Relaties
alle pijlers
Ik zit in een flinke dip, (let op: klaagzang alert)
dinsdag 16 december 2008 om 15:35
Dag allemaal,
Een tijdje terug heb ik in een topic geschreven over mijn zeer korte maar heel diepgaande relatie.
Ik had een man ontmoet die me werkelijk tot op het bot heeft geraakt, heeft ontroerd zoals nooit iemand eerder heeft gedaan. En dit was andersom ook zo. Samen lachen, huilen, beduust om wat ons overkwam.
Heel voorzichtig, na een paar keer flink belazerd geweest te zijn, durfte ik te geloven dat was ik meemaakte echt was. Dat er echt iemand was die me op handen droeg, me waardeerde om wie ik was en die geen uitvluchten nodig had maar echt mij liefhad om wie ik was.
Na een paar vreemdga-relaties en eentje met een man die me voorloog over van alles en nogwat was dit zo heerlijk. Daarnaast dachten we over heel veel dingen hetzelfde en was het gewoon goed. Voelde als thuiskomen. Dit klinkt allemaal heel zoet, maar het was gewoon goed. Ik kan er niks anders van maken.
Minpuntje: zijn scheiding liep nog.
Wat er toen gebeurde heb ik in mijn topic ook verteld: hij raakte overspannen. Trok het allemaal niet meer en de beerput ging open. Zijn vader is onlangs overleden en daar kon hij met zijn vrouw niet over praten, dus dat onverwerkte stuk kwam naar boven, samen met het verdriet om het feit dat zijn kinderen met gescheiden ouders op zouden groeien, de stress om het niet verkochte huis, het omgaan met zijn dominante ex, het feit dat hij te goed was voor deze wereld en over zich heen liet lopen. Anyway, ALLES kwam eruit. Hij zit in een diepe put en is daar nu mee bezig dmv therapie etc om daaruit te komen.
De scheiding is er inmiddels door, huis is nog niet verkocht en zijn therapie loopt.
En ik.. ben hem kwijt. Door deze ellende zat hij er helemaal doorheen, diep in de put en had hij alleen energie voor zichzelf en zijn herstel. Hij zat en zit ziek thuis. We hebben geen contact meer en ik moet ervanuit gaan dat het niet goed komt. Voorlopig kan hij geen relatie aan.
Nou ja, genoeg over hem, hier kom ik:
Ik zit er doorheen. En niet zo'n beetje ook. Ben verdrietig over het feit dat ik deze man kwijt ben geraakt en niet meer terug zal krijgen. Dat er eindelijk iemand was die ik zo vertrouwde, die me zo goed deed voelen, waar ik me zo bij thuis voelde, en die ben ik kwijt!
Verder ben ik nu al 6 jaar aan het aankloten met relaties. 6 jaar geleden woonde ik samen en van de een op de andere dag vertrok hij en kwam niet meer terug. Ik kocht het huis over en daar woon ik nu nog. Hij was een week later met een collega, het bleek al langer te spelen. Mijn relatie ervoor eindige ook met vreemdgaan.
Tussen deze samenwoon-relatie en deze laatste heb ik nog 1 relatie gehad van 1,5 jaar. Met een narcist (weet ik nu, snap nu ook waarom hij zo is), en dit was geen succes. Liegen, bedriegen en alles lag altijd aan mij.
Anyway, deze man waar het nog niet zo lang mee uit is, is de eerste die echt volledig weer voor me ging. Die ik echt vertrouwde. En ook hier is het vertrouwen, welliswaar op een ander vlak, beschaamd. Ik zit weer alleen met de brokstukken en weer kan ik puinruimen bij mezelf. Dit keer neem ik het hem niet kwalijk, wat hem is overkomen is niet leuk en is niet bewust zo gegaan. Maar ja, als iemand je per ongeluk schopt doet het toch pijn, nietwaar?
Ik zit er dus doorheen. Ben verdrietig dat ik weer met de pijn achterblijf. Baal dat iemand die ik relatief kort kende (paar maanden) me nu al langer verdriet doet dat dat ik hem uberhaupt heb gekend. Omdat hij me gewoon zo diep raakte duurt het ook langer lijkt het wel. Maar ja, daar heb ik nu niks aan.
Tel hier een winterdepressietje bij op en je kunt me nu echt opvegen. Ik kan de hele dag wel janken, word er gek van. Daarnaast baal ik van alles, word ik volgend jaar 32, wil ik dolgraag kinderen en ben nog geen stap verder dan 6 jaar geleden.
Mijn concrete vraag:
- hoe kom ik van mijn verdriet af? Leuke dingen doe ik wel, maar bij leuke dingen trekt mijn maag ook samen als ik er aan denk dat ik hoe dan ook alleen thuis kom, en bij alles mis ik die vent, verdorie! Ook blijf ik verdrietig over het feit dat ik nu al een paar jaar alleen ben en het niet opschiet met me.
- hoe kan ik de mannen weer vertrouwen? Alles wat ik aanga eindigt met verdriet. Vorig jaar ben ik in mijn uppie naar Amerika geweest en was ik gelukkiger dan nu. Maar ik kan toch niet altijd alleen blijven om pijn te ontlopen? Maar alles wat ik start met mannen eindigt in pijn, of heeft al verdriet in de relatie zelf.
Goed, een flinke klaagzang, dat begrijp ik, maar het is ook geschreven in een jankbui en die ben ik zo zat dat ik hoop op tips!
Liefs,
Vinyl
PS. ik ben van mezelf een heel vrolijk en positief iemand. Daarom baal ik ook zo van mezelf nu. Ik weet dat ik hier wel weer uitkrabbel hoor, dat is namelijk altijd nog zo geweest, dus daar ben ik niet bang voor. Alleen wil ik eigenlijk niet meer hoeven uitkrabbelen, niet steeds weer die tegenvallen. Maar ja....
Een tijdje terug heb ik in een topic geschreven over mijn zeer korte maar heel diepgaande relatie.
Ik had een man ontmoet die me werkelijk tot op het bot heeft geraakt, heeft ontroerd zoals nooit iemand eerder heeft gedaan. En dit was andersom ook zo. Samen lachen, huilen, beduust om wat ons overkwam.
Heel voorzichtig, na een paar keer flink belazerd geweest te zijn, durfte ik te geloven dat was ik meemaakte echt was. Dat er echt iemand was die me op handen droeg, me waardeerde om wie ik was en die geen uitvluchten nodig had maar echt mij liefhad om wie ik was.
Na een paar vreemdga-relaties en eentje met een man die me voorloog over van alles en nogwat was dit zo heerlijk. Daarnaast dachten we over heel veel dingen hetzelfde en was het gewoon goed. Voelde als thuiskomen. Dit klinkt allemaal heel zoet, maar het was gewoon goed. Ik kan er niks anders van maken.
Minpuntje: zijn scheiding liep nog.
Wat er toen gebeurde heb ik in mijn topic ook verteld: hij raakte overspannen. Trok het allemaal niet meer en de beerput ging open. Zijn vader is onlangs overleden en daar kon hij met zijn vrouw niet over praten, dus dat onverwerkte stuk kwam naar boven, samen met het verdriet om het feit dat zijn kinderen met gescheiden ouders op zouden groeien, de stress om het niet verkochte huis, het omgaan met zijn dominante ex, het feit dat hij te goed was voor deze wereld en over zich heen liet lopen. Anyway, ALLES kwam eruit. Hij zit in een diepe put en is daar nu mee bezig dmv therapie etc om daaruit te komen.
De scheiding is er inmiddels door, huis is nog niet verkocht en zijn therapie loopt.
En ik.. ben hem kwijt. Door deze ellende zat hij er helemaal doorheen, diep in de put en had hij alleen energie voor zichzelf en zijn herstel. Hij zat en zit ziek thuis. We hebben geen contact meer en ik moet ervanuit gaan dat het niet goed komt. Voorlopig kan hij geen relatie aan.
Nou ja, genoeg over hem, hier kom ik:
Ik zit er doorheen. En niet zo'n beetje ook. Ben verdrietig over het feit dat ik deze man kwijt ben geraakt en niet meer terug zal krijgen. Dat er eindelijk iemand was die ik zo vertrouwde, die me zo goed deed voelen, waar ik me zo bij thuis voelde, en die ben ik kwijt!
Verder ben ik nu al 6 jaar aan het aankloten met relaties. 6 jaar geleden woonde ik samen en van de een op de andere dag vertrok hij en kwam niet meer terug. Ik kocht het huis over en daar woon ik nu nog. Hij was een week later met een collega, het bleek al langer te spelen. Mijn relatie ervoor eindige ook met vreemdgaan.
Tussen deze samenwoon-relatie en deze laatste heb ik nog 1 relatie gehad van 1,5 jaar. Met een narcist (weet ik nu, snap nu ook waarom hij zo is), en dit was geen succes. Liegen, bedriegen en alles lag altijd aan mij.
Anyway, deze man waar het nog niet zo lang mee uit is, is de eerste die echt volledig weer voor me ging. Die ik echt vertrouwde. En ook hier is het vertrouwen, welliswaar op een ander vlak, beschaamd. Ik zit weer alleen met de brokstukken en weer kan ik puinruimen bij mezelf. Dit keer neem ik het hem niet kwalijk, wat hem is overkomen is niet leuk en is niet bewust zo gegaan. Maar ja, als iemand je per ongeluk schopt doet het toch pijn, nietwaar?
Ik zit er dus doorheen. Ben verdrietig dat ik weer met de pijn achterblijf. Baal dat iemand die ik relatief kort kende (paar maanden) me nu al langer verdriet doet dat dat ik hem uberhaupt heb gekend. Omdat hij me gewoon zo diep raakte duurt het ook langer lijkt het wel. Maar ja, daar heb ik nu niks aan.
Tel hier een winterdepressietje bij op en je kunt me nu echt opvegen. Ik kan de hele dag wel janken, word er gek van. Daarnaast baal ik van alles, word ik volgend jaar 32, wil ik dolgraag kinderen en ben nog geen stap verder dan 6 jaar geleden.
Mijn concrete vraag:
- hoe kom ik van mijn verdriet af? Leuke dingen doe ik wel, maar bij leuke dingen trekt mijn maag ook samen als ik er aan denk dat ik hoe dan ook alleen thuis kom, en bij alles mis ik die vent, verdorie! Ook blijf ik verdrietig over het feit dat ik nu al een paar jaar alleen ben en het niet opschiet met me.
- hoe kan ik de mannen weer vertrouwen? Alles wat ik aanga eindigt met verdriet. Vorig jaar ben ik in mijn uppie naar Amerika geweest en was ik gelukkiger dan nu. Maar ik kan toch niet altijd alleen blijven om pijn te ontlopen? Maar alles wat ik start met mannen eindigt in pijn, of heeft al verdriet in de relatie zelf.
Goed, een flinke klaagzang, dat begrijp ik, maar het is ook geschreven in een jankbui en die ben ik zo zat dat ik hoop op tips!
Liefs,
Vinyl
PS. ik ben van mezelf een heel vrolijk en positief iemand. Daarom baal ik ook zo van mezelf nu. Ik weet dat ik hier wel weer uitkrabbel hoor, dat is namelijk altijd nog zo geweest, dus daar ben ik niet bang voor. Alleen wil ik eigenlijk niet meer hoeven uitkrabbelen, niet steeds weer die tegenvallen. Maar ja....
donderdag 8 januari 2009 om 17:39
quote:Drift schreef op 07 januari 2009 @ 22:46:
[...]
Dat lijkt me lastig Tientje. Kan me voorstellen dat dat met name in relaties iets is waar je last van hebt. Ik zou het een kans geven hoor, je weet maar nooit.
Misschien heb je ergens eerder in dit topic wel gelezen dat ik zelf psycholoog ben. Ik moet eerlijk bekennen dat ik het mensen zelf nog nooit heb aangeraden maar dat komt denk ik ook omdat ik er zelf niet zo heel veel vanaf weet (en wat raad je dan aan he?! ). Ik heb mensen wel eens doorverwezen naar een lichaamsgerichte psycholoog en pas zelf technieken toe uit de Mindfullness Based therapie. In dat laatste geval leer je goed te luisteren naar allerlei signalen die je via je zintuigen binnenkrijgt. Doel is vaak beter leren luisteren naar je lijf en daarmee rust krijgen in je hoofd (heel kort door de bocht hoor).
Mijn vader is in behandeling geweest bij een haptotherapeut. Hij had last van rugklachten, dus heel wat anders, maar heeft ook totaal geen lichaamsgevoel. Het heeft hem wel geholpen.
Ik ben benieuwd naar je ervaringen.
Ik hoop ook dat het werkt, het leek me wel een redelijk nuchter type. En dat past dan wel weer bij mij
Snap ook werkelijk niet waarom ik zo'n hekel aan de spiegel heb, het is niet eens zo dat ik er uitzie als een gedrocht... Ach, zo heeft iedereen wat he
Ben ook benieuwd, ik laat het t.z.t nog wel eens weten!
[...]
Dat lijkt me lastig Tientje. Kan me voorstellen dat dat met name in relaties iets is waar je last van hebt. Ik zou het een kans geven hoor, je weet maar nooit.
Misschien heb je ergens eerder in dit topic wel gelezen dat ik zelf psycholoog ben. Ik moet eerlijk bekennen dat ik het mensen zelf nog nooit heb aangeraden maar dat komt denk ik ook omdat ik er zelf niet zo heel veel vanaf weet (en wat raad je dan aan he?! ). Ik heb mensen wel eens doorverwezen naar een lichaamsgerichte psycholoog en pas zelf technieken toe uit de Mindfullness Based therapie. In dat laatste geval leer je goed te luisteren naar allerlei signalen die je via je zintuigen binnenkrijgt. Doel is vaak beter leren luisteren naar je lijf en daarmee rust krijgen in je hoofd (heel kort door de bocht hoor).
Mijn vader is in behandeling geweest bij een haptotherapeut. Hij had last van rugklachten, dus heel wat anders, maar heeft ook totaal geen lichaamsgevoel. Het heeft hem wel geholpen.
Ik ben benieuwd naar je ervaringen.
Ik hoop ook dat het werkt, het leek me wel een redelijk nuchter type. En dat past dan wel weer bij mij
Snap ook werkelijk niet waarom ik zo'n hekel aan de spiegel heb, het is niet eens zo dat ik er uitzie als een gedrocht... Ach, zo heeft iedereen wat he
Ben ook benieuwd, ik laat het t.z.t nog wel eens weten!
donderdag 8 januari 2009 om 17:45
quote:Vinyl schreef op 08 januari 2009 @ 08:14:
Nou, bagger geslapen weer.
Kwam niet in slaap, malen, huilen. Hmmm... dat is weer voor het eerst. Denk dat de vermoeidheid weer toeslaat.
Veel malen over deze bovenstaande relatie. Gek hoe ik het soms kan accepteren en soms geen biet snap van wat er is gebeurd en hoe dingen in een paar weken zo kunnen veranderen.
Ik moet echt bijslapen dit weekend, want wil niet weer somber worden!
Maar goed, we zullen zien!Och meisje, wat vervelend voor je! Maar volgens mij is een terugval best normaal, niet teveel zorgen maken hoor... Vanavond lekker genieten en morgen uitslapen (f)
Nou, bagger geslapen weer.
Kwam niet in slaap, malen, huilen. Hmmm... dat is weer voor het eerst. Denk dat de vermoeidheid weer toeslaat.
Veel malen over deze bovenstaande relatie. Gek hoe ik het soms kan accepteren en soms geen biet snap van wat er is gebeurd en hoe dingen in een paar weken zo kunnen veranderen.
Ik moet echt bijslapen dit weekend, want wil niet weer somber worden!
Maar goed, we zullen zien!Och meisje, wat vervelend voor je! Maar volgens mij is een terugval best normaal, niet teveel zorgen maken hoor... Vanavond lekker genieten en morgen uitslapen (f)
donderdag 8 januari 2009 om 19:01
@ Vinyl, je bent gewoon een medisch wonder!
Hoop dat je dit weekend lekker bij kunt komen en dat ook je sombere gevoel dan weer een beetje wegzakt. En ik denk inderdaad dat dit soort kleine terugvalletjes er gewoon bijhoren, je bent ook maar een mens
@ Tientje, ik ben benieuwd hoe het zal gaan bij de haptotherapeut. Gewoon proberen en als het niks voor je blijkt te zijn weer lekker stoppen...
Hoop dat je dit weekend lekker bij kunt komen en dat ook je sombere gevoel dan weer een beetje wegzakt. En ik denk inderdaad dat dit soort kleine terugvalletjes er gewoon bijhoren, je bent ook maar een mens
@ Tientje, ik ben benieuwd hoe het zal gaan bij de haptotherapeut. Gewoon proberen en als het niks voor je blijkt te zijn weer lekker stoppen...
