Relaties
alle pijlers
Ik zit in een flinke dip, (let op: klaagzang alert)
dinsdag 16 december 2008 om 15:35
Dag allemaal,
Een tijdje terug heb ik in een topic geschreven over mijn zeer korte maar heel diepgaande relatie.
Ik had een man ontmoet die me werkelijk tot op het bot heeft geraakt, heeft ontroerd zoals nooit iemand eerder heeft gedaan. En dit was andersom ook zo. Samen lachen, huilen, beduust om wat ons overkwam.
Heel voorzichtig, na een paar keer flink belazerd geweest te zijn, durfte ik te geloven dat was ik meemaakte echt was. Dat er echt iemand was die me op handen droeg, me waardeerde om wie ik was en die geen uitvluchten nodig had maar echt mij liefhad om wie ik was.
Na een paar vreemdga-relaties en eentje met een man die me voorloog over van alles en nogwat was dit zo heerlijk. Daarnaast dachten we over heel veel dingen hetzelfde en was het gewoon goed. Voelde als thuiskomen. Dit klinkt allemaal heel zoet, maar het was gewoon goed. Ik kan er niks anders van maken.
Minpuntje: zijn scheiding liep nog.
Wat er toen gebeurde heb ik in mijn topic ook verteld: hij raakte overspannen. Trok het allemaal niet meer en de beerput ging open. Zijn vader is onlangs overleden en daar kon hij met zijn vrouw niet over praten, dus dat onverwerkte stuk kwam naar boven, samen met het verdriet om het feit dat zijn kinderen met gescheiden ouders op zouden groeien, de stress om het niet verkochte huis, het omgaan met zijn dominante ex, het feit dat hij te goed was voor deze wereld en over zich heen liet lopen. Anyway, ALLES kwam eruit. Hij zit in een diepe put en is daar nu mee bezig dmv therapie etc om daaruit te komen.
De scheiding is er inmiddels door, huis is nog niet verkocht en zijn therapie loopt.
En ik.. ben hem kwijt. Door deze ellende zat hij er helemaal doorheen, diep in de put en had hij alleen energie voor zichzelf en zijn herstel. Hij zat en zit ziek thuis. We hebben geen contact meer en ik moet ervanuit gaan dat het niet goed komt. Voorlopig kan hij geen relatie aan.
Nou ja, genoeg over hem, hier kom ik:
Ik zit er doorheen. En niet zo'n beetje ook. Ben verdrietig over het feit dat ik deze man kwijt ben geraakt en niet meer terug zal krijgen. Dat er eindelijk iemand was die ik zo vertrouwde, die me zo goed deed voelen, waar ik me zo bij thuis voelde, en die ben ik kwijt!
Verder ben ik nu al 6 jaar aan het aankloten met relaties. 6 jaar geleden woonde ik samen en van de een op de andere dag vertrok hij en kwam niet meer terug. Ik kocht het huis over en daar woon ik nu nog. Hij was een week later met een collega, het bleek al langer te spelen. Mijn relatie ervoor eindige ook met vreemdgaan.
Tussen deze samenwoon-relatie en deze laatste heb ik nog 1 relatie gehad van 1,5 jaar. Met een narcist (weet ik nu, snap nu ook waarom hij zo is), en dit was geen succes. Liegen, bedriegen en alles lag altijd aan mij.
Anyway, deze man waar het nog niet zo lang mee uit is, is de eerste die echt volledig weer voor me ging. Die ik echt vertrouwde. En ook hier is het vertrouwen, welliswaar op een ander vlak, beschaamd. Ik zit weer alleen met de brokstukken en weer kan ik puinruimen bij mezelf. Dit keer neem ik het hem niet kwalijk, wat hem is overkomen is niet leuk en is niet bewust zo gegaan. Maar ja, als iemand je per ongeluk schopt doet het toch pijn, nietwaar?
Ik zit er dus doorheen. Ben verdrietig dat ik weer met de pijn achterblijf. Baal dat iemand die ik relatief kort kende (paar maanden) me nu al langer verdriet doet dat dat ik hem uberhaupt heb gekend. Omdat hij me gewoon zo diep raakte duurt het ook langer lijkt het wel. Maar ja, daar heb ik nu niks aan.
Tel hier een winterdepressietje bij op en je kunt me nu echt opvegen. Ik kan de hele dag wel janken, word er gek van. Daarnaast baal ik van alles, word ik volgend jaar 32, wil ik dolgraag kinderen en ben nog geen stap verder dan 6 jaar geleden.
Mijn concrete vraag:
- hoe kom ik van mijn verdriet af? Leuke dingen doe ik wel, maar bij leuke dingen trekt mijn maag ook samen als ik er aan denk dat ik hoe dan ook alleen thuis kom, en bij alles mis ik die vent, verdorie! Ook blijf ik verdrietig over het feit dat ik nu al een paar jaar alleen ben en het niet opschiet met me.
- hoe kan ik de mannen weer vertrouwen? Alles wat ik aanga eindigt met verdriet. Vorig jaar ben ik in mijn uppie naar Amerika geweest en was ik gelukkiger dan nu. Maar ik kan toch niet altijd alleen blijven om pijn te ontlopen? Maar alles wat ik start met mannen eindigt in pijn, of heeft al verdriet in de relatie zelf.
Goed, een flinke klaagzang, dat begrijp ik, maar het is ook geschreven in een jankbui en die ben ik zo zat dat ik hoop op tips!
Liefs,
Vinyl
PS. ik ben van mezelf een heel vrolijk en positief iemand. Daarom baal ik ook zo van mezelf nu. Ik weet dat ik hier wel weer uitkrabbel hoor, dat is namelijk altijd nog zo geweest, dus daar ben ik niet bang voor. Alleen wil ik eigenlijk niet meer hoeven uitkrabbelen, niet steeds weer die tegenvallen. Maar ja....
Een tijdje terug heb ik in een topic geschreven over mijn zeer korte maar heel diepgaande relatie.
Ik had een man ontmoet die me werkelijk tot op het bot heeft geraakt, heeft ontroerd zoals nooit iemand eerder heeft gedaan. En dit was andersom ook zo. Samen lachen, huilen, beduust om wat ons overkwam.
Heel voorzichtig, na een paar keer flink belazerd geweest te zijn, durfte ik te geloven dat was ik meemaakte echt was. Dat er echt iemand was die me op handen droeg, me waardeerde om wie ik was en die geen uitvluchten nodig had maar echt mij liefhad om wie ik was.
Na een paar vreemdga-relaties en eentje met een man die me voorloog over van alles en nogwat was dit zo heerlijk. Daarnaast dachten we over heel veel dingen hetzelfde en was het gewoon goed. Voelde als thuiskomen. Dit klinkt allemaal heel zoet, maar het was gewoon goed. Ik kan er niks anders van maken.
Minpuntje: zijn scheiding liep nog.
Wat er toen gebeurde heb ik in mijn topic ook verteld: hij raakte overspannen. Trok het allemaal niet meer en de beerput ging open. Zijn vader is onlangs overleden en daar kon hij met zijn vrouw niet over praten, dus dat onverwerkte stuk kwam naar boven, samen met het verdriet om het feit dat zijn kinderen met gescheiden ouders op zouden groeien, de stress om het niet verkochte huis, het omgaan met zijn dominante ex, het feit dat hij te goed was voor deze wereld en over zich heen liet lopen. Anyway, ALLES kwam eruit. Hij zit in een diepe put en is daar nu mee bezig dmv therapie etc om daaruit te komen.
De scheiding is er inmiddels door, huis is nog niet verkocht en zijn therapie loopt.
En ik.. ben hem kwijt. Door deze ellende zat hij er helemaal doorheen, diep in de put en had hij alleen energie voor zichzelf en zijn herstel. Hij zat en zit ziek thuis. We hebben geen contact meer en ik moet ervanuit gaan dat het niet goed komt. Voorlopig kan hij geen relatie aan.
Nou ja, genoeg over hem, hier kom ik:
Ik zit er doorheen. En niet zo'n beetje ook. Ben verdrietig over het feit dat ik deze man kwijt ben geraakt en niet meer terug zal krijgen. Dat er eindelijk iemand was die ik zo vertrouwde, die me zo goed deed voelen, waar ik me zo bij thuis voelde, en die ben ik kwijt!
Verder ben ik nu al 6 jaar aan het aankloten met relaties. 6 jaar geleden woonde ik samen en van de een op de andere dag vertrok hij en kwam niet meer terug. Ik kocht het huis over en daar woon ik nu nog. Hij was een week later met een collega, het bleek al langer te spelen. Mijn relatie ervoor eindige ook met vreemdgaan.
Tussen deze samenwoon-relatie en deze laatste heb ik nog 1 relatie gehad van 1,5 jaar. Met een narcist (weet ik nu, snap nu ook waarom hij zo is), en dit was geen succes. Liegen, bedriegen en alles lag altijd aan mij.
Anyway, deze man waar het nog niet zo lang mee uit is, is de eerste die echt volledig weer voor me ging. Die ik echt vertrouwde. En ook hier is het vertrouwen, welliswaar op een ander vlak, beschaamd. Ik zit weer alleen met de brokstukken en weer kan ik puinruimen bij mezelf. Dit keer neem ik het hem niet kwalijk, wat hem is overkomen is niet leuk en is niet bewust zo gegaan. Maar ja, als iemand je per ongeluk schopt doet het toch pijn, nietwaar?
Ik zit er dus doorheen. Ben verdrietig dat ik weer met de pijn achterblijf. Baal dat iemand die ik relatief kort kende (paar maanden) me nu al langer verdriet doet dat dat ik hem uberhaupt heb gekend. Omdat hij me gewoon zo diep raakte duurt het ook langer lijkt het wel. Maar ja, daar heb ik nu niks aan.
Tel hier een winterdepressietje bij op en je kunt me nu echt opvegen. Ik kan de hele dag wel janken, word er gek van. Daarnaast baal ik van alles, word ik volgend jaar 32, wil ik dolgraag kinderen en ben nog geen stap verder dan 6 jaar geleden.
Mijn concrete vraag:
- hoe kom ik van mijn verdriet af? Leuke dingen doe ik wel, maar bij leuke dingen trekt mijn maag ook samen als ik er aan denk dat ik hoe dan ook alleen thuis kom, en bij alles mis ik die vent, verdorie! Ook blijf ik verdrietig over het feit dat ik nu al een paar jaar alleen ben en het niet opschiet met me.
- hoe kan ik de mannen weer vertrouwen? Alles wat ik aanga eindigt met verdriet. Vorig jaar ben ik in mijn uppie naar Amerika geweest en was ik gelukkiger dan nu. Maar ik kan toch niet altijd alleen blijven om pijn te ontlopen? Maar alles wat ik start met mannen eindigt in pijn, of heeft al verdriet in de relatie zelf.
Goed, een flinke klaagzang, dat begrijp ik, maar het is ook geschreven in een jankbui en die ben ik zo zat dat ik hoop op tips!
Liefs,
Vinyl
PS. ik ben van mezelf een heel vrolijk en positief iemand. Daarom baal ik ook zo van mezelf nu. Ik weet dat ik hier wel weer uitkrabbel hoor, dat is namelijk altijd nog zo geweest, dus daar ben ik niet bang voor. Alleen wil ik eigenlijk niet meer hoeven uitkrabbelen, niet steeds weer die tegenvallen. Maar ja....
zondag 28 december 2008 om 22:23
zondag 28 december 2008 om 22:31
Heee, positiever over je werk dan vanmiddag...goed zo!
Ik zou me kunnen voorstellen dat die psycholoog het er met je over gaat hebben wat jij voor gedachten hebt over je gebrek aan vertrouwen in de gemiddelde man en wat jou dat over jezelf zegt. Je hebt daar waarschijnlijk bepaalde gedachten bij die stiekem best veel over jezelf zullen zeggen. Een beetje psycholoog weet dat er wel uit te filteren.
Ik zou me kunnen voorstellen dat die psycholoog het er met je over gaat hebben wat jij voor gedachten hebt over je gebrek aan vertrouwen in de gemiddelde man en wat jou dat over jezelf zegt. Je hebt daar waarschijnlijk bepaalde gedachten bij die stiekem best veel over jezelf zullen zeggen. Een beetje psycholoog weet dat er wel uit te filteren.
zondag 28 december 2008 om 22:45
quote:Drift schreef op 28 december 2008 @ 22:31:
Heee, positiever over je werk dan vanmiddag...goed zo!
Ik zou me kunnen voorstellen dat die psycholoog het er met je over gaat hebben wat jij voor gedachten hebt over je gebrek aan vertrouwen in de gemiddelde man en wat jou dat over jezelf zegt. Je hebt daar waarschijnlijk bepaalde gedachten bij die stiekem best veel over jezelf zullen zeggen. Een beetje psycholoog weet dat er wel uit te filteren.
Nou ja, ben zeer positief hoe ze met me omgaan en welke acties ze ondernemen.
Ik zie nog wel er tegenop om weer te beginnen, dit omdat ik nog wel eerst moet zien dat het ook minder wordt.
Maar goed, we'll see!!
Heee, positiever over je werk dan vanmiddag...goed zo!
Ik zou me kunnen voorstellen dat die psycholoog het er met je over gaat hebben wat jij voor gedachten hebt over je gebrek aan vertrouwen in de gemiddelde man en wat jou dat over jezelf zegt. Je hebt daar waarschijnlijk bepaalde gedachten bij die stiekem best veel over jezelf zullen zeggen. Een beetje psycholoog weet dat er wel uit te filteren.
Nou ja, ben zeer positief hoe ze met me omgaan en welke acties ze ondernemen.
Ik zie nog wel er tegenop om weer te beginnen, dit omdat ik nog wel eerst moet zien dat het ook minder wordt.
Maar goed, we'll see!!
zondag 28 december 2008 om 22:59
zondag 28 december 2008 om 23:01
zondag 28 december 2008 om 23:11
Ah, op die manier... Dat is natuurlijk even afwachten ja. Zeker na verloop van tijd (en voor sommige mensen is dat misschien al na een paar weken) zou het kunnen dat mensen er stilzwijgend vanuit gaan dat je doet wat je altijd deed. Zonder verkeerde bedoelingen ofzo...meer omdat ze het van je gewend zijn
Goed je eigen grenzen aangeven dan.
Over werk gesproken...dat moet ik morgenvroeg weer gaan doen. Geeeeeeen zin in, zit met mijn hoofd nog in een vakantiestemming. Maar goed, ga nu toch maar slapen want anders wordt het helemaal niks. En baal er nu al van dat ik weet dat ik morgenvroeg mijn autoruit moet krabben, grrrr
Voor straks, slaap lekker!
Goed je eigen grenzen aangeven dan.
Over werk gesproken...dat moet ik morgenvroeg weer gaan doen. Geeeeeeen zin in, zit met mijn hoofd nog in een vakantiestemming. Maar goed, ga nu toch maar slapen want anders wordt het helemaal niks. En baal er nu al van dat ik weet dat ik morgenvroeg mijn autoruit moet krabben, grrrr
Voor straks, slaap lekker!
maandag 29 december 2008 om 11:03
maandag 29 december 2008 om 11:36
quote:Drift schreef op 29 december 2008 @ 11:03:
[...]
Thanks! Het was erg vroeg vanmorgen...
Heb jij een beetje geslapen afgelopen nacht? En ben je aan de studie vandaag of toch maar wat anders?
Kan me voorstellen, OEF!
Ik ben nu aan de studie, sinds... 10 minuten, haha
Vanmorgen allemaal verzekeringsdingen aan het regelen geweest, maar nu moet ik er toch echt aan geloven!
[...]
Thanks! Het was erg vroeg vanmorgen...
Heb jij een beetje geslapen afgelopen nacht? En ben je aan de studie vandaag of toch maar wat anders?
Kan me voorstellen, OEF!
Ik ben nu aan de studie, sinds... 10 minuten, haha
Vanmorgen allemaal verzekeringsdingen aan het regelen geweest, maar nu moet ik er toch echt aan geloven!
maandag 29 december 2008 om 12:22
quote:Vinyl schreef op 29 december 2008 @ 11:36:
[...]
Kan me voorstellen, OEF!
Ik ben nu aan de studie, sinds... 10 minuten, haha
Vanmorgen allemaal verzekeringsdingen aan het regelen geweest, maar nu moet ik er toch echt aan geloven!
En je kunt natuurlijk niet vroeg genoeg pauzeren he?!
Maar goed, je bent begonnen!
Ik dacht een lekker rustig dagje te hebben op mijn werk zo tussen de feestdagen maar dat valt een beetje tegen. Gelukkig vanmiddag weinig afspraken dus tijd een beetje bij te komen van mijn ochtend hard werken...
[...]
Kan me voorstellen, OEF!
Ik ben nu aan de studie, sinds... 10 minuten, haha
Vanmorgen allemaal verzekeringsdingen aan het regelen geweest, maar nu moet ik er toch echt aan geloven!
En je kunt natuurlijk niet vroeg genoeg pauzeren he?!
Maar goed, je bent begonnen!
Ik dacht een lekker rustig dagje te hebben op mijn werk zo tussen de feestdagen maar dat valt een beetje tegen. Gelukkig vanmiddag weinig afspraken dus tijd een beetje bij te komen van mijn ochtend hard werken...
maandag 29 december 2008 om 20:25
Ik heb een leuke baan hoor, dus ik mag niet klagen
Moet altijd alleen erg wennen als ik even vrij geweest ben, zelfs na een weekje kan ik mijn werkritme kwijt zijn. Gelukkig was mijn middag stukken rustiger en heb ik aardig kunnen doen wat ik van plan was...
Wat goed dat een van je opdrachten af is! Tijd voor een beloning?!
En je huis dat komt wel joh!
Moet altijd alleen erg wennen als ik even vrij geweest ben, zelfs na een weekje kan ik mijn werkritme kwijt zijn. Gelukkig was mijn middag stukken rustiger en heb ik aardig kunnen doen wat ik van plan was...
Wat goed dat een van je opdrachten af is! Tijd voor een beloning?!
En je huis dat komt wel joh!
maandag 29 december 2008 om 20:28
Nou, vanavond kreeg ik zowaar ook nog een kleine schoonmaakopleving. Dus ik heb ook nog een klein beetje aan het huis gedaan. Joepie!
(en eens rondgeneusd voor iemand die me kan helpen. Ik ben een enorme chaoot en slons met te weinig tijd, dus wil voor 2009 wel iemand vinden die me zo eens in de week eens helpt met de schoonmaak. Dus als je nog iemand weet, omgeving Utrecht?)
(en eens rondgeneusd voor iemand die me kan helpen. Ik ben een enorme chaoot en slons met te weinig tijd, dus wil voor 2009 wel iemand vinden die me zo eens in de week eens helpt met de schoonmaak. Dus als je nog iemand weet, omgeving Utrecht?)
maandag 29 december 2008 om 20:46
Wat heb je daarvoor gegeten, voor zo'n schoonmaakopleving? Want dat komt mij nou niet echt bekend voor...schoonmaken is de sluitpost van mijn tijdsbegroting zeg maar...
Maar super dat je dat gedaan hebt!
En nu woon ik toevallig in Utrecht maar ik zal mezelf zeker niet aanbevelen
Even serieus, ik had laatst een soort foldertje in de bus van een service die huishoudelijke klusjes kan komen doen. Maar dat is waarschijnlijk best prijzig. Zal ik eens kijken of ik dat foldertje ergens in de puinhoop van mijn huis kan vinden?
Maar super dat je dat gedaan hebt!
En nu woon ik toevallig in Utrecht maar ik zal mezelf zeker niet aanbevelen
Even serieus, ik had laatst een soort foldertje in de bus van een service die huishoudelijke klusjes kan komen doen. Maar dat is waarschijnlijk best prijzig. Zal ik eens kijken of ik dat foldertje ergens in de puinhoop van mijn huis kan vinden?
maandag 29 december 2008 om 20:53
Dat weet ik niet precies. En op de plek waar ik dacht dat ik die folder had neergelegd (alsof ik een reclame neerlegplek heb...) ligt 'ie in ieder geval niet dus ik kan het niet nakijken.
Weet dus niet meer of het om een echt bedrijf gaat (want dan inderdaad waarschijnlijk prijzig) of om iemand die gewoon reclame voor zijn eigen schoonmaakkunsten maakt...
Overigens heb ik nog niet zo lang geleden eens flink schoongemaakt, met hulp van mijn ouders. Mijn huis bleek een grote puinhoop toen mijn ex vertrok met ruim de helft van de spullen.
En hoewel ik me had voorgenomen het nu ECHT bij te gaan houden is dat alweer hopeloos mislukt
Weet dus niet meer of het om een echt bedrijf gaat (want dan inderdaad waarschijnlijk prijzig) of om iemand die gewoon reclame voor zijn eigen schoonmaakkunsten maakt...
Overigens heb ik nog niet zo lang geleden eens flink schoongemaakt, met hulp van mijn ouders. Mijn huis bleek een grote puinhoop toen mijn ex vertrok met ruim de helft van de spullen.
En hoewel ik me had voorgenomen het nu ECHT bij te gaan houden is dat alweer hopeloos mislukt
maandag 29 december 2008 om 20:55
Same here... elke keer als ik het weer eens spik en span heb (voor mijn doen dan) neem ik me voor het noooooooit meer zo ver te laten komen.
Nou, het is nu weer ellende. Waarom heb ik die discipline niet en ligt mijn irritatiegrens van wanneer ik het een zooi vind zo onwijs hoog dat ik hem niet eens kan zien?
Nou, het is nu weer ellende. Waarom heb ik die discipline niet en ligt mijn irritatiegrens van wanneer ik het een zooi vind zo onwijs hoog dat ik hem niet eens kan zien?
maandag 29 december 2008 om 21:12
maandag 29 december 2008 om 21:18
Ik heb een soort bergkast onder de trap waar ik echt stapels zooi in kwijt kan dus ik denk dat ik voor die optie ga
En dan kijk ik daarna wel hoe erg de schade is.
Nieuw plan...er blijven mensen slapen. Misschien kunnen die wel even helpen de volgende dag...
Winkelmandje, goed te lezen dat het voor jou ook herkenbaar is. Ik ben bang dat ik nooit een schoonmaakdiva zal worden.
En dan kijk ik daarna wel hoe erg de schade is.
Nieuw plan...er blijven mensen slapen. Misschien kunnen die wel even helpen de volgende dag...
Winkelmandje, goed te lezen dat het voor jou ook herkenbaar is. Ik ben bang dat ik nooit een schoonmaakdiva zal worden.
