Relaties
alle pijlers
jong weduwe...
dinsdag 24 februari 2009 om 12:13
Mijn einige vraag is eigenlijk of er hier nog meer jonge vrouwen zijn die weduwe zijn?
Ik ben 32 en half januari is mijn man overleden, hij was 50, een maand en 4 dagen. Aan het leeftijdsverschil tussen ons heeft het niet gelegen, mensen horen niet op hun 50e dood te gaan. Hij had naast een aangeboren hartprobleem ook kanker in zijn maag gekregen met uitzaaiingen.
Het is allemaal erg snel gegaan. We zijn eind november verhuisd, half december is hij echt ziek geworden (voelde zich vanaf begin december al niet zo maar ja, dat wijdt je aan de verhuizing), net na de kerst is hij opgenomen en nog geen 3 weken daarna kwam ik op de afdeling en zat hij lijkbleek in bed; dood. De dag nadat we het vreselijke bericht over de kanker te horen hadden gekregen.
We hebben 8 intense jaren gehad waarvan de laatste 3 getrouwd.
Ik voel me hier nog steeds te jong voor.
Ik weet dat er lotgenotengroepen zijn, maar die zitten in het oosten van het land (ik in het westen en ik heb een mobiliteitsbeperking), ik lees me sommige dagen suf op een engelse website (merrywidow.me.uk) maar ik vraag me gewoon af of er hier vrouwen van mijn leeftijd zijn die hetzelfde meemaken en hoe die dit dan beleven.
Ik ben 32 en half januari is mijn man overleden, hij was 50, een maand en 4 dagen. Aan het leeftijdsverschil tussen ons heeft het niet gelegen, mensen horen niet op hun 50e dood te gaan. Hij had naast een aangeboren hartprobleem ook kanker in zijn maag gekregen met uitzaaiingen.
Het is allemaal erg snel gegaan. We zijn eind november verhuisd, half december is hij echt ziek geworden (voelde zich vanaf begin december al niet zo maar ja, dat wijdt je aan de verhuizing), net na de kerst is hij opgenomen en nog geen 3 weken daarna kwam ik op de afdeling en zat hij lijkbleek in bed; dood. De dag nadat we het vreselijke bericht over de kanker te horen hadden gekregen.
We hebben 8 intense jaren gehad waarvan de laatste 3 getrouwd.
Ik voel me hier nog steeds te jong voor.
Ik weet dat er lotgenotengroepen zijn, maar die zitten in het oosten van het land (ik in het westen en ik heb een mobiliteitsbeperking), ik lees me sommige dagen suf op een engelse website (merrywidow.me.uk) maar ik vraag me gewoon af of er hier vrouwen van mijn leeftijd zijn die hetzelfde meemaken en hoe die dit dan beleven.
dinsdag 24 februari 2009 om 12:22
Ben geen lotgenoot, maar ik wil je heel veel moed en kracht wensen om hier mee om te gaan.
Er is hier een aantal vrouwen die hebben geschreven over de ziekte en het overlijden van hun man, allemaal jonge vrouwen. Hopelijk zullen die hun reactie hier geven.
Heel veel sterkte meid!
Er is hier een aantal vrouwen die hebben geschreven over de ziekte en het overlijden van hun man, allemaal jonge vrouwen. Hopelijk zullen die hun reactie hier geven.
Heel veel sterkte meid!
oh that purrrrrrrrrfect feeling
dinsdag 24 februari 2009 om 13:14
Sterkte.
Als je behoefte hebt om met lotgenoten te praten, heb ik misschien een tip. Vanuit het Helen Dowling instituut (www.hdi.nl) verzorgen ze groepsworkshop met de titel 'Licht op Verdriet' voor achterblijvers na overlijden (door kanker).
Weet er niet het fijne van, maar je zou altijd even kunnen bellen. Helen Dowling zit in Utrecht, maar elke grote stad heeft een vergelijkbaar instituut. Kunt op de website doorklikken.
Als je behoefte hebt om met lotgenoten te praten, heb ik misschien een tip. Vanuit het Helen Dowling instituut (www.hdi.nl) verzorgen ze groepsworkshop met de titel 'Licht op Verdriet' voor achterblijvers na overlijden (door kanker).
Weet er niet het fijne van, maar je zou altijd even kunnen bellen. Helen Dowling zit in Utrecht, maar elke grote stad heeft een vergelijkbaar instituut. Kunt op de website doorklikken.
dinsdag 24 februari 2009 om 13:38
En als aanvulling op Ellaella;
In rotterdam zit de vruchtenburg (www.devruchtenburg punt nl) waar je ook terecht kunt. Mijn vader (weduwnaar) heeft daar gesprekken en heeft er heel erg veel aan.
Heel veel sterkte. Je hebt gelijk, hij was te jong om te sterven en jij te jong om weduwe te worden.
In rotterdam zit de vruchtenburg (www.devruchtenburg punt nl) waar je ook terecht kunt. Mijn vader (weduwnaar) heeft daar gesprekken en heeft er heel erg veel aan.
Heel veel sterkte. Je hebt gelijk, hij was te jong om te sterven en jij te jong om weduwe te worden.
dinsdag 24 februari 2009 om 13:39
Lieve Newly,
Wat een vreselijke ervaring. Helaas ben ik een lotgenootje. Ik was 24 toen mijn man overleed. Plotseling. Heftig. De achtbaan aan emoties. Het willen weten 'hoelang dit nou duurt', rouwen dus. Of het ooit overgaat, of je weer kan lachen. Intens verdriet. Het gevoel van op de bank zitten en bedenken, WTF is mij nu overkomen? MIJ??
Ik heb heel veel aan de site www.jjpv.nl gehad (Jong je partner verloren).
Ik wens je veel kracht en sterkte...
Wat een vreselijke ervaring. Helaas ben ik een lotgenootje. Ik was 24 toen mijn man overleed. Plotseling. Heftig. De achtbaan aan emoties. Het willen weten 'hoelang dit nou duurt', rouwen dus. Of het ooit overgaat, of je weer kan lachen. Intens verdriet. Het gevoel van op de bank zitten en bedenken, WTF is mij nu overkomen? MIJ??
Ik heb heel veel aan de site www.jjpv.nl gehad (Jong je partner verloren).
Ik wens je veel kracht en sterkte...
dinsdag 24 februari 2009 om 19:09
lotgenote meldt zich! (34, 2 jaar weduwe)
ik zou je wijzen op www.jjpv.nl maar zag dat pilous mij al voor was.
echt een geweldig forum, kijk maar eens!
ik zou je wijzen op www.jjpv.nl maar zag dat pilous mij al voor was.
echt een geweldig forum, kijk maar eens!
dinsdag 24 februari 2009 om 21:48
Meiden dank, had niet verwacht al zo snel zoveel reacties te krijgen.
Het is inderdaad een ware achtbaanreis, ik kom dingen in en van mezelf tegen waarvan ik het bestaan niet wist.
Pilous en mamalief, hoe is het nu met jullie? Zelf zit ik nog erg aan het begin, ben nog aan het wakker worden zeg maar, maar is er met die realiteit wel te leven? Ja, vast wel want jullie schrijven hier. Maar willen jullie vertellen hoe jullie om zijn gegaan/of nog omgaan met de 'saddiversary's', wat jullie speciaal hebben gedaan om hem een plekje te geven?
Zelf ben ik op het moment vooral bezig met herinneringsplekjes; heb een mooie doos gekocht om zijn persoonlijke spullen zoals bril en mobiel in te doen, ben aan het wachten op een assieraad, heb een armband laten graferen...
Vanavond belde een van mijn schoonzussen...Ik ben zo boos...Ze praatte alleen maar over haar, over dat ze maar niet belde omdat ze rugpijn heeft en verder bleef ze blaten over het mogelijk kopen van een huis. Geen woord, echt géén woord over haar broer! Laat staan vragen naar mijn toestand...
In week 1 is ze vrij veel bij me geweest omdat schoonmam bij haar bivakkeerde (het lukte mij niet om haar op te vangen) en ik haar bij alles heb betrokken, en toen deed ze wel meelevend, maar blijkbaar denkt ze dat ook mijn leven weer normaal is nu hij is verbrand...Ongelooflijk...kan er nog steeds niet bij, maar goed. Moest het even kwijt....
Het is inderdaad een ware achtbaanreis, ik kom dingen in en van mezelf tegen waarvan ik het bestaan niet wist.
Pilous en mamalief, hoe is het nu met jullie? Zelf zit ik nog erg aan het begin, ben nog aan het wakker worden zeg maar, maar is er met die realiteit wel te leven? Ja, vast wel want jullie schrijven hier. Maar willen jullie vertellen hoe jullie om zijn gegaan/of nog omgaan met de 'saddiversary's', wat jullie speciaal hebben gedaan om hem een plekje te geven?
Zelf ben ik op het moment vooral bezig met herinneringsplekjes; heb een mooie doos gekocht om zijn persoonlijke spullen zoals bril en mobiel in te doen, ben aan het wachten op een assieraad, heb een armband laten graferen...
Vanavond belde een van mijn schoonzussen...Ik ben zo boos...Ze praatte alleen maar over haar, over dat ze maar niet belde omdat ze rugpijn heeft en verder bleef ze blaten over het mogelijk kopen van een huis. Geen woord, echt géén woord over haar broer! Laat staan vragen naar mijn toestand...
In week 1 is ze vrij veel bij me geweest omdat schoonmam bij haar bivakkeerde (het lukte mij niet om haar op te vangen) en ik haar bij alles heb betrokken, en toen deed ze wel meelevend, maar blijkbaar denkt ze dat ook mijn leven weer normaal is nu hij is verbrand...Ongelooflijk...kan er nog steeds niet bij, maar goed. Moest het even kwijt....
dinsdag 24 februari 2009 om 22:48
newly-widow, wen er maar vast aan dat het leven van de mensen om j eheen sneller weer normaal doorgaat dan dat van jou en dat ze al snel minder tijd en zin heben om naar je verhalen te luisteren, hard maar waar.
bij hun is niet het dagelijkse leven veranderd, missen niet iemand in huis en in de dagelijkse dingen, dat is toch een heel verschil, betekent niet dat ze hem niet net zo erg missen maar anders.
en je familie en vrienden kunnen niet precies begrijpen hoe het is voor jou, hoe hard ze ook hun best doen.
daarom wees ik je ook op jjpv, dat is echt een grote steun voor veel mensen, ook voor mij.
nu kom ik er minder want ik ben al een stuk verder maar in het begin, het eerste jaar zat ik er echt dagelijks.
klinkt als reclame of een oproepje bijna maar ik gok het er maar op dat het mag van de angels.
sterkte en schrijf het van je af, hier of daar, waar je maar wilt!
bij hun is niet het dagelijkse leven veranderd, missen niet iemand in huis en in de dagelijkse dingen, dat is toch een heel verschil, betekent niet dat ze hem niet net zo erg missen maar anders.
en je familie en vrienden kunnen niet precies begrijpen hoe het is voor jou, hoe hard ze ook hun best doen.
daarom wees ik je ook op jjpv, dat is echt een grote steun voor veel mensen, ook voor mij.
nu kom ik er minder want ik ben al een stuk verder maar in het begin, het eerste jaar zat ik er echt dagelijks.
klinkt als reclame of een oproepje bijna maar ik gok het er maar op dat het mag van de angels.
sterkte en schrijf het van je af, hier of daar, waar je maar wilt!
woensdag 25 februari 2009 om 10:10
Ik heb me gister meteen aangemeld, zag net dat ik ben geaccepteerd.
Ik weet het ook wel, wat je zegt over dat anderen niet kunnen weten wat ik door maak, maar ik had echt zoiets van "mag ik nou een keer?!". Ik ben altijd, naar iedereen trouwens, de persoon die compassie toont en zorgt voor mensen, zeker ook voor mijn schoonfamilie, dan mag ik toch ook een keertje met fluwelen handschoenen worden behandeld?
Ik laat haar maar...ze weet zich er waarschijnlijk geen raad mee...
Dank nogmaals!
Ik weet het ook wel, wat je zegt over dat anderen niet kunnen weten wat ik door maak, maar ik had echt zoiets van "mag ik nou een keer?!". Ik ben altijd, naar iedereen trouwens, de persoon die compassie toont en zorgt voor mensen, zeker ook voor mijn schoonfamilie, dan mag ik toch ook een keertje met fluwelen handschoenen worden behandeld?
Ik laat haar maar...ze weet zich er waarschijnlijk geen raad mee...
Dank nogmaals!
zaterdag 11 juli 2009 om 19:02
hallo ik ben net 37 geworden en ben op 4 mei mijn man verloren naar ruim een jaar vechten tegen leukemie ik heb 2 kleine kinderen 1 van 5 en 1 van 8 mijn leven is voor mij gevoel stuk loop als een zombie rond en probeer de dagen door te komen voor mijn kinderen ik weet precies hoe je je voelt de pijn is vaak ondragelijk en kan geen ander geluk zien. Ik ben nu 2 maanden verder maar het word alleen maar moeilijker ik heb zoveel woede in me en gevoel van onmacht en pijn dit is ondragelijk hoe moet je er mee leren leven dat is mijn vraag ik zoek ook lotgenoten die ditzelfde doormaken.
brenda
brenda
zaterdag 11 juli 2009 om 19:08
Noja
Wat vreselijk voor je. Ik weet hoe moeilijk het is om door te gaan. Ik ben geen partner verloren, maar mijn vader is 2 jaar geleden overleden en mijn moeder heeft het er ook zo ongelofelijk moeilijk mee. Nog steeds, al begint ze nu iets op te krabbelen (mede door de anti depressiva die ze nu slikt).
Heel veel sterkte.
Wat vreselijk voor je. Ik weet hoe moeilijk het is om door te gaan. Ik ben geen partner verloren, maar mijn vader is 2 jaar geleden overleden en mijn moeder heeft het er ook zo ongelofelijk moeilijk mee. Nog steeds, al begint ze nu iets op te krabbelen (mede door de anti depressiva die ze nu slikt).
Heel veel sterkte.
zaterdag 11 juli 2009 om 19:09
Lieve Noja,
Je gevoelens zijn normaal. Heel normaal. Natuurlijk sta je machteloos, natuurlijk ben je boos en natuurlijk heb je pijn. Het is onwerkelijk en wreed, dat jou lief dood is. Hij is er niet meer. Niet even weg, maar voor altijd weg en hij komt nooit meer terug. Je kindertjes groeien zonder papa op. Waarom? Waarom hij? Ja, machteloos en boos. Die gevoelens herken ik maar al te goed. Nu nog... na 5,5 jaar weet ik nog hoe ik me soms voelde. Het is nog zo vers Noja, en ja, iedereen gaat er nu vanuit dat het steeds beter met je gaat, want het is 'al' twee maanden geleden. Maar het is PAS twee maanden geleden. Niemand kan je helpen met dit gevoel. Je zal je hier zelf doorheen moeten worstelen. Wel kan iemand je hand vast houden en een stukje met je meelopen.. Stukje mee lopen over de lange weg die je nog voor de boeg hebt.
Je gevoelens zijn normaal. Heel normaal. Natuurlijk sta je machteloos, natuurlijk ben je boos en natuurlijk heb je pijn. Het is onwerkelijk en wreed, dat jou lief dood is. Hij is er niet meer. Niet even weg, maar voor altijd weg en hij komt nooit meer terug. Je kindertjes groeien zonder papa op. Waarom? Waarom hij? Ja, machteloos en boos. Die gevoelens herken ik maar al te goed. Nu nog... na 5,5 jaar weet ik nog hoe ik me soms voelde. Het is nog zo vers Noja, en ja, iedereen gaat er nu vanuit dat het steeds beter met je gaat, want het is 'al' twee maanden geleden. Maar het is PAS twee maanden geleden. Niemand kan je helpen met dit gevoel. Je zal je hier zelf doorheen moeten worstelen. Wel kan iemand je hand vast houden en een stukje met je meelopen.. Stukje mee lopen over de lange weg die je nog voor de boeg hebt.
zaterdag 11 juli 2009 om 20:38
Je zal ook zien dat de mensen om je heen niet altijd weten wat ze tegen je moeten zeggen. Moeten ze er wel over beginnen of juist niet? Wil je wel dagelijkse beslommeringen horen, omdat dat ook weer afleidt, of juist niet? als omstander doe je het niet snel goed.
Eén van mijn beste vriendinnen werd jong weduwe. Zij gaf zelf erg duidelijk aan wat ze verwachtte van anderen, en dat maakte het makkelijk om er voor haar te zijn. Als zij dat niet gedaan had, dan had ik geen flauw idee gehad denk ik.
Heel veel sterkte. dikke knuffel.
Eén van mijn beste vriendinnen werd jong weduwe. Zij gaf zelf erg duidelijk aan wat ze verwachtte van anderen, en dat maakte het makkelijk om er voor haar te zijn. Als zij dat niet gedaan had, dan had ik geen flauw idee gehad denk ik.
Heel veel sterkte. dikke knuffel.
zondag 12 juli 2009 om 10:08
wat vreselijk dat je je man ook zo jong moest verliezen. ook ik ben jong weduwe. mijn vriend is 19 november 2008 overleden aan longkanker,hij was pas 33 geworden. ik zelf ben 30. het blijft zwaar. hadden jullie ook kinderen samen? wij niet.wel twee lieve honden rond lopen die zorgen dat ik me niet eenzaam voel! ik wil je heel veel sterkte wensen. liefs djinnie
