Relaties
alle pijlers
Mijn man is weer verliefd op zijn ex
zondag 10 december 2017 14:49
Mijn man en ik kennen elkaar al ruim twintig jaar. Hij vertelde mij al snel over zijn eerste liefde, met wie hij enkele jaren een relatie heeft gehad. Zij heeft de relatie toen verbroken, omdat ze als au pair naar het buitenland wilde. Hij wilde dat toen niet, waardoor zij zich beknot voelde in haar vrijheid en waarop ze de relatie verbrak.
Ik wist wel dat hij altijd een soort van zwak voor haar is blijven houden. Daar is hij eerlijk over geweest. Maar ze bleef buiten beeld. Ik weet dat hij haar wel eens (of meer keren?) heeft geprobeerd te googelen, maar zonder resultaat. Ze leek in het niets te zijn opgelost. Ze heeft dus nooit een probleem gevormd.
Maar nu - alweer ruim een jaar geleden nu - heeft ze hem vanuit het niets gemaild, na zo'n 25 jaar dus, met de vraag om af te spreken en dingen uit te spreken.
Ik zag het direct aan zijn reactie, nadat hij met haar had afgesproken. Hoe hij straalde, hoe hij haar naam uitsprak.
Ze wilden elkaar opnieuw zien, onder het mom van herinneringen ophalen.
Toen hij na die tweede keer terugkwam, gaf hij het toe: hij is verliefd op haar. En zij op hem. In eerste instantie heb ik het tegen kunnen houden dat ze opnieuw met elkaar zouden afspreken. Maar ik wil zijn geluk ook niet in de weg staan. Ik heb hen de ruimte willen geven om het uit te zoeken met elkaar.
Dus spraken ze geregeld met elkaar af. Elke keer kwam hij nog stralender thuis.
Ik heb haar nummer weten te achterhalen en heb haar kunnen overhalen tot het maken van een afspraak. Ik wilde er een gezicht bij kunnen plaatsen. Ze heeft me gezegd verdrietig te zijn over hoe het allemaal gelopen is. Ze heeft toen gezegd dat ze vriendschappelijk met hem om wil gaan. Maar daar is inmiddels allang geen sprake meer van.
Hij heeft gezegd dat hij niet met haar vrijt, maar wel met haar "knuffelt". Ik heb om de definitie van "knuffelen" gevraagd en heb te horen gekregen: "elkaar vasthouden" en "zoenen op de mond", geen tongzoen.
Dit doet mij echter al genoeg pijn. Ik voel me op de tweede plaats staan. Ik heb gezegd dat hij moet kiezen. Maar hij wil niet kiezen. Hij wil mij niet kwijt. Hij zegt dat hij van allebei houdt. Hij wil haar erbij in ons leven, ook al weet hij niet goed hoe. Hij wil haar niet opnieuw kwijtraken, dat weet hij wel.
Voor alle duidelijkheid: mijn man is niet het type vreemdgaander. Ik heb hem nog nooit erop kunnen betrappen zelfs maar naar een andere vrouw te kijken. Hij heeft zich altijd op mij gericht, mij alle aandacht gegeven. Tot dus zo'n jaar geleden...mijn hele wereld staat op zijn kop kan ik wel zeggen.
Inmiddels is het drie maanden geleden dat ze elkaar voor het laatst hebben gezien. Dat komt omdat ik min of meer dwars ben gaan liggen. Maar ze appen nog wel regelmatig met elkaar en bellen af en toe. Hij wil haar weer zien en zegt dat hij haar mist. Hij ziet hoe verdrietig ik ben, depressief zelfs. Hij vindt dat ook moeilijk. Hij zelf noemt het geen vreemdgaan wat hij doet, hij noemt het het recht om van haar te mogen houden en haar te mogen zien. Maar omdat hij rekening met mij wil houden, probeert hij toestemming van mij te krijgen.
Kortom, we zitten vast.
Ik heb van alles geprobeerd: een gesprek met alle drie om te praten over hoe nu verder. Maar zij wil niet meer, zegt dat ze alles al heeft gezegd.
Ik heb er alleen met mijn beste vriendin en zus over gesproken. Die zeggen allebei hetzelfde, nu het zo lang duurt: gooi hem het huis uit. Alsof dat zo makkelijk is. Bovendien blijft hij mij zeggen dat hij mij niet kwijt wil...En ja, ik hou ook nog steeds van hem.
Oh ja, we hebben twee kinderen en ik heb al heel lang geen betaalde baan gehad, daardoor ben ik financieel erg afhankelijk van hem. Ik had natuurlijk nooit kunnen denken dat dit zou gebeuren.
Wie kan mij advies geven of wie heeft soortgelijke ervaringen en hoe is dat verder verlopen?
Ik wist wel dat hij altijd een soort van zwak voor haar is blijven houden. Daar is hij eerlijk over geweest. Maar ze bleef buiten beeld. Ik weet dat hij haar wel eens (of meer keren?) heeft geprobeerd te googelen, maar zonder resultaat. Ze leek in het niets te zijn opgelost. Ze heeft dus nooit een probleem gevormd.
Maar nu - alweer ruim een jaar geleden nu - heeft ze hem vanuit het niets gemaild, na zo'n 25 jaar dus, met de vraag om af te spreken en dingen uit te spreken.
Ik zag het direct aan zijn reactie, nadat hij met haar had afgesproken. Hoe hij straalde, hoe hij haar naam uitsprak.
Ze wilden elkaar opnieuw zien, onder het mom van herinneringen ophalen.
Toen hij na die tweede keer terugkwam, gaf hij het toe: hij is verliefd op haar. En zij op hem. In eerste instantie heb ik het tegen kunnen houden dat ze opnieuw met elkaar zouden afspreken. Maar ik wil zijn geluk ook niet in de weg staan. Ik heb hen de ruimte willen geven om het uit te zoeken met elkaar.
Dus spraken ze geregeld met elkaar af. Elke keer kwam hij nog stralender thuis.
Ik heb haar nummer weten te achterhalen en heb haar kunnen overhalen tot het maken van een afspraak. Ik wilde er een gezicht bij kunnen plaatsen. Ze heeft me gezegd verdrietig te zijn over hoe het allemaal gelopen is. Ze heeft toen gezegd dat ze vriendschappelijk met hem om wil gaan. Maar daar is inmiddels allang geen sprake meer van.
Hij heeft gezegd dat hij niet met haar vrijt, maar wel met haar "knuffelt". Ik heb om de definitie van "knuffelen" gevraagd en heb te horen gekregen: "elkaar vasthouden" en "zoenen op de mond", geen tongzoen.
Dit doet mij echter al genoeg pijn. Ik voel me op de tweede plaats staan. Ik heb gezegd dat hij moet kiezen. Maar hij wil niet kiezen. Hij wil mij niet kwijt. Hij zegt dat hij van allebei houdt. Hij wil haar erbij in ons leven, ook al weet hij niet goed hoe. Hij wil haar niet opnieuw kwijtraken, dat weet hij wel.
Voor alle duidelijkheid: mijn man is niet het type vreemdgaander. Ik heb hem nog nooit erop kunnen betrappen zelfs maar naar een andere vrouw te kijken. Hij heeft zich altijd op mij gericht, mij alle aandacht gegeven. Tot dus zo'n jaar geleden...mijn hele wereld staat op zijn kop kan ik wel zeggen.
Inmiddels is het drie maanden geleden dat ze elkaar voor het laatst hebben gezien. Dat komt omdat ik min of meer dwars ben gaan liggen. Maar ze appen nog wel regelmatig met elkaar en bellen af en toe. Hij wil haar weer zien en zegt dat hij haar mist. Hij ziet hoe verdrietig ik ben, depressief zelfs. Hij vindt dat ook moeilijk. Hij zelf noemt het geen vreemdgaan wat hij doet, hij noemt het het recht om van haar te mogen houden en haar te mogen zien. Maar omdat hij rekening met mij wil houden, probeert hij toestemming van mij te krijgen.
Kortom, we zitten vast.
Ik heb van alles geprobeerd: een gesprek met alle drie om te praten over hoe nu verder. Maar zij wil niet meer, zegt dat ze alles al heeft gezegd.
Ik heb er alleen met mijn beste vriendin en zus over gesproken. Die zeggen allebei hetzelfde, nu het zo lang duurt: gooi hem het huis uit. Alsof dat zo makkelijk is. Bovendien blijft hij mij zeggen dat hij mij niet kwijt wil...En ja, ik hou ook nog steeds van hem.
Oh ja, we hebben twee kinderen en ik heb al heel lang geen betaalde baan gehad, daardoor ben ik financieel erg afhankelijk van hem. Ik had natuurlijk nooit kunnen denken dat dit zou gebeuren.
Wie kan mij advies geven of wie heeft soortgelijke ervaringen en hoe is dat verder verlopen?
woensdag 14 februari 2018 21:41
de strijd aangaan is iets anders dan ergens sterk uitkomen.nederlandsevrouw schreef: ↑14-02-2018 11:23Of het voor de kinderen beter zou zijn dat hun ouders elkaar de tent uitvechten betwijfel ik. Maar dat moeder voor zichzelf opkomt en er zo sterk mogelijk uitkomt, lijkt me wel fijn voor de kinderen. En moeder moet dan zelf kiezen waar ze de strijd om aangaat (of niet). Ik snap wel dat het niet goed voelt om het huis wat ze via zijn familie hebben gekregen, zich toe te eigenen. Maar een fatsoenlijke woonplek voor jezelf, met ruimte voor de kinderen, mag/moet je wel voor elkaar zien te krijgen.
donderdag 15 februari 2018 16:58
Ja dat is waar. Maar weet je, er is een verschil tussen "de lieve vrede bewaren", en jezelf de kaas van je brood laten eten. Er zal toch wel voor haar méér in zitten dan dit?
zondag 18 februari 2018 12:34
Hoewel ik het meedenken en de bezorgdheid erg waardeer, schrik ik soms toch van de hardheid van sommige reacties.
Maar ik blijft toch reageren vanwege de hartverwarmende reacties van de meesten. Daar voel ik me gesteund door.
Ik dacht dat ik al uitgelegd had dat het geen "wegstoppen" is wat er nu met mij gebeurt. Ik denk zelfs dat het vaker zo gaat en dat het "uitkopen" heet. Hij probeert met me mee te denken, het niet van me over te nemen.
Het is ook zoals ik het zelf wil en het zelfs steeds beter voor me zie. Het is zoals Sneeuwwitje80 en Chocolol het onder woorden brachten. Het is tijd voor een nieuw leven. Ik wil er inderdaad niet aan herinnerd worden.
Wat betreft de kinderen, die zijn (richting) meerderjarig. Ze vinden het wel verdrietig, maar denken ook aan praktische zaken die ze niet veranderd willen zien. Zal wel bij de leeftijd horen.
We houden wel degelijk rekening met hen dus. Inderdaad, ouders gaan wel vaker uit elkaar. Ik zeg dit nu even heel rationeel, zo voel ik het niet, maar naar de kinderen toe is het niet onoverkomelijk. Dank je wel, S-Meds.
In de stad afspreken is ook niet ergens verdekt opgesteld of zo, maar gewoon, gezellig in een lunchcafé bijvoorbeeld.
Wat betreft de verdeling, ik denk niet dat ik nog al te veel uit de doeken moeten doen. Bij geen enkele scheiding kan materie precies gehalveerd worden. Wat kan ik doen, wat kan ik zeggen, als hij in feite alles betaalt. De vaste lasten, de studiekosten, hun rijlessen. Hij "pakt dus niet alles", hij betaalt juist alles.
Nu ik er van een afstand naar kijk, zie ik het steeds helderder. Alles draait door, prima zelfs. Het doet mij beseffen dat mijn bijdrage, niet alleen financieel, minimaal is geweest.
Ik heb niet het idee dat ik hem verdedig. En de boosheid die ik zou moeten hebben volgens velen hier, nee, die voel ik niet. Hij is niet zoals hij hier wordt afgeschilderd, maar ik snap ook dat ik hier geen volledige analyse kan overbrengen.
Het is ook zoals door een aantal eerder hier genoemd werd. Hij had bij me kunnen blijven, maar dat had hij altijd dat verlangen gehouden. Het verlangen dat hij blijkbaar eerder al die tijd heeft kunnen wegstoppen, en nu weer vorm heeft gekregen. Hoe moet ik daar dan mee omgaan?
Hij heeft er blijkbaar heel goed over nagedacht, zo kan en moet ik het ook maar zien.
En ja, uit liefde voor hem ben ik - uiteindelijk - bereid hem te laten gaan. Dat heb ik eerder gezegd, dat is met een sneer herhaald, maar dat bevestig ik nog maar eens. Liefde is namelijk ook loslaten, voor mij in ieder geval.
Dus ja, "niet alles pikken in dit leven", ik zie het meer zo dat het leven niet maakbaar is. Dit alles na lang in de situatie te hebben gezeten, waarin ik nog probeerde vast te houden overigens.
Maar ik blijft toch reageren vanwege de hartverwarmende reacties van de meesten. Daar voel ik me gesteund door.
Ik dacht dat ik al uitgelegd had dat het geen "wegstoppen" is wat er nu met mij gebeurt. Ik denk zelfs dat het vaker zo gaat en dat het "uitkopen" heet. Hij probeert met me mee te denken, het niet van me over te nemen.
Het is ook zoals ik het zelf wil en het zelfs steeds beter voor me zie. Het is zoals Sneeuwwitje80 en Chocolol het onder woorden brachten. Het is tijd voor een nieuw leven. Ik wil er inderdaad niet aan herinnerd worden.
Wat betreft de kinderen, die zijn (richting) meerderjarig. Ze vinden het wel verdrietig, maar denken ook aan praktische zaken die ze niet veranderd willen zien. Zal wel bij de leeftijd horen.
We houden wel degelijk rekening met hen dus. Inderdaad, ouders gaan wel vaker uit elkaar. Ik zeg dit nu even heel rationeel, zo voel ik het niet, maar naar de kinderen toe is het niet onoverkomelijk. Dank je wel, S-Meds.
In de stad afspreken is ook niet ergens verdekt opgesteld of zo, maar gewoon, gezellig in een lunchcafé bijvoorbeeld.
Wat betreft de verdeling, ik denk niet dat ik nog al te veel uit de doeken moeten doen. Bij geen enkele scheiding kan materie precies gehalveerd worden. Wat kan ik doen, wat kan ik zeggen, als hij in feite alles betaalt. De vaste lasten, de studiekosten, hun rijlessen. Hij "pakt dus niet alles", hij betaalt juist alles.
Nu ik er van een afstand naar kijk, zie ik het steeds helderder. Alles draait door, prima zelfs. Het doet mij beseffen dat mijn bijdrage, niet alleen financieel, minimaal is geweest.
Ik heb niet het idee dat ik hem verdedig. En de boosheid die ik zou moeten hebben volgens velen hier, nee, die voel ik niet. Hij is niet zoals hij hier wordt afgeschilderd, maar ik snap ook dat ik hier geen volledige analyse kan overbrengen.
Het is ook zoals door een aantal eerder hier genoemd werd. Hij had bij me kunnen blijven, maar dat had hij altijd dat verlangen gehouden. Het verlangen dat hij blijkbaar eerder al die tijd heeft kunnen wegstoppen, en nu weer vorm heeft gekregen. Hoe moet ik daar dan mee omgaan?
Hij heeft er blijkbaar heel goed over nagedacht, zo kan en moet ik het ook maar zien.
En ja, uit liefde voor hem ben ik - uiteindelijk - bereid hem te laten gaan. Dat heb ik eerder gezegd, dat is met een sneer herhaald, maar dat bevestig ik nog maar eens. Liefde is namelijk ook loslaten, voor mij in ieder geval.
Dus ja, "niet alles pikken in dit leven", ik zie het meer zo dat het leven niet maakbaar is. Dit alles na lang in de situatie te hebben gezeten, waarin ik nog probeerde vast te houden overigens.
zondag 18 februari 2018 12:38
zondag 18 februari 2018 12:43
Fijn weer wat van je te lezen Izabelle, ik maakte me toch een beetje ongerust.
Dit raakt me enorm:
"Nu ik er van een afstand naar kijk, zie ik het steeds helderder. Alles draait door, prima zelfs. Het doet mij beseffen dat mijn bijdrage, niet alleen financieel, minimaal is geweest. "
Je zegt eigenlijk dat je misbaar bent geweest. Is dit geen vreselijke constatering?
En: Is dit werkelijk wel zo? Ik kan dit amper geloven!
Dit raakt me enorm:
"Nu ik er van een afstand naar kijk, zie ik het steeds helderder. Alles draait door, prima zelfs. Het doet mij beseffen dat mijn bijdrage, niet alleen financieel, minimaal is geweest. "
Je zegt eigenlijk dat je misbaar bent geweest. Is dit geen vreselijke constatering?
En: Is dit werkelijk wel zo? Ik kan dit amper geloven!
zondag 18 februari 2018 12:47
Izabelle schreef: ↑18-02-2018 12:34.
Wat betreft de kinderen, die zijn (richting) meerderjarig.
In de stad afspreken is ook niet ergens verdekt opgesteld of zo, maar gewoon, gezellig in een lunchcafé bijvoorbeeld.
Het punt is dat als je alleen op deze manier met je kinderen af kunt spreken je veel minder weet wat er in hun leven speelt dan als ze bij jou thuis kunnen komen aanwaaien.De gesprekken zijn dan ook anders.Ook geen terloopse opmerkingen die veel zeggen etc.
Nu ik er van een afstand naar kijk, zie ik het steeds helderder. Alles draait door, prima zelfs. Het doet mij beseffen dat mijn bijdrage, niet alleen financieel, minimaal is geweest.
Wat een ontzettend verdrietige conclusie.Ik hoop oprecht dat blijkt dat dit niet klopt
Ik heb niet het idee dat ik hem verdedig.
Ik wel
Hij heeft er blijkbaar heel goed over nagedacht, zo kan en moet ik het ook maar zien.
Misschien, hij heeft het in ieder geval voor zich zelf heel goed geregeld en jou extreem lang in onzekerheid laten leven.
. Liefde is namelijk ook loslaten.
.Dat ben ik met je eens
zondag 18 februari 2018 12:49
Nah als ik haar laatste bericht zo lees snap ik haar wel. Zij heeft een tijd geen betaalde baan gehad dus hij heeft voor alle spullen moeten zorgen. Ik snap dan wel dat hij die ook houdt. Dat zij nu de gevolgen inziet van geen baan hebben is niet zijn schuld. Zo zie je maar weer hoe belangrijk het is om als vrouw zijnde altijd te blijven werken, al is het naar parttime.
Dat het voor de kinderen zwaar kan zijn is waar ondanks de leeftijd, maar ik weet zeker dat er rekening gehouden wordt met ze. Je kunt gewoon niet alles hier neerzetten hoe het gaat en aanvoelt. En tekst kun je op verschillende manieren interpreteren dus ik geloof wel dat ze goed met elkaar praten en met elkaar keuzes maken waar ze allebei avhter staan die voor jou misschien niet te begrijpen zijn, maar dat hoeft ook niet. Het moet goed voor hen en de kinderen zijn.
zondag 18 februari 2018 13:05
Hier ben ik het heel erg mee eens. Iedereen dealt met zijn shit op zijn/haar manier en je kunt iemand ondersteunen en vertellen hoe JIJ het zou aanpakken, maar dat wil niet zeggen dat dat advies tot op de komma opgevolgd hoeft te worden.
Maar dat ergert me wel vaker hier, dat "my way or the highway" principe.
Succes en sterkte TO, doe het op jouw manier.
zondag 18 februari 2018 13:09
Zelfs in het uit elkaar gaan is hij de geldschieter en daarmee de machthebber.
Ik hoop dat er heel veel vrouwen meelezen en dit meenemen als les voor de toekomst. Het leven is op bepaalde vlakken niet maakbaar maar op vele vlakken ook zeker wel.
Zorgen voor jezelf, financieel een emotioneel is zo ontzettend belangrijk.
Alleen dan kun je zelf de regie bepalen en ook handelen naar wat je belangrijk vindt en vooral weten wat je wilt.
Ik vind het erg om te lezen dat TO haar ex-man dankbaar is voor wat hij nu voor haar regelt, haar daarmee doet realiseren dat ze niks heeft bijgedragen in hun leven. Vreselijk dat dit de conclusie is van 20 jaar huwelijk.
Dat is de slachtofferrol TO, natuurlijk heb je wel bijgedragen aan het huwelijk.
Ik gun je het allerbeste TO, ik hoop dat je in dit leven nog eens kunt ervaren wat het is om in controle te zijn en hoe het voelt om beslissingen te kunnen nemen waarin jouw afwegingen gelden.
Hoe het voelt om op een dieper level één te zijn met jezelf.
Ik hoop dat er heel veel vrouwen meelezen en dit meenemen als les voor de toekomst. Het leven is op bepaalde vlakken niet maakbaar maar op vele vlakken ook zeker wel.
Zorgen voor jezelf, financieel een emotioneel is zo ontzettend belangrijk.
Alleen dan kun je zelf de regie bepalen en ook handelen naar wat je belangrijk vindt en vooral weten wat je wilt.
Ik vind het erg om te lezen dat TO haar ex-man dankbaar is voor wat hij nu voor haar regelt, haar daarmee doet realiseren dat ze niks heeft bijgedragen in hun leven. Vreselijk dat dit de conclusie is van 20 jaar huwelijk.
Dat is de slachtofferrol TO, natuurlijk heb je wel bijgedragen aan het huwelijk.
Ik gun je het allerbeste TO, ik hoop dat je in dit leven nog eens kunt ervaren wat het is om in controle te zijn en hoe het voelt om beslissingen te kunnen nemen waarin jouw afwegingen gelden.
Hoe het voelt om op een dieper level één te zijn met jezelf.
zondag 18 februari 2018 13:22
Volgens mij geeft ze juist aan dat dat een ontwikkeling is waar ze nu aan begint. Dat regel niet niet binnen de tijd die nodig is om iets uit ruim 800 toetsenborden te laten komen. TO heeft haar tijd en ruimte nodig en ik hoop dat ze die neemt en krijgt.Lillybit schreef: ↑18-02-2018 13:09Zelfs in het uit elkaar gaan is hij de geldschieter en daarmee de machthebber.
Ik denk dat je daar wat te kort door de bocht in bent. Het is jouw indruk. TO deelt die mening niet. Maar daar wals je overheen. Hoe serieus neem jij TO?
Ik hoop dat er heel veel vrouwen meelezen en dit meenemen als les voor de toekomst. Het leven is op bepaalde vlakken niet maakbaar maar op vele vlakken ook zeker wel.
Zorgen voor jezelf, financieel een emotioneel is zo ontzettend belangrijk.
Alleen dan kun je zelf de regie bepalen en ook handelen naar wat je belangrijk vindt en vooral weten wat je wilt.
Ik vind het erg om te lezen dat TO haar ex-man dankbaar is voor wat hij nu voor haar regelt, haar daarmee doet realiseren dat ze niks heeft bijgedragen in hun leven. Vreselijk dat dit de conclusie is van 20 jaar huwelijk.
Ze vindt dat ze weinig heeft bijgedragen omdat alles gewoon door draait. Dat is iets anders. Wel een trieste conclusie en ik denk ook een onterechte.
Dat is de slachtofferrol TO, natuurlijk heb je wel bijgedragen aan het huwelijk.
Ik gun je het allerbeste TO, ik hoop dat je in dit leven nog eens kunt ervaren wat het is om in controle te zijn en hoe het voelt om beslissingen te kunnen nemen waarin jouw afwegingen gelden.
Hoe het voelt om op een dieper level één te zijn met jezelf.
.
zondag 18 februari 2018 14:10
Hangt ervan af. Als zijn ouders het met koude uitsluiting hebben geschonken blijft het van hem.Hebben ze dat niet gedaan en rekent hij jaarlijks nooit de huwelijkse voorwaarden af dan bezit ze na zoveel jaar gewoon de helft.lizenlotte schreef: ↑13-02-2018 15:01Het huis was toch een gift van zijn ouders aan hem? Dan kan to toch helemaal geen aanspraak maken op het huis?
zondag 18 februari 2018 14:12
[quote=Lillybit post_id=28167543 time=1518955788 user_id=360662]
Zelfs in het uit elkaar gaan is hij de geldschieter en daarmee de machthebber.
Ik hoop dat er heel veel vrouwen meelezen en dit meenemen als les voor de toekomst. Het leven is op bepaalde vlakken niet maakbaar maar op vele vlakken ook zeker wel.
Zorgen voor jezelf, financieel een emotioneel is zo ontzettend belangrijk.
Alleen dan kun je zelf de regie bepalen .
Schei toch uit alsof een vrouw na het huwelijk nooit meer financieel voor zichzelf kan zorgen na een
huuwlijk als haar man de enige is die geld heeft binnengebracht tijdens het huwelijk.
Hoe kom je erbij te denken dat een vrouw op dat soort momenten geen regie meer heeft
geen geld vanuit werk binnen brengen betekend nog niet dat iemand niks kan.
Zelfs in het uit elkaar gaan is hij de geldschieter en daarmee de machthebber.
Ik hoop dat er heel veel vrouwen meelezen en dit meenemen als les voor de toekomst. Het leven is op bepaalde vlakken niet maakbaar maar op vele vlakken ook zeker wel.
Zorgen voor jezelf, financieel een emotioneel is zo ontzettend belangrijk.
Alleen dan kun je zelf de regie bepalen .
Schei toch uit alsof een vrouw na het huwelijk nooit meer financieel voor zichzelf kan zorgen na een
huuwlijk als haar man de enige is die geld heeft binnengebracht tijdens het huwelijk.
Hoe kom je erbij te denken dat een vrouw op dat soort momenten geen regie meer heeft
geen geld vanuit werk binnen brengen betekend nog niet dat iemand niks kan.
zondag 18 februari 2018 14:39
Quoten doet een beetje raar dus dan maar zo.
Ik zeg niet dat je dan niks meer kan, ik zeg dat je veel sterker staat als je niet afhankelijk bent van de "goedheid" van je man.
Scheiden op zich is al pijnlijk genoeg.
TO schrijft letterlijk;
Wat kan ik doen of zeggen als hij degene is die alles betaalt.
zondag 18 februari 2018 14:47
De kinderen willen dus zelf bij vader blijven wonen.Hij betaalt alles,studie,rijlessen etc.Ze hebben daar hun eigen kamer. Dus ook al zou moeder haar kinderen bij zich willen laten wonen,de kinderen blijven liever zelf bij hun vader. Dan houdt het op he.
TO ik hoop dat je man een leuk appartement voor je koopt en dat jij dat ook leuk volledig op zijn kosten kunt laten inrichten en dat je daar hypotheekvrij kunt wonen.
TO ik hoop dat je man een leuk appartement voor je koopt en dat jij dat ook leuk volledig op zijn kosten kunt laten inrichten en dat je daar hypotheekvrij kunt wonen.
zondag 18 februari 2018 15:03
Ik vind dat je nogal overtrokken reageerd to schrijft dat hij alles voor de kinderen betaald en dat alles gaat zoals to dat graag wil.Lillybit schreef: ↑18-02-2018 14:39Quoten doet een beetje raar dus dan maar zo.
Ik zeg niet dat je dan niks meer kan, ik zeg dat je veel sterker staat als je niet afhankelijk bent van de "goedheid" van je man.
Scheiden op zich is al pijnlijk genoeg.
TO schrijft letterlijk;
Wat kan ik doen of zeggen als hij degene is die alles betaalt.
En het gaat er om dat het gaat zoals to wil en niet hoe het van jou, pietje of klaasje moet.
Daarbij is geen enkele vrouw afhankelijk van haar a.s ex niet in geld en niet in handelen.
zondag 18 februari 2018 16:10
Laat je sowieso goed voorlichten over wat van jou is en waar je recht op hebt. Dat is niet voor niets bij wet zo geregeld.Vlinder1963 schreef: ↑18-02-2018 15:53Izabella,
Informeer even bij het juridisch loket hoe het zit met zijn pensioen ook daar heb je straks gedeeltelijk recht op.
Denk erom dat je dat geld strakjes nodig hebt omdat je straks anders geen pensioen hebt en je kan doorwerken tot je 80e.
zondag 18 februari 2018 18:20
TO, bedenk dat als jij altijd voor de kinderen hebt gezorgd als jouw man aan het werk was: fulltime kinderopvang kost 1600 euro per maand. En een huishoudster is ook niet goedkoop.
Niet alles maarzo tekenen, laat iemand meelezen.
Ik hoop dat dit de start is voor een leven waarin je krijgt wat je verdient en je het naar je zin gaat krijgen
Niet alles maarzo tekenen, laat iemand meelezen.
Ik hoop dat dit de start is voor een leven waarin je krijgt wat je verdient en je het naar je zin gaat krijgen
