Relaties
alle pijlers
Kapot van verdriet door vreemdgaan partner
zondag 24 mei 2020 19:57
Hoi,
Ik hoop hier wat reacties van lotgenoten te krijgen en anders heb ik gewoon mijn verhaal eens kunnen vertellen...
Ik zal de situatie zo kort mogelijk proberen te schetsen, maar helaas is het wel een heuse soap geworden....
Een maand geleden vertelde mijn vriend me dat hij was vreemdgegaan. En dat de betreffende vrouw ondertussen 8 maanden zwanger was, hoogstwaarschijnlijk van hem. Mijn wereld stortte in. Temeer omdat wij samen een zoontje van bijna 14 maanden hebben. Maw, hij was amper 5 maanden oud op het moment van de feiten. Vriend en ik zijn bijna 18 jaar samen (high school sweethearts dus).
Zijn affaire heeft ongeveer 1 maand geduurd, hij heeft haar leren kennen via Tinder (zeer actief op zoek gegaan dus). Oh ja, en nog een leuk detail: de dame in kwestie is illegaal in het land. Zijn oorspronkelijke verhaal was dat zij hem nu pas contacteerde, maar enkele dagen later ben ik erachter gekomen dat zij hem al gecontacteerd heeft toen ze 3 maanden zwanger was. Hij heeft dit met andere woorden 5 maanden lang verzwegen en gedaan alsof er niets aan de hand was. Nog volop plannen gemaakt, wij hadden zelfs (op zijn initiatief) een reisje geboekt eind juni (een maand na de geboorte van dat kind dus).
En nu worstel ik dus met alles. Dat we uit elkaar gaan is wel duidelijk, daar zijn ook al bepaalde stappen voor genomen. Maar op psychisch vlak gaat het echt niet goed met mij. Ik kan niet geloven dat hij me zoiets aandoet. Heb geen vertrouwen meer in mensen, in de toekomst. Voel me gekwetst tot in het diepste van mijn zijn. Ik kan het niet verdragen dat ik mijn zoon halftijds ga moeten missen owv co-ouderschap. Het voelt alsof ik moet boeten voor zijn fouten. Uiteraard besef ik maar al te goed dat je met twee in een relatie zit en dat elke relatie zijn strubbelingen heeft, maar dit gaat er toch zwaar over? Komt er dan ook nog bij dat het eigenlijk de bedoeling was om rond deze tijd terug te beginnen proberen voor een tweede kindje, iets waar ik ongelooflijk hard naar uitkeek. Ik zie mijn zoon dood- en doodgraag, maar het idee dat er nooit een broertje of zusje zal komen is momenteel zelfs nog 1 van de moeilijkste dingen om te dragen.
Enfin, ik zit volledig aan de grond eigenlijk en weet niet hoe ik dit ooit zal kunnen overleven. Ben nu enorm hard bezig met de praktische zaken en heb uiteraard mijn zoon voor wie ik moet blijven doorgaan, maar soms is dat echt zoveel makkelijker gezegd dan gedaan.
Ik was ook echt oprecht gelukkig, waardoor ik nu enorm twijfel aan mijn eigen beoordelingsvermogen. Hoe heb ik dit niet kunnen zien aankomen?
Ik voel me echt gebroken...
Ik hoop hier wat reacties van lotgenoten te krijgen en anders heb ik gewoon mijn verhaal eens kunnen vertellen...
Ik zal de situatie zo kort mogelijk proberen te schetsen, maar helaas is het wel een heuse soap geworden....
Een maand geleden vertelde mijn vriend me dat hij was vreemdgegaan. En dat de betreffende vrouw ondertussen 8 maanden zwanger was, hoogstwaarschijnlijk van hem. Mijn wereld stortte in. Temeer omdat wij samen een zoontje van bijna 14 maanden hebben. Maw, hij was amper 5 maanden oud op het moment van de feiten. Vriend en ik zijn bijna 18 jaar samen (high school sweethearts dus).
Zijn affaire heeft ongeveer 1 maand geduurd, hij heeft haar leren kennen via Tinder (zeer actief op zoek gegaan dus). Oh ja, en nog een leuk detail: de dame in kwestie is illegaal in het land. Zijn oorspronkelijke verhaal was dat zij hem nu pas contacteerde, maar enkele dagen later ben ik erachter gekomen dat zij hem al gecontacteerd heeft toen ze 3 maanden zwanger was. Hij heeft dit met andere woorden 5 maanden lang verzwegen en gedaan alsof er niets aan de hand was. Nog volop plannen gemaakt, wij hadden zelfs (op zijn initiatief) een reisje geboekt eind juni (een maand na de geboorte van dat kind dus).
En nu worstel ik dus met alles. Dat we uit elkaar gaan is wel duidelijk, daar zijn ook al bepaalde stappen voor genomen. Maar op psychisch vlak gaat het echt niet goed met mij. Ik kan niet geloven dat hij me zoiets aandoet. Heb geen vertrouwen meer in mensen, in de toekomst. Voel me gekwetst tot in het diepste van mijn zijn. Ik kan het niet verdragen dat ik mijn zoon halftijds ga moeten missen owv co-ouderschap. Het voelt alsof ik moet boeten voor zijn fouten. Uiteraard besef ik maar al te goed dat je met twee in een relatie zit en dat elke relatie zijn strubbelingen heeft, maar dit gaat er toch zwaar over? Komt er dan ook nog bij dat het eigenlijk de bedoeling was om rond deze tijd terug te beginnen proberen voor een tweede kindje, iets waar ik ongelooflijk hard naar uitkeek. Ik zie mijn zoon dood- en doodgraag, maar het idee dat er nooit een broertje of zusje zal komen is momenteel zelfs nog 1 van de moeilijkste dingen om te dragen.
Enfin, ik zit volledig aan de grond eigenlijk en weet niet hoe ik dit ooit zal kunnen overleven. Ben nu enorm hard bezig met de praktische zaken en heb uiteraard mijn zoon voor wie ik moet blijven doorgaan, maar soms is dat echt zoveel makkelijker gezegd dan gedaan.
Ik was ook echt oprecht gelukkig, waardoor ik nu enorm twijfel aan mijn eigen beoordelingsvermogen. Hoe heb ik dit niet kunnen zien aankomen?
Ik voel me echt gebroken...
maandag 25 mei 2020 18:01
Bedankt voor al jullie lieve woorden. Ik heb écht het gevoel dat ik op de rand van de afgrond aan het balanceren ben. Ik krijg langs alle kanten te horen hoe sterk en dapper ik ben, maar zo voel ik me alles behalve. Het doet zelfs fysiek pijn, ik wist niet eens dat dat kon.
En om even te antwoorden op jullie vragen ivm die vrouw: zij was blijkbaar op de hoogte van ons bestaan. Mijn ex en zij hebben blijkbaar eerst enkele keren afgesproken zonder dat er sprake was van sex. Toen ik dat hoorde ben ik helemaal over de rooie gegaan. Hij beweert dat hij geen sex zou kunnen hebben zonder die persoon eerst 'wat beter te leren kennen'. Moest deze hele situatie niet zo pijnlijk zijn, zou ik het hilarisch vinden dat hij denkt het zo beter te maken. Integendeel, zo voel ik me nog 1000x harder gekwetst dan als het puur om de sex zou gegaan zijn. Ik heb hem trouwens ook gewezen op het feit dat hij wel eens 2x mag nadenken over wat voor een vrouw er de koffer induikt met iemand waarvan ze weet dat hij een baby van 5 maanden heeft. Ach ja, vanuit dat standpunt gezien zijn ze wel een goede match denk ik dan...
Moest mijn zoon er niet zijn, zou het nu zo gemakkelijk zijn om alle contact te verbreken. Zo'n lul wil ik écht niet in mijn leven. Maar helaas, de kaarten liggen anders. Nu voel ik me schuldig tegenover mijn zoon dat ik hem met zo'n vader heb opgescheept...
En om even te antwoorden op jullie vragen ivm die vrouw: zij was blijkbaar op de hoogte van ons bestaan. Mijn ex en zij hebben blijkbaar eerst enkele keren afgesproken zonder dat er sprake was van sex. Toen ik dat hoorde ben ik helemaal over de rooie gegaan. Hij beweert dat hij geen sex zou kunnen hebben zonder die persoon eerst 'wat beter te leren kennen'. Moest deze hele situatie niet zo pijnlijk zijn, zou ik het hilarisch vinden dat hij denkt het zo beter te maken. Integendeel, zo voel ik me nog 1000x harder gekwetst dan als het puur om de sex zou gegaan zijn. Ik heb hem trouwens ook gewezen op het feit dat hij wel eens 2x mag nadenken over wat voor een vrouw er de koffer induikt met iemand waarvan ze weet dat hij een baby van 5 maanden heeft. Ach ja, vanuit dat standpunt gezien zijn ze wel een goede match denk ik dan...
Moest mijn zoon er niet zijn, zou het nu zo gemakkelijk zijn om alle contact te verbreken. Zo'n lul wil ik écht niet in mijn leven. Maar helaas, de kaarten liggen anders. Nu voel ik me schuldig tegenover mijn zoon dat ik hem met zo'n vader heb opgescheept...
maandag 25 mei 2020 18:39
maandag 25 mei 2020 18:42
Tussen haakjes, vriendinnen en ik komen soms mannen op Tinder tegen en dan met eventjes googelen of zoeken op facebook zien we vaak mannen in relaties en met kleine kinderen en dan blokkeren we ze meteen ... ik heb zelfs een keer gehad dat een man met een baby van een halfjaar op OKcupid zat, hij vertelde "eerlijk" dat hij en de moeder van baby uit elkaar waren toen zij zwanger was.... Ik geloofde het eigenlijk niet, maar hoe dan ook, voelde mij ongemakkelijk om af te spreken met een vader van zo'n jong kind...
maandag 25 mei 2020 19:19
Dat heb jij niet gedaan dat heeft hij zelf gedaan. En de rest van zijn jaren mag hij naar zijn zoon kijken en iedere keer beseffen wat hij allemaal heeft weggegooid omdat zijn jeukende, onbeschermde l*l hem destijds liever was.GebrokenVrouw schreef: ↑25-05-2020 18:01Bedankt voor al jullie lieve woorden. Ik heb écht het gevoel dat ik op de rand van de afgrond aan het balanceren ben. Ik krijg langs alle kanten te horen hoe sterk en dapper ik ben, maar zo voel ik me alles behalve. Het doet zelfs fysiek pijn, ik wist niet eens dat dat kon.
En om even te antwoorden op jullie vragen ivm die vrouw: zij was blijkbaar op de hoogte van ons bestaan. Mijn ex en zij hebben blijkbaar eerst enkele keren afgesproken zonder dat er sprake was van sex. Toen ik dat hoorde ben ik helemaal over de rooie gegaan. Hij beweert dat hij geen sex zou kunnen hebben zonder die persoon eerst 'wat beter te leren kennen'. Moest deze hele situatie niet zo pijnlijk zijn, zou ik het hilarisch vinden dat hij denkt het zo beter te maken. Integendeel, zo voel ik me nog 1000x harder gekwetst dan als het puur om de sex zou gegaan zijn. Ik heb hem trouwens ook gewezen op het feit dat hij wel eens 2x mag nadenken over wat voor een vrouw er de koffer induikt met iemand waarvan ze weet dat hij een baby van 5 maanden heeft. Ach ja, vanuit dat standpunt gezien zijn ze wel een goede match denk ik dan...
Moest mijn zoon er niet zijn, zou het nu zo gemakkelijk zijn om alle contact te verbreken. Zo'n lul wil ik écht niet in mijn leven. Maar helaas, de kaarten liggen anders. Nu voel ik me schuldig tegenover mijn zoon dat ik hem met zo'n vader heb opgescheept...
Goed om te lezen dat je zoveel steun en support hebt van mensen om je heen. En ik ga toch ook zeggen dat je je heel sterk hebt opgesteld, ook al omschrijf jij dat als stappen op de automatische piloot. Ook dan moet je ze maar kunnen zetten. Ik geef jou trouwens helemaal gelijk in die DNA test. Zo’n laag ranzig en wanhopig loeder is tot alles in staat, die gaf ik ook niet zomaar zonder slag of stoot een deel van mijn kinds portie. Hell No.
Er schrijven hier (helaas) veel vrouwen en ook enkele mannen die hier ervaring mee hebben. Ik hoop dat je hier steun en tips uit kunt halen en dat je deze horrortijd snel achter je mag laten.
Nee heb je, ja kun je krijgen
dinsdag 26 mei 2020 11:39
Jeeses wat een verhaal. TO ik wil je alleen een digitale knuffel geven
JIJ kan hier niks aan doen en hebt niks fout gedaan hoor, hij is hier de eikel die tijdens de relatie op zoek is gegaan naar een ander. Kun je hier met mensen over praten? Je ouders, goede vriendinnen? Misschien kun je hulp krijgen van het CB, in mijn regio bieden ze extra ondersteuning aan moeders die het zwaar hebben om allerlei omstandigheden.
dinsdag 26 mei 2020 18:18
Wat mijn ex betreft geloof ik dat echt. Het is jammer dat ik er pas na 18 jaar ben achter gekomen wat voor een klootzak hij eigenlijk wel is (Ik vraag me nog steeds af of hij dat altijd al geweest is of opeens zo geworden is, kan niet geloven dat ik zoiets niet heb kunnen zien?!), maar goed, zo iemand ben ik inderdaad beter kwijt dan rijk. Maar ik kan me met de beste wil van de wereld niet voorstellen dat ik er ooit vrede mee zal hebben om maar halftijds moeder te kunnen zijn voor mijn zoontje...dieptriest schreef: ↑26-05-2020 18:10Dit is een vreselijke tijd maar geloof me volgend jaar voel je je veel beter! Dit heeft geen zin. Met zo'n man word je mi niet gelukkig en er zijn er vele die dit hebben meegemaakt waaronder ikzelf. Het komt goed echt!
dinsdag 26 mei 2020 21:12
S-Groot schreef: ↑24-05-2020 21:13Hebben jullie ook nog een liefdesrelatie of nu meer een verstandshuwelijk? Ik kan me goed voorstellen dat als het stof gedaald is ik nog als ouders samen zou kunnen leven omwille van de kinderen (en mijn wens om niet apart van de kinderen te wonen), maar zolang ik het nog als verraad aan mezelf voelt zou ik niet als liefdespartner verder kunnen. Daarom ben ik heel benieuwd hoe dat voor jou is.
Dat gevoel van verraad heb ik gelukkig niet elke dag. We komen erg goed overeen, ook op seksueel vlak. Voorheen hadden we het elk te druk met onze job. Nu hebben we erg bewust aan ons huwelijk gewerkt: minder werken, een gezamenlijke hobby, relatietherapie, meer betrokkenheid bij de opvoeding van onze kinderen etc. Daarmee praat ik de misstap van mijn echtgenoot helemaal niet goed. Maar als je beslist om te blijven, kan je het er niet eeuwig over hebben. Ik stel alleen vast dat hij compleet van koers is veranderd en gewoon aangenamer gezelschap. En of dit een succesformule wordt, zal de tijd uitwijzen.
Bedankt voor je vraag
dinsdag 26 mei 2020 21:12
S-Groot schreef: ↑24-05-2020 21:13Hebben jullie ook nog een liefdesrelatie of nu meer een verstandshuwelijk? Ik kan me goed voorstellen dat als het stof gedaald is ik nog als ouders samen zou kunnen leven omwille van de kinderen (en mijn wens om niet apart van de kinderen te wonen), maar zolang ik het nog als verraad aan mezelf voelt zou ik niet als liefdespartner verder kunnen. Daarom ben ik heel benieuwd hoe dat voor jou is.
Dat gevoel van verraad heb ik gelukkig niet elke dag. We komen erg goed overeen, ook op seksueel vlak. Voorheen hadden we het elk te druk met onze job. Nu hebben we erg bewust aan ons huwelijk gewerkt: minder werken, een gezamenlijke hobby, relatietherapie, meer betrokkenheid bij de opvoeding van onze kinderen etc. Daarmee praat ik de misstap van mijn echtgenoot helemaal niet goed. Maar als je beslist om te blijven, kan je het er niet eeuwig over hebben. Ik stel alleen vast dat hij compleet van koers is veranderd en gewoon aangenamer gezelschap. En of dit een succesformule wordt, zal de tijd uitwijzen.
Bedankt voor je vraag
woensdag 27 mei 2020 01:38
Pfff voor een groot deel herkenbaar... wat je goed doet is hulp zoeken. Ik wilde het zelf doen, heb wel hulp gezocht maar wilde er zelf niet over praten...
Wat ik je wil mee geven is probeer echt voor je zelf te zorgen, helaas als moeder moet je je elke dag dwingen om uit bed te gaan en je dingen te doen.. maar als je zoontje er niet is neem je eigen tijd.. en dan bedoel ik niet de kroeg in of altijd weg. Maar ervaar je verdriet onder ogen. Waarom zeg ik dat. Ik deed dat zelf niet ik ging de kroeg in en ik dronk tot ik niet meer kon bellen (iedereen reageerd natuurlijk anders) om de 14 dagen dronk ik als me zoon naar zijn vader was. Maar eten deed ik bijna niet, waardoor ik bijna 10kg kwijt was ( alles is er weer aan![😉]()
) ik heb me zelf verwaarloost waardoor ik later op de eerste hulp lag met een klaplong....
Wat ik wil zeggen denk heel goed aan je zelf en de kleine. Zo'n persoon is het rouwe zeker niet waard. De vertrouwen in een andere zal duren maar geef het tijd niks moet.... heel veel sterkte
Wat ik je wil mee geven is probeer echt voor je zelf te zorgen, helaas als moeder moet je je elke dag dwingen om uit bed te gaan en je dingen te doen.. maar als je zoontje er niet is neem je eigen tijd.. en dan bedoel ik niet de kroeg in of altijd weg. Maar ervaar je verdriet onder ogen. Waarom zeg ik dat. Ik deed dat zelf niet ik ging de kroeg in en ik dronk tot ik niet meer kon bellen (iedereen reageerd natuurlijk anders) om de 14 dagen dronk ik als me zoon naar zijn vader was. Maar eten deed ik bijna niet, waardoor ik bijna 10kg kwijt was ( alles is er weer aan
) ik heb me zelf verwaarloost waardoor ik later op de eerste hulp lag met een klaplong.... Wat ik wil zeggen denk heel goed aan je zelf en de kleine. Zo'n persoon is het rouwe zeker niet waard. De vertrouwen in een andere zal duren maar geef het tijd niks moet.... heel veel sterkte
woensdag 27 mei 2020 05:57
Ja, dat vind ik ook. Hij heeft alles uit de kast proberen te halen (beweerde zelfs dat hij het kind niet zou erkennen als dat betekende dat wij samen verder zouden kunnen) totdat hij doorhad dat het voor mij echt over en uit was. Dat is ook wat ik bedoel als ik zeg dat hij zijn gevoel voor realiteit volledig kwijt is. Hij kan het volgens mij niet verdragen alleen te zijn en stort zich daarom in een 'relatie' met haar. Ik denk echt dat hij (nog steeds) door deze vrouw gemanipuleerd wordt. Hij denkt dat er 'iets' is, zij is iemand die via hem uit de illegaliteit kan geraken.
En dankjewel ook voor je reactie @kleintje28. De verleiding is inderdaad groot om zelf helemaal de verdommenis in te gaan, maar gelukkig besef ik dat ik dit niet kan maken tegenover mijn zoon. Tenminste 1 van zijn ouders moet stabiel blijven en het hoofd koel proberen te houden. Hoewel het me niet helemaal lukt om mezelf écht te verzorgen (Ik ben ook al bijna 4kg kwijt, op 4weken tijd), besef ik wel dat dit belangrijk is. Ik ga ook al naar een psycholoog en hier heb ik best wel wat aan. Het is inderdaad het verdriet toelaten dat zo moeilijk is. Ik loop niet de kroeg in, maar ik loop wel weg van de eenzaamheid. Mijn dagen zijn gevuld met wandelingen of fietstochten met vrienden en familie en ik merk dat ik me daar vaak niet 100% bij openstel omdat ik niet de hele tijd 'de zeur' wil zijn...
woensdag 27 mei 2020 05:59
Saartjepoes2, waren er bij jullie ook kinderen in het spel? En zo ja, hoe is dit dan uitgedraaid bij jullie en hoe ging jij ermee om?Saartjepoes2 schreef: ↑24-05-2020 20:13Je verhaal is grotendeels heel herkenbaar helaas. Ik ben kapotziek geweest van de situatie en ik kan me zo inleven in hoe je je nu moet voelen....
Het is kut, oneerlijk en je hebt het er toch mee te doen. Het is niet makkelijk
Maar op een dag ga je je beter voelen, kan even duren maar echt, deze klotige tijd gaat ook een keer voorbij.
Zoek steun in je vrienden en familie. Kies een fijne mediator of advocaat. Geef jezelf de tijd voor rouw.
Heel veel sterkte!
.
woensdag 27 mei 2020 06:55
Joséphine schreef: ↑26-05-2020 21:12Dat gevoel van verraad heb ik gelukkig niet elke dag. We komen erg goed overeen, ook op seksueel vlak. Voorheen hadden we het elk te druk met onze job. Nu hebben we erg bewust aan ons huwelijk gewerkt: minder werken, een gezamenlijke hobby, relatietherapie, meer betrokkenheid bij de opvoeding van onze kinderen etc. Daarmee praat ik de misstap van mijn echtgenoot helemaal niet goed. Maar als je beslist om te blijven, kan je het er niet eeuwig over hebben. Ik stel alleen vast dat hij compleet van koers is veranderd en gewoon aangenamer gezelschap. En of dit een succesformule wordt, zal de tijd uitwijzen.
Bedankt voor je vraag
Zoals je het hier schrijft klinkt het heel positief (beiden flink wat dingen veranderd met ook een fijn resultaat), lijkt me heel lastig als daarnaast nog dat gevoel van verraad bestaat. Ik hoop van harte dat jullie het nog lang goed zullen hebben samen, als partners en als gezin en specifiek voor jou dat het nare gevoel nog steeds meer mag slijten
. Bedankt voor je uitleg, fijn om te lezen.
woensdag 27 mei 2020 07:02
GebrokenVrouw schreef: ↑27-05-2020 05:57Ja, dat vind ik ook. Hij heeft alles uit de kast proberen te halen (beweerde zelfs dat hij het kind niet zou erkennen als dat betekende dat wij samen verder zouden kunnen) totdat hij doorhad dat het voor mij echt over en uit was.
Ongelofelijk, hij lijkt inderdaad de weg kwijt en maar wild in het rond te springen. Lijkt me echt heel moeilijk om te zien dat de andere ouder van je kind zich zo gedraagt.
GebrokenVrouw schreef: ↑27-05-2020 05:57En dankjewel ook voor je reactie @kleintje28. De verleiding is inderdaad groot om zelf helemaal de verdommenis in te gaan, maar gelukkig besef ik dat ik dit niet kan maken tegenover mijn zoon. Tenminste 1 van zijn ouders moet stabiel blijven en het hoofd koel proberen te houden. Hoewel het me niet helemaal lukt om mezelf écht te verzorgen (Ik ben ook al bijna 4kg kwijt, op 4weken tijd), besef ik wel dat dit belangrijk is. Ik ga ook al naar een psycholoog en hier heb ik best wel wat aan. Het is inderdaad het verdriet toelaten dat zo moeilijk is. Ik loop niet de kroeg in, maar ik loop wel weg van de eenzaamheid. Mijn dagen zijn gevuld met wandelingen of fietstochten met vrienden en familie en ik merk dat ik me daar vaak niet 100% bij openstel omdat ik niet de hele tijd 'de zeur' wil zijn...
Wat goed dat je hulp gezocht hebt! Ook goed dat je ziet dat je het verdriet toelaten nog wel heel moeilijk vindt, dan ben je je er in elk geval bewust van ondanks dat je er nu nog vaak voor wegloopt. Toch heb je ook dit topic nog waar je je toch uit, dat kan ook al veel doen.
woensdag 27 mei 2020 12:39
Wat een verhaal en wat een klootzak zeg.
Een tip: ik zou je boosheid niet te veel op die andere vrouw richten, jij denkt dat ze je man manipuleert en probeert uit de illegaliteit te komen, maar zijn eigen verhaal over haar is al een paar keer veranderd. Eerst was het maar een maand aan de gang, toen drie keer, toen toch ook een paar keer afgesproken vooraf. Vraag me af of zij wel echt op de hoogte was. Deze vrouw gaat mogelijk wel een zijdelingse rol in het leven van je kind spelen, dus oordeel niet te snel.
Ik wil je vooral heel veel sterkte wensen en ik kan me voorstellen dat het nu voelt alsof je in een stroomversnelling zit en nauwelijks boven komt, maar je gaat hier echt uitkomen. Het wordt weer rustiger. Wat mij in een vergelijkbare periode hielp (behalve hier schrijven) was het bellen met de Luisterlijn. Daar zullen ze je nooit een zeur vinden en het geeft wel wat opluchting.
Een tip: ik zou je boosheid niet te veel op die andere vrouw richten, jij denkt dat ze je man manipuleert en probeert uit de illegaliteit te komen, maar zijn eigen verhaal over haar is al een paar keer veranderd. Eerst was het maar een maand aan de gang, toen drie keer, toen toch ook een paar keer afgesproken vooraf. Vraag me af of zij wel echt op de hoogte was. Deze vrouw gaat mogelijk wel een zijdelingse rol in het leven van je kind spelen, dus oordeel niet te snel.
Ik wil je vooral heel veel sterkte wensen en ik kan me voorstellen dat het nu voelt alsof je in een stroomversnelling zit en nauwelijks boven komt, maar je gaat hier echt uitkomen. Het wordt weer rustiger. Wat mij in een vergelijkbare periode hielp (behalve hier schrijven) was het bellen met de Luisterlijn. Daar zullen ze je nooit een zeur vinden en het geeft wel wat opluchting.
woensdag 27 mei 2020 23:10
Wat een verschrikkelijk verhaal, Snap dat je helemaal gebroken bent. Jullie waren al zo lang samen, en dan net nu jullie samen een zoontje hebben gebeurt dit. Wat val je dan van een wolk af.
Je klinkt ook heel zeker dat je wil stoppen met hem. En dat snap ik ook hoor, het is zo moeilijk om je vertrouwen terug te krijgen. Nadat hij je zo iets geflikt heeft. Maar soms kan het ook goed zijn even afstand te nemen van de situatie, boosheid te laten zakken, en dan nog eens te overwegen of jullie er alles aan gedaan hebben. Het lijkt nu waarschijnlijk alsof ik het enorm voor hem opneem. Terwijl dit natuurlijk een enorm lage streek van hem is. Maar jullie hebben al 18 jaar een relatie. Je schrijft dat je gelukkig was. Als zoiets nooit eerder voorgekomen is zou ik misschien toch relatietherapie of iets dergelijks overwegen. Wat maakt dat hij deze stap gezet heeft.Toen jullie 14 jaar waren hebben jullie een relatie gekregen. Dat is echt al heel jong. Ergens kan ik me dan best voorstellen dat hij een keer nieuwsgierig is naar een andere vrouw. Dat gebeurd vaker bij mensen die jong een relatie hebben gekregen. Wat uiteraard niet betekent dat hij daar aan toe moet geven. Maar ik zou ook niet meteen de handdoek in de ring gooien. Al klinkt dat misschien heel zwak. Maar het kan ook heel sterk zijn om uit te zoeken ondanks de pijn, waar zijn omslag in gedrag vandaan komt. Zoals ik het uit het verhaal begrijp is hij namelijk nooit zo geweest. En onderzoek of jullie daar samen uit kunnen komen. Ook voor jullie zoontje.
Sterkte!
Je klinkt ook heel zeker dat je wil stoppen met hem. En dat snap ik ook hoor, het is zo moeilijk om je vertrouwen terug te krijgen. Nadat hij je zo iets geflikt heeft. Maar soms kan het ook goed zijn even afstand te nemen van de situatie, boosheid te laten zakken, en dan nog eens te overwegen of jullie er alles aan gedaan hebben. Het lijkt nu waarschijnlijk alsof ik het enorm voor hem opneem. Terwijl dit natuurlijk een enorm lage streek van hem is. Maar jullie hebben al 18 jaar een relatie. Je schrijft dat je gelukkig was. Als zoiets nooit eerder voorgekomen is zou ik misschien toch relatietherapie of iets dergelijks overwegen. Wat maakt dat hij deze stap gezet heeft.Toen jullie 14 jaar waren hebben jullie een relatie gekregen. Dat is echt al heel jong. Ergens kan ik me dan best voorstellen dat hij een keer nieuwsgierig is naar een andere vrouw. Dat gebeurd vaker bij mensen die jong een relatie hebben gekregen. Wat uiteraard niet betekent dat hij daar aan toe moet geven. Maar ik zou ook niet meteen de handdoek in de ring gooien. Al klinkt dat misschien heel zwak. Maar het kan ook heel sterk zijn om uit te zoeken ondanks de pijn, waar zijn omslag in gedrag vandaan komt. Zoals ik het uit het verhaal begrijp is hij namelijk nooit zo geweest. En onderzoek of jullie daar samen uit kunnen komen. Ook voor jullie zoontje.
Sterkte!
donderdag 28 mei 2020 10:37
Je verhaal is heel herkenbaar voor mij, de details zijn anders, maar je gevoel ken ik.
Het totale ongeloof dat jouw partner je dit aandoet. Dat jij in zo'n situatie bent beland.
De pijn dat degene op wie jij leunde, wie je helemaal vertrouwde, je zo heeft bedrogen.
De grond die ineens onder je voeten wegzakt, je hele leven dat op z'n kop staat van de een op de andere dag.
De weg hierna gaat gelukkig wel omhoog, maar er zitten nog wel een paar hobbels in... De zaken verdelen bij de scheiding, die jij niet wilde, maar waar je wel
moet slikken, zowel qua regeling voor je kind (ik wil ze niet delen met kerst, maar moet redelijk zijn, dat soort dingen) als bezittingen...
Maar als je daar doorheen bent, wordt het echt beter. De pijn zakt, het komt minder hard binnen.
Als ik je lees, vind ik je enorm sterk en "boven de situatie staan". Je komt er wel.
Heel veel sterkte.
Het totale ongeloof dat jouw partner je dit aandoet. Dat jij in zo'n situatie bent beland.
De pijn dat degene op wie jij leunde, wie je helemaal vertrouwde, je zo heeft bedrogen.
De grond die ineens onder je voeten wegzakt, je hele leven dat op z'n kop staat van de een op de andere dag.
De weg hierna gaat gelukkig wel omhoog, maar er zitten nog wel een paar hobbels in... De zaken verdelen bij de scheiding, die jij niet wilde, maar waar je wel
moet slikken, zowel qua regeling voor je kind (ik wil ze niet delen met kerst, maar moet redelijk zijn, dat soort dingen) als bezittingen...
Maar als je daar doorheen bent, wordt het echt beter. De pijn zakt, het komt minder hard binnen.
Als ik je lees, vind ik je enorm sterk en "boven de situatie staan". Je komt er wel.
Heel veel sterkte.
donderdag 28 mei 2020 19:06
Sorry, maar dit gaat niet langer over hij die eens nieuwsgierig was naar hoe het zou zijn met een andere vrouw he. Dit gaat allemaal zo veel dieper dan dat. Ik heb van in het begin wanhopig zitten zoeken naar "verzachtende omstandigheden", want ik kon het niet aan mijn gezin te moeten opgeven, maar helaas, ik heb er geen 1 gevonden. Dit is het verhaal waar ik het mee moet doen:loolaa78 schreef: ↑27-05-2020 23:10Wat een verschrikkelijk verhaal, Snap dat je helemaal gebroken bent. Jullie waren al zo lang samen, en dan net nu jullie samen een zoontje hebben gebeurt dit. Wat val je dan van een wolk af.
Je klinkt ook heel zeker dat je wil stoppen met hem. En dat snap ik ook hoor, het is zo moeilijk om je vertrouwen terug te krijgen. Nadat hij je zo iets geflikt heeft. Maar soms kan het ook goed zijn even afstand te nemen van de situatie, boosheid te laten zakken, en dan nog eens te overwegen of jullie er alles aan gedaan hebben. Het lijkt nu waarschijnlijk alsof ik het enorm voor hem opneem. Terwijl dit natuurlijk een enorm lage streek van hem is. Maar jullie hebben al 18 jaar een relatie. Je schrijft dat je gelukkig was. Als zoiets nooit eerder voorgekomen is zou ik misschien toch relatietherapie of iets dergelijks overwegen. Wat maakt dat hij deze stap gezet heeft.Toen jullie 14 jaar waren hebben jullie een relatie gekregen. Dat is echt al heel jong. Ergens kan ik me dan best voorstellen dat hij een keer nieuwsgierig is naar een andere vrouw. Dat gebeurd vaker bij mensen die jong een relatie hebben gekregen. Wat uiteraard niet betekent dat hij daar aan toe moet geven. Maar ik zou ook niet meteen de handdoek in de ring gooien. Al klinkt dat misschien heel zwak. Maar het kan ook heel sterk zijn om uit te zoeken ondanks de pijn, waar zijn omslag in gedrag vandaan komt. Zoals ik het uit het verhaal begrijp is hij namelijk nooit zo geweest. En onderzoek of jullie daar samen uit kunnen komen. Ook voor jullie zoontje.
Sterkte!
1. Wanneer onze baby 4 maanden oud is, besluit hij Tinder te installeren op zijn telefoon.
2. Hij besluit af te spreken met 1 van de vrouwen die hij hier ontmoet .
3. Hij spreekt 3x met haar af op een terrasje
. Ze praten over elkaars leven (En dus ook over mij en onze zoon).
4. Ze besluiten na die 3e keer om af te spreken in een rendez-vous hotelletje.
5. Hij gaat naar dat hotel en heeft seks met haar.
6. Dit herhaalt hij nog 2x.
7. Bij de derde keer dat ze seks hebben, ontdekt hij dat het condoom gescheurd is.
8. Hij onderneemt niets: bespreekt met haar niet het gebruik van de morning afterpil, noch laat hij zich testen op soa's.
9. Het gescheurde condoom is volgens hem wel een wake-up call (zijn woorden). Hij besluit alle contact met deze vrouw te verbreken en zich volledig te focussen op onze relatie en ons gezin.
10. 3 maanden later krijgt hij telefoon van haar. Ze is zwanger en beweert er zeker van te zijn dat het kind van hem is.
11. Hij vraagt haar om een abortus, maar dit weigert zij (uiteraard).
12. Hij besluit tegen mij te zwijgen totdat onze zoon 1 jaar oud is (dat was echt de termijn dat hij zichzelf had opgelegd, hij kon het niet aan om zijn 1e verjaardag reeds gescheiden te vieren zegt hij).
13. Al die tijd doet hij alsof er niets aan de hand is. We hebben nog vaak samen seks, maken nog reisjes met ons drie en boeken zelfs nog een reisje in juni (maw een maand na de geboorte van dat andere kind, volledig op zijn initiatief trouwens, want voor mij was dat niet nodig).
14. Uiteindelijk vertelt hij het mij wanneer onze zoon 13 maanden oud is. Hij besluit dat hij gaat blijven liegen door te zeggen dat hij er nog maar net is achter gekomen dat ze zwanger is.
Dit is het verhaal zoals hij het mij uiteindelijk verteld heeft.
Nu moet jij mij eens uitleggen hoe ik in godsnaam nog een keuze heb? Het lijkt alsof het mijn beslissing is om uit elkaar te gaan, maar zo zie ik dat niet. Hij heeft de keuze duidelijk in mijn plaats gemaakt. Ik had er veel voorover om mijn gezin te behouden, heel veel. Maar mijn zelfrespect, dat nooit. En verder ben ik er trouwens ook van overtuigd dat ik mijn zoon daar ook geen plezier mee zou doen.
donderdag 28 mei 2020 19:30
Het was niet mijn bedoeling je te kwetsen/ beledigen. En zoals ik al schreef is het verhaal zeer heftig en snap ik dat je gebroken bent. Ik wilde je gewoon een overweging meegeven. Omdat je schreef dat je 18 jaar gelukkig was, en nu compleet gebroken. Je hoeft niet altijd direct te beslissen. Het was niet verkeerd bedoeld maar heb het idee dat je aardig boos op me bent. Nogmaals, dat was niet mijn bedoeling.
donderdag 28 mei 2020 21:19
Ik ben helemaal niet boos op jou, ik ben boos om deze hele situatie. En razend op hem natuurlijk, omdat hij ze veroorzaakt heeft. Ik heb, denk ik, echt alle mogelijkheden overwogen en ik ben effectief 18 jaar gelukkig met hem geweest. Maar hij heeft dat allemaal weggevaagd door zijn acties. Ik hoop echt dat ik ooit terug met een fijn gevoel kan terugkijken op bepaalde herinneringen aan vroeger, want we hebben echt wel veel mooie momenten samen gehad, maar momenteel voelt het allemaal aan als 1 grote leugen . En als hij na 18 jaar maar zo weinig respect voor me blijkt te hebben, dan moet ik daar toch echt wel mijn conclusies uit trekken vind ik. Al is het maar om mezelf te beschermen tegen nog meer miserie met deze lul.loolaa78 schreef: ↑28-05-2020 19:30Het was niet mijn bedoeling je te kwetsen/ beledigen. En zoals ik al schreef is het verhaal zeer heftig en snap ik dat je gebroken bent. Ik wilde je gewoon een overweging meegeven. Omdat je schreef dat je 18 jaar gelukkig was, en nu compleet gebroken. Je hoeft niet altijd direct te beslissen. Het was niet verkeerd bedoeld maar heb het idee dat je aardig boos op me bent. Nogmaals, dat was niet mijn bedoeling.
donderdag 28 mei 2020 21:21
Dat gevoel heb ik ook. Zo pijnlijk dat hij dan toch nog eerst een kind samen met mij op de wereld heeft gezet...Sportschoen schreef: ↑28-05-2020 19:40Ne hoor. Je vriend was al veel eerder uitgecheckt met deze relatie alleen wist jij dat nog niet.
Sterkte to!
donderdag 28 mei 2020 22:07
En dat heeft ze (helaas) ook. Een jaar of wat geleden is er een rechterlijke uitspraak geweest waaruit blijkt dat als je als buitenlander een kind hebt met een Nederlander, én dat kind een band heeft met de NLse ouder (de voorwaarden daarvoor zijn erg licht, gewoon regelmatig bezoek en omgang), je dus in NL kan blijven zodat je kind family life enzo met de NLse ouder heeft...Google maar even op Chavez-Vilchez.appelientjex schreef: ↑24-05-2020 20:52En die vrouw hoopt nu doordat ze een kind heeft meer kans te hebben op een verblijfsvergunning?
Maar los van van de acties en motieven van die vrouw, de vent van TO zit sowieso 1000 x fout, zelfs als ie erin is geluisd...
TO, het is voor een jong kind niet goed om 50/50 co-ouderschap te hebben. Volgens mij wordt dat pas vanaf een jaar of 3/4 aangeraden en ik begrijp dat rechters daar doorgaans ook in meegaan. Niet dat dat het minder erg maakt, of dat je daar echt wat aan hebt, maar ik wilde het wel even gezegd hebben aangezien je spreekt over je kind halftijds missen. Ik ben niet van het kamp kind-bij-vader-weghouden, maar mss moet je eerst met een weekendregeling eens gaan kijken hoe dit ontwikkelt en wat goed is voor je kind.
Heel veel sterkte. Ik vind je heel moedig en ik vind het mooi om te lezen dat je zoveel zelfliefde hebt, dat je dit niet wil
accepteren.
