Relaties
alle pijlers
Ik word anders gezien dan ik dacht
donderdag 4 december 2008 om 20:48
Na er even over te hebben nagedacht besluit ik dit topic op relaties neer te zetten, hoewel het ook wel iets psychisch in zich heeft.
Er is vandaag iets gebeurd met mij dat mij erg heeft geraakt.
In een sessie met ongeveer acht personen die elkaar ongeveer drie dagen intensief heeft meegemaakt, was de opdracht om over elkaars gedrag en houding iets te zeggen.
Ik dacht mezelf te kennen, en te weten hoe ik op andere mensen overkom, en toen de eerste persoon liet weten hoe hij mijn gedrag ervaart, dacht ik nog: die zit er naast, zo is het niet, maar vervolgens zei iedereen in iets andere bewoordingen wel hetzelfde.
Ze hebben me een spiegel voorgehouden, en ik begrijp nu waarom bepaalde patronen in mijn leven zich de laatste tijd herhalen.
Nu ik het weet, kan ik ermee aan de slag, maar ik weet dat ik er een behoorlijke kluif aan zal krijgen.
Het gaat om dit: ik kom bescheiden en zachtaardig over, maar daarmee bedoelen ze niet dat ik onzichtbaar ben. Zelfs als ik in een groep mensen zit, en mijn mond hou terwijl anderen het woord voeren, neem ik toch ruimte in. Kortom ik bén er. Ook word ik gezien als iemand die goed kan luisteren, met aandacht, en als je mij iets in vertrouwen vertelt, kun je er op vertrouwen dat dat bij mij blijft. Integer ook.
Tot zover groeide ik in de complimenten.
Maar toen kwam het: toch voelen mensen een afstand en dat is een drempel om daadwerkelijk op mij af te stappen, om mij te benaderen, ze voelen afweer, een muur.
En dat wist ik ook, ik dacht alleen dat ik dat heel goed kon verbergen. Ik heb moeite met vertrouwen, en dat is een reden om niemand echt toe te laten. En dit staat het hebben van een relatie, of voordat het zover is, het aangaan van een relatie (ik heb het hier over een liefdesrelatie) in de weg.
De vrienden die ik heb, heb ik al zolang, dit zijn vriendschappen die zich al keer op keer bewezen hebben, en steeds hechter worden.
Hoe werk je aan het vertrouwen hebben in mensen?
Ik denk zelf door het krijgen van positieve ervaringen.
Maar hoe kan ik nou positieve ervaringen opdoen als ik niemand echt toelaat?
Ik dacht dat ik zelf bepaalde of ik iemand dichtbij laat komen of niet, en als ik het contact afhou, dat bij mij blijft omdat ik dat niet met zoveel worden zeg, en denk dat ik subtiel ben in mijn terugtrek gedrag.
Ik schrik ervan dat mensen dit wel degelijk bij mij aanvoelen.
Ik ben niet arrogant, maar die indruk wek ik dan misschien ook wel.
Is dit ook de reden dat een bepaalde man die ik wel leuk vind wanneer ik hem alleen tref wel gezellig een praatje met mij maakt, uitbundig naar me zwaait als ik hem op straat tegenkom, maar als hij in gezelschap van anderen is, hij mij alleen even vluchtig aankijkt en dan wegkijkt?
Ik had hem eigenlijk al in de kast van de wisselvalligheid weggezet, maar misschien is hij niet zeker van mijn reaktie naar hem toe op zulke momenten.
Er is werk aan de winkel, dat is duidelijk.
Ik kijk in de spiegel, maar bén ik het wel?
Er is vandaag iets gebeurd met mij dat mij erg heeft geraakt.
In een sessie met ongeveer acht personen die elkaar ongeveer drie dagen intensief heeft meegemaakt, was de opdracht om over elkaars gedrag en houding iets te zeggen.
Ik dacht mezelf te kennen, en te weten hoe ik op andere mensen overkom, en toen de eerste persoon liet weten hoe hij mijn gedrag ervaart, dacht ik nog: die zit er naast, zo is het niet, maar vervolgens zei iedereen in iets andere bewoordingen wel hetzelfde.
Ze hebben me een spiegel voorgehouden, en ik begrijp nu waarom bepaalde patronen in mijn leven zich de laatste tijd herhalen.
Nu ik het weet, kan ik ermee aan de slag, maar ik weet dat ik er een behoorlijke kluif aan zal krijgen.
Het gaat om dit: ik kom bescheiden en zachtaardig over, maar daarmee bedoelen ze niet dat ik onzichtbaar ben. Zelfs als ik in een groep mensen zit, en mijn mond hou terwijl anderen het woord voeren, neem ik toch ruimte in. Kortom ik bén er. Ook word ik gezien als iemand die goed kan luisteren, met aandacht, en als je mij iets in vertrouwen vertelt, kun je er op vertrouwen dat dat bij mij blijft. Integer ook.
Tot zover groeide ik in de complimenten.
Maar toen kwam het: toch voelen mensen een afstand en dat is een drempel om daadwerkelijk op mij af te stappen, om mij te benaderen, ze voelen afweer, een muur.
En dat wist ik ook, ik dacht alleen dat ik dat heel goed kon verbergen. Ik heb moeite met vertrouwen, en dat is een reden om niemand echt toe te laten. En dit staat het hebben van een relatie, of voordat het zover is, het aangaan van een relatie (ik heb het hier over een liefdesrelatie) in de weg.
De vrienden die ik heb, heb ik al zolang, dit zijn vriendschappen die zich al keer op keer bewezen hebben, en steeds hechter worden.
Hoe werk je aan het vertrouwen hebben in mensen?
Ik denk zelf door het krijgen van positieve ervaringen.
Maar hoe kan ik nou positieve ervaringen opdoen als ik niemand echt toelaat?
Ik dacht dat ik zelf bepaalde of ik iemand dichtbij laat komen of niet, en als ik het contact afhou, dat bij mij blijft omdat ik dat niet met zoveel worden zeg, en denk dat ik subtiel ben in mijn terugtrek gedrag.
Ik schrik ervan dat mensen dit wel degelijk bij mij aanvoelen.
Ik ben niet arrogant, maar die indruk wek ik dan misschien ook wel.
Is dit ook de reden dat een bepaalde man die ik wel leuk vind wanneer ik hem alleen tref wel gezellig een praatje met mij maakt, uitbundig naar me zwaait als ik hem op straat tegenkom, maar als hij in gezelschap van anderen is, hij mij alleen even vluchtig aankijkt en dan wegkijkt?
Ik had hem eigenlijk al in de kast van de wisselvalligheid weggezet, maar misschien is hij niet zeker van mijn reaktie naar hem toe op zulke momenten.
Er is werk aan de winkel, dat is duidelijk.
Ik kijk in de spiegel, maar bén ik het wel?
donderdag 4 december 2008 om 20:55
best herkenbaar, het enige wat je volgens mij kan doen is risico`s nemen qua je vertouwen en je bloot geven. nu je dit weet ben je jezelf er van bewust, en kun je er de volgende keer je gedrag op aanpassen. En wat je aangeeft dat je het wel wist maar goed dacht te kunnen verbergen ( wat dus uit eindelijk niet zo is) is het punt waaraan je moet werken mentaal, want waarom zou je dat moeten verbergen? je kan het ook tonen aan andere waardoor je begrip creëert, en daardoor de afstand verkleint.
succes!
succes!
donderdag 4 december 2008 om 20:58
Nou Perel, volgens mij kun je dit als een cadeautje beschouwen! Ik bedoel, je hoort niet vaak écht hoe mensen tegen je aan kijken. Er zal vaker over je geroddeld worden dat iets eerlijks gezegd, waar je dan ook iets mee kunt. In jouw geval kun je hier dus echt wel mee aan de gang.
Ik denk dat het ook wel prettig is dat je bepaalde dingen herkent. Dan is het misschien iets gemakkelijker oppakken.
Zo zie je maar weer: verbergen hoe je werkelijk bent is heel moeilijk.
Toevallig ben ik zelf hier recent ook op soortgelijke manier mee geconfronteerd. Het houdt me bezig en ik ben er ook mee aan de gang gegaan. Is erg moeilijk! Maar als 3 mensen, los van elkaar, iets gelijks zeggen dan zal er wel iets van waarheid in zitten. En alle 3 ook mensen die er serieus mee bezig waren.
Ik ben daar heel dankbaar voor!
Succes.
Ik denk dat het ook wel prettig is dat je bepaalde dingen herkent. Dan is het misschien iets gemakkelijker oppakken.
Zo zie je maar weer: verbergen hoe je werkelijk bent is heel moeilijk.
Toevallig ben ik zelf hier recent ook op soortgelijke manier mee geconfronteerd. Het houdt me bezig en ik ben er ook mee aan de gang gegaan. Is erg moeilijk! Maar als 3 mensen, los van elkaar, iets gelijks zeggen dan zal er wel iets van waarheid in zitten. En alle 3 ook mensen die er serieus mee bezig waren.
Ik ben daar heel dankbaar voor!
Succes.
donderdag 4 december 2008 om 21:01
Perel, wat dit bij een soort workshop ofzo? Ik vind wel dat mensen elkaar snel napraten vooral als de dag dan bijna voorbij is... Maar als jij het zelf ook echt herkent... Dan denk ik niet zozeer dat er echt werk aan de winkel is maar wel realisatie. Besef dat je al een heel end bent en nu dus echt spiegelen in plaats van alleen aanschouwen.
donderdag 4 december 2008 om 21:11
Het is natuurlijk heel confronterend als mensen je vertellen hoe jij op hun overkomt. Zeker als ze daarbij een gevoelige snaar raken. Ik denk alleen dat het belangrijker is dat je zeker bent van wie jij bent en hoe jij in het leven staat.
Ik ben zelf een kat uit de boom kijker (aan de hand van je beschrijving denk ik jij ook?). Ik ben ook gekwetst in het verleden en moet eerst een soort van zekerheid hebben dat ik mezelf bij iemand kan zijn voordat ik dat dan ook kan zijn. Niet het uitbundig spontane typje dus. Een paar van mijn beste vrienden hebben me uiteindelijk dan ook toevertrouwd dat hun eerste indruk van me was; afstandelijk, arrogant, gemeen... om er ook allemaal luidkeels bij te zeggen dat dat totaaaaal niet is zoals ik ben!
Dus... punt 1... ga niet teveel uit van wat mensen na drie dagen denken over je te weten. Ik ben er persoonlijk trots op dat ik niet zo doorzichtig / oppervlakkig ben dat ik in 1 oogopslag te lezen ben.
Punt 2... zelfbescherming heeft een functie, namelijk jezelf beschermen. Je hoeft je vertrouwen niet kado te doen, iemand mag je vertrouwen best winnen, zoals jij ook af en toe andermans vertrouwen zal moeten winnen (zoals misschien die jongen in de stad?). Zoals alles waar 'te' kan een te rigoreuze zelfbescherming er juist toe leiden dat je je isoleert en daardoor juist jezelf kwets, maar je hoeft het niet ineens helemaal los te laten. Je moet er alleen een balans in vinden.
Punt 3, je zegt zelf dat je een paar hele hechte vriendschappen hebt. Het is dus niet dat je geen intieme banden kan / wil aangaan. Je bent gewoon kieskeurig. Niks mis mee toch? Het gaat uiteindelijk niet om de kwantiteit van je contacten maar om de kwaliteit. Dus blijf lekker vanachter je muurtje mensen observeren en oppervlakkig mee converseren en als je merkt dat iemand de moeite waard is laat je dat muurtje vanzelf wel zakken en dan is het 9 van de 10 keer voor iemand die echt de moeite van het vertrouwen waard is.
Ik heb mezelf GEK gemaakt in het verleden door alles wat mensen over mij zeiden 100% serieus te nemen en proberen te veranderen en me aan te passen. Ik zeg niet dat ik nu niet meer open sta voor kritiek, maar ik blijf wel in mijn kern staan van wie ik ben. Feedback over jezelf ontvangen is een beetje zoals wijn proeven. Het moet in een kleine hoeveelheid (daarom acht mensen die over je heen denderen lijkt mij sowieso niet echt leuk), je moet de tijd nemen om het te proeven, even over je tong te laten rollen, er even mee gorgelen en dan bepalen of je het lust en doorslikt of dat het niet zo jou ding is en uitspuugt.
Het mooie is, juist als je een houding hebt van, dit ben ik en kom maar op, dan maakt het niet uit hoe je bent want dan zijn er altijd wel mensen die het accepteren (op elk potje past een dekseltje). Als je een houding aanneemt, van ojee, ik kom nu zo over, misschien moet ik me aanpassen, maar wat vinden jullie nou van me, dan kunnen mensen je nooit echt leren kennen en dus ook geen eerlijk oordeel over je kunnen vellen.
Ik snap dat je geschrokken bent, maar mijn advies aan je is, blijf gewoon in je eigen kracht staan en groei van de complimentjes die je ook gekregen hebt!
Ik ben zelf een kat uit de boom kijker (aan de hand van je beschrijving denk ik jij ook?). Ik ben ook gekwetst in het verleden en moet eerst een soort van zekerheid hebben dat ik mezelf bij iemand kan zijn voordat ik dat dan ook kan zijn. Niet het uitbundig spontane typje dus. Een paar van mijn beste vrienden hebben me uiteindelijk dan ook toevertrouwd dat hun eerste indruk van me was; afstandelijk, arrogant, gemeen... om er ook allemaal luidkeels bij te zeggen dat dat totaaaaal niet is zoals ik ben!
Dus... punt 1... ga niet teveel uit van wat mensen na drie dagen denken over je te weten. Ik ben er persoonlijk trots op dat ik niet zo doorzichtig / oppervlakkig ben dat ik in 1 oogopslag te lezen ben.
Punt 2... zelfbescherming heeft een functie, namelijk jezelf beschermen. Je hoeft je vertrouwen niet kado te doen, iemand mag je vertrouwen best winnen, zoals jij ook af en toe andermans vertrouwen zal moeten winnen (zoals misschien die jongen in de stad?). Zoals alles waar 'te' kan een te rigoreuze zelfbescherming er juist toe leiden dat je je isoleert en daardoor juist jezelf kwets, maar je hoeft het niet ineens helemaal los te laten. Je moet er alleen een balans in vinden.
Punt 3, je zegt zelf dat je een paar hele hechte vriendschappen hebt. Het is dus niet dat je geen intieme banden kan / wil aangaan. Je bent gewoon kieskeurig. Niks mis mee toch? Het gaat uiteindelijk niet om de kwantiteit van je contacten maar om de kwaliteit. Dus blijf lekker vanachter je muurtje mensen observeren en oppervlakkig mee converseren en als je merkt dat iemand de moeite waard is laat je dat muurtje vanzelf wel zakken en dan is het 9 van de 10 keer voor iemand die echt de moeite van het vertrouwen waard is.
Ik heb mezelf GEK gemaakt in het verleden door alles wat mensen over mij zeiden 100% serieus te nemen en proberen te veranderen en me aan te passen. Ik zeg niet dat ik nu niet meer open sta voor kritiek, maar ik blijf wel in mijn kern staan van wie ik ben. Feedback over jezelf ontvangen is een beetje zoals wijn proeven. Het moet in een kleine hoeveelheid (daarom acht mensen die over je heen denderen lijkt mij sowieso niet echt leuk), je moet de tijd nemen om het te proeven, even over je tong te laten rollen, er even mee gorgelen en dan bepalen of je het lust en doorslikt of dat het niet zo jou ding is en uitspuugt.
Het mooie is, juist als je een houding hebt van, dit ben ik en kom maar op, dan maakt het niet uit hoe je bent want dan zijn er altijd wel mensen die het accepteren (op elk potje past een dekseltje). Als je een houding aanneemt, van ojee, ik kom nu zo over, misschien moet ik me aanpassen, maar wat vinden jullie nou van me, dan kunnen mensen je nooit echt leren kennen en dus ook geen eerlijk oordeel over je kunnen vellen.
Ik snap dat je geschrokken bent, maar mijn advies aan je is, blijf gewoon in je eigen kracht staan en groei van de complimentjes die je ook gekregen hebt!
donderdag 4 december 2008 om 21:17
De houding is herkenbaar. Door jarenlange onzekerheid ben ik behoorlijk afstandelijk geworden in mijn doen en laten. Liever arrogant dan kwetsbaar, om het (een onbewuste ooit gemaakte keuze) maar heel zwart-wit uit te drukken. Nu mijn onzekerheid langzaamaan wat afneemt en die 'muur' minder nodig lijkt (al is het in eerste contacten nog wel aanwezig) krijg ik ook steeds meer inzicht in de onzekerheid van anderen. En kan ik daardoor makkelijker het ijs breken, of mensen de tijd geven om aan mij te wennen (klinkt raar misschien). Het duurt bij mij nou eenmaal even voordat ik mezelf laat zien, dus ik heb geaccepteerd dat ik daar tijd voor nodig heb en niet teveel van mezelf moet verwachten. Of van de ander.
En het hele gegeven dat ik me van mijn eigen houding bewust ben geworden heeft al veel geholpen. Mij meer controle gegeven over mijn eigen (afstandelijke) gedrag en de mogelijkheid hier van af te wijken en daarin te 'oefenen'.
Conclusie: een kant-en klare oplossing heb ik niet, behalve het jezelf de tijd gunnen en niet teveel willen forceren.
En het hele gegeven dat ik me van mijn eigen houding bewust ben geworden heeft al veel geholpen. Mij meer controle gegeven over mijn eigen (afstandelijke) gedrag en de mogelijkheid hier van af te wijken en daarin te 'oefenen'.
Conclusie: een kant-en klare oplossing heb ik niet, behalve het jezelf de tijd gunnen en niet teveel willen forceren.
anoniem_58180 wijzigde dit bericht op 04-12-2008 21:20
Reden: mmm, ben n beetje duf :)
Reden: mmm, ben n beetje duf :)
% gewijzigd
donderdag 4 december 2008 om 21:27
Ik ben wel blij met deze reakties.
Starbelly, ik begin mezelf aan het idee te laten wennen dat ik het risico op vertrouwensgebied toch een keertje ga nemen, ik wil er iets mee doen.
En Growing, ik zie het ook wel als een positieve gebeurtenis, ik kan er mee vooruit, het was echt heel eerlijk en objectief.
Aruba, het was geen workshop of een dagje communicatietraining. Iedereen had een enorme inzet en kwam met zijn eigen gevoel en mening. Er was juist geen neiging om te zeggen dat je het zelfde erover dacht dan je voorganger. Het was wel autenthiek en persoonlijk.
Het was ook niet zo dat ik me aangevallen voelde, ik was alleen hoogstverbaast dat mensen dit voelen bij mij, en dat kwartje viel een beetje stuiterend naar beneden, zeg maar.
Starbelly, ik begin mezelf aan het idee te laten wennen dat ik het risico op vertrouwensgebied toch een keertje ga nemen, ik wil er iets mee doen.
En Growing, ik zie het ook wel als een positieve gebeurtenis, ik kan er mee vooruit, het was echt heel eerlijk en objectief.
Aruba, het was geen workshop of een dagje communicatietraining. Iedereen had een enorme inzet en kwam met zijn eigen gevoel en mening. Er was juist geen neiging om te zeggen dat je het zelfde erover dacht dan je voorganger. Het was wel autenthiek en persoonlijk.
Het was ook niet zo dat ik me aangevallen voelde, ik was alleen hoogstverbaast dat mensen dit voelen bij mij, en dat kwartje viel een beetje stuiterend naar beneden, zeg maar.
donderdag 4 december 2008 om 21:29
Nah lieverd toch....je zogenaamde 'blinde vlek' is geen blinde vlek meer. Dat waarvan jij denkt dat anderen het niet zien maar wat anderen wel zien en meestal niet met je delen is nu bekend.
Jij denkt iets goed te kunnen verbergen, anderen vinden dit juist een opvallend kenmerk aan jou. Dat kan hard aankomen hartje, snap ik helemaal hoor.
Hoe werk je aan vertrouwen naar anderen toe wil je weten.
Dat zit 'm in kleine dingen, het hoeft niet te te betekenen dat jij in het vervolg na iemand tien minuten te kennen, meteen je hele doopceel licht en dat men binnen no time weet hoeveel verkerings je hebt gehad en waar je tatoeages allemaal zitten. Het zit hem in de 'open bik', mensen toelachen als ze contact zoeken, vragen stellen, belangstellend zijn en niet bang zijn om andersom vragen te beantwoorden als ze je gesteld worden.
Voor een deel is het gewoon hoe je bent hoor Pereltje en dat is wat jij gewend bent en waar de mensen die jou kennen aan gewend zijn. Niet dat het niet heel goed is om aan jezelf te werken maar vergeet niet dat je ook gewoon jij bent en dat jij zoals je bent óók goed bent.
Niet bang zijn, dat is al een hele stap. Geen angst hebben om vragen te stellen, om belangstelling te tonen. Dat maakt al zoveel verschil.
Proberen?
Zoen! Wees maar trots op jezelf, je gaat toch maar mooi weer bij jezelf binnenkijken en doet iets met wat anderen tegen je zeggen, dapper mens!
(f)
Jij denkt iets goed te kunnen verbergen, anderen vinden dit juist een opvallend kenmerk aan jou. Dat kan hard aankomen hartje, snap ik helemaal hoor.
Hoe werk je aan vertrouwen naar anderen toe wil je weten.
Dat zit 'm in kleine dingen, het hoeft niet te te betekenen dat jij in het vervolg na iemand tien minuten te kennen, meteen je hele doopceel licht en dat men binnen no time weet hoeveel verkerings je hebt gehad en waar je tatoeages allemaal zitten. Het zit hem in de 'open bik', mensen toelachen als ze contact zoeken, vragen stellen, belangstellend zijn en niet bang zijn om andersom vragen te beantwoorden als ze je gesteld worden.
Voor een deel is het gewoon hoe je bent hoor Pereltje en dat is wat jij gewend bent en waar de mensen die jou kennen aan gewend zijn. Niet dat het niet heel goed is om aan jezelf te werken maar vergeet niet dat je ook gewoon jij bent en dat jij zoals je bent óók goed bent.
Niet bang zijn, dat is al een hele stap. Geen angst hebben om vragen te stellen, om belangstelling te tonen. Dat maakt al zoveel verschil.
Proberen?
Zoen! Wees maar trots op jezelf, je gaat toch maar mooi weer bij jezelf binnenkijken en doet iets met wat anderen tegen je zeggen, dapper mens!
(f)
donderdag 4 december 2008 om 21:35
Het feit dat jij weet dat je mensen op afstand houdt is opzich niet iets negatiefs. Want zoals je zelf al zegt: je hebt wel innige vriendschappen. En die mensen laat je wel toe! Zoals al door anderen gezegd is; je moet eerst vertrouwen hebben in de ander en in jullie contact dan laat je ze echt toe. Want ze komen een heel eind als ik het zo lees, maar net die volle 100% niet. Maar moet dat dan altijd? Is het zo'n probleem voor je om niet iedereen zomaar te vertrouwen?
Kijk je moet ook weer niet achterdochtig worden. Maar dat ben je zo te lezen ook niet. Maar tikkie kat uit de boom kijkend of iets afstand bewaren is niets mis mee. Zolang je jezelf er niet mee in de weg zit. En het je normaalfunctioneren in relaties (welke vorm van relaties dan ook) niet in de weg zit zie ik er geen probleem in.
Mensen die zich in contacten wispelturig gedragen (zoals in jouw voorbeeld) zijn toch ook lastig te "vertrouwen" ? Als je het vervelend vind hoe hij met je omgaat als hij in gezelschap is, kun je hem eens vragen waarom het zo verschillend is als jullie elkaar alleen ontmoeten vs in gezelschap ontmoeten. Het hoeft niet altijd alleen aan jou te liggen!
Kijk je moet ook weer niet achterdochtig worden. Maar dat ben je zo te lezen ook niet. Maar tikkie kat uit de boom kijkend of iets afstand bewaren is niets mis mee. Zolang je jezelf er niet mee in de weg zit. En het je normaalfunctioneren in relaties (welke vorm van relaties dan ook) niet in de weg zit zie ik er geen probleem in.
Mensen die zich in contacten wispelturig gedragen (zoals in jouw voorbeeld) zijn toch ook lastig te "vertrouwen" ? Als je het vervelend vind hoe hij met je omgaat als hij in gezelschap is, kun je hem eens vragen waarom het zo verschillend is als jullie elkaar alleen ontmoeten vs in gezelschap ontmoeten. Het hoeft niet altijd alleen aan jou te liggen!
donderdag 4 december 2008 om 21:45
Oh, wat lief allemaal, Gaiaantje, Soundpost, Leo en Dushi,
Het gekke ervan is wel een beetje dat als ik op straat loop, mensen naar mij toekomen om de weg te vragen;
In een anonieme fietsenstalling iemand een heel gesprek met me begint over haar winterdip;
In de trein binnen drie kwartier een for-the-time-beïng leuke verstandhouding opbouw met een medereizigster;
In winkels altijd aangeschoten wordt door ouder dames of ik even de gebruiksaanwijzing van een apparaat wil vertalen, want ze hebben geen leesbril,
Ik (potverdorie echt waar gebeurd) eens op de fiets bij een verkeerslicht werd aangesproken door een gebrekkig sprekende allochtoon die vertelde dat hij in zijn nieuwe huurhuis de vloerbedekking die er was blijven liggen graag wilde schoonmaken, maar niet wist waarmee hij dat het beste kon doen, en een fles chloor uit zijn zijtas haalde en vroeg of het daarmee kon. Nee natuurlijk niet, ik heb de beste man de naam BIOTEX op de achterkant van een kassabonnetje meegegeven en hem naar de supermarkt gestuurd.
Zulke voorbeelden heb ik plenty.
Daarom begreep ik het niet zo van dat afstandelijke.
Ik dacht dat dat pas aan de orde was op dating-niveau.
Maar wat hierboven ook werd gezegd is dat ik natuurlijk niet alles zonder kanttekeningen hoef over te nemen.
Het gekke ervan is wel een beetje dat als ik op straat loop, mensen naar mij toekomen om de weg te vragen;
In een anonieme fietsenstalling iemand een heel gesprek met me begint over haar winterdip;
In de trein binnen drie kwartier een for-the-time-beïng leuke verstandhouding opbouw met een medereizigster;
In winkels altijd aangeschoten wordt door ouder dames of ik even de gebruiksaanwijzing van een apparaat wil vertalen, want ze hebben geen leesbril,
Ik (potverdorie echt waar gebeurd) eens op de fiets bij een verkeerslicht werd aangesproken door een gebrekkig sprekende allochtoon die vertelde dat hij in zijn nieuwe huurhuis de vloerbedekking die er was blijven liggen graag wilde schoonmaken, maar niet wist waarmee hij dat het beste kon doen, en een fles chloor uit zijn zijtas haalde en vroeg of het daarmee kon. Nee natuurlijk niet, ik heb de beste man de naam BIOTEX op de achterkant van een kassabonnetje meegegeven en hem naar de supermarkt gestuurd.
Zulke voorbeelden heb ik plenty.
Daarom begreep ik het niet zo van dat afstandelijke.
Ik dacht dat dat pas aan de orde was op dating-niveau.
Maar wat hierboven ook werd gezegd is dat ik natuurlijk niet alles zonder kanttekeningen hoef over te nemen.
donderdag 4 december 2008 om 22:04
DAN ben je dus zeker niet afstandelijk! Als je echt een arogante dan wel afstandelijke uitstraling zou hebben zou je deze ervaringen met wildvreemde op straat niet hebben. Mensen waarvan je de uitstraling niet prettig vind (om welke reden dan ook) die spreek je niet aan. Dan wacht je op de volgende persoon aan wie je je vraag kunt stellen dan wel je verhaal kwijt kunt.
donderdag 4 december 2008 om 23:22
Perel, ik heb alleen de openingspost gelezen, en ik vind het heel herkenbaar. Maar het is wel fijn, dat je het nu hebt teruggekregen: je kan ermee aan de slag. Zal wel een lange weg worden, met vallen en opstaan.
Wat het aangaan van relaties/vriendschappen betreft: ik heb dat ook zo; een enorme muur om me heen, en laat niemand toe.... Tja, dit wetende is prima, maar hoe breek je die muur af??? Sterkte in elk geval, en ik hoop hier meer over te lezen!
Wat het aangaan van relaties/vriendschappen betreft: ik heb dat ook zo; een enorme muur om me heen, en laat niemand toe.... Tja, dit wetende is prima, maar hoe breek je die muur af??? Sterkte in elk geval, en ik hoop hier meer over te lezen!
donderdag 4 december 2008 om 23:24
quote:Gaiaantje schreef op 04 december 2008 @ 21:11:
Feedback over jezelf ontvangen is een beetje zoals wijn proeven. Het moet in een kleine hoeveelheid (daarom acht mensen die over je heen denderen lijkt mij sowieso niet echt leuk), je moet de tijd nemen om het te proeven, even over je tong te laten rollen, er even mee gorgelen en dan bepalen of je het lust en doorslikt of dat het niet zo jou ding is en uitspuugt.
Wauw! Goede omschrijving!
Heb zelf opleidingen gevolgd richting training/zelfontplooiing, maar krijg van die trainingen waar iedereen over elkaar moet gaan zeggen wat ze van elkaar vinden zoals dat bij jou ging altijd een b
Feedback over jezelf ontvangen is een beetje zoals wijn proeven. Het moet in een kleine hoeveelheid (daarom acht mensen die over je heen denderen lijkt mij sowieso niet echt leuk), je moet de tijd nemen om het te proeven, even over je tong te laten rollen, er even mee gorgelen en dan bepalen of je het lust en doorslikt of dat het niet zo jou ding is en uitspuugt.
Wauw! Goede omschrijving!
Heb zelf opleidingen gevolgd richting training/zelfontplooiing, maar krijg van die trainingen waar iedereen over elkaar moet gaan zeggen wat ze van elkaar vinden zoals dat bij jou ging altijd een b
donderdag 4 december 2008 om 23:24
quote:Gaiaantje schreef op 04 december 2008 @ 21:11:
Feedback over jezelf ontvangen is een beetje zoals wijn proeven. Het moet in een kleine hoeveelheid (daarom acht mensen die over je heen denderen lijkt mij sowieso niet echt leuk), je moet de tijd nemen om het te proeven, even over je tong te laten rollen, er even mee gorgelen en dan bepalen of je het lust en doorslikt of dat het niet zo jou ding is en uitspuugt.
Wauw! Goede omschrijving!
Heb zelf opleidingen gevolgd richting training/zelfontplooiing, maar krijg van die trainingen waar iedereen over elkaar moet gaan zeggen wat ze van elkaar vinden zoals dat bij jou ging altijd een beetje de kriebels:
a) inderdaad wat een andere poster al zei: mensen kunnen elkaar heel goed napraten!
b) je wordt bij sommige trainingen echt gek gemaakt en gepusht om jezelf helemaal tot in het extreme te geven qua openheid
Ik had bij m'n opleiding ook veel feedbackmoment waarbij medestudenten vertelden hoe ik overkwam. Ik heb me daar vaak gek door laten maken. Sommige feedback klopte inderdaad, bij sommige dacht ik 'hm...klopt niet helemaal, maar er zit iets in' en bij andere feedback denk ik achteraf 'zout toch op, je ziet me 1x per week en hoe gek ben je dan wel niet om mij even te vertellen hoe ik ben?'
Ik zou je adviseren om de feedback de komende twee weken even naast je neer te leggen (of nog een mooie, tot 1 januari, heb je meteen een voornemen:-) ). Het raakt dan de emotionele lading wat kwijt zodat er ook weer wat meer ruimte komt voor de logica.
Kijk er dan nog eens naar. Nu denk ik dat je op allerlei vlakken tekort doet, maar het zal allemaal wel wat genuanceerder liggen...
Feedback over jezelf ontvangen is een beetje zoals wijn proeven. Het moet in een kleine hoeveelheid (daarom acht mensen die over je heen denderen lijkt mij sowieso niet echt leuk), je moet de tijd nemen om het te proeven, even over je tong te laten rollen, er even mee gorgelen en dan bepalen of je het lust en doorslikt of dat het niet zo jou ding is en uitspuugt.
Wauw! Goede omschrijving!
Heb zelf opleidingen gevolgd richting training/zelfontplooiing, maar krijg van die trainingen waar iedereen over elkaar moet gaan zeggen wat ze van elkaar vinden zoals dat bij jou ging altijd een beetje de kriebels:
a) inderdaad wat een andere poster al zei: mensen kunnen elkaar heel goed napraten!
b) je wordt bij sommige trainingen echt gek gemaakt en gepusht om jezelf helemaal tot in het extreme te geven qua openheid
Ik had bij m'n opleiding ook veel feedbackmoment waarbij medestudenten vertelden hoe ik overkwam. Ik heb me daar vaak gek door laten maken. Sommige feedback klopte inderdaad, bij sommige dacht ik 'hm...klopt niet helemaal, maar er zit iets in' en bij andere feedback denk ik achteraf 'zout toch op, je ziet me 1x per week en hoe gek ben je dan wel niet om mij even te vertellen hoe ik ben?'
Ik zou je adviseren om de feedback de komende twee weken even naast je neer te leggen (of nog een mooie, tot 1 januari, heb je meteen een voornemen:-) ). Het raakt dan de emotionele lading wat kwijt zodat er ook weer wat meer ruimte komt voor de logica.
Kijk er dan nog eens naar. Nu denk ik dat je op allerlei vlakken tekort doet, maar het zal allemaal wel wat genuanceerder liggen...
vrijdag 5 december 2008 om 00:34
Perel,: erg herkenbaar...
Ik wek ook steevast een andere eerste indruk dan ik zou willen maken (hoewel je er, psychologisch gezien, wellicht uiteindelijk iets anders van zou kunnen maken...).
Voor mijzelf: ik kom nogal arrogant over. Ik ben erg lang, wek een koele indruk en hou mensen graag in eerste instantie op een afstand.
Ik heb het inmiddels maar geaccepteerd; ik ben ik en ik ben niet anders. Die schijnbare arrogantie komt voort uit onzekerheid (zoals ook bij Soundpost).
Vroeger kwam ik ook altijd onzeker over op mensen; dat wil ik niet meer en ik vermoed dat ik daarom onbewust een beetje 'doorgeschoten' ben.
Inmiddels weet ik niet beter. Mensen zeggen steevast dat ik "enorm meeval" als ze me beter kennen. Het zij zo; ik weet niet hoe ik me anders moet gedragen dan ik nu doe. Ik probeer te glimlachen en geinteresseerd te zijn als ik mensen ontmoet, maar krijg desalniettemin vaak hetzelfde commentaar (achteraf ).
Ik probeer me er maar niet te veel van aan te trekken. De mensen die mij goed (willen leren) kennen, prikken wel door die eerste indruk heen.
Ik word overigens ook nooit aangesproken op straat; daar kijk ik waarschijnlijk te chagrijnig voor . Dus dat heb je in ieder geval nog op me voor: dat mensen je in ieder geval benaderbaar vinden
.
Ik wek ook steevast een andere eerste indruk dan ik zou willen maken (hoewel je er, psychologisch gezien, wellicht uiteindelijk iets anders van zou kunnen maken...).
Voor mijzelf: ik kom nogal arrogant over. Ik ben erg lang, wek een koele indruk en hou mensen graag in eerste instantie op een afstand.
Ik heb het inmiddels maar geaccepteerd; ik ben ik en ik ben niet anders. Die schijnbare arrogantie komt voort uit onzekerheid (zoals ook bij Soundpost).
Vroeger kwam ik ook altijd onzeker over op mensen; dat wil ik niet meer en ik vermoed dat ik daarom onbewust een beetje 'doorgeschoten' ben.
Inmiddels weet ik niet beter. Mensen zeggen steevast dat ik "enorm meeval" als ze me beter kennen. Het zij zo; ik weet niet hoe ik me anders moet gedragen dan ik nu doe. Ik probeer te glimlachen en geinteresseerd te zijn als ik mensen ontmoet, maar krijg desalniettemin vaak hetzelfde commentaar (achteraf ).
Ik probeer me er maar niet te veel van aan te trekken. De mensen die mij goed (willen leren) kennen, prikken wel door die eerste indruk heen.
Ik word overigens ook nooit aangesproken op straat; daar kijk ik waarschijnlijk te chagrijnig voor . Dus dat heb je in ieder geval nog op me voor: dat mensen je in ieder geval benaderbaar vinden
.
vrijdag 5 december 2008 om 10:40
quote:Perel schreef op 04 december 2008 @ 20:48:
Er is werk aan de winkel, dat is duidelijk.
Ik kijk in de spiegel, maar bén ik het wel?Dat is me eigenlijk helemaal niet duidelijk. Waarom wil je hieraan werken. Omdat ze je het gevoel hebben gegeven dat je hieraan moet werken, of omdat je dat echt zelf wilt? Mis jij iets, of vind je het eigenlijk wel goed zo. Je hebt zo te horen vrienden, en het klinkt of dat erg waardevolle contacten zijn. De enige 'maar' die ik eigenlijk vind, is dat je bang bent dat het misschien een nieuwe relatie bemoeilijkt. Klopt dat?
Er is werk aan de winkel, dat is duidelijk.
Ik kijk in de spiegel, maar bén ik het wel?Dat is me eigenlijk helemaal niet duidelijk. Waarom wil je hieraan werken. Omdat ze je het gevoel hebben gegeven dat je hieraan moet werken, of omdat je dat echt zelf wilt? Mis jij iets, of vind je het eigenlijk wel goed zo. Je hebt zo te horen vrienden, en het klinkt of dat erg waardevolle contacten zijn. De enige 'maar' die ik eigenlijk vind, is dat je bang bent dat het misschien een nieuwe relatie bemoeilijkt. Klopt dat?
vrijdag 5 december 2008 om 11:38
Perel, idd heel erg herkenbaar wat je allemaal schrijft, inclusief het op straat aangesproken worden.
Ik heb het maar gewoon geaccepteerd. Ik ben zoals ik ben, en ik weet ook van mezelf dat ik zo ben, en zo zij het maar. Ik hoef niet iedereen te kennen en met iedereen bevriend te worden.
Ik zit nu één dag in de week op een opleiding waarbij ik later aangeschoven ben en de mensen elkaar al allemaal kennen, en ik hen niet. Vooral in dit soort situaties kom ik compleet over zoals jij het beschrijft. Ik stel de mensen die naast mij zitten soms vragen naar bijvoorbeeld hun werk of hoe ze de opleiding vinden, en dat vind ik dan wel weer voldoende. Zulke situaties kosten mij enorm veel energie en eerlijk gezegd ben ik daar voor mezelf, en niet voor anderen. Dat ik dan verder met anderen niet echt in contact kom; het zij zo. Mijn kwaliteiten liggen meer in het één op één contact.
Wat betreft mannen is het ook heel erg herkenbaar. Naar mannen ben ik als ik merk dat ze interesse hebben altijd enorm afstandelijk geweest. Met mijn man was ik dan ook eerst een tijd gewoon enkel bevriend. Zo ben ik aan hem gekomen
Ik heb het maar gewoon geaccepteerd. Ik ben zoals ik ben, en ik weet ook van mezelf dat ik zo ben, en zo zij het maar. Ik hoef niet iedereen te kennen en met iedereen bevriend te worden.
Ik zit nu één dag in de week op een opleiding waarbij ik later aangeschoven ben en de mensen elkaar al allemaal kennen, en ik hen niet. Vooral in dit soort situaties kom ik compleet over zoals jij het beschrijft. Ik stel de mensen die naast mij zitten soms vragen naar bijvoorbeeld hun werk of hoe ze de opleiding vinden, en dat vind ik dan wel weer voldoende. Zulke situaties kosten mij enorm veel energie en eerlijk gezegd ben ik daar voor mezelf, en niet voor anderen. Dat ik dan verder met anderen niet echt in contact kom; het zij zo. Mijn kwaliteiten liggen meer in het één op één contact.
Wat betreft mannen is het ook heel erg herkenbaar. Naar mannen ben ik als ik merk dat ze interesse hebben altijd enorm afstandelijk geweest. Met mijn man was ik dan ook eerst een tijd gewoon enkel bevriend. Zo ben ik aan hem gekomen
vrijdag 5 december 2008 om 13:28
Perel, begrijp ik nu goed dat jij denkt dat je 'moet' veranderen om je kansen in de liefde te vergroten? Of wil je juist je eerste indruk op iedereen veranderen, omdat je graag wat beter van vertrouwen wil zijn?
Ik vind het heel knap dat je iets gaat doen met deze feedback.
Maar ik vind ook: Wees jezelf, er zijn al zoveel anderen (Loesje)
Ik heb vaker te horen gekregen dat ik hard en cynisch over kan komen. Een (inmiddels goede) vriend van me wist in het begin niet in welk hokje hij mij moest plaatsen. Een andere bekende zei laatst tegen me: Pop, ik heb je nu een aantal keer gezien en ik vind je nu veel opener en gevoeliger dan de eerste keer. Waarom laat je niet meteen je gevoelige kant zien?
Bij mij was het best een eyeopener dat ik blijkbaar wordt gezien als hard. Maar dat is OOK een stukje van mezelf. Mensen maken dat meteen als hoe je in het geheel bent, en zien later dat het een van de vele kanten van mij is.
Eleonora, ik vind dat jij een goede tip hebt; Niet bang zijn, dat is al een hele stap. Geen angst hebben om vragen te stellen, om belangstelling te tonen. Dat maakt al zoveel verschil.
Ik vind het heel knap dat je iets gaat doen met deze feedback.
Maar ik vind ook: Wees jezelf, er zijn al zoveel anderen (Loesje)
Ik heb vaker te horen gekregen dat ik hard en cynisch over kan komen. Een (inmiddels goede) vriend van me wist in het begin niet in welk hokje hij mij moest plaatsen. Een andere bekende zei laatst tegen me: Pop, ik heb je nu een aantal keer gezien en ik vind je nu veel opener en gevoeliger dan de eerste keer. Waarom laat je niet meteen je gevoelige kant zien?
Bij mij was het best een eyeopener dat ik blijkbaar wordt gezien als hard. Maar dat is OOK een stukje van mezelf. Mensen maken dat meteen als hoe je in het geheel bent, en zien later dat het een van de vele kanten van mij is.
Eleonora, ik vind dat jij een goede tip hebt; Niet bang zijn, dat is al een hele stap. Geen angst hebben om vragen te stellen, om belangstelling te tonen. Dat maakt al zoveel verschil.
vrijdag 5 december 2008 om 14:39
Perel,
Is het misschien zo dat je in eerste instantie gewoon de kat uit de boom kijkt?
Ik herken het van mezelf ook, kom ook bescheiden en zachtaardig over maar ook een tikje afstandelijk. En ik word ook heel vaak aangesproken op straat, vanochtend nog door een man die een heel verhaal had over zijn vriend die op dat moment een laserbehandeling onderging en hij zocht de apotheek etc etc... Dit gebeurt me wel een paar keer per week, ook in winkels.
Ik weet van mezelf dat ik de kat uit de boom kijk, en ik zit daar eigenlijk niet zo mee. Want ik heb veel vrienden waar ook al heel lange vriendschappen bij zitten, en dat zit gewoon goed. Ik ben gewoon niet zo heel spontaan.
Is het misschien zo dat je in eerste instantie gewoon de kat uit de boom kijkt?
Ik herken het van mezelf ook, kom ook bescheiden en zachtaardig over maar ook een tikje afstandelijk. En ik word ook heel vaak aangesproken op straat, vanochtend nog door een man die een heel verhaal had over zijn vriend die op dat moment een laserbehandeling onderging en hij zocht de apotheek etc etc... Dit gebeurt me wel een paar keer per week, ook in winkels.
Ik weet van mezelf dat ik de kat uit de boom kijk, en ik zit daar eigenlijk niet zo mee. Want ik heb veel vrienden waar ook al heel lange vriendschappen bij zitten, en dat zit gewoon goed. Ik ben gewoon niet zo heel spontaan.
