Lotgenoten gezocht.Na lang twijfelen, relatie verbroken.

geen lotgenoot; wel een vraag.



als jij bang bent te veel te verwachten van een relatie; wat verwacht je dan allemaal?

Goed van je om dat uiteen te zetten. Allemaal redelijke eisen, vooral als je realisme voor ogen houdt dat je nooit 100% zekerheden hebt.



Dus. Kon je dat niet vinden? Dan heb je een goede keus gemaakt. Als jij jezelf dat voorhoudt, dan kan je achter je keuze blijven staan.



Het zal wel meevallen met het alleen overblijven. Echter ben je kritisch en pap je niet zomaar met iemand aan en voorkom je een hoop tranen die je hier veelal tegenkomt. (zoals ik, niet voor niets mijn nick)



Ik heb juist respect voor je dat je knopen durft door te hakken en te kiezen voor jezelf. Doe wat goed voor je is en komt vanzelf iemand tegen die daarbij past. Je stelt geen onmogelijke eisen...



Twijfel je? Hou voor ogen waarom ook alweer

Hier precies hetzelfde. Het is alsof ik m'n eigen verhaal teruglees.



Bij mij is de kogel 4 weken geleden door de kerk gegaan. Gelukkig zijn we zonder ruzie uitelkaar gegaan. Momenteel wonen we nog samen. 1 september ( volgende week maandag, ieuw) krijg ik de sleutel van m'n appartement en dan ga ik alleen wonen met m'n twee katten.



Ik heb excact dezelfde angsten als jij. Met name het alleen zijn maakt dat ik me helemaal kriegelig voel. Als m'n ex nu een avond weg is, dan bekruipt me dit gevoel al. Wetende dat ik straks iedere avond alleen naar bed ga.



Verder weet ik wel dat de keuze die we hebben genomen goed is. We zijn allebei erg verschillend en we hebben totaal verschillende toekomstbeelden. Niets strookt met elkaar...



Ik ben nu 28 en ik heb ook de angst om straks alleen over te blijven...Nu ben ik ook wel weer zo positief dat ik stiekem wel weet dat het uiteindelijk goed komt, en dat ik weer iemand tegen kom, maar af en toe is zielig zijn ook niet erg...



Ik wens je in iedergeval heel veel sterkte meissie...Probeer ook aan de voordelen te denken van het single zijn! ( haha, hoor mij nu praten)



x

Hey nieuwe,



Misschien heb je ook wel meegelezen op het topic uitmaken?! ? Ik schrijf daar mee en heb het 1,5 week geleden uitgemaakt met mijn vriend.



Mijn verhaal lijkt erg op dat van jou Piekerien! Wij wonen ook nog samen, maar ga ook snel (Ook met twee katten haha!) 'op mezelf' wonen. Verder was mijn ex doordeweeks altijd al weg, dus wat dat betreft ben ik het al een beetje gewend gelukkig.



Nieuwe, ik heb precies dezelfde twijfels en angsten als jij. Blijf ook maar bezig om er niet aan te hoeven denken en ik hou nog steeds van hem, maar hou mezelf steeds voor dat het echt niet meer ging. Het is best eng he, om opeens alleen te zijn , maar zoals Piekerien zegt: er zitten ook zeker voordelen aan!

ook ik herken het verhal. Mijn ex was nog niet klaar met zijn verleden. Ik ha dde keuze; bij hem zijn en dan bij iemand zijn die niet vol voor me gaat of aleen zijn. Ik koos toch echt wel voor het alleen zijn en wil ook geen contact met hem tot hij alles een plek heeft kunnen geven. Onzekerheid kan killing zijn, voor mij in ieder geval wel.

Ook ik heb ongeveer een half jaar geleden mijn relatie van bijna 7 jaar verbroken na veel ruzie, gedoe en steeds meer twijfels. Hij wil mij nog steeds graag terug, maar ik zag al tijden niet echt een fijne en stabiele toekomst meer voor me met hem, en het gevoel was helemaal weggezakt. Daarom twijfel ik niet of ik hem nog terug wil.

We woonden niet samen, dus dat heeft een hoop gedoe gescheeld. Ik woon lekker in mijn eigen huisje, met mijn twee katten.



Soms lijkt het even alsof ik terug wil vluchten in die relatie, omdat de onzekerheid van wat de toekomst me nu zal brengen best beangstigend is af en toe. Dan lijkt het alsof een niet-zo-fijne relatie prettiger is, omdat je dan tenminste al weet wat er niet leuk is, en wat wel. Maar toch wil ik de moed en de hoop niet opgeven dat er ergens op deze planeet iemand rondloopt waar ik wel helemaal gelukkig mee kan zijn.



Om me heen heb ik zowel gesettelde als ongesettelde vrienden, dus gelukkig ben ik niet de enige die los rondloopt, en mijn agenda zit redelijk vol met leuke dingen.



Maar het is wel wennen, ineens alleen zijn. De ene keer vind ik het heerlijk. Kan van alles doen zonder met iemand rekening te hoeven houden. Mijn vriendinnen weer meer zien, hobbies, en in het begin meteen veel op datingsites rondgehangen, zovan: nu kan het! Al die tijd gebonden geweest, nu mag alles... Maar nadat mijn eerste avontuur op dat gebied mij ineens liet zitten, en dat toch eigenlijk meer pijn deed dan ik had gehoopt, slaat de angst af en toe bij mij ook toe:



Wat nou als ik gewoon geen leuke man meer ga tegenkomen, of wel tegenkom, maar die mij niet ziet zitten etc. Die onzekerheden van een nieuw iemand leren kennen, helemaal opnieuw beginnen... pff...



Blijf ik nog lang alleen? En wil ik dat wel? Ben 29 en als je dan die zwangere buikjes om je heen ziet denk ik: ga ik dat ooit nog meemaken?



Het is eigenlijk wel goed voor mij om even op mezelf te zijn, tot mezelf te komen, blij te zijn met mij en mijn eigen leven. Maar die onzekere toekomst... brrrrrr

quote:nieuwe schreef op 28 augustus 2008 @ 12:58:

Ik vind mezelf eigenlijk best stoer, dat ik toch die stap heb durven zetten ! Helemaal mee eens!

Ik vind het ook stoer van je, en van Piekerien, Ava en Rocket ook, oja en van mezelf

Tis toch niet niks om na zo'n lange tijd van telkens maar weer doorgaan, toch tot de conclusie te komen dat het echt niet gaat werken. En dan ook nog durven die knoop door te hakken... Bij mij was er wel echt een 'druppel die de emmer deed overlopen' voor nodig om in te zien dat het altijd aanmodderen zou blijven. Dat voorval heeft me wel de kracht gegeven om te kappen. Anders had ik waarschijnlijk nog langer doorgegaan, angstig voor het onbekende...



@ nieuwe: Prima lijstje van je verwachtingen. Ben het daar wel mee eens. En inderdaad zie je ook om je heen vaak mensen die niet happy zijn met elkaar, en om de verkeerde redenen bij elkaar blijven. Wij hier kunnen onszelf nu tenminste op de borst kloppen dat we zo moedig zijn geweest te kiezen voor een onzekere toekomst ipv een relatie die niet lekker zit.



@ava en piekerien: Spannend dat jullie nu weer op jezelf moeten gaan wonen. Tis al zo lastig om uit elkaar te gaan, en al helemaal als je dan ineens zo'n overgang hebt van samenwonen naar alleen! Katten zijn wat dat betreft een klein fijn hulpmiddeltje. Klinkt misschien raar, maar ik voel me een stuk minder alleen door die twee harige knuffels van mij. Zeker bij het slapen. We kruipen lekker met z'n drieën tegelijk in bed



En om even een positieve noot in dit topic te mengen:

Wat vinden jullie nou een voordeel van alleen zijn?



Bijv. dat je nu altijd kunt eten wat je zelf lekker vindt...

En dat je op tv ongegeneerd kunt kijken naar (wijven)programma's die hij nooit wilde zien... dat de kopjes eindelijk in het goede kastje terecht komen na het afwassen... dat de wc langer schoon blijft.... Lekker een avond doorzakken met een vriendin of vriend zonder te hoeven melden waar je blijft... wie nog meer?

Hier ook een lotgenoot.

Twee weken geleden ben ik er ook mee gestopt. Net als Kipperdekip was er een druppel, die ik er niet meer bij kon hebben, en heb ik mijn tas gepakt en ben ik vertrokken. Redelijk kalm, maar kordaat heb ik hem gezegd dat ik er klaar mee was en het niet meer trok... Later natuurlijk wel helemaal ingestort.

Het was niet de eerste keer dat ik mijn tas pakte, maar dan kwam ik meestal de volgende dag terug, omdat we elkaar zo misten. Nu had ik echt het punt bereikt dat ik besefte dat als ik dat nu wéér zou doen ik eraan onderdoor zou gaan.

We hebben een paar dagen later het een en ander uitgesproken en flink zitten huilen samen. Aan onze liefde voor elkaar ligt het niet.



Tja en nu woon ik weer bij mijn vader. Dat vind ik het allermoeilijkst. Hij is superlief voor me en ik heb alle ruimte, maar ik wil graag alleen zijn... En dat huilen en verdrietig zijn elke dag he?



Anyway meiden, het komt allemaal goed! We komen hier sterker en gelukkiger uit! ook al lijkt dat nu misschien nog niet zo. Ook jullie toekomstige liefde loopt ergens rond. Daar ben ik van overtuigd. Punt is dat we tot die tijd onszelf weer moeten hervinden (mijn hemel dit klinkt zoveel zweveriger dan ik het bedoel) en allemaal leuke dingen kunnen gaan doen!

Sterkte!

@Kipperdekip: die katten helpen echt ja! Hier gaan we ook altijd met zn drieën tegelijk onder de wol. Dat voelt toch heel anders dan alleen.

Het grootste voordeel van weer alleen zijn vind ik de zelfstandigheid. Het idee dat je alles kunt doen, zonder dat je dat moet vragen of dat iemand moet weten waar je bent. De mogelijkheden zijn eindeloos ! Dat gevoel vind ik het fijnste eraan. Vooral op zaterdagavonden voelt dat best wel goed.



Hier goed nieuws! Ik heb per 1 oktober een tweekamer-appartementje . Ik ben nog student en heb niet zoveel te besteden, maar voor mijn budget is het hartstikke goed en ook nog in een hele leuke buurt! Het zijn twee kamertjes met eigen keuken en (grote) zolder, alleen de douche en wc deel ik met een huisgenoot. Het is best slecht onderhouden (douche en wc niet trouwens, die zijn supernetjes), maar ik heb al helemaal zin om straks aan de slag te gaan en het op te knappen .



Verder is mn ex momenteel 1,5 week weg en ik mis hem best wel. We hebben wel af en toe sms-contact en dan voelt het zo vertrouwd he. Maarja, dan vraag ik me tegelijkertijd wel af wat ik dan mis: hem, of het idee iemand te hebben die er altijd voor je is. Het gekke is dat mijn ex juist een supergoed vriendje was, en hij wilde juist wel met mij verder, trouwen kinderen, maar ik kon dat niet. Ik wou dat ik dat kon, maar er was voor mij teveel gebeurt wat ik niet meer op een rijtje kreeg. Maar als ik dan jullie verhalen lees over vriendjes met bindingsangst ben ik weleens bang dat ik nooit meer zoiets 'goeds' vind als mijn exvriendje . Maar goed, ik moet mijn eigen situatie in gedachten houden en dan weet ik dat het niet anders kon. Ik zou hem het allerliefst wel blijven zien, af en toe wat eten met z'n tweeën ofzo. Nu nog niet hoor, maar over een tijdje. Maar ik denk eigenlijk niet dat dat verstandig is, omdat hij mij nog heel graag terugwil en dan krijgt hij ook niet de kans om verder te gaan. Hoe doen jullie dat?



xxx

Moeilijk is dat he, medelijden met ex. Ik heb dat ook. Hij wil me nog steeds heel graag terug. Probeert van alles om te laten merken dat hij het meent, dat hij wil veranderen etc. Gister stond hij ineens hier voor de deur met een lief kaartje. Tja... wat moet je dan he... Ik heb wel met hem gepraat weer.

Ik weet zeker dat ik hem niet terug wil, maar ik vind het moeilijk om hem zo in de knoop te zien. Hij switcht tussen verdrietig, boos, wanhopig, vastberaden etc. Maar ja, op medelijden alleen kun je inderdaad geen relatie bouwen.



Om meteen maar op de vraag van Ava in te haken over vrienden blijven: Ik heb dat ook geprobeerd met ex. Helemaal in het begin ging het wel goed, af en toe bij elkaar eten, bellen, ervaringen uitwisselen over het ineens alleen zijn... Zelfs elkaar vertellen over wat voor stomme mensen er allemaal op datingsites stonden enzo, was echt heel maf en gezellig. Maar toen ik met één date ineens toch even best serieus verliefd werd (ja, er kan veel gebeuren in een maand) trok ex het ineens helemaal niet meer. Werd boos, vond mij maar een sloerie dat ik zo snel alweer met iemand anders was etc. Ook wel te begrijpen natuurlijk, vanuit zijn oogpunt. En nu die date het dus weer 'uit' gemaakt heeft (boehoehoe ben er nog steeds niet helemáál overheen) probeert ex weer heel lief te doen, en vooral te laten zien dat hij veel beter en leuker is dan die date.

Vind het best raar ook allemaal. Dat ik op dit moment meer verdriet voel om die date dan om ex. Jullie hebben nog geen dates gehad of andere mannen 'op het oog'? Ik denk dat bij mij het gevoel voor ex al te lang weg was, echt teveel stomme dingen in de weg enzo. En bij date was het gewoon allemaal zo leuk tot hij ineens niet meer wilde, onafgemaakt gevoel. Is toch ander soort van missen.



Ik heb nu besloten dat ik vanaf nu al het contact met ex even uit de weg moet gaan. Hij belt me echt best vaak, maar vanaf nu neem ik de telefoon gewoon niet meer op. Heb ik hem ook gezegd. Geeft mij misschien meer rust, maar vooral hem ook hoop ik.



Eva, wat lastig dat het niet aan de liefde voor elkaar ligt, juist dan is je gevoel nog zo sterk, en is het nog moeilijker... En kan me voorstellen dat je graag alleen wilt zijn, kun je je niet ergens alleen terugtrekken in het huis van je vader? En aan de andere kant is het ook wel fijn dat die zo lief voor je is toch? Beetje verzorging in moeilijke tijden is geen overbodige luxe!



Ava: Klinkt goed, dat appartementje! Kun je je helemaal daar op storten, lekker mooi maken zoals jij dat wil!

Ik zal zo ook eens lezen in je topic 'uitmaken?', of kun je nog een keer uitleggen waarom je nou precies niet verder kon?



En die twijfel hebben we allemaal wel denk ik: wat als alle andere mannen nou toch veel minder leuk blijken te zijn, of allemaal bindingsangst hebben, of oneerlijk zijn of wat dan ook... maar laten we maar goed naar Eva luisteren:



We komen hier sterker uit, en onze toekomstige liefde loopt echt wel ergens rond!



En nu ga ik even een snelle hap naar binnen werken, want ik moet zo oefenen voor een dansoptreden!

Sorry voor de enorme lap tekst weer. Ik kan ook nooit kort van stof zijn...

Spannend nieuwe, dat je toch weer iemand 'in beeld' hebt.

Tja, vervanging... Ik vroeg me dat ooit toen ik met huidige ex begon ook af, omdat het toen net uit was met ex van daarvoor. Maar die 'vervanging' werd er een van 6,5 jaar... dus tja, zo kan het ook lopen! Dus gewoon van genieten... kan toch geen kwaad?



quote:Mijn ex vertoond precies hetzelfde gedrag. En ik vind het zo moeilijk en heb een giga schuldgevoel.Ik wil gewoon graag dat hij gelukkig is. Gisteren stond hij onverwacht voor mijn deur. Ik merkte toch wel dat ik er echt klaar ben. Hij begrijpt niet dat ik zo snel alles weg kan gooien. Maar ik ben al zo lang met twijfels en verdriet bezig geweest tijdens onze relatie dat ik nu gewoon een heel stuk verder ben, dat heb ik gisteren ook aan hem uitgelegd.Ik moet zeggen dat ik mij best wel gelukkig voel.



Alsof ik het zelf geschreven heb...



Maar wordt er toch een beetje gek van. Laatst was ik bij een goede vriend van me (ook een vriend van ex trouwens), belt ex naar goede vriend en vraagt na zogenaamd nonchalant praatje of goede vriend toevallig bezoek heeft... en tja, ik was daar dus. Bleek dat ex mij ook al had geprobeerd te bellen... lijkt wel alsof 'ie in de gaten probeert te houden waar ik ben ofzo.

Vervolgens lag er die avond een kaartje van ex in de bus dat 'ie het allemaal begreep waarom het uit was enzo, en dat hij tijd voor zichzelf gaat nemen. Heb daarna niks meer van hem gehoord. Voor mij wel beter, maar hoop vooral dat hij zich daardoor beter gaat voelen. Dat hij het van zich af kan zetten dat het ooit weer goed komt. Zodat we allebei verder kunnen. Want dit werkt gewoon niet.

quote:nieuwe schreef op 02 september 2008 @ 13:01:

@ Ava en Piekeren Hoe gaat het met de huisjes en eht alleen wonen ?



Hoi hoi,



Excuses voor de late reactie van mijn kant. Ik ben inmiddels in m'n nieuwe appartement getrokken met m'n beestjes. Vorige week heb ik de hele week verlof opgenomen om alles te verhuizen, en om alles op een rijtje te zetten ( voor zover dit gaat, haha)



Eerlijk gezegd valt het me enorm mee. In de eerste instantie keek ik er erg tegenop en dan met name de laatste dag in "ons" huis. Dit viel echter enorm mee. Denk dat het kwam door alle verhuisstress. Dan heb je ook geen tijd om in huilen uit te barsten.



We hebben trouwens ook nog gelachen op de verhuisdag vorige week. We hadden net 3 dozen naar boven gebracht. We lopen naar buiten met z'n allen en toen.....Knalde de deur dicht en alle sleutels lagen boven op de 2e verdieping. Ik de huisbaas bellen, kreeg ik natuurlijk niet te pakken. Uiteindelijk kwam na 1,5 uur wachten m'n onderbuurman thuis die de tussendeur open kon maken, haha heb ik weer. Ik zie ons nog zitten op de stoep, 3 bussen vol spullen en niets kunnen doen.



Uiteindelijk is het toch gelukt om alles naar boven te krijgen, behalve mijn mooie driezitsbank, die paste niet door het trappenhuis, snif...Dus als iemand interesse heeft in een prachtige bank roept u maar.



Inmiddels heb ik er een week opzitten in mijn nieuwe appartement. Ik heb nog wel m'n huilmomenten en ik voel me ook erg zielig af en toe, maar moet zeggen dat de momenten van rust in m'n hoofd groter zijn. Dit is wel een enorme meevaller.



Gisterenavond heb ik ook lekker ongegeneerd naar Gooische Vrouwen gekeken met een lekker bakkie koffie erbij! Heerlijk, haha.



Over een paar weken heb ik ook weer een internet aansluiting en dan kan ik ook weer in de avonden internetten ( ben nu op het werk...foei, ik weet het)



Tot zover een update van mijn woelige verhuis / breakup periode

Met het risico me een lijkenpikker te voelen....ben wel geinteresseerd in de 3-zitsbank. Hoeveel?

.