Liefdesverdriet als een domme puber

Na 3 jaar alleen weer iemand tegengekomen en ineens weer zo smoorverliefd, ik wist niet dat ik me nog zo kon voelen. Eerlijke, open gesprekken, voorzichtige toekomstplannen, elkaar over en weer aan de belangrijke mensen in ons leven voorstellen en een paar geweldige dagen samen weg. Als je het me vorige week had gevraagd dan had ik gezegd: zevende hemel tot en met.
Maar in de korte tijd van 4,5 maand heeft hij me nu voor de derde keer op exact dezelfde manier gekwetst, dus ik weet dat de vorige twee keer geen toeval of uitzondering waren maar kennelijk gewoon zijn zoals hij is. En ik daarmee niet kan dealen dus dat de relatie hier moet stoppen. Dus jullie hoeven me niet te vertellen dat ie in het kanaal moet en dat ik voor mezelf moet kiezen want dat weet ik wel. Maar nu viva er nog heel even is zoek ik voor een laatste keer steun want wat voel ik me verrot.

Al een paar nachten slecht geslapen van de hele toestand, vandaag heb ik een dag vrij en ik wil eigenlijk mijn bed niet uitkomen. Ik loop zo ontzettend met mijn ziel onder mijn arm en ik voel me vooral zo’n belachelijke idioot. Dat ik het drie kansen heb gegeven, dat ik er echt in geloofde, dat het nu zo’n pijn doet.
Ga zo maar naar de sportschool, goddank is die weer open. Zit hier achter een ontbijt dat niet smaakt en kan wel wat wijze raad gebruiken

Nanouk schreef: ↑

21-06-2021 12:03

Maar wat maakt het zo groot dat je een relatie met hem niet meer ziet zitten?

Ik had het niet uitgeschreven want lang verhaal, en dan zou ik direct voldoen aan de Wet van Wuiles. Maar dit is wat er aan de hand is.

Als er stress is ‘verdwijnt’ hij: niet opdagen op afspraken, telefoon niet opnemen, niet reageren op berichten. Gewoon totaal afgesloten en onbereikbaar.
Eerste keer gebeurde toen we nog maar kort aan het daten waren, ik dacht dat ik was geghost en ik snapte het niet want de eerste dates waren zo leuk. Toen kwam hij weer op de radar: hij vond de eerste dates juist ook heel leuk maar dat tegelijkertijd ook lastig. Ik deed hem op bepaalde manieren denken aan zijn ex, hij wilde niet in zo’n zelfde situatie terecht komen als met haar.
Gesprek over gehad, dat ik zijn ex niet ben en dat we elkaar kennelijk machtig leuk vonden. Dat dat inderdaad spannend en soms eng is (voor mij overigens ook, ben ook geen held met relaties), maar besloten ervoor te gaan.

Tweede grote Houdini act was rond mijn verjaardag. Voor mij compleet zonder aanleiding ineens weer onbereikbaar, we hadden geen ruzie gehad oid. Kwam niet opdagen op mijn verjaardag. Paar dagen later heb ik contact met hem gezocht omdat ik toch een soort closure wilde. Trof de man aan in een halve paniek aanval, hij was ook al een paar dagen thuis van werk. Hij heeft een nogal lastige jeugd gehad met dito familie en kennelijk liggen verjaardagen gevoelig. Had ik geen idee van, ik vind verjaardagen vieren altijd leuk en de lockdown belemmeringen gingen er net wat af dus natuurlijk had ik hem voor een etentje met wat vrienden (die hij overigens al eerder ontmoet had) uitgenodigd.
Weer gesprek gehad. Dat het prima kan dat je tijd of ruimte voor jezelf nodig hebt, of de hele relatie wat rustiger aan wil doen en niet meteen op verjaardagen wil belanden. Maar dat ik het niet trek als hij ineens alle communicatie kanalen dicht gooit en onbereikbaar wordt. Omdat ik me zorgen maakte dat hij onder de tram was gelopen, mijn goeie vriendin er zeker van was dat hij stiekem met een ander getrouwd was, en het volgens mij in ieder geval niet mega high maintenance is om te verwachten dat je nieuwe lief je minstens even feliciteert op je verjaardag. En als dat gevoelig ligt: laat het dan weten.
Goed gesprek, voelde echt alsof we elkaar begrepen. Opende ook juist het vertrouwen om nog een aantal hele open en eerlijke gesprekken te voeren over toekomstbeeld etc.

Maar dan afgelopen week: weer foetsie. Ik weet dat hij momenteel in een stressvolle periode zit en met de twee vorige keren in mijn achterhoofd kan ik dus ongeveer invullen wat er aan de hand is. Maar tegelijkertijd had ik vorige week een hele pittige week en dat wist hij. En we hadden toch echt afgesproken dat als hij ruimte nodig heeft dat hij dat in ieder geval zou laten weten. Maar sinds donderdag reageert hij niet meer, niet op berichten en neemt niet op. Ik zag hem wel nog online dus hij ligt niet in het ziekenhuis of onder de tram. We hadden afgelopen weekend afgesproken maar hij kwam niet opdagen.
En ik ben boos, want ik had afgelopen week juist even iemand nodig om bij uit te blazen en dat wist hij. Hij kan wel stress hebben en dit is kennelijk zijn manier van daarmee omgaan, maar hij houdt totaal geen rekening met mij. Met dat ik het leuk zou vinden om iets te horen als ik jarig ben, of dat ik hem graag even wil spreken over die lastige werksituatie als ik stress heb. En natuurlijk kan ik dan ook een vriend(in) bellen en dat heb ik ook gedaan. Ik ken hem sinds begin dit jaar en daarvoor kon ik mijn leven ook prima aan zonder hem. Maar wat ik niet trek is dat het dan alleen maar om hem lijkt te draaien, alle communicatie onmogelijk wordt en hij verdwijnt zonder ook maar iets te laten weten, mij me zorgen makend achterlatend.

Dus dat. Maar misschien vertoon ik wel mega prinsessengedrag en ben ik uberonredelijk en moet ik die man gewoon meer ruimte geven. Dan mogen jullie dat absoluut tegen me zeggen.

patsy--stone schreef: ↑

21-06-2021 12:26

:
Ik ken aardig wat mensen die al meer dan 10 jaar geen enkele liefde aan durven gaan. Blijkbaar te angstig om gekwetst te worden of om zichzelf te tonen. Nou zo wil ik niet leven hoor, zo puur rationeel en altijd maar voorzichtig! Zo doods eigenlijk. Dan loop je ook zoveel mis.

Dank je. Het was ook zo fijn om ineens weer ‘deel van een setje’ te zijn, ik wist eigenlijk niet dat ik dat zo gemist had. Ik ben best gesteld op mijn eigen ruimte, weet niet of ik ooit nog samen zou willen wonen. Heb een leuk en vol leven, kan alles prima alleen.
En dan heeft iemand anders ineens je koelkast vol met boodschappen gezet, maakt zich met je zorgen om de hond die ineens een beetje ziekjes is, pakt je hand als je door het park loopt, zoent je goeiemorgen.
Verdorie wat is dat fijn dat ‘jij bent van mij en ik ben van jou en we hebben iets speciaals samen’.
En ik kan zo met hem lachen. Het is dus echt een hele leuke man, die klootzak die ik nu al bijna een week niet meer gesproken heb omdat hij niet opneemt.

Ik blijf hier even tegen mezelf en jullie aanschrijven hoor. Wat het nog dubbel lastig maakt: ik heb het sterke vermoeden dat het nu dus helemaal niet goed gaat met hem. En dan wil ik het liefst op mijn fiets springen en naar hem toegaan en hem vasthouden en zeggen dat alles goed komt.

Wat een verloren dag dit. Normaal heb ik tijd te kort en nu lijken de uren wel niet om te willen gaan. Ik zou vandaag bij hem zijn dus ik had ook niets gepland.
Ik wil het liefst de hele dag met mijn hoofd onder de deken wegkruipen, kan ook niets nuttigs bedenken. Ga nu maar even uitwaaien met de hond en vanavond maar nog een keer naar de sportschool, gewoon om maar even iets te doen te hebben.

Morgen op werk heb ik een pittig assessment, dat ik ook echt niet uit kan stellen naar een andere keer. Ik maak me er een beetje zorgen over.

Ik voel me in een rare wachtkamer gezet. Ik wou dat ik dit in ieder geval met hem uit kon praten.

Moon-Alisa schreef: ↑

21-06-2021 15:38

Heb je hem wel te pakken kunnen krijgen om een einde te breien aan deze relatie? Of zelfs dat nog niet?

Nee, helemaal niet meer gesproken. Echt wel geprobeerd overigens, wel 10 keer gebeld sinds donderdag. Hou ik nu ook maar mee op, wat heeft het voor zin? Geen idee hoe dit nu verder gaat. Heb net maar al zijn spullen verzameld die hier lagen en in een tas gestopt, om toch soort van iets te kunnen doen.