Relaties
alle pijlers
Mijn relatie bloedt dood
woensdag 8 april 2009 om 16:53
Communicatie....HET probleem. Al jaren. Maar in het begin woonden we alleen in het weekend bij elkaar. Dan was het ook vervelend, maar op zondag ging ik naar huis. En 's avonds zaten we te chatten achter de computer en werden de dingen toch "besproken".
In 2004 zijn we gaan samenwonen. Een huis waar veel aan verbouwd moest worden en daar ging alle vrije tijd in zitten. We deden het samen dus dat ging geweldig goed.
We zijn ondertussen getrouwd en houden onwijs veel van elkaar.
Maar die communicatie het wordt steeds beroerder. Hij kan/wil niet praten over de dingen die hem of mij bezig houden. Ja, over zijn werk wel. Vooral de technische dingen.
Maar na de geboorte van ons zoontje zit ik met veel lichamelijke problemen. Ik zit daardoor niet lekker in mijn vel en heb het best zwaar met de opvoeding van ons zoontje. Want, ik ben minder gaan werken en voel me dus verantwoordelijk voor het huishouden en de opvoeding. Tijd voor mezelf heb ik niet meer. En het geeft niet, maar het is zo nodig om dit te bespreken met hem. Dat het zwaar is en echt niet elke dag leuk. Maar als ik dat zeg krijg ik geen reactie. Of een paar dagen later dat ik nooit positief ben en altijd klaag. Thuis is hij stil en zie ik hem nauwelijks. Er is iets. Maar ook daar kan ik 100x naar vragen. Ik krijg geen antwoord. Het gevolg is dat ik aan alle kanten aan mezelf ga twijfelen. Want misschien doe ik wel zoveel fout dat hij aan zichzelf gaat twijfelen.
Ik hou dit geen maanden meer vol. Er moet gepraat worden. Maar hoe? We zijn 2x naar een relatietherapie geweest. Daar had hij het gevoel dat hij aangevallen werd en dus einde therapie.....
En daarbij, doordat hij nooit reageert denk ik dat hij boos of teleurgesteld is en waarom zou ik dan nog wat zeggen. Ik loop dan alleen maar dagen met grote vraagtekens rond.
Liefde is er. Veel nog steeds. Maar voor een relatie is meer nodig en ik weet niet of dat er nog gaat komen.........
SHIT!
In 2004 zijn we gaan samenwonen. Een huis waar veel aan verbouwd moest worden en daar ging alle vrije tijd in zitten. We deden het samen dus dat ging geweldig goed.
We zijn ondertussen getrouwd en houden onwijs veel van elkaar.
Maar die communicatie het wordt steeds beroerder. Hij kan/wil niet praten over de dingen die hem of mij bezig houden. Ja, over zijn werk wel. Vooral de technische dingen.
Maar na de geboorte van ons zoontje zit ik met veel lichamelijke problemen. Ik zit daardoor niet lekker in mijn vel en heb het best zwaar met de opvoeding van ons zoontje. Want, ik ben minder gaan werken en voel me dus verantwoordelijk voor het huishouden en de opvoeding. Tijd voor mezelf heb ik niet meer. En het geeft niet, maar het is zo nodig om dit te bespreken met hem. Dat het zwaar is en echt niet elke dag leuk. Maar als ik dat zeg krijg ik geen reactie. Of een paar dagen later dat ik nooit positief ben en altijd klaag. Thuis is hij stil en zie ik hem nauwelijks. Er is iets. Maar ook daar kan ik 100x naar vragen. Ik krijg geen antwoord. Het gevolg is dat ik aan alle kanten aan mezelf ga twijfelen. Want misschien doe ik wel zoveel fout dat hij aan zichzelf gaat twijfelen.
Ik hou dit geen maanden meer vol. Er moet gepraat worden. Maar hoe? We zijn 2x naar een relatietherapie geweest. Daar had hij het gevoel dat hij aangevallen werd en dus einde therapie.....
En daarbij, doordat hij nooit reageert denk ik dat hij boos of teleurgesteld is en waarom zou ik dan nog wat zeggen. Ik loop dan alleen maar dagen met grote vraagtekens rond.
Liefde is er. Veel nog steeds. Maar voor een relatie is meer nodig en ik weet niet of dat er nog gaat komen.........
SHIT!
woensdag 8 april 2009 om 17:05
quote:Niekje1972 schreef op 08 april 2009 @ 16:53:
En 's avonds zaten we te chatten achter de computer en werden de dingen toch "besproken".
Hij is dus niet zo'n prater, maar met geschreven tekst lukt het wel? Dan wordt het brieven schrijven of mailen.
En 's avonds zaten we te chatten achter de computer en werden de dingen toch "besproken".
Hij is dus niet zo'n prater, maar met geschreven tekst lukt het wel? Dan wordt het brieven schrijven of mailen.
Inad en ik zijn echt twee verschillende personen.
woensdag 8 april 2009 om 17:24
" Tijd voor mezelf heb ik niet meer. En het geeft niet, schijnbaar wel maar het is zo nodig is dat zo nodig? kun je er niet iets aan gaan doen ipv alles eerst bespreken dus een eigen initiatief aandragen?? klinkt nu inderdaad of je aleen wilt klagen over jouw situatie..om dit te bespreken met hem. Dat het zwaar is en echt niet elke dag leuk klinkt inderdaad erg zwaarmoedig."
Lijkt me nu juist dat je dan samen over leuke dingen gaat praten als je dan tijd hebt, of over hoe en wat ermee te doen, komt nu iid een beetje over alsof je je eigen leed MOET delen en hem opzadeld met je eigen rotvoelen...wellicht de nuances iets anders leggen dat hij welicht wel openstaat voor een constructief = opbouwend gesprek???
Lijkt me nu juist dat je dan samen over leuke dingen gaat praten als je dan tijd hebt, of over hoe en wat ermee te doen, komt nu iid een beetje over alsof je je eigen leed MOET delen en hem opzadeld met je eigen rotvoelen...wellicht de nuances iets anders leggen dat hij welicht wel openstaat voor een constructief = opbouwend gesprek???
woensdag 8 april 2009 om 17:47
woensdag 8 april 2009 om 19:36
Ze heeft werk, maar zorgt daarnaast dus ook voor het huishouden en hun kind.
Wat doet hij in het huishouden? Kun je deze dingen niet wat beter verdelen. Bijvoorbeeld in het weekend hem ook n gedeelte van het huis laten poetsen? Dan heb jij wat ruimte om ook eens op adem te komen, of lekker weg te gaan.
Misschien moet je niet tot in den treure met hem gaan praten over hoe zwaar je het wel niet hebt, maar hem gewoon vragen je wat meer te gaan helpen?
Het praten zit er niet in. Dwingen heeft geen zin, dat werkt juist averechts.
Wat doet hij in het huishouden? Kun je deze dingen niet wat beter verdelen. Bijvoorbeeld in het weekend hem ook n gedeelte van het huis laten poetsen? Dan heb jij wat ruimte om ook eens op adem te komen, of lekker weg te gaan.
Misschien moet je niet tot in den treure met hem gaan praten over hoe zwaar je het wel niet hebt, maar hem gewoon vragen je wat meer te gaan helpen?
Het praten zit er niet in. Dwingen heeft geen zin, dat werkt juist averechts.
woensdag 8 april 2009 om 21:18
Kunnen jullie ook niet praten over leuke dingen? En hoe kom je erbij om een kind te krijgen en een relatie geweldig te noemen als de communicatie een probleem is?
Heb je al eens geprobeerd om ideeën en initiatieven aan te dragen om het weer leuk te krijgen en weer te lachen samen? Is een andere taakverdeling een idee? Wat heb je gedaan om je eigen wereld weer groter te krijgen dan jullie kind en het huishouden?
Ik kan me voorstellen dat een man die hard heeft gewerkt niet echt wil luisteren naar een klachtenregen naar oeverloos gelul over papjes, luiers, spuugdoekjes en darmkrampen. Word ik nu forumaal (quoten mensen, dit is een nieuw woord) afgemaakt?. Ik zou dat ook niet trekken. Het leven draait om meer dan enkel het huishouden en de opvoeding. Zien jullie elkaar nog als man en vrouw, of zijn jullie vooral vader en moeder. Als dat stuk mist, is de zin om te luisteren (naar geklaag) ook minder.
Heb je al eens geprobeerd om ideeën en initiatieven aan te dragen om het weer leuk te krijgen en weer te lachen samen? Is een andere taakverdeling een idee? Wat heb je gedaan om je eigen wereld weer groter te krijgen dan jullie kind en het huishouden?
Ik kan me voorstellen dat een man die hard heeft gewerkt niet echt wil luisteren naar een klachtenregen naar oeverloos gelul over papjes, luiers, spuugdoekjes en darmkrampen. Word ik nu forumaal (quoten mensen, dit is een nieuw woord) afgemaakt?. Ik zou dat ook niet trekken. Het leven draait om meer dan enkel het huishouden en de opvoeding. Zien jullie elkaar nog als man en vrouw, of zijn jullie vooral vader en moeder. Als dat stuk mist, is de zin om te luisteren (naar geklaag) ook minder.
donderdag 9 april 2009 om 15:21
Ik ken mannen die zeggen dat hun vrouw/vriendin klaagt, om een gesprek waar ze geen zin in hebben af te kunnen kappen.
TO geeft aan dat ze na de geboorte van hun kind met lichamelijke problemen zit. Mag ze dan soms eens klagen?
Hij zou dit zelf in moeten zien, en zelf n steentje bijdragen aan het huishouden zodat TO het niet meer zo zwaar vindt.
TO hoe merk je dat er nog zoveel liefde is? Wat doet hij dan voor je? Hij helpt je niet, hij luistert niet, en hij praat niet met je. Wat is er dan nog wel leuk?
TO geeft aan dat ze na de geboorte van hun kind met lichamelijke problemen zit. Mag ze dan soms eens klagen?
Hij zou dit zelf in moeten zien, en zelf n steentje bijdragen aan het huishouden zodat TO het niet meer zo zwaar vindt.
TO hoe merk je dat er nog zoveel liefde is? Wat doet hij dan voor je? Hij helpt je niet, hij luistert niet, en hij praat niet met je. Wat is er dan nog wel leuk?
