Lotgenoten gezocht.Na lang twijfelen, relatie verbroken.

Inderdaad wel maf dat er toch zoveel mensen twijfelend zijn in hun relatie... en het klopt ook wel een beetje dat sommige mensen echt teveel verwachten van een relatie.

Wat ik ook vaak hoor is dat mensen na bijv. een jaar beginnen te klagen dat ze het niet meer zo spannend vinden, dat ze niet constant vlinders hebben... en dan maken ze het daarom uit...

Ze zien dan niet dat er iets anders voor in de plaats komt. Alsof je je leven lang verliefd wil zijn. Tis een heerlijk gevoel, maar ik word er zelf niet erg productief van, als ik op zo'n roze wolk zit. Op een gegeven moment moet je toch weer afdalen en genieten van het landschap onder die wolk.



Maar als dat landschap begint te verdorren, kraters vertoont, teveel muren of wat dan ook.... dan is het tijd om te verkassen.



Ex heeft niet meer gebeld/gemaild. Lekker rustig zo. Kwam hem wel tegen op straat en even kort gekletst over koetjes en kalfjes. Hij nodigde me wel meteen uit voor thee bij hem thuis (waren op de hoek van zijn straat), maar heb geweigerd. Leek me beter, ging net zo goed.





Woesel, waar woon je nu dan? Nog bij hem in huis?

Gek he, dat je ondanks het gevoel van een goede keuze zo, toch af en toe twijfelt. Maar twijfel je echt om wie hij is en wat jullie hadden, of meer omdat je graag iemand om je heen wilt hebben?



Nieuwe, als je er niet achter staat moet je zeker niet terug gaan! Je hebt niet voor niks deze moeilijke stap genomen. Laat je omgeving maar lullen. Die zijn waarschijnlijk zo gewend aan dat jullie samen waren... die kunnen nog niet wennen aan het idee. Ik hoor ook nog weleens: 'Jullie pasten zo leuk bij elkaar!'. Tuurlijk, niet voor niks lang samen geweest. Maar zij voelen niet wat ik voel (en wat ik niet voel).

En goed dat je het voor jezelf heel bewust op een rij gaat zetten. Zoals ik al zei tegen Woesel: denk goed of je HEM mist, of IEMAND.



Dat laatste heb ik zelf heel erg. Ik mis IEMAND om me heen. Iemand die van me houdt. Iemand die me vasthoud als het 's avonds koud is, iemand waar ik tegen aan kan kruipen in bed, iemand die er voor me is als ik iets leuks te vertellen heb, of verdrietig ben. Heb goede vrienden en vriendinnen, goed contact met ouders, maar toch mis ik die mannelijke arm om me heen.

Had met die date ineens weer zo'n gevoel, meteen leek het of hij alles was wat ik nu mis. Hij was een heleboel van dat, maar eigenlijk was het nog veel te pril om in mijn hoofd al zo hard van stapel te lopen. En nu moet ik op de blaren zitten.



Dubbele blaren. Had al moeite met wennen aan het alleen zijn, dat lukte aardig, en ineens was ik toch niet alleen, grote roze wolk, en plotseling die wolk onder me vandaan en ik donder in een grote krater. Diepere krater dan waar ik in zat toen ik het met ex uitmaakte.



Inderdaad die stemmingswisselingen zijn echt klote. En het gevoel dat ik gewoon op dit moment niemand kan bedenken die ik zou willen. Krijg best mannelijke aandacht, maar dan denk ik: jij wil mij misschien wel, maar wil ik jou?!

Dat voelt soms zo verschrikkelijk leeg...

.

.

Je kan beter alleen zijn dan met iemand met wie je het toch niet echt fijn hebt. Pas dan sta je ook weer open voor een nieuwe partner. Als je maar blijft hangen aan die vriend waar je eigenlijk wel klaar mee bent zal je je niet openstellen voor een nieuwe vriend. En dat is toch zonde van je tijd. En bang om over te blijven, haha.... dat is zo 'last century' om te denken

En kom op, zo erg is het niet om alleen te zijn. Het heeft ook zoveel voordelen.

.

.

Hoihoi!

Ik kom ook maar weer eens een lap tekst droppen hier



Optie D is natuurlijk het beste, Nieuwe, maar niet makkelijk natuurlijk. En in oktober weer bellen met ex dus? Ik zie de mijne ook weer in oktober (hebben met vriendengroep afgesproken).

En eigenlijk ben ik heel nieuwsgierig hoe het met hem gaat.



En die ander zie je dus niet meer? Dappere beslissing vind ik eigenlijk wel. Dat je toch zo rationeel kunt bedenken dat je er nog niet aan toe bent, en dat hij geen relatiemateriaal is. Maar zo te horen was je ook niet echt verliefd op hem? Behalve de bevlieging dan misschien?



Die denkprosessen ken ik wel Woesel... al zijn ze nu een stuk minder. Zeker toen ik het moeilijk had vanwege die date, en ex zo enorm overtuigd was dat hij zou veranderen, brengt dat je zo aan het twijfelen... Dat iemand ineens wél ziet waar het mis ging... maar toch geloofde (en geloof) ik nog steeds niet dat het ook echt zou veranderen. En precies wat je zegt: op een of andere manier hoeft het gewoon niet meer. Ook áls dat ene zou veranderen. Er is gewoon iets weg dat niet meer terug komt ofzo.



Woon je nog steeds overal en nergens? Lijkt me niet makkelijk zeg. Aan de ene kant is dit wel een soort van tussenfase natuurlijk, alsof het nog niet definitief is. Maar aan de andere kant is het volgens mij juist goed een eigen plekje te vinden straks. Dat je echt je eigen dingen hebt, je eigen huis, je eigen spullen... kun je je leven weer gaan opbouwen enzo...



Oja, die SMS drang! Eerst die drang om ex te sms-en, inderdaad door de gewoonte, zo gewend aan af en toe een berichtje, toen die date waardoor ik ineens weer elke minuut op mijn schermpje keek en meestal wel elke avond een stuk of 5 smsjes heen en weer...

Was echt afkicken dat dat ineens over was!

Vooral dat kijken of ik een smsje had... zo erg! Maar nu is dat eindelijk echt weggezakt. Weet nu eigenlijk niet eens waar mijn mobiel ligt.



Ben nu wel meer gewend aan het alleen zijn. Het gaat nog steeds in vlagen allemaal, dat wel. Gisteren en eergisteren had ik ook ineens een huilbui toen ik op youtube bij wat liedjes uitkwam die natuurlijk weer over liefde en samen enzo gingen en ook bij zo'n onwijs verliefd stelletje op straat. Dat kan ik dan helemaal niet hebben ineens, om mensen helemaal verliefd te zien. Dan ben ik zo jaloers!

Maar als die vlaag dan weer over is, en ik me bedenk: stel dat ik nou weer een vriend had... eigenlijk heb ik daar nu nog helemaal geen zin in! Kan ik wéér niet ongegeneerd wijvenseries kijken met een ovenpizza, kan ik ineens niet meer op mannenjacht (ben ook niet zo'n versierder, maar het idee is wel leuk), moet ik me ineens weer zorgen gaan maken of dit 'm dan wél is enzo... nu is alles zo heerlijk open nog.



Heb ook het idee dat ik mezelf nog veel meer op een rijtje moet krijgen. Echt van mezelf en mijn eigen dingen genieten, nadenken over alles, over wat ik belangrijk vind, wat ik wellicht anders zou willen doen in de toekomst, en in evt. toekomstige relatie... voordat ik me weer in een avontuur stort.

hallo dames wat fijn om mijn verhaal hier te kunnen doen

heb een relatie met een man die totaal anders is dan ik ''gewend' was, in het begin moest ik daar erg aan wennen maar ja ik was er ook wel door geprikkeld en zo zijn we dus bijna 2 jaar verder. afijn hij heeft zijn eigen huis en ik ook dus we latten en daar ik kinderen heb en zijn volwassen dochter bij hem woont zien we elkaar voornamelijk als mijn kinderen bij hun pa zijn. Dat vind ik op zich heerlijk, lekker mijn eigen leven, werk, huis, vriendinnen en hij dus ook. We zijn geen van beiden jaloers en willen ook niet dat de ander zich moet verantwoorden, we vertrouwen elkaar volledig. Nu wat is het probleem??? ik merk de laatste tijd dat ik me steeds vaker aan hem erger. Hij is niet veranderd maar mijn kijk op onze relatie is dat wel. Eigenlijk hebben we een supergoede sex-relatie maar verder over bijv. gevoelens kan ik niet met hem praten en al helemaal niet over zijn verleden. Wat ik daarover weet heb ik van zijn dochter gehoord. Hij snapt niet waarom hij mij over zijn vorige relaties moet vertellen immers dat hoofdstuk is voor hem gesloten en hij zit nergens mee..... hij is (voor ik hem kende) van de een op de andere dag gestopt met drinken en ook met roken en nooit meer begonnen dus ja best resoluut. Ik vroeg hem laatst of hij nooit verdriet heeft gekend en zijn antwoord was NEE je moet gewoon blijven lachen en je kiest toch voor je eigen geluk. Nu heb ik, en de mensen om me heen, door de jaren gelukkige maar ook vervelende momenten gekend in vorige relaties en dus gewoon alle fases gekend van verdriet, teleurstelling, opluchting, woede etc. maar hij zegt dus dat hij dat niet had.....wat ik dus heel raar vind. Denk dat hij gewoon niet weet hoe hij moet omgaan met zijn gevoelens en dus maar gewoon doorgaat zodat hij niets hoeft te voelen (ik ben 41 en hij is 49).

Ik weet het gewoon niet meer, de verschillen in ons zijn er altijd geweest maar nu begin ik me eraan te ergeren en probeer afstand te nemen, reageer niet op zijn sms'jes of telefoontjes en als we dan toch contact hebben zegt ie: je had het zeker druk en zoekt er verder niets achter. Ik heb tegen hem gezegd dat je in een relatie overal over moet kunnen praten en ja hij gaf aan dat ie daar best moeite mee heeft en dat ik wat geduld met hem moet hebben als het maar niet gaat over zijn ex-en. Ik weet dat geen relatie voor 100% garantie geeft en dat als je van elkaar houdt je elkaar moet nemen zoals je bent maar toch......als ik heel eerlijk ben is het enige wat me aan hem bindt de goede sex en het feit dat ik door hem een hoop nieuwe dingen heb ontdekt zoals wappen en parenclubs.

Hij is niet attent of romantisch, leeft in een huis waar ik niet dood gevonden zou willen worden (terwijl hij er wel geld voor heeft maar vindt het niet belangrijk) maar zegt wel dat ie van me houdt zoals ie nooit eerder van een andere vrouw heeft gehouden maar als het ooit over zou zijn tussen ons zou hij dus geen verdriet kennen volgens zijn eigen woorden?????

.

quote:Woesel schreef op 25 september 2008 @ 09:19:

Even heel kort, want ik heb weinig tijd...



[...]





Mijn vader vertelde me vorige week:

Je hart bepaalt wat goed is. Met je verstand zoek je argumenten om je hart te kunnen ondersteunen.

Het kan niet andersom, want je kunt je gevoel niet manipuleren. Je kunt dus niet met je hart een keuze vanuit je verstand ondersteunen.

Of te wel: Je hart is leidend.

Wat een goed gezegde Woesel, klopt wat mij betreft helemaal.



Hier gaat het allemaal best goed! Begin alles weer op de rails te krijgen. Ik onderneem veel dingen waardoor je dan vanzelf in een soort 'stroming' terecht komt. Voelt heerlijk . Als ik nu alleen thuiszit vind ik het heerlijk om een beetje aan te rommelen en lekker tv te kijken enzo. Voel me een stuk minder rot dan in het begin. Zelf het daten en flirten begint weer een beetje te komen en ik moet zeggen dat ik dat toch wel een beetje gemist heb . Voorlopig ga ik daar lekker van genieten en heb ik absoluut nog geen zin om me weer vast te leggen.

@ BSA, het klinkt inderdaad niet alsof je nou echt gelukkig met hem bent. Als je zegt dat goede sex het enige is wat je aan hem bindt, dat kan ook wel met iemand anders!

Zo'n knoop doorhakken is enorm moeilijk. Het kost soms gewoon tijd om aan het idee te wennen, of om je zo van iemand los te kunnen maken dat je de stap durft te zetten. En te weten dat je het zonder hem ook wel gaat redden. Volgens mij ben je gevoelsmatig al behoorlijk los van hem. Stel je voor hoe geweldig het zou zijn iemand te vinden waarmee je behalve de fysieke klik, ook een emotionele klik hebt!



@ de anderen: Volgens mij gaat het met iedereen best goed he! Die dipjes komen in vlagen he, maar zo fijn om te merken dat ze ook gewoon weer verdwijnen!



Moet ook weer even wat kwijt wat betreft ex:

Heb afgelopen vrijdag met vriendengroep waaronder ook mijn ex feest gevierd. Ging eigenlijk gewoon heel leuk, kan nog steeds goed met hem opschieten en zou vriendschap nog steeds wel willen. Juist omdat mijn gevoel voor hem toch weg is, maar het wel gewoon onwijs gezellig met hem is. Heb na het feest nog lang met hem gepraat, omdat ik dacht dat dat nu wel kon.



Maar damn wat kreeg ik daar straf voor zeg. Hij had zich een maand weten in te houden door me niet te bellen en niet meer elke dag te vragen of hij nog een kans kreeg. Maar sinds die vrijdag probeert hij weer alles te doen om me te kunnen zien. Belt met allerlei loze redenen op (er is iets leuks op tv, mag ik bij jou douchen want mijn cv is kapot etc) Ik zeg daar natuurlijk nee op, maar ga soms toch weer de discussie aan, net zo lang tot ik echt boos werd en hem verboden heb nog te bellen.

Toen stond 'ie ineens onverwacht gisteren hier op de stoep dat 'ie NU de piano terug kwam halen (we hadden een deal: hij de auto, ik de piano). Heb hem natuurlijk niet binnen gelaten. Nu bemoeit zijn vader zich er zelfs mee, die begint dan met geld te strooien om alsnog die auto 'af te kopen'.



Wordt hier echt een beetje moe van. Ben zo blij dat mijn gevoel zo minimaal hierbij is verder, dat ik het ook weer makkelijker van me af kan zetten. Maar het is wel vermoeiend. Hij moet toch een keer gaan inzien dat het ECHT over is.

Hallo allemaal,



Ik heb nu 7 jaar een relatie en twijfel al behoorlijke tijd of er een een einde aan moet maken. We wonen nu bijna 2 jaar samen, ben voor hem verhuisd vanuit een grote stad naar een klein dorpje (welliswaar vlakbij een grote andere stad, maar voelt niet zo)...ik mis mijn vriendinnen en ik mis de mogelijkheid gewoon iemand te bellen en lekker op pad te gaan. Mijn vriendje is lief, zorgzaam, begripvol en heeft eigenlijk geen echt negatieve eigenschappen. Hij leeft zijn leven hier, is druk met zijn werk (ik overigens ook) en ziet zichzelf de komende 9084373 jaar in zijn huis blijven wonen, in dezelfde plaats, met zijn eigen bedrijf (wat dus ook 6 dagen per week werken inhoudt). Ik twijfel enorm. Ik voel me niet thuis waar ik nu woon, ik mis de stad waar ik woonde en ook mijn vriendinnen heel erg. Mijn vriend wil niet verhuizen (ook niet binnen de plaats waar we nu wonen)....en heeft ook op veel andere vlakken andere ideeen over de toekomst. Bijvoorbeeld minder werken als er ooit kindjes mogen komen (niet dus),maar ook over meer triviale zaken als op vakantie gaan (ik wil graag ver weg, lang...we hebben nu geen kids en genoeg geld)...hij wil niet, of een weekje..Ook op andere gebieden lopen onze wensen en waar we energie van krijgen best wel uit elkaar.



Ik heb gewoon het gevoel dat de koek op is voor ons, maar ben

tegelijkertijd bang onze relatie weg te gooien en toch ook wel om alleen achter te blijven.....ik heb het gevoel dat we prima hele goede vrienden zouden kunnen zijn, maar echt partners??



Kortom....enorme twijfels, vandaar dat ik geboeid bovenstaande verhalen lees. Wat raden jullie mij aan?

Tralielalie, je zegt het eigenlijk zelf al. Je voelt je duidelijk niet gelukkig met hoe de zaken er voor staan. Persoonlijk vind ik uiteenlopende toekomstbeelden een teken aan de wand.

Een relatie is toch geven en nemen. Je hoeft niet hetzelfde te zijn maar als ik je post lees dan lijkt het alsof je je voor de helft hebt uitgegumd en vooral in ZIJN leven meegaat en je eigen leven er een beetje bij bungelt. Je mist een hoop voor jou wezenlijke dingen.



Echt advies kan ik je niet geven. Als je geen greintje angst had voor wat dan ook, wat zou je doen?



(f)