Man zegt dat hij me zal haten als we uit elkaar gaan

Hoi allemaal,

Een nieuw topic van mij na een tijd radiostilte waarin er veel is gebeurd. Nadat ik begin dit jaar ontdekte dat ik jaloers was op een collega die ging scheiden, erg geschrokken van mijn eigen gevoelens daarbij, ben ik gaan onderzoeken waar dat gevoel vandaan kwam. Het bleek dat ik al tijden teleurgesteld ben in mijn man en wat hij voor me is. Daar heb ik toen met hem over gesproken, want hij werkte erg weinig en deed ook weinig in huis en met onze dochter omdat het kleine beetje werk hem al uitputte. Toen hebben we samen besloten dat hij helemaal zou stoppen met werken en zich zou storten op het huishouden en het vaderschap, en dat ik dan een dag extra kon werken zodat we de gemiste inkomsten van zijn parttimebaan op die manier konden opvangen. So far so good. Ik merkte alleen hoe langer hoe meer dat het mij toch niet lekker zat. In plaats van zijn nieuwe rol met glans te vervullen, brengt hij de meeste dagen binnenshuis door, voor de tv. Het huishouden is nog nooit zo verslonst geweest. Ik klaagde hier eerst niet over want hij is al 'on edge' zoals het is; elke dag wil hij horen hoe goed hij het doet en waardering voor alles wat hij doet, en hij spreekt uit hoe zwaar hij het vindt. Op een gegeven moment dacht ik: man ik geef je een schop onder je hol, ik doe alles zodat jij kunt doen waar je je prettig bij voelt en alsnog krijg ik dit.

Tegelijkertijd heeft hij vooralsnog weinig ondernomen om buitenshuis te komen, zodat ik het huis eens voor mezelf heb. Ik ben al jaren niet een avond alleen thuis geweest. Als ik aangeef dat ik graag zou willen dat hij eens wat vaker bij mensen langsgaat (hij heeft niet veel vrienden) of een hobby zoekt, dan zegt hij: daar heb ik geen behoefte aan. Nee, het punt is dat ík daar behoefte aan heb. Hij verstikt me en ik begrijp nu ook van mezelf waarom ik al jaren zo veel weg van huis ben. Het is vluchtgedrag, ook voor zijn controledrang. Ik heb de afgelopen tijd heel veel nagedacht over waarom ik nu zo op hem reageer en ik ben tot de conclusie gekomen dat het tussen ons in de basis niet werkt. Wat hij ook doet, hij blijft maar bevestiging vragen van mij - omdat hij ook weinig anderen heeft - en ik blijf vluchtgedrag vertonen. Ik snap nu ook waarom ik steeds verliefd word op anderen (verliefdheden waar ik niks mee doe trouwens) en me suf fantaseer over een plek voor mezelf.

Ik heb nu tegen hem gezegd dat ik denk dat het beter is als we uit elkaar gaan. Ik geloof daar heilig in; we zijn niet goed voor elkaar. Ik voel me constant verstikt, letterlijk alsof iemand de lucht uit mijn longen perst, en hij komt constant aandacht en bevestiging tekort. Maar toen ik dat tegen hem zei, gebeurde wat er wel eerder is gebeurd als ik hem tijdelijk of voorgoed dreigde te verlaten. (Dit is namelijk wel eerder gebeurd in onze jaren samen, al zie ik nu pas hoe serieus ik het toentertijd meende; ik heb heel lang mijn eigen gevoelens genegeerd en dat neem ik mezelf erg kwalijk.) Anyway hij reageerde hevig emotioneel op een manier die mij heel veel pijn doet. Zei dat hij niets om voor te leven had als ik er niet was, dat hij dan weleens onvoorspelbare dingen zou kunnen gaan doen, dat hij geen succesvol co-ouderschap voor zich ziet omdat hij me gaat haten als ik hem verlaat, dat hij dan via onze dochter gaat proberen informatie los te peuteren over hoe mijn leven eruitziet en haar tegen me op zal zetten. Hij zegt dat hij deze dingen zegt vanuit de stress en angst, maar zelfs dan vind ik het onbegrijpelijk.

En nu zie ik dus ook hoe dit in het verleden net zo is geweest. Steeds als ik bij hem weg wilde, wat ik dus wel degelijk heb gewild, reageerde hij zo en kon ik het niet over mijn hart verkrijgen om hem die pijn aan te doen. Het gekke is dat ik het gevoel heb dat ik het nu wél kan. Ik weet niet waar dat in zit, ik denk vooral doordat ik zo veel heb nagedacht en inzie hoe niet goed wij voor elkaar zijn. Alle dingen waar ik ooit tegenaan ben gelopen in mijn relatie met hem, begrijp ik nu. Alle dingen die ik heb gedaan die niet netjes of niet goed waren - zoals een emotionele affaire - ook. Ik zie de liefde die er tussen ons is als een basis om een goed co-ouderschap op te bouwen. Hij zegt dus dat hij dat absoluut niet wil en dat zijn gevoel voor mij zo diep zit dat als ik wegval, er niets meer voor hem is. Ik weet echt niet wat ik daarmee moet.

Bedankt alvast voor het lezen, voor het reageren. Alle soorten reacties zijn welkom. Ik ben allang op het punt dat ik mijn eigen rol in het fucked up geheel onder ogen durf te zien. Ik voel me toch al enorm schuldig. Tegelijkertijd bruis ik van de energie als ik denk aan de situatie over een jaar bijvoorbeeld. Daardoor weet ik dat dit goed voelt voor mij, hoe slecht het nu ook voelt.

Docteur_Phile schreef: ↑

19-06-2017 12:11

Dat soort negatieve mensen is erg lastig, ze zuigen je mee en voor je het weet noemen ze jou oorzaak van alle problemen. Doordat jij in een relatie zit met zo iemand, zit je er tot aan je oren in. Een makkelijke weg eruit is er niet.
Je moet een aantal lange termijn doelen bepalen, zodat je houvast hebt als het allemaal moeilijk en gecompliceerd wordt.
Waarschijnlijk staat voor jou voorop dat je kind veilig en met liefde groot kan worden.
Daarnaast zoek je je eigen levensgeluk.
Als dat niet met die man kan, dan moet het zonder, zo lijk je op dit moment al te denken. Dat klopt, maar overhaast niets, het gaat om lange termijn en wat je vooral moet doen is zorgen dat je energie in dingen gaat stoppen die er aan bij dragen.
In een cirkeltje ronddraaien met hem, gaat niet helpen.
Andere stappen misschien wel, zoals in je andere topic geloof ik werd gesproken over niet de hele week samen wonen. Zou zoiets samen met een therapeut eens besproken kunnen worden. Ook al komt het daar niet op uit, is het een uitgangspunt. In gesprek kunnen jullie beiden nagaan waarom het nu niet werkt en of iets meer afstand en zelfstandigheid wel zou werken.

Hier heb ik heel veel aan! Inderdaad, voor mij staat nu mijn dochter voorop, en daarna ikzelf. Ik heb lange tijd hem op nummer 1 gezet en ik zie nu dat dat een grote fout is geweest! Ik wil het allerbeste voor hem, maar niet meer ten koste van mezelf, en zéker niet ten koste van ons kind. De manier waarop hij met haar is heeft mijn ogen geopend voor heel veel dingen waar ik eerder blind voor was. Wat ik zelf best kon hebben, vind ik vreselijk als ik zie dat het met haar gebeurt. Misschien klink ik daarom in mijn openingspost liefdeloos. Dat ben ik niet.

Je adviezen zijn heel waardevol, dank je daarvoor. Ik hoop dat we snel bij een therapeut terecht kunnen.

Wilhetnietweten schreef: ↑

19-06-2017 12:32

Wat jouw man doet, TO, is emotionele chantage. Dat vind ik echt heel kwalijk. Bovendien is de gelijkwaardigheid in jullie relatie heel ver te zoeken. Ik zou ook zeggen, relatietherapie, maar ik twijfel er oprecht aan of dat in jullie geval nog zin heeft.
Heel veel sterkte in elk geval!

Zou het kunnen dat hij er desondanks zelf helemaal in gelooft, in de dingen die hij zegt? Het komt niet onoprecht over.

Dankjewel. Ik denk dat ik het nodig heb.

Perzina schreef: ↑

19-06-2017 12:39

Je begrijpt het niet.

Het gaat niet over bovenstaande en luxe. Het gaat om een machtspositie die hij dan krijgt als hij geen werk heeft en jij hem alimentatie moet betalen.

Dat wil je niet. Echt niet. En dat gaat niet over wat jij hier boven beschrijft.

Je klinkt erg naief en onwetend op dit vlak. Lees je goed in. Zeker bij een man zoals jij beschrijft.

Oké nu denk ik dat ik het snap ja. Heb je tips voor wat ik zou kunnen lezen? Want het maakt mij inderdaad niet uit als ik hem wat moet betalen, geld is de minste van mijn zorgen.

Ana_Isabel_ schreef: ↑

19-06-2017 12:45

Maar wil je nu tips wat te doen als je bij hem blijft of als je bij hem weggaat? Je moet eerst besluiten wat je wilt, vanuit die positie pas verder gaan denken. Wat je ook besluit; zeg wat je doet en doe wat je zegt. Sta er voor de volle 100 procent achter. Omwille van je kind, maar ook je man. Het is naar hem niet fair om gem zo te laten " hangen" en de stress die het met zich meebrengt, heeft absoluut gevolgen voor iedereen. Met name je dochter.

Wat ik wil is toewerken naar een gezonde situatie. Ik sta er voor de volle 100 procent achter als ik zeg dat ik weg wil, maar niet omdat ik per se weg wil. Alleen maar omdat ik denk dat het voor iedereen uiteindelijk het beste is. Het is niet dat ik bewust al deze stress en onzekerheid teweeg wil brengen. Als hij zou zeggen 'oké dan gaan we uit elkaar en we gaan het op een goede manier doen', dan konden we wat mij betreft morgen bij een mediator zitten. Maar zo is het niet.

Lampie1986 schreef: ↑

19-06-2017 13:03

Zorg dat hij weer gaat werken en ga dan.
Ik zou echt geen alimentatie voor zo'n idioot betalen die zo dreigt.
Hij moet eens volwassen worden dat afhankelijke gedrag is erg onaantrekkelijk. En dreigen met de gezondheid van je kind? Want dat doe je als je zegt dat je die tegen zijn ouder op gaat zetten.
Ik zou zorgen dat hij weer gaat werken en dan uit elkaar gaan. Klaar.

Oef, dit hakt er wel in als je het zo stelt. Stel dat ik hem wil bewegen om te gaan werken, dan voelt dat voor hem waarschijnlijk als werken aan onze relatie, als iets wat hij doet om ons samen te redden. Ik zou me extra lullig voelen als ik daarna zeg: zo wat fijn dat je dat voor elkaar hebt, nu gaan we uit elkaar. Hoe zou ik kunnen voorkomen dat het die verwachting wekt?

Ana_Isabel_ schreef: ↑

19-06-2017 13:03

Ik begrijp dat je deze stress niet bewust wilt veroorzaken, zo bedoel ik het ook niet.
Ik bedoel ermee te zeggen dat jij in deze situatie de enige bent die nu helder het pad kunt en moet uitleggen om te gaan bewandelen. Je moet nu echt spijkers met koppen gaan slaan. Anders blijf je in een cirkeltje lopen.

Oké, dank je voor het toelichten. Ik snap je nu inderdaad. Het cirkeltje, ja dat voelt heel erg zo. Vooral omdat ik steeds in gesprek met hem ga denk ik.

Felix_Urbexicus schreef: ↑

19-06-2017 13:04

Je klinkt inderdaad liefdeloos naar je man (niet aanvallend bedoeld trouwens), klopt het als ik zeg dat hij voor jou aanvoelt als een blok aan je been?

Nee dat is wat te zwaar. Zo voelt het niet. Ik wil gewoon dat hij gelukkig is en ik kan hem dat niet maken zonder delen van mezelf op te offeren. Het is heel wat dat ik op dit punt ben beland, dat ik dit nu begrijp, en het kan zijn dat ik daardoor liefdeloos klink. Het voelt voor mij alsof ik nu eindelijk onze hele relatie snap en ik ben blij met het inzicht. Ik probeer hem dat dus uit te leggen alleen hij lijkt het niet te (willen) zien.

L0t schreef: ↑

19-06-2017 13:49

Je man is duidelijk niet gelukkig als fulltime huisman. Hij moet gaan bedenken wat hij wél wil.

Ik vind jou wel hard overkomen. Ben je zelf wel eens een periode fulltime thuis geweest met jullie kind, zonder dat je man (of anderen) veel van de zorg op zich nam(en)?

Ik ben blij dat je dat zegt, want hij heeft zelf ook gezegd dat hij me hard vindt. Ik zal mijn best doen om dat te veranderen.

Ja, ik ben inderdaad een periode fulltime thuis geweest met haar, vlak nadat ze was geboren, uiteraard, omdat ik verlof had. En ik ben in de periode dat hij zijn werk niet kon combineren met de zorg voor het grootste deel verantwoordelijk geweest voor het draaiende houden van het huishouden, voor het brengen naar en ophalen van het kdv, voor het leuke dingen met haar doen op mijn vrije dag, naast mijn 32-urige werkweek. Dus ik denk dat ik wel weet hoe dat voelt. In die periode zat hij volgens eigen zeggen niet lekker in zijn vel en hij verweet mij dat ik te weinig oog had voor zijn worstelingen. Ik kon dat toen ook echt niet opbrengen. Ik denk wel dat daar de kiem is gelegd voor hoe ik me nu ook opstel.

Miss_Dizzy schreef: ↑

19-06-2017 15:44

Ah en wat heeft hij dan gedaan om beter te worden? Hij legt het probleem alleen bij haar neer.

En to ik vind je niet hard als je je iedere keer laat overhalen te blijven op deze manier.
Ben je die opleiding nog gaan volgen en gaan sporten ?

Hij probeert nu vooral zijn gedrag naar mij toe te veranderen en naar onze dochter. Een voorbeeld van iets wat beter gaat, is dat hij nu niet meer moeilijk doet als ik een dag lang thuis aan het werk ben. Hij laat me dan met rust.

Ik ben aan het sporten gegaan inderdaad. De opleiding niet, al heb ik wel iets anders gevonden waarin ik verder kan komen. Dus voor mezelf doe ik goede dingen.

julius schreef: ↑

19-06-2017 17:31

Een man die niet kan werken omdat ie een baan niet kan combineren met het huishouden en het gezinsleven? Terwijl zijn vrouw fulltime werkt en het gezinsleven zich dus sowieso buiten werktijden afspeelt, en die het huishouden ook nog eens laat verslonzen ook al is ie full time thuis?

Dat je dat accepteert TO.. Ik neem aan dat je man bij de psycholoog loopt? Of weet hij het toch beter dan een dokter en doet ie gewoon lekker niks, behalve jou in de weg zitten en klagen over alles en iedereen?

Als hij dit soort dingen hoort, of als mensen dit van hem denken, is hij erg gekwetst. Hij dagdroomt veel over wat hij zou kunnen doen en doet dan ook beloftes. Maar van het meeste komt niks terecht merk ik. Hij loopt nu niet bij de psycholoog nee. Hij heeft in het verleden wel sessies gehad en naderhand zei hij dat hij had bereikt wat hij wilde bereiken. De opleiding die hij niet heeft afgemaakt, is toegepaste psychologie. Hij heeft dus veel kennis van hoe (andere) mensen werken.