Loskomen van je ouders, ervaringsdeskundigen?

Hoi allemaal,

Al eerder heb ik een topic geopend over vooral de verstoorde relatie met mijn moeder.
Ik zou dit topic graag gebruiken om met ervaringsdeskundigen te praten over het hele proces van loskomen van je ouders.

Mijn verhaal:
Als kind ben ik opgegroeid in een gezin van 3 kinderen. Een halfbroer en halfzus uit een eerder huwelijk van mijn moeder.
Al snel ontspoorde mijn halfbroer, hij ging bij zijn biologische vader wonen en gleed nog meer af.
In die tijd ontstond bij mij het gevoel dat ik vooral lief moest zijn, mama had al verdriet genoeg.
Mijn halfbroer begon te zwerven, raakte zwaar drugsverslaafd, iets wat logischerwijs natuurlijk veel verdriet bij mijn moeder veroorzaakte.
De jaren verstreken en uiteindelijk kwamen er ook problemen rondom mijn halfzus.
Gelukkig niet drugsgerelateerd maar wel zodanig dat het een enorme weerslag had op mijn ouders, vooral op mijn moeder. Dus ik deed nog meer mijn best om vooral lief te zijn, niet ook te zorgen voor stress en verdriet.
Ik had zelf ook mijn eigen stress, was als onzeker meisje enorm vatbaar voor foute figuren. Iets wat mijn ouders enorm onderschat hebben en eerder lacherig overdeden, of boos 'we hebben al zorgen genoeg'. Dus verborg ik alles nog beter en hield mijn problemen voor mezelf.

Uiteindelijk is nu een jaar of 13 geleden het contact tussen mijn ouders en mijn halfzus verbroken en ook ik heb sinds die tijd geen contact meer met haar.
Rond diezelfde tijd kreeg ik een relatie met mijn huidige man.
Ook tijdens onze relatie/huwelijk was ik vooral bezig met pleasen, vooral van mijn ouders want ja dat was ik zo gewend.
Ze hebben ons met name financieel enorm geholpen, iets wat voor mij ook een bepaalde verplichting gaf om 'te luisteren'.
Mijn man werd daar al snel behoorlijk zat van, hij komt zelf uit een heel ander gezin.
Ook beklemmend maar op een andere manier, andere cultuur (Turks), zijn moeder is kampioen manipuleren dus ook naar zijn familie toe had ik een bepaalde pleasende rol.
Iets wat in de Turkse cultuur ook wel verwacht wordt.
Al met al niet makkelijk allemaal.

Zeven jaar geleden werd onze zoon geboren, iets wat ook beladen was want mijn halfzus was in dezelfde periode zwanger en mijn moeder heeft haar (inmiddels 2) kinderen nooit gezien.
Ik deed dus enorm mijn best mijn moeder tijdens en na de zwangerschap zoveel mogelijk met alles te betrekken. Ging het eens anders dan zij wilde was het ook een enorm drama met een moeder in slachtofferrol, een boze vader omdat ik mijn moeder overstuur had gemaakt.

De laatste maanden is er veel gebeurd. Begin 2019 zijn dingen behoorlijk uit de hand gelopen waardoor mijn man en ouders geen contact meer wilden met elkaar.
Mijn man en ik zijn de afgelopen jaren enorm uit elkaar gegroeid, door omstandigheden, door invloed van onze beider families.
Eeuwige geldzorgen, gezondsheidsproblemen, we zochten allebei een andere manier om daarmee om te gaan en raakten elkaar kwijt.
Ik ben jaren diep ongelukkig geweest, het gevoel hebbende er alleen voor te staan en vooral maar lief te moeten zijn.

Een paar maanden geleden is er iets heel heftigs gebeurd waar mijn vader bij betrokken was.
Er zijn verschillende organisaties bij betrokken geraakt waaronder Veilig Thuis.
Uitkomst van een boel gesprekken is dat het 'beter' is dat mijn man en ik gaan scheiden. Er is gewoon teveel gebeurd.
Iets wat ik al jaren wil maar ik had een extra duwtje nodig.
Gelukkig gaan mijn man en ik nu wel heel harmonieus met elkaar om, vooral ook in het belang van onze zoon maar ook voor onszelf. Er is zoveel naars gebeurd de laatste jaren maar natuurlijk ook veel goeds in de beginjaren, dat laatste gevoel willen we vasthouden om in elk geval als ouders/vrienden normaal met elkaar om te blijven gaan.
Iets wat mijn ouders maar niet begrijpen, die zitten met ontzettend veel negatieve gevoelens tegeover mijn man, iets wat ze ook graag uitspreken.

Na een relatie van bijna 13 jaar enorm heftig dus.
En nu komt het.
Mijn ouders.
Vanaf het moment dat er gesproken word over de scheiding dringen ze zich op, ze willen continu weten 'waar ze aan toe zijn.'
Mijn vader kwam na een week nadat het woord scheiding echt was uitgesproken met de papieren van mijn koophuis, waar hij ons financieel en praktisch enorm mee heeft geholpen toen we dat 6 jaar geleden kochten.
Wantja, wanneer we het huis verkopen wil hij ook wel een deel van de overwaarde.
Toen ik aangaf dat ik nu totaal nog niet bezig met het huis ben werden de papieren maar weer weggestopt.
Ze walsen opnieuw totaal over mijn gevoel heen.
Vorige week heb ik een gesprek met hem gehad, iets wat hij op zeer onprettige manier had afgedwongen.
Wederom een gesprek waarin hij zich zeer sarcastisch en verongelijkt opstelde, ook toen ik aangaf hoe zwaar dat eeuwige pleasen op mij drukt.
Iets wat ik vaker heb benoemt.

Hij heeft dingen gezegd die mij enorm geraakt hebben en die ik ook niet snel zal vergeten.
Door veel medicijngebruik vertoont hij vaak wat vlak gedrag maar daarnaast is hij een enorm cynische, harde man die er trots op kan zijn dat hij over mensen heenwalst. Iets wat hij ook bij veel mensen heeft gedaan.
Resultaat is dat mijn ouders vrijwel niemand meer om zich heen hebben en zich enorm vastklampen aan mij en mijn zoon.
Na het gesprek krijg ik nu een boel appjes waarin hij enorm aardig en leuk doet terwijl ik met hele andere gevoelens terugkijk op ons gesprek. Lastig.

Mijn zoon is 7 en een enorm gevoelig, lief en slim kind. Ik wil absoluut niet dat hij eenzelfde pleasende rol aanneemt en uit medelijden met mij of mijn moeder zichzelf zo enorm aanpast zoals ik heb gedaan.
Voor mij ook reden om hem niet meer 3 keer per week bij mijn ouders te laten spelen, iets waar zij zich enorm aan ophangen, vooral mijn moeder heeft verder geen sociaal leven.

Nu mijn hele leven op de kop staat wil ik af van de enorme invloed die mijn ouders op mijn leven hebben gehad.
Ze zijn ontzettend makkelijk in het afschrijven van mensen, kijken enorm negatief tegenover mensen die 'anders' zijn, dingen die ik dus niet wil overdragen op mijn zoon.
Voor mij is nu eigenlijk de maat wel vol. Mijn hele leven heeft gedraaid om lief zijn voor mijn ouders en wat heeft het me gebracht?

Ik heb dus vorige week dingen uitgesproken, dat ik dingen op mijn manier wil doen, dat ik niemand schaad door niet altijd met iedereen rekening te houden.
Op een voor mij enorm belangrijk verzoek kwam helaas per app een afwijzing van mijn vader met de aankondiging hoe hij en mijn moeder 'het bedacht' hebben. Zo moet het gebeuren, anders niet.
Dit was eigenlijk het breekpunt voor mij, nadat ik in een voor mij enorm heftige periode mijn gevoelens toon en wéér te horen krijg dat het toch echt op hun manier zal moeten gaan.

Ik wil dit niet meer.
Ik ben al weken bezig om mezelf los te weken, door gewoon minder van me te laten horen, door mijn zoon niet meer 3 keer in de week te laten spelen, door niet meer direct op appjes te reageren.
Maar gevoelsmatig is het zo ontzettend lastig.
Ik ben nu 32 en sinds mijn 6e jaar ben ik de pleaser, degene die alles in mij opzij zet voor met name mijn ouders.
Ik voel me schuldig terwijl ik weet dat het niet hoeft, dat ik geen slecht mens ben, dat ik dit wel moet veranderen omdat ik anders mijn hele leven in zo'n beklemmend gevoel blijf zitten, dat volgende relaties hier onder zullen lijden, dat mijn zoon zal zien hoe fout het is.

Ik zal hiervoor in therapie gaan omdat er zoveel beschadigd is in mij.
Maar wat ik graag zou willen is lezen hoe andere vrouwen in soortgelijke situaties omgaan met zo'n enorme verandering in hun leven.

Sorry voor het enorme verhaal.
Ik heb zolang dingen in me gehouden dat het er nu in enorme golven tegelijk uitkomt.

Inmiddels zijn we weer een tijd verder en ik heb het nu een beetje moeilijk.
Sowieso met de feestdagen, voorheen was ik altijd druk om er een paar leuke dagen van te maken, kwamen mijn ouders bij ons, aten we gezellig samen. Dat is al sinds vorig jaar niet meer, maar het is nu natuurlijk ook anders nu ik gescheiden ben.
Ik kom elke dag bij mijn exman en zoon, eet eens in de week daar, breng boodschappen en lekker eten, dat contact is heel goed gelukkig.
De scheiding is nu ook officieel bij de gemeente doorgevoerd.
Ik ben trots op mijn exman, hij doet het erg goed allemaal.

Ik heb nog steeds geen contact met mijn ouders. Mijn vader appte nog wel, vol drama dat ze gebroken zijn en of ik wil laten horen hoe het gaat. Ik ben nergens op in gegaan, heb hun nummers ook gewist.

Mijn beste vriend heeft op mijn verzoek geappt om nogmaals te zeggen dat ik geen contact wil en hij gaf aan dat wanneer mijn ouders echt willen weten hoe het gaat, ze hem eens per week kunnen appen, maar dat ze mij met rust moeten laten.
Nouja dat ging al snel mis. Mijn vader appte, mijn vriend antwoorde dat alles goed ging.
Twee weken na het eerste appje kwam er een enorme klaagzang dat het helemaal niet goed met mijn ouders gaat, oa omdat ze financiele zorgen hebben en een boel blabla. Dat hun hart gebroken is.
Mijn vriend was pissig, want het was duidelijk, app eens per week gewoon met de simpele vraag hoe het gaat en thats it.. Zijn reactie was ook dat hij geen zin had in dit soort berichten, dat hij puur de mogelijkheid gaf om te horen hoe het met mij en mijn zoon is.. Iets wat goed bedoeld was voor zogenaamd wanhopig ongeruste ouders.
Daar kwam weer een typische reactie op, mijn vader ging weer op de manipuleer toer dat het erg verdrietig was dat ik helemaal geen belangstelling toonde richting hun, dat ze contact willen onderhouden maar dat dat via app niet werkt naar hun zin, dat hij nu een wandeling in het park wil maken (als dat weer kan qua corona) met mijn vriend, om zo de lucht te klaren en op een goede manier contact te onderhouden.
Uuuh...wat snap je niet..

Ik ben er zo moe van. Ik dacht echt dat ze de mogelijkheid wel aanzouden grijpen, ze waren toch zogenaamd zo bezorgd en wanhopig, nee het gaat alleen weer over hun en het moet weer op hun manier gaan. Zoals altijd.

Mijn vriend is niet zo van het subtiele en heeft nog niet gereageerd.
Ik ben best verdrietig.
Ik zou in hun geval elke week braaf een appje sturen, vragen hoe het met mijn kind is, maar nee het moet weer anders...Dat maakt me zo boos, verdrietig.. Dit is hun enige kans om te weten of ik ok ben en verpesten ze zelfs dat weer. Het gaat er niet om hoe ik me voel, het gaat alleen om henzelf.

Ik hoor ook van mensen die zowel mij als mijn ouders kennen hoe mijn moeder over dit alles praat. Gewoon bij de supermarkt 'als ze wil dat het goed komt moet ze diep door het stof', ze laat zich enorm negatief uit over mijn ex. Reden genoeg om achter mijn beslissing te staan en het gevoel dat ze niet sporen wordt alleen maar versterkt.

Lichtpunt is wel dat ik een paar weken geleden mijn oom tegenkwam, de broer van mijn moeder. Ook hij heeft geen contact meer, is zeer bot aan de kant gezet. We hebben een hele tijd gepraat en ik heb hem verteld over mijn situatie. Hij heeft goed contact met mijn zus (die ik al 12 jaar niet heb gezien) en gaf aan haar te zullen bellen. Ik vertelde hoe moeilijk ik het vond om na dit alles geen contact te hebben, omdat ik nu zie hoe dingen in het verleden zijn verpest door mijn ouders.
Ik had mijn zus via FB al eens benaderd maar zonder reactie.
Mijn oom liet me later weten dat hij mijn zus had gesproken (dezelfde dag van ons gesprek:-)) en dat ze contact met me zou opnemen.
Inmiddels zijn we vrienden op facebook, dat is in elk geval een opening, ik wil haar ook de tijd geven om wel of geen contact op te nemen.
Dus daar ben ik ontzettend blij mee.

Het is nu alleen een kwestie van helemaal de knoop doorhakken met mijn ouders, die appjes maken me van streek omdat ik toch hoop dat ze zich enigszinds schuldig voelen (tegen beter weten in) en ik wil nu gewoon dit alles verwerken.

Het is alweer een paar maanden geleden dat ik ze voor het laatst heb gezien.
Mijn vriend krijgt af en toe nog een appje vol verwijten, eerst het verhaal dat ze mijn zoon zo missen en daarna dat ze niet begrijpen dat ik geen contact meer wil.
Hij heeft daar onlangs vrij duidelijk op gereageerd omdat hij het ook zat is, dat gemanipuleer. Ik denk dat het nu ook afgelopen is qua contact zoeken.

Mijn leven is er een stuk leuker op geworden, zonder die druk, het op mijn tenen lopen.
Maar ik vind het ook wel lastig, gewoon geen ouders meer hebben is gek.
Ze wonen op een paar 100 meter van mijn huis en elke keer als ik naar de supermarkt ga ben ik toch op mijn hoede, omdat ik geen zin heb in een confrontatie op straat.

Mijn zus en ik hebben wat berichtjes uitgewisseld, heel fijn. Maar ik denk dat het daarbij blijft, van haar kant gezien. Heb in elk geval geen reactie gekregen of ze wat wil afspreken, hoewel ze eerder zelf aangaf dat wel te willen. Ik snap haar ook wel, na al die jaren zonder ons heeft ze ook haar eigen leven.

Ik ga vandaag mijn oom berichten of die eens langs wil komen voor koffie, ik heb hem ook gevraagd of hij wat meer over mijn opa en oma zou willen vertellen.

Ik heb vorige week bezoek gehad van mijn oom (broer van mijn moeder).
Een ontzettend fijn warm gesprek gehad waarin ik heel veel heb gehoord over mijn ouders, waarvan mijn mond echt open viel.
Wel dingen die behoorlijk veel op zijn plek zetten.
Ik ben heel blij dat hij langs is geweest en dat we contact hebben.

Wat me helemaal ontzettend blij heeft gemaakt is dat volgende week mijn zus bij me komt. Ik had haar een tijd geleden de vraag al gesteld of ze wil afspreken en kreeg een berichtje dat ze dat wel wil.
Ontzettend veel te bespreken en het zal emotioneel worden maar zo fijn, een begin.

Ik weet niet of ik echt begrip of mededogen kan hebben zoals je zegt, Martje.
Ik snap wat je schrijft maar bij alles wat er is gebeurd en hoe alles nu in elkaar valt denk ik nee, ze zijn gewoon echt gemeen.
En het hoe en waarom...het gaat al zolang terug, dat het wel in hun aard moet zitten, op een of andere manier.

Yggdrasil, je slaat de spijker op zijn kop..

Flowerspowers, dat is lief. Ik heb veel kennissen maar weinig mensen waar ik echt close mee ben. Ik heb gelukkig een lieve vriend waar ik leuke dingen meedoe, ik doe veel leuke dingen met mijn zoon.

Een paar dagen geleden kwam ik mijn vader tegen in een winkel. Hij moet me gezien hebben, ik ben snel de winkel uit gegaan want aan een confrontatie heb ik echt geen zin. Al merk ik dat het slijt, het doet toch wel wat met me.