Relaties
alle pijlers
Moeder
woensdag 28 februari 2024 17:02
Waar zal ik eens beginnen. Mijn moeder wordt (is) oud en dat begin ik steeds duidelijker te merken. Ze vergeet dingen, ze vertelt alles dubbel, ze claimt mij steeds meer en is ontzettend veeleisend. Ze heeft altijd al een wat moeilijk karakter gehad en dit wordt alleen maar erger. Altijd negatief, altijd beren op de weg zien, altijd slecht praten over anderen.
Tegen mij is ze soms ronduit gemeen als ik niet aan haar verwachtingspatroon van dat moment voldoe. Hou ik een telefoontje of bezoekje kort, dan heb ik nooit tijd voor haar, heb ik een keer geen tijd om een klusje te doen, dan doe ik nooit wat voor haar en daar is ze dan echt fel in en ontstaat er soms de grootste ruzie waarbij ik de gebeten hond ben.
Van vergeetachtigheid, dubbel vertellen enz. is geen sprake in haar ogen, ik ben degene die vergeetachtig is, het ligt allemaal aan mij, haar mankeert niets. Zelfs mijn sociale leven heeft eronder te lijden want ze is ook nog eens heel erg jaloers, al zegt ze zelf van niet.
Ik weet het gewoon allemaal niet meer. Ik ben zo moe van het op m’n tenen lopen om aan haar verwachtingen te voldoen, ieder woord zorgvuldig kiezen om haar niet boos te maken. Ik weet het gewoon echt niet meer.
Tegen mij is ze soms ronduit gemeen als ik niet aan haar verwachtingspatroon van dat moment voldoe. Hou ik een telefoontje of bezoekje kort, dan heb ik nooit tijd voor haar, heb ik een keer geen tijd om een klusje te doen, dan doe ik nooit wat voor haar en daar is ze dan echt fel in en ontstaat er soms de grootste ruzie waarbij ik de gebeten hond ben.
Van vergeetachtigheid, dubbel vertellen enz. is geen sprake in haar ogen, ik ben degene die vergeetachtig is, het ligt allemaal aan mij, haar mankeert niets. Zelfs mijn sociale leven heeft eronder te lijden want ze is ook nog eens heel erg jaloers, al zegt ze zelf van niet.
Ik weet het gewoon allemaal niet meer. Ik ben zo moe van het op m’n tenen lopen om aan haar verwachtingen te voldoen, ieder woord zorgvuldig kiezen om haar niet boos te maken. Ik weet het gewoon echt niet meer.
donderdag 29 februari 2024 13:31
Ik ben zeer lange tijd mantelzorger geweest als aangetrouwde zeg maar. Persoon kon ook erg onaardig doen tegen eigen kinderen maar bij mij geen schijn van kans. Zodra ik onaardigheid bespeurde zei ik het gelijk. Wat je nu zegt of doet maakt mij boos,verdrietig of geïrriteerd, is dat ook je bedoeling? Want als dat zo is ga ik naar huis. Ik deed dat dan ook direct. En ik ben ook wel eens weggebleven. Jammer de bammer! In het geval van jouw moeder ga grenzen bepalen, communiceer ze en bewaak ze daarna! En als je dan opstapt, en je moet 2 dagen later langs haar huis dan steek je je hand op en loopt door. Dit gaat pas stoppen als jij je grens in de gaten hebt en houdt.
vrijdag 1 maart 2024 08:53
Wij woonden al in deze straat, mijn moeder is hier later komen wonen. Naast haar (gelukkig) niet, het is een appartementencomplex en wij wonen schuin onder haar (met wat etages er nog tussen).Kleppeboxx schreef: ↑28-02-2024 19:08Ik snap iets niet. Als jouw moeder niet de gemakkelijkste is, waarom heb je dan besloten bij haar in de straat te gaan wonen? Heb de indruk dat je naast haar woont.
Dan had je naar mijn mening besloten om een gerede afstand in te bouwen. Daarnaast als je al 25 jaar een relatie hebt, sorry dan heb je toch ook 25 jaar gelegenheid gehad om eens rond te kijken.......... de huizenprijzen waren medio jaren 90 / begin jaren 2000 een stuk gunstiger..........
Je hebt therapie gehad, waarschijnlijk niet de juiste. Denk dat het zinvoller is een goede assertiviteitscursus te volgen al dan niet in combinatie met therapie.
Nee zeggen mag, eerlijk gezegd nee zeggen moet, ook tegen je moeder. Want dat is niet alleen grenzen stellen maar ook lief zijn voor jezelf. Stap af van dat schuldgevoel. Het is niet jouw schuld dat jouw moeder zo is en zo reageert. Laat dat bij haar.
Jij weet wat jij voor haar doet, als jij vindt dat het ruim voldoende is dan is het ruim voldoende. Wees daar tevreden mee. Meer kun je niet doen.
vrijdag 1 maart 2024 09:06
This is the way. Ik heb laatst de verdrietige conclusie getrokken dat ik teveel 'oudere' mensen heb met wie ik helaas zo moet omgaan.Yellowband67 schreef: ↑29-02-2024 13:31Ik ben zeer lange tijd mantelzorger geweest als aangetrouwde zeg maar. Persoon kon ook erg onaardig doen tegen eigen kinderen maar bij mij geen schijn van kans. Zodra ik onaardigheid bespeurde zei ik het gelijk. Wat je nu zegt of doet maakt mij boos,verdrietig of geïrriteerd, is dat ook je bedoeling? Want als dat zo is ga ik naar huis. Ik deed dat dan ook direct. En ik ben ook wel eens weggebleven. Jammer de bammer! In het geval van jouw moeder ga grenzen bepalen, communiceer ze en bewaak ze daarna! En als je dan opstapt, en je moet 2 dagen later langs haar huis dan steek je je hand op en loopt door. Dit gaat pas stoppen als jij je grens in de gaten hebt en houdt.
Het is vermoeiend en je moet alert blijven, maar het voordeel is dat het voor hen ook rustiger is zo.
Zo voelt het niet, in het begin gedragen ze zich ook alsof jij ze weet ik veel aandoet.
'hoe durf jij niet te blijven luisteren als ik zin heb om je te beledigen?' dat gedrag.
Maar na een tijdje wordt het er echt wel gezelliger op en voor hen ook fijner, want niemand vindt ruziemaken leuk.
Het contact is veel rustiger en voor hen ook meer ontspannen.
Ik hoop alleen niet dat ik ooit iemand wordt rond wie mensen zich zo op hun hoede moeten voelen.
vrijdag 1 maart 2024 09:56
vrijdag 1 maart 2024 10:00
Ik vind het apart dat je alleen hier op in gaat en de echt inhoudelijke posts links laat liggen.RememberTheGoodTimes schreef: ↑01-03-2024 08:53Wij woonden al in deze straat, mijn moeder is hier later komen wonen.
Volgens mij heb je een vermijdende persoonlijkheid, je kunt prima om met praktische zaken maar als het om emoties, wensen en grenzen gaat lijk je af te haken.
Wil je echt een oplossing? Of vind je dat veel te ingewikkeld?
Het houdt je bezig, anders opende je geen topic maar naar mijn idee kun je vervolgens niks met de aangedragen oplossingen, die vragen namelijk behoorlijk veel ruggengraat van jou en dat is nou juist je makke.
Misschien kun jij ons vertellen wat je wél kunt en wilt, dan kunnen wij onze adviezen daarop aanpassen. IK krijg zelf namelijk het idee dat dit niet zo heel veel gaat opleveren.
...
vrijdag 1 maart 2024 10:22
Dat ik (nog) niet op alle posts heb gereageerd betekent niet dat ik er niets mee kan, wil of doe. Ik besef heel goed dat een mogelijke oplossing bij mij ligt en dat mijn moeder niet meer verandert maar dat wil niet zeggen dat het makkelijk is. En wat emoties betreft, ik heb daar inderdaad moeite mee, niet zo gek als je de keren dat je emoties toont keihard wordt afgestraft.Rooss4.0 schreef: ↑01-03-2024 10:00Ik vind het apart dat je alleen hier op in gaat en de echt inhoudelijke posts links laat liggen.
Volgens mij heb je een vermijdende persoonlijkheid, je kunt prima om met praktische zaken maar als het om emoties, wensen en grenzen gaat lijk je af te haken.
Wil je echt een oplossing? Of vind je dat veel te ingewikkeld?
Het houdt je bezig, anders opende je geen topic maar naar mijn idee kun je vervolgens niks met de aangedragen oplossingen, die vragen namelijk behoorlijk veel ruggengraat van jou en dat is nou juist je makke.
Misschien kun jij ons vertellen wat je wél kunt en wilt, dan kunnen wij onze adviezen daarop aanpassen. IK krijg zelf namelijk het idee dat dit niet zo heel veel gaat opleveren.
En wat ik wil, ik wil van de angst voor mijn moeder af, me niet meer dat kleine onmondige kind voelen zodra ik voet over de drempel zet. Niet meer bij alles wat ik doe of niet doe bang zijn voor haar reactie.
vrijdag 1 maart 2024 10:57
Ik denk dat het echt een goed idee is als je je inleest in the grey rock methode. En deze toepast eventueel met coaching.RememberTheGoodTimes schreef: ↑01-03-2024 10:22Dat ik (nog) niet op alle posts heb gereageerd betekent niet dat ik er niets mee kan, wil of doe. Ik besef heel goed dat een mogelijke oplossing bij mij ligt en dat mijn moeder niet meer verandert maar dat wil niet zeggen dat het makkelijk is. En wat emoties betreft, ik heb daar inderdaad moeite mee, niet zo gek als je de keren dat je emoties toont keihard wordt afgestraft.
En wat ik wil, ik wil van de angst voor mijn moeder af, me niet meer dat kleine onmondige kind voelen zodra ik voet over de drempel zet. Niet meer bij alles wat ik doe of niet doe bang zijn voor haar reactie.
Een stukje angst zul je waarschijnlijk altijd houden, net zoals ik dat heb met spinnen. Mijn angst is heel handlebaar maar ik zal er nooit 100% vanaf komen, dat hoeft ook niet.
Je moeder is niet eng, ze blaft wel maar ze bijt niet en ik denk dat heel goed is als je dat werkelijk gaat voelen.
Je grootste belemmering is je eigen schuldgevoel! Als je gaat invoelen dat schuldgevoel een waarlijk onnozele, nutteloze "emotie" is dan ben je er voor 90%.
...
vrijdag 1 maart 2024 11:02
Ik kan juist makkelijker hard zijn maar mijn eigen ouders, dan naar anderen. Ik doe veel voor mijn moeder, maar als ik niet kan of wil, dan niet. Ik ben nu in de bloei van mijn leven, ik kan niet nu al mijn contacten verwaarlozen om met mijn moeder te zitten. En dan is ze er straks niet meer, en dan heb ik niemand.
Moeder uit het topic lijkt het zelf misschien zo gedaan te hebben. Ja, dan zit je op je ouwe dag alleen.
lorem_ipsum wijzigde dit bericht op 01-03-2024 11:04
31.81% gewijzigd
vrijdag 1 maart 2024 11:03
RememberTheGoodTimes schreef: ↑01-03-2024 10:22Dat ik (nog) niet op alle posts heb gereageerd betekent niet dat ik er niets mee kan, wil of doe. Ik besef heel goed dat een mogelijke oplossing bij mij ligt en dat mijn moeder niet meer verandert maar dat wil niet zeggen dat het makkelijk is. En wat emoties betreft, ik heb daar inderdaad moeite mee, niet zo gek als je de keren dat je emoties toont keihard wordt afgestraft.
En wat ik wil, ik wil van de angst voor mijn moeder af, me niet meer dat kleine onmondige kind voelen zodra ik voet over de drempel zet. Niet meer bij alles wat ik doe of niet doe bang zijn voor haar reactie.
Het valt mij op dat je inderdaad selectief reageert. Ook in andere topics die je hebt geopend.
Ik heb de indruk dat als de onze reacties te confronterend worden, je het topic bewust laat doodbloeden.
vrijdag 1 maart 2024 11:36
Dit is voor mij heel herkenbaar. Het heeft lang geduurd voordat ik er echt tegenin ging, maar ik merk dat dat echt werkt. Gewoon ook wat zeggen van een reactie. Ik heb dit zonder therapie gedaan, was gewoon klaar met dat gedrag. Natuurlijk val ik nog weleens terug in oude patronen, maar kan daar nu beter mijn schouders voor ophalen.RememberTheGoodTimes schreef: ↑01-03-2024 10:22En wat ik wil, ik wil van de angst voor mijn moeder af, me niet meer dat kleine onmondige kind voelen zodra ik voet over de drempel zet. Niet meer bij alles wat ik doe of niet doe bang zijn voor haar reactie.
vrijdag 1 maart 2024 11:43
vrijdag 1 maart 2024 11:45
Je kan het ook beredeneren, misschien werkt dat beter voor jou om afstand te nemen en houden. Als kind heb je zeg 20 jaar thuis gewoond waarvan je de eerste levensjaren echt afhankelijk was van je moeder.
Wanneer je zelf 10 jaar zelfstandig woont en moeder begint zich dan al onder het mom van “jij moet mij helpen, of ik ben al oud en dus…,” dan ben jij inmiddels rond de 30/35 en moeder rond de 50/55 en dan kan het nog héél lang duren.
Want met een moeder die 90 jaar zou worden, ben jij dan dus zo’n beetje van je 35e tot je 70e (dus 35 jaar lang!) nog het “kind” dat gebukt zou moeten gaan onder het ‘gezag’ en alle grillen van je moeder?
Laatst in een groepje vrouwen waarvan een paar met oude moeder, zegt er een: “O, wat fijn, heb jij je moeder nog?”. Antwoord (op wat zure toon van die ander) “Nou nee… zij ‘heeft’ mij”.
Want dat is hoe dat dan voelt: een moeder die je volledig in de tang ‘heeft’.
Wat helpt zijn dingen zoals niet alles aan haar vertellen, haar niet om advies vragen. Praten over het weer, over koetjes en kalfjes.
En wat nietszeggende algemene antwoorden paraat hebben, zoals:
-Als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat
-Heb zelf nu even andere prioriteiten
-Ik maak op dat gebied zelf andere keuzes (en niet over in discussie gaan)
-Folders meenemen voor haar (klusjesman voor klussen, regiotaxi voor vervoer, lokaal welzijn voor sociale contacten, uitjes voor ouderen, etc.).
Bij kritiek schouders ophalen en zeggen “vervelend dat je dat zo ziet, ik doe mijn best maar als dat niet genoeg is dan is dat maar zo”.
Zo lang zij ziet, merkt, voelt dat het jou raakt, zal haar houding tegenover jou niet veranderen. Want het werkt.
Je kan ook gewoon een keer langer wegblijven dan gebruikelijk is bij jullie en als zij daar over begint gewoon zeggen dat je er wel even klaar mee was; dat het voor jou ook leuk moet blijven om altijd maar klaar te staan. En "nee mam, ik hoef geen medaille, maar een moeder/kind verhouding betekent niet dat ik als volwassen vrouw als kind behandeld wil worden, maar als volwassen vrouw".
Wanneer je zelf 10 jaar zelfstandig woont en moeder begint zich dan al onder het mom van “jij moet mij helpen, of ik ben al oud en dus…,” dan ben jij inmiddels rond de 30/35 en moeder rond de 50/55 en dan kan het nog héél lang duren.
Want met een moeder die 90 jaar zou worden, ben jij dan dus zo’n beetje van je 35e tot je 70e (dus 35 jaar lang!) nog het “kind” dat gebukt zou moeten gaan onder het ‘gezag’ en alle grillen van je moeder?
Laatst in een groepje vrouwen waarvan een paar met oude moeder, zegt er een: “O, wat fijn, heb jij je moeder nog?”. Antwoord (op wat zure toon van die ander) “Nou nee… zij ‘heeft’ mij”.
Want dat is hoe dat dan voelt: een moeder die je volledig in de tang ‘heeft’.
Wat helpt zijn dingen zoals niet alles aan haar vertellen, haar niet om advies vragen. Praten over het weer, over koetjes en kalfjes.
En wat nietszeggende algemene antwoorden paraat hebben, zoals:
-Als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat
-Heb zelf nu even andere prioriteiten
-Ik maak op dat gebied zelf andere keuzes (en niet over in discussie gaan)
-Folders meenemen voor haar (klusjesman voor klussen, regiotaxi voor vervoer, lokaal welzijn voor sociale contacten, uitjes voor ouderen, etc.).
Bij kritiek schouders ophalen en zeggen “vervelend dat je dat zo ziet, ik doe mijn best maar als dat niet genoeg is dan is dat maar zo”.
Zo lang zij ziet, merkt, voelt dat het jou raakt, zal haar houding tegenover jou niet veranderen. Want het werkt.
Je kan ook gewoon een keer langer wegblijven dan gebruikelijk is bij jullie en als zij daar over begint gewoon zeggen dat je er wel even klaar mee was; dat het voor jou ook leuk moet blijven om altijd maar klaar te staan. En "nee mam, ik hoef geen medaille, maar een moeder/kind verhouding betekent niet dat ik als volwassen vrouw als kind behandeld wil worden, maar als volwassen vrouw".
vrijdag 1 maart 2024 11:53
vrijdag 1 maart 2024 11:54
Zo lang to nog compleet gebukt gaat onder haar schuldgevoel gaat dit niet werken.
...
vrijdag 1 maart 2024 12:02
Precies mijn ervaring ook. De eerste test die mijn vader had gaf ook niet gelijk uitsluitsel dat hij Alzheimer had terwijl wij als familie toen al echt in de gaten hadden dat het niet goed zat.aliana schreef: ↑28-02-2024 17:51Hi Remember, wat vervelend. Heel veel sterkte hiermee!
Ik denk dat je een verschil moet maken tussen de zorgtaken die je wil/kan opbrengen, en "aan haar verwachtingen voldoen". Dat laatste zal gewoon niet meer gaan. Je mag echt voor jezef kiezen en nee zeggen.
Je schrijft over vergeetachtigheid. Heb je een vermoeden van Alzheimer? Mijn (beperkte) ervaring daarmee is dat het niet makkelijk is. Iemand in mijn omgeving heeft net de tests gehad en daar ging een paar jaar van ontkennen aan vooraf. Boosheid, woede, teleurstelling... het hoort bij de ziekte en is niet te voorkomen. Positief: ook de teleurstelling wordt weer vergeten.
Ik ben niet perfecd, wat is daar mis mee?
zaterdag 2 maart 2024 12:43
Onder schuldgevoel zit vaak behoefte aan erkenning en goedkeuring. Zo te lezen ga je dat toch nooit krijgen, hoe perfect je ook doet je schiet altijd tekort. Je bent het mislukte kind. In haar ogen.
Pas als je dat accepteert kan je ook je schuldgevoel loslaten. 'Jammer dan'. Maar dat vereist heel veel en zeker ook hulp.
Pas als je dat accepteert kan je ook je schuldgevoel loslaten. 'Jammer dan'. Maar dat vereist heel veel en zeker ook hulp.
zaterdag 2 maart 2024 14:23
Ik ken de moeder van TO niet, maar mijn moeder bijt wel hoor.
Recht in je gezicht, maar ook op van die plaatsen waar je niet bij kunt, en waar het wel gaat jeuken, ontsteken, etteren. En als ze je niet direct kan bijten is een hapje van een geliefde of een willekeurige onschuldige voorbijganger ook goed.
En voor je denkt dat mijn moeder een rothond is: ze heeft ook vele monsters verjaagd met haar gegrom en gebijt, heeft me beschermd, gevoed enz. Ook nu is ze óók een hele fijne hond, die tegen je aan komt liggen als je het nodig hebt, die door het hellevuur zal lopen voor je, die heel zielig kan piepen en klagen. Allemaal in de ideale mix om er niet al te makkelijk over te denken.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
zaterdag 2 maart 2024 14:57
feow schreef: ↑02-03-2024 14:23Ik ken de moeder van TO niet, maar mijn moeder bijt wel hoor.
Recht in je gezicht, maar ook op van die plaatsen waar je niet bij kunt, en waar het wel gaat jeuken, ontsteken, etteren. En als ze je niet direct kan bijten is een hapje van een geliefde of een willekeurige onschuldige voorbijganger ook goed.
En voor je denkt dat mijn moeder een rothond is: ze heeft ook vele monsters verjaagd met haar gegrom en gebijt, heeft me beschermd, gevoed enz. Ook nu is ze óók een hele fijne hond, die tegen je aan komt liggen als je het nodig hebt, die door het hellevuur zal lopen voor je, die heel zielig kan piepen en klagen. Allemaal in de ideale mix om er niet al te makkelijk over te denken.
Mooi gezegd!
Zoiets ook met mijn moeder. Ik had daar met kerst nog een topic over.
Haar verwachtingen zijn hooggespannen. Ze wil met Kerst niet afspreken met derden, want ze wil ons niet teleurstellen als wij haar zouden vragen. Weken voor Kerst merkt ze op dat niemand haar nog gevraagd heeft voor Kerst. En dat is dus lastig want dan kan ze geen andere afspraken maken. Maar die wil ze ook helemaal niet maken, want ze wil Kerst met al haar kinderen vieren.
En dan voert ze de druk bij ons op om haar te vragen.
vrijdag 12 april 2024 12:27
Er is een hoop gebeurd sinds ik voor het laatst hier schreef, waardoor ik een tijdje niet online ben geweest.
Tussen mijn moeder en mij ging het best goed, dacht ik. Vorige week bleek echter dat ik er voor de zoveelste keer ingetuind ben. Met de beste bedoeling en in overleg had ik een bepaald product voor haar besteld en dat vond ze prima. Vlak voor de levering kwam er echter een telefoontje dat het allemaal weer veel te snel was gegaan, ik had verkeerd gemeten, niet geluisterd, het bekende riedeltje. Dat hakte er echt wel in ook omdat het eigenlijk best goed ging daarvoor en ik/we zelfs nog een mooi cadeau van haar hadden gekregen.
Maar ik ben er nu zo klaar mee, ik ga haar vanmiddag vertellen hoe ik me voel, dat ze haar cadeau mag houden en dat ik haar nooit meer wil zien.
Tussen mijn moeder en mij ging het best goed, dacht ik. Vorige week bleek echter dat ik er voor de zoveelste keer ingetuind ben. Met de beste bedoeling en in overleg had ik een bepaald product voor haar besteld en dat vond ze prima. Vlak voor de levering kwam er echter een telefoontje dat het allemaal weer veel te snel was gegaan, ik had verkeerd gemeten, niet geluisterd, het bekende riedeltje. Dat hakte er echt wel in ook omdat het eigenlijk best goed ging daarvoor en ik/we zelfs nog een mooi cadeau van haar hadden gekregen.
Maar ik ben er nu zo klaar mee, ik ga haar vanmiddag vertellen hoe ik me voel, dat ze haar cadeau mag houden en dat ik haar nooit meer wil zien.
vrijdag 12 april 2024 12:54
Ach, sterkteRememberTheGoodTimes schreef: ↑12-04-2024 12:27Er is een hoop gebeurd sinds ik voor het laatst hier schreef, waardoor ik een tijdje niet online ben geweest.
Tussen mijn moeder en mij ging het best goed, dacht ik. Vorige week bleek echter dat ik er voor de zoveelste keer ingetuind ben. Met de beste bedoeling en in overleg had ik een bepaald product voor haar besteld en dat vond ze prima. Vlak voor de levering kwam er echter een telefoontje dat het allemaal weer veel te snel was gegaan, ik had verkeerd gemeten, niet geluisterd, het bekende riedeltje. Dat hakte er echt wel in ook omdat het eigenlijk best goed ging daarvoor en ik/we zelfs nog een mooi cadeau van haar hadden gekregen.
Maar ik ben er nu zo klaar mee, ik ga haar vanmiddag vertellen hoe ik me voel, dat ze haar cadeau mag houden en dat ik haar nooit meer wil zien.
. Steeds weer over je grenzen gaan , het houdt een keer op.Ik heb steeds gedoe met mijn schoonvader. Hij zegt sorry en vervolgens gaat hij steeds weer over mijn grenzen. Ik heb nu zijn nummer geblokkeerd.
Ik ben niet perfecd, wat is daar mis mee?
vrijdag 12 april 2024 13:10
Vervelend dat het zo onder je huid gaat zitten TO. Je schrijft dat er van alles is gebeurd. Kan je daar iets over vertellen? Heb je iets van de tips toegepast?RememberTheGoodTimes schreef: ↑12-04-2024 12:27Maar ik ben er nu zo klaar mee, ik ga haar vanmiddag vertellen hoe ik me voel, dat ze haar cadeau mag houden en dat ik haar nooit meer wil zien.
Grenzen aangegeven, boeken gelezen, ondersteuning gezocht, het gesprek met je moeder aangegaan, etc.?
Zonder extra context komt je reactie zwart-wit en oppervlakkig over. Zolang het contact goed gaat is het ok, en als er iets niet goed gaat dan gooi je er het bijltje er bij neer. Zonder zelf aan de slag te zijn gegaan (en dan niet zozeer voor of met haar, maar vooral voor en met jezelf).
vrijdag 12 april 2024 15:00
Ik ben via mijn huisarts gekoppeld aan de praktijkondersteuner en daar heb ik hele fijne gesprekken mee in eerste instantie om alles wat er gebeurd is van me af te praten en gaandeweg leer ik ook beetje bij beetje hoe te handelen. Fijne bijkomstigheid is dat deze praktijkondersteuner mijn moeder ook kent en dus weet hoe ze is.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
