Relaties
alle pijlers
Ik voel me zo verdomd alleen.....
woensdag 2 september 2009 om 05:13
Daar zit ik dan. Om 5 uur 's ochtends. Dikke ogen, tranen over mijn wangen. Gister heb ik mijn relatie verbroken. 3 jaar hebben wij lief en leed gedeeld. En nu is het over.
Ondanks dat ik al maanden twijfel aan de relatie voel ik me nu toch hondsberoerd en eenzaam. Ik wil niet eens denken aan hij zich nu voelt. We woonden samen, en nu is mijn bed zo leeg.
Ik voel me zo alleeheeheeheen
Ondanks dat ik al maanden twijfel aan de relatie voel ik me nu toch hondsberoerd en eenzaam. Ik wil niet eens denken aan hij zich nu voelt. We woonden samen, en nu is mijn bed zo leeg.
Ik voel me zo alleeheeheeheen
woensdag 2 september 2009 om 05:23
Godsamme Chardonnay, wat ontzettend klote voor je!!!!!!!!!!!!
Zitten we hier toch indirect samen te janken om 5 uur snachts....
Is toch wel weer een fijn gevoel dat je niet alleen bent
Ik weet hoe je je voelt, het is verschrikkelijk!!!!
Het enige wat ik kan zeggen als schrale troost (want weet dat niks op dit moment waarschijnlijk een troost is), je komt er sterker uit, als door het rouw proces heen bent gegaan!
Soms voelt liefdesverdriet alsof er iemand dood is gegaan....
Mag ik vragen waarom je er ene punt achter hebt gezet?
Zitten we hier toch indirect samen te janken om 5 uur snachts....
Is toch wel weer een fijn gevoel dat je niet alleen bent
Ik weet hoe je je voelt, het is verschrikkelijk!!!!
Het enige wat ik kan zeggen als schrale troost (want weet dat niks op dit moment waarschijnlijk een troost is), je komt er sterker uit, als door het rouw proces heen bent gegaan!
Soms voelt liefdesverdriet alsof er iemand dood is gegaan....
Mag ik vragen waarom je er ene punt achter hebt gezet?
woensdag 2 september 2009 om 05:27
Tuurlijk mag je dat vragen.
Ik heb er een punt achter gezet omdat ik al maanden twijfel of hij wel DE man voor mij is. We schelen heel wat jaren in leeftijd (hij is jonger dan ik) en ervaring. En dat is een tijdje onopgemerkt geweest (mijn vader was ernstig ziek), maar na het overlijden van mijn vader kwam dat steeds vaker naar voren.
En ondanks dat hij de liefste van de wereld is, denk ik dat wij niet bij elkaar horen Dat klinkt nu heel stom maar zo voelt het al een tijdje.
En nu? Nu mis ik hem verschrikkelijk. Hij was en is mijn maatje. Mijn buddy. En nu is hij weg boehoehoehoehoehoe.
Ik heb er een punt achter gezet omdat ik al maanden twijfel of hij wel DE man voor mij is. We schelen heel wat jaren in leeftijd (hij is jonger dan ik) en ervaring. En dat is een tijdje onopgemerkt geweest (mijn vader was ernstig ziek), maar na het overlijden van mijn vader kwam dat steeds vaker naar voren.
En ondanks dat hij de liefste van de wereld is, denk ik dat wij niet bij elkaar horen Dat klinkt nu heel stom maar zo voelt het al een tijdje.
En nu? Nu mis ik hem verschrikkelijk. Hij was en is mijn maatje. Mijn buddy. En nu is hij weg boehoehoehoehoehoe.
woensdag 2 september 2009 om 05:43
Nou de tijd zal het leren schat, wie weet komen jullie wel weer samen, zo niet, dan was het niet ment to be....
Het is heel naar als je je buddy kwijt bent....
Zat hier net ook jankend door mijn werk te lopen (weereens nachtdienst) en miste gewoon opeens mijn ex (de man voor mijn huidige vriend/ex) hij was ook gewoon mijn maatje, kon zo goed met hem praten, hij was echt de enige die me echt begreep. Ik wou eventjes dat hij me kwam troosten.....de liefde is ook zo pijnlijk...pfffff
Het is heel naar als je je buddy kwijt bent....
Zat hier net ook jankend door mijn werk te lopen (weereens nachtdienst) en miste gewoon opeens mijn ex (de man voor mijn huidige vriend/ex) hij was ook gewoon mijn maatje, kon zo goed met hem praten, hij was echt de enige die me echt begreep. Ik wou eventjes dat hij me kwam troosten.....de liefde is ook zo pijnlijk...pfffff
woensdag 2 september 2009 om 06:00
ik vind het altijd zo kut als relaties uit moeten gaan terwijl je nog zo van elkaar houd, hoe kan dat toch? Waarom is liefde alleen niet genoeg.....Misschien moet jij ff een lekkere chardonnay pakken en nog ff de dekens over je hoofd trekken en gewoon de hele dag in bed blijven liggen....doe ik altijd als ik zo verdrietig ben...hihihi
woensdag 2 september 2009 om 06:03
woensdag 2 september 2009 om 06:47
woensdag 2 september 2009 om 06:59
Nee hoor, niet afgesproken. Hij heeft deze week nog mijn auto en er liggen hier nog best veel spullen van hem. We woonden immers al 2,5 jaar samen. Nu is hij terug naar zijn ouders, dus hij kan nog niet alles meenemen.
Bovendien willen wij beide niet het contact verbreken. Maar de tijd moet uitwijzen of een vriendschap haalbaar is. We hebben een grote gezamenlijke vriendenkring, dus elkaar tegenkomen gaat sowieso in de toekomst ook gebeuren.
Ik heb echt vaker met dit bijltje gehakt, maar ik ben volgens mij nog nooit zo verdrietig geweest. Alles waar ik me aan ergerde lijkt nu zo onbelangrijk.
Bovendien willen wij beide niet het contact verbreken. Maar de tijd moet uitwijzen of een vriendschap haalbaar is. We hebben een grote gezamenlijke vriendenkring, dus elkaar tegenkomen gaat sowieso in de toekomst ook gebeuren.
Ik heb echt vaker met dit bijltje gehakt, maar ik ben volgens mij nog nooit zo verdrietig geweest. Alles waar ik me aan ergerde lijkt nu zo onbelangrijk.
woensdag 2 september 2009 om 06:59
Ik zit nu 6 uur s'ochtends ook met tranen in mijn ogen. Ik heb mijn relatie niet verbroken, maar het is alsof. Mijn vriend en ik werken in hetzelfde bedrijf en hij weet niet te stoppen met werken, thuis kookt hij graag en dus in zijn vrije tijd als het even kan doet hij boodschappen, maakt uitgebreide maaltijden of zit aan zijn computer. We zijn allebei gescheiden, ik ben nu bijna 4 jaar met hem samen en we hebben allebei aan elk onze kant 2 dochters. Ik heb helaas problemen met de mijne: de oudste 16 jaar woont bij haar vader en door omstandigheden wil ze me niet meer spreken of me zien. De tweede komt integendeel graag, maar heeft een grote achterstand en gedragsproblemen. Mijn vriend en ik latten, hij zou het liefst samen wonen (hij is van latijnse afkomst en daar kennen ze dat niet) en daardoor is met de tijd het een en het ander veranderd; zijn keukenspullen zijn bij mij terecht gekomen en elke maaltijd met of zonder kinderen namen wij bij mij thuis. Sinds enkele maanden (ik heb nooit voor een groot gezin gekozen) is het mij te veel geworden en ook de kinderen van mijn vriend werden me te veel, ik was geen baas meer in eigen huis. Nou zijn we nooit de grootste vrienden geweest en de sfeer werd meer en meer gespannen. Met mijn therapeute (3 jaar therapie) heb ik eraan gewerkt om het anders te organiseren en voor te stellen aan mijn vriend dat als hij zijn kinderen heeft, vooral in de vakanties, hij bij hem thuis eet. Slapen deedt hij al. Hij heeft het helemaal verkeerd opgepikt, en toch heb ik er de eerste keer rustig overgesproken met hem en leek hij akkoort te gaan. Nu heeft hij op enkele spulletjes na alles terug verhuist naar zijn eigen appartement en heb ik een groot gedeelte van de maand augustus alleen doorgebracht, thuis na het werk. Mijn dochtertje was bij opa en oma en haar vader. Voor mij was het een zekere rust, maar mijn vriend kwam niet meer over de vloer, één keer is hij koffie komen drinken en soms belde hij of om te vragen hoe 't ging. Ik ben in een depressie terecht gekomen, ben aan de medicijen sinds vanmorgen, want ik heb in weken regenbuien gejankt. Mijn vriend zegt dat we stappen achteruit hebben gedaan en wel nooit samen wonen. Dat hij nu de vakantie voorbij is en zijn kinderen terug naar hun moeder zijn, hij niet zomaar terug bij mij komt om eten en slapen, zoals daarvoor. Gisteren heb ik heb gevraagt of hij met mij mee at, zijn reaktie was of ik hem uitnodigde. Als een vreemde zat hij in de bank, (hij die houdt van in pannen roeren en proeven van alles wat erop het gas staat te garen) bleef meters uit de buurtvan de keuken. Ik voelde me alleen, weer een keer en had om een "haar" na de behoefte hem de deur uit te gooien zo rot voelde ik mij.
Ik ben nog nooit zo verliefd op een man geweest en we hebben altijd gelachen en ik kon in alle situaties op hem rekenen. Maar zoals hij gisteren zei, ik heb moeite met zijn kinderen en ik wilde rust en hij voelde zich de deur uitgegooit. Hij wil niet begrijpen dat ik na een lange dag werken, (soms kom ik pas om half acht of negen uur thuis (s'avonds)), ik me nog heerlijk kon vermaken aan tafel met kinderen en grappen maken waar ik niets in zag, of tegen puberende lange smoelen aan te kijken. Daarbij komt dat na bijna 4 jaar we nog maar één keer op vakantie zijn geweest heel in het begin, met zijn dochters. En die zijn aan hun vader geklempt als bijen op honing. Hij wil ze (door de echt-scheiding) alles geven wat hij kan. Maar samen zijn we nog geen dagje weg geweest, geen weekend, geen vakantie. We werken soms dagen samen, dat ziet hij als samen zijn. Maar buiten het werk weet hij niet wat we nou zou nodig samen moeten doen. Plus hij heeft een karakter van een man die nooit "ik hou van je" zal zeggen" of iets anders waar je als vrouw blij van wordt.
En dat ik depressie ben (de dokter heeft het geconstateerd) doet hem nog meer afstand van mij nemen en het is een gevoel of we sinds mijn vraag de maaltijden met zijn kinderen bij hem thuis te nemen, omdat ..., wij uitelkaar zijn en ik er alleen verder voorsta. Hij zegt dat hij het moet verteren, veel zorgen heeft met het werk (hij is de baas) en andere dingen en ik niet de enige ben die problemen heeft. Thuis voel ik mijn meer dan waardeloos, zodra ik ga werken komt er een soort andere ik naar boven en doe ik wat ik te doen heb. Ik weet niet goed meer waar ik aan toe ben en gisterenavond toen hij zei dat hij niet bleef slapen, dat hij daar nog niet aan toe is en ik zijn kinderen heb verstoten, voel hij dus zichzelf zo en dat hij tijd nodig heeft. Ik heb heel veel knuffels en lichamelijk kontact nodig in het algemeen, zo ben ik. Dat was al niet zo het geval, maar nu is dat al weken niet meer het geval en huil ik me in slaap en ben ik s'morgens heel vroeg al aan het malen en kan ik geen oog meer dicht doen, terwijl ik lange dagen heb. Het is tegelijker tijd mijn baas en dus ben ik niet in de zieketewet gegaan, anders had ik aan mijn dokter gevraagt een paar weken te rusten en na te denken. De eerste keer hadden we erover gepraat leek alles prima te zijn, nu wordt het steeds ingewikkelder en zit in een hélé diepe put. Maar ik kan het niet uitmaken en dat is zijn bedoelijng blijkbaar ook niet. Maar ik weet niet hoe ik verder moet, heel beroert !
hij zei als je aan mijn kinderen komt, kom je aan hem. Maar begrijpen dat ik er niet meer tegen kon tegen alle drukte, kan hij niet begrijpen. hopeloos. En een hoop zwarte ideeën.
Ik ben nog nooit zo verliefd op een man geweest en we hebben altijd gelachen en ik kon in alle situaties op hem rekenen. Maar zoals hij gisteren zei, ik heb moeite met zijn kinderen en ik wilde rust en hij voelde zich de deur uitgegooit. Hij wil niet begrijpen dat ik na een lange dag werken, (soms kom ik pas om half acht of negen uur thuis (s'avonds)), ik me nog heerlijk kon vermaken aan tafel met kinderen en grappen maken waar ik niets in zag, of tegen puberende lange smoelen aan te kijken. Daarbij komt dat na bijna 4 jaar we nog maar één keer op vakantie zijn geweest heel in het begin, met zijn dochters. En die zijn aan hun vader geklempt als bijen op honing. Hij wil ze (door de echt-scheiding) alles geven wat hij kan. Maar samen zijn we nog geen dagje weg geweest, geen weekend, geen vakantie. We werken soms dagen samen, dat ziet hij als samen zijn. Maar buiten het werk weet hij niet wat we nou zou nodig samen moeten doen. Plus hij heeft een karakter van een man die nooit "ik hou van je" zal zeggen" of iets anders waar je als vrouw blij van wordt.
En dat ik depressie ben (de dokter heeft het geconstateerd) doet hem nog meer afstand van mij nemen en het is een gevoel of we sinds mijn vraag de maaltijden met zijn kinderen bij hem thuis te nemen, omdat ..., wij uitelkaar zijn en ik er alleen verder voorsta. Hij zegt dat hij het moet verteren, veel zorgen heeft met het werk (hij is de baas) en andere dingen en ik niet de enige ben die problemen heeft. Thuis voel ik mijn meer dan waardeloos, zodra ik ga werken komt er een soort andere ik naar boven en doe ik wat ik te doen heb. Ik weet niet goed meer waar ik aan toe ben en gisterenavond toen hij zei dat hij niet bleef slapen, dat hij daar nog niet aan toe is en ik zijn kinderen heb verstoten, voel hij dus zichzelf zo en dat hij tijd nodig heeft. Ik heb heel veel knuffels en lichamelijk kontact nodig in het algemeen, zo ben ik. Dat was al niet zo het geval, maar nu is dat al weken niet meer het geval en huil ik me in slaap en ben ik s'morgens heel vroeg al aan het malen en kan ik geen oog meer dicht doen, terwijl ik lange dagen heb. Het is tegelijker tijd mijn baas en dus ben ik niet in de zieketewet gegaan, anders had ik aan mijn dokter gevraagt een paar weken te rusten en na te denken. De eerste keer hadden we erover gepraat leek alles prima te zijn, nu wordt het steeds ingewikkelder en zit in een hélé diepe put. Maar ik kan het niet uitmaken en dat is zijn bedoelijng blijkbaar ook niet. Maar ik weet niet hoe ik verder moet, heel beroert !
hij zei als je aan mijn kinderen komt, kom je aan hem. Maar begrijpen dat ik er niet meer tegen kon tegen alle drukte, kan hij niet begrijpen. hopeloos. En een hoop zwarte ideeën.
woensdag 2 september 2009 om 07:07
