Relaties
alle pijlers
man zonder werk- hoe omgaan met zijn teleurstelling?
woensdag 4 november 2009 om 13:39
Beste mensen,
Door de crisis zit mijn man al een tijd zonder werk. De eerste maanden ging het wel redelijk goed met hem, maar nu wordt het echt tijd dat hij weer wat vindt. Sinds de zomer merk ik aan hem dat hij steeds meer moeite met zijn situatie krijgt, het gevoel heeft stil te staan, onrustig wordt, etc. Heel begrijpelijk allemaal. Nu is het zo dat hij binnenkort weer een gesprek bij een bedrijf heeft. Hij heeft het gevoel dat deze baan echt iets voor hem is en heeft veel hoop dat hij het mag gaan doen. Omdat hij al eerder om allerlei redenen afwijzingen heeft gekregen op banen die hij graag wilde, erg geschikt voor leek, ben ik iets voorzichtiger dan hij. Ik hoop ontzettend dat het een positief gesprek zal zijn en dat hij de baan krijgt. Maar ik maak me ook flink zorgen omdat dit ook niet het geval kan zijn. Ik ben bang dat wanneer het toch niet door zal gaan, het een enorm grote klap zal zijn voor hem. Pijnlijker dan alle andere afwijzingen omdat het steeds moeilijker voor hem wordt om in deze situatie te zitten. Bovendien is hij een enorme binnenvetter, zal niet snel over teleurstelling praten en wil dingen zelf oplossen. Mijn reacties dat ik het heel rot voor hem vindt, dat het uiteindelijk allemaal goed zal komen, etc. vallen dan ook niet in goede aarde op dat soort momenten (snap ik ook wel weer). Mijn vraag aan jullie is hoe jullie naar hem toe zouden reageren als blijkt dat deze baan toch niet doorgaat. Ik wil er voor hem zijn, maar me ook niet ‘opdringen’, maar maak me wel zorgen om hem.
Deze post lijkt misschien voorbarig omdat die afwijzing er helemaal niet is, maar loop er telkens over na te denken hoe ik hem het best kan steunen en helpen. Maar bovenal hoop ik natuurlijk dat hij de baan krijgt en ik me voor niets zorgen heb gemaakt!
Mrs Tartan
Door de crisis zit mijn man al een tijd zonder werk. De eerste maanden ging het wel redelijk goed met hem, maar nu wordt het echt tijd dat hij weer wat vindt. Sinds de zomer merk ik aan hem dat hij steeds meer moeite met zijn situatie krijgt, het gevoel heeft stil te staan, onrustig wordt, etc. Heel begrijpelijk allemaal. Nu is het zo dat hij binnenkort weer een gesprek bij een bedrijf heeft. Hij heeft het gevoel dat deze baan echt iets voor hem is en heeft veel hoop dat hij het mag gaan doen. Omdat hij al eerder om allerlei redenen afwijzingen heeft gekregen op banen die hij graag wilde, erg geschikt voor leek, ben ik iets voorzichtiger dan hij. Ik hoop ontzettend dat het een positief gesprek zal zijn en dat hij de baan krijgt. Maar ik maak me ook flink zorgen omdat dit ook niet het geval kan zijn. Ik ben bang dat wanneer het toch niet door zal gaan, het een enorm grote klap zal zijn voor hem. Pijnlijker dan alle andere afwijzingen omdat het steeds moeilijker voor hem wordt om in deze situatie te zitten. Bovendien is hij een enorme binnenvetter, zal niet snel over teleurstelling praten en wil dingen zelf oplossen. Mijn reacties dat ik het heel rot voor hem vindt, dat het uiteindelijk allemaal goed zal komen, etc. vallen dan ook niet in goede aarde op dat soort momenten (snap ik ook wel weer). Mijn vraag aan jullie is hoe jullie naar hem toe zouden reageren als blijkt dat deze baan toch niet doorgaat. Ik wil er voor hem zijn, maar me ook niet ‘opdringen’, maar maak me wel zorgen om hem.
Deze post lijkt misschien voorbarig omdat die afwijzing er helemaal niet is, maar loop er telkens over na te denken hoe ik hem het best kan steunen en helpen. Maar bovenal hoop ik natuurlijk dat hij de baan krijgt en ik me voor niets zorgen heb gemaakt!
Mrs Tartan
woensdag 4 november 2009 om 14:01
Het rottige is dat je niet zoveel kúnt doen. Bij ons werkte het beste: wel vertrouwen hebben, niet teveel bemoederen, geen loze troostwoorden (dus niet zeggen dat ze hem vast wel aannemen, want dat weet je niet), en afspreken dat hij aangeeft wanneer hij met rust gelaten wil worden en wanneer hij even een praatpaal nodig heeft. Geen werk hebben is voor veel mannen nogal pijnlijk voor het ego, en de kunst is om z'n zelfvertrouwen niet verder te ondermijnen door moederlijk te gaan zitten doen.
Sterkte, 't is niet makkelijk zoiets.
Sterkte, 't is niet makkelijk zoiets.
woensdag 4 november 2009 om 14:03
Ik leef met jouw en je man mee Mrs. Tartan. Wij zitten hier in dezelfde situatie.
Gelukkig wordt mijn man zeer regelmatig uitgenodigd voor gesprekken, zelfs een aantal keer 2de gesprekken gehad. Zelfs tot momenten dat hij èn een ander overbleven (is nu tot 2 x toe gebeurd) en dan uiteindelijk de teleurstelling dat hij 't net niet geworden is. En die 2 banen leken hem (en mij ook) nou net zulke leuke banen, echt geschikt voor hem. Da's flink balen!
Andere mensen zeggen dan ... je wordt tenminste uitgenodigd en je komt ver, maar ja ..... was hij nou maar eens degene die de baan wel kreeg.
Mrs. Tartan .... ik vind dat je 't heel goed doet. Beter dan dat ik er mee omga volgens mij. Ik moet eerlijk zeggen dat wij zo nu en dan gek worden van elkaar.
Laat hem zijn eigen verdriet verwerken, laat hem weten dat je er bent voor hem als hij er over wilt praten èn als hij er niet over wilt praten .... laat hem dan in zijn eigen waarde en laat dat dan zo zijn.
Beiden heel veel succes en sterkte!
Gelukkig wordt mijn man zeer regelmatig uitgenodigd voor gesprekken, zelfs een aantal keer 2de gesprekken gehad. Zelfs tot momenten dat hij èn een ander overbleven (is nu tot 2 x toe gebeurd) en dan uiteindelijk de teleurstelling dat hij 't net niet geworden is. En die 2 banen leken hem (en mij ook) nou net zulke leuke banen, echt geschikt voor hem. Da's flink balen!
Andere mensen zeggen dan ... je wordt tenminste uitgenodigd en je komt ver, maar ja ..... was hij nou maar eens degene die de baan wel kreeg.
Mrs. Tartan .... ik vind dat je 't heel goed doet. Beter dan dat ik er mee omga volgens mij. Ik moet eerlijk zeggen dat wij zo nu en dan gek worden van elkaar.
Laat hem zijn eigen verdriet verwerken, laat hem weten dat je er bent voor hem als hij er over wilt praten èn als hij er niet over wilt praten .... laat hem dan in zijn eigen waarde en laat dat dan zo zijn.
Beiden heel veel succes en sterkte!
woensdag 4 november 2009 om 14:04
Gewoon ff vastpakken, knuffelen en een biertje neerzetten. Verder vooral niet 'zeuren' over de dagelijkse dingetjes, maar hem lekker zn gang laten gaan met zn gedachten, teleurstellingen en gevoelens. Hij weet dat je er voor hem bent, en dat gevoel is voldoende. Laat hem zelf bepalen op welk moment in het hele proces hij jou toelaat.
woensdag 4 november 2009 om 14:06
een stukje medeleven is soms genoeg. Gewoon een arm om je heen en een stem die zegt dat het inderdaad klote is dat je niet aangenomen bent. Soms wil je niet horen dat het goedkomt, dat weet je verstand ook wel, soms wil je alleen horen dat het inderdaad klote is, zonder dat je iemand in de put praat. Zoiets heet geloof ik het valideren van iemands gevoelens.
En ik hoop van harte dat hij deze baan krijgt. Suk6
En ik hoop van harte dat hij deze baan krijgt. Suk6
