Relaties
alle pijlers
Ik weet het niet meer...
maandag 26 oktober 2009 om 10:11
Ik weet niet meer zo goed wat ik nu moet, vind het lastig om met vriendinnen te bespreken. Maar moet het echt even kwijt.
Ik ben nu bijna 14 jaar met mijn (inmiddels) man samen, ik was 18 jaar toen wij elkaar ontmoetten. We zijn binnen 3 maanden gaan samenwonen en nooit weer bij elkaar weg gegaan. We hebben samen 3 geweldige kinderen gekregen.
Ik kan me eigenlijk geen betere man wensen, we kunnen goed met elkaar praten, hebben veel lol, hij is fantastisch met de kinderen, doet veel in huis. Niets te klagen dus. Toch mist er iets, het gevoel naar hem als partner is er niet. Ik waardeer hem enorm, maar voel geen aantrekkingskracht meer. Ik heb geen behoefte aan intimiteit met hem, zoenen, knuffelen, sex, het hoeft van mij niet.
Natuurlijk heb ik dit met hem besproken, maar we komen er niet zo goed uit. Ik hoop dat het gevoel gewoon weer terug komt, dat het een fase is, omdat we al zo lang bij elkaar zijn. Maar het is nu al meer dan een jaar zo. Komt het dan wel weer terug?
En wat als het niet terug komt? Ik kan hem dat niet aandoen, hij verdient meer dan dat.
Maar ik wil ook niet scheiden, we hebben het zo leuk samen. En we hebben er samen voor gekozen kinderen te krijgen en er samen voor te zorgen dat zij een onbezorgde jeugd krijgen.
Maar doe ik hem (en mezelf misschien) dan te kort? Wat nu??
Ik ben nu bijna 14 jaar met mijn (inmiddels) man samen, ik was 18 jaar toen wij elkaar ontmoetten. We zijn binnen 3 maanden gaan samenwonen en nooit weer bij elkaar weg gegaan. We hebben samen 3 geweldige kinderen gekregen.
Ik kan me eigenlijk geen betere man wensen, we kunnen goed met elkaar praten, hebben veel lol, hij is fantastisch met de kinderen, doet veel in huis. Niets te klagen dus. Toch mist er iets, het gevoel naar hem als partner is er niet. Ik waardeer hem enorm, maar voel geen aantrekkingskracht meer. Ik heb geen behoefte aan intimiteit met hem, zoenen, knuffelen, sex, het hoeft van mij niet.
Natuurlijk heb ik dit met hem besproken, maar we komen er niet zo goed uit. Ik hoop dat het gevoel gewoon weer terug komt, dat het een fase is, omdat we al zo lang bij elkaar zijn. Maar het is nu al meer dan een jaar zo. Komt het dan wel weer terug?
En wat als het niet terug komt? Ik kan hem dat niet aandoen, hij verdient meer dan dat.
Maar ik wil ook niet scheiden, we hebben het zo leuk samen. En we hebben er samen voor gekozen kinderen te krijgen en er samen voor te zorgen dat zij een onbezorgde jeugd krijgen.
Maar doe ik hem (en mezelf misschien) dan te kort? Wat nu??
maandag 26 oktober 2009 om 10:19
maandag 26 oktober 2009 om 10:23
Quality time zonder kinderen kan een enorme oppepper zijn ; een weekendje weg , of een avondje de tv uit en gezellig muziek luisteren uit jullie "begin tijd " , of ouderwets een avondje stappen , of samen uit eten, of alles van wat ik opnoem.
Het elkaar voor lief nemen, geen echte moeite meer voor elkaar doen kan enorm killing zijn om elkaar nog anders dan ouder-van te zien.
Vind je hem nog wel aantrekkelijk, eigenlijk?
Het elkaar voor lief nemen, geen echte moeite meer voor elkaar doen kan enorm killing zijn om elkaar nog anders dan ouder-van te zien.
Vind je hem nog wel aantrekkelijk, eigenlijk?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
maandag 26 oktober 2009 om 10:25
Wij nemen redelijk vaak tijd voor elkaar. Gaan samen uit eten, naar theater, lekker stappen en zorgen dat we dan oppas hebben. Ook praten we er veel over, als de kinderen op bed liggen. Gezellig samen op de bank een wijntje drinken.
We vrijen ook af en toe wel. Moet dan wel een drempel over, maar probeer ervan te genieten. Maar toch voelt dat niet goed..
We vrijen ook af en toe wel. Moet dan wel een drempel over, maar probeer ervan te genieten. Maar toch voelt dat niet goed..
maandag 26 oktober 2009 om 10:28
Is de sex niet zoals jij zou willen ? ( te soft, te voorspelbaar , te ruw, te veel of te weinig voorspel,etc) Of is het het feit dat je met hém sex hebt?
Of heb je gewoon helemaal niet zo'n zin in sex? (en zou dat ergens aan kunnen liggen zoals te veel stress, de pil, slaapgebrek, ... )
Of heb je gewoon helemaal niet zo'n zin in sex? (en zou dat ergens aan kunnen liggen zoals te veel stress, de pil, slaapgebrek, ... )
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
maandag 26 oktober 2009 om 10:31
maandag 26 oktober 2009 om 10:32
Maken jullie wel eens lekker ruzie? het is vast niet alleen maar leuk en gezapig. Af en toe flink knallen kan zo lekker zijn.
Ik was ook 18 toen ik mijn man leerde kennen, ben nu 29. Af en toe is het even saai, zijn er wat irritaties maar ik kan nog zo verliefd zijn op hem. Hij hoeft maar naar me te knipogen met die mooie ogen van hem, dan smelt ik nog.
Ook hebben we nu en dan flink ruzie, pfff, best heftig.
2 keer per jaar gaan we samen een weekend weg, onze 2 kinderen logeren dan ergens anders. Tijdens die weekenden zijn we weer heerlijk die twee kinderen van toen...
Ik denk dat iedereen die twijfels die jij hebt wel eens heeft, maar als je heel diep in jezelf kijkt, dan weet je vast wel wat je zelf wilt...
Sterkte!!!
Ik was ook 18 toen ik mijn man leerde kennen, ben nu 29. Af en toe is het even saai, zijn er wat irritaties maar ik kan nog zo verliefd zijn op hem. Hij hoeft maar naar me te knipogen met die mooie ogen van hem, dan smelt ik nog.
Ook hebben we nu en dan flink ruzie, pfff, best heftig.
2 keer per jaar gaan we samen een weekend weg, onze 2 kinderen logeren dan ergens anders. Tijdens die weekenden zijn we weer heerlijk die twee kinderen van toen...
Ik denk dat iedereen die twijfels die jij hebt wel eens heeft, maar als je heel diep in jezelf kijkt, dan weet je vast wel wat je zelf wilt...
Sterkte!!!
maandag 26 oktober 2009 om 10:41
Er komen altijd wel mensen op je pad, waardoor je dingen anders gaat zien. Dat is ook goed, want daardoor blijf je alert. Maar nee, geen leuke vent in de buurt... Het is ook niet zozeer dat ik het voor mezelf niet meer zo wil. Hij wil wel meer dan dit natuurlijk, maar kan ik van hem verwachten dat hij hiermee genoegen neemt?
En ruzie maken we wel hoor, hij houdt er niet zo van. Maar ik hou wel van even knallen. Heb ik af en toe even nodig. Hij begrijpt dat dan wel weer en laat me ff lekker mopperen.
En ruzie maken we wel hoor, hij houdt er niet zo van. Maar ik hou wel van even knallen. Heb ik af en toe even nodig. Hij begrijpt dat dan wel weer en laat me ff lekker mopperen.
maandag 26 oktober 2009 om 10:43
maandag 26 oktober 2009 om 10:53
Ik probeer uit alle macht hem te zien als mijn man, mijn liefie, maar ik voel het gewoonweg niet meer. Hij gaat er echt aan onderdoor, hij zei gisteren nog, met tranen in zijn ogen, ik wil zo graag bemind worden. Ik wil hem dat zo graag geven, ik gun hem dat zo, maar het lukt me niet. Ik weet niet hoe.
maandag 26 oktober 2009 om 11:09
Ik ben zo bang dat hij er op den duur klaar mee is en eieren voor zijn geld kiest. Dat is misschien niet meer dan logisch. Het is een mooie man om te zien en is ook nog eens heel lief, hij zal wel snel iemand vinden die wel op die manier naar hem kan kijken.
Maar als je van plan bent tot je tachtigste bij elkaar te blijven, is het dan niet zo dat je altijd periodes zult hebben dat het even wat minder goed voelt allemaal?
Maar als je van plan bent tot je tachtigste bij elkaar te blijven, is het dan niet zo dat je altijd periodes zult hebben dat het even wat minder goed voelt allemaal?
maandag 26 oktober 2009 om 11:23
Ik heb totaal geen ervaring met relatietherapie, maar mensen die in zo'n geval knokken voor hun relatie en het er niet zomaar bij laten zitten en uit elkaar gaan, verdienen mijn respect!!!
Wedden dat je omgeving dat ook denkt en je zullen steunen als je de stap naar therapie zou gaan zetten? Zou jij dat immers ook niet doen bij een goede vriendin?
Wedden dat je omgeving dat ook denkt en je zullen steunen als je de stap naar therapie zou gaan zetten? Zou jij dat immers ook niet doen bij een goede vriendin?
maandag 26 oktober 2009 om 13:04
Een moedig besluit om hier te schrijven, stap 3 is gezet. Eerst je constaterering, daarna het bespreken met je man en nu het probleem bespreekbaar maken zodat je kunt gaan filteren wat je kunt gaan doen.
Ik lees tussen de gesprekken door dat je ook bang bent om het kwijt te raken. Wat vind je het meest vervelend?
- dat je het gevoel nu niet voelt zoals je het behoor te voelen volgens jou/de omgeving
- dat je niet weet of het gevoel terugkomt
- dat je de situatie kwijt raakt
Het staat eigenlijk allemaal los van elkaar. Maar misschien kom je een stapje verder als je hier de antwoorden op weet. Daardoor kom je er ook achter uit welk belang je bezig bent om jullie relatie te redden. En daarna kan je bedenken hoe diep de liefde zit. Spiritueel kan je het zo bekijken: dat je klaar bent met het leven met hem, en je toe bent aan iets nieuws. Je bent energetisch uitgeleerd en toe aan nieuwe uitdagingen. In deze fase van je leven zul je veel bewustwordingen tegenkomen van jezelf.
Ik heb wel ervaring met relatietherapie en therapie voor mezelf.
Er zijn zelfs mogelijkheden van therapieen waar jullie gevoel weer dichter bij elkaar komt, je wordt dan spiritueel weer opengesteld. Daar heb ik geen ervaring in.
Als je voelt dat hij er iets aan kan doen om zichzelf weer meer met jou te kunnen matchen, dan is het ook belangrijk om dat bespreekbaar te maken. Soms is het iets kleins, waar jullie onbewust niet aan denken, maar wat al jaren automatisch sluimert. Iets wat je mist van hem bijvoorbeeld. Of wat teveel aanwezig is.
Ga eens na of dat een mogelijkheid zou zijn. Zodat je naar elkaar toegroeit op natuurlijke wijze, met de hulp van elkaar.
Alles kan.
Maar het gaat erom dat je voelt waar je aan toe bent en niet opereert uit angst voor wat jou, hem en de kinderen te wachten staat.
Blijf open naar jezelf kijken en met jezelf omgaan, zo ontdek je nieuwe mogelijkheden. Zet jezelf niet in een vacuum. Zo zul je wellicht verrast staan als je het onderwerp naar je vriendinnen openbreekt. Op hun beurt hebben zij ook te kampen met dingen die hierop lijken. Je bent niet alleen hierin. Het onderwerp lijkt alleen taboe.
Succes!
Ik lees tussen de gesprekken door dat je ook bang bent om het kwijt te raken. Wat vind je het meest vervelend?
- dat je het gevoel nu niet voelt zoals je het behoor te voelen volgens jou/de omgeving
- dat je niet weet of het gevoel terugkomt
- dat je de situatie kwijt raakt
Het staat eigenlijk allemaal los van elkaar. Maar misschien kom je een stapje verder als je hier de antwoorden op weet. Daardoor kom je er ook achter uit welk belang je bezig bent om jullie relatie te redden. En daarna kan je bedenken hoe diep de liefde zit. Spiritueel kan je het zo bekijken: dat je klaar bent met het leven met hem, en je toe bent aan iets nieuws. Je bent energetisch uitgeleerd en toe aan nieuwe uitdagingen. In deze fase van je leven zul je veel bewustwordingen tegenkomen van jezelf.
Ik heb wel ervaring met relatietherapie en therapie voor mezelf.
Er zijn zelfs mogelijkheden van therapieen waar jullie gevoel weer dichter bij elkaar komt, je wordt dan spiritueel weer opengesteld. Daar heb ik geen ervaring in.
Als je voelt dat hij er iets aan kan doen om zichzelf weer meer met jou te kunnen matchen, dan is het ook belangrijk om dat bespreekbaar te maken. Soms is het iets kleins, waar jullie onbewust niet aan denken, maar wat al jaren automatisch sluimert. Iets wat je mist van hem bijvoorbeeld. Of wat teveel aanwezig is.
Ga eens na of dat een mogelijkheid zou zijn. Zodat je naar elkaar toegroeit op natuurlijke wijze, met de hulp van elkaar.
Alles kan.
Maar het gaat erom dat je voelt waar je aan toe bent en niet opereert uit angst voor wat jou, hem en de kinderen te wachten staat.
Blijf open naar jezelf kijken en met jezelf omgaan, zo ontdek je nieuwe mogelijkheden. Zet jezelf niet in een vacuum. Zo zul je wellicht verrast staan als je het onderwerp naar je vriendinnen openbreekt. Op hun beurt hebben zij ook te kampen met dingen die hierop lijken. Je bent niet alleen hierin. Het onderwerp lijkt alleen taboe.
Succes!
maandag 26 oktober 2009 om 14:19
quote:blijfgewoonbianca schreef op 26 oktober 2009 @ 10:23:
Quality time zonder kinderen kan een enorme oppepper zijn ; een weekendje weg , of een avondje de tv uit en gezellig muziek luisteren uit jullie "begin tijd " , of ouderwets een avondje stappen , of samen uit eten, of alles van wat ik opnoem.
Helemaal mee eens! Tijd samen doorbrengen (hoeft niet meteen heel erg intiem te zijn) kan al wonderen verrichten.
Er stond een tijd geleden een artikel in de viva of yes: "Flirt eens met je eigen man". Misschien een leuk idee? Elkaar opnieuw vinden, verleiden etc.
Als alle tips niet helpen, is het misschien een idee om samen eens een seksuoloog te bezoeken..
Quality time zonder kinderen kan een enorme oppepper zijn ; een weekendje weg , of een avondje de tv uit en gezellig muziek luisteren uit jullie "begin tijd " , of ouderwets een avondje stappen , of samen uit eten, of alles van wat ik opnoem.
Helemaal mee eens! Tijd samen doorbrengen (hoeft niet meteen heel erg intiem te zijn) kan al wonderen verrichten.
Er stond een tijd geleden een artikel in de viva of yes: "Flirt eens met je eigen man". Misschien een leuk idee? Elkaar opnieuw vinden, verleiden etc.
Als alle tips niet helpen, is het misschien een idee om samen eens een seksuoloog te bezoeken..
maandag 26 oktober 2009 om 14:58
Lief dat jullie allemaal met me meendenken! Dit doet me goed. Lees het met tranen in mn ogen. Best confronterend, maar realiseer me dat ik veel moet nadenken en praten. Naar mezelf moet kijken en ontdekken waarom dit nu gebeurt.
Ik denk dat ik het meest bang ben dat het gevoel niet (op tijd)terugkomt en daarmee mijn lieve man verlies. Angst voor de toekomst speelt ook een rol. Maar ik ben ook bang dat ik vanuit die angst ons beide te kort doe door te blijven.
Maar hoe kom ik erachter of ik inderdaad ben uitgeleerd in mijn relatie met hem en toe ben aan nieuwe uitdagingen?
Ik heb nu veel stof tot nadenken en ga proberen mijn vriendinnen ook in vertrouwen te nemen.
Ik denk dat ik het meest bang ben dat het gevoel niet (op tijd)terugkomt en daarmee mijn lieve man verlies. Angst voor de toekomst speelt ook een rol. Maar ik ben ook bang dat ik vanuit die angst ons beide te kort doe door te blijven.
Maar hoe kom ik erachter of ik inderdaad ben uitgeleerd in mijn relatie met hem en toe ben aan nieuwe uitdagingen?
Ik heb nu veel stof tot nadenken en ga proberen mijn vriendinnen ook in vertrouwen te nemen.
maandag 26 oktober 2009 om 15:06
Hi Nova,
Weet je nog waarom je zo verliefd bent geworden?
Wat vond je dan zo aantrekkelijk aan hem? Wat vind je leuk aan hem? Probeer dat gevoel weer op te roepen en probeer weer dat gevoel terug te krijgen. Als het "probleem" voornamelijk je libido is, is het misschien handig om naar de huisarts te gaan. Zou je in de overgang kunnen zijn? (weet niet hoe oud je bent dus poreche excuses als dit volledig misplaatst is).
Weet je nog waarom je zo verliefd bent geworden?
Wat vond je dan zo aantrekkelijk aan hem? Wat vind je leuk aan hem? Probeer dat gevoel weer op te roepen en probeer weer dat gevoel terug te krijgen. Als het "probleem" voornamelijk je libido is, is het misschien handig om naar de huisarts te gaan. Zou je in de overgang kunnen zijn? (weet niet hoe oud je bent dus poreche excuses als dit volledig misplaatst is).
maandag 26 oktober 2009 om 16:19
Op een bepaalde leeftijd kom je gewoon voor nieuwe dingen in je leven te staan. Dat is leven. Ik heb een interressant boek over de midlife. Ik lees daarin dat het bij de vrouw al begint op haar 35e. Dan ga je denken wat de volgende stap moet gaan worden, het gaat knagen. Het kan je baan zijn, je relatie. En vergeet de 7 jaren stappen niet, na elke 7 jaar gebeuren er dingen in je leven die ingrijpend zijn.
Relaties zijn ook iets geks.
Waarom nemen we wel een nieuwe baan maar blijven we soms te lang bij een partner?
Omdat we allemaal angst hebben voor de toekomst. Heb ik zelf ook hoor. Maar als je het een ander hoort zeggen dan ga je wel nadenken. Ja, waarom gaan we zo bekrompen met onze levenslessen om?
Ik ben zelf gescheiden in 2002 na een huwelijk van 7 jaar, zonder kinderen weliswaar. Ik was hem ontgroeid en lang nagedacht. Ik kwam uiteindelijk een andere man tegen waardoor ik wel een keuze moest maken. De spirits helpen je wel een handje mee hoor..... Angst voor de toekomst had ik ook. Ik ben mezelf tegengekomen, zeker weten. Het was en is soms zwaar. Maar ik had ook niet willen blijven, want ik heb vele mooie inzichten gekregen.
Belangrijk is in jou situatie, ondanks dat hij het nu even niet voor je is, dat JIJ WEL JEZELF kunt zijn. Dat je kunt uitdragen wie je bent en wie je wilt zijn. Als je jezelf beperkt in deze relatie, dan is het nog zwaarder. Als je weet dat je jezelf kunt zijn, dan is het voor jou in iedergeval nog helder te krijgen.
Je hebt de tijd. Kijk eens rond over de mogelijkheden voor therapie. Hou bijvoorbeeld een dagboekje bij over wat je voelt, wat je opvalt bij jullie samen. Wees eerlijk naar jezelf, maar ook lief voor jezelf. Want dat vergeten wij vrouwen nogal vaak!
Relaties zijn ook iets geks.
Waarom nemen we wel een nieuwe baan maar blijven we soms te lang bij een partner?
Omdat we allemaal angst hebben voor de toekomst. Heb ik zelf ook hoor. Maar als je het een ander hoort zeggen dan ga je wel nadenken. Ja, waarom gaan we zo bekrompen met onze levenslessen om?
Ik ben zelf gescheiden in 2002 na een huwelijk van 7 jaar, zonder kinderen weliswaar. Ik was hem ontgroeid en lang nagedacht. Ik kwam uiteindelijk een andere man tegen waardoor ik wel een keuze moest maken. De spirits helpen je wel een handje mee hoor..... Angst voor de toekomst had ik ook. Ik ben mezelf tegengekomen, zeker weten. Het was en is soms zwaar. Maar ik had ook niet willen blijven, want ik heb vele mooie inzichten gekregen.
Belangrijk is in jou situatie, ondanks dat hij het nu even niet voor je is, dat JIJ WEL JEZELF kunt zijn. Dat je kunt uitdragen wie je bent en wie je wilt zijn. Als je jezelf beperkt in deze relatie, dan is het nog zwaarder. Als je weet dat je jezelf kunt zijn, dan is het voor jou in iedergeval nog helder te krijgen.
Je hebt de tijd. Kijk eens rond over de mogelijkheden voor therapie. Hou bijvoorbeeld een dagboekje bij over wat je voelt, wat je opvalt bij jullie samen. Wees eerlijk naar jezelf, maar ook lief voor jezelf. Want dat vergeten wij vrouwen nogal vaak!
maandag 26 oktober 2009 om 16:24
Oja, en als je wilt weten of je uitgeleerd bent met hem heb ik nog wat tips. Observeer hem eens in stilte, in een moment voor jezelf. Voel, voel diep van binnen wat hij je nog zou kunnen leren. Antwoorden krijg je dan vanzelf. Zomaar floep. Gebruik je intuitie, je voelsprieten daarvoor.
En maak jullie rollenpatroon helder. Ben je een volger, of is hij dat. Kan je hem uittekenen in antwoorden of gedrag of is hij ook nog weleens verrassend en onvoorspelbaar voor je... Wordt je soms een beetje moe van hem of is het juist andersom?
Werk aan de winkel dus. Wees echt eerlijk hierin en noteer dit soort dingen. Dan krijg je het inzichtelijk en hoef je hetgene wat je hebt bedacht niet telkens opnieuw te bedenken.
En maak jullie rollenpatroon helder. Ben je een volger, of is hij dat. Kan je hem uittekenen in antwoorden of gedrag of is hij ook nog weleens verrassend en onvoorspelbaar voor je... Wordt je soms een beetje moe van hem of is het juist andersom?
Werk aan de winkel dus. Wees echt eerlijk hierin en noteer dit soort dingen. Dan krijg je het inzichtelijk en hoef je hetgene wat je hebt bedacht niet telkens opnieuw te bedenken.
dinsdag 27 oktober 2009 om 09:40
Wat dapper Amari, dat je de stap genomen hebt. Ik denk dat de keuze ook "makkelijker" (voor zover dat kan natuurlijk) zal zijn, wanneer je iemand anders tegenkomt. Dan zul je wrs ook moeten kiezen, om nog met jezelf door één deur te kunnen.
We hebben gisteren nog weer een tijd gepraat. Het komt er eigenlijk op neer dat ik een tijdje terug, inmiddels ongeveer 2 jaar geleden, heb besloten niet meer alleen de kar te willen trekken. Ik nam de verantwoordelijkheid voor vrijwel alles, waardoor mijn man achterover kon leunen. Ik ben toen bij mezelf te rade gegaan en ben een aantal dingen gaan veranderen. Ik kreeg een nieuwe baan, met meer verantwoorlijkheden, meer uren en dus minder tijd om thuis door te brengen. Ik ben gaan sporten en heb wat meer tijd vrijgemaakt voor mijn vriendinnnen. Maar heb ook altijd genoeg tijd overgehouden om door te brengen met mijn gezin. Dit is hoe ik mijn leven in wil richten en waar ik me prettig bij voel. Ik heb vaak het idee gehad dat hij me afremt, dat ik moet wachten tot hij er klaar voor is.
Waar ik bij hem op ben gevallen, was juist zijn levenslust, zijn kracht. Hij genoot van elk moment en had een stevige mening. Dat zijn dingen die ik nu weinig meer van hem zie. Dat vind ik moeilijk. Ik heb gisteren ook tegen hem gezegd, dat ik nu eigenlijk aan het wachten ben tot hij zichzelf weer terugvindt. Ik kan er niet achter staan hoe hij nu zijn leven inricht, ik en ons gezin zijn alles voor hem. Dat is heel fijn, maar ook beklemmend. Ik wil niet verantwoordelijk zijn voor zijn geluk. Hij moet zelf richting geven aan zijn leven, dat kan ik gewoon echt niet voor hem doen.
Intussen probeer ik inderdaad mezelf te zijn en te blijven. En ik geloof ook zeker dat we wel geleid worden. Maar voel de laatste tijd wat minder hulp om me heen. Ben zelf wat uit balans natuurlijk, misschien dat ik het daardoor niet voel.
We hebben gisteren nog weer een tijd gepraat. Het komt er eigenlijk op neer dat ik een tijdje terug, inmiddels ongeveer 2 jaar geleden, heb besloten niet meer alleen de kar te willen trekken. Ik nam de verantwoordelijkheid voor vrijwel alles, waardoor mijn man achterover kon leunen. Ik ben toen bij mezelf te rade gegaan en ben een aantal dingen gaan veranderen. Ik kreeg een nieuwe baan, met meer verantwoorlijkheden, meer uren en dus minder tijd om thuis door te brengen. Ik ben gaan sporten en heb wat meer tijd vrijgemaakt voor mijn vriendinnnen. Maar heb ook altijd genoeg tijd overgehouden om door te brengen met mijn gezin. Dit is hoe ik mijn leven in wil richten en waar ik me prettig bij voel. Ik heb vaak het idee gehad dat hij me afremt, dat ik moet wachten tot hij er klaar voor is.
Waar ik bij hem op ben gevallen, was juist zijn levenslust, zijn kracht. Hij genoot van elk moment en had een stevige mening. Dat zijn dingen die ik nu weinig meer van hem zie. Dat vind ik moeilijk. Ik heb gisteren ook tegen hem gezegd, dat ik nu eigenlijk aan het wachten ben tot hij zichzelf weer terugvindt. Ik kan er niet achter staan hoe hij nu zijn leven inricht, ik en ons gezin zijn alles voor hem. Dat is heel fijn, maar ook beklemmend. Ik wil niet verantwoordelijk zijn voor zijn geluk. Hij moet zelf richting geven aan zijn leven, dat kan ik gewoon echt niet voor hem doen.
Intussen probeer ik inderdaad mezelf te zijn en te blijven. En ik geloof ook zeker dat we wel geleid worden. Maar voel de laatste tijd wat minder hulp om me heen. Ben zelf wat uit balans natuurlijk, misschien dat ik het daardoor niet voel.
