Relaties
alle pijlers
Liefdesverdriet!
zondag 1 november 2009 om 08:39
Donderdagavond heeft mijn vriend onze realtie verbroken... Hij is moe, zijn energie is op en kan het dus niet meer opbrengen om voor ons te vechten. De afgelopen weken is het wat rommelig geweest is onze relatie. MIjn vriend was erg in de war, voelde zich vaak rot en kon mij niet de reden geven waarom... Leuke dingen deden we niet meer, we zaten alleen nog maar thuis te huilen en te praten.
Donderdag is dus de bom gebarsten, hij stopt er mee! En nu komt de aap uit de mouw: hij heeft het gevoel dat hij altijd op zijn tenen moet lopen, hij kan mij niet bieden wat ik wil, en sinds hij mij kent voelt hij zich vaak ongelukkig... Waarom heeft hij mij dit niet eerder verteld? Waarom kwam hij iedere avond bij mij slapen terwijl ik aangaf dat het ook goed is om ieder in ons eigen huisje te slapen? Waarom ging hij met mij 2 weken op vakantie? Waarom zei hij dat hij wilde samenwonen, trouwen en kinderen krijgen met mij? Ik ben zo in de war.... snap er helemaal niks van.
Ik heb bij hem juist zo veel afstand gehouden omdat ik net uit een relatie kwam. Maar hij bleef volhouden en zei al na een maand tegen mij: misschien is dit wel voor altijd. Uiteindelijk heb ik me dus helemaal gegeven aan hem...
En nu... Nu ben ik zo ontzettend verdrietig. Ik heb hem gesmeekt bij me te blijven, om het alsjeblieft niet op te geven, om ons nog een kans te geven. Ik heb geschreeuwd, gejankt, hem vast gepakt.. Ik was wanhopig, en zo ken ik mezelf helemaal niet, ben juist een heel rustig persoon. Maar het idee dat ik de liefde van mijn leven kwijt ben maakt me gek! Daar baal ik van! Ik ben juist iemand die de rust kan bewaren, en die een man nooit zou smeken om alsjeblieft bij me te blijven.....
Nu zijn we dan een paar dagen verder en voel ik me wat rustiger... Ik heb hem nog wel een paar keer gebeld en gezegd dat ik zielsveel van hem hou. Maar hij is er van overtuigd dat dit de juiste beslissing is.
En wat moet ik nu? Ik mis hem zo ontzettend, wij hadden het zo leuk. We konden goed praten, lachen, huilen.. We konden samen uren in bed liggen, elkaar vasthouden zonder iets te zeggen. We deden heel veel leuk dingen met vrienden. Ik was volgens hem zijn beste vriendin. En hij is zeker mijn beste vriend.
We hebben echt een heerlijke tijd gehad, ik dacht dat hij de ware was voor mij. Daarom kan ik het waarschijnlijk ook allemaal niet bevatten.
Hoe moet ik hier nu mee om gaan?
Donderdag is dus de bom gebarsten, hij stopt er mee! En nu komt de aap uit de mouw: hij heeft het gevoel dat hij altijd op zijn tenen moet lopen, hij kan mij niet bieden wat ik wil, en sinds hij mij kent voelt hij zich vaak ongelukkig... Waarom heeft hij mij dit niet eerder verteld? Waarom kwam hij iedere avond bij mij slapen terwijl ik aangaf dat het ook goed is om ieder in ons eigen huisje te slapen? Waarom ging hij met mij 2 weken op vakantie? Waarom zei hij dat hij wilde samenwonen, trouwen en kinderen krijgen met mij? Ik ben zo in de war.... snap er helemaal niks van.
Ik heb bij hem juist zo veel afstand gehouden omdat ik net uit een relatie kwam. Maar hij bleef volhouden en zei al na een maand tegen mij: misschien is dit wel voor altijd. Uiteindelijk heb ik me dus helemaal gegeven aan hem...
En nu... Nu ben ik zo ontzettend verdrietig. Ik heb hem gesmeekt bij me te blijven, om het alsjeblieft niet op te geven, om ons nog een kans te geven. Ik heb geschreeuwd, gejankt, hem vast gepakt.. Ik was wanhopig, en zo ken ik mezelf helemaal niet, ben juist een heel rustig persoon. Maar het idee dat ik de liefde van mijn leven kwijt ben maakt me gek! Daar baal ik van! Ik ben juist iemand die de rust kan bewaren, en die een man nooit zou smeken om alsjeblieft bij me te blijven.....
Nu zijn we dan een paar dagen verder en voel ik me wat rustiger... Ik heb hem nog wel een paar keer gebeld en gezegd dat ik zielsveel van hem hou. Maar hij is er van overtuigd dat dit de juiste beslissing is.
En wat moet ik nu? Ik mis hem zo ontzettend, wij hadden het zo leuk. We konden goed praten, lachen, huilen.. We konden samen uren in bed liggen, elkaar vasthouden zonder iets te zeggen. We deden heel veel leuk dingen met vrienden. Ik was volgens hem zijn beste vriendin. En hij is zeker mijn beste vriend.
We hebben echt een heerlijke tijd gehad, ik dacht dat hij de ware was voor mij. Daarom kan ik het waarschijnlijk ook allemaal niet bevatten.
Hoe moet ik hier nu mee om gaan?
maandag 2 november 2009 om 16:10
Levin 5, respect hoe jij hier mee omgaat.
Ik weet je leeftijd niet, maar je handelen vind ik heel serieus.
Je laat hem in zijn waarde, en tevens verlies je je eigenbelang niet uit het oog.
En dat voor een meissie met zoveel liefdesverdriet.
Harstikke goed, meid, ga zo door!!!!
voor jou!
Ik weet je leeftijd niet, maar je handelen vind ik heel serieus.
Je laat hem in zijn waarde, en tevens verlies je je eigenbelang niet uit het oog.
En dat voor een meissie met zoveel liefdesverdriet.
Harstikke goed, meid, ga zo door!!!!
voor jou!
Age is mind over matter, if you don\'t mind is doesn\'t matter
dinsdag 3 november 2009 om 21:39
Tja.. Veel ups en downs! Mis 'm verschrikkelijk. De gedachte dat het niet meer goed komt maakt me behoorlijk wanhopig.
Vanmiddag stond tie bij m'n werk toen ik lunchpauze had. We hebben een rondje gelopen. Hij zag er slecht en hulpeloos uit, verschrikkelijk om te zien! Maar er kwamen ook een hoop frustraties naar boven, heb tegen 'm gezegd dat tie niet met me kan sollen, dat ik dat niet accepteer. Hij begreep het en wilde ook niet zo met me omgaan. Maar hij voelde zich zo slecht en had het zo zwaar...
Nu wilde die opeens weer niet wat gaan drinken.. Pfff...
We hebben gepraat en ik heb aangegeven dat het misschien geen slecht idee is als tie met iemand gaat praten, om er achter te komen waar hij nu precies mee zit. Hij geeft zelf aan dat tie zich niet consequent voelt. En dat heb ik ook wel gemerkt, de ene keer als ik wat zei of vroeg was alles goed en wilde die alles voor me doen. Dan was ik de liefste van de hele wereld en blablablabla. Zou ik de volgende dag hetzelfde vragen dan zit ik te zeiken. En daar reageer ik weer verkeerd op! Ik word dan boos of chagerijnig.. Dan begrijp ik niet wat ik verkeerd doe. Hetzelfde is bijvoorbeeld met etten bij zijn vrienden, vanaf het begin wilde die graag dat ik dan mee ging, ik heb een paar keer nee gezegd, maar voor hem was het zo belangrijk (hij ziet z'n vrienden bijna meer dan mij) dat ik toch mee ging. Een hele tijd was het dus vanzelfsprekend dat ik mee ging, hij hoefde het zelfs niet meer aan me te vragen, als hij ging dan gingen wij. En het was ook gezellig, zijn vrienden werden mij vrienden. Totdat hij op een gegeven moment dan zei, ik ga vanavond bij J eten. En ik kon opeens niet meer mee... Is het dan vreemd dat ik om uitleg vraag?
Pfff... weer even m'n hart gelucht.. Op naar de volgende avond en nacht alleen:)
Vanmiddag stond tie bij m'n werk toen ik lunchpauze had. We hebben een rondje gelopen. Hij zag er slecht en hulpeloos uit, verschrikkelijk om te zien! Maar er kwamen ook een hoop frustraties naar boven, heb tegen 'm gezegd dat tie niet met me kan sollen, dat ik dat niet accepteer. Hij begreep het en wilde ook niet zo met me omgaan. Maar hij voelde zich zo slecht en had het zo zwaar...
Nu wilde die opeens weer niet wat gaan drinken.. Pfff...
We hebben gepraat en ik heb aangegeven dat het misschien geen slecht idee is als tie met iemand gaat praten, om er achter te komen waar hij nu precies mee zit. Hij geeft zelf aan dat tie zich niet consequent voelt. En dat heb ik ook wel gemerkt, de ene keer als ik wat zei of vroeg was alles goed en wilde die alles voor me doen. Dan was ik de liefste van de hele wereld en blablablabla. Zou ik de volgende dag hetzelfde vragen dan zit ik te zeiken. En daar reageer ik weer verkeerd op! Ik word dan boos of chagerijnig.. Dan begrijp ik niet wat ik verkeerd doe. Hetzelfde is bijvoorbeeld met etten bij zijn vrienden, vanaf het begin wilde die graag dat ik dan mee ging, ik heb een paar keer nee gezegd, maar voor hem was het zo belangrijk (hij ziet z'n vrienden bijna meer dan mij) dat ik toch mee ging. Een hele tijd was het dus vanzelfsprekend dat ik mee ging, hij hoefde het zelfs niet meer aan me te vragen, als hij ging dan gingen wij. En het was ook gezellig, zijn vrienden werden mij vrienden. Totdat hij op een gegeven moment dan zei, ik ga vanavond bij J eten. En ik kon opeens niet meer mee... Is het dan vreemd dat ik om uitleg vraag?
Pfff... weer even m'n hart gelucht.. Op naar de volgende avond en nacht alleen:)
dinsdag 3 november 2009 om 23:36
ha Levin,
Goh... dat hij naar je werk komt, zeg! Het is duidelijk dat hij jou niet kwijt wil. Maar hoe wel, hè??
Wat wil jij zelf eigenlijk?? Nu je hem zo als een 'wrak' ziet zeg maar... Wat doet dat dan met je...?
Je gaat er echt onwijs goed mee om! Echt! Je blijft zo rustig!! Maar wat is jouw gevoel??
Truste voor nu...
DG
Goh... dat hij naar je werk komt, zeg! Het is duidelijk dat hij jou niet kwijt wil. Maar hoe wel, hè??
Wat wil jij zelf eigenlijk?? Nu je hem zo als een 'wrak' ziet zeg maar... Wat doet dat dan met je...?
Je gaat er echt onwijs goed mee om! Echt! Je blijft zo rustig!! Maar wat is jouw gevoel??
Truste voor nu...
DG
Only dead fish go with the flow
woensdag 4 november 2009 om 01:51
Oke... Net totaal ingestort...
Werd ontzettend onrustig thuis, zenuwachtig, boos, verdrietig en noem maar op.
Over m'n toeren in de auto gestapt en naar 'm toe gereden. Natuurlijk weer weggegaan zonder uit te stappen. Maar toch verderop geparkeerd en hem gebeld, ik heb tegen hem gezegd dat ik me rot voelde, en aangezien ik vanmiddag ook naar hem geluisterd heb, ik het nu fijn zou vinden als hij naar mij wil luisteren. Natuurlijk wilde die dat, "vervelend dat je je zo rot voelt, ja het is inderdaad lastig allemaal...'' Net alsof tie vanmiddag niet als een wrak naast me liep! Alsof het met hem allemaal wel goed gaat en ik de zielenpoot ben. Zo afstandelijk opeens weer.
Uiteindelijk heb gezegd dat tie maar moest gaan slapen, we moeten allebei morgen weer vroeg op. 5 minuten later heb ik weer terug gebeld. Het ging echt niet, de wanhoop werd me teveel. Het is niet te bevatten dat degene met wie je een maand geleden nog huizen aan het kijken was, anderhalve week geleden een weekend weg was, degene die een week geleden nog tegen me zei dat tie van me hield, nu niet meer wil! Nooit meer bij me zal zijn.... Pfff ik had echt het gevoel dat ik gek werd.
Maar weer gebeld dus, hij nam weer op en zei dat ik rustig moest worden, en dat ik even goed moest luisteren, hij wilde wat voorlezen. Hij had een brief geschreven aan me, waarvan ik nu al niks meer weet, zo overstuur was ik.
Echt rustig werd ik niet, heb zonder iets te zeggen opgehangen en ben naar m'n ouders toe gereden. Als een klein kind op de bank zitten janken....
Nu eenmaal weer thuis ben ik wat rustiger.. Geen mailtje van hem (dacht dat tie misschien die brief had gemaild). En bij deze besloten dat ik alle contacten verbreek. Hij hoeft me niet meer te bellen, smsen, mailen of bij m'n werk te staan.
Hij wisselt zo van houding tegenover mij, het is niet vol te houden voor mij! Ik ga er letterlijk kapot aan, want eten en slapen doe ik al sinds donderdag niet meer.
Natuurlijk gaat het nu heel zwaar worden.. Dat besef ik maar al te goed. Maar dit is onmogelijk. Dan wil die wel contact, dan niet, dan belt tie huilend op dat tie me mist, dan doet tie net alsof ik een vreemde ben... Die hoop en dan elke keer weer die keiharde klap is verschrikkelijk. De afgelopen dagen duurden een eeuwigheid.. Ik ben een wrak, m'n huis is een rotzooi en ik kan me niet concentreren op m'n werk. God, wat baal ik hier ontzettend van, terwijl alles op rolletjes liep! Het ging echt goed, behalve de laatste 2 weken.
Het begon namelijk toen hij terug kwam uit Frankrijk, wij zouden daar 4 dagen met zijn vader en stiefmoeder naar familie gaan. Op het laatste moment ben ik niet mee gegaan omdat ik een acute blaasontsteking kreeg (op het vliegveld!) en niet het vliegtuig in durfde.. (Heb de laatste 6 maanden namelijk al 5 blaasontstekingen gehad en ben daarom onder controle bij de huisarts.)
Hij is dus alleen met zijn familie gegaan.
Bij terugkomst stond ik helemaal opgetut, zenuwachtig en met een stomme ballon op hem te wachten. Had zo'n zin om hem te zien! Hij kwam aangelopen, omhelsde me en dat was het.
Terug in de auto (1,5 uur) geen woord tegen elkaar gezegd. Ik probeerde een gesprek aan te knopen maar er kwam niks uit.
En sindsdien is het niet meer wat het was. Hij was stil, verdrietig, huilde heel erg veel, kon zich niet zetten tot leuke dingen en als ik probeerde te praten kwam er alleen maar uit: "ik weet het niet, voel me gewoon niet goed''.
Uren geprobeerd iets uit hem te krijgen, we hebben samen nachten in bed liggen praten en huilen, de afspraak gemaakt om even een paar nachten alleen te slapen, tot afgelopen donderdag. Toen is de bom gebarsten.....
Daarom is het denk ik zo moeilijk om het te accepteren, we hadden het fantastisch samen..
Jeetje wat een lang verhaal is het geworden! Ben wel heel erg blij dat ik het ergens kwijt kan in ieder geval, en jullie reacties zijn elke keer heel fijn om te lezen!
Werd ontzettend onrustig thuis, zenuwachtig, boos, verdrietig en noem maar op.
Over m'n toeren in de auto gestapt en naar 'm toe gereden. Natuurlijk weer weggegaan zonder uit te stappen. Maar toch verderop geparkeerd en hem gebeld, ik heb tegen hem gezegd dat ik me rot voelde, en aangezien ik vanmiddag ook naar hem geluisterd heb, ik het nu fijn zou vinden als hij naar mij wil luisteren. Natuurlijk wilde die dat, "vervelend dat je je zo rot voelt, ja het is inderdaad lastig allemaal...'' Net alsof tie vanmiddag niet als een wrak naast me liep! Alsof het met hem allemaal wel goed gaat en ik de zielenpoot ben. Zo afstandelijk opeens weer.
Uiteindelijk heb gezegd dat tie maar moest gaan slapen, we moeten allebei morgen weer vroeg op. 5 minuten later heb ik weer terug gebeld. Het ging echt niet, de wanhoop werd me teveel. Het is niet te bevatten dat degene met wie je een maand geleden nog huizen aan het kijken was, anderhalve week geleden een weekend weg was, degene die een week geleden nog tegen me zei dat tie van me hield, nu niet meer wil! Nooit meer bij me zal zijn.... Pfff ik had echt het gevoel dat ik gek werd.
Maar weer gebeld dus, hij nam weer op en zei dat ik rustig moest worden, en dat ik even goed moest luisteren, hij wilde wat voorlezen. Hij had een brief geschreven aan me, waarvan ik nu al niks meer weet, zo overstuur was ik.
Echt rustig werd ik niet, heb zonder iets te zeggen opgehangen en ben naar m'n ouders toe gereden. Als een klein kind op de bank zitten janken....
Nu eenmaal weer thuis ben ik wat rustiger.. Geen mailtje van hem (dacht dat tie misschien die brief had gemaild). En bij deze besloten dat ik alle contacten verbreek. Hij hoeft me niet meer te bellen, smsen, mailen of bij m'n werk te staan.
Hij wisselt zo van houding tegenover mij, het is niet vol te houden voor mij! Ik ga er letterlijk kapot aan, want eten en slapen doe ik al sinds donderdag niet meer.
Natuurlijk gaat het nu heel zwaar worden.. Dat besef ik maar al te goed. Maar dit is onmogelijk. Dan wil die wel contact, dan niet, dan belt tie huilend op dat tie me mist, dan doet tie net alsof ik een vreemde ben... Die hoop en dan elke keer weer die keiharde klap is verschrikkelijk. De afgelopen dagen duurden een eeuwigheid.. Ik ben een wrak, m'n huis is een rotzooi en ik kan me niet concentreren op m'n werk. God, wat baal ik hier ontzettend van, terwijl alles op rolletjes liep! Het ging echt goed, behalve de laatste 2 weken.
Het begon namelijk toen hij terug kwam uit Frankrijk, wij zouden daar 4 dagen met zijn vader en stiefmoeder naar familie gaan. Op het laatste moment ben ik niet mee gegaan omdat ik een acute blaasontsteking kreeg (op het vliegveld!) en niet het vliegtuig in durfde.. (Heb de laatste 6 maanden namelijk al 5 blaasontstekingen gehad en ben daarom onder controle bij de huisarts.)
Hij is dus alleen met zijn familie gegaan.
Bij terugkomst stond ik helemaal opgetut, zenuwachtig en met een stomme ballon op hem te wachten. Had zo'n zin om hem te zien! Hij kwam aangelopen, omhelsde me en dat was het.
Terug in de auto (1,5 uur) geen woord tegen elkaar gezegd. Ik probeerde een gesprek aan te knopen maar er kwam niks uit.
En sindsdien is het niet meer wat het was. Hij was stil, verdrietig, huilde heel erg veel, kon zich niet zetten tot leuke dingen en als ik probeerde te praten kwam er alleen maar uit: "ik weet het niet, voel me gewoon niet goed''.
Uren geprobeerd iets uit hem te krijgen, we hebben samen nachten in bed liggen praten en huilen, de afspraak gemaakt om even een paar nachten alleen te slapen, tot afgelopen donderdag. Toen is de bom gebarsten.....
Daarom is het denk ik zo moeilijk om het te accepteren, we hadden het fantastisch samen..
Jeetje wat een lang verhaal is het geworden! Ben wel heel erg blij dat ik het ergens kwijt kan in ieder geval, en jullie reacties zijn elke keer heel fijn om te lezen!
woensdag 4 november 2009 om 10:55
Hoi Levin,
Wat heb je het zwaar meid en wat vind ik het knap dat je jezelf weer op kunt rapen na zo'n inzinking waarin je hem belt en er naar toe rijd.
Kan het zijn dat hij op vakantie iemand is tegengekomen? Of zou je het dan weten door zijn familie?
Zelf zou ik slecht tegen zijn wispelturigheid kunnen. Daarbij zou ik respect verliezen ook al zou het weer goedkomen, want immers...als hij ooit weer zo'n onrustige periode heeft...kun jij wel eens heel onzeker worden omdat de kans erin zit dat hij weer de relatie gaat beeindigen (moet je je dan eens voorstellen dat je al samen in een koophuis zit...brrrrrr).
Schrijf van je af en zoek steun hier, denk dat je dat goed zal doen, maar zoek GEEN contact. Niet voor hem, maar voor jezelf, laat aan jezelf zien dat jij kiest voor jezelf...en niet voor een ons/jullie/hem.
Je kunt dit echt en uiteindelijk ga jij echt weer gelukkig worden, lekker afspraken maken met vrienden en je richten op jezelf!
Sterkte.
Wat heb je het zwaar meid en wat vind ik het knap dat je jezelf weer op kunt rapen na zo'n inzinking waarin je hem belt en er naar toe rijd.
Kan het zijn dat hij op vakantie iemand is tegengekomen? Of zou je het dan weten door zijn familie?
Zelf zou ik slecht tegen zijn wispelturigheid kunnen. Daarbij zou ik respect verliezen ook al zou het weer goedkomen, want immers...als hij ooit weer zo'n onrustige periode heeft...kun jij wel eens heel onzeker worden omdat de kans erin zit dat hij weer de relatie gaat beeindigen (moet je je dan eens voorstellen dat je al samen in een koophuis zit...brrrrrr).
Schrijf van je af en zoek steun hier, denk dat je dat goed zal doen, maar zoek GEEN contact. Niet voor hem, maar voor jezelf, laat aan jezelf zien dat jij kiest voor jezelf...en niet voor een ons/jullie/hem.
Je kunt dit echt en uiteindelijk ga jij echt weer gelukkig worden, lekker afspraken maken met vrienden en je richten op jezelf!
Sterkte.
woensdag 4 november 2009 om 18:01
quote:Hariboooo schreef op 04 november 2009 @ 10:55:
Kan het zijn dat hij op vakantie iemand is tegengekomen? Of zou je het dan weten door zijn familie?
Denk niet dat hij iemand anders is tegen gekomen, ze waren daar bij de familie en zijn bijna niet erop uit geweest...
Nu zit ik op het punt dat ik hem terug wil, en wel nu meteen!!! Ik mis hem zo!! En ons, en de leuke dingen, en zelfs de minder leuke dingen. Het liefst zou ik nu naar hem toe gaan om hem te smeken het weer op te pakken met mij. Toch houd mijn kleine beetje trots me tegen... Heb de hele dag nog geen contact gezocht, heb wel verschrikkelijk de neiging, het is zwaar om het niet te doen.
Zit vandaag ongeloofelijk in de put, zie het nu echt niet meer zitten.. Ik wil hem zo graag
Kan het zijn dat hij op vakantie iemand is tegengekomen? Of zou je het dan weten door zijn familie?
Denk niet dat hij iemand anders is tegen gekomen, ze waren daar bij de familie en zijn bijna niet erop uit geweest...
Nu zit ik op het punt dat ik hem terug wil, en wel nu meteen!!! Ik mis hem zo!! En ons, en de leuke dingen, en zelfs de minder leuke dingen. Het liefst zou ik nu naar hem toe gaan om hem te smeken het weer op te pakken met mij. Toch houd mijn kleine beetje trots me tegen... Heb de hele dag nog geen contact gezocht, heb wel verschrikkelijk de neiging, het is zwaar om het niet te doen.
Zit vandaag ongeloofelijk in de put, zie het nu echt niet meer zitten.. Ik wil hem zo graag
woensdag 4 november 2009 om 19:05
Levin! Hou vol! ik heb je topic gelezen en je komt echt over als een sterk persooon. Het is nu moeilijk, maar je moet er doorheen. Denk vooral niet aan de leuke dingen (het is moeilijk i know) maar denk aan de mindere dingen, en aan wat voor persoon je wel niet verdient! Je kan het!
Ik zou je heel graag zo'n knuffel emoticon sturen, weet alleen niet hoe dat moet, dus bij deze een dikke knuffel voor jou!
Ik zou je heel graag zo'n knuffel emoticon sturen, weet alleen niet hoe dat moet, dus bij deze een dikke knuffel voor jou!
In mij leeft een slank iemand. Maar ik kan haar gemakkelijk de baas met koekjes en chocola
woensdag 4 november 2009 om 19:19
Levin,
Ik lees je bericht vanaf de zijlijn mee. Een hele dikke knuffel ook van mij. Als geen ander weet ik hoe moeilijk zulk gedrag kan zijn en hoe veel je iemand kunt missen. Maar dit is niet goed voor je. Hier word je niet gelukkig van en dit doet je gemoedstoestand geen goed. Probeer je nu even te focussen op jezelf en neem de tijd voor jezelf.
Neem idd afstand. Gooi de telefoon uit ipv iedere keer op je telefoon te kijken, dat geeft rust. Bel en mail niet. Wees nu even egoïstisch en doe de dingen die NU goed voor JOU zijn.
Hij heeft nu problemen, daar moet hij zelf uitkomen. Het kan niet de bedoeling zijn dat hij jou volledig mee sleurt in zijn problemen of dat je mee laat sleuren.
Sterkte meid
Tikkel
Ik lees je bericht vanaf de zijlijn mee. Een hele dikke knuffel ook van mij. Als geen ander weet ik hoe moeilijk zulk gedrag kan zijn en hoe veel je iemand kunt missen. Maar dit is niet goed voor je. Hier word je niet gelukkig van en dit doet je gemoedstoestand geen goed. Probeer je nu even te focussen op jezelf en neem de tijd voor jezelf.
Neem idd afstand. Gooi de telefoon uit ipv iedere keer op je telefoon te kijken, dat geeft rust. Bel en mail niet. Wees nu even egoïstisch en doe de dingen die NU goed voor JOU zijn.
Hij heeft nu problemen, daar moet hij zelf uitkomen. Het kan niet de bedoeling zijn dat hij jou volledig mee sleurt in zijn problemen of dat je mee laat sleuren.
Sterkte meid
Tikkel
woensdag 4 november 2009 om 19:20
quote:Ztorm schreef op 04 november 2009 @ 19:05:
Levin! Hou vol! ik heb je topic gelezen en je komt echt over als een sterk persooon. Het is nu moeilijk, maar je moet er doorheen. Denk vooral niet aan de leuke dingen (het is moeilijk i know) maar denk aan de mindere dingen, en aan wat voor persoon je wel niet verdient! Je kan het!
Ik zou je heel graag zo'n knuffel emoticon sturen, weet alleen niet hoe dat moet, dus bij deze een dikke knuffel voor jou!dubbelepunt hug dubbelepunt
Levin! Hou vol! ik heb je topic gelezen en je komt echt over als een sterk persooon. Het is nu moeilijk, maar je moet er doorheen. Denk vooral niet aan de leuke dingen (het is moeilijk i know) maar denk aan de mindere dingen, en aan wat voor persoon je wel niet verdient! Je kan het!
Ik zou je heel graag zo'n knuffel emoticon sturen, weet alleen niet hoe dat moet, dus bij deze een dikke knuffel voor jou!dubbelepunt hug dubbelepunt
Only dead fish go with the flow
woensdag 4 november 2009 om 19:28
Hey Levin,
heb het hele verhaal gelezen. Ik vind het helemaal niet raar dat je wanhopig toch naar zijn huis gereden bent. Misschien was het juist wel nodig om in te zien hoe hij dan reageert. De volgende keer ga je het waarschijnlijk van je afschrijven ipv naar hem toe rijden!
het is nu heel belangrijk dat je een duidelijke grens aangeeft in contact. Laat hem eerst maar eens zijn hoofd om zn schouders krijgen, voordat hij weer 'respond op no contact' van jouw kant. In je post is dat duidelijk te lezen: dit is geen doen, zeg je ook. Je weet dus heel goed waar je grenzen liggen en nu wordt het de kunst om het aan te gaan geven... Als je de moed hebt, zeg het hem dan gewoon als hij weer belt: even geen contact, misschien later wel, maar dan meld ik me wel.
En als je dat moeilijk vindt: stuur hem een mailtje (normaal gesporken wordt hier al snel geadviseerd: Laat niks van je horen. Maar in dit geval is het wel verstandig, want anders staat hij weer bij je werk oid). Het klinkt hard, omdat je nog zo gek op hem bent, maar weet dan: Houden van is loslaten en ook zeker je grenzen aangeven! Als jij namelijk je grenzen aan kan geven, vertrouw je dat de ander dus toe! Je ziet hem als gelijkwaardig!
Ondanks die 'misstap' van vannacht, doe je het best wel goed. Natuurlijk word je er helemaal tureluurs van!! Dat jij dan eens iets 'wanhopigs' doet, hoort er ook wel eens bij. Vergeef jezelf hiervoor zsm en ga weer verder!
Dikke
DG
P.S. Vind het ook wel een beetje vreemd dat hij na dat reisje met zijn ouders ineens zo 'anders' was, zoals je vertelde... was je argwaan terecht? Krijg de indruk dat dit ook nog steeds een groot vraagteken voor je is. Als je ooit nog wat met hem wilt, moet je dat een keertje uit hem krijgen... Maar dat hoeft niet allemaal NU natuurlijk!!
heb het hele verhaal gelezen. Ik vind het helemaal niet raar dat je wanhopig toch naar zijn huis gereden bent. Misschien was het juist wel nodig om in te zien hoe hij dan reageert. De volgende keer ga je het waarschijnlijk van je afschrijven ipv naar hem toe rijden!
het is nu heel belangrijk dat je een duidelijke grens aangeeft in contact. Laat hem eerst maar eens zijn hoofd om zn schouders krijgen, voordat hij weer 'respond op no contact' van jouw kant. In je post is dat duidelijk te lezen: dit is geen doen, zeg je ook. Je weet dus heel goed waar je grenzen liggen en nu wordt het de kunst om het aan te gaan geven... Als je de moed hebt, zeg het hem dan gewoon als hij weer belt: even geen contact, misschien later wel, maar dan meld ik me wel.
En als je dat moeilijk vindt: stuur hem een mailtje (normaal gesporken wordt hier al snel geadviseerd: Laat niks van je horen. Maar in dit geval is het wel verstandig, want anders staat hij weer bij je werk oid). Het klinkt hard, omdat je nog zo gek op hem bent, maar weet dan: Houden van is loslaten en ook zeker je grenzen aangeven! Als jij namelijk je grenzen aan kan geven, vertrouw je dat de ander dus toe! Je ziet hem als gelijkwaardig!
Ondanks die 'misstap' van vannacht, doe je het best wel goed. Natuurlijk word je er helemaal tureluurs van!! Dat jij dan eens iets 'wanhopigs' doet, hoort er ook wel eens bij. Vergeef jezelf hiervoor zsm en ga weer verder!
Dikke
DG
P.S. Vind het ook wel een beetje vreemd dat hij na dat reisje met zijn ouders ineens zo 'anders' was, zoals je vertelde... was je argwaan terecht? Krijg de indruk dat dit ook nog steeds een groot vraagteken voor je is. Als je ooit nog wat met hem wilt, moet je dat een keertje uit hem krijgen... Maar dat hoeft niet allemaal NU natuurlijk!!
Only dead fish go with the flow
woensdag 4 november 2009 om 22:44
quote:Dreamglasses schreef op 04 november 2009 @ 19:28:
P.S. Vind het ook wel een beetje vreemd dat hij na dat reisje met zijn ouders ineens zo 'anders' was, zoals je vertelde... was je argwaan terecht? Krijg de indruk dat dit ook nog steeds een groot vraagteken voor je is. Als je ooit nog wat met hem wilt, moet je dat een keertje uit hem krijgen... Maar dat hoeft niet allemaal NU natuurlijk!!
Ik denk dat het volgende is gebeurt: zijn vader is niet een hele grote fan van mij, hij heeft dat nooit zo gezegd, maar ik merkte het wel. Probeerde daar nooit aandacht aan te besteden, maar had altijd het idee dat als ik er niet bij was er niet zulke aardige dingen werden gezegd.... Het zijn maar vermoedens! Maar ik denk wel dat zijn vader op die vakantie het een en ander heeft gezegd over mij tegen mijn vriend ( uhm ex ) en dat hij daardoor nogal van slag is. Tuurlijk heb ik gevraagd of er misschien daar wat gebeurt of gezegd is, hij gaf aan van niet... Maar mijn gevoel blijft dat ik denk dat er wat gezegd is over mij!! En 9 van de 10 keer klopt mijn gevoel wel.
En een terug aan jullie allemaal! Heb veel steun aan de berichtjes en het is gewoon heel erg van om alles op te kunnen schrijven...
P.S. Vind het ook wel een beetje vreemd dat hij na dat reisje met zijn ouders ineens zo 'anders' was, zoals je vertelde... was je argwaan terecht? Krijg de indruk dat dit ook nog steeds een groot vraagteken voor je is. Als je ooit nog wat met hem wilt, moet je dat een keertje uit hem krijgen... Maar dat hoeft niet allemaal NU natuurlijk!!
Ik denk dat het volgende is gebeurt: zijn vader is niet een hele grote fan van mij, hij heeft dat nooit zo gezegd, maar ik merkte het wel. Probeerde daar nooit aandacht aan te besteden, maar had altijd het idee dat als ik er niet bij was er niet zulke aardige dingen werden gezegd.... Het zijn maar vermoedens! Maar ik denk wel dat zijn vader op die vakantie het een en ander heeft gezegd over mij tegen mijn vriend ( uhm ex ) en dat hij daardoor nogal van slag is. Tuurlijk heb ik gevraagd of er misschien daar wat gebeurt of gezegd is, hij gaf aan van niet... Maar mijn gevoel blijft dat ik denk dat er wat gezegd is over mij!! En 9 van de 10 keer klopt mijn gevoel wel.
En een terug aan jullie allemaal! Heb veel steun aan de berichtjes en het is gewoon heel erg van om alles op te kunnen schrijven...
woensdag 4 november 2009 om 23:32
Levin,
Heel veel sterkte meid. Ik heb je verhaal gelezen en tot op heden gedraag je je ijzersterk! Je kunt echt trots zijn op jezelf. Probeer jezelf voor ogen te houden wat een GOEIE meid jij bent en vraag je dan vervolgens af: Verdient hij mij??? Gaat hij met mij om, zoals ik dat verdien?
Ik hoop dat deze je gedachte je wat kan helpen wanneer je weer een zwak moment hebt (want die zul je ongetwijfeld nog wel een tijdje houden). Maar al lezende denk ik dat je zelf het antwoord op mijn vraag al wel weet.
Jij verdient iemand die goed voor je is en je behandelt zoals je behandelt verdient te worden!!! Don't settle for anything less, girl!!
Heel veel sterkte meid. Ik heb je verhaal gelezen en tot op heden gedraag je je ijzersterk! Je kunt echt trots zijn op jezelf. Probeer jezelf voor ogen te houden wat een GOEIE meid jij bent en vraag je dan vervolgens af: Verdient hij mij??? Gaat hij met mij om, zoals ik dat verdien?
Ik hoop dat deze je gedachte je wat kan helpen wanneer je weer een zwak moment hebt (want die zul je ongetwijfeld nog wel een tijdje houden). Maar al lezende denk ik dat je zelf het antwoord op mijn vraag al wel weet.
Jij verdient iemand die goed voor je is en je behandelt zoals je behandelt verdient te worden!!! Don't settle for anything less, girl!!
vrijdag 6 november 2009 om 10:16
dankje yayaatje!
Gisteren ging ik zijn spullen brengen en toen was tie heel afstandelijk. Ik vroeg of ik even mocht gaan zitten, dat was oke, en toen begon die te praten: '' ik ben er helemaal klaar mee, ik wil geen contact meer, ik moet dit afsluiten en dus geen smsjes, telefoontjes of mailtjes want ik reageer er toch niet op'' (net alsof ik degene ben die de hele dag contact zoekt...pffffff!)
Hij ging zijn stem verheffen en zei al het vorige nog een keer. Net alsof ik hem weet ik veel wat heb aangedaan.
Toen was ik het zat, ik heb gezegd dat je niet zo met mensen om hoort te gaan als hij doet, dat je mensen met respect moet behandelen, en eerlijk moet zijn. En dat hij, als tie zo doorgaat, zichzelf nog eens keihard tegen komt. Hij kan niet het ene moment a zeggen en dan b doen.
En hem ook duidelijk gemaakt dat het wat mij betreft ook over is! Ik kan nooit meer samenleven met iemand die zo met me speelt, het zal een hele lange tijd duren voordat ik zover ben dat ik hem weer zou kunnen vertrouwen.
Toen pakte ik mijn spullen, liep naar de deur en wilde hem omhelzen als afscheid. Hij pakte me vast, stond te trillen op z'n benen en kon z'n tranen nog net bedwingen. Ik wilde me losmaken, maar hij pakte me nog steviger vast. Ik dacht dat tie in zou storten! Even later had tie zichzelf weer terug gevonden en liet me los... met de vraag: '' morgen een kopje koffie drinken?''
Lieve medeforummers, ligt het nu aan mij, of heeft tie ze allemaal niet meer op een rijtje? Eerst wel 1000x duidelijk maken dat tie niks meer met me te maken wil hebben, en dan een kopje koffie gaan drinken?
Nouja in ieder geval geen koffie drinken wat mij betreft. Niet vandaag, voel me nu net zo sterk.
Wat zeker m'n ogen heeft geopend is dat ik gisterenmiddag met de ambulance naar het ziekenhuis ben gebracht, heb de hele middag op de hartbewaking gelegen. Ik had altijd gedacht dat als me zoiets zou overkomen, ik dat niet alleen zou kunnen. Dat hij er dan bij zou moeten zijn om mij te steunen. Maar het ging heel goed alleen! Niks paniek... En hij had toch weinig voor me kunnen betekenen.
Uiteindelijk naar huis met als advies: rust, je bent te gespannen, eet en drinkt te weining, en slaapt niet genoeg.
Dus door die sukkel lag ik gisteren aan weet ik veel hoeveel draden en machines! Nou dat dus nooit meer! Heb vannacht al wel wat beter geslapen, ben nu wel weer ontzettend gespannen en het lukt me weer niet om te eten. Daarom zo de huisarts maar bellen voor wat kalemerende middelen.
Hij is altijd superlief voor me geweest, en we hebben het echt top gehad! Als ik aan hem denk mis ik hem wel verschrikkelijk, z'n enthousiasme, z'n grapjes, z'n lieve woordjes, z'n lichaam....
Maar hij lijkt zo totaal iemand anders geworden! Vreemd hoe iemand zo ineens kan veranderen. Zo afstandelijk, dat doet wel pijn hoor... Het liefst had ik hem natuurlijk ook onwijs willen troosten toen die zo in m'n armen ging. Maar ik heb niks gezegd, ik heb hem vastgehouden totdat tie wat rustiger was, een zoen gegeven en ben weg gegaan.
Niet gehuild tot op dit moment... Zucht, voelt nu wel goed. Maar er hoeft maar 1 herinnering voorbij te komen en dan is het weer gedaan.. Veel afleiding zoeken dus!
Gisteren ging ik zijn spullen brengen en toen was tie heel afstandelijk. Ik vroeg of ik even mocht gaan zitten, dat was oke, en toen begon die te praten: '' ik ben er helemaal klaar mee, ik wil geen contact meer, ik moet dit afsluiten en dus geen smsjes, telefoontjes of mailtjes want ik reageer er toch niet op'' (net alsof ik degene ben die de hele dag contact zoekt...pffffff!)
Hij ging zijn stem verheffen en zei al het vorige nog een keer. Net alsof ik hem weet ik veel wat heb aangedaan.
Toen was ik het zat, ik heb gezegd dat je niet zo met mensen om hoort te gaan als hij doet, dat je mensen met respect moet behandelen, en eerlijk moet zijn. En dat hij, als tie zo doorgaat, zichzelf nog eens keihard tegen komt. Hij kan niet het ene moment a zeggen en dan b doen.
En hem ook duidelijk gemaakt dat het wat mij betreft ook over is! Ik kan nooit meer samenleven met iemand die zo met me speelt, het zal een hele lange tijd duren voordat ik zover ben dat ik hem weer zou kunnen vertrouwen.
Toen pakte ik mijn spullen, liep naar de deur en wilde hem omhelzen als afscheid. Hij pakte me vast, stond te trillen op z'n benen en kon z'n tranen nog net bedwingen. Ik wilde me losmaken, maar hij pakte me nog steviger vast. Ik dacht dat tie in zou storten! Even later had tie zichzelf weer terug gevonden en liet me los... met de vraag: '' morgen een kopje koffie drinken?''
Lieve medeforummers, ligt het nu aan mij, of heeft tie ze allemaal niet meer op een rijtje? Eerst wel 1000x duidelijk maken dat tie niks meer met me te maken wil hebben, en dan een kopje koffie gaan drinken?
Nouja in ieder geval geen koffie drinken wat mij betreft. Niet vandaag, voel me nu net zo sterk.
Wat zeker m'n ogen heeft geopend is dat ik gisterenmiddag met de ambulance naar het ziekenhuis ben gebracht, heb de hele middag op de hartbewaking gelegen. Ik had altijd gedacht dat als me zoiets zou overkomen, ik dat niet alleen zou kunnen. Dat hij er dan bij zou moeten zijn om mij te steunen. Maar het ging heel goed alleen! Niks paniek... En hij had toch weinig voor me kunnen betekenen.
Uiteindelijk naar huis met als advies: rust, je bent te gespannen, eet en drinkt te weining, en slaapt niet genoeg.
Dus door die sukkel lag ik gisteren aan weet ik veel hoeveel draden en machines! Nou dat dus nooit meer! Heb vannacht al wel wat beter geslapen, ben nu wel weer ontzettend gespannen en het lukt me weer niet om te eten. Daarom zo de huisarts maar bellen voor wat kalemerende middelen.
Hij is altijd superlief voor me geweest, en we hebben het echt top gehad! Als ik aan hem denk mis ik hem wel verschrikkelijk, z'n enthousiasme, z'n grapjes, z'n lieve woordjes, z'n lichaam....
Maar hij lijkt zo totaal iemand anders geworden! Vreemd hoe iemand zo ineens kan veranderen. Zo afstandelijk, dat doet wel pijn hoor... Het liefst had ik hem natuurlijk ook onwijs willen troosten toen die zo in m'n armen ging. Maar ik heb niks gezegd, ik heb hem vastgehouden totdat tie wat rustiger was, een zoen gegeven en ben weg gegaan.
Niet gehuild tot op dit moment... Zucht, voelt nu wel goed. Maar er hoeft maar 1 herinnering voorbij te komen en dan is het weer gedaan.. Veel afleiding zoeken dus!
vrijdag 6 november 2009 om 10:36
Direct nadat ik dit verhaal had geschreven dacht ik bij mezelf.. Jeetje wat hebben wij het toch leuk gehad, wat een lol en plezier hebben we gehad. De vakantie die we van de zomer hebben gehad was zoooooo leuk. Wat waren we vrolijk en verliefd. Elke foto straalt het uit...
Wat konden we heerlijk de hele nacht praten en vrijen.
Wat zei die toch altijd lieve dingen, hij vond me altijd mooi, en zei dat ook iedere dag!
BAH! Dit is niet leuk
Wat konden we heerlijk de hele nacht praten en vrijen.
Wat zei die toch altijd lieve dingen, hij vond me altijd mooi, en zei dat ook iedere dag!
BAH! Dit is niet leuk
vrijdag 6 november 2009 om 10:53
Levin, dat je aan de hartbewaking hebt gelegen! Jeetje! Gaat alles wel weer een beetje goed met je?
Los daarvan heeft hij het inderdaad niet helemaal meer op een rijtje, nou ja sterker nog helmaal niet. Ik bedoel eerst beweren dat hij helemaal geen contact meer wil en daarna koffie drinken??? Sorry! Goed dat je hebt besloten daar niet op in te gaan. Waarschijnlijk vindt hij het lastig om je los te laten. Ik denk dat er verstandig aan doet geen contact te hebben. Maar ja inderdaad na de momenten waarop je je meestal heel sterk voelt, komen de mooie herinerringen die je ook los moet laten. Dat is heel moeilijk, maar volgens mij is er nu maar een weg en dat is gewooon heel hard huilen, treuren, en zoveel mogelijk proberen geen contact te hebben! Probeer voor nu niet te veel te denken aan de leuke dingen!
Sterkte meis
Los daarvan heeft hij het inderdaad niet helemaal meer op een rijtje, nou ja sterker nog helmaal niet. Ik bedoel eerst beweren dat hij helemaal geen contact meer wil en daarna koffie drinken??? Sorry! Goed dat je hebt besloten daar niet op in te gaan. Waarschijnlijk vindt hij het lastig om je los te laten. Ik denk dat er verstandig aan doet geen contact te hebben. Maar ja inderdaad na de momenten waarop je je meestal heel sterk voelt, komen de mooie herinerringen die je ook los moet laten. Dat is heel moeilijk, maar volgens mij is er nu maar een weg en dat is gewooon heel hard huilen, treuren, en zoveel mogelijk proberen geen contact te hebben! Probeer voor nu niet te veel te denken aan de leuke dingen!
Sterkte meis
In mij leeft een slank iemand. Maar ik kan haar gemakkelijk de baas met koekjes en chocola
vrijdag 6 november 2009 om 10:58
quote:Levin5 schreef op 06 november 2009 @ 10:36:
Direct nadat ik dit verhaal had geschreven dacht ik bij mezelf.. Jeetje wat hebben wij het toch leuk gehad, wat een lol en plezier hebben we gehad. De vakantie die we van de zomer hebben gehad was zoooooo leuk. Wat waren we vrolijk en verliefd. Elke foto straalt het uit...
Wat konden we heerlijk de hele nacht praten en vrijen.
Wat zei die toch altijd lieve dingen, hij vond me altijd mooi, en zei dat ook iedere dag!
BAH! Dit is niet leuk
Ga je met mijn ex ofzo?Je verhaal is zo herkenbaar. Mijn ex waar ik 4 jaar mee heb samengewoond was ook zo toen hij het om erg onduidelijke redenen uitmaakte. HIj kon niet meer tegen ruzie zei hij als reden.Terwijl de ruzies die we hadden altijd begonnen door hemzelf.Hij kon heel geheimzinnig doen en heel onduduidelijk waardoor ik onzeker werd. Bv in onze relatie ben ik een keer zwanger geweest.Hij wilde dat heel graag dus na hele lange gesprekken dat we het allebei zeker wist pil laten staan en zowaar ik zwanger.Toen werd meneer benauwd en moest ik toch maar abortus plegen want hij was er niet aan toe.Ik kreeg door de stress een miskraam en daarna kregen we een moeilijke relatie want ik was heel boos op hem. Toen even uit elkaar geweest maar hij kwam bijna kruipend terug. Daarna nog 2 jaar samen geweest en alles was weer happy, zoals je beschrijft soulmates gevoel.Totdat meneer ineens het op zn heupen krijgt een kamer zoekt bij een vriend in huis en bij me weggaat met onduidelijke redenen. Hij was inde war. Nou ik ook toen. Hij zocht steeds contact en belde veel en natuulijk was ik de beste. Ondertussen kwam ik erachter dat hij al lang en breed een ander had.Niet een maar meerdere. en dan ook nog mij bellen he. Uiteindelijk is het een poos slecht met mij geaagn en zakte zijn belanstelling want hij had het druk met jonge studentes totdat ik hem op straat tegen kwm met zn vriendinnetje en ik een nieuwe vriend bij me had. Hij was erg in de war hiervan. Ineens kreeg ik weer mails dat hij terug wilde.Ik heb nog met hem gepraat in een cafe waar hij begon te huilen , terwijl hij toen al een half jaar een vriendin had!Ik heb gekozen om niet terug te gaan hoe ahrd hij ook smeekte. Hij zou dat meisje laten, met mij trouwen en een kind krijgen beloofde hij.Ik vond hem erg zielig op dat moment maa rben er niet in getrapt en ben daar nu nog blij om.
Om een lang verhaal kort te maken, trap er neit in en laat je neit gek maken. Als jij met de ambulance wordt afgevoerd dan ga je ruim over je grens heen. er zijn wel mannen die echt voor je gaan en niet zo spelen met jouw gevoel!
Sterkte!
Direct nadat ik dit verhaal had geschreven dacht ik bij mezelf.. Jeetje wat hebben wij het toch leuk gehad, wat een lol en plezier hebben we gehad. De vakantie die we van de zomer hebben gehad was zoooooo leuk. Wat waren we vrolijk en verliefd. Elke foto straalt het uit...
Wat konden we heerlijk de hele nacht praten en vrijen.
Wat zei die toch altijd lieve dingen, hij vond me altijd mooi, en zei dat ook iedere dag!
BAH! Dit is niet leuk
Ga je met mijn ex ofzo?Je verhaal is zo herkenbaar. Mijn ex waar ik 4 jaar mee heb samengewoond was ook zo toen hij het om erg onduidelijke redenen uitmaakte. HIj kon niet meer tegen ruzie zei hij als reden.Terwijl de ruzies die we hadden altijd begonnen door hemzelf.Hij kon heel geheimzinnig doen en heel onduduidelijk waardoor ik onzeker werd. Bv in onze relatie ben ik een keer zwanger geweest.Hij wilde dat heel graag dus na hele lange gesprekken dat we het allebei zeker wist pil laten staan en zowaar ik zwanger.Toen werd meneer benauwd en moest ik toch maar abortus plegen want hij was er niet aan toe.Ik kreeg door de stress een miskraam en daarna kregen we een moeilijke relatie want ik was heel boos op hem. Toen even uit elkaar geweest maar hij kwam bijna kruipend terug. Daarna nog 2 jaar samen geweest en alles was weer happy, zoals je beschrijft soulmates gevoel.Totdat meneer ineens het op zn heupen krijgt een kamer zoekt bij een vriend in huis en bij me weggaat met onduidelijke redenen. Hij was inde war. Nou ik ook toen. Hij zocht steeds contact en belde veel en natuulijk was ik de beste. Ondertussen kwam ik erachter dat hij al lang en breed een ander had.Niet een maar meerdere. en dan ook nog mij bellen he. Uiteindelijk is het een poos slecht met mij geaagn en zakte zijn belanstelling want hij had het druk met jonge studentes totdat ik hem op straat tegen kwm met zn vriendinnetje en ik een nieuwe vriend bij me had. Hij was erg in de war hiervan. Ineens kreeg ik weer mails dat hij terug wilde.Ik heb nog met hem gepraat in een cafe waar hij begon te huilen , terwijl hij toen al een half jaar een vriendin had!Ik heb gekozen om niet terug te gaan hoe ahrd hij ook smeekte. Hij zou dat meisje laten, met mij trouwen en een kind krijgen beloofde hij.Ik vond hem erg zielig op dat moment maa rben er niet in getrapt en ben daar nu nog blij om.
Om een lang verhaal kort te maken, trap er neit in en laat je neit gek maken. Als jij met de ambulance wordt afgevoerd dan ga je ruim over je grens heen. er zijn wel mannen die echt voor je gaan en niet zo spelen met jouw gevoel!
Sterkte!
vrijdag 6 november 2009 om 11:10
Jeetje Lois... Misschien is het wel gewoon iets manneneigen. Ze willen alles tegelijk en kunnen niet de juiste keuze maken.
Tenminste, die van mij lijkt het ene moment heel overtuigd van zijn keuze en soms juist helemaal niet. Daarom is geen contact inderdaad het beste.. Ik word van de ene naar de andere kant geslingerd...
Wel knap van je dat niet terug gegaan bent! Kan me zo goed voorstellen hoe het voelt als meneer huilen voor je zit. Ik zwicht ook elke keer als hij huilend belt of een zielig smsje stuurt. (zoals, ik mag je toch nog wel lieve schat noemen? je hebt er voor gezorgd dat jij voor mij altijd de liefste blijft.) zucht.............
Tenminste, die van mij lijkt het ene moment heel overtuigd van zijn keuze en soms juist helemaal niet. Daarom is geen contact inderdaad het beste.. Ik word van de ene naar de andere kant geslingerd...
Wel knap van je dat niet terug gegaan bent! Kan me zo goed voorstellen hoe het voelt als meneer huilen voor je zit. Ik zwicht ook elke keer als hij huilend belt of een zielig smsje stuurt. (zoals, ik mag je toch nog wel lieve schat noemen? je hebt er voor gezorgd dat jij voor mij altijd de liefste blijft.) zucht.............
vrijdag 6 november 2009 om 11:23
vrijdag 6 november 2009 om 12:04
Nee, er is niemand anders in het spel.....
En dat geloof ik ook wel, hij is op dit moment misschien een lul, maar hij was wel tot over z'n oren verliefd op mij.
Ach.... mannen....
Lastig hoor, ik zit nu op het punt; ik word nooooit meer verliefd, als ik elke keer dit erachteraan krijg. Slaat nergens op natuurlijk maar ff voorlopig rust!
En dat geloof ik ook wel, hij is op dit moment misschien een lul, maar hij was wel tot over z'n oren verliefd op mij.
Ach.... mannen....
Lastig hoor, ik zit nu op het punt; ik word nooooit meer verliefd, als ik elke keer dit erachteraan krijg. Slaat nergens op natuurlijk maar ff voorlopig rust!
vrijdag 6 november 2009 om 14:28
Jeetje Levin,
Wat een verhaal! En over die hartbewaking! Wat K** voor je, zeg! gaat het nu inderdaad wel weer met je?
Goed zorgen voor jezelf, meisje! Echt heel belangrijk!
En wat een gedoe bij hem. Het lijkt inderdaad of hij het op die manier met alle geweld van zich af probeert te zetten, zo van : "Alles dan maar naar de KL**" . Ik weet niet of dat een typisch mannen-trekje is, hoor. Er zijn volgens mij ook wel mannen, die er anders mee omgaan. Wat rustiger enzo... Maar goed, die mannen ben ik in een relatie idd ook nog niet tegen gekomen! ha ha
Maar misschien heeft hij thuis niet zo goed geleerd om over zijn gevoelens te praten, dat speelt vaak wel mee. ..
Anyway; JIJ kan daar nu natuurlijk helemaal niks mee!!
Echt goed van je, dat je gezegd hebt dat je het stijlloos vindt om zo met mensen om te gaan. Vindt ik supersterk van je.
Tja en nu die afleiding zoeken inderdaad. Ik ben in de afgelopen weken behoorlijk verslaafd geworden aan dit forum daardoor En morgenavond ga ik mezelf toch maar es naar de kroeg sleuren. Wordt nu wel tijd! Jij nog plannen dit weekend?
Wat een verhaal! En over die hartbewaking! Wat K** voor je, zeg! gaat het nu inderdaad wel weer met je?
Goed zorgen voor jezelf, meisje! Echt heel belangrijk!
En wat een gedoe bij hem. Het lijkt inderdaad of hij het op die manier met alle geweld van zich af probeert te zetten, zo van : "Alles dan maar naar de KL**" . Ik weet niet of dat een typisch mannen-trekje is, hoor. Er zijn volgens mij ook wel mannen, die er anders mee omgaan. Wat rustiger enzo... Maar goed, die mannen ben ik in een relatie idd ook nog niet tegen gekomen! ha ha
Maar misschien heeft hij thuis niet zo goed geleerd om over zijn gevoelens te praten, dat speelt vaak wel mee. ..
Anyway; JIJ kan daar nu natuurlijk helemaal niks mee!!
Echt goed van je, dat je gezegd hebt dat je het stijlloos vindt om zo met mensen om te gaan. Vindt ik supersterk van je.
Tja en nu die afleiding zoeken inderdaad. Ik ben in de afgelopen weken behoorlijk verslaafd geworden aan dit forum daardoor En morgenavond ga ik mezelf toch maar es naar de kroeg sleuren. Wordt nu wel tijd! Jij nog plannen dit weekend?
Only dead fish go with the flow
vrijdag 6 november 2009 om 19:37
Ja door dat ziekenhuisbezoek heb ik me wel gerealiseerd dat ik aan mezelf moet denken en niet aan hem. Net zoals hij doet, hij denkt ook alleen aan zijn eigen problemen...
Opzich voelde ik me vandaag best sterk, niet gehuild of heel verdrietig geweest... Wel komt af en toe het besef, net bijvoorbeeld: lag even op de bank, was in slaap gevallen en werd wakker. BOEM, ik zal nooit meer lekker tegen hem aankruipen in bed, en ik zal nooit meer vanuit m'n bed kijken hoe hij 's ochtends naar de badkamer loopt... Auw..
Dat komt dan echt heel erg hard aan. Maar even diep ademhalen en weer doorgaan
Dit weekend lekker een weekend naar het vakantiehuisje van m'n ouders! Hond mee, kleine van m'n zus mee, laptop mee. Lekker wandelen, tekenfilms kijken en nergens aan denken...
En de eerste afspraak om volgende week de kroeg in te gaan staat alweer! Waar ik alleen wel tegen aan loop is dat iedereen echt heel erg zijn eigen leven heeft... En dus druk, wil ze ook niet lastig vallen of ze mij alsjeblieft mee op sleeptouw nemen...
En Dreamglasses, kom jij ook nog niet zo lang geleden uit een relatie?
Opzich voelde ik me vandaag best sterk, niet gehuild of heel verdrietig geweest... Wel komt af en toe het besef, net bijvoorbeeld: lag even op de bank, was in slaap gevallen en werd wakker. BOEM, ik zal nooit meer lekker tegen hem aankruipen in bed, en ik zal nooit meer vanuit m'n bed kijken hoe hij 's ochtends naar de badkamer loopt... Auw..
Dat komt dan echt heel erg hard aan. Maar even diep ademhalen en weer doorgaan
Dit weekend lekker een weekend naar het vakantiehuisje van m'n ouders! Hond mee, kleine van m'n zus mee, laptop mee. Lekker wandelen, tekenfilms kijken en nergens aan denken...
En de eerste afspraak om volgende week de kroeg in te gaan staat alweer! Waar ik alleen wel tegen aan loop is dat iedereen echt heel erg zijn eigen leven heeft... En dus druk, wil ze ook niet lastig vallen of ze mij alsjeblieft mee op sleeptouw nemen...
En Dreamglasses, kom jij ook nog niet zo lang geleden uit een relatie?
