Relaties
alle pijlers
mijn moeder heeft uitgezaaide kanker... enkel verlenging nog
dinsdag 19 februari 2019 13:25
Dag,
Inmiddels alweer drie weken geleden heb ik te horen gekregen dat mijn moeder, 63 jaar, uitgezaaide kanker heeft. (uit angst voor herkenning houd ik sommige dingen wat vaag).
Er is enkel nog palliatieve behandeling mogelijk; genezing is uitgesloten. Ze kunnen geen prognose geven; gemiddeld 2-3 jaar.
De eerste 5 dagen heb ik enkel gehuild, non-stop.
Inmiddels ben ik aan het werk maar de tranen branden continue. Ik heb moeite om mijn bed uit te komen en zie steeds plaatjes van wat komen gaat; mama in de kist, wat ik zal zeggen op haar crematie, de overlijdenskaart, papa die alleen achterblijft en erg afhankelijk is van mama (ze doen echt alles samen). ik ben ook boos: waarom moet haar dit overkomen, ze is nog zo jong en zo'n goed mens. ik kan haar nog niet missen, echt niet. en dan ben ik de volgende in de lijn... ik heb nergens zin in en zie op tegen de komende onzekere tijd en alle pijn die komen gaat en het proces van aftakeling van zo'n mooie, gezonde vrouw (ze heeft geen klachten!) naar een hoopje ellende.
ik maak me ook wel zorgen om mijzelf. ik ben van mijzelf al wat melancholisch ingesteld, 'vroeger was allles beter en iig zorgeloos, daar verlang ik zo naar terug'.
ik hoef geen sterkte-wensen. heel lief maar daar ligt niet mijn behoefte.
ik zou zo graag andere ervaringen willen lezen. ik ben zo bang dat ik mij nooit meer gelukkig zal gaan voelen en mijn man en kinderen door moeten met een depressieve vrouw. Moet ik misschien toch hulp bij een psycholoog aanvragen? in arnhem zit het helen dowlinginstituut las ik... of moet ik gewoon accepteren dat ik mij nu zo voel en gaat dit echt wel weer voorbij? wat is jullie ervaring hiermee? graag eerlijke ervaringen/adviezen.
heel erg bedankt!
Inmiddels alweer drie weken geleden heb ik te horen gekregen dat mijn moeder, 63 jaar, uitgezaaide kanker heeft. (uit angst voor herkenning houd ik sommige dingen wat vaag).
Er is enkel nog palliatieve behandeling mogelijk; genezing is uitgesloten. Ze kunnen geen prognose geven; gemiddeld 2-3 jaar.
De eerste 5 dagen heb ik enkel gehuild, non-stop.
Inmiddels ben ik aan het werk maar de tranen branden continue. Ik heb moeite om mijn bed uit te komen en zie steeds plaatjes van wat komen gaat; mama in de kist, wat ik zal zeggen op haar crematie, de overlijdenskaart, papa die alleen achterblijft en erg afhankelijk is van mama (ze doen echt alles samen). ik ben ook boos: waarom moet haar dit overkomen, ze is nog zo jong en zo'n goed mens. ik kan haar nog niet missen, echt niet. en dan ben ik de volgende in de lijn... ik heb nergens zin in en zie op tegen de komende onzekere tijd en alle pijn die komen gaat en het proces van aftakeling van zo'n mooie, gezonde vrouw (ze heeft geen klachten!) naar een hoopje ellende.
ik maak me ook wel zorgen om mijzelf. ik ben van mijzelf al wat melancholisch ingesteld, 'vroeger was allles beter en iig zorgeloos, daar verlang ik zo naar terug'.
ik hoef geen sterkte-wensen. heel lief maar daar ligt niet mijn behoefte.
ik zou zo graag andere ervaringen willen lezen. ik ben zo bang dat ik mij nooit meer gelukkig zal gaan voelen en mijn man en kinderen door moeten met een depressieve vrouw. Moet ik misschien toch hulp bij een psycholoog aanvragen? in arnhem zit het helen dowlinginstituut las ik... of moet ik gewoon accepteren dat ik mij nu zo voel en gaat dit echt wel weer voorbij? wat is jullie ervaring hiermee? graag eerlijke ervaringen/adviezen.
heel erg bedankt!
zaterdag 23 februari 2019 14:48
Lieve Keuteltje, dit is echt zwaar wat je nu meemaakt. Mijn moeder was 62 toen er bij toeval longkanker geconstateerd werd. Dit was 22 jaar geleden en ik kan zeggen dat het een van de zwaarste periodes was die ik heb meegemaakt, alles was zo onwerkelijk. Ik herinner me dat de tranen gewoon uit mijn ogen liepen terwijl ik me niet eens bewust was dat ik huilde.
Het heeft bij mij heel lang geduurd voordat ik over haar dood (ze overleed 1 jaar na de diagnose) heen was. Nu ik na zoveel jaar terug kijk besef ik dat er veel langs me heen is gegaan en dat er zaken waren die ik nu anders gedaan zou hebben. Ik ging bijvoorbeeld gewoon werken maar had eigenlijk meer tijd met haar moeten doorbrengen, meer met haar moeten praten, weten hoe ze zich voelde. Misschien was het een andere tijd, misschien ontkende ik het maar ik heb het idee dat we er geen grip op hadden. Je kunt natuurlijk geen grip op het ziekteproces hebben maar wel hoe je ermee omgaat. Breng tijd met haar door, zet het werk zo mogelijk wat op de achtergrond, praat met haar, ik weet nu dat de tijd die je nu met haar doorbrengt een grote steun kan zijn in de periode wanneer ze er niet meer is. Het kan je zelfs als persoon 'rijker' maken hoe vreemd dat misschien nu ook klinkt. Het heeft mij in ieder geval veranderd, ik ben er veel empathischer en minder egoistisch door geworden. Vowassen geworden als je dat zo kan noemen.
Mijn vader overleed 3 jaar geleden, ik heb toen ook veel aan mijn moeder gedacht en heb wat ik toen ervaarde meegenomen. Op zijn overlijden waarbij hij natuurlijk veel ouder was en ook 'klaar' was kijk ik met een ander soort verdriet terug, blij dat ik er voor hem kon zijn en op zijn begrafenis eer aan zijn en mijn moeder kon betonen.
Het heeft bij mij heel lang geduurd voordat ik over haar dood (ze overleed 1 jaar na de diagnose) heen was. Nu ik na zoveel jaar terug kijk besef ik dat er veel langs me heen is gegaan en dat er zaken waren die ik nu anders gedaan zou hebben. Ik ging bijvoorbeeld gewoon werken maar had eigenlijk meer tijd met haar moeten doorbrengen, meer met haar moeten praten, weten hoe ze zich voelde. Misschien was het een andere tijd, misschien ontkende ik het maar ik heb het idee dat we er geen grip op hadden. Je kunt natuurlijk geen grip op het ziekteproces hebben maar wel hoe je ermee omgaat. Breng tijd met haar door, zet het werk zo mogelijk wat op de achtergrond, praat met haar, ik weet nu dat de tijd die je nu met haar doorbrengt een grote steun kan zijn in de periode wanneer ze er niet meer is. Het kan je zelfs als persoon 'rijker' maken hoe vreemd dat misschien nu ook klinkt. Het heeft mij in ieder geval veranderd, ik ben er veel empathischer en minder egoistisch door geworden. Vowassen geworden als je dat zo kan noemen.
Mijn vader overleed 3 jaar geleden, ik heb toen ook veel aan mijn moeder gedacht en heb wat ik toen ervaarde meegenomen. Op zijn overlijden waarbij hij natuurlijk veel ouder was en ook 'klaar' was kijk ik met een ander soort verdriet terug, blij dat ik er voor hem kon zijn en op zijn begrafenis eer aan zijn en mijn moeder kon betonen.
