Relaties
alle pijlers
Lang verhaal, probleemrelatie
dinsdag 15 juli 2008 om 21:16
Ongeveer anderhalf jaar geleden leerde ik John kennen, via een forum. Ik had nog nooit iemand gemeet die ik op die manier kende, zelfs nog nooit een foto laten zien. Hij was wel leuk, maar binnen een paar maanden trok een andere jongen mijn aandacht, deze was veel directer, complimenteuzer, liet me lachen. Er ontstond een gekke situatie de vorige zomer, waarbij we met drieën onderling veel praatten maar er tussen mij en die tweede jongen een bepaalde spanning hing. Dit zat John erg dwars aangezien hij mij zelf leuk vond op dat moment, maar hij deed er niets meer mee. Na de zomer was het contact met die andere jongen afgenomen, onder andere doordat hij opschepte over wat hij bij mij ‘bereikt’ had, maar ook omdat ik inzag dat het vooral praatjes waren.
Vlak daarna ging ik steeds meer met John praten. Dit liep zo uit de hand dat we uiteindelijk urenlang met elkaar online bleven, op elkaar gingen wachten, verdergingen via sms als de een wegmoest, enzovoorts. Hij wilde altijd al wel meeten of een foto zien, maar drong nergens op aan. Na elkaar ongeveer 8 maanden te hebben gekend, hadden we afgesproken te meeten omdat ik zei dat ik het echt wilde op dat moment. Het begon wat verlegen een paar uur, maar al snel hielden we handjes vast en zoenden. Later besloten we dat we dan ook echt een relatie met elkaar wilden. Het voelde allemaal als een gek sprookje, aangezien hij voor mij mijn eerste echte vriend was. Het ging allemaal snel: na een week konden we niet van elkaar afblijven en hadden seks, na twee weken ontmoette ik zijn ouders en een week daarna hij de mijne. We wonen meer dan 200 kilometer uit elkaar dus om elkaar te zien was het wel handig altijd te blijven logeren. Vandaar ook dat snelle kennismaken met de ouders. Het voelde wat raar aangezien ik hem enkel en alleen via internet kende, maar alles pakte goed uit en ik was echt gelukkig. Het ging verder totdat we nu 8 maanden samenzijn.
Los daarvan ging ons ‘leven’ online gewoon verder. Het was voor sommige mensen een verrassing aangezien ik nogal anoniem bleef en daarbij ook wel vreemd want ze kenden ons beiden en hadden dus eigenlijk de ontwikkelingen een beetje meegekregen. Maar John was heel goed bevriend met meerdere meisjes. Ik zelf was ook bevriend met enkele mensen, voornamelijk jongens. Er zijn dan ook wel wat dingen misgegaan. Hij bleef onverwacht slapen bij een vriendin en ik kwam er per ongeluk achter dus dacht dat hij vreemdging, hij kon het moeilijk verkroppen dat ik met maar één persoon het goed kon vinden, met hem besprak ik veel ruzies en andere dingen aangezien we elkaar ook al kenden voordat ik iets met John kreeg. Ik ben snel jaloers, dat zeker, maar hij noemt zichzelf niet jaloers maar onzeker. Hij vindt het gek als die andere jongen mij af en toe lieverd of iets dergelijks noemt, hij vindt dat die andere jongen vreemd tegen mij doet, alsof hij mij leuk vindt. Ik heb hem meerdere malen verzekerd dat er niets aan de hand is, dat ik alleen van hem houd en zelfs nooit zou kunnen fantaseren van een ander. Hij, John dus, heeft zelf goed contact met meerdere meisjes. Ze zien hem altijd als een lief broertje waar ze hun problemen aan kwijt kunnen, vaak niet als lustobject. Toch vind ik het niet leuk dingen te ontdekken als dat hij bij anderen slaapt (terwijl er niets gebeurt, daarin vertrouw ik hem wel). Maar ook online blijft hij maar flirterig tegen ontzettend veel mensen, waarbij ik me altijd een beetje belachelijk gemaakt voel. Hij noemt bijvoorbeeld andere meisjes om de haverklap lief, mooi, schattig, cute, enzovoorts. Hij zelf zegt dat hij dit altijd al heeft gedaan en het erger vindt dat ik het ‘stiekem’ doe aangezien ik het niet openlijk plaats. Ik zeg juist dat ik zoiets echt niet doe en mezelf aanpas vanwege hem, en dat ik het dus openlijk afzeiken vind als hij constant bezig is andere mensen lief leuk mooi enzovoorts te noemen. En grapjes maakt over seks enzovoorts.
Maar dit is niet echt alles. Het belangrijkste is dat ik uit een groot gezin kom, met ook relatief veel contact met verdere familie (een paar keer per jaar een verjaardag/bruiloft/enzovoorts bij neven/nichtjes/ooms/tantes/oma’s). Hij komt juist uit een kleiner gezin met erg weinig contact in het gezin onderling maar eigenlijk geen contact daarbuiten. Hij is door zijn ouders heel anders opgevoed dan ik door de mijne. Hij werd overal vrij in gelaten. Hij vindt het vreselijk wie dan ook van mijn familie te zien. Als hij een weekend bij mij is (dat is gemiddeld nog geen kwart van de weekenden dat we elkaar zien), wil hij altijd op mijn kamer blijven. Hij zegt dat dit ook komt doordat we elkaar dan alleen tijdens die tijd kunnen zien en hij er niet voor mijn familie is. Ik snap dit wel, maar nu, na 8 maanden heeft nog niemand het gevoel dat ze hem kennen en daardoor blijft het maar een spannend iets dat hij er überhaupt is. Hij heeft dus nog nooit iemand van mijn ‘verdere’ familie gezien. Ik vond het ook begrijpelijk dat hij dit niet wilde binnen 3 maanden ofzo, maar na een half jaar vind ik het toch wel vreemd worden dat hij niemand wil zien, naar geen enkele openbare gelegenheid wil. Bij hem thuis zijn we meer bij zijn familie, ik kan het redelijk met zijn gezin vinden, we kletsen beleefd tegen elkaar.
Het maakt me elke keer kapot als ik weer iets flirterigs lees of hij me afwijst wanneer ik hem ergens voor vraag. Ik heb het gevoel dat hij eerst vocht om mij voor zich te winnen en het nu allemaal wel prima vindt. Ik heb geprobeerd meerdere malen met hem te praten. Hij zegt heel vaak ‘ik weet het allemaal niet’, hij klapt dicht en zegt vrijwel niets meer, of hij wordt boos en zegt dat ik hem alles verwijt en nooit zeg wat ik dan fout doe. Natuurlijk gaat ruzie over dingen van elkaar niet goed vinden enzovoorts, dus ‘verwijten’ zijn er altijd, toch? Bovendien kom je daar inhoudelijk niet verder mee, elke keer roepen dat de ander je maar alles verwijt.
Er staat tegenover dat ik echt veel van hem houd. Ik zou nooit vreemd kunnen gaan, of zoals ik al zei alleen maar kunnen fantaseren over een ander. Hij maakte en maakt me aan het lachen, hij hielp me over veel persoonlijke problemen heen. Ik was en ben ontzettend onzeker, maar hij heeft (voornamelijk in het begin dan) me er altijd van overtuigd dat ik zo mooi en sexy en slim en wat dan nog meer was.
Hij wil niet veranderen, hij zegt dat hij al toegeeft elke keer als hij ook maar iets tegen mij ouders zegt, dat hij zich al iets anders gedraagt richting vriendinnen, dat hij zich al elke keer rot voelt omdat hij bang is dat ik er boos om word, dat hij het moeilijk vindt mij te vertellen over zijn afspraken met vriendinnen. Hij heeft al meerdere keren gezegd: dan dump je me maar. Ik wil het niet, maar ik weet het anders ook niet. Je eist teveel van me. Je wist dat ik hier niet van hield toen je iets met me begon (terwijl hij wel vrij probleemloos ouders van een meisje wat hij voor het eerst zag kon ontmoeten enzovoorts).
Het voelt alsof hij afwacht of ik het opnieuw accepteer (zoals ik al zijn keuzes heb gerespecteerd tot nu toe), of dat ik het uitmaak. Ik weet niet wat ik moet, ik houd dus wel van hem maar het doet echt regelmatig pijn. Dat hij voor vanalles geld heeft behalve om naar mij te komen als toevallig mijn vader 60 wordt, dat hij dus naar een meisje wat hij niet kende (alleen via internet wederom) ging en met haar ouders ging barbecuen, dat hij dus bij die vriendin onverwachts bleef slapen, dat hij waar ik bij ben speels met haar bleef doen terwijl ik alleen bleef zitten, dat hij weekenden afzei bijvoorbeeld voor die barbecue, dat hij niet wil dat ik kan uitslapen in zijn huis (bij zijn ouders die het prima vinden) als hij gaat werken, dat hij werkelijk overal nee op zegt en me vervolgens verwijt dat ik hem voor alles vraag (terwijl ik dat alleen doe omdat hij gewoon mág komen en hij zelf kan weten waar hij wel of niet naartoe gaat).
Ik weet echt niet meer wat ik moet doen. Ik had nooit gedacht dat iets hier zo van kapot kan gaan, ik dacht dat er altijd wel gevoelens voor een ander of geweld of wat dan ook in het spel moesten zijn om een leuke relatie te verpesten. Ik weet niet of het nog beter kan worden of dat ik het misschien leer accepteren (qua jaloezie zou ik ook gewoon wat moeten relaxen, hoewel ik hem toch niets verbied of iets dergelijks).
Lang verhaal, maar ik vroeg me af of iemand hier iets zinnigs over weet te zeggen, dus als je erdoorheen bent gekomen, reageer gerust.
Vlak daarna ging ik steeds meer met John praten. Dit liep zo uit de hand dat we uiteindelijk urenlang met elkaar online bleven, op elkaar gingen wachten, verdergingen via sms als de een wegmoest, enzovoorts. Hij wilde altijd al wel meeten of een foto zien, maar drong nergens op aan. Na elkaar ongeveer 8 maanden te hebben gekend, hadden we afgesproken te meeten omdat ik zei dat ik het echt wilde op dat moment. Het begon wat verlegen een paar uur, maar al snel hielden we handjes vast en zoenden. Later besloten we dat we dan ook echt een relatie met elkaar wilden. Het voelde allemaal als een gek sprookje, aangezien hij voor mij mijn eerste echte vriend was. Het ging allemaal snel: na een week konden we niet van elkaar afblijven en hadden seks, na twee weken ontmoette ik zijn ouders en een week daarna hij de mijne. We wonen meer dan 200 kilometer uit elkaar dus om elkaar te zien was het wel handig altijd te blijven logeren. Vandaar ook dat snelle kennismaken met de ouders. Het voelde wat raar aangezien ik hem enkel en alleen via internet kende, maar alles pakte goed uit en ik was echt gelukkig. Het ging verder totdat we nu 8 maanden samenzijn.
Los daarvan ging ons ‘leven’ online gewoon verder. Het was voor sommige mensen een verrassing aangezien ik nogal anoniem bleef en daarbij ook wel vreemd want ze kenden ons beiden en hadden dus eigenlijk de ontwikkelingen een beetje meegekregen. Maar John was heel goed bevriend met meerdere meisjes. Ik zelf was ook bevriend met enkele mensen, voornamelijk jongens. Er zijn dan ook wel wat dingen misgegaan. Hij bleef onverwacht slapen bij een vriendin en ik kwam er per ongeluk achter dus dacht dat hij vreemdging, hij kon het moeilijk verkroppen dat ik met maar één persoon het goed kon vinden, met hem besprak ik veel ruzies en andere dingen aangezien we elkaar ook al kenden voordat ik iets met John kreeg. Ik ben snel jaloers, dat zeker, maar hij noemt zichzelf niet jaloers maar onzeker. Hij vindt het gek als die andere jongen mij af en toe lieverd of iets dergelijks noemt, hij vindt dat die andere jongen vreemd tegen mij doet, alsof hij mij leuk vindt. Ik heb hem meerdere malen verzekerd dat er niets aan de hand is, dat ik alleen van hem houd en zelfs nooit zou kunnen fantaseren van een ander. Hij, John dus, heeft zelf goed contact met meerdere meisjes. Ze zien hem altijd als een lief broertje waar ze hun problemen aan kwijt kunnen, vaak niet als lustobject. Toch vind ik het niet leuk dingen te ontdekken als dat hij bij anderen slaapt (terwijl er niets gebeurt, daarin vertrouw ik hem wel). Maar ook online blijft hij maar flirterig tegen ontzettend veel mensen, waarbij ik me altijd een beetje belachelijk gemaakt voel. Hij noemt bijvoorbeeld andere meisjes om de haverklap lief, mooi, schattig, cute, enzovoorts. Hij zelf zegt dat hij dit altijd al heeft gedaan en het erger vindt dat ik het ‘stiekem’ doe aangezien ik het niet openlijk plaats. Ik zeg juist dat ik zoiets echt niet doe en mezelf aanpas vanwege hem, en dat ik het dus openlijk afzeiken vind als hij constant bezig is andere mensen lief leuk mooi enzovoorts te noemen. En grapjes maakt over seks enzovoorts.
Maar dit is niet echt alles. Het belangrijkste is dat ik uit een groot gezin kom, met ook relatief veel contact met verdere familie (een paar keer per jaar een verjaardag/bruiloft/enzovoorts bij neven/nichtjes/ooms/tantes/oma’s). Hij komt juist uit een kleiner gezin met erg weinig contact in het gezin onderling maar eigenlijk geen contact daarbuiten. Hij is door zijn ouders heel anders opgevoed dan ik door de mijne. Hij werd overal vrij in gelaten. Hij vindt het vreselijk wie dan ook van mijn familie te zien. Als hij een weekend bij mij is (dat is gemiddeld nog geen kwart van de weekenden dat we elkaar zien), wil hij altijd op mijn kamer blijven. Hij zegt dat dit ook komt doordat we elkaar dan alleen tijdens die tijd kunnen zien en hij er niet voor mijn familie is. Ik snap dit wel, maar nu, na 8 maanden heeft nog niemand het gevoel dat ze hem kennen en daardoor blijft het maar een spannend iets dat hij er überhaupt is. Hij heeft dus nog nooit iemand van mijn ‘verdere’ familie gezien. Ik vond het ook begrijpelijk dat hij dit niet wilde binnen 3 maanden ofzo, maar na een half jaar vind ik het toch wel vreemd worden dat hij niemand wil zien, naar geen enkele openbare gelegenheid wil. Bij hem thuis zijn we meer bij zijn familie, ik kan het redelijk met zijn gezin vinden, we kletsen beleefd tegen elkaar.
Het maakt me elke keer kapot als ik weer iets flirterigs lees of hij me afwijst wanneer ik hem ergens voor vraag. Ik heb het gevoel dat hij eerst vocht om mij voor zich te winnen en het nu allemaal wel prima vindt. Ik heb geprobeerd meerdere malen met hem te praten. Hij zegt heel vaak ‘ik weet het allemaal niet’, hij klapt dicht en zegt vrijwel niets meer, of hij wordt boos en zegt dat ik hem alles verwijt en nooit zeg wat ik dan fout doe. Natuurlijk gaat ruzie over dingen van elkaar niet goed vinden enzovoorts, dus ‘verwijten’ zijn er altijd, toch? Bovendien kom je daar inhoudelijk niet verder mee, elke keer roepen dat de ander je maar alles verwijt.
Er staat tegenover dat ik echt veel van hem houd. Ik zou nooit vreemd kunnen gaan, of zoals ik al zei alleen maar kunnen fantaseren over een ander. Hij maakte en maakt me aan het lachen, hij hielp me over veel persoonlijke problemen heen. Ik was en ben ontzettend onzeker, maar hij heeft (voornamelijk in het begin dan) me er altijd van overtuigd dat ik zo mooi en sexy en slim en wat dan nog meer was.
Hij wil niet veranderen, hij zegt dat hij al toegeeft elke keer als hij ook maar iets tegen mij ouders zegt, dat hij zich al iets anders gedraagt richting vriendinnen, dat hij zich al elke keer rot voelt omdat hij bang is dat ik er boos om word, dat hij het moeilijk vindt mij te vertellen over zijn afspraken met vriendinnen. Hij heeft al meerdere keren gezegd: dan dump je me maar. Ik wil het niet, maar ik weet het anders ook niet. Je eist teveel van me. Je wist dat ik hier niet van hield toen je iets met me begon (terwijl hij wel vrij probleemloos ouders van een meisje wat hij voor het eerst zag kon ontmoeten enzovoorts).
Het voelt alsof hij afwacht of ik het opnieuw accepteer (zoals ik al zijn keuzes heb gerespecteerd tot nu toe), of dat ik het uitmaak. Ik weet niet wat ik moet, ik houd dus wel van hem maar het doet echt regelmatig pijn. Dat hij voor vanalles geld heeft behalve om naar mij te komen als toevallig mijn vader 60 wordt, dat hij dus naar een meisje wat hij niet kende (alleen via internet wederom) ging en met haar ouders ging barbecuen, dat hij dus bij die vriendin onverwachts bleef slapen, dat hij waar ik bij ben speels met haar bleef doen terwijl ik alleen bleef zitten, dat hij weekenden afzei bijvoorbeeld voor die barbecue, dat hij niet wil dat ik kan uitslapen in zijn huis (bij zijn ouders die het prima vinden) als hij gaat werken, dat hij werkelijk overal nee op zegt en me vervolgens verwijt dat ik hem voor alles vraag (terwijl ik dat alleen doe omdat hij gewoon mág komen en hij zelf kan weten waar hij wel of niet naartoe gaat).
Ik weet echt niet meer wat ik moet doen. Ik had nooit gedacht dat iets hier zo van kapot kan gaan, ik dacht dat er altijd wel gevoelens voor een ander of geweld of wat dan ook in het spel moesten zijn om een leuke relatie te verpesten. Ik weet niet of het nog beter kan worden of dat ik het misschien leer accepteren (qua jaloezie zou ik ook gewoon wat moeten relaxen, hoewel ik hem toch niets verbied of iets dergelijks).
Lang verhaal, maar ik vroeg me af of iemand hier iets zinnigs over weet te zeggen, dus als je erdoorheen bent gekomen, reageer gerust.
dinsdag 15 juli 2008 om 21:25
Meisje, er blijft me een heleboel onduidelijk (zelfs na je lange verhaal), maar er bekruipt me maar 1 ding: jij voelt je ongelukkig met zijn gedrag en hij zegt niet te willen veranderen, ik zou niet met hem verder gaan. Deze jongen gaat je alleen maar heel veel verdriet bezorgen en ik mag er volledig naast zitten: ik vind het niet kloppen dat hij bij allemaal verschillende meiden blijft slapen.Of hij nu wel of niet vreemdgaat, ik vind dat niet deugen, hij kent ze niet eens!
nee, ik zou om verder verdriet te besparen er gelijk een einde aan maken.Er zijn een heleboel jongens die jou wel alles willen geven (van zichzelf)
nee, ik zou om verder verdriet te besparen er gelijk een einde aan maken.Er zijn een heleboel jongens die jou wel alles willen geven (van zichzelf)
dinsdag 15 juli 2008 om 21:26
dinsdag 15 juli 2008 om 21:29
Wat Miesteph zegt: Jij voelt je ongelukkig met zijn gedrag naar jou toe.
Liefde hoort geen pijn te doen.
Ik vind hem trouwens ook niet zo respectvol naar jou toe.
Hij geeft al toe als hij iets zegt tegen je ouders??
Wat wil hij dan? Stil zwijgend op de bank zitten en na 10 minuten met je naar boven, naar je kamer?
Iemand die echt vol voor je gaat, wil bij je zijn, tijd met je doorbrengen, bij je slapen, jij bij hem slapen etc, maar niet bbq-en met ouders van een meisje dat hij via internet kent en nog nooit gezien heeft...
Ik denk dat hij je een hoop verdriet gaat aandoen.
Liefde hoort geen pijn te doen.
Ik vind hem trouwens ook niet zo respectvol naar jou toe.
Hij geeft al toe als hij iets zegt tegen je ouders??
Wat wil hij dan? Stil zwijgend op de bank zitten en na 10 minuten met je naar boven, naar je kamer?
Iemand die echt vol voor je gaat, wil bij je zijn, tijd met je doorbrengen, bij je slapen, jij bij hem slapen etc, maar niet bbq-en met ouders van een meisje dat hij via internet kent en nog nooit gezien heeft...
Ik denk dat hij je een hoop verdriet gaat aandoen.
dinsdag 15 juli 2008 om 21:29
Lottii, ik kan er kort over zijn; teveel gedoe, dit is not meant to be.
Serieus hoor, jullie halen niet het beste in elkaar naar boven, er is te veel onbegrip en achterdocht. Dat wordt niet leuker als je er mee doorgaat.
Heel rot voor jullie allebei maar soms is een relatie niet voor altijd.
Sterkte!
Serieus hoor, jullie halen niet het beste in elkaar naar boven, er is te veel onbegrip en achterdocht. Dat wordt niet leuker als je er mee doorgaat.
Heel rot voor jullie allebei maar soms is een relatie niet voor altijd.
Sterkte!
dinsdag 15 juli 2008 om 21:34
Toch maar de tekst doorgeworsteld.
Meid, om te beginnen, ga er voor de rest van je leven vanuit dat een relatie léuk moet zijn. Niks geen gedoe, boosheid, totaal andere verwachtingen, aanpassen, aanpassen, aanpassen.
Het enige wat je kunt aanpassen is kleine praktische zaken zoals een dopje op de tandpasta of de kleren in de wasmand.
-en zelfs dat kan mensen nog flink zwaar vallen-
Bij een probleemrelatie stel ik me trouwens iets voor met geweld, of altijd heel erg boos en kwetsend. Wees maar blij dat je daar niet mee van doen hebt. En wees weg als je -met het laatste- wel van doen hebt. Nu, meteen.
Wat je nu kunt doen is heel goed bij jezelf nagaan wat je wil. En daarna nagaan of deze relatie je wel brengt wat je wil. Vervolgens kun je proberen met hem te praten over de dingen die jij belangrijk vindt. En levert dat alles niets op, tja, kun je blijven en heel ongelukkig wezen of kun je gaan en maar een paar maanden verdriet door hoeven worstelen.
Succes.
Meid, om te beginnen, ga er voor de rest van je leven vanuit dat een relatie léuk moet zijn. Niks geen gedoe, boosheid, totaal andere verwachtingen, aanpassen, aanpassen, aanpassen.
Het enige wat je kunt aanpassen is kleine praktische zaken zoals een dopje op de tandpasta of de kleren in de wasmand.
-en zelfs dat kan mensen nog flink zwaar vallen-
Bij een probleemrelatie stel ik me trouwens iets voor met geweld, of altijd heel erg boos en kwetsend. Wees maar blij dat je daar niet mee van doen hebt. En wees weg als je -met het laatste- wel van doen hebt. Nu, meteen.
Wat je nu kunt doen is heel goed bij jezelf nagaan wat je wil. En daarna nagaan of deze relatie je wel brengt wat je wil. Vervolgens kun je proberen met hem te praten over de dingen die jij belangrijk vindt. En levert dat alles niets op, tja, kun je blijven en heel ongelukkig wezen of kun je gaan en maar een paar maanden verdriet door hoeven worstelen.
Succes.
dinsdag 15 juli 2008 om 21:36
quote:danivo schreef op 15 juli 2008 @ 21:34:
pffff 19.... zou je dan niet gewoon eens een beetje gaan leven ipv wanhopig op zoek te gaan naar een relatie?
en ik kwam tot ongeveer een kwart van je verhaal, en ik ben een doorzetter wat teksten betreft.....mee eens, pas 19 en dan zoveel ''gedoe'' meid ga lekker zwieren en zwaaien en laat die gozer gaan
pffff 19.... zou je dan niet gewoon eens een beetje gaan leven ipv wanhopig op zoek te gaan naar een relatie?
en ik kwam tot ongeveer een kwart van je verhaal, en ik ben een doorzetter wat teksten betreft.....mee eens, pas 19 en dan zoveel ''gedoe'' meid ga lekker zwieren en zwaaien en laat die gozer gaan
dinsdag 15 juli 2008 om 21:42
