Relaties
alle pijlers
Mijn man is weer verliefd op zijn ex
zondag 10 december 2017 14:49
Mijn man en ik kennen elkaar al ruim twintig jaar. Hij vertelde mij al snel over zijn eerste liefde, met wie hij enkele jaren een relatie heeft gehad. Zij heeft de relatie toen verbroken, omdat ze als au pair naar het buitenland wilde. Hij wilde dat toen niet, waardoor zij zich beknot voelde in haar vrijheid en waarop ze de relatie verbrak.
Ik wist wel dat hij altijd een soort van zwak voor haar is blijven houden. Daar is hij eerlijk over geweest. Maar ze bleef buiten beeld. Ik weet dat hij haar wel eens (of meer keren?) heeft geprobeerd te googelen, maar zonder resultaat. Ze leek in het niets te zijn opgelost. Ze heeft dus nooit een probleem gevormd.
Maar nu - alweer ruim een jaar geleden nu - heeft ze hem vanuit het niets gemaild, na zo'n 25 jaar dus, met de vraag om af te spreken en dingen uit te spreken.
Ik zag het direct aan zijn reactie, nadat hij met haar had afgesproken. Hoe hij straalde, hoe hij haar naam uitsprak.
Ze wilden elkaar opnieuw zien, onder het mom van herinneringen ophalen.
Toen hij na die tweede keer terugkwam, gaf hij het toe: hij is verliefd op haar. En zij op hem. In eerste instantie heb ik het tegen kunnen houden dat ze opnieuw met elkaar zouden afspreken. Maar ik wil zijn geluk ook niet in de weg staan. Ik heb hen de ruimte willen geven om het uit te zoeken met elkaar.
Dus spraken ze geregeld met elkaar af. Elke keer kwam hij nog stralender thuis.
Ik heb haar nummer weten te achterhalen en heb haar kunnen overhalen tot het maken van een afspraak. Ik wilde er een gezicht bij kunnen plaatsen. Ze heeft me gezegd verdrietig te zijn over hoe het allemaal gelopen is. Ze heeft toen gezegd dat ze vriendschappelijk met hem om wil gaan. Maar daar is inmiddels allang geen sprake meer van.
Hij heeft gezegd dat hij niet met haar vrijt, maar wel met haar "knuffelt". Ik heb om de definitie van "knuffelen" gevraagd en heb te horen gekregen: "elkaar vasthouden" en "zoenen op de mond", geen tongzoen.
Dit doet mij echter al genoeg pijn. Ik voel me op de tweede plaats staan. Ik heb gezegd dat hij moet kiezen. Maar hij wil niet kiezen. Hij wil mij niet kwijt. Hij zegt dat hij van allebei houdt. Hij wil haar erbij in ons leven, ook al weet hij niet goed hoe. Hij wil haar niet opnieuw kwijtraken, dat weet hij wel.
Voor alle duidelijkheid: mijn man is niet het type vreemdgaander. Ik heb hem nog nooit erop kunnen betrappen zelfs maar naar een andere vrouw te kijken. Hij heeft zich altijd op mij gericht, mij alle aandacht gegeven. Tot dus zo'n jaar geleden...mijn hele wereld staat op zijn kop kan ik wel zeggen.
Inmiddels is het drie maanden geleden dat ze elkaar voor het laatst hebben gezien. Dat komt omdat ik min of meer dwars ben gaan liggen. Maar ze appen nog wel regelmatig met elkaar en bellen af en toe. Hij wil haar weer zien en zegt dat hij haar mist. Hij ziet hoe verdrietig ik ben, depressief zelfs. Hij vindt dat ook moeilijk. Hij zelf noemt het geen vreemdgaan wat hij doet, hij noemt het het recht om van haar te mogen houden en haar te mogen zien. Maar omdat hij rekening met mij wil houden, probeert hij toestemming van mij te krijgen.
Kortom, we zitten vast.
Ik heb van alles geprobeerd: een gesprek met alle drie om te praten over hoe nu verder. Maar zij wil niet meer, zegt dat ze alles al heeft gezegd.
Ik heb er alleen met mijn beste vriendin en zus over gesproken. Die zeggen allebei hetzelfde, nu het zo lang duurt: gooi hem het huis uit. Alsof dat zo makkelijk is. Bovendien blijft hij mij zeggen dat hij mij niet kwijt wil...En ja, ik hou ook nog steeds van hem.
Oh ja, we hebben twee kinderen en ik heb al heel lang geen betaalde baan gehad, daardoor ben ik financieel erg afhankelijk van hem. Ik had natuurlijk nooit kunnen denken dat dit zou gebeuren.
Wie kan mij advies geven of wie heeft soortgelijke ervaringen en hoe is dat verder verlopen?
Ik wist wel dat hij altijd een soort van zwak voor haar is blijven houden. Daar is hij eerlijk over geweest. Maar ze bleef buiten beeld. Ik weet dat hij haar wel eens (of meer keren?) heeft geprobeerd te googelen, maar zonder resultaat. Ze leek in het niets te zijn opgelost. Ze heeft dus nooit een probleem gevormd.
Maar nu - alweer ruim een jaar geleden nu - heeft ze hem vanuit het niets gemaild, na zo'n 25 jaar dus, met de vraag om af te spreken en dingen uit te spreken.
Ik zag het direct aan zijn reactie, nadat hij met haar had afgesproken. Hoe hij straalde, hoe hij haar naam uitsprak.
Ze wilden elkaar opnieuw zien, onder het mom van herinneringen ophalen.
Toen hij na die tweede keer terugkwam, gaf hij het toe: hij is verliefd op haar. En zij op hem. In eerste instantie heb ik het tegen kunnen houden dat ze opnieuw met elkaar zouden afspreken. Maar ik wil zijn geluk ook niet in de weg staan. Ik heb hen de ruimte willen geven om het uit te zoeken met elkaar.
Dus spraken ze geregeld met elkaar af. Elke keer kwam hij nog stralender thuis.
Ik heb haar nummer weten te achterhalen en heb haar kunnen overhalen tot het maken van een afspraak. Ik wilde er een gezicht bij kunnen plaatsen. Ze heeft me gezegd verdrietig te zijn over hoe het allemaal gelopen is. Ze heeft toen gezegd dat ze vriendschappelijk met hem om wil gaan. Maar daar is inmiddels allang geen sprake meer van.
Hij heeft gezegd dat hij niet met haar vrijt, maar wel met haar "knuffelt". Ik heb om de definitie van "knuffelen" gevraagd en heb te horen gekregen: "elkaar vasthouden" en "zoenen op de mond", geen tongzoen.
Dit doet mij echter al genoeg pijn. Ik voel me op de tweede plaats staan. Ik heb gezegd dat hij moet kiezen. Maar hij wil niet kiezen. Hij wil mij niet kwijt. Hij zegt dat hij van allebei houdt. Hij wil haar erbij in ons leven, ook al weet hij niet goed hoe. Hij wil haar niet opnieuw kwijtraken, dat weet hij wel.
Voor alle duidelijkheid: mijn man is niet het type vreemdgaander. Ik heb hem nog nooit erop kunnen betrappen zelfs maar naar een andere vrouw te kijken. Hij heeft zich altijd op mij gericht, mij alle aandacht gegeven. Tot dus zo'n jaar geleden...mijn hele wereld staat op zijn kop kan ik wel zeggen.
Inmiddels is het drie maanden geleden dat ze elkaar voor het laatst hebben gezien. Dat komt omdat ik min of meer dwars ben gaan liggen. Maar ze appen nog wel regelmatig met elkaar en bellen af en toe. Hij wil haar weer zien en zegt dat hij haar mist. Hij ziet hoe verdrietig ik ben, depressief zelfs. Hij vindt dat ook moeilijk. Hij zelf noemt het geen vreemdgaan wat hij doet, hij noemt het het recht om van haar te mogen houden en haar te mogen zien. Maar omdat hij rekening met mij wil houden, probeert hij toestemming van mij te krijgen.
Kortom, we zitten vast.
Ik heb van alles geprobeerd: een gesprek met alle drie om te praten over hoe nu verder. Maar zij wil niet meer, zegt dat ze alles al heeft gezegd.
Ik heb er alleen met mijn beste vriendin en zus over gesproken. Die zeggen allebei hetzelfde, nu het zo lang duurt: gooi hem het huis uit. Alsof dat zo makkelijk is. Bovendien blijft hij mij zeggen dat hij mij niet kwijt wil...En ja, ik hou ook nog steeds van hem.
Oh ja, we hebben twee kinderen en ik heb al heel lang geen betaalde baan gehad, daardoor ben ik financieel erg afhankelijk van hem. Ik had natuurlijk nooit kunnen denken dat dit zou gebeuren.
Wie kan mij advies geven of wie heeft soortgelijke ervaringen en hoe is dat verder verlopen?
maandag 30 april 2018 09:29
+1sneeuwwitje80 schreef: ↑30-04-2018 09:22Ik moest vorige week ook aan dit topic denken. Ben benieuwd Izabelle. Hoop dat het goed met jullie gaat.
maandag 30 april 2018 09:48
Zorgelijk allemaal, Izabelle, vooral over hoe jij over jezelf denkt.
Ik kan je alleen maar adviseren om met een advocaat te gaan praten. Omdat je niet werkt, zul je recht hebben op een toevoeging. Die kan je precies vertellen wat wel en niet eerlijk is na een twintigjarig huwelijk waarin jullie samen hebben gekozen voor een bepaalde rolverdeling. Het feit dat jij niet gewerkt hebt, betekent niet dat je rechteloos bent. Het betekent wel dat het nu een stuk lastiger voor je wordt om nog iets op te bouwen - partneralimentatie duurt hooguit 12 jaar en jij moet carrièretechnisch op het nulpunt beginnen terwijl je je leeftijd niet mee hebt. Heb jij veel zin om afgedankt te worden en in armoede te belanden, of ga je er nu eens goed tegenaan om te kijken wat eerlijke consequenties van deze scheiding zijn? Als jij geen financiële ruimte hebt om alsnog een opleiding te doen, of een paar onbetaalde stages om werkervaring op te doen, dan doe je jezelf tekort.
Ik kan je alleen maar adviseren om met een advocaat te gaan praten. Omdat je niet werkt, zul je recht hebben op een toevoeging. Die kan je precies vertellen wat wel en niet eerlijk is na een twintigjarig huwelijk waarin jullie samen hebben gekozen voor een bepaalde rolverdeling. Het feit dat jij niet gewerkt hebt, betekent niet dat je rechteloos bent. Het betekent wel dat het nu een stuk lastiger voor je wordt om nog iets op te bouwen - partneralimentatie duurt hooguit 12 jaar en jij moet carrièretechnisch op het nulpunt beginnen terwijl je je leeftijd niet mee hebt. Heb jij veel zin om afgedankt te worden en in armoede te belanden, of ga je er nu eens goed tegenaan om te kijken wat eerlijke consequenties van deze scheiding zijn? Als jij geen financiële ruimte hebt om alsnog een opleiding te doen, of een paar onbetaalde stages om werkervaring op te doen, dan doe je jezelf tekort.
woensdag 30 mei 2018 14:54
Hoewel ongebruikelijk hier... een man meldt zich...
Mijn situatie een paar jaar geleden... mijn partner dacht dat ze verliefd was op een ander, heel de dag appen, contact zoeken etc. ik heb een grens getrokken, ik wil dat je het contact verbreekt. “Doe ik” zei ze. Tot ik hem per ongeluk thuis aan de telefoon kreeg..... Eigenlijk was dat voor de zoveelste keer dat mijn grens was over schreden.
Ik heb aangedrongen op relatie therapie; ze is 2 keer mee geweest en zat daar vooral met de hand op de deurklink, om zo snel mogelijk weg te kunnen. Ik had daar veel verdriet om, ze wilde niet knokken voor de relatie, niet voor de kinderen, niet onderzoeken wat er nog wel was.
Na die 2 keer ben ik alleen gegaan en de confrontatie gezocht met mezelf, veel gelezen en strategie bedacht en een nieuwe grens gesteld. De strategie was voornamelijk op mezelf gericht, wat kan ik doen om de situatie te verbeteren, wat kan ik doen om het leuk te maken, etc. en ben dat ook gaan toepassen. Mijn enige kans op enig succes. Dat schokte best hard bij mijn partner, die had iets van “huh, wat doe jij nou? Nu weet ik het ook niet meer?” (Zonder het uit te spreken). Daarbij had ik voor mezelf wel de grens aangegeven, als zij een knoop doorhakt over de relatie is het echt over (zij schoof hem voor zich uit). Toen ze uiteindelijk achter mijn rug om een mediator had gezocht, tja... toen had ze gevoelsmatig het besluit genomen en heb ik met veel verdriet de handdoek geworpen. Dat was de grens...
We zijn uit elkaar gegaan, haar nieuwe relatie duurde tot 2 maanden na de formele scheiding. Daarna wilde ze met hangende pootjes terug... maar dat wilde ik niet meer....
Het is misschien heel veel mosterd na de maaltijd; to kies voor jezelf, verander jezelf want een ander kun je wel beinvloeden maar niet veranderen....
Situatie nu; kinderen doen het geweldig (maakt het schuldgevoel in hun richting niet minder), verstandhouding is ok en ik heb een nieuwe fijne gelijkwaardige relatie
TO, kop op, aan het einde van de tunnel is er echt licht!
Mijn situatie een paar jaar geleden... mijn partner dacht dat ze verliefd was op een ander, heel de dag appen, contact zoeken etc. ik heb een grens getrokken, ik wil dat je het contact verbreekt. “Doe ik” zei ze. Tot ik hem per ongeluk thuis aan de telefoon kreeg..... Eigenlijk was dat voor de zoveelste keer dat mijn grens was over schreden.
Ik heb aangedrongen op relatie therapie; ze is 2 keer mee geweest en zat daar vooral met de hand op de deurklink, om zo snel mogelijk weg te kunnen. Ik had daar veel verdriet om, ze wilde niet knokken voor de relatie, niet voor de kinderen, niet onderzoeken wat er nog wel was.
Na die 2 keer ben ik alleen gegaan en de confrontatie gezocht met mezelf, veel gelezen en strategie bedacht en een nieuwe grens gesteld. De strategie was voornamelijk op mezelf gericht, wat kan ik doen om de situatie te verbeteren, wat kan ik doen om het leuk te maken, etc. en ben dat ook gaan toepassen. Mijn enige kans op enig succes. Dat schokte best hard bij mijn partner, die had iets van “huh, wat doe jij nou? Nu weet ik het ook niet meer?” (Zonder het uit te spreken). Daarbij had ik voor mezelf wel de grens aangegeven, als zij een knoop doorhakt over de relatie is het echt over (zij schoof hem voor zich uit). Toen ze uiteindelijk achter mijn rug om een mediator had gezocht, tja... toen had ze gevoelsmatig het besluit genomen en heb ik met veel verdriet de handdoek geworpen. Dat was de grens...
We zijn uit elkaar gegaan, haar nieuwe relatie duurde tot 2 maanden na de formele scheiding. Daarna wilde ze met hangende pootjes terug... maar dat wilde ik niet meer....
Het is misschien heel veel mosterd na de maaltijd; to kies voor jezelf, verander jezelf want een ander kun je wel beinvloeden maar niet veranderen....
Situatie nu; kinderen doen het geweldig (maakt het schuldgevoel in hun richting niet minder), verstandhouding is ok en ik heb een nieuwe fijne gelijkwaardige relatie
TO, kop op, aan het einde van de tunnel is er echt licht!
maandag 27 augustus 2018 09:59
Even weer een reactie. Het kostte me eerder te veel energie om iets te plaatsen of meer om overal op te reageren, iets wat ik tegelijk dan ook wel wil.
Die energie had ik hard nodig voor alle verandering in mijn leven. Ik ga ook niet in detail vertellen hoe het financieel geregeld is, dit om te voorkomen dat het vooral daarover gaat. Ik wil wel zeggen dat we er goed uit zijn gekomen.
Ik wilde heel graag (weer) het gevoel krijgen dat ik leef. En me richten op dingen die ik eerder nooit gedurfd of zelfs maar bedacht zou hebben. Ik ben bijvoorbeeld voor een vrijwilligersproject een aantal maanden in het buitenland geweest. En dat heeft ervoor gezorgd dat ik me veel sterker ben gaan voelen. En dat het goed is me meer op de buitenwereld te richten en daardoor minder met mezelf bezig te zijn.
Die energie had ik hard nodig voor alle verandering in mijn leven. Ik ga ook niet in detail vertellen hoe het financieel geregeld is, dit om te voorkomen dat het vooral daarover gaat. Ik wil wel zeggen dat we er goed uit zijn gekomen.
Ik wilde heel graag (weer) het gevoel krijgen dat ik leef. En me richten op dingen die ik eerder nooit gedurfd of zelfs maar bedacht zou hebben. Ik ben bijvoorbeeld voor een vrijwilligersproject een aantal maanden in het buitenland geweest. En dat heeft ervoor gezorgd dat ik me veel sterker ben gaan voelen. En dat het goed is me meer op de buitenwereld te richten en daardoor minder met mezelf bezig te zijn.
maandag 27 augustus 2018 10:16
Wat fijn om iets van je te horen Izabelle!!
En als jij vindt dat jullie er goed uit zijn gekomen dan is dat prima. Je kunt wel het onderste uit de kan willen, maar je moet nog een heel leven samen door als de gezamenlijke ouders van jullie kinderen. Dan is een compromis waar jullie je samen in kunnen vinden een betere oplossing dan een stukje meer geld, spullen of whatever.
En een mooie keuze om even een paar maanden naar het buitenland te gaan voor vrijwilligers werk. Ik hoop dat het je gebracht heeft wat je zocht, een stukje eigenwaarde, wat afleiding en eens goed naar jezelf kijken en de naar de toekomst.
Ik heb eigenlijk nog een vraagje, heb je fijne woonplek?
En als jij vindt dat jullie er goed uit zijn gekomen dan is dat prima. Je kunt wel het onderste uit de kan willen, maar je moet nog een heel leven samen door als de gezamenlijke ouders van jullie kinderen. Dan is een compromis waar jullie je samen in kunnen vinden een betere oplossing dan een stukje meer geld, spullen of whatever.
En een mooie keuze om even een paar maanden naar het buitenland te gaan voor vrijwilligers werk. Ik hoop dat het je gebracht heeft wat je zocht, een stukje eigenwaarde, wat afleiding en eens goed naar jezelf kijken en de naar de toekomst.
Ik heb eigenlijk nog een vraagje, heb je fijne woonplek?
maandag 27 augustus 2018 10:27
En natuurlijk heb ik sowieso veel nagedacht over mezelf en hebben veel reacties uit dit topic ook wel doorgewerkt.
“Zorgelijk hoe ik over mezelf denk” noemde Jolijn het en dat is misschien ook wel zo, maar dat had ik ook wel nodig, een kritische blik naar mezelf. Om mezelf opnieuw uit te vinden zeg maar.
“Zorgelijk hoe ik over mezelf denk” noemde Jolijn het en dat is misschien ook wel zo, maar dat had ik ook wel nodig, een kritische blik naar mezelf. Om mezelf opnieuw uit te vinden zeg maar.
