Relaties
alle pijlers
mijn vriend reageert zich op mij af
donderdag 20 november 2008 om 13:00
hallo allemaal,
Ik heb de laatste weken een gevoel wat ik met niemand kan delen omdat iedereen zo zijn eigen meningen er over heeft vandaar ik het hier probeer op te schrijven.
De relatie met mijn vriend is de laatste tijd verreweg aangenaam en fijn te noemen mede omdat mijn vriend zijn moeder een ziektebed heeft gehad van 10 weken en afgelopen maandag is komen te overlijden.
Ik ben een limburgse meid en we wonen dan ook in Limburg, mijn vriend komt uit Brabant en heeft al zijn familie in Brabant wonen vandaar hij nu ook door het overlijden van zijn moeder elke dag bij zijn familie in Brabant is wat ik ook héél goed begrijp.
Ik laat hem zijn gang gaan maar ergens zijn er grenzen.
5 weken geleden ben ik na een zware tijd bevallen van een prachtige zoon, ondanks mijn schoonmoeder er al zeer slecht aan toe was heb ik mijn vriend toch alle vrijheid gegeven om zoveel mogelijk bij zijn familie en moeder te kunnen zijn.
Ik heb mezelf weggecijferd omdat hij zijn familie ook wilde steunen en er zelf ook steun uit haalde om bij ze te zijn.
Ik ben met een keizersnee bevallen onder volledige narcose, mijn baby is dus op de wereld gekomen waar ik niks vanaf heb geweten.
In mijn kraamtijd ben ik goed opgevangen door mijn moeder en mijn vriend maar ben na 2 weken al weer beginnen met werken omdat ik geen zielepietje wil zijn en er wel van mij verwacht werd dat ik niet stil ging zitten.
Ook het gehele huishouden en de kleine nam ik na 2 weken al op mijn schouders om mijn vriend te ontlasten.
Echter, het werd me afgelopen dinsdag na mijn schoonmoeder haar overlijden teveel en heb mijn vriend op een normale manier duidelijk gemaakt dat ik ook een schouder verdien en dat ik het ook fijn vind als er iemand voor MIJ is.(al is het maar af en toe)
Ik vertelde hem dat hij er af en toe maar voor mij hoefde te zijn en dat ik echt alle begrip heb voor zijn situatie.
Echter kreeg ik een botte reactie terug van "bij mijn familie krijg ik warmte en hier thuis is het kil en koel", mijn familie is er voor mij en jij geeft mij geen schouder kreeg ik botweg te horen.
Aangezien ik een meid ben die tegengas kan geven heb ik hem daarop weer geantwoord dat ik ook een keizersnee heb gehad en dat ik het héél moeilijk vind dat de laatste maand van mijn zwangerschap en de bavalling niet zo is verlopen zoals ik graag had gewild.
Ik heb zelf veel verdriet van dit alles en ook door het overlijden van zijn moeder heb ik veel verdriet.
Mijn vriend vertelde mij daarop weer dat we samen ff door een zware tijd moeten en dat het straks weer anders is en dat we dan kunnen genieten.
De dagen na het overlijden van zijn moeder begon mijn vriend zich van mij af te zonderen en alles wat ik nu tegen hem zeg word tegen me gebruikt en ziet hij als een verwijt.
Ik heb hem alleen maar gezegd dat ook IK en ONZE ZOON hem nodig hebben en dat ik niet alles meer op mijn schouders kan nemen omdat ik er anders ook aan onderdoor ga. Maar als ik zoiets zeg dan word ik afgebekt en krijg ik de verwijten dat hij alleen maar als klusjesman fungeert, dat het hier in huis een kille sfeer is en dat hij elke dag 100km rijd om bij mij te zijn.
het lijkt erop dat hij helemaal niet beseft wie die kleine hier om de 3 uur zijn flesje geeft, zijn luiertjes verschoond, met hem knuffelt en diegene ben die ook nog zorgt voor de hele huishouding en mijn zaak.
ik heb hem gezegd dat als hij zoveel problemen heeft met de dingen die hij zegt, dat ik het geen probleem vind dat hij enkele dagen in brabant bij zijn vader blijft omdat hij dan geen 100 km hoeft te rijden.
het antwoord wat ik kreeg was weer zo geweldig: "als jij zo doorgaat met te zeggen wat moet en wat niet dan blijf ik voortaan voor altijd in Brabant", wat moet ik hiermee.
Hij ziet zijn zoon amper, hij kijkt erna en is er vandoor, een kus kan er voor mij niet meer vanaf... als ik zeg dat ik geen kus krijg zegt meneer doodleuk dat ik de sfeer verpest en hij geen zin heeft om iemand te kussen die koud en kil is!!!!
Ik doe dus echt niks goed, alles wat ik zeg word tegen me gebruikt terwijl ik alleen maar goed voor heb met hem en de situatie.
Ik vind het zo erg dat ik mij perfect moet verwoorden want als ik een fout in de zin maakt word ik weer afgebekt en is het hek van de dam..
Ik weet het even niet meer, we hebben toch samen een zoon...
liefs magny
Ik heb de laatste weken een gevoel wat ik met niemand kan delen omdat iedereen zo zijn eigen meningen er over heeft vandaar ik het hier probeer op te schrijven.
De relatie met mijn vriend is de laatste tijd verreweg aangenaam en fijn te noemen mede omdat mijn vriend zijn moeder een ziektebed heeft gehad van 10 weken en afgelopen maandag is komen te overlijden.
Ik ben een limburgse meid en we wonen dan ook in Limburg, mijn vriend komt uit Brabant en heeft al zijn familie in Brabant wonen vandaar hij nu ook door het overlijden van zijn moeder elke dag bij zijn familie in Brabant is wat ik ook héél goed begrijp.
Ik laat hem zijn gang gaan maar ergens zijn er grenzen.
5 weken geleden ben ik na een zware tijd bevallen van een prachtige zoon, ondanks mijn schoonmoeder er al zeer slecht aan toe was heb ik mijn vriend toch alle vrijheid gegeven om zoveel mogelijk bij zijn familie en moeder te kunnen zijn.
Ik heb mezelf weggecijferd omdat hij zijn familie ook wilde steunen en er zelf ook steun uit haalde om bij ze te zijn.
Ik ben met een keizersnee bevallen onder volledige narcose, mijn baby is dus op de wereld gekomen waar ik niks vanaf heb geweten.
In mijn kraamtijd ben ik goed opgevangen door mijn moeder en mijn vriend maar ben na 2 weken al weer beginnen met werken omdat ik geen zielepietje wil zijn en er wel van mij verwacht werd dat ik niet stil ging zitten.
Ook het gehele huishouden en de kleine nam ik na 2 weken al op mijn schouders om mijn vriend te ontlasten.
Echter, het werd me afgelopen dinsdag na mijn schoonmoeder haar overlijden teveel en heb mijn vriend op een normale manier duidelijk gemaakt dat ik ook een schouder verdien en dat ik het ook fijn vind als er iemand voor MIJ is.(al is het maar af en toe)
Ik vertelde hem dat hij er af en toe maar voor mij hoefde te zijn en dat ik echt alle begrip heb voor zijn situatie.
Echter kreeg ik een botte reactie terug van "bij mijn familie krijg ik warmte en hier thuis is het kil en koel", mijn familie is er voor mij en jij geeft mij geen schouder kreeg ik botweg te horen.
Aangezien ik een meid ben die tegengas kan geven heb ik hem daarop weer geantwoord dat ik ook een keizersnee heb gehad en dat ik het héél moeilijk vind dat de laatste maand van mijn zwangerschap en de bavalling niet zo is verlopen zoals ik graag had gewild.
Ik heb zelf veel verdriet van dit alles en ook door het overlijden van zijn moeder heb ik veel verdriet.
Mijn vriend vertelde mij daarop weer dat we samen ff door een zware tijd moeten en dat het straks weer anders is en dat we dan kunnen genieten.
De dagen na het overlijden van zijn moeder begon mijn vriend zich van mij af te zonderen en alles wat ik nu tegen hem zeg word tegen me gebruikt en ziet hij als een verwijt.
Ik heb hem alleen maar gezegd dat ook IK en ONZE ZOON hem nodig hebben en dat ik niet alles meer op mijn schouders kan nemen omdat ik er anders ook aan onderdoor ga. Maar als ik zoiets zeg dan word ik afgebekt en krijg ik de verwijten dat hij alleen maar als klusjesman fungeert, dat het hier in huis een kille sfeer is en dat hij elke dag 100km rijd om bij mij te zijn.
het lijkt erop dat hij helemaal niet beseft wie die kleine hier om de 3 uur zijn flesje geeft, zijn luiertjes verschoond, met hem knuffelt en diegene ben die ook nog zorgt voor de hele huishouding en mijn zaak.
ik heb hem gezegd dat als hij zoveel problemen heeft met de dingen die hij zegt, dat ik het geen probleem vind dat hij enkele dagen in brabant bij zijn vader blijft omdat hij dan geen 100 km hoeft te rijden.
het antwoord wat ik kreeg was weer zo geweldig: "als jij zo doorgaat met te zeggen wat moet en wat niet dan blijf ik voortaan voor altijd in Brabant", wat moet ik hiermee.
Hij ziet zijn zoon amper, hij kijkt erna en is er vandoor, een kus kan er voor mij niet meer vanaf... als ik zeg dat ik geen kus krijg zegt meneer doodleuk dat ik de sfeer verpest en hij geen zin heeft om iemand te kussen die koud en kil is!!!!
Ik doe dus echt niks goed, alles wat ik zeg word tegen me gebruikt terwijl ik alleen maar goed voor heb met hem en de situatie.
Ik vind het zo erg dat ik mij perfect moet verwoorden want als ik een fout in de zin maakt word ik weer afgebekt en is het hek van de dam..
Ik weet het even niet meer, we hebben toch samen een zoon...
liefs magny
donderdag 20 november 2008 om 13:06
Ik snap heel goed hoe je je voelt, maar misschien was het niet zo handig om dit aan te kaarten een dag nadat z'n moeder overleden is. Hij zit zelf nog vol van die emoties en dan kun je ook niet verwachten dat hij heel begripvol reageert. Ik denk idd dat het gewoon even tijd nodig heeft. En kun je niet een keer mee, een paar dagen naar Brabant, dat brengt jullie misschien ook wat dichter bij elkaar. Geef aan dat je er ook voor hem wilt zijn en daarom mee wil.
still crazy after all these years
donderdag 20 november 2008 om 13:17
Ik vind het heel erg voor jou, maar ook voor je vriend.
Je moeder verliezen en vader worden in een korte tijd is nogal wat. Ik denk dat jullie allebei wat ruimte nodig hebben. Je vriend zegt zelf ook dat hij ziet dat jullie door een zware tijd moeten.
Misschien wat nuchter van me, maar waarom ga je in hemelsnaam 2 weken na een keizersnede werken? Wie zou je in deze situatie als zielepietje zien, en wat dan nog?
Je moeder verliezen en vader worden in een korte tijd is nogal wat. Ik denk dat jullie allebei wat ruimte nodig hebben. Je vriend zegt zelf ook dat hij ziet dat jullie door een zware tijd moeten.
Misschien wat nuchter van me, maar waarom ga je in hemelsnaam 2 weken na een keizersnede werken? Wie zou je in deze situatie als zielepietje zien, en wat dan nog?
donderdag 20 november 2008 om 13:17
Jullie zitten nu beide vol met emoties en dat heeft tijd nodig. Voor je vriend is het helemaal dubbel, z'n moeder overlijd en hij krijgt een kind. Ik heb zo'n situatie helaas van heel dichtbij mogen meemaken (Zusje net bevallen en schoonmoeder overleden). Zij kwamen er samen niet uit, verweten elkaar vanalles. Uiteindelijk heeft 1 gesprek met de huisarts ze dingen doen inzien. Nu, 5 jaar later, zegt m'n zwager dat hij het allemaal heel simpel zag: hij moest voor z'n vader zorgen en wist dat er iemand dag en nacht voor z'n kind klaarstond (m'n zus dus) en hij zag er dus geen probleem in dat hij bijna niet thuis was. Door dat gesprek met de huisarts is hij dat toch anders gaan zien.
donderdag 20 november 2008 om 13:20
Ben het eens met Eucalypta. Ga lekker met hem mee. Je bent al vrij snel na je bevalling weer aan de slag gegaan. Neem de tijd voor jezelf en je relatie. Ga het gesprek eens aan wanneer je niet teleurgesteld bent (want meestal knal je uit frustratie dingen eruit die je eigenlijk anders had willen zeggen). Je moet hier toch samen uit kunnen komen. Je bent beide volwassen mensen waar je dus op een volwassen manier over zou moeten kunnen praten.
In ieder geval heel veel sterkt en probeer ondanks je verdriet te genieten van je kleine mannetje.
In ieder geval heel veel sterkt en probeer ondanks je verdriet te genieten van je kleine mannetje.
donderdag 20 november 2008 om 13:26
Wat ik eigenlijk mis in dit verhaal is dat je enig begrip voor zijn verlies en verdriet toont. Wellicht voelt je vriend zich onbegrepen en ziet hij graag eerst wat meer "gevoel" van jouw kant voor hetgeen hem overkomen is. Bedoelt hij daarom misschien dat je "kil" bent? Misschien kun je de impact van het overlijden van zijn moeder niet helemaal bevatten, maar ik spreek uit ervaring als ik zeg dat het overlijden van je ouders voor sommigen een verschrikkelijke ervaring is. Sommige mensen voelen zich versteend en werkelijk niet in staat om met iets anders bezig te zijn. Natuurlijk is het ontzettend moeilijk voor je, maar ik denk dat hoe meer je pushed, hoe minder je krijgt wat je wil. Geef hem even wat ruimte en toon begrip voor zijn verdriet.
Veel sterkte.
Veel sterkte.
donderdag 20 november 2008 om 13:44
Jeetje wat een moeilijke situatie. Ik begrijp zijn kant van het verhaal, maar ik begrijp jouw ook. Ik denk dat hij door zijn verdriet niet goed weet wat hij nu moet doen. Misschien dat dat wat rustiger wordt als de begrafenis is geweest? Misschien is hij dan weer wat meer thuis, en kunnen jullie samen beginnen door deze moeilijke tijd heen te komen.
Ik vind trouwens dat je wel heel snel weer begonnen bent met werken. Dat is niet goed hoor! Denk aan jezelf! Ik heb zelf een zware buikoperatie gehad (weliswaar geen keizersnede, maar ik denk dat het te vergelijken is) en ik had er niet aan moeten denken om na 2 weken weer te gaan werken. Je bent echt niet kleinzerig als je aangeeft dat het nog niet gaat hoor. Je hebt voorlopig wel even genoeg aan je eigen gezondheid en je kindje. Kan je niemand tijdelijk komen helpen met het huishouden? Misschien je moeder of een vriendin?
Sterkte met alles!
Ik vind trouwens dat je wel heel snel weer begonnen bent met werken. Dat is niet goed hoor! Denk aan jezelf! Ik heb zelf een zware buikoperatie gehad (weliswaar geen keizersnede, maar ik denk dat het te vergelijken is) en ik had er niet aan moeten denken om na 2 weken weer te gaan werken. Je bent echt niet kleinzerig als je aangeeft dat het nog niet gaat hoor. Je hebt voorlopig wel even genoeg aan je eigen gezondheid en je kindje. Kan je niemand tijdelijk komen helpen met het huishouden? Misschien je moeder of een vriendin?
Sterkte met alles!
donderdag 20 november 2008 om 13:48
Ik zou ook even met de huisarts overleggen.
Die kan helpen, qua gesprekken en tips en zo.
Verder ben jij veel te vroeg weer aan het werk gegaan.
Het is nogal wat, een keizersnede, een vers kindje en een overlijden. Neem voldoende rust, zorg goed voor jezelf.
Dit is iets dat niet 1-2-3 verwerkt is, geef elkaar tijd en ruimte, maar probeer ook elkaar te steunen en er voor elkaar te zijn.
Veel sterkte!
Die kan helpen, qua gesprekken en tips en zo.
Verder ben jij veel te vroeg weer aan het werk gegaan.
Het is nogal wat, een keizersnede, een vers kindje en een overlijden. Neem voldoende rust, zorg goed voor jezelf.
Dit is iets dat niet 1-2-3 verwerkt is, geef elkaar tijd en ruimte, maar probeer ook elkaar te steunen en er voor elkaar te zijn.
Veel sterkte!
donderdag 20 november 2008 om 13:52
quote:Pingy42 schreef op 20 november 2008 @ 13:26:
Wat ik eigenlijk mis in dit verhaal is dat je enig begrip voor zijn verlies en verdriet toont. Wellicht voelt je vriend zich onbegrepen en ziet hij graag eerst wat meer "gevoel" van jouw kant voor hetgeen hem overkomen is. Bedoelt hij daarom misschien dat je "kil" bent? Misschien kun je de impact van het overlijden van zijn moeder niet helemaal bevatten, maar ik spreek uit ervaring als ik zeg dat het overlijden van je ouders voor sommigen een verschrikkelijke ervaring is. Sommige mensen voelen zich versteend en werkelijk niet in staat om met iets anders bezig te zijn. Natuurlijk is het ontzettend moeilijk voor je, maar ik denk dat hoe meer je pushed, hoe minder je krijgt wat je wil. Geef hem even wat ruimte en toon begrip voor zijn verdriet.
Veel sterkte.
Mee eens. Je moeder verliezen is niet zomaar iets. Als jij hem wat meer tegemoet komt, heeft hij misschien ook meer ruimte om er voor jou en jullie kind te zijn.
Hoe was jullie relatie voordat zijn moeder ziek werd trouwens?
Wat ik eigenlijk mis in dit verhaal is dat je enig begrip voor zijn verlies en verdriet toont. Wellicht voelt je vriend zich onbegrepen en ziet hij graag eerst wat meer "gevoel" van jouw kant voor hetgeen hem overkomen is. Bedoelt hij daarom misschien dat je "kil" bent? Misschien kun je de impact van het overlijden van zijn moeder niet helemaal bevatten, maar ik spreek uit ervaring als ik zeg dat het overlijden van je ouders voor sommigen een verschrikkelijke ervaring is. Sommige mensen voelen zich versteend en werkelijk niet in staat om met iets anders bezig te zijn. Natuurlijk is het ontzettend moeilijk voor je, maar ik denk dat hoe meer je pushed, hoe minder je krijgt wat je wil. Geef hem even wat ruimte en toon begrip voor zijn verdriet.
Veel sterkte.
Mee eens. Je moeder verliezen is niet zomaar iets. Als jij hem wat meer tegemoet komt, heeft hij misschien ook meer ruimte om er voor jou en jullie kind te zijn.
Hoe was jullie relatie voordat zijn moeder ziek werd trouwens?
donderdag 20 november 2008 om 13:56
Ik den dat jullie beiden wel wat hulp kunnen gebruiken. Dat je geen zielepiet wilt zijn, prima, maar om hulp vragen wanneer het nodig is betekent niet dat je gelijk een zielepiet bent.
Ga even praten met de huisarts en geef jezelf de kans om te herstellen van een zware operatie.
En zoals anderen al hebben voorgesteld, ga mee naar Brabant als dat lukt.
sterkte verder
Ga even praten met de huisarts en geef jezelf de kans om te herstellen van een zware operatie.
En zoals anderen al hebben voorgesteld, ga mee naar Brabant als dat lukt.
sterkte verder
donderdag 20 november 2008 om 14:00
Bij jullie beide is er zoveel gebeurt. Een geboorte en een overlijden. Verder uitelkaar kunnen emoties niet liggen.
Hij heeft het gevoel dat hij z´n emoties niet bij je kwijt kunt en jij hebt dat omgekeerd ook.Daarnaast ben je teleurgesteld in de aandacht die hij jou en jullie zoon geeft en dat hij je het werk niet een beetje uit handen neemt. Wanneer hij dan thuis komt, voelt hij de spanning van jou en daardoor denkt hij dat het koud en kil in huis is.
Het verstandigste nu om te doen is met hem om tafel te gaan zitten en te praten over hoe hij de ziekte van z´n moeder heeft ervaren en het overlijden van z´n moeder.
Vervolgens jou kant van het verhaal laten horen en wat het met je gedaan heeft dat jullie zoon geboren is.
Maak geen verwijten over en weer, dat heeft totaal geen zin.
Dat hij geen contact maakt met z´n zoon heeft niets met jullie zoon of met jou te maken. Zijn hoofd zit zo vol met het overlijden van zijn moeder (ik ga er namelijk vanuit dat ze een goede band hadden) dat hij ook niet durft te genieten van z´n zoon.
Ik weet nog goed dat toen ik de eerste keer na het overlijden van mijn vader in lachen uitbarste en ik mij schaamde omdat ik toch in rouw was.
Jij schakelt eerst voor jezelf maar eens hulp in voor het huishouden om het jezelf wat gemakkelijker te maken. En dan ben je echt echt echt geen zielepietje. Door de huishoudelijke taken uit handen te geven, kun jij gaan genieten van jullie zoon. En als jouw man dan thuis komt, ben je minder teleurgesteld in het feit dat je overal alleen voor opdraait.
Is absoluut geen schande! Denk aan jezelf!!!
Hij heeft het gevoel dat hij z´n emoties niet bij je kwijt kunt en jij hebt dat omgekeerd ook.Daarnaast ben je teleurgesteld in de aandacht die hij jou en jullie zoon geeft en dat hij je het werk niet een beetje uit handen neemt. Wanneer hij dan thuis komt, voelt hij de spanning van jou en daardoor denkt hij dat het koud en kil in huis is.
Het verstandigste nu om te doen is met hem om tafel te gaan zitten en te praten over hoe hij de ziekte van z´n moeder heeft ervaren en het overlijden van z´n moeder.
Vervolgens jou kant van het verhaal laten horen en wat het met je gedaan heeft dat jullie zoon geboren is.
Maak geen verwijten over en weer, dat heeft totaal geen zin.
Dat hij geen contact maakt met z´n zoon heeft niets met jullie zoon of met jou te maken. Zijn hoofd zit zo vol met het overlijden van zijn moeder (ik ga er namelijk vanuit dat ze een goede band hadden) dat hij ook niet durft te genieten van z´n zoon.
Ik weet nog goed dat toen ik de eerste keer na het overlijden van mijn vader in lachen uitbarste en ik mij schaamde omdat ik toch in rouw was.
Jij schakelt eerst voor jezelf maar eens hulp in voor het huishouden om het jezelf wat gemakkelijker te maken. En dan ben je echt echt echt geen zielepietje. Door de huishoudelijke taken uit handen te geven, kun jij gaan genieten van jullie zoon. En als jouw man dan thuis komt, ben je minder teleurgesteld in het feit dat je overal alleen voor opdraait.
Is absoluut geen schande! Denk aan jezelf!!!
donderdag 20 november 2008 om 14:22
donderdag 20 november 2008 om 14:26
quote:Aelin schreef op 20 november 2008 @ 13:15:
wat een droplul, serieus....
Hij kan best verdriet hebben van zijn moeder, maar ik vind m vrij egocentrisch bezig op het moment.
Dit soort dingen hoor je sámen te beleven....
Rare reactie hoor! TO kiest ervoor om zo snel weer te gaan werken. Ze kan er zélf ook zijn voor haar vriend ipv zich te storten op haar werk.
Bovendien kan je afscheid nemen en een uitvaart regelen maar 1x doen. Hun zoon is bij mama in goede handen, papa kan z'n hele leven straks nog voor hem zorgen.
wat een droplul, serieus....
Hij kan best verdriet hebben van zijn moeder, maar ik vind m vrij egocentrisch bezig op het moment.
Dit soort dingen hoor je sámen te beleven....
Rare reactie hoor! TO kiest ervoor om zo snel weer te gaan werken. Ze kan er zélf ook zijn voor haar vriend ipv zich te storten op haar werk.
Bovendien kan je afscheid nemen en een uitvaart regelen maar 1x doen. Hun zoon is bij mama in goede handen, papa kan z'n hele leven straks nog voor hem zorgen.
