Relaties
alle pijlers
Ik weet het niet meer...
maandag 26 oktober 2009 om 10:11
Ik weet niet meer zo goed wat ik nu moet, vind het lastig om met vriendinnen te bespreken. Maar moet het echt even kwijt.
Ik ben nu bijna 14 jaar met mijn (inmiddels) man samen, ik was 18 jaar toen wij elkaar ontmoetten. We zijn binnen 3 maanden gaan samenwonen en nooit weer bij elkaar weg gegaan. We hebben samen 3 geweldige kinderen gekregen.
Ik kan me eigenlijk geen betere man wensen, we kunnen goed met elkaar praten, hebben veel lol, hij is fantastisch met de kinderen, doet veel in huis. Niets te klagen dus. Toch mist er iets, het gevoel naar hem als partner is er niet. Ik waardeer hem enorm, maar voel geen aantrekkingskracht meer. Ik heb geen behoefte aan intimiteit met hem, zoenen, knuffelen, sex, het hoeft van mij niet.
Natuurlijk heb ik dit met hem besproken, maar we komen er niet zo goed uit. Ik hoop dat het gevoel gewoon weer terug komt, dat het een fase is, omdat we al zo lang bij elkaar zijn. Maar het is nu al meer dan een jaar zo. Komt het dan wel weer terug?
En wat als het niet terug komt? Ik kan hem dat niet aandoen, hij verdient meer dan dat.
Maar ik wil ook niet scheiden, we hebben het zo leuk samen. En we hebben er samen voor gekozen kinderen te krijgen en er samen voor te zorgen dat zij een onbezorgde jeugd krijgen.
Maar doe ik hem (en mezelf misschien) dan te kort? Wat nu??
Ik ben nu bijna 14 jaar met mijn (inmiddels) man samen, ik was 18 jaar toen wij elkaar ontmoetten. We zijn binnen 3 maanden gaan samenwonen en nooit weer bij elkaar weg gegaan. We hebben samen 3 geweldige kinderen gekregen.
Ik kan me eigenlijk geen betere man wensen, we kunnen goed met elkaar praten, hebben veel lol, hij is fantastisch met de kinderen, doet veel in huis. Niets te klagen dus. Toch mist er iets, het gevoel naar hem als partner is er niet. Ik waardeer hem enorm, maar voel geen aantrekkingskracht meer. Ik heb geen behoefte aan intimiteit met hem, zoenen, knuffelen, sex, het hoeft van mij niet.
Natuurlijk heb ik dit met hem besproken, maar we komen er niet zo goed uit. Ik hoop dat het gevoel gewoon weer terug komt, dat het een fase is, omdat we al zo lang bij elkaar zijn. Maar het is nu al meer dan een jaar zo. Komt het dan wel weer terug?
En wat als het niet terug komt? Ik kan hem dat niet aandoen, hij verdient meer dan dat.
Maar ik wil ook niet scheiden, we hebben het zo leuk samen. En we hebben er samen voor gekozen kinderen te krijgen en er samen voor te zorgen dat zij een onbezorgde jeugd krijgen.
Maar doe ik hem (en mezelf misschien) dan te kort? Wat nu??
dinsdag 27 oktober 2009 om 10:18
Hoi Nova,
Ik vind het een behoorlijke bewustwording wat je 2 jaar geleden hebt ingezien en dat je het roer daarin hebt omgegooid. Petje af hoor!!! Ik denk ook dat je in je eerste brief ook dit ermee bedoelt, dat hij zo lief voor je is....met andere woorden, hij laat je gaan in wat jij wilt. Met vallen en opstaan blijf je jezelf wel trouw, ondanks dat je denkt/voelt/weet dat hij je remt. Is dat ook werkelijk zo of beeld je jezelf dat in? Ik hoop ook maar dat je die momenten ook geniet en niet dat je het doet omdat je vind dat het zo hoort.
Zoals je het omschrijft heb je alles helder voor jezelf. Er is hier als je het mij vraagt een ontzettend rollenpatroon ontstaan. Je man kijkt toe wat jij doet, hoe jij jezelf ontwikkelt en hij 'vergeet' zijn eigen leven te leven.
Hoe reageert hij erop als jij aangeeft dat je wacht op zijn herpakken? Dat je meer gelijkwaardigheid wilt?
Ik kan me voorstellen dat het heel frustrerend voor je is omdat je in hem actie wilt zien die er momenteel niet is. Je wilt niet de leider zijn en moet dan op je lip bijten om hem maar niet telkens automatisch te gaan motiveren.
Het inzicht wat jij wel hebt, dat heeft hij niet, zolang hij het niet echt wil voor zichzelf. Je kunt op je kop gaan staan maar het komt niet. Pas als hij zelfinzichtelijk wordt, dan kunnen jullie samen vooruitgang boeken. Zo ervaar ik het...
Ik zit momenteel in een relatie met een man die nog afhankelijker is als de man waar ik mee getrouwd was. Daardoor zie ik dingen terugkomen die er toen ook waren. Weliswaar ben ik nu ouder en wijzer, maar nog snap ik het niet. Deze man wil alleen maar huisje boompje beestje en mij aan zijn zijde. Dan is hij gelukkig. De kar trekken doe ik dus ook. De man waardoor ik stopte met mijn huwelijk was contra. Daarin was ik de volger. Ik raakte daardoor helemaal in de war. Ik wist niet hoe daarmee om te gaan. Dit was moeilijk gelijkwaardig te krijgen, maar in deze relatie lukt het ook niet.
Alles draait om hoe de rollenpatronen uiteen worden gezet.
Het is heel erg frustrerend dat ik deze type mannen uitkies. Ik kies mijn levensles ook niet op de makkelijkste manier. Duidelijk is is dat ik er iets van moet leren. Ik kies het ene uiterste tot het andere uiterste. Er tussenin lukt niet lijkt wel. Ondertussen nog steeds geen kinderen en al 35... mijn tijd tikt door. Ik weet niet wat leuker is.
Dat wil ik je ook meegeven. Je lessen krijg je wel hoor, echt waar. Dus neem je tijd en voel en denk.
Ik vind het een behoorlijke bewustwording wat je 2 jaar geleden hebt ingezien en dat je het roer daarin hebt omgegooid. Petje af hoor!!! Ik denk ook dat je in je eerste brief ook dit ermee bedoelt, dat hij zo lief voor je is....met andere woorden, hij laat je gaan in wat jij wilt. Met vallen en opstaan blijf je jezelf wel trouw, ondanks dat je denkt/voelt/weet dat hij je remt. Is dat ook werkelijk zo of beeld je jezelf dat in? Ik hoop ook maar dat je die momenten ook geniet en niet dat je het doet omdat je vind dat het zo hoort.
Zoals je het omschrijft heb je alles helder voor jezelf. Er is hier als je het mij vraagt een ontzettend rollenpatroon ontstaan. Je man kijkt toe wat jij doet, hoe jij jezelf ontwikkelt en hij 'vergeet' zijn eigen leven te leven.
Hoe reageert hij erop als jij aangeeft dat je wacht op zijn herpakken? Dat je meer gelijkwaardigheid wilt?
Ik kan me voorstellen dat het heel frustrerend voor je is omdat je in hem actie wilt zien die er momenteel niet is. Je wilt niet de leider zijn en moet dan op je lip bijten om hem maar niet telkens automatisch te gaan motiveren.
Het inzicht wat jij wel hebt, dat heeft hij niet, zolang hij het niet echt wil voor zichzelf. Je kunt op je kop gaan staan maar het komt niet. Pas als hij zelfinzichtelijk wordt, dan kunnen jullie samen vooruitgang boeken. Zo ervaar ik het...
Ik zit momenteel in een relatie met een man die nog afhankelijker is als de man waar ik mee getrouwd was. Daardoor zie ik dingen terugkomen die er toen ook waren. Weliswaar ben ik nu ouder en wijzer, maar nog snap ik het niet. Deze man wil alleen maar huisje boompje beestje en mij aan zijn zijde. Dan is hij gelukkig. De kar trekken doe ik dus ook. De man waardoor ik stopte met mijn huwelijk was contra. Daarin was ik de volger. Ik raakte daardoor helemaal in de war. Ik wist niet hoe daarmee om te gaan. Dit was moeilijk gelijkwaardig te krijgen, maar in deze relatie lukt het ook niet.
Alles draait om hoe de rollenpatronen uiteen worden gezet.
Het is heel erg frustrerend dat ik deze type mannen uitkies. Ik kies mijn levensles ook niet op de makkelijkste manier. Duidelijk is is dat ik er iets van moet leren. Ik kies het ene uiterste tot het andere uiterste. Er tussenin lukt niet lijkt wel. Ondertussen nog steeds geen kinderen en al 35... mijn tijd tikt door. Ik weet niet wat leuker is.
Dat wil ik je ook meegeven. Je lessen krijg je wel hoor, echt waar. Dus neem je tijd en voel en denk.
dinsdag 27 oktober 2009 om 10:23
dinsdag 27 oktober 2009 om 10:35
quote:blijfgewoonbianca schreef op 27 oktober 2009 @ 10:25:
Amari, zoals jij het stelt kan je na het leren van elke wijze les een man aan de kant zetten en je leerproces op een ander gaan uitoefenen.wat ben je toch heerlijk nuchter bgb. Hier zeg je eigenlijk wat ik ook dacht. Bij iedere nieuwe relatie zullen er weer hobbels en patronen gevormd worden/terugkomen, de kunst is m.i. er samen een weg in te leren vinden (er zijn grenzen natuurlijk, dat wel).
Amari, zoals jij het stelt kan je na het leren van elke wijze les een man aan de kant zetten en je leerproces op een ander gaan uitoefenen.wat ben je toch heerlijk nuchter bgb. Hier zeg je eigenlijk wat ik ook dacht. Bij iedere nieuwe relatie zullen er weer hobbels en patronen gevormd worden/terugkomen, de kunst is m.i. er samen een weg in te leren vinden (er zijn grenzen natuurlijk, dat wel).
dinsdag 27 oktober 2009 om 10:41
quote:blijfgewoonbianca schreef op 27 oktober 2009 @ 10:25:
Amari, zoals jij het stelt kan je na het leren van elke wijze les een man aan de kant zetten en je leerproces op een ander gaan uitoefenen.
Ik snap dat het zo voor de lezer kan overkomen. Maar zo kort en bondig als jij het nu omschrijft zie ik het zeker niet. Het is niet de bedoeling om leerprocessen te gaan uitoefenen op allerlei partners. Dan zou je wel heel laconiek met je relatie omgaan.
Ik bedoel ermee dat het goed is om te kijken wat je leerproces is bij je huidige partner is en daar je lessen uit te halen, je valkuilen, daar waar je moeite mee hebt, waar je niet doorheen komt. En dat neem je dan bij een eventuele volgende partner.
Vechten en werken aan relatie, dat is hoe ik het doe. En mijn wijze geest erbij halen als ik zie dat het echt niet werkt. Daarna de boel relativeren met de gedachte dat je ervan hebt mogen leren.
Amari, zoals jij het stelt kan je na het leren van elke wijze les een man aan de kant zetten en je leerproces op een ander gaan uitoefenen.
Ik snap dat het zo voor de lezer kan overkomen. Maar zo kort en bondig als jij het nu omschrijft zie ik het zeker niet. Het is niet de bedoeling om leerprocessen te gaan uitoefenen op allerlei partners. Dan zou je wel heel laconiek met je relatie omgaan.
Ik bedoel ermee dat het goed is om te kijken wat je leerproces is bij je huidige partner is en daar je lessen uit te halen, je valkuilen, daar waar je moeite mee hebt, waar je niet doorheen komt. En dat neem je dan bij een eventuele volgende partner.
Vechten en werken aan relatie, dat is hoe ik het doe. En mijn wijze geest erbij halen als ik zie dat het echt niet werkt. Daarna de boel relativeren met de gedachte dat je ervan hebt mogen leren.
