat ben ik blij dat het toen echt over was, ookal was dat niet direct mijn keus. Hij ging uiteindelijk inderdaad vreemd en toen pas had ik de kracht er definitief uit te stappen.
Maar de relatie tot dan toe was ongeveer zoals jij die beschrijft. Hij: afstoten met onzekermakend gedrag, aantrekken met weer lief doen en paaien met een toekomst samen. Allemaal (zo)als het hem uitkwam en met het gewenste effect. Ik reageerde net als jij: onzeker, afhankelijk, altijd weer pikken wat hij deed en zei, omdat hij daarna ineens weer lief deed en ik een toekomst zag. Want dat wilde ik zo graag.
Jakkes, wat was ik ongelukkig in die relatie, maar denk maar niet dat ik dat toen wilde zien! En jij wilt dat nu ook nog niet wilt zien. Dat is jammer, want ik denk echt dat je je tijd aan het verdoen bent met hem en dat je dat straks (na misschien nog wel een hele periode en met nog veel teleurstelling en verdriet) ook zult inzien. En dat je dan beseft dat je jezelf al die tijd dat geweld hebt aangedaan.
Jouw vriend is wat mij betreft een slappe zak. Hij houdt je aan het lijntje, terwijl hij prima weet dat hij niet voor jou gaat. Dat durft/wil hij alleen niet zo duidelijk zeggen zodat jij het ook echt hoort.
Ik wens je sterkte hoor, want ik weet hoe rot je je moet voelen. Maar jij bent de enige die daar iets aan kan veranderen en daar ben je duidelijk nog niet aan toe.
maandag 1 juni 2009 om 14:21
quote:mopjee schreef op 31 mei 2009 @ 23:23:
Nessemeisje: wat stel jij dan voor dat ik moet doen? Wat moet ik hem dan zeggen: je kiest voor mij of je dondert maar op? Dan dwing ik hem dus voor mij te kiezen aangezien hij mij niet kwijt wil.
.
Ik kan moeilijk gaan vertellen wat je moet doen. Het is jouw gevoelsleven. Ik zou er alleen geen genoegen mee nemen. Graag of niet. Dus ja, als ik in die situatie zou zitten zou ik inderdaad zeggen: kies voor mij en anders kun je opdonderen. Ik heb namelijk zo'n relatie gehad. Ontzettend moeizaam, energievretend en ik werd steeds afhankelijker van hem omdat ik blij was met elk kruimeltje liefde. Totdat er een knop omging. Ik heb het er vier maanden heel erg moeilijk mee gehad en toen ben ik verder gegaan met mijn leven. Kort daarna ontmoette ik de man waar ik nu mee getrouwd ben. En het was een opluchting om te zien dat een relatie ook gewoon bijna vanzelf kan gaan. Niet op je tenen lopen, geen verdriet omdat meneer het even niet meer weet.
Soms pas je niet bij elkaar. heel moeilijk om te accepteren, maar het is niet anders. Als hij echt zoveel van je houdt en echt samen met je wil zijn, zijn er geen twijfels.
Nessemeisje: wat stel jij dan voor dat ik moet doen? Wat moet ik hem dan zeggen: je kiest voor mij of je dondert maar op? Dan dwing ik hem dus voor mij te kiezen aangezien hij mij niet kwijt wil.
.
Ik kan moeilijk gaan vertellen wat je moet doen. Het is jouw gevoelsleven. Ik zou er alleen geen genoegen mee nemen. Graag of niet. Dus ja, als ik in die situatie zou zitten zou ik inderdaad zeggen: kies voor mij en anders kun je opdonderen. Ik heb namelijk zo'n relatie gehad. Ontzettend moeizaam, energievretend en ik werd steeds afhankelijker van hem omdat ik blij was met elk kruimeltje liefde. Totdat er een knop omging. Ik heb het er vier maanden heel erg moeilijk mee gehad en toen ben ik verder gegaan met mijn leven. Kort daarna ontmoette ik de man waar ik nu mee getrouwd ben. En het was een opluchting om te zien dat een relatie ook gewoon bijna vanzelf kan gaan. Niet op je tenen lopen, geen verdriet omdat meneer het even niet meer weet.
Soms pas je niet bij elkaar. heel moeilijk om te accepteren, maar het is niet anders. Als hij echt zoveel van je houdt en echt samen met je wil zijn, zijn er geen twijfels.
maandag 1 juni 2009 om 14:22
Zal mijn ervaring er ook eventjes ingooien. Idem als Karlie: ook ik heb een relatie gehad waarvan ik eerlijk gezegd na 3 maanden al wist dat het gedoemd was fout te lopen. Hetgeen daadwerkelijk gebeurde na 2,5 jaar van veel verdriet, stress, ellende en gezeik. Dat lag beslist niet alleen maar aan hem om dat ook maar even duidelijk erbij te zeggen. Ik weet ondertussen waar ik de fout in ging: veel te afhankelijk opstellen, niet luisteren naar het stemmetje van binnen, en maar dwangmatig bezig zijn om de relatie te laten slagen. Als ik er nu aan terug denk kan ik me wel voor mijn kop slaan dat ik het toen niet na 3 maanden al uit gemaakt heb. Maar ja, soms moet je eerst plat op je muil gaan voordat je snapt wat er mis ging. Misschien is dat ook wat jij nodig hebt.
maandag 1 juni 2009 om 14:26
En idem als Nessemeisje: na een maandje of 3 liefdesverdriet was ik er klaar mee. Vervolgens kwam ik geheel onverwacht de man tegen waarmee ik nu samenwoon. In het begin heb ik na een date met hem wel eens buiten staan huilen van geluk. Zo voelde een goede relatie dus aan! Mopjee, dat is jou ook van harte gegund. En met deze meneer zit het er niet in.
maandag 1 juni 2009 om 14:26
maandag 1 juni 2009 om 14:33
quote:Diem schreef op 31 mei 2009 @ 22:02:
mopjee, als je er inderdaad zo over denkt dan ben ik bang dat jij de knoop moet doorhakken en niet teveel moet stil blijven staan bij zijn "ja, maar". Als je dat dit niet doet, dan blijft dit tussen jullie in staan en dan ga je ruzie maken en daar zullen jullie nooit uit komen. Laat hem gaan, laat hem los voor een maand waarin jullie geen contact hebben. Als hij helemaal voor jou wilt kiezen, dan heeft hij een maand de tijd om onvoorwaardelijk terug te komen. Maar laat je alsjeblieft niet aan het lijntje houden. Ik zeg niet dat hij dat nu doet maar hij duwt je weg en tegelijkertijd trekt hij je weer naar hem terug. Het wordt tijd dat hij erachter komt wat hij wil en hij mag blij zijn dat jij hem die ruimte wilt geven. Maar je bent geen pingpongbal en jij moet voor jezelf beslissen waar je grenzen zijn en hierin heel duidelijk zijn.Dat heen en weer getrek, kan dus alleen als je aan een lijntje zit. En dan bedoel ik geen lijntje van een band die goed zit of iets speciaals wat je met iemand hebt, want nét die lijntjes kunnen dit weer niet.
mopjee, als je er inderdaad zo over denkt dan ben ik bang dat jij de knoop moet doorhakken en niet teveel moet stil blijven staan bij zijn "ja, maar". Als je dat dit niet doet, dan blijft dit tussen jullie in staan en dan ga je ruzie maken en daar zullen jullie nooit uit komen. Laat hem gaan, laat hem los voor een maand waarin jullie geen contact hebben. Als hij helemaal voor jou wilt kiezen, dan heeft hij een maand de tijd om onvoorwaardelijk terug te komen. Maar laat je alsjeblieft niet aan het lijntje houden. Ik zeg niet dat hij dat nu doet maar hij duwt je weg en tegelijkertijd trekt hij je weer naar hem terug. Het wordt tijd dat hij erachter komt wat hij wil en hij mag blij zijn dat jij hem die ruimte wilt geven. Maar je bent geen pingpongbal en jij moet voor jezelf beslissen waar je grenzen zijn en hierin heel duidelijk zijn.Dat heen en weer getrek, kan dus alleen als je aan een lijntje zit. En dan bedoel ik geen lijntje van een band die goed zit of iets speciaals wat je met iemand hebt, want nét die lijntjes kunnen dit weer niet.
maandag 1 juni 2009 om 14:56
quote:mopjee schreef op 01 juni 2009 @ 12:16:
Hee Annetd, ja nou ik ga hem xeker niet overhalen hoor, want dat van dat vreemdgaan heeft bij mij toch echt een knop om gezet, ook al meent hij het niet. Ik kan niet verder gaan met deze gedachte. Ik wil sowieso een time-out tusssen hem en mij, en daarna (over een maandje ongeveer) wil ik dan wel weer gaan praten en als hij dan zeker weet dat hij 100% zeker voor mij gaat, en zeker kan zeggen da thij niet vreemd zal gaan, dan wil ik met hem verder. Als hij dan ngo steeds twijfelt dan hou ik ermee op (want zoals Diem zegt, ik ga niet onvoorwaardelijk mijn geluk voor hem opzij zetten) en dan hoop ik dat ik een beetje gewend ben om zonder hem te leven (aangezien ik dan al een maand alleen ben) en dan moet het maar zo...
Ik hoop dat hij zich na een maandje beseft dat hij echt niet zonder me wil en er alles voor over heeft om bij mij te blijven. Als dat niet zo is, dan zal ik heel verdrietig zijn, maar dan is dat zo en dan kan ik het ook niet veranderen. Ik wil ook liever niet horen dat mijn relatie met hem hopeloos is omdat ik dat (nog) niet wil geloven, ik wil het eerst nog eens zo proberen. maar ik luister wel echt naar wat jullie zeggen hoor, ik zeg alleen dat ikvan jullie tips nu nog geen gebruik ga maken.
Waar haal je het idee vandaan dat hij het niet meent?? Hij meent het wel, anders zegt hij het niet.
En je hoopt dat hij over een maand écht niet zonder je wilt? Waarom zou hij dat dan ineens wel willen, want nu wil hij wel zonder je. Of met je met een andere erbij. Het is voor hem niet serieus. Maar jij laat erg makkelijk met je sollen. Omdat je het op jouw manier wil doen, niet op de volwassen en kiezend voor je eigen geluk manier. Jammer.
Jammer dat je de waarheid niet wilt zien en eerst nog meer pijn en verdriet wilt voelen voordat je het laat (en dan laat je het nog niet). Je relatie is nu eenmaal hopeloos en dat veranderd niet door een pauze. Dat veranderd alleen door ermee te stoppen, voorgoed. En te bedenken wat jij in een relatie wilt, en niet ergens in te stappen als de ander daar totaal andere ideeën over heeft.
6 maanden, waar praten we over? Als het dan niet geweldig is, is het nog zo eenvoudig om ermee te kappen. Dus doe niet alsof het 6 jaar is, dán is het moeilijk.
Hee Annetd, ja nou ik ga hem xeker niet overhalen hoor, want dat van dat vreemdgaan heeft bij mij toch echt een knop om gezet, ook al meent hij het niet. Ik kan niet verder gaan met deze gedachte. Ik wil sowieso een time-out tusssen hem en mij, en daarna (over een maandje ongeveer) wil ik dan wel weer gaan praten en als hij dan zeker weet dat hij 100% zeker voor mij gaat, en zeker kan zeggen da thij niet vreemd zal gaan, dan wil ik met hem verder. Als hij dan ngo steeds twijfelt dan hou ik ermee op (want zoals Diem zegt, ik ga niet onvoorwaardelijk mijn geluk voor hem opzij zetten) en dan hoop ik dat ik een beetje gewend ben om zonder hem te leven (aangezien ik dan al een maand alleen ben) en dan moet het maar zo...
Ik hoop dat hij zich na een maandje beseft dat hij echt niet zonder me wil en er alles voor over heeft om bij mij te blijven. Als dat niet zo is, dan zal ik heel verdrietig zijn, maar dan is dat zo en dan kan ik het ook niet veranderen. Ik wil ook liever niet horen dat mijn relatie met hem hopeloos is omdat ik dat (nog) niet wil geloven, ik wil het eerst nog eens zo proberen. maar ik luister wel echt naar wat jullie zeggen hoor, ik zeg alleen dat ikvan jullie tips nu nog geen gebruik ga maken.
Waar haal je het idee vandaan dat hij het niet meent?? Hij meent het wel, anders zegt hij het niet.
En je hoopt dat hij over een maand écht niet zonder je wilt? Waarom zou hij dat dan ineens wel willen, want nu wil hij wel zonder je. Of met je met een andere erbij. Het is voor hem niet serieus. Maar jij laat erg makkelijk met je sollen. Omdat je het op jouw manier wil doen, niet op de volwassen en kiezend voor je eigen geluk manier. Jammer.
Jammer dat je de waarheid niet wilt zien en eerst nog meer pijn en verdriet wilt voelen voordat je het laat (en dan laat je het nog niet). Je relatie is nu eenmaal hopeloos en dat veranderd niet door een pauze. Dat veranderd alleen door ermee te stoppen, voorgoed. En te bedenken wat jij in een relatie wilt, en niet ergens in te stappen als de ander daar totaal andere ideeën over heeft.
6 maanden, waar praten we over? Als het dan niet geweldig is, is het nog zo eenvoudig om ermee te kappen. Dus doe niet alsof het 6 jaar is, dán is het moeilijk.
dinsdag 2 juni 2009 om 01:02
mopje , ik zie nergens een pm of dat je me hebt toegevoegd als vriend. Ben hier ook helemaal niet bekend mee, dus zou niet weten waar te kijken.
Btw heb je mn laatste reactie gelezen? Mss had je er niets aan? Ik weet niet, misschien moet je alles op zn beloop laten, das het beste. Veel meer kan je niet doen. Je kan hem niet dwingen te blijven of proberen te overhalen. Dat heb ik bij mn vriend vroeger misschien wel gedaan, maar ik wist gewoon dat hij het niet meende en het niet van diep in hem kwam. Als hij boos is, kan hij erge dingen zeggen, die hij helemaal niet meent.En als hij echt wilde, hij had al lang kunnen weggaan voorgoed, heb hem een keer dat hij het "uitmaakte" met rust gelaten, dus hij kon gemakkelijk weggaan. Maar dat deed hij niet. Ik weet niet hoe het bij je vriend zit, hoe hij denkt. Iedereen is anders, elke relatie is anders. En weet je, soms kunnen bepaalde gevoelens "momentgevoelens" zijn die je uitspreekt voor je het beseft. Bv toen hij zei dat hij misschien wel zou kunnen vreemdgaan. Soms zeg je dingen die je niet meent, dat heeft iedereen toch? Of je voelt je op een bepaald moment bv zo, en dan op een ander moment voel je je heel anders. Dat kan je vergelijken met gevoelens van verliefdheid. Als je in een relatie zit (zelfs een prille) kan bij sommige mensen het vlammetje even doven. En dan denk je dat je niets meer voelt. Je hebt bv gewoon een dipdag. Je voelt je niet meer heel erg verliefd. Elk mens is anders, niet iedereen is in het begin superverliefd. Sommige mensen worden zelfs niet zo snel of nooit verliefd, wel "gehecht". Op zo'n dag denk je, pff is dit het? Terwijl je de dag erna weer een heleboel liefde voelt en je vriendje mist. Maar ja, dit is een mogelijkheid, maar kan ook natuurlijk dat wat hij zegt echt wel een indicatie is dat hij er mee wil stoppen of er niet klaar voor is (zoals velen hier zeggen). Je kan niet in iemands hoofd kijken... Niets is voorspelbaar.
Btw heb je mn laatste reactie gelezen? Mss had je er niets aan? Ik weet niet, misschien moet je alles op zn beloop laten, das het beste. Veel meer kan je niet doen. Je kan hem niet dwingen te blijven of proberen te overhalen. Dat heb ik bij mn vriend vroeger misschien wel gedaan, maar ik wist gewoon dat hij het niet meende en het niet van diep in hem kwam. Als hij boos is, kan hij erge dingen zeggen, die hij helemaal niet meent.En als hij echt wilde, hij had al lang kunnen weggaan voorgoed, heb hem een keer dat hij het "uitmaakte" met rust gelaten, dus hij kon gemakkelijk weggaan. Maar dat deed hij niet. Ik weet niet hoe het bij je vriend zit, hoe hij denkt. Iedereen is anders, elke relatie is anders. En weet je, soms kunnen bepaalde gevoelens "momentgevoelens" zijn die je uitspreekt voor je het beseft. Bv toen hij zei dat hij misschien wel zou kunnen vreemdgaan. Soms zeg je dingen die je niet meent, dat heeft iedereen toch? Of je voelt je op een bepaald moment bv zo, en dan op een ander moment voel je je heel anders. Dat kan je vergelijken met gevoelens van verliefdheid. Als je in een relatie zit (zelfs een prille) kan bij sommige mensen het vlammetje even doven. En dan denk je dat je niets meer voelt. Je hebt bv gewoon een dipdag. Je voelt je niet meer heel erg verliefd. Elk mens is anders, niet iedereen is in het begin superverliefd. Sommige mensen worden zelfs niet zo snel of nooit verliefd, wel "gehecht". Op zo'n dag denk je, pff is dit het? Terwijl je de dag erna weer een heleboel liefde voelt en je vriendje mist. Maar ja, dit is een mogelijkheid, maar kan ook natuurlijk dat wat hij zegt echt wel een indicatie is dat hij er mee wil stoppen of er niet klaar voor is (zoals velen hier zeggen). Je kan niet in iemands hoofd kijken... Niets is voorspelbaar.
dinsdag 2 juni 2009 om 01:14
quote:mopjee schreef op 01 juni 2009 @ 00:31:
probeert te zeggen dat hij het echt wil stoppen tijdelijk, zo van: niet proberen mij om te praten, want dan kan ik niet garanderen dat ik trouw blijf. Dit stukje herken ik niet echt...mn vriend heeft het nooit over trouw gehad eigenlijk (dat hij me zou kunnen bedriegen). Ik weet niet hoe ik zou reageren als hij dat wel zou zeggen. Hangt er misschien van af hoe hij het zegt, maar toch...Ik denk dat mn vriend vooral uit onzekerheid soms raar reageert, omdat hij waarschijnlijk denkt dat ik beter ben dan hem. Niet dat hij dat zou toegeven, en niet dat ik hem zo doe voelen, dit komt echt uit zichzelf! Daarom reageert hij soms zo overdreven. Hij pakt het verkeerd aan eigenlijk, maar ik denk dat hij dat allemaal doet zonder echt te beseffen, zonder dat hij er iets aan kan doen.
probeert te zeggen dat hij het echt wil stoppen tijdelijk, zo van: niet proberen mij om te praten, want dan kan ik niet garanderen dat ik trouw blijf. Dit stukje herken ik niet echt...mn vriend heeft het nooit over trouw gehad eigenlijk (dat hij me zou kunnen bedriegen). Ik weet niet hoe ik zou reageren als hij dat wel zou zeggen. Hangt er misschien van af hoe hij het zegt, maar toch...Ik denk dat mn vriend vooral uit onzekerheid soms raar reageert, omdat hij waarschijnlijk denkt dat ik beter ben dan hem. Niet dat hij dat zou toegeven, en niet dat ik hem zo doe voelen, dit komt echt uit zichzelf! Daarom reageert hij soms zo overdreven. Hij pakt het verkeerd aan eigenlijk, maar ik denk dat hij dat allemaal doet zonder echt te beseffen, zonder dat hij er iets aan kan doen.
dinsdag 2 juni 2009 om 09:40
quote:Lily1985 schreef op 02 juni 2009 @ 01:14:
[...]
Dit stukje herken ik niet echt...mn vriend heeft het nooit over trouw gehad eigenlijk (dat hij me zou kunnen bedriegen). Ik weet niet hoe ik zou reageren als hij dat wel zou zeggen. Hangt er misschien van af hoe hij het zegt, maar toch...Ik denk dat mn vriend vooral uit onzekerheid soms raar reageert, omdat hij waarschijnlijk denkt dat ik beter ben dan hem. Niet dat hij dat zou toegeven, en niet dat ik hem zo doe voelen, dit komt echt uit zichzelf! Daarom reageert hij soms zo overdreven. Hij pakt het verkeerd aan eigenlijk, maar ik denk dat hij dat allemaal doet zonder echt te beseffen, zonder dat hij er iets aan kan doen.Hee, nou Lily, eigenlijk zegt mijn vriend LETTERLIJK dat hij inderdaad onzeker is. Maar ik snap het echt niet meer. Gisteren hebben we heel veel gepraat. En hij zegt dat hij zeker een relatie met mij wil, en hij heeft het allang niet meer over een time-out (ik echter wel omdat ik zo echt niet verder wil in verband met dat misschien-ga-ik-wel-vreemd), en als ik dan zeg dat ik echt even tijdelijk uit elkaar wil dan begint hij allemaal zielig te doen. Zo van: ik heb je nu harder nodig dan ooit, ik ben niet meer zo groot en sterk als ik eerst was, enz enz. Maar dan zeg ik ja: en dat vreemdgaan dan? En dan zegt hij dat hij dat JUIST niet wil, dat hij liever gewoon met mij verder gaat, maar dat hij nu heel onzeker is over zichzelf en dat hij mij vooral geen pijn wil doen in zijn onzekerheid. Dus toen vroeg ik: heb je aan een maand wel genoeg. En toen zei hij dat hij als hij in die maand NIET vreemd zou gaan ondanks dat het toch 'mag', hij zeker wist dat hij met mij verder kan. En als hij wel vreemd zou gaan, maar er spijt van zou heben dat hij dan ook wist dat ik de enige was, maar hij besefte zich wel dat als hij vreemd zou gaan hij me niet terug zou krijgen. Ik vraag me nu af.. Wil hij zich gewoon een test voorleggen, en kijken of hij de verantwoordelijkheid van trouw aankan? Ik weet het echt niet meer en ben heel erg benieuwd of jullie nog iets erover kunnen zeggen. Op mij komt het echt over alsof hij gewoon bij me wil blijven, vooral omdat hij ook zegt dat hij in die maand eigenlijk niet echt uit elkaar wil (maar wat wil hij dan???)...
[...]
Dit stukje herken ik niet echt...mn vriend heeft het nooit over trouw gehad eigenlijk (dat hij me zou kunnen bedriegen). Ik weet niet hoe ik zou reageren als hij dat wel zou zeggen. Hangt er misschien van af hoe hij het zegt, maar toch...Ik denk dat mn vriend vooral uit onzekerheid soms raar reageert, omdat hij waarschijnlijk denkt dat ik beter ben dan hem. Niet dat hij dat zou toegeven, en niet dat ik hem zo doe voelen, dit komt echt uit zichzelf! Daarom reageert hij soms zo overdreven. Hij pakt het verkeerd aan eigenlijk, maar ik denk dat hij dat allemaal doet zonder echt te beseffen, zonder dat hij er iets aan kan doen.Hee, nou Lily, eigenlijk zegt mijn vriend LETTERLIJK dat hij inderdaad onzeker is. Maar ik snap het echt niet meer. Gisteren hebben we heel veel gepraat. En hij zegt dat hij zeker een relatie met mij wil, en hij heeft het allang niet meer over een time-out (ik echter wel omdat ik zo echt niet verder wil in verband met dat misschien-ga-ik-wel-vreemd), en als ik dan zeg dat ik echt even tijdelijk uit elkaar wil dan begint hij allemaal zielig te doen. Zo van: ik heb je nu harder nodig dan ooit, ik ben niet meer zo groot en sterk als ik eerst was, enz enz. Maar dan zeg ik ja: en dat vreemdgaan dan? En dan zegt hij dat hij dat JUIST niet wil, dat hij liever gewoon met mij verder gaat, maar dat hij nu heel onzeker is over zichzelf en dat hij mij vooral geen pijn wil doen in zijn onzekerheid. Dus toen vroeg ik: heb je aan een maand wel genoeg. En toen zei hij dat hij als hij in die maand NIET vreemd zou gaan ondanks dat het toch 'mag', hij zeker wist dat hij met mij verder kan. En als hij wel vreemd zou gaan, maar er spijt van zou heben dat hij dan ook wist dat ik de enige was, maar hij besefte zich wel dat als hij vreemd zou gaan hij me niet terug zou krijgen. Ik vraag me nu af.. Wil hij zich gewoon een test voorleggen, en kijken of hij de verantwoordelijkheid van trouw aankan? Ik weet het echt niet meer en ben heel erg benieuwd of jullie nog iets erover kunnen zeggen. Op mij komt het echt over alsof hij gewoon bij me wil blijven, vooral omdat hij ook zegt dat hij in die maand eigenlijk niet echt uit elkaar wil (maar wat wil hij dan???)...
dinsdag 2 juni 2009 om 18:05
Ik denk dat Kenny een heel goed punt heeft, ookal omschrijft ie het wat onduidelijk en zal dat helemaal niet zijn wat je wil horen.
Ik krijg de indruk dat jouw vriend inderdaad hoopt, wilt of verwacht dat jij overal "ja en amen"op zegt. Doe je dat niet, dan gooit ie er een brokje emotionele chantage in, waarin ie roept dat ie twijfelt en onzeker is en de hele blabla, in feite omdat ie niet kan omgan met jouw weerwoord.
Misschien inderdad omdat jij verbaal veel sterker bent en m in de hoek zet, misschien omdat ie in voorgaande relaties of in het voorbeeld van zijn oudersheeft geleerd dat conflicten slecht zijn en uiteindelijk tot een breuk leiden en mischien omdat jij hysterich kwaad kan worden en hij daar bang voor is.
Hoe dan ook, door jouw reactie heb jij m geleerd dat het trucje werkt. Zodra jij boos bent of het ergens niet mee eens, dreigt hij ff met weggaan, en ondanks dat jij weet dat ie dat niet meent ( of juist daarom) slik jij je argumenten en boze buien in en ga je m overtuigen dat ie vooral moet blijven. Jij gaat niet meer tegen m in en vergeet waar het conflict eigenlijk over ging en dat je misschien wel gelijk had, maar slaat direct aan het "relatieredden".
Dat moet je dus niet meer doen. Maar daarvoor moet je eerst de angst loslaten dat ie echt gaat en dat dat vreselijk is. Als ie weer dreigt met het uitmaken, moet je in violle overtuiging kunnen en durven zeggen : Het zou mij heel verdrietig maken, maar als het jouw keuze is om niet verder te willen dan respecteer ik dat. Dan moet HIJ zijn best gaan doen om de relatie te "reddn"in plaats van jij en heb jij weer de touwtjes in handen. Nu geef je hem dee touwtjes in handen. Je loopt dan inderdaad een kans dat hij echt weggaat en de relatie beeindigt, maar als dat gebeurt, dan was jij inderdaad een spelletje voor m.
IF you love something, set it free. If it comes back, i't is yours, if it doesn't, it never was.
Ik krijg de indruk dat jouw vriend inderdaad hoopt, wilt of verwacht dat jij overal "ja en amen"op zegt. Doe je dat niet, dan gooit ie er een brokje emotionele chantage in, waarin ie roept dat ie twijfelt en onzeker is en de hele blabla, in feite omdat ie niet kan omgan met jouw weerwoord.
Misschien inderdad omdat jij verbaal veel sterker bent en m in de hoek zet, misschien omdat ie in voorgaande relaties of in het voorbeeld van zijn oudersheeft geleerd dat conflicten slecht zijn en uiteindelijk tot een breuk leiden en mischien omdat jij hysterich kwaad kan worden en hij daar bang voor is.
Hoe dan ook, door jouw reactie heb jij m geleerd dat het trucje werkt. Zodra jij boos bent of het ergens niet mee eens, dreigt hij ff met weggaan, en ondanks dat jij weet dat ie dat niet meent ( of juist daarom) slik jij je argumenten en boze buien in en ga je m overtuigen dat ie vooral moet blijven. Jij gaat niet meer tegen m in en vergeet waar het conflict eigenlijk over ging en dat je misschien wel gelijk had, maar slaat direct aan het "relatieredden".
Dat moet je dus niet meer doen. Maar daarvoor moet je eerst de angst loslaten dat ie echt gaat en dat dat vreselijk is. Als ie weer dreigt met het uitmaken, moet je in violle overtuiging kunnen en durven zeggen : Het zou mij heel verdrietig maken, maar als het jouw keuze is om niet verder te willen dan respecteer ik dat. Dan moet HIJ zijn best gaan doen om de relatie te "reddn"in plaats van jij en heb jij weer de touwtjes in handen. Nu geef je hem dee touwtjes in handen. Je loopt dan inderdaad een kans dat hij echt weggaat en de relatie beeindigt, maar als dat gebeurt, dan was jij inderdaad een spelletje voor m.
IF you love something, set it free. If it comes back, i't is yours, if it doesn't, it never was.
dinsdag 2 juni 2009 om 19:39
Hee ROK, ja we willen nu dus ook uit elkaar gaan, maar binnenkort weer samen een feestje, wat we allebei niet af willen zeggen, maar waar we ook niet apart kunnen/willen verschijnen, en dus tot die tijd bij elkaar blijven, en even later is mijn verjaardag en die wil hij ook niet missen, dus zodoende wordt het pas eind juni voordat we echt een break aan kunnen. Want ik wil nu niet verder, ik wil nu echt tijdelijk uit elkaar, en het moet ook, en dat is hij met me eens. Maar ik vind het zo vervelend dat hij er zo moeilijk over doet: "als ik je een maand niet spreek dan ga ik kapot", wat moet ik hier mee?
Iemand tips hoe ik die time-out moet aanpakken?
Iemand tips hoe ik die time-out moet aanpakken?
dinsdag 2 juni 2009 om 20:18
Je wilt dus helemaal niet uitelkaar, anders waren dat feestje en je verjaardag geen issues. geeft niet, maar hou jezelf niet voor de gek.
En dat hij "kapot gaat" dat is zijn probleem. Hij wilde het toch steeds uitmaken? als ie dat niet wilde had ie er niet mee moeten dreigen. Consequentie van zijn eigen gedrag dus , die break. Dat kun je gewoon tegen hem zeggen. En ik zou dus gewoon wel apart verschijnen op dat feestje, en ook gewoon zeggen dat jullie (tijdelijk) uitelkaar zijn. Anders ben je weer aan het pappen en nathouden, en dat wilde je nu juist niet meer, toch?
En dat hij "kapot gaat" dat is zijn probleem. Hij wilde het toch steeds uitmaken? als ie dat niet wilde had ie er niet mee moeten dreigen. Consequentie van zijn eigen gedrag dus , die break. Dat kun je gewoon tegen hem zeggen. En ik zou dus gewoon wel apart verschijnen op dat feestje, en ook gewoon zeggen dat jullie (tijdelijk) uitelkaar zijn. Anders ben je weer aan het pappen en nathouden, en dat wilde je nu juist niet meer, toch?
dinsdag 2 juni 2009 om 20:35
Inderdaad ROK! Je hebt helemaal gelijk.. Maar hij dreigt ook dat hij voor de trein gaat springen als ik hem een maand niet wil spreken. Ik weet niet of dit echt heel serieus is (hij heeft er wel een handje van om af en toe te overdrijven) maar ik vind dat toch een beetje eng.. En mijn verjaardag. Tja ik probeer het de hele tijd te verschuiven, ik zeg, ja dat vieren we wel een andere keer, komt wel goed. Maar hij blijft zeggen dat hij het echt op die datum wil vieren! En dat feestje, tja veel van mijn vrienden weten ook heo het zit, dus die hoef ik het in ieder geval niet te vertellen. Ik weet echt niet hoe ik die hele break nou moet aanpakken. Ik wil zo graag een pauze om daarna weer met een schone lei te kunnen beginnen, maar hij probeert allemaal roet in het eten te gooien door die pauze onmogelijk te maken. Maar ook ik kan op deze manier niet verder. En nee, natuurlijk heb ik liever helemaal geen break, maar ik weet ook dat het zo niet verder kan.
dinsdag 2 juni 2009 om 21:35
quote:mopjee schreef op 02 juni 2009 @ 20:35:
Inderdaad ROK! Je hebt helemaal gelijk.. Maar hij dreigt ook dat hij voor de trein gaat springen als ik hem een maand niet wil spreken. Ik weet niet of dit echt heel serieus is (hij heeft er wel een handje van om af en toe te overdrijven) maar ik vind dat toch een beetje eng.. En mijn verjaardag. Tja ik probeer het de hele tijd te verschuiven, ik zeg, ja dat vieren we wel een andere keer, komt wel goed. Maar hij blijft zeggen dat hij het echt op die datum wil vieren! En dat feestje, tja veel van mijn vrienden weten ook heo het zit, dus die hoef ik het in ieder geval niet te vertellen. Ik weet echt niet hoe ik die hele break nou moet aanpakken. Ik wil zo graag een pauze om daarna weer met een schone lei te kunnen beginnen, maar hij probeert allemaal roet in het eten te gooien door die pauze onmogelijk te maken. Maar ook ik kan op deze manier niet verder. En nee, natuurlijk heb ik liever helemaal geen break, maar ik weet ook dat het zo niet verder kan.
Het doet er niet toe of dit serieus is of niet. Wil jij uit angst bij iemand blijven? Wil jij een relatie met iemand die zo afhankelijk is? Die emotionele dreigementen gebruikt om je te bespelen?
Natuurlijk springt ie niet voor de trein als je hem een maand niet spreekt. Wie doet dat nou wel? Maar jij reageert wel zoals hij wil. Ongelofelijk.
Ik zou er klaar mee zijn. En dat is niet alleen makkelijke praat, een exscharrel van me heeft ook ooit gedreigd zichzelf vanalles en nog wat aan te doen. Vanaf dat moment heb ik hem volkomen genegeerd (al was dat soms lastig met 10 keer per dag die irritante telefoon die overging). Na een paar maanden werd het rustig van zijn kant, en laatst (ruim anderhalf jaar na dato) liet hij ineens weer van zich horen. Ik heb dat in eerste instantie ook genegeerd, totdat ik in een gefrustreerde bui hem te kennen heb gegeven dat ik blij was dat ie uit mijn leven was verdwenen, of hij dat weer kon doen. Meteen reageerde hij vaker, maar na dat weer te negeren heb ik nu weer rust.
Waarschijnlijk heeft ie de trein waar hij onder wilde springen gemist, want hij leeft nu nog steeds. Maar dat is zijn probleem, niet het mijne
Inderdaad ROK! Je hebt helemaal gelijk.. Maar hij dreigt ook dat hij voor de trein gaat springen als ik hem een maand niet wil spreken. Ik weet niet of dit echt heel serieus is (hij heeft er wel een handje van om af en toe te overdrijven) maar ik vind dat toch een beetje eng.. En mijn verjaardag. Tja ik probeer het de hele tijd te verschuiven, ik zeg, ja dat vieren we wel een andere keer, komt wel goed. Maar hij blijft zeggen dat hij het echt op die datum wil vieren! En dat feestje, tja veel van mijn vrienden weten ook heo het zit, dus die hoef ik het in ieder geval niet te vertellen. Ik weet echt niet hoe ik die hele break nou moet aanpakken. Ik wil zo graag een pauze om daarna weer met een schone lei te kunnen beginnen, maar hij probeert allemaal roet in het eten te gooien door die pauze onmogelijk te maken. Maar ook ik kan op deze manier niet verder. En nee, natuurlijk heb ik liever helemaal geen break, maar ik weet ook dat het zo niet verder kan.
Het doet er niet toe of dit serieus is of niet. Wil jij uit angst bij iemand blijven? Wil jij een relatie met iemand die zo afhankelijk is? Die emotionele dreigementen gebruikt om je te bespelen?
Natuurlijk springt ie niet voor de trein als je hem een maand niet spreekt. Wie doet dat nou wel? Maar jij reageert wel zoals hij wil. Ongelofelijk.
Ik zou er klaar mee zijn. En dat is niet alleen makkelijke praat, een exscharrel van me heeft ook ooit gedreigd zichzelf vanalles en nog wat aan te doen. Vanaf dat moment heb ik hem volkomen genegeerd (al was dat soms lastig met 10 keer per dag die irritante telefoon die overging). Na een paar maanden werd het rustig van zijn kant, en laatst (ruim anderhalf jaar na dato) liet hij ineens weer van zich horen. Ik heb dat in eerste instantie ook genegeerd, totdat ik in een gefrustreerde bui hem te kennen heb gegeven dat ik blij was dat ie uit mijn leven was verdwenen, of hij dat weer kon doen. Meteen reageerde hij vaker, maar na dat weer te negeren heb ik nu weer rust.
Waarschijnlijk heeft ie de trein waar hij onder wilde springen gemist, want hij leeft nu nog steeds. Maar dat is zijn probleem, niet het mijne
dinsdag 2 juni 2009 om 21:51
Voor emotionele chantage is maar 1 recept, de verantwoordelijkheid voor die daad terugleggen bij degene die de dreiging uit. Dus gewoon zeggen: Het zou mij hel erg verdrietig maken, mar als jij echt zo ongelukkig bent, dan respecteer ik je keuze. Niet op ingaan. Want hoogstwaarschijnlijk doet ie het och niet, en als ie het wel doet, dan spoort ie niet en was er ook niks dast jij had kunnen doen. Ik snap echter steeds minder warom je deze relati zou willen voortzetten. k zou hel snel klar zijn met deze geflipte dodo. Irmand die met zelfmoord dreigt om zijn relatie te behouden is geen materiaal om lang en gelukkig mee te leven.
dinsdag 2 juni 2009 om 22:15
Ja jullie begrijpen het niet, maar ik hou zoveel van hem. Dat maakt het onbegrijpelijk voor jullie. Maar liefde maakt blind. Enja, ik laat hem maar lekker dreigen, hij gaat toch niet voor de trein springen, heeft ie inmiddels al weer terug genomen. Het blijft moeilijk. Ik ben alleen zo bang dat ik hem echt heel erg ga missen als we elkaar niet spreken, wordt ziek bij de gedachte alleen al..
dinsdag 2 juni 2009 om 22:20
quote:mopjee schreef op 02 juni 2009 @ 22:15:
Ja jullie begrijpen het niet, maar ik hou zoveel van hem. Dat maakt het onbegrijpelijk voor jullie. Maar liefde maakt blind. Enja, ik laat hem maar lekker dreigen, hij gaat toch niet voor de trein springen, heeft ie inmiddels al weer terug genomen. Het blijft moeilijk. Ik ben alleen zo bang dat ik hem echt heel erg ga missen als we elkaar niet spreken, wordt ziek bij de gedachte alleen al..Jullie hebben overdrijven werkelijk tot een hogere kunst verheven. Ik zeg: ga gewoon fijn door met deze relatie. Je hebt nog vijftig jaar om elkaar tot steeds dramatischer gedrag te verleiden. Anders wordt het leven ook maar zo saai.
Ja jullie begrijpen het niet, maar ik hou zoveel van hem. Dat maakt het onbegrijpelijk voor jullie. Maar liefde maakt blind. Enja, ik laat hem maar lekker dreigen, hij gaat toch niet voor de trein springen, heeft ie inmiddels al weer terug genomen. Het blijft moeilijk. Ik ben alleen zo bang dat ik hem echt heel erg ga missen als we elkaar niet spreken, wordt ziek bij de gedachte alleen al..Jullie hebben overdrijven werkelijk tot een hogere kunst verheven. Ik zeg: ga gewoon fijn door met deze relatie. Je hebt nog vijftig jaar om elkaar tot steeds dramatischer gedrag te verleiden. Anders wordt het leven ook maar zo saai.
dinsdag 2 juni 2009 om 22:22
quote:mopjee schreef op 02 juni 2009 @ 22:15:
Ja jullie begrijpen het niet, maar ik hou zoveel van hem. Dat maakt het onbegrijpelijk voor jullie. Maar liefde maakt blind. Enja, ik laat hem maar lekker dreigen, hij gaat toch niet voor de trein springen, heeft ie inmiddels al weer terug genomen. Het blijft moeilijk. Ik ben alleen zo bang dat ik hem echt heel erg ga missen als we elkaar niet spreken, wordt ziek bij de gedachte alleen al..
Dat is het stomste excuus dat ik ken. Jij houd zoveel van hem? Hij maakt je ook werkelijk enorm gelukkig is het niet?
In dat geval.. niet piepen, niet zeuren, maar lekker doorgaan met elkaars leven tot een ramp te maken. Als je dan toch niet gelukkig wil worden, go ahead. Ik zal je niet tegen houden.
Ja jullie begrijpen het niet, maar ik hou zoveel van hem. Dat maakt het onbegrijpelijk voor jullie. Maar liefde maakt blind. Enja, ik laat hem maar lekker dreigen, hij gaat toch niet voor de trein springen, heeft ie inmiddels al weer terug genomen. Het blijft moeilijk. Ik ben alleen zo bang dat ik hem echt heel erg ga missen als we elkaar niet spreken, wordt ziek bij de gedachte alleen al..
Dat is het stomste excuus dat ik ken. Jij houd zoveel van hem? Hij maakt je ook werkelijk enorm gelukkig is het niet?
In dat geval.. niet piepen, niet zeuren, maar lekker doorgaan met elkaars leven tot een ramp te maken. Als je dan toch niet gelukkig wil worden, go ahead. Ik zal je niet tegen houden.
dinsdag 2 juni 2009 om 23:37
woensdag 3 juni 2009 om 09:32
Dit is geen houden van hoor. Dat maakte ik mezelf ook wijs bij mijn ex. Hoe moeilijker de relatie, hoe meer ik het verwarde met liefde.
En wij begrijpen het allemaal niet? Nee inderdaad, we hebben hier nooit mee te maken gehad..
Maar ga inderdaad lekker zo door en maak jezelf vooral wijs dat dit liefde is. Ik ga ervan uit dat je uiteindelijk wel het licht zult zien. Soms duurt het alleen even. Maar doe me een lol en laat je niet emotioneel chanteren. Hij springt voor een trein als hij je een maand niet spreekt? Wat is het volgende? Hij springt van een flat als je geen kind met hem wilt?
En wij begrijpen het allemaal niet? Nee inderdaad, we hebben hier nooit mee te maken gehad..
Maar ga inderdaad lekker zo door en maak jezelf vooral wijs dat dit liefde is. Ik ga ervan uit dat je uiteindelijk wel het licht zult zien. Soms duurt het alleen even. Maar doe me een lol en laat je niet emotioneel chanteren. Hij springt voor een trein als hij je een maand niet spreekt? Wat is het volgende? Hij springt van een flat als je geen kind met hem wilt?
woensdag 3 juni 2009 om 09:37
quote:mopjee schreef op 02 juni 2009 @ 23:37:
Ik blijf toch hopen dat het ook nog kan veranderen, daarvoor hebben we het leven gekregen toch? Om er het beste uit te halen? En sommige mensen hebben gewoon iets meer moeite nodig om aan elkaar te wennen, dit hoeven jullie niet met me eens te zijn, dit is gewoon mijn mening.
Deze had ik nog niet gezien, maar je hebt recht op je eigen mening. En je zuklt er zelf achter moeten komen dat dit totale BS is. Jullie willen koste wat kost bij elkaar blijven. Soms pas je niet bij elkaar. En binnen een half jaar zoveel problemen is een aardige indicatie dat dit op zijn zachtst gezegd een nogal kansloze relatie is. Dat jullie in je agenda moeten kijken om je tijdelijke break-up te plannen is ook wel een beetje typisch.
Ik weet dat je dit allemaal niet wilt horen, maar ik zeg het je toch maar. En nogmaals: ik heb in dezelfde situatie gezeten. Alleen schermde mijn ex nog geeneens met zelfmoord en vreemdgaan.
Ik blijf toch hopen dat het ook nog kan veranderen, daarvoor hebben we het leven gekregen toch? Om er het beste uit te halen? En sommige mensen hebben gewoon iets meer moeite nodig om aan elkaar te wennen, dit hoeven jullie niet met me eens te zijn, dit is gewoon mijn mening.
Deze had ik nog niet gezien, maar je hebt recht op je eigen mening. En je zuklt er zelf achter moeten komen dat dit totale BS is. Jullie willen koste wat kost bij elkaar blijven. Soms pas je niet bij elkaar. En binnen een half jaar zoveel problemen is een aardige indicatie dat dit op zijn zachtst gezegd een nogal kansloze relatie is. Dat jullie in je agenda moeten kijken om je tijdelijke break-up te plannen is ook wel een beetje typisch.
Ik weet dat je dit allemaal niet wilt horen, maar ik zeg het je toch maar. En nogmaals: ik heb in dezelfde situatie gezeten. Alleen schermde mijn ex nog geeneens met zelfmoord en vreemdgaan.
woensdag 3 juni 2009 om 10:17
Iemand die dreigt een einde aan zijn leven te maken als je m verlaat, dat is toch iemand die zijn leven voor je wil geven? Als dat geen ware liefde is, wat dan wel?
Ik zou die breuk vergeten en m gewoon gelijk ten huwelijk vragen. Jullie wilen allebei geen dag meer zonder elkaar, worden zelfs ziek en/of gaan dood. Ik zou zeggen, laat je aan m vastnaaien, groter geluk bestaat niet. Bovendien, dan krijgt ie ook de kans niet om vreemd te gaan. Allebei helemaal heppiedepeppie.
En je hebt wel gelijk, ik begrijp het inderdaad niet, hoe je wederzijdse afhankelijkheid, emotionele chantage etc ziet als liefde, terwijl hij aan de anderekant duidelijk aangeeft dat zijn liefde voor jou niet eens groot genoeg is om te kunnen beloven dat ie niet vreemd zou gaan. met andere woorden, jij mag niet weggaan want hij is afhankelijk van jou voor zijn geluk, maar als ie je ff niet kan gebruiken en niet nodig heeft, steekt ie zo zijn pik in een ander. En dat zou dan liefde moeten zijn?
( En ja ik weet het, dit was de cynische reactie waar je niet op zit te wachten, maar als jij n iet uitelkaar wil en hij wl ook niet uitelkaar en je blijft roepen dat je zoooo gelukig bent en hij ook, dan moet je verder ook niet zeuren en miepen, want dan is dit "as good as it gets" en zullen dit je'"reguliere"ups en downs worden, waar je mee moet leven als je in deze relatie blijft. Keuze is aan jou, maar als je zo zeker weet dat t allemaal goed gaat komen, dan moet je gewoon geduld hebben en heb je onze hulp niet nodig).
Ik zou die breuk vergeten en m gewoon gelijk ten huwelijk vragen. Jullie wilen allebei geen dag meer zonder elkaar, worden zelfs ziek en/of gaan dood. Ik zou zeggen, laat je aan m vastnaaien, groter geluk bestaat niet. Bovendien, dan krijgt ie ook de kans niet om vreemd te gaan. Allebei helemaal heppiedepeppie.
En je hebt wel gelijk, ik begrijp het inderdaad niet, hoe je wederzijdse afhankelijkheid, emotionele chantage etc ziet als liefde, terwijl hij aan de anderekant duidelijk aangeeft dat zijn liefde voor jou niet eens groot genoeg is om te kunnen beloven dat ie niet vreemd zou gaan. met andere woorden, jij mag niet weggaan want hij is afhankelijk van jou voor zijn geluk, maar als ie je ff niet kan gebruiken en niet nodig heeft, steekt ie zo zijn pik in een ander. En dat zou dan liefde moeten zijn?
( En ja ik weet het, dit was de cynische reactie waar je niet op zit te wachten, maar als jij n iet uitelkaar wil en hij wl ook niet uitelkaar en je blijft roepen dat je zoooo gelukig bent en hij ook, dan moet je verder ook niet zeuren en miepen, want dan is dit "as good as it gets" en zullen dit je'"reguliere"ups en downs worden, waar je mee moet leven als je in deze relatie blijft. Keuze is aan jou, maar als je zo zeker weet dat t allemaal goed gaat komen, dan moet je gewoon geduld hebben en heb je onze hulp niet nodig).
woensdag 3 juni 2009 om 18:51
quote:return_of_kreng schreef op 03 juni 2009 @ 10:17:
Iemand die dreigt een einde aan zijn leven te maken als je m verlaat, dat is toch iemand die zijn leven voor je wil geven? Als dat geen ware liefde is, wat dan wel?
Ik zou die breuk vergeten en m gewoon gelijk ten huwelijk vragen. Jullie wilen allebei geen dag meer zonder elkaar, worden zelfs ziek en/of gaan dood. Ik zou zeggen, laat je aan m vastnaaien, groter geluk bestaat niet. Bovendien, dan krijgt ie ook de kans niet om vreemd te gaan. Allebei helemaal heppiedepeppie.
En je hebt wel gelijk, ik begrijp het inderdaad niet, hoe je wederzijdse afhankelijkheid, emotionele chantage etc ziet als liefde, terwijl hij aan de anderekant duidelijk aangeeft dat zijn liefde voor jou niet eens groot genoeg is om te kunnen beloven dat ie niet vreemd zou gaan. met andere woorden, jij mag niet weggaan want hij is afhankelijk van jou voor zijn geluk, maar als ie je ff niet kan gebruiken en niet nodig heeft, steekt ie zo zijn pik in een ander. En dat zou dan liefde moeten zijn?
( En ja ik weet het, dit was de cynische reactie waar je niet op zit te wachten, maar als jij n iet uitelkaar wil en hij wl ook niet uitelkaar en je blijft roepen dat je zoooo gelukig bent en hij ook, dan moet je verder ook niet zeuren en miepen, want dan is dit "as good as it gets" en zullen dit je'"reguliere"ups en downs worden, waar je mee moet leven als je in deze relatie blijft. Keuze is aan jou, maar als je zo zeker weet dat t allemaal goed gaat komen, dan moet je gewoon geduld hebben en heb je onze hulp niet nodig).
ROK, het klopt, ergens moet ik ook niet zeuren: want dan kan ik aan de gang blijven, ik kan hem namelijk toch niet veranderen. En ja ik ben voor hem gevallen en dan moet ik hem accepteren zoals hij is, en anders moet ik ermee ophouden. Dat ben ik ook met jullie eens, en ik accepteer hem ook. Maar op het moment dat hij zegt uit elkaar te willen(al dan niet tijdelijk) en vervolgens zegt dat hij niet zonder me kan, tja dan vind ik ook dat hij zeker niet mag zeuern en miepen. Want, wat wil ie nou?
Anyway, vandaag hebben we weer gepraat, en hij zegt dat hij die maand niet kan overleven en blablabla.. En toen zei ik(op een verwijtende toon, want ik word er zo onderhand een beetje mesjogge van): ja maar jij wil toch zonodig uit elkaar? En toen zei hij: ja ik zorg wel dat die maand korter wordt. Dus ik neem aan dat hij haastig wil gaan 'nadenken' en daarna weer snel bij me terug wil. Ik zie niet in wat we er dan nog mee op schieten om überhaupt een time-out te nemen? Het enige wat ik zekerweet is dat dit zijn laatste kans is, want ik blijf niet knipperen.. Tis aan of uit, en als hij besluit weer bij me terug te willen dan wil ik hem duidelijk maken dat het dan wel 'definitief' moet zijn omdat ik niet aan de gang blijf.. Hoe ga ik hem dit duidelijk maken?
Iemand die dreigt een einde aan zijn leven te maken als je m verlaat, dat is toch iemand die zijn leven voor je wil geven? Als dat geen ware liefde is, wat dan wel?
Ik zou die breuk vergeten en m gewoon gelijk ten huwelijk vragen. Jullie wilen allebei geen dag meer zonder elkaar, worden zelfs ziek en/of gaan dood. Ik zou zeggen, laat je aan m vastnaaien, groter geluk bestaat niet. Bovendien, dan krijgt ie ook de kans niet om vreemd te gaan. Allebei helemaal heppiedepeppie.
En je hebt wel gelijk, ik begrijp het inderdaad niet, hoe je wederzijdse afhankelijkheid, emotionele chantage etc ziet als liefde, terwijl hij aan de anderekant duidelijk aangeeft dat zijn liefde voor jou niet eens groot genoeg is om te kunnen beloven dat ie niet vreemd zou gaan. met andere woorden, jij mag niet weggaan want hij is afhankelijk van jou voor zijn geluk, maar als ie je ff niet kan gebruiken en niet nodig heeft, steekt ie zo zijn pik in een ander. En dat zou dan liefde moeten zijn?
( En ja ik weet het, dit was de cynische reactie waar je niet op zit te wachten, maar als jij n iet uitelkaar wil en hij wl ook niet uitelkaar en je blijft roepen dat je zoooo gelukig bent en hij ook, dan moet je verder ook niet zeuren en miepen, want dan is dit "as good as it gets" en zullen dit je'"reguliere"ups en downs worden, waar je mee moet leven als je in deze relatie blijft. Keuze is aan jou, maar als je zo zeker weet dat t allemaal goed gaat komen, dan moet je gewoon geduld hebben en heb je onze hulp niet nodig).
ROK, het klopt, ergens moet ik ook niet zeuren: want dan kan ik aan de gang blijven, ik kan hem namelijk toch niet veranderen. En ja ik ben voor hem gevallen en dan moet ik hem accepteren zoals hij is, en anders moet ik ermee ophouden. Dat ben ik ook met jullie eens, en ik accepteer hem ook. Maar op het moment dat hij zegt uit elkaar te willen(al dan niet tijdelijk) en vervolgens zegt dat hij niet zonder me kan, tja dan vind ik ook dat hij zeker niet mag zeuern en miepen. Want, wat wil ie nou?
Anyway, vandaag hebben we weer gepraat, en hij zegt dat hij die maand niet kan overleven en blablabla.. En toen zei ik(op een verwijtende toon, want ik word er zo onderhand een beetje mesjogge van): ja maar jij wil toch zonodig uit elkaar? En toen zei hij: ja ik zorg wel dat die maand korter wordt. Dus ik neem aan dat hij haastig wil gaan 'nadenken' en daarna weer snel bij me terug wil. Ik zie niet in wat we er dan nog mee op schieten om überhaupt een time-out te nemen? Het enige wat ik zekerweet is dat dit zijn laatste kans is, want ik blijf niet knipperen.. Tis aan of uit, en als hij besluit weer bij me terug te willen dan wil ik hem duidelijk maken dat het dan wel 'definitief' moet zijn omdat ik niet aan de gang blijf.. Hoe ga ik hem dit duidelijk maken?
