Maak ik dit een te groot issue?

Geen idee wat ik hiermee wil, even mijn hart luchten? Ik ben er verdrietig onder merk ik.

Partner heeft een pittig jaar achter de rug met overlijden ouder en opname verzorgingshuis andere ouder. Wat ik moeilijk vind, is dat partner the odd one out is in vergelijking met broers en diens partners als het op beslissingen voor ouder (mantelzorg) aankomt. Ik ben het vrijwel steeds eens met de rest en oneens met keuzes die partner maakt of weigert te maken.

Partner deed/doet erg veel voor ouders, maar maakt in mijn ogen keuzes die, in mijn ogen niet per sé het beste voor ouder zijn. Thuiszorg was eerst niet nodig volgens hem omdat ouder het niet wilde, gesprek met casemanager en medisch team waarin er heel duidelijk werd aangestuurd op absoluut aannemen van vrijgekomen plek in verzorgingshuis in de buurt omdat het thuis niet meer houdbaar was, werd door partner eerst structureel geweigerd ("niet nodig, gaat nog prima thuis"). Pas na ellenlange gesprekken, en een time-out in onze relatie, besloot partner overstag te gaan.

Nu met verkoop huis ouder weer, helaas, precies hetzelfde. Ondanks dat huis volgens de zorg een aanhoudende bron van onrust/stress voor betreffende ouder veroorzaakt en ook valse hoop op terugkeer ernaar, wil partner als enige nog niet aan verkopen denken ("kan ik er nu niet bij hebben, in het nieuwe jaar ergens een keer"). Kan daarin ook nauwelijks zelf bij broers aankaarten waarom dit zo moeilijk voor hem is of samen zoeken naar een compromis hierin.

Opmerkingen van mij over dat ik me zorgen maak dat logische emoties van verdriet/verlies misschien nu verstandige beslissingen in de weg zitten en of therapie/hulp een optie is, worden weggewuifd met "dat ik hem niet steun" (waar hij natuurlijk een punt heeft want ik vind zijn beslissingen niet verstandig). Me helemaal er buiten laten heb ik geprobeerd, maar omdat wij als enige op loopafstand van ouder zitten lukt me dat niet (en ergens wil ik ook dit probleem in onze relatie niet negeren/wegdrukken). Tegelijkertijd heb ik ook veel voor mijn schoonouders gedaan.

Het voelt voor mij vooral eenzaam omdat we hierin geen team zijn zoals de rest. Ik ben bang dat ik er in stressvolle situaties niet van op aan kan dat partner dan verstandige beslissingen maakt, ook als die moeilijk zijn of met veel emoties gepaard gaan. Ik vind het ook verdrietig omdat we het buiten dit soort grote gebeurtenissen eigenlijk heel fijn hebben samen, maar hij bij dit soort dingen haast een vreemde voor mij lijkt.