Ik zie het niet meer! Mening / tips zeer welkom!

Ga bij jezelf na of je van hem houdt zoals hij is, of dat je liefde voorwaardelijk is en dat je pas echt van hem zal houden als je hem hebt omgevormd tot jouw ideaalbeeld. In het tweede geval is jullie relatie hoogstwaarschijnlijk gedoemd. Hem veranderen gaat niet lukken, en van de pogingen om hem zover te krijgen worden jullie beide ongelukkig.

Wat ik me afvraag: heeft hij al eens hulp gehad voor al die problemen? En dan bedoel ik psychologische hulp. Of vindt hij -omdat hij veel heeft mee gemaakt- dat er niets meer inzit dan hij nu laat zien.

Als iedereen die psychisch in de war is, zó zou zijn....medicijnen kunnen gewisseld worden, er is altijd een medicijn die wel bij je past.



Het lijkt me een heel ongelijkwaardige situatie, meer van verzorgende/moeder dan als gelijke partners. En dáár zou ik niet tegen kunnen! Ik wil iemand naast me die gelijkwaardig en niet iemand die maar thuis hangt, achter zijn PC hangt en verder niets onderneemt om ZIJN eigen leven weer kwaliteit te geven.



Houden van is prachtig, maar helaas in sommige gevallen niet genoeg.

Wow, daar zou ik echt niet mee samen kunnen leven, TO. Ik zou in jouw situatie voor mezelf kiezen, want dit gaat echt niet veranderen.

Misschien moet je juist eens kijken naar wat hij wel kan en hem stimuleren daar iets mee te doen. En vooral niet zo op hem zitten vitten want dat werkt alleen maar averechts. Het lijkt mij heerlijk om een man thuis te hebben die voor alles zorgt; geniet er dus ook van en prijs hem voor de dingen die hij in huis doet.

Als je dat niet kan is dit gedoemd te mislukken denk ik.

Iemand veranderen lukt niet, dat moet je inmiddels toch wel door hebben. Iemand kan alleen zichzelf veranderen.

Hai cupcake.



Misschien voel je je minder verdrietig als je weet dat je niet alleen staat, lig momenteel in scheiding, man besloot na 16 jaar dat hij genoeg gedaan had en is gestopt met werken, en wil ook niet meer werken.

Dus had erger gekunt je had ook 10 jaar verder deze twijfels kunnen hebben.

Pijn? jazeker!!!! vreselijk veel pijn,

De situatie waarin je je bevindt is niet makkelijk. Aan kinderen zou ik niet beginnen als je zoveel twijfels hebt over jullie relatie.

Hou je van hem of heb je medelijden met hem en wil je hem 'redden'?

Vooralsnog ziet hij blijkbaar geen redenen om heel hard met zichzelf en zijn depressie aan de slag te gaan en zolang dat zo is zal er niets veranderen.

Ik zou eens heel goed bij mezelf nagaan of je zo nog jaren verder wilt en ik zou zeker niet aan kinderen beginnen.

Dat je van hem houdt daar twijfel ik niet aan, en dat staat ook buiten kijf.

De vraag is alleen of je hem daadwerkelijk helpt, op de manier zoals het nu gaat. Want wat is jou aandeel in deze?



Je geeft aan dat je vriend niets wil, overal angsten voor heeft, wel iets gedaan heeft om dat op te lossen (re-integratie, antidepressiva) maar daar ook weer mee gestopt is, omdat dat zijn libido beïnvloedde.



Als ik jou verhaal goed lees, dan wil je graag dat hij verantwoording neemt voor zijn eigen leven, en dat hij daadwerkelijk actie onderneemt "om beter" te worden.



Nu terug komend op jouw aandeel in deze. Ik denk dat je duidelijker moet zijn, en ook duidelijker je grenzen aan moet geven in wat je wel of niet wil.

Ik schat namelijk ook in, dat als hij zijn verantwoording niet neemt, jij dat (automatisch) overneemt. Want als hij niet kookt, dan moet jij wel degene zijn die dat doet, want je wil tenslotte ook eten. Als hij niet voor het huishouden zorgt, dan zal jij dat wel moeten doen, want je wil toch graag schone onderbroeken.



Door (automatisch) de taken/klusjes/telefoontjes over te nemen op het moment dat hij het niet doet, sta je hem toe om dat gedrag te blijven vertonen. JIJ blijft hem de ruimte geven om te vluchten, om zijn angsten te ontlopen.



Kortom, op dit moment levert zijn "ziek-zijn" hem nog altijd meer op als "gezond" zijn. En zolang die balans nog zo is, dan zal hij niet veranderen.



Het zelfde geldt voor jou. Op dit moment levert bij hem blijven jou meer op als hem verlaten. Vraag jezelf eens af wat het je oplevert. Sex? Dat kun je ook met hem hebben als jullie (apart) wonen. Gezelligheid? idem dito. Dus wat is het wat hij toevoegt aan jou leven, en wat het waard is om bij hem te blijven op deze manier?

quote:cupcakes schreef op 01 februari 2010 @ 23:04:

Al een tijdje lees ik mee met alles wat hier gebeurt en ik moet nu gewoon mijn verhaal kwijt in de hoop dat iemand goed advies heeft, tips kan gewoon of gewoon de ongezouten mening!



Ik ben 25, 2 jaar een relatie met een lieve jongen. We wonen samen, in mijn huis. Het probleem is niet of hij lief voor me is...het probleem is of hij ooit gaat veranderen. Mijn vriend werkt niet, zolang als ik hem ken niet. Hij heeft een nogal beroerd verleden waar hij veel schade door heeft opgelopen, geestelijk. Hij is nerveus voor alles wat er zou moeten gebeuren. Werk natuurlijk, maar ook kleine dingen, instanties bellen, op visite bij mensen, etentje met mijn collega's dat soort dingen. Al 2 jaar hoor ik niets anders als "echt lief...ik ga wat doen" "ik beloof het" "ik stel je niet weer teleur". Wel dus. Gelukkig heeft hij wel een inkomen, omdat hij geestelijk dus een beetje een wrak is maar daar gaat het mij niet om. Ik wil graag dat hij iets gaat doen. Ik kan het niet meer aan dat ik elke ochtend naar mijn werk moet en hij gewoon thuis kan blijven. Hij heeft de laatste periode wel het een en ander gedaan...een reintegratie bedrijf, en aan de anti-deprisiva. Daar is hij inmiddels al weer mee gestopt ivm wat problemen in de slaapkamer. Ik heb altijd tegen hem gezegt dat ik bij hem zou blijven, en dat het allemaal wel goed zou komen. Maar nu weet ik het niet meer. We zijn 2 jaar samen en ik wil meer. Ik wil graag proberen een kindje te krijgen, hij wil dit ook maar hoe had hij dat gedacht dan? ik elke dag aan het werk en hij lekker huispapa zijn? Ook zijn er andere zaken waar ik me steeds meer aan stoor...maar ik denk dat ik inmiddels over alles wel van omdat het me nu zo hoog zit. Natuurlijk heb ik geprobeert om hier met hem over te praten...en dat gaat dan even goed, hij vertoont dan 2 weken bijzonder goed gedrag en dan is het weer over. Ik krijg steeds de teleurstelling te verwerken dat er weer niets verandert, en dat hij toch echt nog steeds niet doet. Ik wil zo graag in hem blijven geloven, en mijn belofte van bij hem te blijven niet breken maar ik kan het niet meer. Er zijn zoveel dingen die anders zouden moeten en al 2 jaar blijven zoals ze zijn....ik zie het niet meer. Ik snap dat het een nogal wazig verhaal is, en misschien niet helemaal duidelijk maar ik moest het nu kwijt. Ik hoop dat iemand die de moeite heeft genomen dit hele verhaal te lezen ook advies of tips heeft....blijft ik bij hem??? of kies ik voor mijzelf en laat ik hem vallen?



Alvast bedankt,

Liefs, Cupcake!



Ik heb de dingen, die mij opvielen aan jouw verhaal vet gemaakt.



Het punt is, toen je hem leerde kennen, was hij net zoals hij nu is. Jij hebt alleen de illusie gehad, dat het wel zou veranderen. Nu dat niet gebeurd, daalt je respect voor hem steeds meer (zie vetgedrukte zinnen van jezelf). Jullie wonen in jouw huis en jij onderhoud hem dus. Hij voelt voor je als een kind i.p.v. een partner. Een kind, die je overal mee moet slepen en die uiteindelijk niet meegaat, omdat hij geen zin heeft het niet aan kan. Jij hebt in wezen gesteund om niet verder te gaan ontwikkelen, omdat je hem onderhoudt. Misschien ook wel in emotinele zin.

De depressie zal hij ongetwijfeld niet altijd iets aan kunnen doen, maar zijn acties wel.



Ik denk dat ik - hoe moeilijk ook - zou voorstellen aan hem om uit jouw huis te gaan en weer een tijdje op zichzelf moet. Er komt anders gewoon niks uit zijn handen. Misschien is dit gesprek al aanleiding genoeg voor hem om nu echt tot acties over te gaan. Het zal hem ongetwijfeld nerveus maken om te gaan werken, maar hij zal iets moeten gaan proberen. Misschien vrijwilligerswerk voor een paar uur per dag? De hele dag thuis zitten, gaat niet helpen. Juist afleiding als werken, buiten een wandeling gaan doen, een hobby, regelmatig een praatje makenb met andere mensen, kunnen zijn ziekte wat draagbaarder maken en zorgen ervoor dat hij niet geïsoleerd raakt.



Als hij niet wil meewerken aan verbeteringen op dat gebied, kun je hem het beste een ultimatum stellen: vanaf morgen ga je actief zoeken naar een (vrijwilligers)baan, anders moet je ergens anders gaan wonen.



Ik denk overigens dat je geen wonderen moet verwachten van deze jongen. Hij was immers al zo toen jullie elkaar leerden kennen. Dus een beetje geduld kan geen kwaad, maar neem er geen genoegen mee dat dit blijft doorslepen zo...

Hai cupcake,



ik denk dat jullie samen in een neerwaartse spiraal zitten. Hij weet dat jij niets meer van hem durft te vragen, en jij blijft daardoor ook in deze situatie zitten.



Een tijd uit elkaar of inderdaad het echt uit maken, is misschien daarom op de lange termijn het beste.



Ik ken ook een stel waar het zo bij zat als jij omschreef, man depressief en thuis etc. Die leefde helemaal op toen de relatie uit was!!

ik zou voor mezelf kiezen hoe moeilijk ook!!!



succes!

Wat een vervelende situatie voor jullie allebei.



Ik ben zelf jaren geleden afgekeurd en in die beslissing speelde depressie een voorname rol.

De situaties zijn dus enigszins vergelijkbaar met twee belangrijke verschillen: ik zit inmiddels in een situatie waarin ik qua depressie in een ‘hanteerbare’ situatie zit en daarnaast werk ik niet, maar ben ik wel huisman. Ik doe dus vrijwel alles in huis en heb daarnaast veel bezigheden, dus vervelen doe ik mij allerminst.



Het is al door anderen gezegd, passief op de bank hangen is geen goede keuze als je depressieve neigingen hebt. Integendeel!

Uit eigen ervaring weet ik dat passiviteit erg verleidelijk is, maar je uiteindelijk dieper in het moeras doet zakken. Mijn leven begon weer aangenaam te worden toen ik mezelf aan de haren optrok en weer dingen ging doen.

Daarmee ging mijn depressie niet als bij toverslag weg. Je moet het de tijd geven en het is heel fijn als je iemand hebt die je daar bij steunt. In mijn geval was dat in de eerste plaats mijn partner, die ik leerde kennen toen ik langzaam uit het dal kroop en verder mijn familie en vrienden.



Uiteraard moet je met je partner een situatie zien te creëeren waarin je je allebei goed kunt voelen.

Mijn vrouw en ik hebben vaak en veel gepraat en dat blijft belangrijk. Leven met een ‘depressief’ persoon heeft z’n consequenties en het is de vraag met welke je wel en niet kunt leven.

Zo werd voor mij al heel snel duidelijk dat het krijgen van kinderen geen optie is en toen het tussen mij en mijn huidige vrouw serieus werd heb ik het daar ook meteen met haar over gehad. Natuurlijk zijn er veel meer zaken die ik hier niet zal bespreken, maar het belangrijkste is dat hij uit de impasse van passiviteit komt, omdat dat hem uiteindelijk niet helpt en jij daar ook niet gelukkig van wordt.



Je kunt hem duidelijk maken dat je vindt dat er verandering moet komen en dat hij daar niet tot morgen mee moet wachten. Als ik je berichten zo lees doe je al veel om hem beter te begrijpen en je kunt best aangeven dat de bal nu bij hem ligt. Daarbij kun je natuurlijk wel kijken waarbij je hem kunt steunen, maar het initiatief zal naar mijn mening nu toch echt van hem moeten komen. Voorts is het denk ik belangrijk om allebei uit te spreken wat jullie toekomstverwachtingen zijn. Zijn jullie ideeën en wensen verenigbaar en wat kunnen jullie doen om de vervulling ervan dichterbij te brengen.



Sterkte voor jullie allebei

Cupcakes, ik krijg uit jouw bericht een beetje het gevoel dat je heel weinig respect voor hem hebt en heel weinig invoelend vermogen voor zijn problemen (hij mag lekker thuis blijven, hij verandert niet). Je wilt hem volgens mij vooral veranderen omdat het jou beter uit zou komen. Als je echt van iemand houdt dan wil je het beste voor die persoon, omdat je hem of haar gelukkig wilt zien. Dat lees ik eerlijk gezegd niet uit jouw bericht. Ik kan me heel goed voorstellen dat zijn houding frustrerend is, maar ik kan me ook niet aan de indruk onttrekken dat je vooral met je eigen belangen bezig bent en niet zo heel erg met die van hem. Ik zeg niet dat hij nu constructief bezig is en dat er niet iets moet veranderen, maar ik zou nadenken over je motieven.

Ik snap sowieso niet dat je met iemand wilt zijn die gewoon geen klap uitvoert. Hij is geestelijk niet helemaal bij, maar zit wel de hele dag computerspelletjes te spelen. Dat is een fijne dagbesteding zeg en daar wordt je hoofd helder van. Wat is zijn excuus dat hij het niet nodig vindt om in huis ook wat te doen? Ik begrijp dat er bij jou een stuk emotie naar hem toe zit en dat het daardoor niet zo zwart-wit is allemaal, maar vindt het zo moeilijk voor te stellen hoe het zou zijn om in zo'n relatie te zitten.

Succes!

Jij geeft, hij neemt. Jij verzorgt, hij wordt verzorgd. Jij hebt een actief leven, hij zit de hele dag achter zijn pc. Je wilt een kind, maar volgens mij heb je er al een. Lees het topic "Ik wil bij hem weg, maar kan de stap steeds niet zetten" eens. Ik heb hem voor je ge-upt.

Hey Cupcakes;

Hoe ist nou?

Kun je wat met wat mensen hier posten???

Joehoe, topic openen en niet meer kijken

had het goed met je voor en wilde weten wat je verdere acties zijn geweest/gaan zijn.

Meid, even egoïstisch zijn nu. Ben JIJ gelukkig nu? Denk JIJ dat het de komende periode wel zal verbeteren en dat jullie wel gelukkig gaan worden? Ik denk dat je de keuze al gemaakt hebt, alleen ben je er als de dood voor om hem te kwetsen. En dat is heel begrijpelijk. Maar het gaat hier om jouw geluk meid. Dat van hem, daar is HIJ weer zelf verantwoordelijk voor.



Sterkte!