Mag ik ook gewoon eventjes lekker single blijven??

Na een dramatische relatie vorig jaar, waarbij mijn ex zijn liefde voor mij liet blijken door me aan mijn haar door de huiskamer te sleuren, ben ik nu een jaar single. Met een enkele keer een 'projectje'. Gewoon de lusten, maar niet de lasten



En ik vind het prima. Kan lekker mijn eigen gang gaan, doe de dingen die ik leuk vind en zodoende vind ik mezelf terug. Ik kan oprecht zeggen dat ik gelukkig ben.



Maar blijkbaar kun je als single geen gelukkig leven leiden. Tenminste volgens mijn omgeving waarvan de meesten wel een relatie hebben. Wat ik heel leuk vind voor mijn vrienden of vriendinnen. Ik luister met veel plezier naar hun verhalen over alle lieve dingetjes van hun partner. Ze bellen me om hun frustratie te uitten wanneer er ruzie of onenigheid is. En ik geef mijn mening.



Laatst zat ik met een vriendin in een restaurantje. Ze zat vol enthousiasme en liefde over haar nieuwe geliefde te vertellen. Plotseling houdt ze haar mond en pakt mijn handen. Ik kreeg een heel naar gevoel over me heen, want ik dacht ze slecht nieuws had. Maar nee..."Agueda, ik hoop dat jij ook de echte liefde snel vindt! Want zo alleen zijn is niks, ik gun je dat geluk! Ik weet nu hoe het voelt!" Lief hoor, dat ze dat zegt maar ze luisterde niet naar mijn argumenten waarom ik nu óók gelukkig ben. Ze smeet het op bindingsangst en tot overmaat van ramp kwam toen de aap uit de mouw. Een vriend van haar nieuwe vriend was ook nog single en 1+1=2. Ik werd dus gewoon gekoppeld. Ik moest er wel om lachen en gaf toestemming om hem mijn telnummer te geven. De volgende dag kreeg ik een smsje en niet veel later spraken we af. Maar het klikte niet, aan weerszijden niet. Na 30 minuten oninteressante gesprekken, besloten we te gaan. Niet voor herhaling vatbaar.

Maar nu blijken er elke week vrijgezelle vrienden te zijn, niet alleen van haar vriend maar ook van de partners van andere vriendinnen. En elke week komt er wel een voorstel om te double daten of voor een blind date. Ik heb daar helemaal geen zin in. Als we stappen, gaan ze voor mij op zoek naar een kerel. Terwijl ik gewoon lekker wil stappen en lol maken..



En vooral met kerst hadden ze medelijden met me. Omdat ik kerst alleen moest vieren. Wat onzin was, want ik vierde kerst met mijn ouders/familie en een andere vriendin, tevens ook vrijgezel. En als verjaardagscadeautje gaven ze me een abbonement voor een datingsite



Niet alleen mijn vriendinnen maar ik merk ook dat er steeds meer mensen moeite hebben met mijn single bestaan. Zelfs mijn ouders beginnen zich nu af te vragen of ik ooit de ware zal leren kennen. Ik ben al 25 namelijk en mijn collega's proberen me ook te steunen in "deze moeilijke tijd als single".



En hoe meer ik roep dat ik gewoon gelukkig ben, hoe meer mensen denken dat ik bang ben voor een relatie of dat ik een minderwaardigheidscomplex heb overgehouden aan mijn vorige relatie.



Waarom mag ik niet gewoon vrijgezel zijn????