Relaties
alle pijlers
Ik voel me geclaimd
donderdag 9 februari 2023 om 18:14
Ik weet niet meer wat ik met mijn moeder aanmoet. Het is nooit goed, genoeg of goed genoeg, wat ik ook doe. Met als gevolg dat ik nog maar weinig voor haar doe, en als ik iets doe is het met tegenzin. Het gaat maar door, je moet even zus, je moet even zo, ik wil hierheen, ik wil daarheen. Urenlange telefoongesprekken waarin zij praat en ik luister en ze vertelt alles dubbel. En o wee als je haar tegenspreekt of eens waagt nee te zeggen, dan is het huis te klein. Ik ben er gewoon zo moe van.
vrijdag 10 februari 2023 om 11:52
MissionTen schreef: ↑10-02-2023 11:29Philo, ik ga jouw posts lezen, heb snel even de openingspost gelezen en een zin sprong er gelijk uit: ‘ En Ik voel mij niet vrij om niet op te nemen. Ik doe het soms wel maar voel wel dat ik dan snel terug moet bellen…’. Dit is de spijker op z’n kop.
vrijdag 10 februari 2023 om 11:57
Herkenbaar. Sinds de partner is overleden, voel ik dit bij een naast familielid ook héél sterk. De claim (zowel emotioneel als met praktische zaken) drukt steeds zwaar op mijn schouders en ik vind het helemaal niet prettig. Ik erger me inmiddels aan bijna alles en vind het een last om er steeds heen te gaan. Mijn familielid is veel jonger, maar doet zich voor als een hulpeloze hoogbejaarde. Heel star en onredelijk in bepaalde dingen, hele uitgesproken opvattingen. We hadden nooit zo'n hechte band, maar sinds het overlijden van de partner ga ik regelmatig langs. Ik kan helaas niet zeggen dat er voor mijn plezier heen ga. Ik help met wat klusjes, hoor verhalen aan en luister (veel herhaling). Ik vertel soms summier wat over mijn gezin en ga weer naar huis. Het kost me veel energie (niet fysiek) en ik zie er eigenlijk tegenop dat ik dit waarschijnlijk nog 30 jaar vol moet houden. Waarbij de afhankelijkheid alleen maar zal toenemen. Het verbaast me dat familielid verwacht dat ik dat automatisch, vanzelfsprekendheid en met plezier allemaal op me zal nemen.MissionTen schreef: ↑10-02-2023 10:26Er over praten lukt niet, ze denkt erg zwart/wit en dan is het al snel dat ik m’n grote mond moet houden.
Ze heeft erg weinig sociale contacten, met bepaalde dingen leunt ze volledig op mij. Helaas heb ik geen broers of zussen dus niemand om de zorg mee te delen.
Gelukkig geen uitbarstingen en familielid kraakt me ook niet af. Integendeel: er wordt steeds maar weer benoemd "ik zou weten wat ik zonder je zou moeten" etc. etc. Ik weet niet wat ik met die 'dankbaarheid' aan moet, het voelt beklemmend. Het trieste is dat familielid zelf waarschijnlijk wel het idee heeft een goede band met mij te hebben.
originalheleen wijzigde dit bericht op 17-06-2024 20:12
16.66% gewijzigd
'Every new beginning comes from some other beginning's end.'
vrijdag 10 februari 2023 om 12:03
Maar dan is ze misschien pas 55?OriginalHeleen schreef: ↑10-02-2023 11:57ik zie er eigenlijk tegenop dat ik dit waarschijnlijk nog 30 jaar vol moet houden.
Daar hoef je toch helemaal niets voor te doen?
vrijdag 10 februari 2023 om 12:13
Lastige situatie. Ook hier is het waarschijnlijk heel lastig om te vertellen dat je het fijn zou vinden als ze minder beroep op je zou doen. Is er bij jullie in de buurt niet iets van een dagbesteding in een verzorgingshuis? Of is ze daar nog te jong voor? De oudjes in mijn omgeving gaan daar heel graag naartoe en zo zijn ze iets minder eenzaam. Én ze hebben weer eens een verhaal om met hun kinderen te delen.OriginalHeleen schreef: ↑10-02-2023 11:57
Gelukkig (nog) geen uitbarstingen. Ze kraakt me niet ook af, er zijn ook vrijwel geen conflicten/ruzies. Integendeel: er wordt steeds maar weer benoemd dat ze niet zou weten wat ze zonder me zou moeten etc. etc. Ik weet niet wat ik met die 'dankbaarheid' aan moet, het voelt beklemmend. Het trieste is dat mijn moeder zelf waarschijnlijk wel het idee het dat ze een goede band met mij heeft. Ze is blind voor de patronen en ziet niet dat de geschiedenis zich herhaalt.
vrijdag 10 februari 2023 om 12:29
@Quincy2: Het bereiken van een hoge leeftijd is bijna de norm in de familie. Het zou me dus niet verbazen als betreffende familielid ook zo oud zou worden. Is nu inderdaad nog niet oud, begin 60.
@Rooss4.0: Familielid komt helemaal niet in aanmerking voor dagbesteding. Is daar te jong voor en ook veel te goed. Heeft eigenlijk helemaal geen hulp nodig, de meeste leeftijdgenoten zijn veel zelfstandiger en werken vaak zelfs nog. Het is angst en onwil. Wil niks: geen baan, geen vrijwilligerswerk, geen hobby. Zelfverkozen hulpeloosheid en eenzaamheid dus, maar ik ben blijkbaar gemakkelijk te manipuleren met het verdriet daarover.
@Rooss4.0: Familielid komt helemaal niet in aanmerking voor dagbesteding. Is daar te jong voor en ook veel te goed. Heeft eigenlijk helemaal geen hulp nodig, de meeste leeftijdgenoten zijn veel zelfstandiger en werken vaak zelfs nog. Het is angst en onwil. Wil niks: geen baan, geen vrijwilligerswerk, geen hobby. Zelfverkozen hulpeloosheid en eenzaamheid dus, maar ik ben blijkbaar gemakkelijk te manipuleren met het verdriet daarover.
originalheleen wijzigde dit bericht op 17-06-2024 20:10
20.21% gewijzigd
'Every new beginning comes from some other beginning's end.'
vrijdag 10 februari 2023 om 12:31
Ook voor jou: Zoek hulp!OriginalHeleen schreef: ↑10-02-2023 12:29@Quincy2: Haar familieleden hebben allemaal een hele hoge leeftijd bereikt. Het zou me dus niet verbazen als zij ook zo oud zou worden. Ze is inderdaad nog niet echt oud. Wel 60+ hoor
@Rooss4.0: Ze komt helemaal niet in aanmerking voor dagbesteding. Ze is er te jong voor en ook veel te goed voor. Ze heeft eigenlijk helemaal geen hulp nodig, de meeste mensen van haar leeftijd zijn veel vlotter en sowieso zelfstandiger. Ze denkt dat ze niks kan en 'hangt' daar ook erg in. Het is angst en onwil, ze wil niks: geen baan, geen vrijwilligerswerk, geen hobby. Zelfverkozen hulpeloosheid en eenzaamheid dus, maar ik ben blijkbaar gemakkelijk te manipuleren met haar verdriet daarover.
vrijdag 10 februari 2023 om 12:32
Dat heet weaponized incompetence. Vooral beschreven in liefdesrelaties, maar veel breder dan dat: https://www.choosingtherapy.com/weoponi ... mpetenece/OriginalHeleen schreef: ↑10-02-2023 12:29Zelfverkozen hulpeloosheid en eenzaamheid dus, maar ik ben blijkbaar gemakkelijk te manipuleren met haar verdriet daarover.
vrijdag 10 februari 2023 om 12:40
Poeh, op haar leeftijd zou ze het allemaal nog kunnen leren en dat zou ik haar ook vertellen, en dan een paar stappen terug doen.OriginalHeleen schreef: ↑10-02-2023 12:29@Quincy2: Haar familieleden hebben allemaal een hele hoge leeftijd bereikt. Het zou me dus niet verbazen als zij ook zo oud zou worden. Ze is inderdaad nog niet echt oud. Wel 60+ hoor
@Rooss4.0: Ze komt helemaal niet in aanmerking voor dagbesteding. Ze is er te jong voor en ook veel te goed voor. Ze heeft eigenlijk helemaal geen hulp nodig, de meeste mensen van haar leeftijd zijn veel vlotter en sowieso zelfstandiger. Ze denkt dat ze niks kan en 'hangt' daar ook erg in. Het is angst en onwil, ze wil niks: geen baan, geen vrijwilligerswerk, geen hobby. Zelfverkozen hulpeloosheid en eenzaamheid dus, maar ik ben blijkbaar gemakkelijk te manipuleren met haar verdriet daarover.
vrijdag 10 februari 2023 om 17:12
Dankjewel. Het was naast standvastigheid en zelfvertrouwen vooral ook het vertrouwen in een goede afloop dat dit mogelijk maakte.Rooss4.0 schreef: ↑10-02-2023 11:46Wauw. Wat een prachtig voorbeeld van uit de boksring lopen en heel snel ervaren dat de wereld meeverandert. Wat ik vooral lees is je standvastigheid en je zelfvertrouwen, het benoemen dat je het rot voor haar vond en het echt kon menen, met mededogen kon kijken en kon zien dat ze niet anders kan/kon.
Echt mooi.
Je bent zo geprogrammeerd voor het patroon dat alle seinen op rood gaan bij het idee om iets anders te doen dan je al 30 jaar gewend bent.
Ik was door de coach voorbereid op het drama, schrok daar daarom niet van en kon het gewoon laten gebeuren zonder bang te zijn dat het verkeerd zou aflopen.
vrijdag 10 februari 2023 om 17:14
Philó schreef: ↑10-02-2023 11:47Dit is wat je uiteindelijk voor elkaar moet krijgen inderdaad, maar het probleem is dat daar een heel proces aan voorafgaat van pijnlijke separatie.
Als kind van een manipulatieve ouder (of dat nou expres is of niet) ben je je hele leven zo geprogrammeerd dat je het je ouder naar de zin maakt. Je hebt geleerd dat een ontevreden ouder voor jou hele nare gevolgen heeft. Als kind ben je immers afhankelijk van je ouder(s) voor je fysieke en emotionele veiligheid. Wanneer je als kind hebt geleerd dat je het veiligst bent wanneer je ouder tevreden is, streef je daar dus naar.
Anders gezegd; het voelt gevaarlijker en schadelijker om de behoeften van je ouder niet te vervullen, dan om die van jezelf te negeren. En dus krijgt ouder voorrang, waardoor de zorgverantwoordelijkheid van ouder naar kind wordt omgedraaid en ouder kind gebruikt voor diens eigen emotionele homeostase.
Eenmaal volwassen stap je niet zomaar uit die dynamiek, ook al ben je niet meer in letterlijke zin afhankelijk van je ouder(s). Bovendien loopt je eigen ontwikkeling echt onafhankelijk te leren worden een gigantische deuk op in zo'n ouder-kind relatie.
.
lucifee2023 wijzigde dit bericht op 11-02-2023 17:02
2.84% gewijzigd
Jaja.
vrijdag 10 februari 2023 om 17:15
Om het patroon te kunnen doorbreken moest ik ook zelf veranderen. Ik moest mij anders tot mijn moeder gaan verhouden, mezelf als dochter opnieuw uitvinden. De inzichten die ik daarvoor nodig had, had ik nooit zelf kunnen bedenken.Philó schreef: ↑10-02-2023 11:50Ik las eerst het tweede deel van jouw bericht in Rooss' post en vroeg me af hoe je daar was gekomen, om dat te kunnen doen. In je eigen bericht lees ik dat je dat met coaching bereikt hebt. Voor mij werkte het inderdaad ook zo. Ik had een externe spiegel nodig voordat ik objectief naar de situatie kon kijken.
zaterdag 11 februari 2023 om 15:00
Hier geloof ik blind in, ik kan alleen niet van tevoren weten wat "een goede afloop" inhoudt.
Stel nou, dat je moeder je nooit meer had willen zien na haar uitbarsting, had je hier dan ook je zen in kunnen vinden? Met andere woorden... was dat ook een goede afloop geweest voor jou?
zaterdag 11 februari 2023 om 15:23
Wat je met je moeder aanmoet?
Je moet jezelf eerst als een gelijkwaardige gaan zien en niet meer als het kind.
Wees duidelijk dat je dit gedrag van haar niet wenst en hang dan gelijk op of stap gelijk op.
Mocht zij jou dan negeren..prima..haar probleem! Mocht zij overlijden in die periode..haar probleem! Ik zou mij dan echt geen moment schuldig voelen. Wat zij met jou doet is emotionele mishandeling en chantage. Dat pik je toch van niemand. Ook niet van je eigen moeder. Laat haar met dit gedrag niet je leven beheersen. En laat haar ook weten dat dit gedrag verre van normaal is. Kom voor jezelf op meid!
Je moet jezelf eerst als een gelijkwaardige gaan zien en niet meer als het kind.
Wees duidelijk dat je dit gedrag van haar niet wenst en hang dan gelijk op of stap gelijk op.
Mocht zij jou dan negeren..prima..haar probleem! Mocht zij overlijden in die periode..haar probleem! Ik zou mij dan echt geen moment schuldig voelen. Wat zij met jou doet is emotionele mishandeling en chantage. Dat pik je toch van niemand. Ook niet van je eigen moeder. Laat haar met dit gedrag niet je leven beheersen. En laat haar ook weten dat dit gedrag verre van normaal is. Kom voor jezelf op meid!
zaterdag 11 februari 2023 om 15:45
Goed dat je gepost hebt. Je krijgt veel tips en het is duidelijk dat het niet aan jou ligt en dat je niet de enige bent.
Wel, het ligt natuurlijk wel aan jou: Jij bent geprogrammeerd om je schuldig te voelen.
Daarom werkt dit.
Bij normale mensen flikt ze dit niet - omdat die hun wenbrauwen optrekken en zeggen 'ben jij niet helemaal lekker joh?'
Dat komt in jou niet op - al zou je dat bij andere mensen waarschijnlijk wel kunnen.
Daarom de tip: Leer normaal te doen. Dus leer wat andere mensen doen als je moeder ze zo zou behandelen. En het is héél snel afgelopen.
Er zal zeker nog een uitbarsting komen. Want ze wil niet haar greep op jou verliezen.
Eigenlijk is ze angstig en daardoor manipulerend.
Wel, het ligt natuurlijk wel aan jou: Jij bent geprogrammeerd om je schuldig te voelen.
Daarom werkt dit.
Bij normale mensen flikt ze dit niet - omdat die hun wenbrauwen optrekken en zeggen 'ben jij niet helemaal lekker joh?'
Dat komt in jou niet op - al zou je dat bij andere mensen waarschijnlijk wel kunnen.
Daarom de tip: Leer normaal te doen. Dus leer wat andere mensen doen als je moeder ze zo zou behandelen. En het is héél snel afgelopen.
Er zal zeker nog een uitbarsting komen. Want ze wil niet haar greep op jou verliezen.
Eigenlijk is ze angstig en daardoor manipulerend.
Geef mensen geen informatie waar ze niet mee om kunnen gaan.
zaterdag 11 februari 2023 om 16:08
Een goede afloop voor mij is een situatie waar ik zelf vrede mee zou hebben. Waarin ik naar mezelf in de spiegel kan kijken en weet dat ik heb gedaan wat ik kon. Dat ik niet meer dat gekwetste kind ben, maar een volwassen vrouw die heeft geaccepteerd dat ze niet de moeder heeft waar ze als kind naar heeft verlangd.
zaterdag 11 februari 2023 om 16:11
Alles goed en wel, maar dan gaat ze wel over tig grenzen!MissionTen schreef: ↑10-02-2023 10:45Mijn moeder is verbaal heel sterk, als ze boos is kan ze echt heel kwetsend zijn.
Draai je om, mik de foon erop.
Zorg dat je een paar weken uit beeld blijft.
Je laat je gebruiken.
Pieremachochel
zaterdag 11 februari 2023 om 16:12
MissionTen schreef: ↑10-02-2023 10:50Bonje houdt in een flinke ruzie waarbij ik finaal de grond in wordt getrapt en daarna wordt in maandenlang genegeerd.
Tijd om de rollen een keer om te draaien
Pieremachochel
zaterdag 11 februari 2023 om 22:18
Goede vraag maar als moeder het zó hoog wil opspelen betekent dat dus: Contact op háár voorwaarden. Ze wil dit patroon van manipuleren volhouden, en anders niet.Rooss4.0 schreef: ↑11-02-2023 15:00Hier geloof ik blind in, ik kan alleen niet van tevoren weten wat "een goede afloop" inhoudt.
Stel nou, dat je moeder je nooit meer had willen zien na haar uitbarsting, had je hier dan ook je zen in kunnen vinden? Met andere woorden... was dat ook een goede afloop geweest voor jou?
Ik verwacht dat een normale manipulerende moeder gewoon geen andere manier kent om met elkaar om te gaan, en zal toegeven maar zich breed zal beklagen en het af en toe toch zal proberen. Of misschien dat ze tot inzicht komt, kan ook.
Als iemand echt zegt 'alleen contact op deze manipulerende manier' dan heb je te maken met een eersteklas narcist, en dan is het beter om geen contact te hebben.
Geef mensen geen informatie waar ze niet mee om kunnen gaan.
zaterdag 11 februari 2023 om 23:49
Als ze geen hulp nodig heeft zou ik het beperken tot één telefoongesprek van een half uurtje per week en eens in de maand komen lunchen. Boodschappen bestellen en het huishouden doen kan ze gewoon zelf en uit de put klimmen zal ze ook zelf moeten doen of zelf therapie voor moeten zoeken.OriginalHeleen schreef: ↑10-02-2023 12:29Ze heeft eigenlijk helemaal geen hulp nodig, de meeste mensen van haar leeftijd zijn veel vlotter en sowieso zelfstandiger. Ze denkt dat ze niks kan en 'hangt' daar ook erg in. Het is angst en onwil, ze wil niks: geen baan, geen vrijwilligerswerk, geen hobby. Zelfverkozen hulpeloosheid en eenzaamheid dus, maar ik ben blijkbaar gemakkelijk te manipuleren met haar verdriet daarover.
Je mag het contact ook gewoon volledig verbreken en als ze je negeert kun je stoppen met bellen en langskomen.
zondag 12 februari 2023 om 00:09
Bonje kan je alleen maar maken met iemand die in de ruimte blijft. Ik snap dat het moeilijk is, maar als jouw moeder naar jou niet wil uisteren, moet jij naar jezelf luisteren en gewoon vertrekken. En zodra je haar weer ziet en ze begint opnieuw zeg je dat je je zo niet laat behandelen en loop je weer weg. Echt hoor, ze zal je vast niet vastbinden.MissionTen schreef: ↑10-02-2023 10:35Ik heb het allemaal al eens geprobeerd, de telefoon ophangen, opstappen als ik bij haar ben, het wordt gewoon afgestraft met een flinke bonje.
zondag 12 februari 2023 om 14:18
Na een voorval waarvan mijn moeder vindt dat het mijn schuld is en dat haar geen blaam treft is de bom weer eens gebarsten. Toen ze echt nare dingen ging zeggen (ik was in en in slecht, ze wenste mij dezelfde ellende toe die ze zelf in haar leven heeft gehad) heb ik iets gedaan wat ik nog nooit heb gedaan, het gesprek beëindigen. Nog niet op de goede manier, ik heb boos de verbinding verbroken, maar het is een begin. Ik had wel meteen daarna zoiets van o jee, wat heb ik nu gedaan, ik moet terugbellen, maar dat heb ik uiteindelijk toch niet gedaan.
zondag 12 februari 2023 om 16:01
zondag 12 februari 2023 om 18:14
Mooi TO, de volgende stap is je moeder laten weten dat je als volwassen vrouw met afstand tot de situatie uit het gesprek stapt en niet als het gekwetste kind.
Als ik je een tip mag geven: Visualiseer voor jezelf hoe jij bent als de volwassen vrouw in plaats van het gekwetste kind bent. Wie gaat die plek innemen? Hoe praat zij? Hoe ziet zij jouw moeder? Hoe verhoudt zij zich tot je moeder?
Als ik je een tip mag geven: Visualiseer voor jezelf hoe jij bent als de volwassen vrouw in plaats van het gekwetste kind bent. Wie gaat die plek innemen? Hoe praat zij? Hoe ziet zij jouw moeder? Hoe verhoudt zij zich tot je moeder?
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
