In de war... wat als ik een fout heb gemaakt?

Altijd fijn om hier al die herkenbare berichten te lezen. Nu toch maar mijn eigen verhaal plaatsen want ik zit met een ontzettende knoop in m’n maag.



Eind januari heb ik een hele leuke jongen leren kennen. We spraken af en hebben een super avond gehad, sindsdien veel smsjes over en weer, steeds vaker afgesproken, elkaar verteld hoe leuk we elkaar wel niet vonden. Toch begon er ineens iets te knagen bij mij. Misschien was dit het toch niet helemaal voor mij. Kleine dingen begonnen me te irriteren. Heb hem wel al snel eerlijk over mijn twijfels verteld. Hij herkende het wel… zei dat we misschien niet zo goed bij elkaar pasten. Toen wilde ik de knoop al snel doorhakken. Als ik het gevoel heb dat iemand niet geheel voor mij wil gaan wil ik er mee stoppen voordat het te pijnlijk wordt. We hadden al een weekendje weg gepland voor de maand erna dus afgesproken dat we dat nog wel gingen doen en dat dat de laatste keer zou zijn. Op dat moment hadden we er allebei vrede mee. In de tussentijd elkaar nog wel gezien en gesproken, en het was altijd leuk.



Afgelopen weekend was het dan zover, ons laatste samenzijn. En het was net een film, zo geweldig als het tussen ons was. Helemaal romantisch, veel gelachen samen, geweldige sex… En toen naderde het einde. Stilzwijgend naast elkaar. Een voorzichtig: ‘het lijkt wel of het steeds leuker tussen ons wordt’. Maar ik wilde niet terugkrabbelen, we hadden dit nu eenmaal besloten. Toen ik thuis kwam en de deur achter me dichttrok kon ik alleen maar janken en als een zombie op de grond zitten. Een half uur later krijg ik een smsje van hem. Dat ie het er een stuk zwaarder mee heeft dan gedacht en zich afvraagt waarom we dit eigenlijk zo doen. Dat hij hoopt dat het snel beter met me zal gaan.

Ik moet er constant aan denken, word er knettergek van. Waarom stoppen we eigenlijk met iets dat nu zo mooi lijkt?

Misschien is het gewoon verlatingsangst? Zie ik het niet in het juiste perspectief en lijkt het alleen mooier omdat het nu voorbij is? Of maak ik een grote fout door hiermee te willen kappen?



Aan de ene kant zou ik nu op m’n fiets willen springen en naar hem toe gaan. Aan de andere kant vind ik dat we niet meer terug kunnen aangezien ik eerder met m’n nuchtere verstand heb besloten het te stoppen.



Hoop echt dat iemand een goede tip heeft of haar ervaringen met me wil delen want ik voel me ontzettend in de war.

Ben zeker nog niet naar bed. Net opgehangen na een lang gesprek. Allebei huilend aan de telefoon. Hij wil het niet meer proberen. Denkt dat het heel leuk zou kunnen zijn, maar hij wil me geen pijn meer doen. Ik snap niks van mannen. Vriendin gebeld. Zij zegt dat hij hier nog spijt van zal krijgen. In ieder geval gaan we zaterdag stappen (ik & vriendin). Ik wil dit vergeten. Wat een k*tzooi.