Relaties
alle pijlers
Mijn ouders vinden dat ik er voor mijn broer moet zijn
woensdag 30 juni 2021 13:54
Hoi allemaal,
Graag zou ik hier nog wat meningen/tips/ervaringen inwinnen voordat VIVA verleden tijd is.
Mijn broer heeft sinds een jaar psychische problemen, in de hoek van paranoïde en waangedachten. Als ik terugkijk naar mijn verleden, ik ben dertiger, dan was het thuis nooit zo leuk. Mijn broer kon weinig fout doen, werd altijd opgehemeld om zijn computervaardigheden maar ondertussen was hij niet sociaal. Wij hadden vaak ruzie en hij had een kort lontje en kon dan agressief worden tegen mij. Mijn ouders vinden dit niet vreemd en zeggen dat dit in ieder gezin voor komt, ruzies. Op mijn 28e heeft hij mij aangevallen omdat ik dan een bepaald gezicht trek als ik het niet met hem eens ben en dan flipt hij. Sindsdien houd ik afstand en heb ik dus nauwelijks contact. Enkel een berichtje op zijn verjaardag en met kerst zie ik hem bij mijn ouders.
Voor mij zijn zijn psychische problemen geen hele grote verrassing omdat naar mijn idee hij heel zijn leven al anders is geweest. Familieleden die ik hierover spreek en mijn oude buurmeisje bevestigen dit. Naar mijn idee is hem ook altijd de hand boven het hoofd gehouden waardoor ik me kan voorstellen dat hij geen weerbaarheid heeft kunnen ontwikkelen in bepaalde situaties. Zijn leven bestond als kind uit computeren en slapen.
Ik vind het heel erg dat mijn broer zo met zichzelf in de knoop zit. Echter ik heb niet het gevoel dat ik degene ben die hem moet helpen. Mijn ouders leggen mij nu op dat ik hem moet helpen wanneer zij uit de tijd zijn. Dit werd mij gisteren duidelijk gemaakt. De precieze woorden weet ik niet meer maar het komt erop neer dat dit mijn taak is als zus en als ik die niet op me neem dat ik achterlijk/raar noem het maar op, ben. Hierdoor ben ik uit mijn slof geschoten en naar huis gegaan.
Het probleem is eigenlijk dat ik geen goede band heb met mijn ouders omdat zij nooit hebben erkend dat er iets niet goed zat in ons gezin. Mijn broer was volkomen normaal en ik was altijd een lastig kind dat nooit tevreden was (ik heb toch altijd alles gehad van ze?). Nu verwachten ze van mij dat ik mijn broer (in de toekomst) ga ondersteunen. Ik vind dat zij dit niet van mij kunnen verwachten maar hoe ga ik hiermee om?
Eerlijk gezegd zie ik hier geen oplossing in. Hebben jullie ervaringen of tips? Of zijn mijn gevoelens en de grenzen die ik aangeef zo onredelijk?
Graag zou ik hier nog wat meningen/tips/ervaringen inwinnen voordat VIVA verleden tijd is.
Mijn broer heeft sinds een jaar psychische problemen, in de hoek van paranoïde en waangedachten. Als ik terugkijk naar mijn verleden, ik ben dertiger, dan was het thuis nooit zo leuk. Mijn broer kon weinig fout doen, werd altijd opgehemeld om zijn computervaardigheden maar ondertussen was hij niet sociaal. Wij hadden vaak ruzie en hij had een kort lontje en kon dan agressief worden tegen mij. Mijn ouders vinden dit niet vreemd en zeggen dat dit in ieder gezin voor komt, ruzies. Op mijn 28e heeft hij mij aangevallen omdat ik dan een bepaald gezicht trek als ik het niet met hem eens ben en dan flipt hij. Sindsdien houd ik afstand en heb ik dus nauwelijks contact. Enkel een berichtje op zijn verjaardag en met kerst zie ik hem bij mijn ouders.
Voor mij zijn zijn psychische problemen geen hele grote verrassing omdat naar mijn idee hij heel zijn leven al anders is geweest. Familieleden die ik hierover spreek en mijn oude buurmeisje bevestigen dit. Naar mijn idee is hem ook altijd de hand boven het hoofd gehouden waardoor ik me kan voorstellen dat hij geen weerbaarheid heeft kunnen ontwikkelen in bepaalde situaties. Zijn leven bestond als kind uit computeren en slapen.
Ik vind het heel erg dat mijn broer zo met zichzelf in de knoop zit. Echter ik heb niet het gevoel dat ik degene ben die hem moet helpen. Mijn ouders leggen mij nu op dat ik hem moet helpen wanneer zij uit de tijd zijn. Dit werd mij gisteren duidelijk gemaakt. De precieze woorden weet ik niet meer maar het komt erop neer dat dit mijn taak is als zus en als ik die niet op me neem dat ik achterlijk/raar noem het maar op, ben. Hierdoor ben ik uit mijn slof geschoten en naar huis gegaan.
Het probleem is eigenlijk dat ik geen goede band heb met mijn ouders omdat zij nooit hebben erkend dat er iets niet goed zat in ons gezin. Mijn broer was volkomen normaal en ik was altijd een lastig kind dat nooit tevreden was (ik heb toch altijd alles gehad van ze?). Nu verwachten ze van mij dat ik mijn broer (in de toekomst) ga ondersteunen. Ik vind dat zij dit niet van mij kunnen verwachten maar hoe ga ik hiermee om?
Eerlijk gezegd zie ik hier geen oplossing in. Hebben jullie ervaringen of tips? Of zijn mijn gevoelens en de grenzen die ik aangeef zo onredelijk?
woensdag 30 juni 2021 13:59
Het is heel simpel: je ouders kunnen niet over hun graf heen regeren. Ze kunnen het aan je vragen, maar nee is ook een antwoord.
Ik zou zeggen dat je dat niet kunt en wilt beloven en daarbij blijven. Niet er van alles bij gaan halen of in discussie gaan.
Sterkte!
Ik zou zeggen dat je dat niet kunt en wilt beloven en daarbij blijven. Niet er van alles bij gaan halen of in discussie gaan.
Sterkte!
girasole3 wijzigde dit bericht op 30-06-2021 14:00
0.57% gewijzigd
woensdag 30 juni 2021 14:02
Doe het niet. De reden "omdat het je broer is" is geen goede basis om er voor hem te zijn.
Hier in de schoonfamilie ook zo'n soort verhaal. Wij zullen de zorg voor hem bellen, misschien nog thuis wonen begeleiding regelen maar dan houdt het echt op.
Hier in de schoonfamilie ook zo'n soort verhaal. Wij zullen de zorg voor hem bellen, misschien nog thuis wonen begeleiding regelen maar dan houdt het echt op.
dahlia74 wijzigde dit bericht op 30-06-2021 14:16
47.06% gewijzigd
woensdag 30 juni 2021 14:03
woensdag 30 juni 2021 14:04
Persoonlijk vind ik je niet onredelijk. En mijn tip (als tweedehands ervaringsdeskundige, mijn man heeft ook een sibling met nogal wat problematiek en flipbuien): ook je grenzen handhaven.
Zelf hebben wij in onze familie wel te maken gehad met familieleden die hun leven lang zijn aangewezen op òf familie òf zorgverleners. Maar dan heb je het over mensen die meervoudig gehandicapt zijn en daar zelf natuurlijk ook niets aan kunnen doen (en ze vlogen je ook niet aan). Maar daar wisten de ouders van vrij in het begin af aan dat de zorg later overgedragen zou worden en dus zijn broers/zussen al vrij vroeg meegenomen in bepaalde beslissingen.
Dat is een heel ander verhaal dan bij schoonfamilie waar alles maar met de mantel der liefde is bedekt, onwillige kinderen kregen aangepraat dat ze of egoïstisch of lastig waren. En dan gaan jammeren dat er op volwassen leeftijd geen band is en de andere kinderen het ‘zorgstokje’ niet willen overnemen. Het gaat dan overigens over een persoon die wel beschikt over een normale intelligentie maar zijn leven lang is weggekomen met debiel gedrag want ‘zielig’ of ‘anders’.
Zelf hebben wij in onze familie wel te maken gehad met familieleden die hun leven lang zijn aangewezen op òf familie òf zorgverleners. Maar dan heb je het over mensen die meervoudig gehandicapt zijn en daar zelf natuurlijk ook niets aan kunnen doen (en ze vlogen je ook niet aan). Maar daar wisten de ouders van vrij in het begin af aan dat de zorg later overgedragen zou worden en dus zijn broers/zussen al vrij vroeg meegenomen in bepaalde beslissingen.
Dat is een heel ander verhaal dan bij schoonfamilie waar alles maar met de mantel der liefde is bedekt, onwillige kinderen kregen aangepraat dat ze of egoïstisch of lastig waren. En dan gaan jammeren dat er op volwassen leeftijd geen band is en de andere kinderen het ‘zorgstokje’ niet willen overnemen. Het gaat dan overigens over een persoon die wel beschikt over een normale intelligentie maar zijn leven lang is weggekomen met debiel gedrag want ‘zielig’ of ‘anders’.
Nee heb je, ja kun je krijgen
woensdag 30 juni 2021 14:10
To, ik had ook een familielid met paranoide wanen met als verschil dat hij niet agressief was. De zorg van je ouders is begrijpelijk, maar zij mogen het niet op jou schouders leggen, zeker niet wanneer zij zich niet inzetten om samen met hem in te zetten op adequate behandeling.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
woensdag 30 juni 2021 14:21
Ik begrijp wel dat je ouders zich zorgen maken over wat er na hun dood met hun kwetsbare zoon moet gebeuren. Ze mogen jou daar echter niet verantwoordelijk voor maken.
Als het voor jou OK voelt, kun je je ouders geruststellen door te zeggen dat je je best zult doen om t.z.t. passende hulp voor hem te regelen. Verder zou ik niet gaan, als ik de rest van je verhaal over de familiegeschiedenis zo lees.
Als het voor jou OK voelt, kun je je ouders geruststellen door te zeggen dat je je best zult doen om t.z.t. passende hulp voor hem te regelen. Verder zou ik niet gaan, als ik de rest van je verhaal over de familiegeschiedenis zo lees.
woensdag 30 juni 2021 14:23
Je kunt je ouders nu al melden dat jij geen hulpverlener bent voor je broer. En ook geen mantelzorger gaat worden.
Dat als ze hem goed onder dak willen hebben, ze nu een beetje haast moeten gaan maken met het voor hem te regelen. Maar dan bij professionals, niet bij jou.
Dat als ze hem goed onder dak willen hebben, ze nu een beetje haast moeten gaan maken met het voor hem te regelen. Maar dan bij professionals, niet bij jou.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
woensdag 30 juni 2021 14:41
Dit.Doreia* schreef: ↑30-06-2021 14:23Je kunt je ouders nu al melden dat jij geen hulpverlener bent voor je broer. En ook geen mantelzorger gaat worden.
Dat als ze hem goed onder dak willen hebben, ze nu een beetje haast moeten gaan maken met het voor hem te regelen. Maar dan bij professionals, niet bij jou.
Laat je ouders zorgen dat hij nu al bij de WMO is aangemeld voor allerlei relevante hulp.
woensdag 30 juni 2021 14:42
Zelf ‘zorgenkindje’ van het gezin, met dat verschil dat ik wel altijd normaal moest kunnen doen.
Juist om te voorkomen dat mijn sibling zo voor het blok gezet wordt, heb ik een goed zorgsysteem om mij heen geregeld. Ook bij de WMO-gesprekken wordt steeds aangegeven dat sibling niet in kan springen. En ik heb een goede verstandhouding met ouders en sibling.
Ik zou dus aangeven dat je niet bereid bent om dat te doen zolang er geen professionele hulp is ingezet. En ik zou ook aangeven dat dit pas weer ter sprake gebracht mag en kan worden als er eerst wat systeemtherapie is geweest, waarbij alle gezinsleden aanwezig zijn bij de gesprekken. Dan pas kun je beginnen met nadenken over eventuele zorgtaken voor je broer.
Juist om te voorkomen dat mijn sibling zo voor het blok gezet wordt, heb ik een goed zorgsysteem om mij heen geregeld. Ook bij de WMO-gesprekken wordt steeds aangegeven dat sibling niet in kan springen. En ik heb een goede verstandhouding met ouders en sibling.
Ik zou dus aangeven dat je niet bereid bent om dat te doen zolang er geen professionele hulp is ingezet. En ik zou ook aangeven dat dit pas weer ter sprake gebracht mag en kan worden als er eerst wat systeemtherapie is geweest, waarbij alle gezinsleden aanwezig zijn bij de gesprekken. Dan pas kun je beginnen met nadenken over eventuele zorgtaken voor je broer.
woensdag 30 juni 2021 14:49
Dank voor jullie reacties 
Hij staat onder begeleiding alleen hij ontkend dat hij ziek is. Daarom wordt er heel voorzichtig met hem omgegaan door de hulpverlening omdat hij anders helemaal niet meer komt. Hij heeft ook nog geen medicijnen, hier willen ze wel naartoe. Mijn ouders beginnen volgende week met een cursus o.i.d. zodat ze leren hoe ze met hem om moeten gaan.
Ik houd de gesprekken over mijn broer af omdat ze voor mij tot discussie leiden omdat volgens mijn ouders er 'vroeger' nooit wat mis was maar tegelijkertijd zeggen ze dat mijn broer misschien altijd al ziek is geweest. Ik kan hier niks mee.
@Leslie Knobe: inderdaad niet echt een aanvulling op mijn leven maar helaas is mijn persoonlijkheid er ook niet naar om dan maar de boel af te kappen. Daar lijd ik ook onder maar misschien gaat het daar uiteindelijk toch wel naartoe.
@dansenindewind: je verwoordt het goed. Ik vind het alleen zo lastig de benoemen en uit te leggen welke conflicten ik intern heb. En inderdaad ik wou dat mijn ouders hier nog niet over begonnen. Wie weet hoe ik over 10 jaar in het leven sta en hoe dan de situatie is.
@blijfgewoonbiana: dit is niet besproken want ik heb het direct afgekapt toen ze daarover begonnen.
@lemoos2: Mijn verhaal lijkt denk ik op het verhaal bij jouw schoonfamilie. Mijn broer is intelligent en een goede ICT-er en daar werd in mijn beleving ook altijd alle aandacht aan geschonken. Nu is mijn broer ineens een zorgenkindje en zijn ze ontwricht. Ik vermoed zelf dat hij misschien wel autistisch is. Hij werd inderdaad altijd zielig gevonden.
@Viva-amber: mijn broer is alleen agressief naar mij toe van kinds af aan al. Dit gebeurde overigens niet dagelijks hoor maar er hoefde wel maar iets heel kleins voor te vallen en dan kwam dat uit het niets.
@ Gemberpannekoek: Ik kan me vinden in jouw reactie. Ik heb nu dusdanig ruzie dat er voorlopig geen contact zal zijn met mijn ouders maar ik zou dat inderdaad kunnen zeggen. Al blijft het bij mij knagen dat ik nooit gehoord ben maar ze wel vanalles van mij verwachten.
@Sarasara200: nog geen medicatie dus. Geprobeerd wordt om zijn vertrouwen te winnen zodat hij professionele hulp kan krijgen. Vooralsnog vindt hij dat er niks mis is met hem. Het ligt al hele lange tijd altijd aan een ander.
Hij staat onder begeleiding alleen hij ontkend dat hij ziek is. Daarom wordt er heel voorzichtig met hem omgegaan door de hulpverlening omdat hij anders helemaal niet meer komt. Hij heeft ook nog geen medicijnen, hier willen ze wel naartoe. Mijn ouders beginnen volgende week met een cursus o.i.d. zodat ze leren hoe ze met hem om moeten gaan.
Ik houd de gesprekken over mijn broer af omdat ze voor mij tot discussie leiden omdat volgens mijn ouders er 'vroeger' nooit wat mis was maar tegelijkertijd zeggen ze dat mijn broer misschien altijd al ziek is geweest. Ik kan hier niks mee.
@Leslie Knobe: inderdaad niet echt een aanvulling op mijn leven maar helaas is mijn persoonlijkheid er ook niet naar om dan maar de boel af te kappen. Daar lijd ik ook onder maar misschien gaat het daar uiteindelijk toch wel naartoe.
@dansenindewind: je verwoordt het goed. Ik vind het alleen zo lastig de benoemen en uit te leggen welke conflicten ik intern heb. En inderdaad ik wou dat mijn ouders hier nog niet over begonnen. Wie weet hoe ik over 10 jaar in het leven sta en hoe dan de situatie is.
@blijfgewoonbiana: dit is niet besproken want ik heb het direct afgekapt toen ze daarover begonnen.
@lemoos2: Mijn verhaal lijkt denk ik op het verhaal bij jouw schoonfamilie. Mijn broer is intelligent en een goede ICT-er en daar werd in mijn beleving ook altijd alle aandacht aan geschonken. Nu is mijn broer ineens een zorgenkindje en zijn ze ontwricht. Ik vermoed zelf dat hij misschien wel autistisch is. Hij werd inderdaad altijd zielig gevonden.
@Viva-amber: mijn broer is alleen agressief naar mij toe van kinds af aan al. Dit gebeurde overigens niet dagelijks hoor maar er hoefde wel maar iets heel kleins voor te vallen en dan kwam dat uit het niets.
@ Gemberpannekoek: Ik kan me vinden in jouw reactie. Ik heb nu dusdanig ruzie dat er voorlopig geen contact zal zijn met mijn ouders maar ik zou dat inderdaad kunnen zeggen. Al blijft het bij mij knagen dat ik nooit gehoord ben maar ze wel vanalles van mij verwachten.
@Sarasara200: nog geen medicatie dus. Geprobeerd wordt om zijn vertrouwen te winnen zodat hij professionele hulp kan krijgen. Vooralsnog vindt hij dat er niks mis is met hem. Het ligt al hele lange tijd altijd aan een ander.
woensdag 30 juni 2021 14:50
Ik herken je verhaal deels, mijn broer heeft ook psychische problemen en die hebben lang centraal gestaan.
We hebben er met elkaar over gesproken en gekeken hoe we hier anders mee om kunnen gaan en zijn er uitgekomen. Broer vond het ook niet prettig dat hij altijd wordt aangekaart als anders.
Moet wel zeggen dat dit al ruim 10 jaar speelt. Ik heb gezegd dat mocht het een volgende keer weer zoveel druk leggen op het gezin dat ik in gesprek/therapie wil met zijn allen.
Ik zou het gesprek aangaan, aangeven wat het met jou doet en als je je grenzen niet bewaakt het niet goed gaat met jou.
Sterkte!
We hebben er met elkaar over gesproken en gekeken hoe we hier anders mee om kunnen gaan en zijn er uitgekomen. Broer vond het ook niet prettig dat hij altijd wordt aangekaart als anders.
Moet wel zeggen dat dit al ruim 10 jaar speelt. Ik heb gezegd dat mocht het een volgende keer weer zoveel druk leggen op het gezin dat ik in gesprek/therapie wil met zijn allen.
Ik zou het gesprek aangaan, aangeven wat het met jou doet en als je je grenzen niet bewaakt het niet goed gaat met jou.
Sterkte!
woensdag 30 juni 2021 14:52
Hij is onbetrouwbaar in zijn gedrag naar jou door zijn ziekte, dus moet je jezelf in acht nemen. Je eigen veiligheid is het belangrijkste. Niemand heeft er wat aan wanneer je onderdeel wordt van zijn waansysteem.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
