Relaties
alle pijlers
Meer balans, but how to battle the beauties? :)
woensdag 8 april 2009 om 16:49
Hi forummers,
Ik ben weer even terug.
In eerdere posts hebben jullie kunnen lezen dat mijn vriend een 'jagers'type is en dat ik daar sinds een half jaar in een paar situaties problemen mee heb gehad. Het is niet zo dat ik het niet snapte, maar ik vond het wel moeilijk want ik werd er erg onzeker van.
Ik heb het nu als feit kunnen aanvaarden dat mijn vriend, als de man die hij is, het prettig vind (en het enigzins als automatisme ervaart) om naar mooie meisjes te kijken. Het is niet meer voorgekomen dat hij, zoals de keer in oktober, ook flirt met ze en stante pe erg luchtig denkt over wat wij samen hebben opgebouwd; toentertijd kreeg hij het even benauwd toen hij aan het definitieve dacht en overwoog hij makkelijker een relatie met een ander te beginnen. [Achteraf denk ik trouwens dat hij in die periode ook echt even door een bepaalde fase heen ging en dat nu achter de rug heeft. ] Ook kijkt hij niet meer overduidelijk naar anderen als ik naast hem loop. Heel af en toe is het weer eventjes wel duidelijk en laatst zei hij zelfs dat hij niet kon reageren omdat hij even was afgeleid door een modellenposter. Hij leek nadat hij het eruit flapte er niet zo zeker meer van te zijn of het wel slim was (hoe logisch het ook is; het was m.i. niet heel tactvol na al onze gesprekken een tijd terug), ik heb neutraal gereageerd en er niets meer van gezegd. Ik merk namelijk dat hij echt heel erg zijn best doet om zijn ogen nu in zijn zak te houden, in ieder geval als ik naast hem loop. Soms (in hoeverre is dit juist? Graag antwoord!) voel ik zelfs alsof ik hem teveel heb proberen te 'temmen', ofzoiets. Dat voelt dan heel verkeerd.. uit balans. Maar ik waardeer het ontzettend dat hij mijn gevoelens serieus heeft genomen en er nu bewust mee omgaat.
Ik weet dat hij de jongen is waar ik mee verder wil, we zijn nu bijna 2 jaar bij elkaar en ondanks de logische momenten van twijfel wat betreft het kiezen voor het 'definitieve', die bij beiden heel soms voorkomen, lijkt onze liefde voor elkaar elke dag te groeien. Toen iemand laatst vroeg 'and is that your wife?', zei hij zelfs 'soon to become, I hope'. Wow.. Daar was ik even blij door verrast.
Ik zit nu over het algemeen wat lekkerder in mijn vel. Ben behoorlijk druk met een cursus - eindelijk een studierichting waar ik me echt in heb gevonden - en dat geeft ook balans in ons dagritme. We missen elkaar meer dan toen ik iedere dag op hem zat te wachten thuis en netjes zijn bordje met eten klaar had. Bah, ik moet er niet meer aan denken, haha. Veel te saai!
Maar ondanks de teruggekeerde balans en de groeiende liefde, merk ik dat het me sinds het begon niet meer echt heeft losgelaten. Het is nu al stukken minder maar vanaf het moment dat ik in oktober mijn naieve oogklepjes afdeed en de realiteit aanging, heb ik me erg - lees: heel erg - geimponeerd gevoeld door alle mooie meisjes die om ons heen verschijnen. Op straat, in films, op reclameposters, op het internet... Ik was er op een gegeven moment zo mee bezig me visueel en geestelijk voor te bereiden op wat hij te zien zou krijgen (het beinvloedde o.a. mijn keuze welke film we gingen kijken, waar we heen zouden gaan etc.) dat ik mezelf niet meer herkende. Het voelde obsessief en zeer ongezond voor de geest.
Ik merk dat het nu echt al een stuk minder is. Althans, de obsessiviteit is weg en ik voel me niet direct erg onzeker over mezelf. Maar ik voel wel nog elke keer dat ik waakzaam ben. Ik probeer er nu okay mee te zijn dat hij andere meisjes ziet, natuurlijk lopen er genoeg meiden rond die erg mooi zijn en dat wil ik gewoon aanvaarden. Ik mag van mezelf niet meer naief zijn. Maar ik heb er nog steeds wel moeite mee en vraag me af of het mogelijk zal zijn dat ik spannend en leuk genoeg voor hem blijf. Die onzekerheid is toch blijven hangen... al vind ik het moeilijk om toe te geven. Af en toe betrap ik mezelf op de gedachte dat ik zo liever niet oud wordt met iemand, maar aan de andere kant ligt de onzekerheid bij mij en zal het in andere relaties (ook al zijn het geen jagerstypes) ook kunnen voorkomen. En bovenal wil ik mijn vriend absoluut niet kwijt; het is een heel bijzonder iemand en we houden ontzettend veel van elkaar.
Ik zou heel, heel graag tips willen ontvangen van hoe ik deze specifieke onzekerheid mettertijd los zou kunnen laten.
Het feit dat ik er nog steeds mee zit vind ik niet heel onlogisch, maar ook niet optimaal voor een gezonde relatie. Ik voel dat het nog steeds tussen hem en mij in staat (al speelt het zich voornamelijk in mijn hoofd af).
Alvast bedankt!
Liefs,
LieverNaief.
Ik ben weer even terug.
In eerdere posts hebben jullie kunnen lezen dat mijn vriend een 'jagers'type is en dat ik daar sinds een half jaar in een paar situaties problemen mee heb gehad. Het is niet zo dat ik het niet snapte, maar ik vond het wel moeilijk want ik werd er erg onzeker van.
Ik heb het nu als feit kunnen aanvaarden dat mijn vriend, als de man die hij is, het prettig vind (en het enigzins als automatisme ervaart) om naar mooie meisjes te kijken. Het is niet meer voorgekomen dat hij, zoals de keer in oktober, ook flirt met ze en stante pe erg luchtig denkt over wat wij samen hebben opgebouwd; toentertijd kreeg hij het even benauwd toen hij aan het definitieve dacht en overwoog hij makkelijker een relatie met een ander te beginnen. [Achteraf denk ik trouwens dat hij in die periode ook echt even door een bepaalde fase heen ging en dat nu achter de rug heeft. ] Ook kijkt hij niet meer overduidelijk naar anderen als ik naast hem loop. Heel af en toe is het weer eventjes wel duidelijk en laatst zei hij zelfs dat hij niet kon reageren omdat hij even was afgeleid door een modellenposter. Hij leek nadat hij het eruit flapte er niet zo zeker meer van te zijn of het wel slim was (hoe logisch het ook is; het was m.i. niet heel tactvol na al onze gesprekken een tijd terug), ik heb neutraal gereageerd en er niets meer van gezegd. Ik merk namelijk dat hij echt heel erg zijn best doet om zijn ogen nu in zijn zak te houden, in ieder geval als ik naast hem loop. Soms (in hoeverre is dit juist? Graag antwoord!) voel ik zelfs alsof ik hem teveel heb proberen te 'temmen', ofzoiets. Dat voelt dan heel verkeerd.. uit balans. Maar ik waardeer het ontzettend dat hij mijn gevoelens serieus heeft genomen en er nu bewust mee omgaat.
Ik weet dat hij de jongen is waar ik mee verder wil, we zijn nu bijna 2 jaar bij elkaar en ondanks de logische momenten van twijfel wat betreft het kiezen voor het 'definitieve', die bij beiden heel soms voorkomen, lijkt onze liefde voor elkaar elke dag te groeien. Toen iemand laatst vroeg 'and is that your wife?', zei hij zelfs 'soon to become, I hope'. Wow.. Daar was ik even blij door verrast.
Ik zit nu over het algemeen wat lekkerder in mijn vel. Ben behoorlijk druk met een cursus - eindelijk een studierichting waar ik me echt in heb gevonden - en dat geeft ook balans in ons dagritme. We missen elkaar meer dan toen ik iedere dag op hem zat te wachten thuis en netjes zijn bordje met eten klaar had. Bah, ik moet er niet meer aan denken, haha. Veel te saai!
Maar ondanks de teruggekeerde balans en de groeiende liefde, merk ik dat het me sinds het begon niet meer echt heeft losgelaten. Het is nu al stukken minder maar vanaf het moment dat ik in oktober mijn naieve oogklepjes afdeed en de realiteit aanging, heb ik me erg - lees: heel erg - geimponeerd gevoeld door alle mooie meisjes die om ons heen verschijnen. Op straat, in films, op reclameposters, op het internet... Ik was er op een gegeven moment zo mee bezig me visueel en geestelijk voor te bereiden op wat hij te zien zou krijgen (het beinvloedde o.a. mijn keuze welke film we gingen kijken, waar we heen zouden gaan etc.) dat ik mezelf niet meer herkende. Het voelde obsessief en zeer ongezond voor de geest.
Ik merk dat het nu echt al een stuk minder is. Althans, de obsessiviteit is weg en ik voel me niet direct erg onzeker over mezelf. Maar ik voel wel nog elke keer dat ik waakzaam ben. Ik probeer er nu okay mee te zijn dat hij andere meisjes ziet, natuurlijk lopen er genoeg meiden rond die erg mooi zijn en dat wil ik gewoon aanvaarden. Ik mag van mezelf niet meer naief zijn. Maar ik heb er nog steeds wel moeite mee en vraag me af of het mogelijk zal zijn dat ik spannend en leuk genoeg voor hem blijf. Die onzekerheid is toch blijven hangen... al vind ik het moeilijk om toe te geven. Af en toe betrap ik mezelf op de gedachte dat ik zo liever niet oud wordt met iemand, maar aan de andere kant ligt de onzekerheid bij mij en zal het in andere relaties (ook al zijn het geen jagerstypes) ook kunnen voorkomen. En bovenal wil ik mijn vriend absoluut niet kwijt; het is een heel bijzonder iemand en we houden ontzettend veel van elkaar.
Ik zou heel, heel graag tips willen ontvangen van hoe ik deze specifieke onzekerheid mettertijd los zou kunnen laten.
Het feit dat ik er nog steeds mee zit vind ik niet heel onlogisch, maar ook niet optimaal voor een gezonde relatie. Ik voel dat het nog steeds tussen hem en mij in staat (al speelt het zich voornamelijk in mijn hoofd af).
Alvast bedankt!
Liefs,
LieverNaief.
donderdag 9 april 2009 om 12:43
donderdag 9 april 2009 om 13:36
Ach lieve meid, wat doe je toch ontzettend je best om perfect te zijn.
Zelfs op dit forum, je kaart telkens wat aan en verontschuldigt jezelf meteen weer dat het zo erg niet is...
Zal ik je eens wat verklappen; Je bent al perfect, inclusief alle onzekerheden!
En als je nou steeds helemaal nerveus van je partner wordt of je wel perfect genoeg ben.... hé er zijn leukere spiegels.
Zelfs op dit forum, je kaart telkens wat aan en verontschuldigt jezelf meteen weer dat het zo erg niet is...
Zal ik je eens wat verklappen; Je bent al perfect, inclusief alle onzekerheden!
En als je nou steeds helemaal nerveus van je partner wordt of je wel perfect genoeg ben.... hé er zijn leukere spiegels.
donderdag 9 april 2009 om 14:07
quote:LieverNaief schreef op 09 april 2009 @ 11:58:
Maar waar ik juist bang voor ben is dat hij tijdens zijn relatie met mij eigenlijk verlangt naar het ene meisje na het andere meisje en dan toch bij me blijft. :S Does that make any sense? Ik snap mezelf niet meer!
Lieve Lievernaief, geen één vent is bij een vrouw die hij lelijk is. Als hij je niet aantrekkelijk vindt, dan loopt hij toch niet met je over straat, heeft hij toch geen seks met je...? Ik vind het wel erg sneu om te lezen dat hij jou blijkbaar niet het gevoel geeft dat je mooi bent, maakt hij je nooit een complimentje?
En wat ik gequote heb, ehm... ik begrijp wel wat je wilt zeggen, maar ik snap het niet! Waarom zou hij in godsnaam bij je blijven terwijl hij liever met een ander is.....????? Zou jij dat doen? Waarom denk je dat hij daar wel toe in staat is?
Maar waar ik juist bang voor ben is dat hij tijdens zijn relatie met mij eigenlijk verlangt naar het ene meisje na het andere meisje en dan toch bij me blijft. :S Does that make any sense? Ik snap mezelf niet meer!
Lieve Lievernaief, geen één vent is bij een vrouw die hij lelijk is. Als hij je niet aantrekkelijk vindt, dan loopt hij toch niet met je over straat, heeft hij toch geen seks met je...? Ik vind het wel erg sneu om te lezen dat hij jou blijkbaar niet het gevoel geeft dat je mooi bent, maakt hij je nooit een complimentje?
En wat ik gequote heb, ehm... ik begrijp wel wat je wilt zeggen, maar ik snap het niet! Waarom zou hij in godsnaam bij je blijven terwijl hij liever met een ander is.....????? Zou jij dat doen? Waarom denk je dat hij daar wel toe in staat is?
donderdag 9 april 2009 om 14:42
ik denk dat jij onzeker bent over jezelf en te afhankelijk van hem.
maar ik heb ook een vraag over de relatie. geeft hij je wel genoeg bevestiging?
ik vind flirten nog niet zo'n ramp maar sms daarna wel. dan heb je, heeft hij dus ookal zijn telefoonnummer gegeven. en dat gaat het onschuldige stadium voorbij.
jullie zitten samen in het middenoosten maar het definitieve beangstigt hem? en hij valt op donker? ppfff, niet zo raar dat je onzeker bent.
vroeger was ik net als jij. onzeker afhankelijk alles analyseren en alles bij mezelf zoeken.
een paar jaar een relatie gehad waar dat ook echt een item was. die relatie is voorbij gegaan en ik heb nu alweer een paar jaar een relatie met een man die vroeger een enorme rokkenjager is geweest en waar ik me toch geen moment onzeker bij heb gevoeld.
en weet je waarom niet...omdat hij 100% voor mij gaat en omdat dat zichtbaar is.
nu zijn wij rond de 40 en jullie nog niet denk ik. het feit dat mijn man een rokkenjager is geweest geeft mij juist ook zekerheid. want hij wil mij. hij is met niemand een serieuze verbintenis aangegaan alleen met mij. hij hoeft niet meer buiten de deur te neuken omdat hij dat al meer dan genoeg gedaan heeft om het even plat te zeggen en hij heeft heel bewust voor ons leven samen gekozen.
moraal van dit verhaal± als je man je voldoende bevestigt heb je geen of weinig last van onzekerheid.
maar weer die leeftijd± na die vorige relatie ben ik een periode alleen geweest en ik weet gewoon heel goed dat ik het alleen ook heel leuk kan hebben. mijn motto tov mannen is ´graag of niet`. en als het niet graag is dan wil ik niet.
hoe het ook precies in elkaar zit bij jullie, dit is niet zoals het hoort te zijn. en hoeft te zijn.
maar ik heb ook een vraag over de relatie. geeft hij je wel genoeg bevestiging?
ik vind flirten nog niet zo'n ramp maar sms daarna wel. dan heb je, heeft hij dus ookal zijn telefoonnummer gegeven. en dat gaat het onschuldige stadium voorbij.
jullie zitten samen in het middenoosten maar het definitieve beangstigt hem? en hij valt op donker? ppfff, niet zo raar dat je onzeker bent.
vroeger was ik net als jij. onzeker afhankelijk alles analyseren en alles bij mezelf zoeken.
een paar jaar een relatie gehad waar dat ook echt een item was. die relatie is voorbij gegaan en ik heb nu alweer een paar jaar een relatie met een man die vroeger een enorme rokkenjager is geweest en waar ik me toch geen moment onzeker bij heb gevoeld.
en weet je waarom niet...omdat hij 100% voor mij gaat en omdat dat zichtbaar is.
nu zijn wij rond de 40 en jullie nog niet denk ik. het feit dat mijn man een rokkenjager is geweest geeft mij juist ook zekerheid. want hij wil mij. hij is met niemand een serieuze verbintenis aangegaan alleen met mij. hij hoeft niet meer buiten de deur te neuken omdat hij dat al meer dan genoeg gedaan heeft om het even plat te zeggen en hij heeft heel bewust voor ons leven samen gekozen.
moraal van dit verhaal± als je man je voldoende bevestigt heb je geen of weinig last van onzekerheid.
maar weer die leeftijd± na die vorige relatie ben ik een periode alleen geweest en ik weet gewoon heel goed dat ik het alleen ook heel leuk kan hebben. mijn motto tov mannen is ´graag of niet`. en als het niet graag is dan wil ik niet.
hoe het ook precies in elkaar zit bij jullie, dit is niet zoals het hoort te zijn. en hoeft te zijn.
donderdag 9 april 2009 om 22:29
quote:LieverNaief schreef op 08 april 2009 @ 23:29:
@ Madhe:
[...]
Klopt, heb je helemaal gelijk in. Dat weet ik en ik ben blij dat hij het nu subtieler en 'stiekemer' doet. Ik ga er ook niet over zeuren als hij naar andere vrouwen kijkt als ik er niet bij ben, het ging me juist om het respectloze van toen. Misschien is het de herinnering daaraan die mij onzeker maakt? Bang voor herhaling? Tja.
[...]
Hoe bedoel je dit precies? Zitten we wat dit betreft op dezelfde lijn (zie bovenstaande reactie op quotes in dit berichtje)?
Dankjewel.
Blij dat hij nu stiekem doet? Ik weet helemaal niet of je daar echt blij mee moet zijn. Subtieler, oke, daar toont hij respect mee. Zie jij het ook echt als stiekemer? Daar is niets respectvols aan.
Je wantrouwt nog steeds.
Je vroeg hoe ik hetvolgende bedoelde; dat je je zelfvertrouwen van hem af laat hangen. En dat zelfvertrouwen daar niets mee te maken heeft.
Zelfvertrouwen zit in je. Dat is de manier waarop je naar jezelf kijkt, hoe jij over jezelf denkt. Niet hoe een ander over jou denkt.
Het is een weten dat jij er mag zijn, dat je leuk en interessant bent. Ook al vindt een ander (of zelfs je vriend) dat niet. Dat jij gelukkig kunt worden en zijn, alleen. Het erop vertrouwen dat je een ander daar niet voor nodig hebt.
Het heeft ermee te maken dat jij genoeg eigenwaarde hebt om te kunnen zeggen; graag of niet.
Nu laat je het van je vriend afhangen. Een vriend hoort het niet leuk te maken, maar leuker!
Als hij jou vrouwelijker vindt in andere kleding, voel jij je niet meer vrouwelijk in een slobberbroek. Dat klopt niet. Want wat als hij er niet meer is? Hoe ga je dat dan oplossen?
@ Madhe:
[...]
Klopt, heb je helemaal gelijk in. Dat weet ik en ik ben blij dat hij het nu subtieler en 'stiekemer' doet. Ik ga er ook niet over zeuren als hij naar andere vrouwen kijkt als ik er niet bij ben, het ging me juist om het respectloze van toen. Misschien is het de herinnering daaraan die mij onzeker maakt? Bang voor herhaling? Tja.
[...]
Hoe bedoel je dit precies? Zitten we wat dit betreft op dezelfde lijn (zie bovenstaande reactie op quotes in dit berichtje)?
Dankjewel.
Blij dat hij nu stiekem doet? Ik weet helemaal niet of je daar echt blij mee moet zijn. Subtieler, oke, daar toont hij respect mee. Zie jij het ook echt als stiekemer? Daar is niets respectvols aan.
Je wantrouwt nog steeds.
Je vroeg hoe ik hetvolgende bedoelde; dat je je zelfvertrouwen van hem af laat hangen. En dat zelfvertrouwen daar niets mee te maken heeft.
Zelfvertrouwen zit in je. Dat is de manier waarop je naar jezelf kijkt, hoe jij over jezelf denkt. Niet hoe een ander over jou denkt.
Het is een weten dat jij er mag zijn, dat je leuk en interessant bent. Ook al vindt een ander (of zelfs je vriend) dat niet. Dat jij gelukkig kunt worden en zijn, alleen. Het erop vertrouwen dat je een ander daar niet voor nodig hebt.
Het heeft ermee te maken dat jij genoeg eigenwaarde hebt om te kunnen zeggen; graag of niet.
Nu laat je het van je vriend afhangen. Een vriend hoort het niet leuk te maken, maar leuker!
Als hij jou vrouwelijker vindt in andere kleding, voel jij je niet meer vrouwelijk in een slobberbroek. Dat klopt niet. Want wat als hij er niet meer is? Hoe ga je dat dan oplossen?
donderdag 9 april 2009 om 22:38
quote:rrinkje schreef op 09 april 2009 @ 14:42:
ik denk dat jij onzeker bent over jezelf en te afhankelijk van hem.
maar ik heb ook een vraag over de relatie. geeft hij je wel genoeg bevestiging?
ik vind flirten nog niet zo'n ramp maar sms daarna wel. dan heb je, heeft hij dus ookal zijn telefoonnummer gegeven. en dat gaat het onschuldige stadium voorbij.
jullie zitten samen in het middenoosten maar het definitieve beangstigt hem? en hij valt op donker? ppfff, niet zo raar dat je onzeker bent.
vroeger was ik net als jij. onzeker afhankelijk alles analyseren en alles bij mezelf zoeken.
een paar jaar een relatie gehad waar dat ook echt een item was. die relatie is voorbij gegaan en ik heb nu alweer een paar jaar een relatie met een man die vroeger een enorme rokkenjager is geweest en waar ik me toch geen moment onzeker bij heb gevoeld.
en weet je waarom niet...omdat hij 100% voor mij gaat en omdat dat zichtbaar is.
nu zijn wij rond de 40 en jullie nog niet denk ik. het feit dat mijn man een rokkenjager is geweest geeft mij juist ook zekerheid. want hij wil mij. hij is met niemand een serieuze verbintenis aangegaan alleen met mij. hij hoeft niet meer buiten de deur te neuken omdat hij dat al meer dan genoeg gedaan heeft om het even plat te zeggen en hij heeft heel bewust voor ons leven samen gekozen.
moraal van dit verhaal± als je man je voldoende bevestigt heb je geen of weinig last van onzekerheid.
maar weer die leeftijd± na die vorige relatie ben ik een periode alleen geweest en ik weet gewoon heel goed dat ik het alleen ook heel leuk kan hebben. mijn motto tov mannen is ´graag of niet`. en als het niet graag is dan wil ik niet.
hoe het ook precies in elkaar zit bij jullie, dit is niet zoals het hoort te zijn. en hoeft te zijn.Daar zit het hem in denk ik. Mooie post verder.
ik denk dat jij onzeker bent over jezelf en te afhankelijk van hem.
maar ik heb ook een vraag over de relatie. geeft hij je wel genoeg bevestiging?
ik vind flirten nog niet zo'n ramp maar sms daarna wel. dan heb je, heeft hij dus ookal zijn telefoonnummer gegeven. en dat gaat het onschuldige stadium voorbij.
jullie zitten samen in het middenoosten maar het definitieve beangstigt hem? en hij valt op donker? ppfff, niet zo raar dat je onzeker bent.
vroeger was ik net als jij. onzeker afhankelijk alles analyseren en alles bij mezelf zoeken.
een paar jaar een relatie gehad waar dat ook echt een item was. die relatie is voorbij gegaan en ik heb nu alweer een paar jaar een relatie met een man die vroeger een enorme rokkenjager is geweest en waar ik me toch geen moment onzeker bij heb gevoeld.
en weet je waarom niet...omdat hij 100% voor mij gaat en omdat dat zichtbaar is.
nu zijn wij rond de 40 en jullie nog niet denk ik. het feit dat mijn man een rokkenjager is geweest geeft mij juist ook zekerheid. want hij wil mij. hij is met niemand een serieuze verbintenis aangegaan alleen met mij. hij hoeft niet meer buiten de deur te neuken omdat hij dat al meer dan genoeg gedaan heeft om het even plat te zeggen en hij heeft heel bewust voor ons leven samen gekozen.
moraal van dit verhaal± als je man je voldoende bevestigt heb je geen of weinig last van onzekerheid.
maar weer die leeftijd± na die vorige relatie ben ik een periode alleen geweest en ik weet gewoon heel goed dat ik het alleen ook heel leuk kan hebben. mijn motto tov mannen is ´graag of niet`. en als het niet graag is dan wil ik niet.
hoe het ook precies in elkaar zit bij jullie, dit is niet zoals het hoort te zijn. en hoeft te zijn.Daar zit het hem in denk ik. Mooie post verder.
maandag 13 april 2009 om 17:59
Inderdaad. Dat stukje van eigenwaarde heb ik niet goed op weten te bouwen. Ik denk dat het komt omdat ik vroeger altijd best onzeker ben geweest en nooit een periode 'echt' mezelf heb moeten redden, terwijl ik daar nog steeds behoefte aan heb. Ik bedoel.. ik ben vanuit mijn ouderlijk huis direct gaan samenwonen en heb nooit op mezelf gewoond. Ik was toentertijd aan het sparen voor een reis naar New-Zealand maar het sparen bleek ik hier in het Midden-Oosten niet vol te kunnen houden (te laag salaris). Ik heb toch altijd nog die droom gekoesterd om de reis te maken, om alleen te gaan backpacken. En waarom? Om het gevoel te krijgen dat ik mezelf kan redden, dat ik van niemand anders afhankelijk ben en altijd op mezelf kan terugvallen. Dat mis ik.
Ja. Ik denk dat dat veel invloed heeft op de hele situatie. En ook het feit dat ik financieel afhankelijk van hem ben (ik heb trouwens een job offer waar ik graag op in wil gaan, totdat ik terug naar NL ga, maar het is nog niet zeker hoe ik het kan combineren met de studie).
Ik heb afgelopen week met mijn vriend gesproken; hij stelde zich al een paar dagen wat afstandelijker op (vandaar ws ook dat die onzekerheid weer even terugkwam en ik erover postte) en ik heb gevraagd of er iets aan de hand was. Uiteindelijk bleek dat hij toch weer eventjes, mede door alle drukte en doordat het allemaal zo snel gaat, moeite had met het definitieve. En dat had, zei hij, helemaal niets met mij te maken. Alleen met het idee van 'het leven van twee, ipv in mijn eentje' in het algemeen. Hij moet nog steeds af en toe wennen aan het idee dat dit vanaf nu, als het goed blijft gaan, altijd zo zal blijven. Ik heb weer gezegd dat niets definitief is en herinnerde hem eraan dat we al eerder hadden besloten dat het samenwonen ook niet definitief is (aangezien het een stap van convenience was en geen bewuste keuze voor het 'vanaf nu samen wonen'). Ik denk dat we sowieso, als we weer terug naar NL zullen gaan, in ieder geval doordeweeks weer zullen gaan latten en 's weekends samenzijn (of andersom, of 50/50, hoe dan ook). Ik begrijp zijn gevoel, ik heb dat zelf ook wel eens (zeker met die droom die ik nog steeds wil doen uitkomen). En ik snap ook dat als hij een paar dagen zo'n gevoel heeft, dat hij me dan minder bevestiging kan geven. Daar is hij op dat moment dan niet zo heel erg op gefocussed (en ik wil dat het uberhaupt van nature gaat, niet omdat het moet). Over het algemeen geeft hij mij, vind ik, wel genoeg bevestiging, maar gewoon het ene moment wat meer dan het andere en dus schommelt ook mijn onzekerheid een beetje op en neer, van tijd tot tijd.
Het gesprek liep - op een rustige manier - over in een opmerking vanuit mij:
"Ik zit met de vraag of ik ooit wel leuk/boeiend genoeg voor je zal kunnen zijn en blijven. Een tijdje terug heb je het een en ander gezegd en ik merk dat ik er nog steeds onzeker door kan worden. Dat ik bijvoorbeeld niet het type ben waar je normaal altijd op viel, Aziatisch/Indonesisch/getint. Ik ben dat niet en dat kan ik ook niet veranderen. Ik ben ik. En daarvoor noemde je dat je me graag wat vrouwelijker gekleed zag en dat ik meer met make-up zou experimenteren etc. En daar voel ik me ook fijn bij, maar op dagen dat ik daar even geen zin in heb voel ik me dan meteen het tegenovergestelde van vrouwelijk (hoewel je me soms ook juist op onverwachte momenten ineens prachtig of lief vindt). Ik merk dat ik heel erg probeer om perfect voor je te zijn, maar heb toch altijd het gevoel dat het nooit genoeg is."
Hij zei: "Jij bent al perfect. Je bent perfect precies zoals je bent. Ik zeg weleens dingen om je een antwoord te kunnen geven wanneer je er zo'n behoefte aan lijkt te hebben op dat moment.. maar dan is het voor mezelf nog helemaal niet duidelijk waarom dit of dat. Dat betekent dus helemaal niets. [Hier hebben we al over gesproken; hij denkt tegenwoordig idd langer na voordat hij een antwoord geeft.] Jij bent prachtig en mooi en lief en vrouwelijk zoals je bent, je moet niets doen waar je je niet goed bij voelt. Ik houd zoveel van je en niet om de kleren of make-up. Sorry als dat soms zo overkomt doordat ik te snel naar een verklaring probeer te zoeken..."
Het was een goed en helder gesprek. Geen drama, gewoon luisteren naar elkaar. Oh.. ik herinner me nu dat dit was toen we net wakker waren en ik ineens met tranen in mijn ogen wakker werd en met een gevoel/zin in mijn hoofd: 'Ik denk soms dat ik gewoon niet het juiste meisje voor je ben en dan hoop ik dat het makkelijk is om bij je weg te gaan, maar dat is het niet.' Ik heb hem dit verteld. Zo kwam het gesprek op gang. Zijn dagen van onzekerheid zijn weer over en we hebben het weer gezellig. Ups en downs, denk ik maar. Het voelt niet te ongezond. Behalve mijn gevoel voor eigenwaarde, mijn zelfvertrouwen vanuit mezelf. Daar ga ik aan werken. Ik ga heerlijk sparen voor een reis en het gewoon doen!
Bedankt voor jullie steun en visies, dat geeft toch weer even inzicht. Zeg het alsjeblieft als ik iets heb genegeerd, ik heb jullie laatste posts gelezen maar heb mijn reactie vanuit mijn directe gevoel geschreven en dit is wat er nu in mijn hoofd en hart speelt. (Hoe komt bovenstaande op jullie over?) Maar misschien dat jullie toch nog op andere antwoorden zitten te wachten.
Liefs,
LieverNaief
Ja. Ik denk dat dat veel invloed heeft op de hele situatie. En ook het feit dat ik financieel afhankelijk van hem ben (ik heb trouwens een job offer waar ik graag op in wil gaan, totdat ik terug naar NL ga, maar het is nog niet zeker hoe ik het kan combineren met de studie).
Ik heb afgelopen week met mijn vriend gesproken; hij stelde zich al een paar dagen wat afstandelijker op (vandaar ws ook dat die onzekerheid weer even terugkwam en ik erover postte) en ik heb gevraagd of er iets aan de hand was. Uiteindelijk bleek dat hij toch weer eventjes, mede door alle drukte en doordat het allemaal zo snel gaat, moeite had met het definitieve. En dat had, zei hij, helemaal niets met mij te maken. Alleen met het idee van 'het leven van twee, ipv in mijn eentje' in het algemeen. Hij moet nog steeds af en toe wennen aan het idee dat dit vanaf nu, als het goed blijft gaan, altijd zo zal blijven. Ik heb weer gezegd dat niets definitief is en herinnerde hem eraan dat we al eerder hadden besloten dat het samenwonen ook niet definitief is (aangezien het een stap van convenience was en geen bewuste keuze voor het 'vanaf nu samen wonen'). Ik denk dat we sowieso, als we weer terug naar NL zullen gaan, in ieder geval doordeweeks weer zullen gaan latten en 's weekends samenzijn (of andersom, of 50/50, hoe dan ook). Ik begrijp zijn gevoel, ik heb dat zelf ook wel eens (zeker met die droom die ik nog steeds wil doen uitkomen). En ik snap ook dat als hij een paar dagen zo'n gevoel heeft, dat hij me dan minder bevestiging kan geven. Daar is hij op dat moment dan niet zo heel erg op gefocussed (en ik wil dat het uberhaupt van nature gaat, niet omdat het moet). Over het algemeen geeft hij mij, vind ik, wel genoeg bevestiging, maar gewoon het ene moment wat meer dan het andere en dus schommelt ook mijn onzekerheid een beetje op en neer, van tijd tot tijd.
Het gesprek liep - op een rustige manier - over in een opmerking vanuit mij:
"Ik zit met de vraag of ik ooit wel leuk/boeiend genoeg voor je zal kunnen zijn en blijven. Een tijdje terug heb je het een en ander gezegd en ik merk dat ik er nog steeds onzeker door kan worden. Dat ik bijvoorbeeld niet het type ben waar je normaal altijd op viel, Aziatisch/Indonesisch/getint. Ik ben dat niet en dat kan ik ook niet veranderen. Ik ben ik. En daarvoor noemde je dat je me graag wat vrouwelijker gekleed zag en dat ik meer met make-up zou experimenteren etc. En daar voel ik me ook fijn bij, maar op dagen dat ik daar even geen zin in heb voel ik me dan meteen het tegenovergestelde van vrouwelijk (hoewel je me soms ook juist op onverwachte momenten ineens prachtig of lief vindt). Ik merk dat ik heel erg probeer om perfect voor je te zijn, maar heb toch altijd het gevoel dat het nooit genoeg is."
Hij zei: "Jij bent al perfect. Je bent perfect precies zoals je bent. Ik zeg weleens dingen om je een antwoord te kunnen geven wanneer je er zo'n behoefte aan lijkt te hebben op dat moment.. maar dan is het voor mezelf nog helemaal niet duidelijk waarom dit of dat. Dat betekent dus helemaal niets. [Hier hebben we al over gesproken; hij denkt tegenwoordig idd langer na voordat hij een antwoord geeft.] Jij bent prachtig en mooi en lief en vrouwelijk zoals je bent, je moet niets doen waar je je niet goed bij voelt. Ik houd zoveel van je en niet om de kleren of make-up. Sorry als dat soms zo overkomt doordat ik te snel naar een verklaring probeer te zoeken..."
Het was een goed en helder gesprek. Geen drama, gewoon luisteren naar elkaar. Oh.. ik herinner me nu dat dit was toen we net wakker waren en ik ineens met tranen in mijn ogen wakker werd en met een gevoel/zin in mijn hoofd: 'Ik denk soms dat ik gewoon niet het juiste meisje voor je ben en dan hoop ik dat het makkelijk is om bij je weg te gaan, maar dat is het niet.' Ik heb hem dit verteld. Zo kwam het gesprek op gang. Zijn dagen van onzekerheid zijn weer over en we hebben het weer gezellig. Ups en downs, denk ik maar. Het voelt niet te ongezond. Behalve mijn gevoel voor eigenwaarde, mijn zelfvertrouwen vanuit mezelf. Daar ga ik aan werken. Ik ga heerlijk sparen voor een reis en het gewoon doen!
Bedankt voor jullie steun en visies, dat geeft toch weer even inzicht. Zeg het alsjeblieft als ik iets heb genegeerd, ik heb jullie laatste posts gelezen maar heb mijn reactie vanuit mijn directe gevoel geschreven en dit is wat er nu in mijn hoofd en hart speelt. (Hoe komt bovenstaande op jullie over?) Maar misschien dat jullie toch nog op andere antwoorden zitten te wachten.
Liefs,
LieverNaief
maandag 13 april 2009 om 19:06
Hoi LieverNaief,
Ik ben zelf zes maanden op reis geweest omdat ik dat altijd al wilde doen en ik kan het iedereen aanraden. Het heeft me veel sterker gemaakt en de relatie tussen mijn vriend en mij alleen maar verbeterd. Ook wij zijn al sinds jonge leeftijd bij elkaar en het was goed om weer even apart te zijn en je als individu te ontwikkelen. We zijn elkaar trouw gebleven en er is niks gebeurd. Ga er dus voor meid, zeker als je het altijd al wilde!
Liefs!
Ik ben zelf zes maanden op reis geweest omdat ik dat altijd al wilde doen en ik kan het iedereen aanraden. Het heeft me veel sterker gemaakt en de relatie tussen mijn vriend en mij alleen maar verbeterd. Ook wij zijn al sinds jonge leeftijd bij elkaar en het was goed om weer even apart te zijn en je als individu te ontwikkelen. We zijn elkaar trouw gebleven en er is niks gebeurd. Ga er dus voor meid, zeker als je het altijd al wilde!
Liefs!
dinsdag 14 april 2009 om 17:44
Lievernaief,
Ik mis een belangrijk ding in dit hele topic...
Als je werkelijk denkt dat hetgeen jou vriend zich aan je bindt jou uiterlijkheden zijn (versus de concurrentie met anderen), dan zou ik me eerder zorgen maken of ik uberhaupt wel een idee heb over hoe waardevol ik als menswezen ben.
En, of hij dat toevallig ook ziet?
Ik maak dit soort taferelen dus eigenlijk niet mee, omdat hoe mooi ik mijn vriend ook vind (en hij mij) de werkelijke reden dat we bij elkaar zijn, is omdat we qua persoonlijkheden onwijs matchen!
Daar kan in onze relatie geen enkel uiterlijk tegenop.
Letterlijk heeft mijn vriend ook gezegd dat er genoeg mooie meisjes voorbij zijn gekomen, die hij allemaal liet lopen, omdat hij op zoek was naar die bepaalde klik.
Van mijn vriend werd altijd gedacht dat hij zich niet zou binden.
Wij waren om precies te zijn op onze eerste ontmoeting een stel.
Tuurlijk kijken mannen, en vrouwen doen dat ook.
Maar hoe belangrijker het gemaakt wordt, hoe meer dat zegt over iemand.
Jij wilt toch ook straks, als een oud grijs verrimpeld vrouwtje glimlachend naast je evenzo grijze en verrimpelde mannetje zitten te genieten van de mooie dingen in het leven?
En dat je mooi ben precies zoals je bent, en dat je waardevol bent, ook precies zoals je bent, dat staat vast hoor meis.
Ga maar voor de spiegel staan, kijk in je eigen ogen, en zie eens wat een spirit daar van afstraalt. Wat een echtheid, wat een levensverhaal!
Ik mis een belangrijk ding in dit hele topic...
Als je werkelijk denkt dat hetgeen jou vriend zich aan je bindt jou uiterlijkheden zijn (versus de concurrentie met anderen), dan zou ik me eerder zorgen maken of ik uberhaupt wel een idee heb over hoe waardevol ik als menswezen ben.
En, of hij dat toevallig ook ziet?
Ik maak dit soort taferelen dus eigenlijk niet mee, omdat hoe mooi ik mijn vriend ook vind (en hij mij) de werkelijke reden dat we bij elkaar zijn, is omdat we qua persoonlijkheden onwijs matchen!
Daar kan in onze relatie geen enkel uiterlijk tegenop.
Letterlijk heeft mijn vriend ook gezegd dat er genoeg mooie meisjes voorbij zijn gekomen, die hij allemaal liet lopen, omdat hij op zoek was naar die bepaalde klik.
Van mijn vriend werd altijd gedacht dat hij zich niet zou binden.
Wij waren om precies te zijn op onze eerste ontmoeting een stel.
Tuurlijk kijken mannen, en vrouwen doen dat ook.
Maar hoe belangrijker het gemaakt wordt, hoe meer dat zegt over iemand.
Jij wilt toch ook straks, als een oud grijs verrimpeld vrouwtje glimlachend naast je evenzo grijze en verrimpelde mannetje zitten te genieten van de mooie dingen in het leven?
En dat je mooi ben precies zoals je bent, en dat je waardevol bent, ook precies zoals je bent, dat staat vast hoor meis.
Ga maar voor de spiegel staan, kijk in je eigen ogen, en zie eens wat een spirit daar van afstraalt. Wat een echtheid, wat een levensverhaal!
donderdag 16 april 2009 om 11:34
Wow, wat een mooie posts van Elenas en Noah1983, dankjulliewel!
Elenas, ik ga zeker die reis maken. Fijn om te horen dat het voor jou en jullie ook heeft gewerkt!
Noah1983, je hebt helemaal gelijk. Je hebt een sterke vraag naar boven gebracht; hoe vaak komt het onderwerp 'uiterlijk' naar voren als iets dat tussen ons in staat? Dat gebeurde vanuit hem wanneer hij me een antwoord gaf voordat hij er over na had gedacht en vanuit mij wanneer ik me onzeker voel en me die opmerkingen herinner. Hij zegt dat hij me een mooi meisje vindt maar ook dat hij vooral zo gek is op wie ik ben qua persoonlijkheid. Waarschijnlijk ziet hij vaker hoe 'mooi' ik ben van binnen, dan ikzelf.. Ik ga straks maar weer even voor de spiegel staan.
We matchen inderdaad, zo ontzettend.. Daarom zou ik hem ook lang niet los kunnen laten, en ik denk andersom ook niet; we staan er toch dagelijks van versteld hoe heerlijk gek we met elkaar kunnen doen en tegelijkertijd ook zo op 1 lijn zitten qua serieuzere dingen. We delen echt iets heel bijzonders en ik voel voor hem iets dat ik nog nooit voor iemand anders heb gevoeld. En visa versa, zoals hij me eens zei.
We spraken gisteravond uit dat we allebei toe zijn aan er even uit zijn met zijn tweetjes. Even niets meer aan ons hoofd wat studie en werk betreft, alleen even helemaal samen zijn. Het is lang geleden dat we zoiets hebben gedaan. Dat zal ons wel goed doen. Maar ook mijn reisplan ga ik zeker uitvoeren!
Dankjulliewel voor de mooie posts.
Elenas, ik ga zeker die reis maken. Fijn om te horen dat het voor jou en jullie ook heeft gewerkt!
Noah1983, je hebt helemaal gelijk. Je hebt een sterke vraag naar boven gebracht; hoe vaak komt het onderwerp 'uiterlijk' naar voren als iets dat tussen ons in staat? Dat gebeurde vanuit hem wanneer hij me een antwoord gaf voordat hij er over na had gedacht en vanuit mij wanneer ik me onzeker voel en me die opmerkingen herinner. Hij zegt dat hij me een mooi meisje vindt maar ook dat hij vooral zo gek is op wie ik ben qua persoonlijkheid. Waarschijnlijk ziet hij vaker hoe 'mooi' ik ben van binnen, dan ikzelf.. Ik ga straks maar weer even voor de spiegel staan.
We matchen inderdaad, zo ontzettend.. Daarom zou ik hem ook lang niet los kunnen laten, en ik denk andersom ook niet; we staan er toch dagelijks van versteld hoe heerlijk gek we met elkaar kunnen doen en tegelijkertijd ook zo op 1 lijn zitten qua serieuzere dingen. We delen echt iets heel bijzonders en ik voel voor hem iets dat ik nog nooit voor iemand anders heb gevoeld. En visa versa, zoals hij me eens zei.
We spraken gisteravond uit dat we allebei toe zijn aan er even uit zijn met zijn tweetjes. Even niets meer aan ons hoofd wat studie en werk betreft, alleen even helemaal samen zijn. Het is lang geleden dat we zoiets hebben gedaan. Dat zal ons wel goed doen. Maar ook mijn reisplan ga ik zeker uitvoeren!
Dankjulliewel voor de mooie posts.
donderdag 16 april 2009 om 14:46
quote:LieverNaief schreef op 13 april 2009 @ 17:59:
Inderdaad. Dat stukje van eigenwaarde heb ik niet goed op weten te bouwen. Ik denk dat het komt omdat ik vroeger altijd best onzeker ben geweest en nooit een periode 'echt' mezelf heb moeten redden, terwijl ik daar nog steeds behoefte aan heb. Ik bedoel.. ik ben vanuit mijn ouderlijk huis direct gaan samenwonen en heb nooit op mezelf gewoond. Ik was toentertijd aan het sparen voor een reis naar New-Zealand maar het sparen bleek ik hier in het Midden-Oosten niet vol te kunnen houden (te laag salaris). Ik heb toch altijd nog die droom gekoesterd om de reis te maken, om alleen te gaan backpacken. En waarom? Om het gevoel te krijgen dat ik mezelf kan redden, dat ik van niemand anders afhankelijk ben en altijd op mezelf kan terugvallen. Dat mis ik.
Lieverd, ik denk niet dat het te maken heeft met backpacken of verweggistan in je eentje. Dit gaat om materiaal dat je je in je eigen huis-tuin-keuken-situatie eigen kunt maken.
Ja. Ik denk dat dat veel invloed heeft op de hele situatie. En ook het feit dat ik financieel afhankelijk van hem ben (ik heb trouwens een job offer waar ik graag op in wil gaan, totdat ik terug naar NL ga, maar het is nog niet zeker hoe ik het kan combineren met de studie).
Ik heb afgelopen week met mijn vriend gesproken; hij stelde zich al een paar dagen wat afstandelijker op (vandaar ws ook dat die onzekerheid weer even terugkwam en ik erover postte) en ik heb gevraagd of er iets aan de hand was. Uiteindelijk bleek dat hij toch weer eventjes, mede door alle drukte en doordat het allemaal zo snel gaat, moeite had met het definitieve. En dat had, zei hij, helemaal niets met mij te maken. Alleen met het idee van 'het leven van twee, ipv in mijn eentje' in het algemeen. Hij moet nog steeds af en toe wennen aan het idee dat dit vanaf nu, als het goed blijft gaan, altijd zo zal blijven.
Hij is eerlijk en duidelijk hierover.
Ik heb weer gezegd dat niets definitief is en herinnerde hem eraan dat we al eerder hadden besloten dat het samenwonen ook niet definitief is (aangezien het een stap van convenience was en geen bewuste keuze voor het 'vanaf nu samen wonen').
Heb jij door dat jij hem steeds probeert over te halen om niet bij je weg te gaan? Dat hij zich vastklampt? Als mijn vriend bovenstaande (wat jouw vriend zei dus) tegen mij zei, dan zou ik me achter mijn oren krabben en niet verder willen met de relatie. Hij doet het namelijk overkomen alsof hij niet weet wat hij wil, terwijl hij eigenlijk zegt dat hij zich niet wil binden, nog niet en dus ook niet aan jou. Je hebt al een speciale plek bij hem waardoor hij je nu niet loslaat, waardoor hij zich door jou laat claimen, maar dit gaat zo niet werken.
Ik denk dat we sowieso, als we weer terug naar NL zullen gaan, in ieder geval doordeweeks weer zullen gaan latten en 's weekends samenzijn (of andersom, of 50/50, hoe dan ook). Ik begrijp zijn gevoel, ik heb dat zelf ook wel eens (zeker met die droom die ik nog steeds wil doen uitkomen). En ik snap ook dat als hij een paar dagen zo'n gevoel heeft, dat hij me dan minder bevestiging kan geven. Daar is hij op dat moment dan niet zo heel erg op gefocussed (en ik wil dat het uberhaupt van nature gaat, niet omdat het moet). Je bedenkt allemaal oplossingen en begrijpt zijn gevoel, maar je accepteert het niet, bagatalliseert het en hoopt heel hard dat het weggaat, hè?
Over het algemeen geeft hij mij, vind ik, wel genoeg bevestiging, maar gewoon het ene moment wat meer dan het andere en dus schommelt ook mijn onzekerheid een beetje op en neer, van tijd tot tijd. Jij gooit het steeds op onzekerheid van jezelf, en ik denk dat daar een grote kern van waarheid in zit, maar aan dit verhaal te horen denk ik dat ik daar ook onzeker van zou worden. Als je vriend niet voor de volle 100% voor je gaat, dan voel je dat aan. Hoeveel bevestiging hij daarnaast ook geeft.
Het gesprek liep - op een rustige manier - over in een opmerking vanuit mij:
"Ik zit met de vraag of ik ooit wel leuk/boeiend genoeg voor je zal kunnen zijn en blijven. Een tijdje terug heb je het een en ander gezegd en ik merk dat ik er nog steeds onzeker door kan worden. Dat ik bijvoorbeeld niet het type ben waar je normaal altijd op viel, Aziatisch/Indonesisch/getint. Ik ben dat niet en dat kan ik ook niet veranderen. Ik ben ik. En daarvoor noemde je dat je me graag wat vrouwelijker gekleed zag en dat ik meer met make-up zou experimenteren etc. En daar voel ik me ook fijn bij, maar op dagen dat ik daar even geen zin in heb voel ik me dan meteen het tegenovergestelde van vrouwelijk (hoewel je me soms ook juist op onverwachte momenten ineens prachtig of lief vindt). Ik merk dat ik heel erg probeer om perfect voor je te zijn, maar heb toch altijd het gevoel dat het nooit genoeg is."
Maar waarom zeg je niet; Hé, dit ben ik.. en je kunt je tijd met mij doorbrengen, maar dat is dan heel graag of heel niet. En als jij twijfelt, het te snel vindt gaan of niet om kunt gaan met de commitment, dan ga ik daar niet op wachten of mijn tijd aan verspillen. Je hebt het niet over 3 maanden samen en rustig aan elkaar leren kennen. Jullie wonen samen en hij voelt zich prettiger bij het idee dat het ooit over gaat. Dat moet je echt niet eens willen.
Hij zei: "Jij bent al perfect. Je bent perfect precies zoals je bent. Ik zeg weleens dingen om je een antwoord te kunnen geven wanneer je er zo'n behoefte aan lijkt te hebben op dat moment.. maar dan is het voor mezelf nog helemaal niet duidelijk waarom dit of dat. Dat betekent dus helemaal niets. [Hier hebben we al over gesproken; hij denkt tegenwoordig idd langer na voordat hij een antwoord geeft.] Jij bent prachtig en mooi en lief en vrouwelijk zoals je bent, je moet niets doen waar je je niet goed bij voelt. Ik houd zoveel van je en niet om de kleren of make-up. Sorry als dat soms zo overkomt doordat ik te snel naar een verklaring probeer te zoeken..." Ach gossie, nu bagatalliseert hij alles zodra jij eens heel sterk aangeeft van; hé, dit bevalt me niet! Dan is het ineens allemaal goed?
Het was een goed en helder gesprek. Geen drama, gewoon luisteren naar elkaar. Oh.. ik herinner me nu dat dit was toen we net wakker waren en ik ineens met tranen in mijn ogen wakker werd en met een gevoel/zin in mijn hoofd: 'Ik denk soms dat ik gewoon niet het juiste meisje voor je ben en dan hoop ik dat het makkelijk is om bij je weg te gaan, maar dat is het niet.' Ik heb hem dit verteld. Zo kwam het gesprek op gang. Zijn dagen van onzekerheid zijn weer over en we hebben het weer gezellig. Ups en downs, denk ik maar. Het voelt niet te ongezond. Behalve mijn gevoel voor eigenwaarde, mijn zelfvertrouwen vanuit mezelf. Daar ga ik aan werken. Ik ga heerlijk sparen voor een reis en het gewoon doen!
Bedankt voor jullie steun en visies, dat geeft toch weer even inzicht. Zeg het alsjeblieft als ik iets heb genegeerd, ik heb jullie laatste posts gelezen maar heb mijn reactie vanuit mijn directe gevoel geschreven en dit is wat er nu in mijn hoofd en hart speelt. (Hoe komt bovenstaande op jullie over?) Maar misschien dat jullie toch nog op andere antwoorden zitten te wachten.
Liefs,
LieverNaief
Lieve liever naief. Ik denk dat je de waarheid achter de woorden van je vriend negeert. Hij geeft niet voor niets aan dat hij het niet weet, en hij blijft twijfelen. Samen met jouw eigen onzekerheid is dit helemaal niet gezond. Al voelt het niet ongezond.
Je elke dag klemzuipen voelt voor een alcoholist ook niet ongezond. Maar dat wil niet zeggen dat het dan ook niet ongezond is.
Inderdaad. Dat stukje van eigenwaarde heb ik niet goed op weten te bouwen. Ik denk dat het komt omdat ik vroeger altijd best onzeker ben geweest en nooit een periode 'echt' mezelf heb moeten redden, terwijl ik daar nog steeds behoefte aan heb. Ik bedoel.. ik ben vanuit mijn ouderlijk huis direct gaan samenwonen en heb nooit op mezelf gewoond. Ik was toentertijd aan het sparen voor een reis naar New-Zealand maar het sparen bleek ik hier in het Midden-Oosten niet vol te kunnen houden (te laag salaris). Ik heb toch altijd nog die droom gekoesterd om de reis te maken, om alleen te gaan backpacken. En waarom? Om het gevoel te krijgen dat ik mezelf kan redden, dat ik van niemand anders afhankelijk ben en altijd op mezelf kan terugvallen. Dat mis ik.
Lieverd, ik denk niet dat het te maken heeft met backpacken of verweggistan in je eentje. Dit gaat om materiaal dat je je in je eigen huis-tuin-keuken-situatie eigen kunt maken.
Ja. Ik denk dat dat veel invloed heeft op de hele situatie. En ook het feit dat ik financieel afhankelijk van hem ben (ik heb trouwens een job offer waar ik graag op in wil gaan, totdat ik terug naar NL ga, maar het is nog niet zeker hoe ik het kan combineren met de studie).
Ik heb afgelopen week met mijn vriend gesproken; hij stelde zich al een paar dagen wat afstandelijker op (vandaar ws ook dat die onzekerheid weer even terugkwam en ik erover postte) en ik heb gevraagd of er iets aan de hand was. Uiteindelijk bleek dat hij toch weer eventjes, mede door alle drukte en doordat het allemaal zo snel gaat, moeite had met het definitieve. En dat had, zei hij, helemaal niets met mij te maken. Alleen met het idee van 'het leven van twee, ipv in mijn eentje' in het algemeen. Hij moet nog steeds af en toe wennen aan het idee dat dit vanaf nu, als het goed blijft gaan, altijd zo zal blijven.
Hij is eerlijk en duidelijk hierover.
Ik heb weer gezegd dat niets definitief is en herinnerde hem eraan dat we al eerder hadden besloten dat het samenwonen ook niet definitief is (aangezien het een stap van convenience was en geen bewuste keuze voor het 'vanaf nu samen wonen').
Heb jij door dat jij hem steeds probeert over te halen om niet bij je weg te gaan? Dat hij zich vastklampt? Als mijn vriend bovenstaande (wat jouw vriend zei dus) tegen mij zei, dan zou ik me achter mijn oren krabben en niet verder willen met de relatie. Hij doet het namelijk overkomen alsof hij niet weet wat hij wil, terwijl hij eigenlijk zegt dat hij zich niet wil binden, nog niet en dus ook niet aan jou. Je hebt al een speciale plek bij hem waardoor hij je nu niet loslaat, waardoor hij zich door jou laat claimen, maar dit gaat zo niet werken.
Ik denk dat we sowieso, als we weer terug naar NL zullen gaan, in ieder geval doordeweeks weer zullen gaan latten en 's weekends samenzijn (of andersom, of 50/50, hoe dan ook). Ik begrijp zijn gevoel, ik heb dat zelf ook wel eens (zeker met die droom die ik nog steeds wil doen uitkomen). En ik snap ook dat als hij een paar dagen zo'n gevoel heeft, dat hij me dan minder bevestiging kan geven. Daar is hij op dat moment dan niet zo heel erg op gefocussed (en ik wil dat het uberhaupt van nature gaat, niet omdat het moet). Je bedenkt allemaal oplossingen en begrijpt zijn gevoel, maar je accepteert het niet, bagatalliseert het en hoopt heel hard dat het weggaat, hè?
Over het algemeen geeft hij mij, vind ik, wel genoeg bevestiging, maar gewoon het ene moment wat meer dan het andere en dus schommelt ook mijn onzekerheid een beetje op en neer, van tijd tot tijd. Jij gooit het steeds op onzekerheid van jezelf, en ik denk dat daar een grote kern van waarheid in zit, maar aan dit verhaal te horen denk ik dat ik daar ook onzeker van zou worden. Als je vriend niet voor de volle 100% voor je gaat, dan voel je dat aan. Hoeveel bevestiging hij daarnaast ook geeft.
Het gesprek liep - op een rustige manier - over in een opmerking vanuit mij:
"Ik zit met de vraag of ik ooit wel leuk/boeiend genoeg voor je zal kunnen zijn en blijven. Een tijdje terug heb je het een en ander gezegd en ik merk dat ik er nog steeds onzeker door kan worden. Dat ik bijvoorbeeld niet het type ben waar je normaal altijd op viel, Aziatisch/Indonesisch/getint. Ik ben dat niet en dat kan ik ook niet veranderen. Ik ben ik. En daarvoor noemde je dat je me graag wat vrouwelijker gekleed zag en dat ik meer met make-up zou experimenteren etc. En daar voel ik me ook fijn bij, maar op dagen dat ik daar even geen zin in heb voel ik me dan meteen het tegenovergestelde van vrouwelijk (hoewel je me soms ook juist op onverwachte momenten ineens prachtig of lief vindt). Ik merk dat ik heel erg probeer om perfect voor je te zijn, maar heb toch altijd het gevoel dat het nooit genoeg is."
Maar waarom zeg je niet; Hé, dit ben ik.. en je kunt je tijd met mij doorbrengen, maar dat is dan heel graag of heel niet. En als jij twijfelt, het te snel vindt gaan of niet om kunt gaan met de commitment, dan ga ik daar niet op wachten of mijn tijd aan verspillen. Je hebt het niet over 3 maanden samen en rustig aan elkaar leren kennen. Jullie wonen samen en hij voelt zich prettiger bij het idee dat het ooit over gaat. Dat moet je echt niet eens willen.
Hij zei: "Jij bent al perfect. Je bent perfect precies zoals je bent. Ik zeg weleens dingen om je een antwoord te kunnen geven wanneer je er zo'n behoefte aan lijkt te hebben op dat moment.. maar dan is het voor mezelf nog helemaal niet duidelijk waarom dit of dat. Dat betekent dus helemaal niets. [Hier hebben we al over gesproken; hij denkt tegenwoordig idd langer na voordat hij een antwoord geeft.] Jij bent prachtig en mooi en lief en vrouwelijk zoals je bent, je moet niets doen waar je je niet goed bij voelt. Ik houd zoveel van je en niet om de kleren of make-up. Sorry als dat soms zo overkomt doordat ik te snel naar een verklaring probeer te zoeken..." Ach gossie, nu bagatalliseert hij alles zodra jij eens heel sterk aangeeft van; hé, dit bevalt me niet! Dan is het ineens allemaal goed?
Het was een goed en helder gesprek. Geen drama, gewoon luisteren naar elkaar. Oh.. ik herinner me nu dat dit was toen we net wakker waren en ik ineens met tranen in mijn ogen wakker werd en met een gevoel/zin in mijn hoofd: 'Ik denk soms dat ik gewoon niet het juiste meisje voor je ben en dan hoop ik dat het makkelijk is om bij je weg te gaan, maar dat is het niet.' Ik heb hem dit verteld. Zo kwam het gesprek op gang. Zijn dagen van onzekerheid zijn weer over en we hebben het weer gezellig. Ups en downs, denk ik maar. Het voelt niet te ongezond. Behalve mijn gevoel voor eigenwaarde, mijn zelfvertrouwen vanuit mezelf. Daar ga ik aan werken. Ik ga heerlijk sparen voor een reis en het gewoon doen!
Bedankt voor jullie steun en visies, dat geeft toch weer even inzicht. Zeg het alsjeblieft als ik iets heb genegeerd, ik heb jullie laatste posts gelezen maar heb mijn reactie vanuit mijn directe gevoel geschreven en dit is wat er nu in mijn hoofd en hart speelt. (Hoe komt bovenstaande op jullie over?) Maar misschien dat jullie toch nog op andere antwoorden zitten te wachten.
Liefs,
LieverNaief
Lieve liever naief. Ik denk dat je de waarheid achter de woorden van je vriend negeert. Hij geeft niet voor niets aan dat hij het niet weet, en hij blijft twijfelen. Samen met jouw eigen onzekerheid is dit helemaal niet gezond. Al voelt het niet ongezond.
Je elke dag klemzuipen voelt voor een alcoholist ook niet ongezond. Maar dat wil niet zeggen dat het dan ook niet ongezond is.
donderdag 16 april 2009 om 14:48
quote:Noah1983 schreef op 14 april 2009 @ 17:44:
Lievernaief,
Ik mis een belangrijk ding in dit hele topic...
Als je werkelijk denkt dat hetgeen jou vriend zich aan je bindt jou uiterlijkheden zijn (versus de concurrentie met anderen), dan zou ik me eerder zorgen maken of ik uberhaupt wel een idee heb over hoe waardevol ik als menswezen ben.
En, of hij dat toevallig ook ziet?
Ik maak dit soort taferelen dus eigenlijk niet mee, omdat hoe mooi ik mijn vriend ook vind (en hij mij) de werkelijke reden dat we bij elkaar zijn, is omdat we qua persoonlijkheden onwijs matchen!
Daar kan in onze relatie geen enkel uiterlijk tegenop.Letterlijk heeft mijn vriend ook gezegd dat er genoeg mooie meisjes voorbij zijn gekomen, die hij allemaal liet lopen, omdat hij op zoek was naar die bepaalde klik.
Van mijn vriend werd altijd gedacht dat hij zich niet zou binden.
Wij waren om precies te zijn op onze eerste ontmoeting een stel.
Tuurlijk kijken mannen, en vrouwen doen dat ook.
Maar hoe belangrijker het gemaakt wordt, hoe meer dat zegt over iemand.
Jij wilt toch ook straks, als een oud grijs verrimpeld vrouwtje glimlachend naast je evenzo grijze en verrimpelde mannetje zitten te genieten van de mooie dingen in het leven?
En dat je mooi ben precies zoals je bent, en dat je waardevol bent, ook precies zoals je bent, dat staat vast hoor meis.
Ga maar voor de spiegel staan, kijk in je eigen ogen, en zie eens wat een spirit daar van afstraalt. Wat een echtheid, wat een levensverhaal!
Goeie post Noah, en ik ervaar dat ook zo. Mijn vriend en ik vinden elkaar mooi, aantrekkelijk, geilen op elkaar, alles.
Maar we waren niet samen als we niet die enorme klik hadden samen, want zonder die klik houdt het snel op. Raken we snel uitgekeken op iemand. Er zit meer inhoud in.
En natuurlijk lopen er gigantisch veel mooie mannen en vrouwen rond, leuk om naar te kijken, maar die klik hè!
Lievernaief,
Ik mis een belangrijk ding in dit hele topic...
Als je werkelijk denkt dat hetgeen jou vriend zich aan je bindt jou uiterlijkheden zijn (versus de concurrentie met anderen), dan zou ik me eerder zorgen maken of ik uberhaupt wel een idee heb over hoe waardevol ik als menswezen ben.
En, of hij dat toevallig ook ziet?
Ik maak dit soort taferelen dus eigenlijk niet mee, omdat hoe mooi ik mijn vriend ook vind (en hij mij) de werkelijke reden dat we bij elkaar zijn, is omdat we qua persoonlijkheden onwijs matchen!
Daar kan in onze relatie geen enkel uiterlijk tegenop.Letterlijk heeft mijn vriend ook gezegd dat er genoeg mooie meisjes voorbij zijn gekomen, die hij allemaal liet lopen, omdat hij op zoek was naar die bepaalde klik.
Van mijn vriend werd altijd gedacht dat hij zich niet zou binden.
Wij waren om precies te zijn op onze eerste ontmoeting een stel.
Tuurlijk kijken mannen, en vrouwen doen dat ook.
Maar hoe belangrijker het gemaakt wordt, hoe meer dat zegt over iemand.
Jij wilt toch ook straks, als een oud grijs verrimpeld vrouwtje glimlachend naast je evenzo grijze en verrimpelde mannetje zitten te genieten van de mooie dingen in het leven?
En dat je mooi ben precies zoals je bent, en dat je waardevol bent, ook precies zoals je bent, dat staat vast hoor meis.
Ga maar voor de spiegel staan, kijk in je eigen ogen, en zie eens wat een spirit daar van afstraalt. Wat een echtheid, wat een levensverhaal!
Goeie post Noah, en ik ervaar dat ook zo. Mijn vriend en ik vinden elkaar mooi, aantrekkelijk, geilen op elkaar, alles.
Maar we waren niet samen als we niet die enorme klik hadden samen, want zonder die klik houdt het snel op. Raken we snel uitgekeken op iemand. Er zit meer inhoud in.
En natuurlijk lopen er gigantisch veel mooie mannen en vrouwen rond, leuk om naar te kijken, maar die klik hè!
donderdag 16 april 2009 om 16:45
Precies,
maarja ik ben me er ook wel van bewust dat er een hoop mensen zijn die eigenlijk niet zo goed weten wat het is om op een wat dieper niveau te levelen.
Naar mijn mening is daar ook wel wat moed voor nodig, want je komt natuurlijk altijd ook jezelf tegen als spiegel van de ander.
Zelf maak ik me niet zo druk om uiterlijk vertoon als zijnde concurrentie.
Ik ben er heel gelukkig mee dat ik weet dat mijn vriend altijd het beste in mij naar boven haalt, en me ook steeds weer doet beseffen dat het houden van jezelf zo ontzettend belangrijk is!
Kennen jullie dat liedje van Harrie Jekkers 'Ik hou van mij'?
Die draai ik zo nu en dan grijs
maarja ik ben me er ook wel van bewust dat er een hoop mensen zijn die eigenlijk niet zo goed weten wat het is om op een wat dieper niveau te levelen.
Naar mijn mening is daar ook wel wat moed voor nodig, want je komt natuurlijk altijd ook jezelf tegen als spiegel van de ander.
Zelf maak ik me niet zo druk om uiterlijk vertoon als zijnde concurrentie.
Ik ben er heel gelukkig mee dat ik weet dat mijn vriend altijd het beste in mij naar boven haalt, en me ook steeds weer doet beseffen dat het houden van jezelf zo ontzettend belangrijk is!
Kennen jullie dat liedje van Harrie Jekkers 'Ik hou van mij'?
Die draai ik zo nu en dan grijs
dinsdag 19 mei 2009 om 17:28
@ Madhe,
Ik heb weer gezegd dat niets definitief is en herinnerde hem eraan dat we al eerder hadden besloten dat het samenwonen ook niet definitief is (aangezien het een stap van convenience was en geen bewuste keuze voor het 'vanaf nu samen wonen').
Heb jij door dat jij hem steeds probeert over te halen om niet bij je weg te gaan? Dat hij zich vastklampt? Als mijn vriend bovenstaande (wat jouw vriend zei dus) tegen mij zei, dan zou ik me achter mijn oren krabben en niet verder willen met de relatie. Hij doet het namelijk overkomen alsof hij niet weet wat hij wil, terwijl hij eigenlijk zegt dat hij zich niet wil binden, nog niet en dus ook niet aan jou. Je hebt al een speciale plek bij hem waardoor hij je nu niet loslaat, waardoor hij zich door jou laat claimen, maar dit gaat zo niet werken.
het gesprek over mijn gevoel, blabla..
Maar waarom zeg je niet; Hé, dit ben ik.. en je kunt je tijd met mij doorbrengen, maar dat is dan heel graag of heel niet. En als jij twijfelt, het te snel vindt gaan of niet om kunt gaan met de commitment, dan ga ik daar niet op wachten of mijn tijd aan verspillen. Je hebt het niet over 3 maanden samen en rustig aan elkaar leren kennen. Jullie wonen samen en hij voelt zich prettiger bij het idee dat het ooit over gaat. Dat moet je echt niet eens willen.
Je hebt helemaal gelijk.
Ik probeer inderdaad elke keer als we op zo'n punt aankomen alles te behouden zoals het is, niets kwijt te raken, hem niet kwijt te raken.. Ik zou inderdaad veel nuchterder naar zo'n situatie moeten kijken op zo'n moment.
Ik ga de volgende keer anders reageren. Misschien dat ik wel durf voor te stellen om even van me weg te gaan, uit te zoeken wat 'ie nou echt wil. Want je hebt gelijk, elke keer maar ervan moeten overtuigen dat het niet definitief is (ergens is dat idd ook uit hoop dat hij zich dan weer vrijer voelt)... dat heeft geen zin en wordt een spiraal waarin we elke keer weer terug vallen.
Op het moment is alles heel fijn. Echt heel fijn. We hebben nu wat meer duidelijkheid over ons komende half jaar, wat ons rust geeft. Misschien dat het zomerweer ons ook wel goed doet. En we hebben bezoek vanuit NL gehad waardoor ik weer even wat meer bij mezelf ben gekomen, heb ik het gevoel.
Maar zodra er weer een moment komt waarop hij twijfelt, zal ik eens streng voor mezelf zijn, me niet door onzekerheid proberen te laten leiden en het nuchter aanpakken. Graag of heel niet, inderdaad. En als hij tijd nodig heeft om erover na te denken, dan neemt hij die maar. Ik heb liever dat we er dan samen sterker uitkomen, of (en dit meen ik) als het blijkt dat het beter is dat we er apart sterker uitkomen, dan dat we constant deze situatie terugkrijgen.
En dat liedje, 'Ik hou van mij', geweldig!
Dat luister ik ook graag.
Bedankt voor jullie inzicht, het helpt stukje bij beetje (dat ik het tot me door laat dringen) steeds meer.
Ik heb weer gezegd dat niets definitief is en herinnerde hem eraan dat we al eerder hadden besloten dat het samenwonen ook niet definitief is (aangezien het een stap van convenience was en geen bewuste keuze voor het 'vanaf nu samen wonen').
Heb jij door dat jij hem steeds probeert over te halen om niet bij je weg te gaan? Dat hij zich vastklampt? Als mijn vriend bovenstaande (wat jouw vriend zei dus) tegen mij zei, dan zou ik me achter mijn oren krabben en niet verder willen met de relatie. Hij doet het namelijk overkomen alsof hij niet weet wat hij wil, terwijl hij eigenlijk zegt dat hij zich niet wil binden, nog niet en dus ook niet aan jou. Je hebt al een speciale plek bij hem waardoor hij je nu niet loslaat, waardoor hij zich door jou laat claimen, maar dit gaat zo niet werken.
het gesprek over mijn gevoel, blabla..
Maar waarom zeg je niet; Hé, dit ben ik.. en je kunt je tijd met mij doorbrengen, maar dat is dan heel graag of heel niet. En als jij twijfelt, het te snel vindt gaan of niet om kunt gaan met de commitment, dan ga ik daar niet op wachten of mijn tijd aan verspillen. Je hebt het niet over 3 maanden samen en rustig aan elkaar leren kennen. Jullie wonen samen en hij voelt zich prettiger bij het idee dat het ooit over gaat. Dat moet je echt niet eens willen.
Je hebt helemaal gelijk.
Ik probeer inderdaad elke keer als we op zo'n punt aankomen alles te behouden zoals het is, niets kwijt te raken, hem niet kwijt te raken.. Ik zou inderdaad veel nuchterder naar zo'n situatie moeten kijken op zo'n moment.
Ik ga de volgende keer anders reageren. Misschien dat ik wel durf voor te stellen om even van me weg te gaan, uit te zoeken wat 'ie nou echt wil. Want je hebt gelijk, elke keer maar ervan moeten overtuigen dat het niet definitief is (ergens is dat idd ook uit hoop dat hij zich dan weer vrijer voelt)... dat heeft geen zin en wordt een spiraal waarin we elke keer weer terug vallen.
Op het moment is alles heel fijn. Echt heel fijn. We hebben nu wat meer duidelijkheid over ons komende half jaar, wat ons rust geeft. Misschien dat het zomerweer ons ook wel goed doet. En we hebben bezoek vanuit NL gehad waardoor ik weer even wat meer bij mezelf ben gekomen, heb ik het gevoel.
Maar zodra er weer een moment komt waarop hij twijfelt, zal ik eens streng voor mezelf zijn, me niet door onzekerheid proberen te laten leiden en het nuchter aanpakken. Graag of heel niet, inderdaad. En als hij tijd nodig heeft om erover na te denken, dan neemt hij die maar. Ik heb liever dat we er dan samen sterker uitkomen, of (en dit meen ik) als het blijkt dat het beter is dat we er apart sterker uitkomen, dan dat we constant deze situatie terugkrijgen.
En dat liedje, 'Ik hou van mij', geweldig!
Dat luister ik ook graag.Bedankt voor jullie inzicht, het helpt stukje bij beetje (dat ik het tot me door laat dringen) steeds meer.
dinsdag 19 mei 2009 om 22:19
He Lievernaief, ik zie nu je update.
Fijn dat het goed gaat tussen jullie, maar het feit dat je zegt; 'op het moment', geeft al aan dat je verwacht dat de oude situatie weer terugkomt.
Ik hoop dat je dan inderdaad sterk genoeg bent om te zeggen; "Heel graag of heel niet", want hierin blijven hangen is niet goed voor je zelfvertrouwen.
Het is niet makkelijk allemaal, maar waarom zou je kiezen voor steeds opnieuw die rot-situatie waar je onzeker van wordt? En waarom laat je het steeds van hem afhangen. Jij hebt (ook) zeggenschap over je eigen leven.
Mijn ding zou het niet zijn. Als ik een situatie die me niet bevalt steeds terug zie keren, dan wil ik daar niet meer voor kiezen. Ik begrijp (nu ik sterk genoeg ben om een keuze te maken over mijn leven) niet zo goed hoe jij dat wel kunt.
Fijn dat het goed gaat tussen jullie, maar het feit dat je zegt; 'op het moment', geeft al aan dat je verwacht dat de oude situatie weer terugkomt.
Ik hoop dat je dan inderdaad sterk genoeg bent om te zeggen; "Heel graag of heel niet", want hierin blijven hangen is niet goed voor je zelfvertrouwen.
Het is niet makkelijk allemaal, maar waarom zou je kiezen voor steeds opnieuw die rot-situatie waar je onzeker van wordt? En waarom laat je het steeds van hem afhangen. Jij hebt (ook) zeggenschap over je eigen leven.
Mijn ding zou het niet zijn. Als ik een situatie die me niet bevalt steeds terug zie keren, dan wil ik daar niet meer voor kiezen. Ik begrijp (nu ik sterk genoeg ben om een keuze te maken over mijn leven) niet zo goed hoe jij dat wel kunt.
woensdag 20 mei 2009 om 18:01
Hi Madhe,
Ik zeg inderdaad 'op het moment', ik heb er zelf niet bewust over nagedacht maar ik weet wel wat ik erover voel. Ik verwacht eigenlijk niets. Ik verwacht niet dat het nog eens terugkomt, maar ik wil ook niet verwachten dat het niet terug zal komen. Ik laat het maar even open en als het moment toch weer komt, dan ben ik inderdaad sterk. Want nu is het me duidelijk: in dat geval is het inderdaad een terugkerende situatie die niet specifiek alleen maar te maken heeft met wat er gebeurt om ons heen (zoals ik van de vorige keren dacht). Dan zit er gewoon iets niet lekker in hemzelf en is het beter om te zeggen: zoek jij het maar eventjes uit, los van mij. We zien wel hoe het loopt.
Het zal niet makkelijk zijn want ik houd heel veel van hem, maar soms is het juist goed om even een stapje terug te doen, los te laten en ruimte te scheppen voor een helder beeld. Daar ben ik me wel van bewust. En ik denk ook niet dat ik fut heb voor nog zo'n situatie, ik heb er al genoeg gehad.
Ik liet het in de vorige keren van hem afhangen omdat de oorzaak van de confrontatie (bijna) steeds een gevoel bleek te zijn wat bij hem niet lekker zat.
Voor mezelf wilde ik op die momenten graag dat we er samen uit konden komen, want bij hem voelde ik me toch wel heel fijn. Ik probeerde het steeds maar te redden en me aan te passen want ik had er de energie, wil en hoop voor.
Maar ik voel op een of andere manier aan dat als het nog eens terug komt waaien, dat ik er dan nuchterder tegenaan kan kijken en zal aanvoelen dat we iig even een break nodig hebben. Dat neem ik me althans voor, dus ook om mijn eigen energie en eigenwaarde te sparen. Komt goed, hoe dan ook, heb ik het idee.
Bedankt voor je reactie, liefs
Ik zeg inderdaad 'op het moment', ik heb er zelf niet bewust over nagedacht maar ik weet wel wat ik erover voel. Ik verwacht eigenlijk niets. Ik verwacht niet dat het nog eens terugkomt, maar ik wil ook niet verwachten dat het niet terug zal komen. Ik laat het maar even open en als het moment toch weer komt, dan ben ik inderdaad sterk. Want nu is het me duidelijk: in dat geval is het inderdaad een terugkerende situatie die niet specifiek alleen maar te maken heeft met wat er gebeurt om ons heen (zoals ik van de vorige keren dacht). Dan zit er gewoon iets niet lekker in hemzelf en is het beter om te zeggen: zoek jij het maar eventjes uit, los van mij. We zien wel hoe het loopt.
Het zal niet makkelijk zijn want ik houd heel veel van hem, maar soms is het juist goed om even een stapje terug te doen, los te laten en ruimte te scheppen voor een helder beeld. Daar ben ik me wel van bewust. En ik denk ook niet dat ik fut heb voor nog zo'n situatie, ik heb er al genoeg gehad.
Ik liet het in de vorige keren van hem afhangen omdat de oorzaak van de confrontatie (bijna) steeds een gevoel bleek te zijn wat bij hem niet lekker zat.
Voor mezelf wilde ik op die momenten graag dat we er samen uit konden komen, want bij hem voelde ik me toch wel heel fijn. Ik probeerde het steeds maar te redden en me aan te passen want ik had er de energie, wil en hoop voor.
Maar ik voel op een of andere manier aan dat als het nog eens terug komt waaien, dat ik er dan nuchterder tegenaan kan kijken en zal aanvoelen dat we iig even een break nodig hebben. Dat neem ik me althans voor, dus ook om mijn eigen energie en eigenwaarde te sparen. Komt goed, hoe dan ook, heb ik het idee.
Bedankt voor je reactie, liefs
woensdag 20 mei 2009 om 19:54
Heel erg eens met Madhe, zo denk ik er precies over.
Ik herken wel dingen hoor, vaak ben je geneigd de oorzaak bij jezelf te zoeken (onzeker blabla) maar vaak is het zo dat je vriend je onzeker máákt. De een heeft er misschien meer aanleg voor dan een ander maar toch, je voelt het aan als iemand er niet 100% voor gaat. Als hij je genoeg bevestiging geeft dan hoef je niet onzeker te zijn en ben je dat ook vaak niet. Ik heb mijn vriend nog zooit zulke dingen horen zeggen als 'normaal val ik op andere types' en 'je zou je wat vrouwelijker moeten kleden'. Als ik al iets wil veranderen wil hij het liever niet omdat hij blij me met is hoe ik nu ben. Ik vind zulke opmerkingen echt niet leuk die jouw vriend maakt en als je iemand heel leuk vindt en hij zegt zulke dingen, ja dan word je wel onzeker ja! Als ik eens mijn onzekerheid uit geeft mijn vriend me een goed gevoel en zo hoort het, andersom ook.
Ik vind jou heel volwassen en ontwikkeld overkomen en je hebt volgens mij precies in de gaten hoe de vork in de steel zit alleen durf je het niet onder ogen te zien...wees zelf dapper en kies voor jezelf.
Ik herken wel dingen hoor, vaak ben je geneigd de oorzaak bij jezelf te zoeken (onzeker blabla) maar vaak is het zo dat je vriend je onzeker máákt. De een heeft er misschien meer aanleg voor dan een ander maar toch, je voelt het aan als iemand er niet 100% voor gaat. Als hij je genoeg bevestiging geeft dan hoef je niet onzeker te zijn en ben je dat ook vaak niet. Ik heb mijn vriend nog zooit zulke dingen horen zeggen als 'normaal val ik op andere types' en 'je zou je wat vrouwelijker moeten kleden'. Als ik al iets wil veranderen wil hij het liever niet omdat hij blij me met is hoe ik nu ben. Ik vind zulke opmerkingen echt niet leuk die jouw vriend maakt en als je iemand heel leuk vindt en hij zegt zulke dingen, ja dan word je wel onzeker ja! Als ik eens mijn onzekerheid uit geeft mijn vriend me een goed gevoel en zo hoort het, andersom ook.
Ik vind jou heel volwassen en ontwikkeld overkomen en je hebt volgens mij precies in de gaten hoe de vork in de steel zit alleen durf je het niet onder ogen te zien...wees zelf dapper en kies voor jezelf.
