Relaties
alle pijlers
In één klap mijn zus kwijt
dinsdag 26 januari 2010 om 19:21
Een paar weken geleden ben ik mijn zus verloren.
Ze is tijdens onze wintersportvakantie waar we met mijn man en nog twee vrienden waren, plotsklaps in elkaar gezakt. Mijn man was vrijwel direct bij haar en de hulpdiensten ook, maar ze was in één keer weg. Oorzaak: aneurysma in haar hoofd. Gelukkig heeft ze niet geleden of pijn gehad. Ze was er gewoon direct niet meer.
Het verdriet is enorm. Het is de eerste keer dat ik dat ik iemand moet missen waar ik om geef, en dan meteen één van de belangrijkste personen in mijn leven. Oma's, opa's, ik ken dat allemaal niet. Mijn familie bestaat nu nog maar uit mijn moeder en broer. That's it.
Ik ben wel al heel lang gelukkig met mijn man, hij is nu dan ook mijn steun en toeverlaat. Ook hij is stuk van verdriet want hij was ook erg gesteld op mijn zus.
Heel pijnlijk is ook dat ik vijf maanden zwanger ben, en mijn zus en ik hadden afgesproken dat zij erg actief betrokken zou worden bij ons kindje. Dit omdat zij 38 was en weinig kans had op een eigen kindje nog (ze was single en kinderloos terwijl ze wel zo graag een eigen gezinnetje wilde). Zo kon zij het toch een beetje meemaken.
Gisteren hadden we de 20 weken echo. Hierop was te zien dat het een jongetje wordt. Oorspronkelijk zou mijn zus meegaan naar deze echo. Naast het geluk dat je voelt als je weet dat je kindje er gezond uitziet en een jongen wordt, voelde ik keihard de pijn van het gemis van mijn zus hierbij. Ze heeft niet eens meer mogen weten dat het een jochie zou worden.
Af en toe weet ik niet waar ik het zoeken moet nu. Aan de ene kant weet je: de natuur is hard en zo gaat het af en toe. Aan de andere kant is er het ongeloof dat dit zomaar kan gebeuren. Mijn zus was altijd heel gezond. Nul voortekenen dat dit zou kunnen gebeuren. We hebben nog foto's van haar vlak voor haar inklappen, waarop ze hardop lachend staat.
Ik voel vooral enorme spijt. Plaatsvervangende spijt voor haar: dat ze pas 38 was en net uit een moeilijke periode geklommen was. Ik had haar nog zoveel gegund. Ze was altijd vrolijk en positief.
Spijt dat ons kindje nu een lieve tante moet missen. Spijt dat wij haar moeten missen. Spijt en verdriet.
Zijn er hier meer mensen die iets soortgelijks hebben meegemaakt en me een beetje hoop kunnen geven?
Verdriet moet slijten zeggen ze. Maar zoals ik het nu voel, weet ik het niet. Ik weet dat ik door moet voor het kindje en zal dit zeer zeker ook doen, hij mag hier zeker niet onder gaan lijden. Maar af en toe weet ik het niet meer...
Ik ben niet alleen mijn zus maar ook het vertrouwen in het leven een beetje kwijt.
Ze is tijdens onze wintersportvakantie waar we met mijn man en nog twee vrienden waren, plotsklaps in elkaar gezakt. Mijn man was vrijwel direct bij haar en de hulpdiensten ook, maar ze was in één keer weg. Oorzaak: aneurysma in haar hoofd. Gelukkig heeft ze niet geleden of pijn gehad. Ze was er gewoon direct niet meer.
Het verdriet is enorm. Het is de eerste keer dat ik dat ik iemand moet missen waar ik om geef, en dan meteen één van de belangrijkste personen in mijn leven. Oma's, opa's, ik ken dat allemaal niet. Mijn familie bestaat nu nog maar uit mijn moeder en broer. That's it.
Ik ben wel al heel lang gelukkig met mijn man, hij is nu dan ook mijn steun en toeverlaat. Ook hij is stuk van verdriet want hij was ook erg gesteld op mijn zus.
Heel pijnlijk is ook dat ik vijf maanden zwanger ben, en mijn zus en ik hadden afgesproken dat zij erg actief betrokken zou worden bij ons kindje. Dit omdat zij 38 was en weinig kans had op een eigen kindje nog (ze was single en kinderloos terwijl ze wel zo graag een eigen gezinnetje wilde). Zo kon zij het toch een beetje meemaken.
Gisteren hadden we de 20 weken echo. Hierop was te zien dat het een jongetje wordt. Oorspronkelijk zou mijn zus meegaan naar deze echo. Naast het geluk dat je voelt als je weet dat je kindje er gezond uitziet en een jongen wordt, voelde ik keihard de pijn van het gemis van mijn zus hierbij. Ze heeft niet eens meer mogen weten dat het een jochie zou worden.
Af en toe weet ik niet waar ik het zoeken moet nu. Aan de ene kant weet je: de natuur is hard en zo gaat het af en toe. Aan de andere kant is er het ongeloof dat dit zomaar kan gebeuren. Mijn zus was altijd heel gezond. Nul voortekenen dat dit zou kunnen gebeuren. We hebben nog foto's van haar vlak voor haar inklappen, waarop ze hardop lachend staat.
Ik voel vooral enorme spijt. Plaatsvervangende spijt voor haar: dat ze pas 38 was en net uit een moeilijke periode geklommen was. Ik had haar nog zoveel gegund. Ze was altijd vrolijk en positief.
Spijt dat ons kindje nu een lieve tante moet missen. Spijt dat wij haar moeten missen. Spijt en verdriet.
Zijn er hier meer mensen die iets soortgelijks hebben meegemaakt en me een beetje hoop kunnen geven?
Verdriet moet slijten zeggen ze. Maar zoals ik het nu voel, weet ik het niet. Ik weet dat ik door moet voor het kindje en zal dit zeer zeker ook doen, hij mag hier zeker niet onder gaan lijden. Maar af en toe weet ik het niet meer...
Ik ben niet alleen mijn zus maar ook het vertrouwen in het leven een beetje kwijt.
dinsdag 26 januari 2010 om 19:49
Rocky, bedenk goed dat al deze gevoelens heel normaal zijn en bij het proces horen. Deze eerste weken zijn inderdaad heel zwaar vanwege al het regelen en het besef dat langzamerhand binnenkomt.
Het leegruimen van het huis is ongelooflijk zwaar (weet ik uit ervaring), kan je hiervoor ook geen hulp krijgen van je broer en moeder? Zij willen mss ook wel wat spulletjes van haar houden.
Misschien heb je zelf ook nog iets dat je wil gebruiken voor je babykamer of zo (een knuffel of iets). Zodat je het gevoel hebt dat ze dicht bij jullie is.
Het leegruimen van het huis is ongelooflijk zwaar (weet ik uit ervaring), kan je hiervoor ook geen hulp krijgen van je broer en moeder? Zij willen mss ook wel wat spulletjes van haar houden.
Misschien heb je zelf ook nog iets dat je wil gebruiken voor je babykamer of zo (een knuffel of iets). Zodat je het gevoel hebt dat ze dicht bij jullie is.
dinsdag 26 januari 2010 om 19:54
Veel sterkte!!
Ik heb mijn zus ook verloren, we scheelden 1 jaar. Wel een andere situatie, zij was ongeneeslijk ziek was. Ik was 8 toen het gebeurde, maar weet het nog als de dag van gisteren. Bij bijzondere gebeurtenissen uit mijn leven heeft zij niet bij mogen zijn, en ook al is het 23 jaar gelden, ik vind het verschrikkelijk. Vooral bij trouwen en geboortes van mijn 2 kinderen, miste ik haar heel erg...
Inmiddels kan ik er nu over praten zonder in huilen uit te barsten, maar dat heeft lang geduurd.
Neem de tijd voor je verdriet, je mag verdrietig zijn, je mag schreeuwen en huilen en gillen!! Ik hoop dat je het over een tijdje, net als ik, een plekje kunt geven in je leven.
xxx
Ik heb mijn zus ook verloren, we scheelden 1 jaar. Wel een andere situatie, zij was ongeneeslijk ziek was. Ik was 8 toen het gebeurde, maar weet het nog als de dag van gisteren. Bij bijzondere gebeurtenissen uit mijn leven heeft zij niet bij mogen zijn, en ook al is het 23 jaar gelden, ik vind het verschrikkelijk. Vooral bij trouwen en geboortes van mijn 2 kinderen, miste ik haar heel erg...
Inmiddels kan ik er nu over praten zonder in huilen uit te barsten, maar dat heeft lang geduurd.
Neem de tijd voor je verdriet, je mag verdrietig zijn, je mag schreeuwen en huilen en gillen!! Ik hoop dat je het over een tijdje, net als ik, een plekje kunt geven in je leven.
xxx
dinsdag 26 januari 2010 om 19:56
Hai Smart,
Mijn moeder en broer trekken het niet om te helpen. Ze hebben aangegeven wat zij evt wilden hebben maar brengen het niet op om mee te helpen met uit te ruimen. En iemand moet het toch doen.
Je weet wel dat het leven af en toe enorm hard kan zijn.
Maar wat moet ik hiermee?
Zonder zelfmedelijden te willen tentoonstellen, ik heb al zoveel voor mijn kiezen gehad de afgelopen jaren.
Was juist blij in een rustiger vaarwater terechtgekomen te zijn en hoopte nu happy te kunnen leven met straks het gezinnetje om mij heen.
En nu... ik ben best bang voor de toekomst. Wat zal het volgende zijn. Het lijkt niet op te houden.
Ik weet, ik mag niet zo denken. Omwille van het kereltje in mijn buik en mijn man. Maar ik vind het verdomde moeilijk nu, om nog vertrouwen te hebben.
Mijn moeder en broer trekken het niet om te helpen. Ze hebben aangegeven wat zij evt wilden hebben maar brengen het niet op om mee te helpen met uit te ruimen. En iemand moet het toch doen.
Je weet wel dat het leven af en toe enorm hard kan zijn.
Maar wat moet ik hiermee?
Zonder zelfmedelijden te willen tentoonstellen, ik heb al zoveel voor mijn kiezen gehad de afgelopen jaren.
Was juist blij in een rustiger vaarwater terechtgekomen te zijn en hoopte nu happy te kunnen leven met straks het gezinnetje om mij heen.
En nu... ik ben best bang voor de toekomst. Wat zal het volgende zijn. Het lijkt niet op te houden.
Ik weet, ik mag niet zo denken. Omwille van het kereltje in mijn buik en mijn man. Maar ik vind het verdomde moeilijk nu, om nog vertrouwen te hebben.
dinsdag 26 januari 2010 om 19:57
dinsdag 26 januari 2010 om 19:59
quote:hebri schreef op 26 januari 2010 @ 19:54:
Veel sterkte!!
Ik heb mijn zus ook verloren, we scheelden 1 jaar. Wel een andere situatie, zij was ongeneeslijk ziek was. Ik was 8 toen het gebeurde, maar weet het nog als de dag van gisteren. Bij bijzondere gebeurtenissen uit mijn leven heeft zij niet bij mogen zijn, en ook al is het 23 jaar gelden, ik vind het verschrikkelijk. Vooral bij trouwen en geboortes van mijn 2 kinderen, miste ik haar heel erg...
Inmiddels kan ik er nu over praten zonder in huilen uit te barsten, maar dat heeft lang geduurd.
Neem de tijd voor je verdriet, je mag verdrietig zijn, je mag schreeuwen en huilen en gillen!! Ik hoop dat je het over een tijdje, net als ik, een plekje kunt geven in je leven.
xxx
Op je achtste je zus moeten verliezen, en zij was dus negen?
Vreselijk. echt waar...
Ik begrijp wat je bedoelt.
Ik heb dan tenminste nog 30 jaar langer van haar mogen genieten.
Jij ook sterkte met dat gemis.
Veel sterkte!!
Ik heb mijn zus ook verloren, we scheelden 1 jaar. Wel een andere situatie, zij was ongeneeslijk ziek was. Ik was 8 toen het gebeurde, maar weet het nog als de dag van gisteren. Bij bijzondere gebeurtenissen uit mijn leven heeft zij niet bij mogen zijn, en ook al is het 23 jaar gelden, ik vind het verschrikkelijk. Vooral bij trouwen en geboortes van mijn 2 kinderen, miste ik haar heel erg...
Inmiddels kan ik er nu over praten zonder in huilen uit te barsten, maar dat heeft lang geduurd.
Neem de tijd voor je verdriet, je mag verdrietig zijn, je mag schreeuwen en huilen en gillen!! Ik hoop dat je het over een tijdje, net als ik, een plekje kunt geven in je leven.
xxx
Op je achtste je zus moeten verliezen, en zij was dus negen?
Vreselijk. echt waar...
Ik begrijp wat je bedoelt.
Ik heb dan tenminste nog 30 jaar langer van haar mogen genieten.
Jij ook sterkte met dat gemis.
dinsdag 26 januari 2010 om 20:00
Jeetje Rocky, wat vreselijk.
Wat ontzettend zwaar om dit verlies nu te moeten dragen. Geef je verdriet ruimte en laat het er zijn. Het doet enorm veel pijn, maar het heeft een functie.
Koester je zus, koester haar spullen, daar zal je later met goede gevoelens op terug kunnen kijken.
Ontzettend veel sterkte.
Wat ontzettend zwaar om dit verlies nu te moeten dragen. Geef je verdriet ruimte en laat het er zijn. Het doet enorm veel pijn, maar het heeft een functie.
Koester je zus, koester haar spullen, daar zal je later met goede gevoelens op terug kunnen kijken.
Ontzettend veel sterkte.
dinsdag 26 januari 2010 om 20:13
Goh Rocky, wat verschrikkelijk. De tranen lopen over mijn wangen als ik je verhaal lees. In 2008 heb ik mijn broertje verloren, hij was 36 jaar. Ook hij woonde alleen dus het moeten regelen en ruimen was ook bij ons zo.
Wat jij beschrijft met spijt herken ik heel goed. Het gaat over het algemeen nu, na ruim 1,5 jaar wel weer heel behoorlijk met me, maar op sommige momenten kan het me zo verschrikkelijk spijten dat hij er niet meer is, vooral als er iets moois of leuks gebeurt. Vorige winter bijvoorbeeld, toen er ijs lag, gingen wij naar Kinderdijk om te schaatsen. En daar, op het ijs met mijn man en kinderen, tussen de molens en in een zonnetje, heb ik verschrikkelijk staan huilen. Want op zulke momenten realiseer ik me dat hij dit soort geluk niet meer mee mag maken, dat hij zijn dochter (hij was gescheiden) niet ziet opgroeien en dat zijn nieuwe relatie, hij had net weer "verkering" met een heel leuke meid, nooit de kans gehad heeft om echt wat te worden.
Het enige wat helpt is volgens mij tijd en praten met de mensen om je heen. Wat fijn dat je man je zo kan steunen, maar aarzel niet om op zoek te gaan naar anderen, al dan niet professioneel. Juist omdat je zwanger bent, moet je goed voor jezelf zorgen.
Hoewel ik dat een jaar geleden nog niet gedacht had, kan ik nu over mijn broer praten zonder meteen te huilen. Maar het verdriet is zeker niet over.....
Wat jij beschrijft met spijt herken ik heel goed. Het gaat over het algemeen nu, na ruim 1,5 jaar wel weer heel behoorlijk met me, maar op sommige momenten kan het me zo verschrikkelijk spijten dat hij er niet meer is, vooral als er iets moois of leuks gebeurt. Vorige winter bijvoorbeeld, toen er ijs lag, gingen wij naar Kinderdijk om te schaatsen. En daar, op het ijs met mijn man en kinderen, tussen de molens en in een zonnetje, heb ik verschrikkelijk staan huilen. Want op zulke momenten realiseer ik me dat hij dit soort geluk niet meer mee mag maken, dat hij zijn dochter (hij was gescheiden) niet ziet opgroeien en dat zijn nieuwe relatie, hij had net weer "verkering" met een heel leuke meid, nooit de kans gehad heeft om echt wat te worden.
Het enige wat helpt is volgens mij tijd en praten met de mensen om je heen. Wat fijn dat je man je zo kan steunen, maar aarzel niet om op zoek te gaan naar anderen, al dan niet professioneel. Juist omdat je zwanger bent, moet je goed voor jezelf zorgen.
Hoewel ik dat een jaar geleden nog niet gedacht had, kan ik nu over mijn broer praten zonder meteen te huilen. Maar het verdriet is zeker niet over.....
dinsdag 26 januari 2010 om 20:20
Hai Sassafras,
Ik kan me zó voorstellen hoe je je toen gevoeld moet hebben, en hoe je je dus nog moet voelen.
Dat op de Kinderdijk kan ik me ook zo goed voorstellen. Soms gaat het wel, of denk je dat het gaat. Om het volgende moment weer totaal in te klappen.
Ook jij heel veel sterkte.
Mijn hart gaat uit naar zijn dochter. Wat afschuwelijk voor haar ook.
Dit soort dingen zouden gewoon niet moeten mogen. Maar zoals mijn schoonmoeder zei: "Zo is het leven". En zo simpel is het. Al haal je daar totaal geen troost uit.
Ik koester dat ze onder de mensen was, om wie ze het meeste gaf. Dat ze niet alleen was toen het gebeurde. Dat ze lachend ten val is gegaan. Maar het blijft een enorm schrale troost.
Ik kan me zó voorstellen hoe je je toen gevoeld moet hebben, en hoe je je dus nog moet voelen.
Dat op de Kinderdijk kan ik me ook zo goed voorstellen. Soms gaat het wel, of denk je dat het gaat. Om het volgende moment weer totaal in te klappen.
Ook jij heel veel sterkte.
Mijn hart gaat uit naar zijn dochter. Wat afschuwelijk voor haar ook.
Dit soort dingen zouden gewoon niet moeten mogen. Maar zoals mijn schoonmoeder zei: "Zo is het leven". En zo simpel is het. Al haal je daar totaal geen troost uit.
Ik koester dat ze onder de mensen was, om wie ze het meeste gaf. Dat ze niet alleen was toen het gebeurde. Dat ze lachend ten val is gegaan. Maar het blijft een enorm schrale troost.
dinsdag 26 januari 2010 om 20:35
Fijn dat je weet dat ze niet geleden heeft, mijn broer is jammer genoeg een akeliger dood gestorven en zijn laatste momenten voor ze hem in slaap brachten was hij bang, hij wist donders goed dat het niet goed ging met hem.
Je schoonmoeder heeft helemaal gelijk, het leven is gewoon zoals het is, maar het is moeilijk om je daar bij neer te leggen. Ik ben absoluut niet gelovig, ik denk niet dat er een plan achter dingen zit, maar toch voel ik me soms schuldig, vooral omdat hij ziek werd en stierf toen het juist ein-de-lijk goed met hem leek te gaan. Mijn broer heeft grotendeels een rotleven gehad. Zelf had hij daar een grote rol in (drugs, schulden, verkeerde vrouwen) maar hij had ook gewoon simpelweg steeds pech. Ik daarentegen heb ik een prima leven, 2 lieve gezonde kinderen, leuke man, beiden leuke baan, goed inkomen en dus huis, auto's, vakanties, alles erop en eraan. Mijn broer reageerde daar nog weleens jaloers op, en dat is best begrijpelijk. En toen kreeg hij ook nog eens die hartkwaal en later de infectie die hem fataal werd. Terwijl ik gezond ben. Waar heb ik dat aan verdiend? Ik weet het antwoord niet. Het enige wat ik kan doen, en ook probeer, is mijn leven zo "goed" mogelijk te leven, ik probeer contact te houden met ex-schoonzus en dus daarmee met mijn nichtje, zijn dochter. En ik probeer er te zijn voor mijn moeder, die heel dapper is maar die het ook moeilijk heeft. Het is zo bizar om nu "enig kind" te zijn......
Teveel "ik" in dit mailtje, maar kort van stof zijn is niet mijn sterkste punt.... sorry.
Je schoonmoeder heeft helemaal gelijk, het leven is gewoon zoals het is, maar het is moeilijk om je daar bij neer te leggen. Ik ben absoluut niet gelovig, ik denk niet dat er een plan achter dingen zit, maar toch voel ik me soms schuldig, vooral omdat hij ziek werd en stierf toen het juist ein-de-lijk goed met hem leek te gaan. Mijn broer heeft grotendeels een rotleven gehad. Zelf had hij daar een grote rol in (drugs, schulden, verkeerde vrouwen) maar hij had ook gewoon simpelweg steeds pech. Ik daarentegen heb ik een prima leven, 2 lieve gezonde kinderen, leuke man, beiden leuke baan, goed inkomen en dus huis, auto's, vakanties, alles erop en eraan. Mijn broer reageerde daar nog weleens jaloers op, en dat is best begrijpelijk. En toen kreeg hij ook nog eens die hartkwaal en later de infectie die hem fataal werd. Terwijl ik gezond ben. Waar heb ik dat aan verdiend? Ik weet het antwoord niet. Het enige wat ik kan doen, en ook probeer, is mijn leven zo "goed" mogelijk te leven, ik probeer contact te houden met ex-schoonzus en dus daarmee met mijn nichtje, zijn dochter. En ik probeer er te zijn voor mijn moeder, die heel dapper is maar die het ook moeilijk heeft. Het is zo bizar om nu "enig kind" te zijn......
Teveel "ik" in dit mailtje, maar kort van stof zijn is niet mijn sterkste punt.... sorry.
dinsdag 26 januari 2010 om 21:18
Dat teveel "ik" vind ik wel meevallen hoor, Sassafras. Ik lees vooral ook het meeleven met je broer en ook plaatsvervangende spijt voor hem. Dus ik begrijp je zo goed.
Nu ben ik extra dankbaar dat ze niet heeft hoeven lijden. Er is geen goede manier om iemand zo jong te moeten missen. Er is uberhaupt natuurlijk geen goede manier om iemand te moeten missen om wie je veel gaf.
Ik ben ook zo boos omdat het haar zeker de afgelopen jaren zeker niet had meegezeten. Nu ging het nét een beetje beter, en dan is het haar niet meer gegund. Ikzelf heb het ook best goed maar ook wel veel voor mijn kiezen gehad de afgelopen jaren. Ik dacht dat we eindelijk allemaal een beetje op de goede weg zaten. En dan dit.
Voel je niet schuldig. Zoveel mensen zullen dat al tegen je gezegd hebben. En toch is dat moeilijk, ik begrijp het. Ik heb ondanks dat mijn zus ouder was, over haar gewaakt de afgelopen jaren. Heb zelfs moeten leren haar een beetje los te laten. Dat had ik gedaan en daar heb ik nu een beetje spijt van. Alsof ik minder van haar gehouden heb, omdat ik me minder met haar bemoeide. Je weet dat het onzin is, dat jij niet verantwoordelijk bent hoe een ander zijn of haar leven verloopt. En toch kan je je dan schuldig voelen.
Ik heb nog een broer, maar geen zus meer. En dat doet enorm veel pijn. Ik kan ineens ontzettend jaloers zijn op mensen met hun zus.
Nu ben ik extra dankbaar dat ze niet heeft hoeven lijden. Er is geen goede manier om iemand zo jong te moeten missen. Er is uberhaupt natuurlijk geen goede manier om iemand te moeten missen om wie je veel gaf.
Ik ben ook zo boos omdat het haar zeker de afgelopen jaren zeker niet had meegezeten. Nu ging het nét een beetje beter, en dan is het haar niet meer gegund. Ikzelf heb het ook best goed maar ook wel veel voor mijn kiezen gehad de afgelopen jaren. Ik dacht dat we eindelijk allemaal een beetje op de goede weg zaten. En dan dit.
Voel je niet schuldig. Zoveel mensen zullen dat al tegen je gezegd hebben. En toch is dat moeilijk, ik begrijp het. Ik heb ondanks dat mijn zus ouder was, over haar gewaakt de afgelopen jaren. Heb zelfs moeten leren haar een beetje los te laten. Dat had ik gedaan en daar heb ik nu een beetje spijt van. Alsof ik minder van haar gehouden heb, omdat ik me minder met haar bemoeide. Je weet dat het onzin is, dat jij niet verantwoordelijk bent hoe een ander zijn of haar leven verloopt. En toch kan je je dan schuldig voelen.
Ik heb nog een broer, maar geen zus meer. En dat doet enorm veel pijn. Ik kan ineens ontzettend jaloers zijn op mensen met hun zus.
dinsdag 26 januari 2010 om 22:28
dinsdag 26 januari 2010 om 23:51
Rocky, in de eerste plaats heel veel sterkte.
Wat moet je een dubbel gevoel hebben, je zus verliezen tijdens je zwangerschap.
Ook ik heb mijn zus verloren, ze was 47. Mijn moeder kon de klap niet verwerken en kreeg 26 dagen na het overlijden van mijn zus een zware hersenbloeding waar ze diep dement en invalide uitkwam.
Mijn zus was alleenstaand en ook ik moest het huis uitruimen en dat is geen fijne klus. Alles wat je in de vingers komt herrinnerd aan haar. En dat doet pijn. Ik heb dingen die belangrijk voor haar waren bij mij thuis opgeslagen, en ik denk dat ik daar goed aan gedaan heb, want weet je wat het mooie is? Mijn kinderen kijken regelmatig in de dozen met haar spullen en vaak vinden ze iets dat ze kunnen gebruiken. Zo hebben veel van haar boeken een weg gevonden naar mijn zoon die veel dezelfde interresses heeft als dat zij had. Ik weet dat zij daar heel blij mee geweest zou zijn.
Maar goed, ik dwaal een beetje af, Wat ik je vooral wil zeggen is dat je de tijd moet nemen om te rouwen, doe dat op je eigen manier en voel geen spijt..
En probeer te genieten van dat mannetje in wording.
Wat moet je een dubbel gevoel hebben, je zus verliezen tijdens je zwangerschap.
Ook ik heb mijn zus verloren, ze was 47. Mijn moeder kon de klap niet verwerken en kreeg 26 dagen na het overlijden van mijn zus een zware hersenbloeding waar ze diep dement en invalide uitkwam.
Mijn zus was alleenstaand en ook ik moest het huis uitruimen en dat is geen fijne klus. Alles wat je in de vingers komt herrinnerd aan haar. En dat doet pijn. Ik heb dingen die belangrijk voor haar waren bij mij thuis opgeslagen, en ik denk dat ik daar goed aan gedaan heb, want weet je wat het mooie is? Mijn kinderen kijken regelmatig in de dozen met haar spullen en vaak vinden ze iets dat ze kunnen gebruiken. Zo hebben veel van haar boeken een weg gevonden naar mijn zoon die veel dezelfde interresses heeft als dat zij had. Ik weet dat zij daar heel blij mee geweest zou zijn.
Maar goed, ik dwaal een beetje af, Wat ik je vooral wil zeggen is dat je de tijd moet nemen om te rouwen, doe dat op je eigen manier en voel geen spijt..
En probeer te genieten van dat mannetje in wording.
woensdag 27 januari 2010 om 00:09
Wat een verschrikkelijk verdriet... heb even niet zoveel woorden voor je behalve een hele dikke
ik hoop dat je je weg vindt in de wirwar van verdriet, spijt, onmacht en boosheid. Hoop ook dat je toch ergens kunt genieten van je zwangerschap, dat had je zus vast graag voor je gewild, ook al kun je het niet meer met haar delen.
Heel veel sterkte met alles wat je te doen staat en waar je doorheen moet. Nog een !
ik hoop dat je je weg vindt in de wirwar van verdriet, spijt, onmacht en boosheid. Hoop ook dat je toch ergens kunt genieten van je zwangerschap, dat had je zus vast graag voor je gewild, ook al kun je het niet meer met haar delen.
Heel veel sterkte met alles wat je te doen staat en waar je doorheen moet. Nog een !
