Relaties
alle pijlers
Man accepteert ASS kind niet
donderdag 12 juni 2025 om 10:30
Dag,
Mijn zoon heeft autisme. Op dit moment is hij al een paar dagen thuis van school, omdat hij moe en overprikkeld is.
Vanochtend weer een aanvaring met mijn man hierover gehad. Man maakt zoon wakker, vond dat er niets aan de hand is en hij gewoon naar school moest. Hij uitte dat ook boos. Het schoot mij compleet in het verkeerde keelgat. Ik ben degene die al jaren allerlei onderzoeken en therapieën voor mijn zoon moet initiëren. Man werkt vaak wel mee, maar gooit dan weer de kont tegen de krib. Hij is ook niet altijd bereid om aanpassingen te doen wat betreft zijn eigen gewoonten en reageert boos als ik dat van hem vraag. Door de jaren heen heb ik de therapeuten van mijn zoon ook gevraagd om bij mijn man ea tussen de oren te krijgen. Dat lijkt dan even effect te hebben en dan na een tijd zijn we weer terug bij af. Ik merk dat ik er doodmoe van ben. Man laat ook al jaren het gros van het regelwerk voor het gezin bij mij liggen en afspraken die we maken worden vaak niet uitgevoerd.
Ik vorm geen team met mijn man en sta er voor mijn gevoel vaak alleen voor in de zorg voor mijn zoon. Mijn man gedraagt zich in mijn ogen als een dwarse puber. Man vindt dat ik hem commandeer. Daar heeft hij wel gelijk in, maar man komt anders niet in actie.
Op dit moment zit ik door de situatie thuis in de ziektewet en overweeg ik serieus een scheiding, omdat de problematiek al jaren bestaat en ik weinig hoop heb op verbetering. Ik ben alleen bang dat hij alleen niet goed voor mijn zoon zorgt en zou het ook zwaar vinden om alleen voor de kinderen te zorgen.
Wie heeft wijze raad voor mij?
Mijn zoon heeft autisme. Op dit moment is hij al een paar dagen thuis van school, omdat hij moe en overprikkeld is.
Vanochtend weer een aanvaring met mijn man hierover gehad. Man maakt zoon wakker, vond dat er niets aan de hand is en hij gewoon naar school moest. Hij uitte dat ook boos. Het schoot mij compleet in het verkeerde keelgat. Ik ben degene die al jaren allerlei onderzoeken en therapieën voor mijn zoon moet initiëren. Man werkt vaak wel mee, maar gooit dan weer de kont tegen de krib. Hij is ook niet altijd bereid om aanpassingen te doen wat betreft zijn eigen gewoonten en reageert boos als ik dat van hem vraag. Door de jaren heen heb ik de therapeuten van mijn zoon ook gevraagd om bij mijn man ea tussen de oren te krijgen. Dat lijkt dan even effect te hebben en dan na een tijd zijn we weer terug bij af. Ik merk dat ik er doodmoe van ben. Man laat ook al jaren het gros van het regelwerk voor het gezin bij mij liggen en afspraken die we maken worden vaak niet uitgevoerd.
Ik vorm geen team met mijn man en sta er voor mijn gevoel vaak alleen voor in de zorg voor mijn zoon. Mijn man gedraagt zich in mijn ogen als een dwarse puber. Man vindt dat ik hem commandeer. Daar heeft hij wel gelijk in, maar man komt anders niet in actie.
Op dit moment zit ik door de situatie thuis in de ziektewet en overweeg ik serieus een scheiding, omdat de problematiek al jaren bestaat en ik weinig hoop heb op verbetering. Ik ben alleen bang dat hij alleen niet goed voor mijn zoon zorgt en zou het ook zwaar vinden om alleen voor de kinderen te zorgen.
Wie heeft wijze raad voor mij?
donderdag 12 juni 2025 om 18:47
Ik doe niet net alsof dit komt door TO, ik stelde een vraag. Want ik zie genoeg moeders die denken dat ze het alleen moeten doen, maar op het moment dat vader iets op zijn manier wil, het dan niet goed is en moeder het gewoon weer oppakt omdat haar manier de beste is.Susan schreef: ↑12-06-2025 14:33Er is hulp van buitenaf en met de adviezen en informatie van deskundigen doet man blijkbaar ook erg weinig; beetje flauw om net te doen alsof dit komt doordat TO het allemaal op haar manier wil doen. Als dat zo was, als zij geen tegenspraak duldt, zou ze die deskundigen er ook niet vrijwillig bij betrekken, want die praten je zeker niet naar de mond, die zullen haar ook wel eens vertellen dat ze dingen anders aan moet pakken.
Nu wil ik niet stellen dat dat in dit geval zo is, want ik zit niet bij TO op de bank, maar ik vond na 30 berichten die TO gelijk gaven en het gooiden op therapie, dat er ook wel een kritische vraag gesteld mocht worden.
donderdag 12 juni 2025 om 18:58
Ik denk dat ik net zo'n man heb als jij, alleen sta ik er anders in dan jij. Ik ga er namelijk gewoon vanuit dat het niet in hem zit om dingen te regelen. en ik vind dat ook niet erg. Hij doet weer andere dingen, zoals de tuin en de auto's en de was (ja hij doet wel de was).Cleo123 schreef: ↑12-06-2025 14:37Er is zeker ruimte voor zijn visie. Sterker nog, ik zou het heel fijn vinden als mijn man de leiding zou nemen in het aanbrengen van structuur voor mijn zoon en dat ook consequent uitvoert. Dat ik op man zou kunnen leunen. Dat gebeurt alleen niet en mijn zoon heeft wel structuur en duidelijkheid nodig. Daarom pak ik het op. Ik neem dan het voortouw in het maken van afspraken, bijv bedtijd, waar hij mee instemt, maar dan vervolgens niet uitvoert.
Met regelen bedoel ik oa alles omtrent de kinderen. Van kleding, schoolzaken, kinderfeestjes, opvang etc. Dat zijn geen dingen die je kunt laten liggen.
Vakanties regel ik ook alleen. Ik probeer wel uit die dynamiek te komen door concrete afspraken te maken over wat hij regelt, maar hij pakt t vaak niet op.
In relatietherapie afgesproken dat hij de vakantie zou regelen en dan krijg ik enkel 2 websites doorgestuurd zonder concreet voorstel. Ik ben dan ook altijd erg blij als ik een keer met een vriendin op vakantie ga die het uitzoekt en stem dan eigenlijk ook altijd met haar voorstel in.
Hij regelt wel dingen voor de tuin en de auto trouwens, maar klaagt daar steen en been over en ziet totaal niet de verhouding.
Man heeft zeker ook zijn goede kanten, maar het samenleven met hem ervaar ik als moeizaam en het frustreert mij enorm.
Ik voer de gesprekken op school, met de OR over school, ik meld kind aan bij sporten, ik regel meestal de vakanties en ik regel zeker de kleding van onze dochter, want ze zijn een paar keer samen wezen shoppen en nou ja.....
Overigens, man heeft dit jaar de vakantie geregeld, ik kreeg ook 2 linkjes via Whatsapp, ik heb aangegeven welke mij het leukste leek en dat hij maar moest boeken. Doorgegeven welke week en ik heb er verder niets meer voor hoeven doen.
Er is een tijd geweest (ook doordat ik hier op Viva las dat alles 50/50 zou moeten zijn) ik ook vond dat man meer moest helpen met de kind dingen, maar inmiddels heb ik mij erbij neergelegd dat ik het gewoon beter kan en geen issue vind om te doen. Daar staat tegenover dat de dingen die hij doet ik echt niet wil doen, zoals de tuin, auto's wassen, de was, schilderen snoeien, vuilnis aan de weg zetten, kliko's schoonmaken, onkruid wieden en ga zo maar door. Net als in het werkende leven doet bij ons thuis iedereen waar hij goed in is.
Het lijkt erop dat het jou allemaal teveel wordt, en dat je tegelijkertijd dingen van je man verwacht die hij niet waar kan maken. Je zou samen kunnen kijken naar wat hij wel zou kunnen doen om het te verlichten en jij zou kunnen kijken of het toegestuurd krijgen van 2 linkjes niet prima kan zijn, want wat gebeurt er als je dan net als ik er een uitzoekt en zegt boek die maar? Wellicht snap ik je niet goed, maar ik zou ook niet weten wat hij nog meer voor de vakantie hoeft te organiseren dan een locatie te vinden en die te boeken. Maar misschien denk ik te makkelijk.
donderdag 12 juni 2025 om 19:05
Ik lees in de OP vooral een 'klacht' over het feit dat man niet bereid is om echt te kijken naar wat hun kind nodig heeft.Hecamel schreef: ↑12-06-2025 18:58Ik denk dat ik net zo'n man heb als jij, alleen sta ik er anders in dan jij. Ik ga er namelijk gewoon vanuit dat het niet in hem zit om dingen te regelen. en ik vind dat ook niet erg. Hij doet weer andere dingen, zoals de tuin en de auto's en de was (ja hij doet wel de was).
Ik voer de gesprekken op school, met de OR over school, ik meld kind aan bij sporten, ik regel meestal de vakanties en ik regel zeker de kleding van onze dochter, want ze zijn een paar keer samen wezen shoppen en nou ja.....
Overigens, man heeft dit jaar de vakantie geregeld, ik kreeg ook 2 linkjes via Whatsapp, ik heb aangegeven welke mij het leukste leek en dat hij maar moest boeken. Doorgegeven welke week en ik heb er verder niets meer voor hoeven doen.
Er is een tijd geweest (ook doordat ik hier op Viva las dat alles 50/50 zou moeten zijn) ik ook vond dat man meer moest helpen met de kind dingen, maar inmiddels heb ik mij erbij neergelegd dat ik het gewoon beter kan en geen issue vind om te doen. Daar staat tegenover dat de dingen die hij doet ik echt niet wil doen, zoals de tuin, auto's wassen, de was, schilderen snoeien, vuilnis aan de weg zetten, kliko's schoonmaken, onkruid wieden en ga zo maar door. Net als in het werkende leven doet bij ons thuis iedereen waar hij goed in is.
Het lijkt erop dat het jou allemaal teveel wordt, en dat je tegelijkertijd dingen van je man verwacht die hij niet waar kan maken. Je zou samen kunnen kijken naar wat hij wel zou kunnen doen om het te verlichten en jij zou kunnen kijken of het toegestuurd krijgen van 2 linkjes niet prima kan zijn, want wat gebeurt er als je dan net als ik er een uitzoekt en zegt boek die maar? Wellicht snap ik je niet goed, maar ik zou ook niet weten wat hij nog meer voor de vakantie hoeft te organiseren dan een locatie te vinden en die te boeken. Maar misschien denk ik te makkelijk.
Dat is toch net iets anders dan of ie wel of niet de was doet.
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
donderdag 12 juni 2025 om 19:14
Zelfde onzin wat mij betreft.
Je verdiepen in wat een ander beweegt, wat een ander nodig heeft. Dat kun je omschrijven als: je verdiepen in het brein van een ander.
Staat los van ASS.
Nogmaals: dat ASS in het brein zit betekent niet dat het brein van ASSers anders werkt ofzo. Hoef je je dus ook niet in te verdiepen.
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
donderdag 12 juni 2025 om 20:28
To,ik vermoed ook dat er ASS bij je man speelt. Waarom wil hij zich eigenlijk niet laten onderzoeken? Al verdwijnen de problemen er niet mee zo geeft dat wel meer duidelijkheid/inzicht en toegang tot ondersteuning. Het lijkt mij allemaal een loodzware situatie. Is psycho-educatie eventueel ook een idee? En met iemand erover praten om beter met de situatie om te leren gaan. Mijn vader liet trouwens ook soortgelijk gedrag zien en ik vermoed bij hem ook ASS maar hij heeft het helaas nooit laten onderzoeken. Hier zelf ook trouwens ASS en ADHD. Sterkte met de situatie!
madamebijoux wijzigde dit bericht op 12-06-2025 20:35
8.31% gewijzigd
Je pense donc je suis
donderdag 12 juni 2025 om 20:34
Ik ben zelf vorig gediagnosticeerd met ASS en ADHD. Wat een generaliserende post! ik ben het hier totaal niet mee eens.Dropdrop schreef: ↑12-06-2025 11:06Als hij autisme heeft is normale therapie ook dweilen met de kraan open. Het geeft hem geen inzicht, het leert hem maskeren. Maskeren kost veel energie, dus houdt hij dat maar korte tijd vol.
Als hij een diagnose heeft kun je gespecialiseerde relatietherapie krijgen en het wordt nog vergoedt ook.
Ik denk dat je op je strepen moet gaan staan. Eerst testen of er autisme speelt. Daarna kun je pas een plan maken hoe je aan je relatie gaat werken.
Misschien kun je met hem afspreken dat jullie allebei gaan testen. Neurodivergente mensen weten elkaar namelijk vaak feilloos te vinden. Misschien speelt er bij jou ook wel wat.
Kost wel geld, maar dan staat hij niet alleen in het 'beklaagdenbankje'
Je kunt het zelfs nog gooien op: autisme is sterk genetisch, ik wil kijken waar zoon het van heeft
Je pense donc je suis
donderdag 12 juni 2025 om 21:22
Maar ik reageer nu op haar post op die van mij, daarin stelt ze deze zaken wel vandaar.
donderdag 12 juni 2025 om 21:46
Co-oudershap is wel de norm maar niet altijd de praktijk. Mijn zoon heeft een zware verstandelijke beperking en autisme. Ik heb ook een regeling maar in de praktijk past mijn ex maar enkele dagen per jaar en maximaal twee weekendjes (één nacht) op onze zoon. Vaker gaat niet omdat dat niet lukt. Ze zou rationeel overigens wel vaker willen maar krijgt het mentaal niet voor elkaar. Ik vraag het dan wel maar dan zegt ze op het laatste moment toch af.
In dit geval is het makkelijk om vader te verwijten, maar het is ook gewoon lastig. De één kan iets makkelijker accepteren dan een ander. Het lijkt toch een beetje op een rouwverwerkingsproces. Ik heb op de dagbesteding van mijn zoon een mooie presentatie mogen horen over levend verlies. Ontroerend was dat omdat het veel herkenning geeft die andere niet begrijpen. Die zitten meer op de lijn: je moet dit doen of dat. Je ex dit of dat. Mensen met ervaring praten daar anders over.
Ik heb wel een beetje met TO te doen. Het is een eenzame strijd waarbij je langzaam op een eilandje werk-zorgtaken beland. Zwaaaaaar is het. Altijd aan en bezig. Scheiden weet ik niet of dat de oplossing is (zelf wel gescheiden). Je hebt de frustratie natuurlijk niet, maar dan is alleen natuurlijk wel echt alleen. Ik heb weleens last van niersteenaanvallen en dan ook volle zorg erbij. Dan is met twee toch wel handiger. Ook al loopt het niet helemaal lekker dan gaat de partner wel wat doen. Alleen is echt alleen.
Veel sterkte in elk geval.
dinsdag 17 juni 2025 om 21:19
Over deze post moest ik even nadenken. Het is mij inderdaad allemaal teveel.Hecamel schreef: ↑12-06-2025 18:58Ik denk dat ik net zo'n man heb als jij, alleen sta ik er anders in dan jij. Ik ga er namelijk gewoon vanuit dat het niet in hem zit om dingen te regelen. en ik vind dat ook niet erg.
…
Het lijkt erop dat het jou allemaal teveel wordt, en dat je tegelijkertijd dingen van je man verwacht die hij niet waar kan maken.
Voordat we kinderen kregen hadden we afgesproken dat we beiden zouden werken en samen het huishouden en de kinderen zouden doen. In de praktijk is dit voor mijn gevoel met de mentale last voor het gezin en de begeleiding van onze zoon met ass helemaal scheefgegroeid. Dat heb ik man al vaak proberen uit te leggen, maar hij ziet dat niet.
Ook strikte afspraken gemaakt bijvoorbeeld wie welke avond welk kind op bed legt, omdat man anders de neiging heeft om zich terug te trekken en het aan mij over te laten. Dat gaat vaak goed, maar soms ook niet (zoals vanavond). Hij is dan andere zaken aan het doen en geeft dan onvoldoende sturing aan mijn zoon met ass. Zoon wordt vervolgens vervelend (want er is onduidelijkheid) en gaat mij opzoeken. Word ik weer belast, terwijl ik die avond ‘rust’ zou hebben. Dat roept bij mij irritatie op richting man. Ik vraag dan aan man om zijn aandeel te pakken en hij wordt dan weer boos op mij.
Wat heeft jou geholpen om te accepteren dat jij meer doet in het gezin dan man? Werken jullie beiden evenveel?
Ik werk 4 dagen per week, man 4,5. We hebben wel eens besproken dat ik bijv een dag of halve dag minder zou gaan werken, zodat ik het ‘regelwerk’ dan zou kunnen doen, maar toen vond man dat ik ook meer van hem zou kunnen overnemen.
Ik ben bang dat het dan helemaal op mij terecht komt. Daarnaast vind ik het niet fair dat ik financieel in zou moeten leveren en man niet en durf ik niet financieel afhankelijk te zijn van man.
dinsdag 17 juni 2025 om 21:25
Hij zegt ‘omdat hij het niet heeft’MadameBijoux schreef: ↑12-06-2025 20:28To,ik vermoed ook dat er ASS bij je man speelt. Waarom wil hij zich eigenlijk niet laten onderzoeken? Al verdwijnen de problemen er niet mee zo geeft dat wel meer duidelijkheid/inzicht en toegang tot ondersteuning.
Misschien schaamte.. ik weet het niet.
Ik vind het jammer, want het zou een ander licht werpen op onze dynamiek. Ik zou dan ook hopen dat hij beter zijn eigen beperkingen zou kunnen accepteren en meer op mij zou vertrouwen.
dinsdag 17 juni 2025 om 21:37
Dat moet zwaar voor je zijn.Steven1980 schreef: ↑12-06-2025 21:46Co-oudershap is wel de norm maar niet altijd de praktijk. Mijn zoon heeft een zware verstandelijke beperking en autisme. Ik heb ook een regeling maar in de praktijk past mijn ex maar enkele dagen per jaar en maximaal twee weekendjes (één nacht) op onze zoon. Vaker gaat niet omdat dat niet lukt. Ze zou rationeel overigens wel vaker willen maar krijgt het mentaal niet voor elkaar. Ik vraag het dan wel maar dan zegt ze op het laatste moment toch af.
Ik weet ook niet hoe de zorgverdeling er hier na een scheiding uit zou zien. Het zou zo maar kunnen dat mijn zoon met ass dan 24/7 bij mij zou willen wonen, al hoewel hij ook graag bij zijn vader is.
Alleen een paar dagen voor alle kinderen zorgen lijkt me ook zwaar, dus dan is de huidige situatie waarin man wel wat doet en ik tenminste zo af en toe de deur uit kan misschien beter. Mits man zich dan wel aan afspraken houdt en stopt met schreeuwen als hij aangesproken wordt
dinsdag 17 juni 2025 om 21:45
Ik heb nu wel aan man gevraagd om met zoon wekelijks mee te gaan naar de therapeut. Hopelijk komt er dan wat meer begrip voor zoon. Man reageerde echter niet enthousiast, want hij heeft het druk op werk. Hij is denk ik net als ik oververmoeid, maar reageert dit af op mij ipv aanpassingen te doen op bijv werk.
Ik ga zelf ook starten met therapie.
Ik ga zelf ook starten met therapie.
woensdag 18 juni 2025 om 09:21
Ik denk dat hij in de fase van ontkenning zit.
Vaak is het zo dat iemand op een gegeven moment vastloopt en hulp gaat zoeken. Ik ben zelf wel opgelucht omdat ik nu weet dat bepaalde symptomen vanuit ASS en ADHD komen. Ik hoop van harte dat je man zich ooit laat onderzoeken en dat hij zijn beperking dan beter kan accepteren,ook voor jullie. Sterkte! 
Je pense donc je suis
woensdag 18 juni 2025 om 09:38
Die symptomen worden niet veroorzaakt door ASS of ADHD, die symptomen noemen we ASS of ADHD.MadameBijoux schreef: ↑18-06-2025 09:21Ik denk dat hij in de fase van ontkenning zit.Vaak is het zo dat iemand op een gegeven moment vastloopt en hulp gaat zoeken. Ik ben zelf wel opgelucht omdat ik nu weet dat bepaalde symptomen vanuit ASS en ADHD komen. Ik hoop van harte dat je man zich ooit laat onderzoeken en dat hij zijn beperking dan beter kan accepteren,ook voor jullie. Sterkte!
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
woensdag 18 juni 2025 om 13:18
Cleo123 schreef: ↑17-06-2025 21:19Over deze post moest ik even nadenken. Het is mij inderdaad allemaal teveel.
Voordat we kinderen kregen hadden we afgesproken dat we beiden zouden werken en samen het huishouden en de kinderen zouden doen. In de praktijk is dit voor mijn gevoel met de mentale last voor het gezin en de begeleiding van onze zoon met ass helemaal scheefgegroeid. Dat heb ik man al vaak proberen uit te leggen, maar hij ziet dat niet.
Ook strikte afspraken gemaakt bijvoorbeeld wie welke avond welk kind op bed legt, omdat man anders de neiging heeft om zich terug te trekken en het aan mij over te laten. Dat gaat vaak goed, maar soms ook niet (zoals vanavond). Hij is dan andere zaken aan het doen en geeft dan onvoldoende sturing aan mijn zoon met ass. Zoon wordt vervolgens vervelend (want er is onduidelijkheid) en gaat mij opzoeken. Word ik weer belast, terwijl ik die avond ‘rust’ zou hebben. Dat roept bij mij irritatie op richting man. Ik vraag dan aan man om zijn aandeel te pakken en hij wordt dan weer boos op mij.
Wat heeft jou geholpen om te accepteren dat jij meer doet in het gezin dan man? Werken jullie beiden evenveel?
Ik werk 4 dagen per week, man 4,5. We hebben wel eens besproken dat ik bijv een dag of halve dag minder zou gaan werken, zodat ik het ‘regelwerk’ dan zou kunnen doen, maar toen vond man dat ik ook meer van hem zou kunnen overnemen.
Ik ben bang dat het dan helemaal op mij terecht komt. Daarnaast vind ik het niet fair dat ik financieel in zou moeten leveren en man niet en durf ik niet financieel afhankelijk te zijn van man.
Ik heb geaccepteerd dat hij gewoon beter is in bepaalde dingen dan ik en ik in iets meer met ons kind dan hij. Ik werk 3,5 dag en studeer daarnaast nog en hij sinds 2 jaar 4,5 dag. Daarvoor was hij zelfstandig en toen "moest" hij altijd werken.
Het is vooral uitzoeken voor jou wat werkt en hoe je hem kan laten doen wat jij nodig hebt. En je eisen bijstellen over wat je van je man verwacht. Maar ik denk ook dat je minder moet willen dat het op jouw manier gaat en misschien meer samen doen. Vakantie samen boeken, samen dingen voor jullie kind regelen en af en toe wat voor jezelf doen.
Wij wisselden toen kind nog hulp nodig had de avonden af. En dat stond gewoon vast. En soms wisselden we in overleg. Dat doen we nu ook in de weekenden en dochter weet het ook en ik stuur haar dus altijd naar haar vader als hij "dienst"(kan even geen ander woord vinden) heeft.
Hoe oud zijn jullie kinderen?
woensdag 18 juni 2025 om 13:55
Uiteindelijk bepalen jullie samen de zorgregeling en niet kind. Jij hebt daarin tijd voor jezelf nodig. Ook om weer te kunnen opladen voor het leven met een zorgbehoeftig kind. Vader zal op zijn eigen wijze de opvoeding moeten vormgeven.Cleo123 schreef: ↑17-06-2025 21:37Dat moet zwaar voor je zijn.
Ik weet ook niet hoe de zorgverdeling er hier na een scheiding uit zou zien. Het zou zo maar kunnen dat mijn zoon met ass dan 24/7 bij mij zou willen wonen, al hoewel hij ook graag bij zijn vader is.
Alleen een paar dagen voor alle kinderen zorgen lijkt me ook zwaar, dus dan is de huidige situatie waarin man wel wat doet en ik tenminste zo af en toe de deur uit kan misschien beter. Mits man zich dan wel aan afspraken houdt en stopt met schreeuwen als hij aangesproken wordt
De kans is heel groot dat vader ook een stoornis heeft (gezien de erfelijkheid). En dat hij bij een scheiding meer tot rust komt omdat er geen verwachtingen meer zijn. En niet continu de drukte en zorg voor de kinderen.
Ik zou stoppen met man continu aanspreken. Jij bent zijn partner en niet zijn moeder. Accepteer dat hij zaken anders aanpakt ook als dat niet de juiste aanpak is.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
