Relaties
alle pijlers
mijn moeder heeft uitgezaaide kanker... enkel verlenging nog
dinsdag 19 februari 2019 13:25
Dag,
Inmiddels alweer drie weken geleden heb ik te horen gekregen dat mijn moeder, 63 jaar, uitgezaaide kanker heeft. (uit angst voor herkenning houd ik sommige dingen wat vaag).
Er is enkel nog palliatieve behandeling mogelijk; genezing is uitgesloten. Ze kunnen geen prognose geven; gemiddeld 2-3 jaar.
De eerste 5 dagen heb ik enkel gehuild, non-stop.
Inmiddels ben ik aan het werk maar de tranen branden continue. Ik heb moeite om mijn bed uit te komen en zie steeds plaatjes van wat komen gaat; mama in de kist, wat ik zal zeggen op haar crematie, de overlijdenskaart, papa die alleen achterblijft en erg afhankelijk is van mama (ze doen echt alles samen). ik ben ook boos: waarom moet haar dit overkomen, ze is nog zo jong en zo'n goed mens. ik kan haar nog niet missen, echt niet. en dan ben ik de volgende in de lijn... ik heb nergens zin in en zie op tegen de komende onzekere tijd en alle pijn die komen gaat en het proces van aftakeling van zo'n mooie, gezonde vrouw (ze heeft geen klachten!) naar een hoopje ellende.
ik maak me ook wel zorgen om mijzelf. ik ben van mijzelf al wat melancholisch ingesteld, 'vroeger was allles beter en iig zorgeloos, daar verlang ik zo naar terug'.
ik hoef geen sterkte-wensen. heel lief maar daar ligt niet mijn behoefte.
ik zou zo graag andere ervaringen willen lezen. ik ben zo bang dat ik mij nooit meer gelukkig zal gaan voelen en mijn man en kinderen door moeten met een depressieve vrouw. Moet ik misschien toch hulp bij een psycholoog aanvragen? in arnhem zit het helen dowlinginstituut las ik... of moet ik gewoon accepteren dat ik mij nu zo voel en gaat dit echt wel weer voorbij? wat is jullie ervaring hiermee? graag eerlijke ervaringen/adviezen.
heel erg bedankt!
Inmiddels alweer drie weken geleden heb ik te horen gekregen dat mijn moeder, 63 jaar, uitgezaaide kanker heeft. (uit angst voor herkenning houd ik sommige dingen wat vaag).
Er is enkel nog palliatieve behandeling mogelijk; genezing is uitgesloten. Ze kunnen geen prognose geven; gemiddeld 2-3 jaar.
De eerste 5 dagen heb ik enkel gehuild, non-stop.
Inmiddels ben ik aan het werk maar de tranen branden continue. Ik heb moeite om mijn bed uit te komen en zie steeds plaatjes van wat komen gaat; mama in de kist, wat ik zal zeggen op haar crematie, de overlijdenskaart, papa die alleen achterblijft en erg afhankelijk is van mama (ze doen echt alles samen). ik ben ook boos: waarom moet haar dit overkomen, ze is nog zo jong en zo'n goed mens. ik kan haar nog niet missen, echt niet. en dan ben ik de volgende in de lijn... ik heb nergens zin in en zie op tegen de komende onzekere tijd en alle pijn die komen gaat en het proces van aftakeling van zo'n mooie, gezonde vrouw (ze heeft geen klachten!) naar een hoopje ellende.
ik maak me ook wel zorgen om mijzelf. ik ben van mijzelf al wat melancholisch ingesteld, 'vroeger was allles beter en iig zorgeloos, daar verlang ik zo naar terug'.
ik hoef geen sterkte-wensen. heel lief maar daar ligt niet mijn behoefte.
ik zou zo graag andere ervaringen willen lezen. ik ben zo bang dat ik mij nooit meer gelukkig zal gaan voelen en mijn man en kinderen door moeten met een depressieve vrouw. Moet ik misschien toch hulp bij een psycholoog aanvragen? in arnhem zit het helen dowlinginstituut las ik... of moet ik gewoon accepteren dat ik mij nu zo voel en gaat dit echt wel weer voorbij? wat is jullie ervaring hiermee? graag eerlijke ervaringen/adviezen.
heel erg bedankt!
dinsdag 19 februari 2019 16:15
Sterkte Keuteltje. Ik heb geen ervaring, maar kan me zo goed voorstellen hoe je je voelt als je zulk nieuws te verwerken krijgt.
Enige advies wat ik je kan geven is inderdaad hulp zoeken bij de POH en nog zoveel mogelijk van je moeder genieten. Doe met haar wat je nog wil doen (en wat er uiteraard nog mogelijk is), spreek uit wat je uit wil spreken, maar vooral: laat haar weten wat ze voor je betekent. Schrijf het desnoods op als je geen prater bent.
Sterkte voor nu en alles wat er komen gaat.
Enige advies wat ik je kan geven is inderdaad hulp zoeken bij de POH en nog zoveel mogelijk van je moeder genieten. Doe met haar wat je nog wil doen (en wat er uiteraard nog mogelijk is), spreek uit wat je uit wil spreken, maar vooral: laat haar weten wat ze voor je betekent. Schrijf het desnoods op als je geen prater bent.
Sterkte voor nu en alles wat er komen gaat.
dinsdag 19 februari 2019 16:24
het mooie is wel.. ik heb een hele open relatie met mijn ouders... ze zijn niet enorm betrokken bij mijn leven nu ik zelf een gezin heb (wel af en toe oppassen etc maar ze lopen hier niet de deur plat). ik heb niet het idee dat ik nog bepaalde dingen zou willen uitspreken of zou willen zeggen of zou willen doen...
naar mijn ouders toe vind ik juist ook wel confronterend.. hun immense verdriet en het idee dat haar stoel over een tijdje gewoon leeg zal zijn... bah.
naar mijn ouders toe vind ik juist ook wel confronterend.. hun immense verdriet en het idee dat haar stoel over een tijdje gewoon leeg zal zijn... bah.
dinsdag 19 februari 2019 16:48
Hoe oud ben je Keuteltje? Ik vind het zelf af en toe erg lastig dat ik nog relatief jong ben (begin 30) en nu al de rest van mijn leven zonder moeder verder moet. (en sommige mensen helaas nog veel eerder natuurlijk).
Misschien is het juist voor jou zo lastig, door de enorm goede band die je met je ouders hebt. Dat is iets heel moois, maar maakt het afscheid des te zwaarder.
Heb je eerder mensen om je heen verloren of andere grote gebeurtenissen meegmaakt?
Misschien is het juist voor jou zo lastig, door de enorm goede band die je met je ouders hebt. Dat is iets heel moois, maar maakt het afscheid des te zwaarder.
Heb je eerder mensen om je heen verloren of andere grote gebeurtenissen meegmaakt?
dinsdag 19 februari 2019 17:19
Gewoon ok? Ik ben het grootste gedeelte door mijn oma opgevoed. Eigenlijk ben ik dus al eerder een moeder verloren.
Ik vind sommige dingen die je schrijft erg kwalijk eigenlijk. Mensen in een verzorgingstehuis kunnen beter overlijden dan jouw moeder?? oma die gaat is ok??
Je bent wel heel erg aan het zwelgen hoor. Geef jezelf eens een schop onder je kont zeg. Ga er niet zo mee aan de loop. Het is je moeder die dit overkomt, niet jij.
dinsdag 19 februari 2019 17:25
Als je erg verdrietig over iets bent kunnen er allerlei rare gedachten ontstaan, vergelijkingen, negatieve ideeën die je eigenlijk normaal nooit zou hebben of maken.nina1966 schreef: ↑19-02-2019 17:19Gewoon ok? Ik ben het grootste gedeelte door mijn oma opgevoed. Eigenlijk ben ik dus al eerder een moeder verloren.
Ik vind sommige dingen die je schrijft erg kwalijk eigenlijk. Mensen in een verzorgingstehuis kunnen beter overlijden dan jouw moeder?? oma die gaat is ok??
Je bent wel heel erg aan het zwelgen hoor. Geef jezelf eens een schop onder je kont zeg. Ga er niet zo mee aan de loop. Het is je moeder die dit overkomt, niet jij.
TO, ik denk dat het fijn voor je is om eens bij je huisarts aan te kloppen. Gesprekken met de POH of eventueel een verwijzing kunnen erg helpen alles op een tijdje te zetten en langzaam weer meer te kunnen relativeren.
dinsdag 19 februari 2019 17:30
Dus ik en al die anderen met mij zijn niet verdrietig genoeg??? De 2 jongens die nu alleen nog een vader hebben die zij moeten verzorgen hoe jong ze ook nog zijn omdat hij een hersenbloeding heeft gehad konden hun moeder wel missen zeker? Sorry hoor. Maar op het moment dat er een gedachte opkomt van "had het de buurvrouw maar geweest ipv.. " dan bedenk je toch meteen zelf wel dat dat niet echt een normale gedachte is. Je kunt er in mee gaan én je kunt jezelf eens onder de loep nemen en je schouders rechten en denken doe normaalanoniempje85 schreef: ↑19-02-2019 17:25Als je erg verdrietig over iets bent kunnen er allerlei rare gedachten ontstaan, vergelijkingen, negatieve ideeën die je eigenlijk normaal nooit zou hebben of maken.
TO, ik denk dat het fijn voor je is om eens bij je huisarts aan te kloppen. Gesprekken met de POH of eventueel een verwijzing kunnen erg helpen alles op een tijdje te zetten en langzaam weer meer te kunnen relativeren.
dinsdag 19 februari 2019 17:33
Serieus? Ze weet 3 weken dat haar moeder uitgezaaide kanker heeft. DRIE weken.nina1966 schreef: ↑19-02-2019 17:19Gewoon ok? Ik ben het grootste gedeelte door mijn oma opgevoed. Eigenlijk ben ik dus al eerder een moeder verloren.
Ik vind sommige dingen die je schrijft erg kwalijk eigenlijk. Mensen in een verzorgingstehuis kunnen beter overlijden dan jouw moeder?? oma die gaat is ok??
Je bent wel heel erg aan het zwelgen hoor. Geef jezelf eens een schop onder je kont zeg. Ga er niet zo mee aan de loop. Het is je moeder die dit overkomt, niet jij.
En JIJ bent opgevoed door je oma, niet TO. Ik vond het ook ok toen mijn oma stierf. Daar had ik een totaal andere band mee dan met mijn moeder hoor.
Life is short. Eat dessert first.
dinsdag 19 februari 2019 17:52
Nina, maak het niet persoonlijk en ga alsjeblieft niet vergelijken.
TO is nog in shock en amper van de schrik van het nabije toekomstbeeld bekomen. Dat gaat gepaard met een hoop irreële gedachten en emoties en dat is wat ze hier uit. Haar daarvoor terechtwijzen is niet gepast, zeker niet in dit topic. Laat het gaan.
TO is nog in shock en amper van de schrik van het nabije toekomstbeeld bekomen. Dat gaat gepaard met een hoop irreële gedachten en emoties en dat is wat ze hier uit. Haar daarvoor terechtwijzen is niet gepast, zeker niet in dit topic. Laat het gaan.
dinsdag 19 februari 2019 17:56
Dat zeg ik niet. Bijzonder hoe boos je hier op reageert. Misschien bedenkt TO dat zelf ook wel, maar komt alsnog af en toe de gedachte "waarom moet ik dit doorstaan" op. Een gedachte die veel mensen af en toe hebben, maar je helaas niet verder helpt. Het is wat het is.nina1966 schreef: ↑19-02-2019 17:30Dus ik en al die anderen met mij zijn niet verdrietig genoeg??? De 2 jongens die nu alleen nog een vader hebben die zij moeten verzorgen hoe jong ze ook nog zijn omdat hij een hersenbloeding heeft gehad konden hun moeder wel missen zeker? Sorry hoor. Maar op het moment dat er een gedachte opkomt van "had het de buurvrouw maar geweest ipv.. " dan bedenk je toch meteen zelf wel dat dat niet echt een normale gedachte is. Je kunt er in mee gaan én je kunt jezelf eens onder de loep nemen en je schouders rechten en denken doe normaal
TO reageert nou eenmaal zo op dit moment en ze vraagt hier wat ze daarmee moet doen. Dat lijkt me alleen maar goed van haar.
dinsdag 19 februari 2019 18:01
Nina1966, als ik jouw verhaal terug lees vraag ik me af of je van jezelf je heel sterk moet houden? Misschien dwingt je situatie je daar wel toe. Maar het is niet niks wat je allemaal hebt meegemaakt.
Ik kan me voorstellen dat het dan nogal confronterend is te lezen dat iemand ontzettend verdrietig is om in dit geval 'maar' één ongeneeslijk zieke geliefde.
Neemt niet weg dat TO ook haar verdriet mag hebben, op haar manier op mag reageren (en daar hulp voor mag zoeken).
Ik kan me voorstellen dat het dan nogal confronterend is te lezen dat iemand ontzettend verdrietig is om in dit geval 'maar' één ongeneeslijk zieke geliefde.
Neemt niet weg dat TO ook haar verdriet mag hebben, op haar manier op mag reageren (en daar hulp voor mag zoeken).
dinsdag 19 februari 2019 18:52
O, wat vreselijk om mee te maken. Mijn moeder is een tijd terug ook overleden aan kanker, ook met een korte levensprognose, en ik kan met zekerheid zeggen dat je ook hiermee kunt leven, uiteindelijk. Dat maakt de klap er nu niet minder op, en het gemis zal altijd blijven. Maar er komt een dag, en dan hoort dat gemis bij je leven en sta je er soms nauwelijks bij stil, en andere momenten ben je weer ontzettend verdrietig. Want er zullen altijd momenten zijn waarop je haar even wilt bellen, iets wilt bespreken, met haar wilt lachen, haar advies nodig hebt - nou ja: al die dingen die je met je moeder deelt, en die straks wegvallen. Dat blijft gewoon heel verdrietig en moeilijk.
De dood hoort, helaas, bij het leven. Zo is het ook wel weer. Dit gaat ons allemaal overkomen - een dierbare verliezen - en we hebben het zelf niet voor het zeggen wanneer dat gebeurt. Als je met zo'n groot verlies geconfronteerd wordt, móet je er iets mee. Je kunt in therapie gaan, zoals jij overweegt, maar er zijn ook andere manieren om ermee om te gaan.
Ik heb destijds aan mijn moeder gevraagd of ik haar levensverhaal mocht opschrijven, als herinnering voor ons allemaal (de achterblijvers). Dit bleek een fantastisch idee, want mijn moeder leefde enorm toe naar die gesprekken, en ik leerde haar tóch nog beter kennen en hoorde verhalen die ik nog helemaal niet kende. Ik vond het fijn om haar angst en verdriet even weg te kunnen nemen, want tijdens die gesprekken was ze écht gelukkig: ze vertelde honderduit en zei op een bepaald moment zelfs: "Maar... ik kán nog helemaal niet dood, ik heb nog zóveel bijzondere verhalen die ik wil vertellen!" En ook: "Wat heb ik eigenlijk een geweldig leven gehad!" Het voelde alsof ik haar echt iets kon géven met die gesprekken, namelijk een soort aanvaarding, en ook het gevoel dat haar leven de moeite waard was geweest. Als er alleen angst en onzekerheid is in die laatste levensfase, is dat zonde.
Je hoeft natuurlijk niet per se met haar te praten over het verleden, er zijn talloze andere manieren om dichter bij elkaar te komen. Maar ik denk wel dat het dáár om gaat: benut deze tijd voor elkaar. Ik zou niet nú in therapie gaan, dat kan altijd nog naderhand. Dit is de tijd die je eigenlijk het beste MET haar en AAN haar kunt besteden. Straks is ze er niet meer... en nu kun je nog samen wandelen, praten, koken, of wat zij verder fijn vindt om te doen. Je zult je weg daarin moeten vinden, kijken wat bij jullie past en hoe jullie in deze laatste fase nog zoveel mogelijk bijzondere momenten kunnen creëren en beleven, want dát is uiteindelijk de winst die jij eraan overhoudt: mooie herinneringen. De winst voor je moeder is dat zij nog echt lééft, in plaats van dat ze het gevoel heeft dat haar leven voorbij is en dat iedereen om haar heen kapot gaat van verdriet. Het verdriet is voor láter, als het voorbij is. En het is pas voorbij als het voorbij is, en zo ver is het nog niet. (Met kanker kan het alle kanten uit; een prognose zegt lang niet alles, de dingen kunnen heel anders lopen, zowel in positieve als in negatieve zin. Dus: pak elke dag, en kijk niet te ver vooruit).
Dat is de les die ik getrokken heb uit de dood van mijn moeder: pak elk moment, blijf léven, blijf genieten van elkaar en van de dingen die jullie belangrijk vinden, want NU is ze er nog. Het is zonde om nu al afscheid te gaan nemen en bij de pakken neer te zitten. Probeer deze laatste levensfase te zien als... nou ja: als het leven. Dan kijk je naderhand terug op een bijzondere, heftige, intense, emotionele maar ook gelukkige laatste levensfase.
Heel veel sterkte!!
De dood hoort, helaas, bij het leven. Zo is het ook wel weer. Dit gaat ons allemaal overkomen - een dierbare verliezen - en we hebben het zelf niet voor het zeggen wanneer dat gebeurt. Als je met zo'n groot verlies geconfronteerd wordt, móet je er iets mee. Je kunt in therapie gaan, zoals jij overweegt, maar er zijn ook andere manieren om ermee om te gaan.
Ik heb destijds aan mijn moeder gevraagd of ik haar levensverhaal mocht opschrijven, als herinnering voor ons allemaal (de achterblijvers). Dit bleek een fantastisch idee, want mijn moeder leefde enorm toe naar die gesprekken, en ik leerde haar tóch nog beter kennen en hoorde verhalen die ik nog helemaal niet kende. Ik vond het fijn om haar angst en verdriet even weg te kunnen nemen, want tijdens die gesprekken was ze écht gelukkig: ze vertelde honderduit en zei op een bepaald moment zelfs: "Maar... ik kán nog helemaal niet dood, ik heb nog zóveel bijzondere verhalen die ik wil vertellen!" En ook: "Wat heb ik eigenlijk een geweldig leven gehad!" Het voelde alsof ik haar echt iets kon géven met die gesprekken, namelijk een soort aanvaarding, en ook het gevoel dat haar leven de moeite waard was geweest. Als er alleen angst en onzekerheid is in die laatste levensfase, is dat zonde.
Je hoeft natuurlijk niet per se met haar te praten over het verleden, er zijn talloze andere manieren om dichter bij elkaar te komen. Maar ik denk wel dat het dáár om gaat: benut deze tijd voor elkaar. Ik zou niet nú in therapie gaan, dat kan altijd nog naderhand. Dit is de tijd die je eigenlijk het beste MET haar en AAN haar kunt besteden. Straks is ze er niet meer... en nu kun je nog samen wandelen, praten, koken, of wat zij verder fijn vindt om te doen. Je zult je weg daarin moeten vinden, kijken wat bij jullie past en hoe jullie in deze laatste fase nog zoveel mogelijk bijzondere momenten kunnen creëren en beleven, want dát is uiteindelijk de winst die jij eraan overhoudt: mooie herinneringen. De winst voor je moeder is dat zij nog echt lééft, in plaats van dat ze het gevoel heeft dat haar leven voorbij is en dat iedereen om haar heen kapot gaat van verdriet. Het verdriet is voor láter, als het voorbij is. En het is pas voorbij als het voorbij is, en zo ver is het nog niet. (Met kanker kan het alle kanten uit; een prognose zegt lang niet alles, de dingen kunnen heel anders lopen, zowel in positieve als in negatieve zin. Dus: pak elke dag, en kijk niet te ver vooruit).
Dat is de les die ik getrokken heb uit de dood van mijn moeder: pak elk moment, blijf léven, blijf genieten van elkaar en van de dingen die jullie belangrijk vinden, want NU is ze er nog. Het is zonde om nu al afscheid te gaan nemen en bij de pakken neer te zitten. Probeer deze laatste levensfase te zien als... nou ja: als het leven. Dan kijk je naderhand terug op een bijzondere, heftige, intense, emotionele maar ook gelukkige laatste levensfase.
Heel veel sterkte!!
dinsdag 19 februari 2019 19:12
Het is uiteraard heel verdrietig dat jouw moeder op nog zo'n relatief jonge leeftijd deze rotziekte heeft. Begrijpelijk dat je daarvan emotioneel over bent en je verdrietig voelt.
Mij valt wel op uit je beschrijving dat je eigenlijk alleen maar negatieve en boze gedachten lijkt te hebben. Vijf dagen non stop huilen is ook best veel. Het lijkt er op alsof je je zelf nog extra ongelukkig aan het maken bent met je negatieve gedachtenstroom. Als de negatieve gedachtenstroom je niet helpt, of niets aan de situatie kan veranderen, zou je er ook voor kunnen kiezen om af en toe je gedachten 'op een andere zender' te zetten; bijvoorbeeld denken aan alle fijne en leuke momenten die je met je moeder hebt gehad; de plannen die je kunt maken om - nu ze nog relatief gezond is - nog leuke dingen met haar te ondernemen, of andere prettige gedachten. Het is geen verplichting om je 24 uur per dag verdrietig te voelen, je mag ook best wat afleiding hebben of van het leven genieten, ook al is je moeder ernstig ziek.
Mij valt wel op uit je beschrijving dat je eigenlijk alleen maar negatieve en boze gedachten lijkt te hebben. Vijf dagen non stop huilen is ook best veel. Het lijkt er op alsof je je zelf nog extra ongelukkig aan het maken bent met je negatieve gedachtenstroom. Als de negatieve gedachtenstroom je niet helpt, of niets aan de situatie kan veranderen, zou je er ook voor kunnen kiezen om af en toe je gedachten 'op een andere zender' te zetten; bijvoorbeeld denken aan alle fijne en leuke momenten die je met je moeder hebt gehad; de plannen die je kunt maken om - nu ze nog relatief gezond is - nog leuke dingen met haar te ondernemen, of andere prettige gedachten. Het is geen verplichting om je 24 uur per dag verdrietig te voelen, je mag ook best wat afleiding hebben of van het leven genieten, ook al is je moeder ernstig ziek.
dinsdag 19 februari 2019 23:30
Amen!nina1966 schreef: ↑19-02-2019 17:19Gewoon ok? Ik ben het grootste gedeelte door mijn oma opgevoed. Eigenlijk ben ik dus al eerder een moeder verloren.
Ik vind sommige dingen die je schrijft erg kwalijk eigenlijk. Mensen in een verzorgingstehuis kunnen beter overlijden dan jouw moeder?? oma die gaat is ok??
Je bent wel heel erg aan het zwelgen hoor. Geef jezelf eens een schop onder je kont zeg. Ga er niet zo mee aan de loop. Het is je moeder die dit overkomt, niet jij.
Frankly my dear, I don"t give a damn
woensdag 20 februari 2019 10:32
Mijn vader is inmiddels 8 maanden geleden overleden
Ook aan kanker
Hij wisselde de ziekenhuisopnames al jarenlang af met mijn moeder. Fysiek en geestelijk voor ons allemaal erg zwaar maar met volle liefde dagelijks op bezoek geweest.
Op een donderdag werden we gebeld dat hij door de ambu werd opgehaald ivm waarschijnlijk weer een hartinfarct (nr 7 inmiddels). Daar aangekomen bleek dat niet het geval te zijn, maar zijn hart was al wel erg zwak dus ze wilden hem toch gaan dotteren, want er waren wel gesloten aderen.
Volgende dag werd ik gebeld dat hij bloedingen had gehad, dus ben ik gelijk naar hem toe gegaan en bij hem gebleven. Op een gegeven moment werd me aangeraden even weg te gaan omdat er een darmonderzoek zou komen en dat is geen fijn aanblik. Dus weggegaan om mijn man en moeder in de tussentijd op te gaan halen. Bij mijn man aangekomen werd ik gebeld dat ze hem aan het reanimeren waren. Zijn hart had de spanning van het onderzoek niet aangekund. Bij de laatste shock kwam hij terug. Nu zou het goedkomen dacht ik. Je komt niet voor niks op het allerlaatste moment terug natuurlijk....
Helaas volgende dag na mijn werk weer gebeld, we moesten nu komen want we moesten praten.
Moeder opgehaald en naar het ziekenhuis. Daar aangekomen werden we met alle liefde ontvangen...kamer in...arts en verpleegster erbij en de deur ging dicht. En daar kwam het aller aller slechtste nieuws wat ik me voor kon stellen.
Kanker...zo ver stadium dat we alleen nog maar over dagen konden spreken. Onze wereld stortte letterlijk in.
We kregen alle ruimte, familie mocht komen. Hij mocht zelfs even gaan roken, want wat deed het er nog toe.
Vanaf dat moment konden we komen en gaan wanneer we wilden. Dat hebben niet alleen wij maar ook onze familie en vrienden, collega's noem maar op gedaan. Binnen 2 dagen is hij naar een hospice gegaan en ook daar voor hem perfecte dagen gehad met tonnen bezoek, eten wat hij wilde (mochten we zelf regelen als we dat wilden), lieve zorg en afscheid. Een week nadat hij in de hospice kwam is hij de dag na Vaderdag overleden.
Mijn held, mijn rots, de enige op de wereld die mij begreep zonder woorden en nog voordat ik zelf wist hoe ik iets vond het al wel wist is niet meer.
Ik ga je niet zeggen dat het allemaal meevalt, want dat is niet zo natuurlijk. Ik ga je niet zeggen dat het allemaal goed komt, want dat doet het niet. Je leert ermee om te gaan. De scherpe kantjes gaan eraf. Maar nee, hetzelfde wordt het niet meer. Tenminste, niet als je zo'n goede band hebt al wij hadden en dat is het geval proef ik uit jouw post.
Enige wat ik je kan zeggen is dat je er doorheen moet. Sluit jezelf niet af, laat anderen je niet vertellen hoe je dient te reageren. Ga dit aan op jouw manier. Heb je het gevoel dat je er zelf niet uitkomt, zoek daar hulp bij. Maar voor nu, zo lang ze er nog is: GENIET van haar. Want dit zijn echt de laatste momenten die je samen hebt en die wil je ten volle beleven. Zeg haar alles wat je nog wilt, bespreek met haar wat zij wilt mbt haar afscheid (ik had het afscheid daardoor binnen 30 minuten geregeld), vraag haar wat zij nog wilt deze periode en beleef het samen. Ik heb natuurlijk maar een week gehad voor dit alles maar dat alles is gezegd en ik alles heb gedaan zoals hij dat wilde is iets waar ik nu heel veel rust uit kan halen. Ondanks dat ik het nu echt nog vaak heel zwaar heb, is dat echt een stukje houvast.
Je hebt geen behoefte aan sterkte-berichten, dat snap ik. Dus wens ik je geen sterkte, ik wens je nog zo veel mogelijk tijd met elkaar. Ik wens je nog zoveel mogelijk gesprekken met elkaar en ik wens je nog zo veel mogelijk lach-momenten met elkaar.
Ook aan kanker
Hij wisselde de ziekenhuisopnames al jarenlang af met mijn moeder. Fysiek en geestelijk voor ons allemaal erg zwaar maar met volle liefde dagelijks op bezoek geweest.
Op een donderdag werden we gebeld dat hij door de ambu werd opgehaald ivm waarschijnlijk weer een hartinfarct (nr 7 inmiddels). Daar aangekomen bleek dat niet het geval te zijn, maar zijn hart was al wel erg zwak dus ze wilden hem toch gaan dotteren, want er waren wel gesloten aderen.
Volgende dag werd ik gebeld dat hij bloedingen had gehad, dus ben ik gelijk naar hem toe gegaan en bij hem gebleven. Op een gegeven moment werd me aangeraden even weg te gaan omdat er een darmonderzoek zou komen en dat is geen fijn aanblik. Dus weggegaan om mijn man en moeder in de tussentijd op te gaan halen. Bij mijn man aangekomen werd ik gebeld dat ze hem aan het reanimeren waren. Zijn hart had de spanning van het onderzoek niet aangekund. Bij de laatste shock kwam hij terug. Nu zou het goedkomen dacht ik. Je komt niet voor niks op het allerlaatste moment terug natuurlijk....
Helaas volgende dag na mijn werk weer gebeld, we moesten nu komen want we moesten praten.
Moeder opgehaald en naar het ziekenhuis. Daar aangekomen werden we met alle liefde ontvangen...kamer in...arts en verpleegster erbij en de deur ging dicht. En daar kwam het aller aller slechtste nieuws wat ik me voor kon stellen.
Kanker...zo ver stadium dat we alleen nog maar over dagen konden spreken. Onze wereld stortte letterlijk in.
We kregen alle ruimte, familie mocht komen. Hij mocht zelfs even gaan roken, want wat deed het er nog toe.
Vanaf dat moment konden we komen en gaan wanneer we wilden. Dat hebben niet alleen wij maar ook onze familie en vrienden, collega's noem maar op gedaan. Binnen 2 dagen is hij naar een hospice gegaan en ook daar voor hem perfecte dagen gehad met tonnen bezoek, eten wat hij wilde (mochten we zelf regelen als we dat wilden), lieve zorg en afscheid. Een week nadat hij in de hospice kwam is hij de dag na Vaderdag overleden.
Mijn held, mijn rots, de enige op de wereld die mij begreep zonder woorden en nog voordat ik zelf wist hoe ik iets vond het al wel wist is niet meer.
Ik ga je niet zeggen dat het allemaal meevalt, want dat is niet zo natuurlijk. Ik ga je niet zeggen dat het allemaal goed komt, want dat doet het niet. Je leert ermee om te gaan. De scherpe kantjes gaan eraf. Maar nee, hetzelfde wordt het niet meer. Tenminste, niet als je zo'n goede band hebt al wij hadden en dat is het geval proef ik uit jouw post.
Enige wat ik je kan zeggen is dat je er doorheen moet. Sluit jezelf niet af, laat anderen je niet vertellen hoe je dient te reageren. Ga dit aan op jouw manier. Heb je het gevoel dat je er zelf niet uitkomt, zoek daar hulp bij. Maar voor nu, zo lang ze er nog is: GENIET van haar. Want dit zijn echt de laatste momenten die je samen hebt en die wil je ten volle beleven. Zeg haar alles wat je nog wilt, bespreek met haar wat zij wilt mbt haar afscheid (ik had het afscheid daardoor binnen 30 minuten geregeld), vraag haar wat zij nog wilt deze periode en beleef het samen. Ik heb natuurlijk maar een week gehad voor dit alles maar dat alles is gezegd en ik alles heb gedaan zoals hij dat wilde is iets waar ik nu heel veel rust uit kan halen. Ondanks dat ik het nu echt nog vaak heel zwaar heb, is dat echt een stukje houvast.
Je hebt geen behoefte aan sterkte-berichten, dat snap ik. Dus wens ik je geen sterkte, ik wens je nog zo veel mogelijk tijd met elkaar. Ik wens je nog zoveel mogelijk gesprekken met elkaar en ik wens je nog zo veel mogelijk lach-momenten met elkaar.
woensdag 20 februari 2019 11:06
Mijn moeder overleed ook aan kanker. Ze is 2 jaar ziek geweest. Het was bij haar ook meteen bij de eerste Diagnose duidelijk, dat ze geen kans had om weer gezond te worden.
Toch waren deze twee jaren nog mooi. Je moeder is er nog en jullie hebben elkaar. Probeer je verdriet met haar te delen. Maar probeer ook sterk te zijn voor haar.
Wat ik je kan meegeven is, dat je moet proberen om niet te ver te denken. (ze gaat aftakelen, je ziet haar al in kist Enz.)
Probeer gewoon iedere dag te leven en evengoed met je moeder en met je eigen gezin te genieten van deze dag.
Ik weet niet hoe oud je kinderen zijn, Maar zij hebben ook begeleiding nodig en het is voor de kinderen erg zwaar om een moeder te zien die heel veel huilt.
Leg je kinderen uit, dat Oma niet Meer gezond wordt, Maar dat de dokter er alles aan zal doen, dat ze geen pijn heeft en dat ze het nog goed heeft.
Misschien is er nog iets wat je graag met je moeder wilt doen, een stedentrip, zonvakantie, dagje strand, maakt niet uit wat. Dat geeft nog zoveel mooie herinneringen, waar je later op terug kunt kijken.
Maar je moeder is nu ongenezelijk ziek en niet dood. Deze laatste levensfase kan ook heel mooi zijn. Probeer je moeder mee te geven, dat jij ok bent, dat ze zich over jou geen zorgen hoeft te maken. Ik heb dit mijn moeder gezegd, mama ik heb mijn man en mijn kinderen, maak je geen zorgen over mij, en wij zorgen ook voor papa als je er niet Meer bent.
Ik snap jouw opmerking over die oude mensen in een bejaardehuis wel die helemaal niet Meer willen leven. Het is niet eerlijk, en het zal ook nooit eerlijk worden. Zo is het leven.
Het praten met lotgenoten heeft mijn geholpen, ik was in een "praatgroep" voor Familie van kankerpatienten. Kijk eens wat er aangeboden wordt in de buurt. Daar heb je geen Psychiater voor nodig en ook geen verwijsbrief. Is vaak een aanbod van organisaties voor kankerpatienten en hun Familie.
Ook voor rouwverwerking zijn er instaties voor begeleiding.
Probeer evengoed positief te zijn. Een levensverlengende behandeling kan ook heel goed aanslaan en je moeder kan nog een goede levenskwaliteit hebben.
Mijn moeder zei ik ben zo blij dat ik ziek ben en niet een van haar dochters. Ze is nog jong en had nog vele jaren bij jullie kunnen zijn, Maar ze is er ook 63 jaar geweest en wie weet is ze er nog lang, Ik Hoop het van harte voor jou.
Toch waren deze twee jaren nog mooi. Je moeder is er nog en jullie hebben elkaar. Probeer je verdriet met haar te delen. Maar probeer ook sterk te zijn voor haar.
Wat ik je kan meegeven is, dat je moet proberen om niet te ver te denken. (ze gaat aftakelen, je ziet haar al in kist Enz.)
Probeer gewoon iedere dag te leven en evengoed met je moeder en met je eigen gezin te genieten van deze dag.
Ik weet niet hoe oud je kinderen zijn, Maar zij hebben ook begeleiding nodig en het is voor de kinderen erg zwaar om een moeder te zien die heel veel huilt.
Leg je kinderen uit, dat Oma niet Meer gezond wordt, Maar dat de dokter er alles aan zal doen, dat ze geen pijn heeft en dat ze het nog goed heeft.
Misschien is er nog iets wat je graag met je moeder wilt doen, een stedentrip, zonvakantie, dagje strand, maakt niet uit wat. Dat geeft nog zoveel mooie herinneringen, waar je later op terug kunt kijken.
Maar je moeder is nu ongenezelijk ziek en niet dood. Deze laatste levensfase kan ook heel mooi zijn. Probeer je moeder mee te geven, dat jij ok bent, dat ze zich over jou geen zorgen hoeft te maken. Ik heb dit mijn moeder gezegd, mama ik heb mijn man en mijn kinderen, maak je geen zorgen over mij, en wij zorgen ook voor papa als je er niet Meer bent.
Ik snap jouw opmerking over die oude mensen in een bejaardehuis wel die helemaal niet Meer willen leven. Het is niet eerlijk, en het zal ook nooit eerlijk worden. Zo is het leven.
Het praten met lotgenoten heeft mijn geholpen, ik was in een "praatgroep" voor Familie van kankerpatienten. Kijk eens wat er aangeboden wordt in de buurt. Daar heb je geen Psychiater voor nodig en ook geen verwijsbrief. Is vaak een aanbod van organisaties voor kankerpatienten en hun Familie.
Ook voor rouwverwerking zijn er instaties voor begeleiding.
Probeer evengoed positief te zijn. Een levensverlengende behandeling kan ook heel goed aanslaan en je moeder kan nog een goede levenskwaliteit hebben.
Mijn moeder zei ik ben zo blij dat ik ziek ben en niet een van haar dochters. Ze is nog jong en had nog vele jaren bij jullie kunnen zijn, Maar ze is er ook 63 jaar geweest en wie weet is ze er nog lang, Ik Hoop het van harte voor jou.
woensdag 20 februari 2019 11:31
Kijk wat je samen nog kunt ondernemen, en laat zoiets in het teken staan van het gezellig samen tijd doorbrengen. Hou die hele ziekte erbuiten op die momenten. Voor beide een positieve ervaring zonder de negatieve gedachten over de toekomst. Daar zal ook wel eens over gesproken gaan worden, maar ook dat heeft zo zijn tijd nodig.
Disclaimer: All presented text are opinionated and present only a written account of my mental state at that time.
