In de hut van BabaYaga: lucht hier je hart en steun elkaar

Redcurls; het gaat tijd kosten, maar je komt er wel, echt!

@ Sandy, stop nu eens met alles en iedereen te manipuleren. Grow some balls. Alle mogelijkheden en kansen liggen voor je voor het oprapen, maar je kijkt enkel naar wat niet kan.

@Wanda; totaal herkenbaar. Want ook ‘niets doen’ is een actie. En de twijfel over eigen aandeel en interpretatie is een mindfuck. Geef het tijd om te laten bezinken.

Redcurls schreef: ↑

11-06-2021 15:27

Klopt das ook zo. Ik moet ook het gezinsbeeld wat ik had los gaan laten. Moeilijke eraan vind ik dat ik dat jaren had ivm onbeantwoorde kinderwens. Daarbij heb ik het gevoel dat hij dat nu met zn nieuwe vriendin start, dat doet ergens zeer. Maar eerlijk... Wil hem echt niet terug. Het is zoeken hoe nu wel en dat is met letterlijk vallen en opstaan. Ik heb gelukkig veel aan dit topic dat scheelt een hoop

Heel moeilijk is dat! Het is wel noodzakelijk omdat dit juist een ding is dat je relatie enorm kan ondergraven, het blijven hopen dat die ander toch een beetje in dat plaatje blijft passen. Voor mij was het plaatje ineens kapot toen mijn ex dat laatste stukje dat hij nog weleens goed deed, vader zijn, ook stuk liet vallen. Daar ben ik echt ziek van geweest. Had ik mezelf jaren weggecijferd zodat de kinderen in elk geval opgroeiden in een gezin, flikte hij dit. Alle moeite leek ineens voor niks en ik wilde die verloren tijd terug en tegelijk dat mooie plaatje terug. Heel pijnlijk!

Dat gezinsbeeld hebben is zo herkenbaar. Twijfelen aan jezelf ook. Voor mij kwam het ook zo onverwachts, midden in mijn zwangerschap. Een half jaar ervoor nog leuk plannen voor een tweede en fantaseren of het een meisje of jongen zou zijn. Ik had het mijn ex nooit vergeven als er iets met de baby was gebeurd door de stress die ik ervaren heb. Een van de redenen waarom ik de relatie heb afgebroken en hem ook niet meer terug wil. Hoe kan iemand zo egoïstisch zijn en alleen aan zichzelf denken.

@redcurls ik denk dat je jou ex uiteindelijk liever kwijt dan rijk bent. Het is alleen nog zo vers. En je meisje is ook nog zo klein. Hoe heb je het gedaan de eerste paar maanden alleen?

Ooit had ik ook zo veel verdriet over het mooie gezinnetje dat stuk is. Maar heel stom, oa door de film lilo en stitch, ben ik mijn gezinnetje veel meer gaan waarderen. (Het is een tekenfilm, over een buitenaards gecreëerd monstertje dat bij een klein zusje, lilo, en een grotere zus komt wonen, eerst gaat het nog vaak mis, maar later komt het allemaal goed en zijn ze blij dat ze familie zijn).
Want mijn gezinnetje voldoet dan niet aan het standaardplaatje van een vader, moeder, kinderen, maar het is wel degelijk een gezin. En ondanks alles wat mijn ex erover denkt te kunnen zeggen, het is een gelukkig gezin.
Er is geen ruzie, stress, spanningen.
Het gezin waarin ik opgroeide, voldeed volledig aan het plaatje, maar was zo rot achter de voordeur. En bij zoveeeeel gezinnen die ik ken, loopt er iemand op meest haar tenen voor de lieve vrede. Bij mij thuis hoeft niemand dat te doen.
En natuurlijk zijn er een paar gezinnen in mijn omgeving waar ik een blik achter de voordeur heb mogen werpen en waar het wel leuk is. Meestal wil ik dan nog niet ruilen, omdat er iemand workaholic is, er heel hard gewerkt moet worden voor het geld, er iemand een pittige ziekte heeft.
Maak jezelf niet gek met het plaatje van het mooie gezin dat je kwijt bent, en wees trots op het kleine gelukkige gezin dat je hebt of kunt maken.

Herkenbaar. Als ik niet deed wat hij wilde dan werd ik doodgezwegen en was de spanning in huis te snijden. En ik vrees wanneer dochter mondiger wordt en ouder dat hij dit lastige gedrag ook bij haar zal doen en bij die gedachte krimp ik al ineen. Want hij duldt geen weerwoord . Er is maar 1 waarheid. De zijne.

Plus ik wilde zo graag een gezin blijven. Tot ik realiseerde dat ik het allang alleen deed. Blijft het punt over dat ik een 5 jarig meisje daar naartoe moet sturen. Een vies huis zonder speelgoed of passende kleren. Maar het is allemaal niet genoeg om van mijn kant richting een rechter hard te maken dat ze er niet meer naartoe hoeft. Dus ik hoop dat zij zelf als ze groter is haar conclusie trekt. Ik doe het af met dat ze als er wat is ze dit met papa moet regelen want ik ben niet de baas in papa's huisje of andersom. Ik laat nooit blijken wat ik er van vind. Want anders weet ik wel weer hoe laat het is.

Op Sandy ga ik hier niet meer reageren. Ik weet werkelijk waar niet wat ze nou wil horen. Het is zeiken om het zeiken geworden en de hiaten en tegenstrijdigheden worden langzaam maar zeker dusdanig groot dat ik het gevoel heb dat we het tegen Jeckyll en Hyde hebben.

sandy1974 schreef: ↑

10-06-2021 14:46

Benodigde stukken liggen bij hem in de kast, opvragen kost 300 euro aan advocaat en formulier kosten.
I

och jezus. Je hebt een ton op de bank en niks te klagen financieel. Dan ga je nog de strijd opzoeken.

Ik kom net thuis uit mijn werk, en dacht ff lezen op viva. O leuk, er is weer geschreven! Ik ben benieuwd hoe het met iedereen gaat.

Ik begon bij blz 98, ben nu op 102 en het enige wat ik lees is gezeik van Sandy. Weet je wat ik nou zo graag zou willen? Dat we hier es ophielden om daar zoveel energie in te steken.

Sandy lijkt te functioneren op het niveau van een 10 jarige. Mist abstractieniveau en is emotioneel absoluut onrijp. En bij tijd en wijle is het net een drammende, jankende kleuter. "ja maar hij...."
ik ben er schijtziek van. En heb geen zin om op mijn normale redelijk vriendelijke en best genuanceerde manier te schrijven. Ik heb heel veel empathie, echt. Ik ben begeleider in de psychiatrie en mensen luchten hart en delen dingen met mij die ze nog nooit gedeeld hebben, huilen die nooit huilen.
Maar JIj! Hou toch es op met je gezeik en gezuig. Met drama maken en ruzie zoeken. Verongelijkte kleuter zo gedraag je je, echt . En als ik nu een ban krijg of zoiets, so be it. Het moet een keer gezegd worden. Of in ieder geval, ik wil het een keer zeggen.

Jij hebt het niks beroerder dan de meesten hier. Eerlijk gezegd heb je het in een aantal opzichten een heel stuk beter, jij hebt geen geldzorgen en ook nooit gehad.
Als we toch gaan vergelijken zoals jezelf ook altijd doet, Ik heb jarenlang keihard gewerkt in mijn relatie, was kostwinner met mijn zorginkomen. Werkte 4 dagen door de week, deed de hele huishouding, boodschappen, koken, administratie en ook nog dingen voor mijn mans werk, en pakte dan nog een dienstje op zondagochtend om geld te hebben. Ben er uit gekomen met een schuld. Niet dat dat nou zo slim was, maar wat heb jij gedaan? In je luxe huis zitten huisvrouw spelen en genieten van het geld wat je man verdiende of wat je uit je familie hebt mee gekregen? Echt, je lijkt wel een verwend kind. Iedereen moet voor jou er zijn, zelfs je kinderen. En ruzie maken met je man. Waar 2 vechten hebben 2 schuld.
Geweld is altijd slecht. Maar het is niet altijd de schuld van de man alleen hoor. Er zijn ook echt vrouwen die geen grens accepteren en doorgaan met zuigen.

Hou op met janken en doe wat aan jezelf. Het is toch bizar dat een heel forum vrouwen het daar over heeft op een lieve vriendelijke manier veelal en dat er bij jou maar geen kwartje valt. Ik ben er klaar mee. Ga lekker zeiken over de jas van je kind en de kaas op het aanrecht. En dan later weer over je vervelende kinderen die het jou, zielige zielige Sandy, zo moeilijk maken.
Weet je wie er zielig is. Jouw 16 jarige. En jou 13jarige. Met 2 van die #$# ouders.

En wij hier, laten we stoppen met boter aan de galg smeren. Laten we redcurls een hart onder riem steken en mee boos worden op haar ex. Laten we Lila steunen als de 2-strijd pijn doet of de baby veel huilt. Laten we Bloem en Caro vragen hoe het gaat nu en of de rechter al een uitspraak heeft gedaan en of ze het nog een beetje volhouden.
Die zitten er al jaren in Sandy, heb je daar al eens aan gedacht? Gokje : nee.
Laten we Heks haar wijze woorden lezen en daarvoor danken en daaruit de les leren dat het beter wordt. Laten we Kuikentje tips geven voor een huis en steun geven nu het zo spannend is. Patatfriet idem. Upendown die er ook nog middenin. Sorry als ik een naam niet noem, ik lees jullie wel allemaal.
Allemaal vrouwen die ook jankend en kotsend op de grond hebben gelegen of nog liggen, maar die toch aandacht voor een ander hebben en oog voor hun kinderen. Die verder gaan, jankend en wel en dan ook weer kunnen lachen. Of in eventjes niet huilen. Die naar hun eigen aandeel durven kijken. Want we waren er allemaal bij in onze eigen relatie.

@shug dankjewel

@lila het lastige is dat we de eerste maanden ook nog wel als team functioneerde. We gingen oktober uit elkaar en ben januari verhuisd. Hij kwam vaak effe bakkie doen of samen eten. Helaas is dat verpest omdat ik sinds pasen door had dat hij met die ene vrouw gewoon verder aan het gaan was, sinds kort is het officieel en ben ik er klaar mee. Nu zien we elkaar als we de kleine over en weer brengen. Ik zie en spreek hem het liefst zo min mogelijk. Overal zie ik in mn hoofd dat vreselijke mens bij.

@Lotus jeetje wat verdrietig, ben je ineens al die tijd kwijt en voor wat? Hel heftig en vreselijk zuur.

@bloem mooi voorbeeld, ik vind het vormen van ons mini gezin nog moeilijk te zien omdat juist ik het gezinsplaatje ook zag in gezamenlijk op pad of vakantie. Tuurlijk kan ik dat samen met baby en ga dat ook zeker doen maar het voelt ergens eenzaam, misschien beetje triest? Zal moeten groeien en ook door ervaring op te doen.

Wat ik eenzaam vind is dat die kleine zich snel ontwikkeld, zit je dan in je huisje dat alleen te ervaren en je deelt het via app/foto's /filmpjes, voelt gewoon rot. Ook dat zal moeten wennen

WandaVision schreef: ↑

11-06-2021 18:56

Herkenbaar. Als ik niet deed wat hij wilde dan werd ik doodgezwegen en was de spanning in huis te snijden. En ik vrees wanneer dochter mondiger wordt en ouder dat hij dit lastige gedrag ook bij haar zal doen en bij die gedachte krimp ik al ineen. Want hij duldt geen weerwoord . Er is maar 1 waarheid. De zijne.

...

...

Dat is heel dubbel, ja. Mijn jongste was 5, mijn oudste 12 toen wij uit elkaar gingen, en een jaar of 11, 12 blijkt de leeftijd te zijn dat kinderen zich voor het eerst echt bewust worden van of ze gelukkig zijn en hun gezinssituatie. Bij alledrie ging het dus rond die leeftijd langzaam steeds minder want inderdaad: dan komt er weerwoord, kritiek, vragen.

Dus toen ze mij wat observaties gaven vanuit henzelf die ik ook had gehad, ging er aan de ene kant iets binnen me van: JA! en tegelijk het besef hoe triest dit was voor een kind, erachter komen dat je vader niet zo'n held is die hij hoort te zijn. Misschien iets voor jou om je op voor te bereiden... Het is altijd minder erg als je weet dat het komt.

Tot die leeftijd had ik ook die ervaring dat ze bij hem niks om handen hadden en ongewassen terug kwamen en dat je daar weinig aan kunt doen behalve ze zelfredzamer maken. Ik hoopte altijd dat hij hulp zou zoeken of spontaan eens een lichtje zou zien maar inmiddels weet ik dat het hopeloos is en weet ik eigenlijk niet hoe ik de kinderen verder nog kan helpen alsnog iets van een waardevolle band met hem op te laten bouwen. Hij steekt er 0 energie in, komt zijn afspraken niet na, is niet geïnteresseerd, probeert ze steeds levenswijzen op te dringen zonder enig respect voor hun eigen kijk op het leven.

Ik weet zeker dat ze hier de rest van hun leven last van gaan krijgen en ik kan er weinig aan doen behalve er wel voor hun zijn en een warm nest voor ze houden waar ze in hun waarde gelaten worden.

lotus77 schreef: ↑

11-06-2021 19:37

Dat is heel dubbel, ja. Mijn jongste was 5, mijn oudste 12 toen wij uit elkaar gingen, en een jaar of 11, 12 blijkt de leeftijd te zijn dat kinderen zich voor het eerst echt bewust worden van of ze gelukkig zijn en hun gezinssituatie. Bij alledrie ging het dus rond die leeftijd langzaam steeds minder want inderdaad: dan komt er weerwoord, kritiek, vragen.

Dus toen ze mij wat observaties gaven vanuit henzelf die ik ook had gehad, ging er aan de ene kant iets binnen me van: JA! en tegelijk het besef hoe triest dit was voor een kind, erachter komen dat je vader niet zo'n held is die hij hoort te zijn. Misschien iets voor jou om je op voor te bereiden... Het is altijd minder erg als je weet dat het komt.

Tot die leeftijd had ik ook die ervaring dat ze bij hem niks om handen hadden en ongewassen terug kwamen en dat je daar weinig aan kunt doen behalve ze zelfredzamer maken. Ik hoopte altijd dat hij hulp zou zoeken of spontaan eens een lichtje zou zien maar inmiddels weet ik dat het hopeloos is en weet ik eigenlijk niet hoe ik de kinderen verder nog kan helpen alsnog iets van een waardevolle band met hem op te laten bouwen. Hij steekt er 0 energie in, komt zijn afspraken niet na, is niet geïnteresseerd, probeert ze steeds levenswijzen op te dringen zonder enig respect voor hun eigen kijk op het leven.

Ik weet zeker dat ze hier de rest van hun leven last van gaan krijgen en ik kan er weinig aan doen behalve er wel voor hun zijn en een warm nest voor ze houden waar ze in hun waarde gelaten worden.

Wat je beschrijft lijkt mijn ex wel. Toen de kids nog naar hem toegingen werd er ook niet naar ze omgekeken. Ze werden 's ochtends buiten gezet met de woorden ga maar lekker buitenspelen. En na t avondeten alle 6 de kids gelijk naar bed.

Ex wil de kids niet meer zien, is 300 km verderop verhuisd, dit jaar is hun huis klaar in haar geboorteland en dan vertrekken ze. Zijn partner werd "compleet overspannen" en trok de drukte van 6 kids niet meer als onze kids bij hun waren. Hij belt ze nooit, appt ze nooit. De laatste keer dat ik hem belde en smeekte om interesse te tonen in ZIJN kinderen (nadat zijn zus het ook al had geprobeerd) kreeg ik de volle laag, dat ik maar eens moest snappen dat hij een NIEUW gezin heeft en "jullie" (kids en ik) door moeten gaan met je eigen leven.

Sindsdien doe ik geen moeite meer, zijn de kids ook opgehouden met hem te bellen/appen want hij reageerde toch nooit. Oudste heeft zijn nummer al een halfjaar geleden uit zn tel. verwijderd.

En hoe zeer ik mn best ook doe om ze bij mij wel gewenst te laten voelen en ze een warm nest te geven, ik denk dat ze later echt issues, mss wel gedragsproblemen gaan krijgen door het ontbreken van hun vader.

Ik ben hier echt bang voor net als jij, Lotus.

Edit: ik heb gelukkig geen 6 kids hoor, 2 van mij, 3 van de new wife en 1 van hun samen

@Redcurls ik weet niet precies hoe ik het moet uitleggen maar hoop dat het voor jou eerder "wennen" is om alles alleen te moeten doen omdat je niet beter weet. Dat is misschien een geluk bij een ongeluk omdat je er wel sterker uitkomt dan veel andere alleenstaande moeders. Dat bedoel ik niet onaardig maar het maakt je sneller zelfstandig dan de rest. Petje af voor jou!

Joelle1980 schreef: ↑

11-06-2021 19:57

En hoe zeer ik mn best ook doe om ze bij mij wel gewenst te laten voelen en ze een warm nest te geven, ik denk dat ze later echt issues, mss wel gedragsproblemen gaan krijgen door het ontbreken van hun vader.

Ik ben hier echt bang voor net als jij, Lotus.

Kijk, en hoewel mijn situatie anders is, want vader juist veel té betrokken, zo doorgeschoten betrokken dat hij alle hulpverlening blokkeert en frustreert en met zijn negativiteit en militarisme de kinderen bij zichzelf weggejaagd heeft... Ben ik, als ik zulke exen dan weer lees, toch wel blij. Blij dat we maar 400 m uit elkaar wonen, waardoor het onder normale omstandigheden heel makkelijk zou zijn om op en neer te gaan. Blij dat er geen anderen in het spel waren (en zijn, hoewel dat nu zes jaar natuurlijk prima zou zijn). Blij dat ik een lieve en betrokken schoonfamilie heb, die pal achter mij en de kinderen staan. Blij dat ik een fijne baan heb, waarmee ik genoeg verdien om mijn eigen hypotheek èn die flinke hap partneralimentatie te betalen. Blij dat de hulpverlening achter mij staat en ondanks alle klachten- en bezwaarprocedures van ex toch probeert om ons zo veel mogelijk te helpen en te ondersteunen. Blij met dit topic, omdat het zo fijn is om gelezen en gesteund te worden.

En ondanks alles wat ex mij ‘aandoet’ hoop ik daarom dat het toch gaat lukken hier om een manier van contact te vinden waarmee de kinderen uit de voeten kunnen met hun vader. Ik gun ze zo dat ze eens een dagje met hem op pad kunnen, visje eten, bootje varen. Dat ze in de zomervakantie een paar dagen met hem weg kunnen. Dat hij zijn belofte nakomt om twee seizoenskaarten te kopen voor de FC zodat hij met zijn zoon naar voetbal kan (hoewel het wel krom is dat hij dan met één zoon wil en blijkbaar niet met de andere). Dat hij langskomt als ze jarig zijn. Dat ze hem trots kunnen bellen als ze een goed cijfer gehaald hebben.
Dát gun ik mijn kinderen zo, en zelfs ex gun ik dat.
Als hij maar zou accepteren dat je van pubers niet verwachten dat ze zich laten drillen, als hij eens sámen zou werken met de hulpverlening in plaats van klachtenprocedures te starten, als hij maar in staat zou zijn om te zien hoeveel goeds er eigenlijk in zíjn leven is...
Ik heb maar weinig hoop dat het gaat lukken, maar ik ben blij dat de rechter nu toch hulpverlening voor het contact tussen vader en kinderen afdwingt. Wie weet, wie weet... gaat dat mijn kinderen toch weer een beetje normaler contact opleveren met hun vader. Het is en blijft hun vader en ik ben ervan overtuigd dat hij, op zijn onhandige manier, heel veel van zijn kinderen houdt. En dáárin hebben mijn kinderen het beter dan bij een lapzwans die zegt dat zijn bloedeigen kinderen ‘door moeten gaan met hun eigen leven’. Dat is ècht erg.

Bloem, heb je al een plan de campagne voor volgende week?

Iedereen, !

Joelle1980 schreef: ↑

11-06-2021 19:57

Wat je beschrijft lijkt mijn ex wel. Toen de kids nog naar hem toegingen werd er ook niet naar ze omgekeken. Ze werden 's ochtends buiten gezet met de woorden ga maar lekker buitenspelen. En na t avondeten alle 6 de kids gelijk naar bed.

Ex wil de kids niet meer zien, is 300 km verderop verhuisd, dit jaar is hun huis klaar in haar geboorteland en dan vertrekken ze. Zijn partner werd "compleet overspannen" en trok de drukte van 6 kids niet meer als onze kids bij hun waren. Hij belt ze nooit, appt ze nooit. De laatste keer dat ik hem belde en smeekte om interesse te tonen in ZIJN kinderen (nadat zijn zus het ook al had geprobeerd) kreeg ik de volle laag, dat ik maar eens moest snappen dat hij een NIEUW gezin heeft en "jullie" (kids en ik) door moeten gaan met je eigen leven.

Sindsdien doe ik geen moeite meer, zijn de kids ook opgehouden met hem te bellen/appen want hij reageerde toch nooit. Oudste heeft zijn nummer al een halfjaar geleden uit zn tel. verwijderd.

En hoe zeer ik mn best ook doe om ze bij mij wel gewenst te laten voelen en ze een warm nest te geven, ik denk dat ze later echt issues, mss wel gedragsproblemen gaan krijgen door het ontbreken van hun vader.

Ik ben hier echt bang voor net als jij, Lotus.

Edit: ik heb gelukkig geen 6 kids hoor, 2 van mij, 3 van de new wife en 1 van hun samen

Dat klinkt echt vreselijk voor jullie kinderen... Dat je kind zo moedeloos is dat ie het telefoonnummer van zijn vader niet meer hoeft. Dat vader niet beseft dat hij deel hoort te zijn van hun "eigen" leven. Sommige mensen lijken gewoon op een andere trein te kunnen springen en doei.

Dat gevoel dat je je kinderen geeft daarmee, dat dragen ze hun leven bij zich, eigen ervaring (mijn moeder overleed en mijn vader nam dus vrouw 2.0 en is gewoon op alle mogelijke manieren van ons af gekomen) en ik zie het nu dus ook bij met name onze jongste.

Ik heb gelukkig nu een lieve vriend die alle mogelijke moeite doet voor mijn kinderen, die meegaat naar opvoeringen, uitreikingen, verjaardagen om hen laat draaien. Ik hoop echt dat ze dat óók meekrijgen in hun ontwikkeling.

Ik heb van dichtbij meegemaakt hoe kinderen zich kunnen voelen als hun vader geen of matig contact wilt. Mijn ex-zwager kijkt, sinds hij een andere vrouw en kinderen heeft, niet meer om naar mijn nichtjes. Mijn zus doet er alles aan om ze te geven wat ze kan en bovenal veel liefde. Ze komen met regelmaat bij mij en mijn ouders over de vloer en logeren ook vaak. Het zijn nu pubers en ze missen hun vader, maar doordat hun moeder en mijn familie ze een warm nest bieden, voelen ze het niet zo meer. Dit zeggen zijzelf.
Ik hoop dat jullie ook een netwerk hebben waar jullie en jullie kinderen op terug kunnen vallen. Het is geen vervanging van, maar voor mijn nichtjes maakt dat heel veel goed.

Redcurls schreef: ↑

11-06-2021 19:33

@lila het lastige is dat we de eerste maanden ook nog wel als team functioneerde. We gingen oktober uit elkaar en ben januari verhuisd. Hij kwam vaak effe bakkie doen of samen eten. Helaas is dat verpest omdat ik sinds pasen door had dat hij met die ene vrouw gewoon verder aan het gaan was, sinds kort is het officieel en ben ik er klaar mee. Nu zien we elkaar als we de kleine over en weer brengen. Ik zie en spreek hem het liefst zo min mogelijk. Overal zie ik in mn hoofd dat vreselijke mens bij.

Wat ik eenzaam vind is dat die kleine zich snel ontwikkeld, zit je dan in je huisje dat alleen te ervaren en je deelt het via app/foto's /filmpjes, voelt gewoon rot. Ook dat zal moeten wennen

Ik vrees dat ergens ook mijn toekomst is, aangezien hij nog met haar spreekt. Het doet pijn , maar ik hoef hem niet meer. Ze mag hem hebben, want achteraf is hij niet de man waar ik ooit verliefd op werd.

Lila2588 schreef: ↑

11-06-2021 21:32

Ik heb van dichtbij meegemaakt hoe kinderen zich kunnen voelen als hun vader geen of matig contact wilt. Mijn ex-zwager kijkt, sinds hij een andere vrouw en kinderen heeft, niet meer om naar mijn nichtjes. Mijn zus doet er alles aan om ze te geven wat ze kan en bovenal veel liefde. Ze komen met regelmaat bij mij en mijn ouders over de vloer en logeren ook vaak. Het zijn nu pubers en ze missen hun vader, maar doordat hun moeder en mijn familie ze een warm nest bieden, voelen ze het niet zo meer. Dit zeggen zijzelf.
Ik hoop dat jullie ook een netwerk hebben waar jullie en jullie kinderen op terug kunnen vallen. Het is geen vervanging van, maar voor mijn nichtjes maakt dat heel veel goed.

Fijn om te lezen dat het, dankzij je zus, opa en oma en jou goed gaat met je nichtjes! Het is inderdaad dan wel geen vervanging voor hun vader maar ze voelen zich geliefd toch? Mijn kids zijn ook regelmatig bij mn ouders, zus en ex-schoonouders- en schoonzus. Ex heeft ook het contact met zijn familie op een zeer laag pitje gezet cq laat ook aan hun niks meer horen maar ik ben er nog vaak met de kids.

@fifty ik zie nu pas jouw bericht, moet er wel om lachen hoop frustratie komt er uit, maar je hebt wel gelijk

Redcurls schreef: ↑

11-06-2021 22:49

@fifty ik zie nu pas jouw bericht, moet er wel om lachen hoop frustratie komt er uit, maar je hebt wel gelijk

Ze zegt wat velen denk ik hadden willen zeggen. Ik wel iig. Na o.a. dakloos geweest te zijn een tijdje. En alles zelf te betalen voor kind.

WandaVision schreef: ↑

11-06-2021 23:08

Ze zegt wat velen denk ik hadden willen zeggen. Ik wel iig. Na o.a. dakloos geweest te zijn een tijdje. En alles zelf te betalen voor kind.

Jeetje dat is zeker heftig, kan een ander dan verwaand overkomen he. Maar ze zegt wat vele denken, ik negeerde het hele gedoe daarom al een tijdje, toch barst dan een x de bom

@joelle wat verdrietig voor je kids, ik snap gewoon niet dat een vader zo met zijn kinderen kan omgaan en al helemaal niet dat hij zegt ga door met je leven. Vreselijk harteloos, in en in triest.
Fijn dat er verder wel veel lieve mensen in je kinderen hun leven zijn.

@lotus wat schrijf je treffend hoe het hier ook gaat.

Er is daar niks hij doet niks en ze zegt nu al dat ze het hele weekend binnen zit en niks doet en dat papa niks wil. Papa zit in zijn stoel. Sjokt er alleen uit om eten te maken of om te roken op de gang. Voor de rest hangt ie in die stoel het enige speelgoed wat ze heeft is wat er jaren geleden is blijven liggen toen ik uiteindelijk ging. En ik krijg alles zo mee. Dat ene weekend in de twee weken is al teveel om gewoon wat leuks te doen en het enige uitje is een rondje Albert Heijn waar ze donuts krijgt. Hier krijgt ze alleen volkoren producten en let ik constant op vanwege constipatie. En elke keer als ze daar is geweest kan ik na een weekend junkfood en nergens op letten opnieuw beginnen. Ze valt ook terug in gedrag. Ik lever een kleuter in en krijg een soort baby/kleuter terug. Ze kletst dan ineens in een maf brabbeltaaltje. Ik ben dolblij met mijn lieve kind maar kan me wel voor de kop slaan dat ik dit exemplaar als vader voor haar heb gekozen.

Ik heb dit bericht gestaft, was niet de eerste zag ik.
Wat ontzettend naar om iemand die verdriet heeft op een zo vreselijk kwetsende manier onderuit te trappen.
I

fifty schreef: ↑

11-06-2021 19:22

och jezus. Je hebt een ton op de bank en niks te klagen financieel. Dan ga je nog de strijd opzoeken.

Ik kom net thuis uit mijn werk, en dacht ff lezen op viva. O leuk, er is weer geschreven! Ik ben benieuwd hoe het met iedereen gaat.

Ik begon bij blz 98, ben nu op 102 en het enige wat ik lees is gezeik van Sandy. Weet je wat ik nou zo graag zou willen? Dat we hier es ophielden om daar zoveel energie in te steken.

Sandy lijkt te functioneren op het niveau van een 10 jarige. Mist abstractieniveau en is emotioneel absoluut onrijp. En bij tijd en wijle is het net een drammende, jankende kleuter. "ja maar hij...."
ik ben er schijtziek van. En heb geen zin om op mijn normale redelijk vriendelijke en best genuanceerde manier te schrijven. Ik heb heel veel empathie, echt. Ik ben begeleider in de psychiatrie en mensen luchten hart en delen dingen met mij die ze nog nooit gedeeld hebben, huilen die nooit huilen.
Maar JIj! Hou toch es op met je gezeik en gezuig. Met drama maken en ruzie zoeken. Verongelijkte kleuter zo gedraag je je, echt . En als ik nu een ban krijg of zoiets, so be it. Het moet een keer gezegd worden. Of in ieder geval, ik wil het een keer zeggen.

Jij hebt het niks beroerder dan de meesten hier. Eerlijk gezegd heb je het in een aantal opzichten een heel stuk beter, jij hebt geen geldzorgen en ook nooit gehad.
Als we toch gaan vergelijken zoals jezelf ook altijd doet, Ik heb jarenlang keihard gewerkt in mijn relatie, was kostwinner met mijn zorginkomen. Werkte 4 dagen door de week, deed de hele huishouding, boodschappen, koken, administratie en ook nog dingen voor mijn mans werk, en pakte dan nog een dienstje op zondagochtend om geld te hebben. Ben er uit gekomen met een schuld. Niet dat dat nou zo slim was, maar wat heb jij gedaan? In je luxe huis zitten huisvrouw spelen en genieten van het geld wat je man verdiende of wat je uit je familie hebt mee gekregen? Echt, je lijkt wel een verwend kind. Iedereen moet voor jou er zijn, zelfs je kinderen. En ruzie maken met je man. Waar 2 vechten hebben 2 schuld.
Geweld is altijd slecht. Maar het is niet altijd de schuld van de man alleen hoor. Er zijn ook echt vrouwen die geen grens accepteren en doorgaan met zuigen.

Hou op met janken en doe wat aan jezelf. Het is toch bizar dat een heel forum vrouwen het daar over heeft op een lieve vriendelijke manier veelal en dat er bij jou maar geen kwartje valt. Ik ben er klaar mee. Ga lekker zeiken over de jas van je kind en de kaas op het aanrecht. En dan later weer over je vervelende kinderen die het jou, zielige zielige Sandy, zo moeilijk maken.
Weet je wie er zielig is. Jouw 16 jarige. En jou 13jarige. Met 2 van die #$# ouders.

En wij hier, laten we stoppen met boter aan de galg smeren. Laten we redcurls een hart onder riem steken en mee boos worden op haar ex. Laten we Lila steunen als de 2-strijd pijn doet of de baby veel huilt. Laten we Bloem en Caro vragen hoe het gaat nu en of de rechter al een uitspraak heeft gedaan en of ze het nog een beetje volhouden.
Die zitten er al jaren in Sandy, heb je daar al eens aan gedacht? Gokje : nee.
Laten we Heks haar wijze woorden lezen en daarvoor danken en daaruit de les leren dat het beter wordt. Laten we Kuikentje tips geven voor een huis en steun geven nu het zo spannend is. Patatfriet idem. Upendown die er ook nog middenin. Sorry als ik een naam niet noem, ik lees jullie wel allemaal.
Allemaal vrouwen die ook jankend en kotsend op de grond hebben gelegen of nog liggen, maar die toch aandacht voor een ander hebben en oog voor hun kinderen. Die verder gaan, jankend en wel en dan ook weer kunnen lachen. Of in eventjes niet huilen. Die naar hun eigen aandeel durven kijken. Want we waren er allemaal bij in onze eigen relatie.

Dan heb je overduidelijk het topic niet gevolgd janco.

Janco schreef: ↑

12-06-2021 08:38

Ik heb dit bericht gestaft, was niet de eerste zag ik.
Wat ontzettend naar om iemand die verdriet heeft op een zo vreselijk kwetsende manier onderuit te trappen.
I

Ik snap die post wel hoor.
Soms is zoet of lief praten weleens klaar.
Ik kon me er wel in vinden.
Leuk is het niet nee, maar de hele situatie is niet leuk en Sandy heeft daar een net zo groot aandeel in als haar ex, en alleen zijzelf kan haar eigen gedrag veranderen.
Misschien dringt dat zo eens tot haar door. Wie gaat er nou aan de deur als je midden in een vechtscheiding zit en je daar nota bene al een aangifte tegen je van hebt liggen?! Waanzin.

Janco schreef: ↑

12-06-2021 08:38

Ik heb dit bericht gestaft, was niet de eerste zag ik.
Wat ontzettend naar om iemand die verdriet heeft op een zo vreselijk kwetsende manier onderuit te trappen.
I

Heb je het topic ook gevolgd?
We hebben hier met zijn allen geprobeerd om Sandy te helpen wat meer zelfinzicht te geven en de post van Fifty is er maar één van vele met hetzelfde doel. In de context van het topic is het volstrekt geen rare post. Ik hoop dat de mods ook meer lezen dan alleen de losse post!!