Relaties
alle pijlers
Moet ik met hem verder of niet?
zaterdag 8 november 2008 om 12:01
Hoi!
Ik ben een vrouw van 29 jaar. Ik ben ruim 10 jaar samen met mijn man waarvan 6 jaar getrouwd.
Net na ons huwelijk ben ik erachter gekomen dat ik chronisch ziek ben, Het gaat allemaal heel erg goed maar daardoor ben ik thuis komen te zitten.
Voor mijn gevoel ben ik hierdoor wel wat veranderd. Vooral de laatste tijd heb ik wat meer behoefte aan wat aandacht en een knuffel. Mijn man is geen knuffelbeer en geeft geen complimentjes en is niet zorgzaam.
Daardoor ben ik het laatste half jaar vreselijk aan het twijfelen of hij de man wel voor mij is.
Ik wilde bijvoorbeeld vanaf het begin dat ik thuis kwam te zitten graag een hond hebben om lekker mee te wandelen en gezelschap te hebben.
Hij heeft niets met dieren en wilde dit dus niet. Ik ben 5 jaar bezig geweest en heb vorig jaar dan uiteindelijk hem zover gekregen dat ik een hond kreeg.
Hij wil er verder niets mee doen en ook nooit eens lekker mee naar het bos ofzo.
Het stak mij vooral heel erg dat hij mij al die tijd die hond niet gunde. Dat heeft me echt heel veel pijn gedaan.
Ik had zo graag gehad dat hij als verrassing met een hond thuis zou komen maar helaas.....
Hij is niet romantisch en geeft niet veel aandacht aan mij.
Zijn manier om te laten weten dat hij van mij houdt is om bijvoorbeeld een verblijf voor mijn konijnen te maken.
Hij vindt ze helemaal niks maar doet dat dan toch voor mij.
Dat vindt ik ook wel lief maar het is voor mij niet genoeg.
Ik wil eens een lekkere knuffel, spontane zoen, eens horen dat hij van mij houdt, een complimentje etc.
Vanaf juni ben ik al erg aan het twijfelen en hebben we ook veel gesprekken gehad. Hij zegt: Ik ben geen knuffelbeer en daar moet ik het dan maar mee doen.
Maar ik merk dat ik me er niet bij neer kan leggen.
Hij klaagt over de sex. Ik heb ook veel behoefte aan sex maar daarvoor moet ik wel meer lichamelijk contact hebben en die knuffels heb ik ook echt nodig om in de stemming te komen.
Ten slotte is ook de toekomst een punt voor mij.
Ik weet dat ik langzaam achteruit zal gaan. Gelukkig kan dat nog heel lang duren maar toch...
Ik zie hem niet voor mij gaan zorgen.
Ik ben 3 weken geleden geopereerd en toen ging hij doodleuk trainen terwijl ik eigenlijk niet eens alleen thuis mocht blijven.
Ik twijfel nu of ik bij hem moet blijven of een man moet zoeken die ook gek is op honden en mij wel de aandacht geef die ik nodig heb.
Hoe kijken jullie hier tegenaan?
xxx
Ik ben een vrouw van 29 jaar. Ik ben ruim 10 jaar samen met mijn man waarvan 6 jaar getrouwd.
Net na ons huwelijk ben ik erachter gekomen dat ik chronisch ziek ben, Het gaat allemaal heel erg goed maar daardoor ben ik thuis komen te zitten.
Voor mijn gevoel ben ik hierdoor wel wat veranderd. Vooral de laatste tijd heb ik wat meer behoefte aan wat aandacht en een knuffel. Mijn man is geen knuffelbeer en geeft geen complimentjes en is niet zorgzaam.
Daardoor ben ik het laatste half jaar vreselijk aan het twijfelen of hij de man wel voor mij is.
Ik wilde bijvoorbeeld vanaf het begin dat ik thuis kwam te zitten graag een hond hebben om lekker mee te wandelen en gezelschap te hebben.
Hij heeft niets met dieren en wilde dit dus niet. Ik ben 5 jaar bezig geweest en heb vorig jaar dan uiteindelijk hem zover gekregen dat ik een hond kreeg.
Hij wil er verder niets mee doen en ook nooit eens lekker mee naar het bos ofzo.
Het stak mij vooral heel erg dat hij mij al die tijd die hond niet gunde. Dat heeft me echt heel veel pijn gedaan.
Ik had zo graag gehad dat hij als verrassing met een hond thuis zou komen maar helaas.....
Hij is niet romantisch en geeft niet veel aandacht aan mij.
Zijn manier om te laten weten dat hij van mij houdt is om bijvoorbeeld een verblijf voor mijn konijnen te maken.
Hij vindt ze helemaal niks maar doet dat dan toch voor mij.
Dat vindt ik ook wel lief maar het is voor mij niet genoeg.
Ik wil eens een lekkere knuffel, spontane zoen, eens horen dat hij van mij houdt, een complimentje etc.
Vanaf juni ben ik al erg aan het twijfelen en hebben we ook veel gesprekken gehad. Hij zegt: Ik ben geen knuffelbeer en daar moet ik het dan maar mee doen.
Maar ik merk dat ik me er niet bij neer kan leggen.
Hij klaagt over de sex. Ik heb ook veel behoefte aan sex maar daarvoor moet ik wel meer lichamelijk contact hebben en die knuffels heb ik ook echt nodig om in de stemming te komen.
Ten slotte is ook de toekomst een punt voor mij.
Ik weet dat ik langzaam achteruit zal gaan. Gelukkig kan dat nog heel lang duren maar toch...
Ik zie hem niet voor mij gaan zorgen.
Ik ben 3 weken geleden geopereerd en toen ging hij doodleuk trainen terwijl ik eigenlijk niet eens alleen thuis mocht blijven.
Ik twijfel nu of ik bij hem moet blijven of een man moet zoeken die ook gek is op honden en mij wel de aandacht geef die ik nodig heb.
Hoe kijken jullie hier tegenaan?
xxx
zaterdag 8 november 2008 om 12:09
quote:Kimberley schreef op 08 november 2008 @ 12:01:
Ik twijfel nu of ik bij hem moet blijven of een man moet zoeken die ook gek is op honden en mij wel de aandacht geef die ik nodig heb.
xxxEen heel verhaal over wat er allemaal schort aan jullie huwelijk en jij neemt de hondenliefde als graadmeter...
Ik twijfel nu of ik bij hem moet blijven of een man moet zoeken die ook gek is op honden en mij wel de aandacht geef die ik nodig heb.
xxxEen heel verhaal over wat er allemaal schort aan jullie huwelijk en jij neemt de hondenliefde als graadmeter...
zaterdag 8 november 2008 om 12:20
zaterdag 8 november 2008 om 12:20
Hoi Kimberly,
Ten eerste: het is lastig voor ons voor jou te beslissen of je met hem verder moet gaan, dat is iets wat JIJ moet uitmaken. Wat is belangrijk voor jou? Zo te lezen heb je dat met hem besproken, maar heb je hem ook duidelijk gemaakt dat je om die reden twijfelt over jullie huwelijk? Weet hij wel HOE belangrijk het voor je is dat hij je af en toe een knuffel geeft en laat weten dat hij er voor je is? En dat je het gevoel hebt dat hij er niet voor je was met je operatie?
Het hondenissue is een belangrijk probleem voor je, maar bekijk het eens van deze kant:
Waarom verwacht je van iemand die niets met honden heeft, er niet voor wil gaan zorgen even een hond voor je koopt? Je geeft zelf aan dat je "achteruit" zal gaan in de toekomst, wie gaat er dan met je hond wandelen? En hoe moet iemand die niet van honden houdt een hond voor je uitkiezen??? Een hond is geen kadootje wat je op de hoek koopt!
Hobbies en interesses delen geeft geen garanties dat je dichter bijelkaar komt, het probleem is dat je je niet "samen" voelt. Probeer daar met hem over te praten en aan te werken op een volwassen manier en niet op een kinderachtige "beschuldigende" manier van "jij doet nooit iets voor me", ik vind het heel normaal en terecht dat hij geen hond voor je koopt.
Als je het gevoel hebt dat je daarin alles al geprobeerd hebt kan je overwegen om uit elkaar te gaan, maar zorg dat je eerst een aantal dingen helder hebt gecommuniceerd.
Sterkte!
Ten eerste: het is lastig voor ons voor jou te beslissen of je met hem verder moet gaan, dat is iets wat JIJ moet uitmaken. Wat is belangrijk voor jou? Zo te lezen heb je dat met hem besproken, maar heb je hem ook duidelijk gemaakt dat je om die reden twijfelt over jullie huwelijk? Weet hij wel HOE belangrijk het voor je is dat hij je af en toe een knuffel geeft en laat weten dat hij er voor je is? En dat je het gevoel hebt dat hij er niet voor je was met je operatie?
Het hondenissue is een belangrijk probleem voor je, maar bekijk het eens van deze kant:
Waarom verwacht je van iemand die niets met honden heeft, er niet voor wil gaan zorgen even een hond voor je koopt? Je geeft zelf aan dat je "achteruit" zal gaan in de toekomst, wie gaat er dan met je hond wandelen? En hoe moet iemand die niet van honden houdt een hond voor je uitkiezen??? Een hond is geen kadootje wat je op de hoek koopt!
Hobbies en interesses delen geeft geen garanties dat je dichter bijelkaar komt, het probleem is dat je je niet "samen" voelt. Probeer daar met hem over te praten en aan te werken op een volwassen manier en niet op een kinderachtige "beschuldigende" manier van "jij doet nooit iets voor me", ik vind het heel normaal en terecht dat hij geen hond voor je koopt.
Als je het gevoel hebt dat je daarin alles al geprobeerd hebt kan je overwegen om uit elkaar te gaan, maar zorg dat je eerst een aantal dingen helder hebt gecommuniceerd.
Sterkte!
zaterdag 8 november 2008 om 12:24
Wie zegd dat wanneer je bij hem weg gaat en je een andere man treft die nu voldoet aan jouw plaatje wel zin heeft om echt voor jou te gaan zorgen wanneer het nodig is?
Je blijft bij iemand omdat het een toegevoegde waarde heeft op je leven (niet op je verzorging) en dat hij dingen voor zich zelf doet is juist belangrijk! hij is je man niet je 'verpleegster'.
je moet je dus afvragen, voegt hij iets toe aan mijn leven (en niet kan een andere man meer geven, gras is altijd groener bij de buren)
Je blijft bij iemand omdat het een toegevoegde waarde heeft op je leven (niet op je verzorging) en dat hij dingen voor zich zelf doet is juist belangrijk! hij is je man niet je 'verpleegster'.
je moet je dus afvragen, voegt hij iets toe aan mijn leven (en niet kan een andere man meer geven, gras is altijd groener bij de buren)
zaterdag 8 november 2008 om 12:29
Ik vind het altijd moeilijk te bevatten dat als je al 10 jaar samen bent je ineens gaat ergeren dat hij niet romantisch is, dat hij je niet spontaan een zoen geeft, dat hij niet knuffelig is, dat hij niet zorgzaam is.
Kan me niet voorstellen dat hij deze dingen niet meer doet sinds juni dit jaar toen je bent gaan twijfelen.....daar ben je toch al veel eerder achter gekomen?
Kan me niet voorstellen dat hij deze dingen niet meer doet sinds juni dit jaar toen je bent gaan twijfelen.....daar ben je toch al veel eerder achter gekomen?
zaterdag 8 november 2008 om 12:31
Ik moet eerlijk zeggen dat ik vind dat je erg zeurderig overkomt. Je bent 5 jaar (!!!) aan het zeuren om een hond, hij geeft eindelijk toe en dan zeur gewoon verder over dat hij er zelf niet enthousiast over is?
Volgens mij verwacht je enórm veel van je man, is er weinig ruimte voor hoe hij dingen ziet en voor zijn eigen persoonlijkheid. Je klinkt erg veeleisend moet ik zeggen.
Volgens mij verwacht je enórm veel van je man, is er weinig ruimte voor hoe hij dingen ziet en voor zijn eigen persoonlijkheid. Je klinkt erg veeleisend moet ik zeggen.
zaterdag 8 november 2008 om 12:32
We praten al maanden en alles is al meerder malen tussen ons besproken.
Hij zegt dat hij vroeger ook nooit knuffelde maar dat is niet waar. Toen hadden we veel meer lichamelijk contact. Dat is nu echt beperkt tot de sex.
Ik weet ook wel dat ik door mijn situatie veranderd ben hoor.
Dat is ook iets wat ik hem ook echt wel verteld heb.
Jullie vallen nogal over de honden. Waar om dit voor mij zo belangrijk is, is dat mijn baan, opleidingen, hobby's allemaal met honden te maken heeft.
Ik was daar vroeger ook al mee bezig maar minder omdat ik toen een drukke baan had die daar niets mee te maken had.
Het zit dus ook voor een groot deel bij mij en dat weet ik ook wel.
Ik snap alleen echt niet waarom hij nooit de behoefte heeft om mij te kussen, vast te houden, etc.
Toen wij trouwden wist ik ook nog niet dat ik ziek was. Ik ben echt absoluut geen pieperd maar wil ook wel wat hulp hebben als ik dat nodig heb.
Toen ik 2 weken plat moest liggen, was hij steeds weg. Hij ziet niet (ook niet na heel veel uitleg) dat dat soort dingen echt heel veel pijn doen.
Daarom heb ik soms ook het idee dat hij beter af is zonder mij. Dan kan hij lekker doen en laten wat hij wil zonder rekening met mij te houden.
Hij zegt dat hij vroeger ook nooit knuffelde maar dat is niet waar. Toen hadden we veel meer lichamelijk contact. Dat is nu echt beperkt tot de sex.
Ik weet ook wel dat ik door mijn situatie veranderd ben hoor.
Dat is ook iets wat ik hem ook echt wel verteld heb.
Jullie vallen nogal over de honden. Waar om dit voor mij zo belangrijk is, is dat mijn baan, opleidingen, hobby's allemaal met honden te maken heeft.
Ik was daar vroeger ook al mee bezig maar minder omdat ik toen een drukke baan had die daar niets mee te maken had.
Het zit dus ook voor een groot deel bij mij en dat weet ik ook wel.
Ik snap alleen echt niet waarom hij nooit de behoefte heeft om mij te kussen, vast te houden, etc.
Toen wij trouwden wist ik ook nog niet dat ik ziek was. Ik ben echt absoluut geen pieperd maar wil ook wel wat hulp hebben als ik dat nodig heb.
Toen ik 2 weken plat moest liggen, was hij steeds weg. Hij ziet niet (ook niet na heel veel uitleg) dat dat soort dingen echt heel veel pijn doen.
Daarom heb ik soms ook het idee dat hij beter af is zonder mij. Dan kan hij lekker doen en laten wat hij wil zonder rekening met mij te houden.
zaterdag 8 november 2008 om 12:32
Je kunt toch niet van wélke man dan ook verwachten dat hij zijn eigen leven op hold zet om volledig voor jou te zorgen/ dingen met jou te doen/precies dezelfde interesses te hebben en volledig aan al jouw behoeftes te voldoen?
Is het voor je man erg leuk om getrouwd met jou te zijn? Als hij hier een bericht zou schrijven over zijn huwelijk, hoe zou dat er dan uitzien?
Is het voor je man erg leuk om getrouwd met jou te zijn? Als hij hier een bericht zou schrijven over zijn huwelijk, hoe zou dat er dan uitzien?
zaterdag 8 november 2008 om 12:36
quote:Kimberley schreef op 08 november 2008 @ 12:01:
Hoi!
Ik ben een vrouw van 29 jaar. Ik ben ruim 10 jaar samen met mijn man waarvan 6 jaar getrouwd.
Net na ons huwelijk ben ik erachter gekomen dat ik chronisch ziek ben, Het gaat allemaal heel erg goed maar daardoor ben ik thuis komen te zitten.
Voor mijn gevoel ben ik hierdoor wel wat veranderd. Vooral de laatste tijd heb ik wat meer behoefte aan wat aandacht en een knuffel. Mijn man is geen knuffelbeer en geeft geen complimentjes en is niet zorgzaam.
Daardoor ben ik het laatste half jaar vreselijk aan het twijfelen of hij de man wel voor mij is.
Ik wilde bijvoorbeeld vanaf het begin dat ik thuis kwam te zitten graag een hond hebben om lekker mee te wandelen en gezelschap te hebben.
Hij heeft niets met dieren en wilde dit dus niet. Ik ben 5 jaar bezig geweest en heb vorig jaar dan uiteindelijk hem zover gekregen dat ik een hond kreeg.
Hij wil er verder niets mee doen en ook nooit eens lekker mee naar het bos ofzo.
Het stak mij vooral heel erg dat hij mij al die tijd die hond niet gunde. Dat heeft me echt heel veel pijn gedaan.
Ik had zo graag gehad dat hij als verrassing met een hond thuis zou komen maar helaas.....
Hij is niet romantisch en geeft niet veel aandacht aan mij.
Zijn manier om te laten weten dat hij van mij houdt is om bijvoorbeeld een verblijf voor mijn konijnen te maken.
Hij vindt ze helemaal niks maar doet dat dan toch voor mij.
Dat vindt ik ook wel lief maar het is voor mij niet genoeg.
Ik wil eens een lekkere knuffel, spontane zoen, eens horen dat hij van mij houdt, een complimentje etc.
Vanaf juni ben ik al erg aan het twijfelen en hebben we ook veel gesprekken gehad. Hij zegt: Ik ben geen knuffelbeer en daar moet ik het dan maar mee doen.
Maar ik merk dat ik me er niet bij neer kan leggen.
Hij klaagt over de sex. Ik heb ook veel behoefte aan sex maar daarvoor moet ik wel meer lichamelijk contact hebben en die knuffels heb ik ook echt nodig om in de stemming te komen.
Ten slotte is ook de toekomst een punt voor mij.
Ik weet dat ik langzaam achteruit zal gaan. Gelukkig kan dat nog heel lang duren maar toch...
Ik zie hem niet voor mij gaan zorgen.
Ik ben 3 weken geleden geopereerd en toen ging hij doodleuk trainen terwijl ik eigenlijk niet eens alleen thuis mocht blijven.
Ik twijfel nu of ik bij hem moet blijven of een man moet zoeken die ook gek is op honden en mij wel de aandacht geef die ik nodig heb.
Hoe kijken jullie hier tegenaan?
xxxWaarom wil je er nu mee stoppen? Alleen omdat we niet meteen roepen dat hij verkeerd zit en dat je bij hem weg moet gaan? Als je twijfels hebt moet je die met hem bespreken, maar ik zie in je hele openingspost geen extreem lullige dingen van hem. Ik zie wel iemand schrijven die het vooral over zíjn fouten heeft en weinig naar haar eigen aandeel in de relatie kijkt of naar de behoeften van haar man.
Hoi!
Ik ben een vrouw van 29 jaar. Ik ben ruim 10 jaar samen met mijn man waarvan 6 jaar getrouwd.
Net na ons huwelijk ben ik erachter gekomen dat ik chronisch ziek ben, Het gaat allemaal heel erg goed maar daardoor ben ik thuis komen te zitten.
Voor mijn gevoel ben ik hierdoor wel wat veranderd. Vooral de laatste tijd heb ik wat meer behoefte aan wat aandacht en een knuffel. Mijn man is geen knuffelbeer en geeft geen complimentjes en is niet zorgzaam.
Daardoor ben ik het laatste half jaar vreselijk aan het twijfelen of hij de man wel voor mij is.
Ik wilde bijvoorbeeld vanaf het begin dat ik thuis kwam te zitten graag een hond hebben om lekker mee te wandelen en gezelschap te hebben.
Hij heeft niets met dieren en wilde dit dus niet. Ik ben 5 jaar bezig geweest en heb vorig jaar dan uiteindelijk hem zover gekregen dat ik een hond kreeg.
Hij wil er verder niets mee doen en ook nooit eens lekker mee naar het bos ofzo.
Het stak mij vooral heel erg dat hij mij al die tijd die hond niet gunde. Dat heeft me echt heel veel pijn gedaan.
Ik had zo graag gehad dat hij als verrassing met een hond thuis zou komen maar helaas.....
Hij is niet romantisch en geeft niet veel aandacht aan mij.
Zijn manier om te laten weten dat hij van mij houdt is om bijvoorbeeld een verblijf voor mijn konijnen te maken.
Hij vindt ze helemaal niks maar doet dat dan toch voor mij.
Dat vindt ik ook wel lief maar het is voor mij niet genoeg.
Ik wil eens een lekkere knuffel, spontane zoen, eens horen dat hij van mij houdt, een complimentje etc.
Vanaf juni ben ik al erg aan het twijfelen en hebben we ook veel gesprekken gehad. Hij zegt: Ik ben geen knuffelbeer en daar moet ik het dan maar mee doen.
Maar ik merk dat ik me er niet bij neer kan leggen.
Hij klaagt over de sex. Ik heb ook veel behoefte aan sex maar daarvoor moet ik wel meer lichamelijk contact hebben en die knuffels heb ik ook echt nodig om in de stemming te komen.
Ten slotte is ook de toekomst een punt voor mij.
Ik weet dat ik langzaam achteruit zal gaan. Gelukkig kan dat nog heel lang duren maar toch...
Ik zie hem niet voor mij gaan zorgen.
Ik ben 3 weken geleden geopereerd en toen ging hij doodleuk trainen terwijl ik eigenlijk niet eens alleen thuis mocht blijven.
Ik twijfel nu of ik bij hem moet blijven of een man moet zoeken die ook gek is op honden en mij wel de aandacht geef die ik nodig heb.
Hoe kijken jullie hier tegenaan?
xxxWaarom wil je er nu mee stoppen? Alleen omdat we niet meteen roepen dat hij verkeerd zit en dat je bij hem weg moet gaan? Als je twijfels hebt moet je die met hem bespreken, maar ik zie in je hele openingspost geen extreem lullige dingen van hem. Ik zie wel iemand schrijven die het vooral over zíjn fouten heeft en weinig naar haar eigen aandeel in de relatie kijkt of naar de behoeften van haar man.
zaterdag 8 november 2008 om 12:36
quote:Eowynn_ schreef op 08 november 2008 @ 12:32:
Je kunt toch niet van wélke man dan ook verwachten dat hij zijn eigen leven op hold zet om volledig voor jou te zorgen/ dingen met jou te doen/precies dezelfde interesses te hebben en volledig aan al jouw behoeftes te voldoen?
Is het voor je man erg leuk om getrouwd met jou te zijn? Als hij hier een bericht zou schrijven over zijn huwelijk, hoe zou dat er dan uitzien?
Ik verwacht dat helemaal niet. Ik heb genoeg vrienden en heb echt wel genoeg te doen.
Hij hoeft nu ook helemaal niet voor mij te zorgen. Ik maak me alleen wel zorgen om de toekomst.
Mijn man wil absoluut niet uit elkaar en is tevreden zoals het nu gaat.
Je kunt toch niet van wélke man dan ook verwachten dat hij zijn eigen leven op hold zet om volledig voor jou te zorgen/ dingen met jou te doen/precies dezelfde interesses te hebben en volledig aan al jouw behoeftes te voldoen?
Is het voor je man erg leuk om getrouwd met jou te zijn? Als hij hier een bericht zou schrijven over zijn huwelijk, hoe zou dat er dan uitzien?
Ik verwacht dat helemaal niet. Ik heb genoeg vrienden en heb echt wel genoeg te doen.
Hij hoeft nu ook helemaal niet voor mij te zorgen. Ik maak me alleen wel zorgen om de toekomst.
Mijn man wil absoluut niet uit elkaar en is tevreden zoals het nu gaat.
zaterdag 8 november 2008 om 12:36
zaterdag 8 november 2008 om 12:38
quote:gigaluilak schreef op 08 november 2008 @ 12:36:
sorry maar je kan toch niet serieus verwachten dat je man 14 dagen thuis gaat zitten omdat jij op bed moet liggen?
hij is je man niet je verzorger!
ik snap best dat het niet leuk is maar wat moet hij dan doen? 14 dagen bij je komen liggen en op commando rond rennen?
Sjonge jonge, jullie nemen het allemaal wel erg letterlijk zeg.
Hij werkt de hele week en het ging alleen om de weekenden.
Hij voetbalt dan (ook geen probleem) maar ik zou het dan wel gezelllig vinden dat hij de avond bijvoorbeeld thuis is.
sorry maar je kan toch niet serieus verwachten dat je man 14 dagen thuis gaat zitten omdat jij op bed moet liggen?
hij is je man niet je verzorger!
ik snap best dat het niet leuk is maar wat moet hij dan doen? 14 dagen bij je komen liggen en op commando rond rennen?
Sjonge jonge, jullie nemen het allemaal wel erg letterlijk zeg.
Hij werkt de hele week en het ging alleen om de weekenden.
Hij voetbalt dan (ook geen probleem) maar ik zou het dan wel gezelllig vinden dat hij de avond bijvoorbeeld thuis is.
zaterdag 8 november 2008 om 12:38
Wat verwacht je dan van hem? En hoe vertel je hem dat?
Het klinkt nogal anders als je zegt 'ik zou het fijn vinden als je me wat meer laat merken dat je van me houdt door me te knuffelen, want daar heb ik behoefte aan omdat ik niet zo lekker in mijn vel zit' dan dat je zegt 'je knuffelt me ook nooit, hou je soms niet meer van me? Je bent ook totáál niet romantisch'.
Het klinkt nogal anders als je zegt 'ik zou het fijn vinden als je me wat meer laat merken dat je van me houdt door me te knuffelen, want daar heb ik behoefte aan omdat ik niet zo lekker in mijn vel zit' dan dat je zegt 'je knuffelt me ook nooit, hou je soms niet meer van me? Je bent ook totáál niet romantisch'.
zaterdag 8 november 2008 om 12:40
okee misschien is kimberley wat zeurderig, maar ik vind dat zij best wel wat mag verwachten van zijn kant qua verzorging.
Natuurlijk is haar vriend haar verpleger niet, maar je mag toch wel steun verwachten als je wordt opgenomen, geopereerd noem maar op. Zeker omdat dit vaker zal gaan gebeuren in de toekomst en wat deel je dan nog? Je moet toch ook je leed kunnen delen. Liefde is er volgens mij niet alleen maar voor de leuke vlakken.
Natuurlijk is haar vriend haar verpleger niet, maar je mag toch wel steun verwachten als je wordt opgenomen, geopereerd noem maar op. Zeker omdat dit vaker zal gaan gebeuren in de toekomst en wat deel je dan nog? Je moet toch ook je leed kunnen delen. Liefde is er volgens mij niet alleen maar voor de leuke vlakken.
zaterdag 8 november 2008 om 12:41
Als hij absoluut niet uit elkaar wil, dan kan je toch met hem bespreken dat jij daar wel over denkt door de manier waarop het nu gaat?
Eerlijk gezegd lijk je mij een lastige gesprekspartner, als ik hier al lees hoe snel je in kinderachtig en beschuldigend gedrag schiet, dat is nou precies wat ik aan je hebt geschreven. Toch schrijf je meteen :" Jullie begrijpen mij niet" en "ik stop met schrijven", misschien bedoel je eerder dat de antwoorden je niet bevallen? Dat is namelijk iets anders.
Waarom antwoord je niet inhoudelijk? Ook al zijn honden je hobby, waarom verwacht je dan dat iemand die NIET van honden houdt even een hond voor je koopt?
Ik heb het gevoel dat je een apart verwachtingspatroon hebt van je man, en dat je heel goed moet nadenken of er geen dingen zijn die aan jezelf liggen, want hier loop je ook tegenop bij iemand anders.
Eerlijk gezegd lijk je mij een lastige gesprekspartner, als ik hier al lees hoe snel je in kinderachtig en beschuldigend gedrag schiet, dat is nou precies wat ik aan je hebt geschreven. Toch schrijf je meteen :" Jullie begrijpen mij niet" en "ik stop met schrijven", misschien bedoel je eerder dat de antwoorden je niet bevallen? Dat is namelijk iets anders.
Waarom antwoord je niet inhoudelijk? Ook al zijn honden je hobby, waarom verwacht je dan dat iemand die NIET van honden houdt even een hond voor je koopt?
Ik heb het gevoel dat je een apart verwachtingspatroon hebt van je man, en dat je heel goed moet nadenken of er geen dingen zijn die aan jezelf liggen, want hier loop je ook tegenop bij iemand anders.
zaterdag 8 november 2008 om 12:41
zaterdag 8 november 2008 om 12:42
quote:Kimberley schreef op 08 november 2008 @ 12:01:
Hoi!
Ik ben een vrouw van 29 jaar. Ik ben ruim 10 jaar samen met mijn man waarvan 6 jaar getrouwd.
Net na ons huwelijk ben ik erachter gekomen dat ik chronisch ziek ben, Het gaat allemaal heel erg goed maar daardoor ben ik thuis komen te zitten.
Voor mijn gevoel ben ik hierdoor wel wat veranderd. Vooral de laatste tijd heb ik wat meer behoefte aan wat aandacht en een knuffel. Mijn man is geen knuffelbeer en geeft geen complimentjes en is niet zorgzaam.
Daardoor ben ik het laatste half jaar vreselijk aan het twijfelen of hij de man wel voor mij is.
Ik wilde bijvoorbeeld vanaf het begin dat ik thuis kwam te zitten graag een hond hebben om lekker mee te wandelen en gezelschap te hebben.
Hij heeft niets met dieren en wilde dit dus niet. Ik ben 5 jaar bezig geweest en heb vorig jaar dan uiteindelijk hem zover gekregen dat ik een hond kreeg.
Hij wil er verder niets mee doen en ook nooit eens lekker mee naar het bos ofzo.
Het stak mij vooral heel erg dat hij mij al die tijd die hond niet gunde. Dat heeft me echt heel veel pijn gedaan.
Ik had zo graag gehad dat hij als verrassing met een hond thuis zou komen maar helaas.....
Hij is niet romantisch en geeft niet veel aandacht aan mij.
Zijn manier om te laten weten dat hij van mij houdt is om bijvoorbeeld een verblijf voor mijn konijnen te maken.
Hij vindt ze helemaal niks maar doet dat dan toch voor mij.
Dat vindt ik ook wel lief maar het is voor mij niet genoeg.
Ik wil eens een lekkere knuffel, spontane zoen, eens horen dat hij van mij houdt, een complimentje etc.
Vanaf juni ben ik al erg aan het twijfelen en hebben we ook veel gesprekken gehad. Hij zegt: Ik ben geen knuffelbeer en daar moet ik het dan maar mee doen.
Maar ik merk dat ik me er niet bij neer kan leggen.
Hij klaagt over de sex. Ik heb ook veel behoefte aan sex maar daarvoor moet ik wel meer lichamelijk contact hebben en die knuffels heb ik ook echt nodig om in de stemming te komen.
Ten slotte is ook de toekomst een punt voor mij.
Ik weet dat ik langzaam achteruit zal gaan. Gelukkig kan dat nog heel lang duren maar toch...
Ik zie hem niet voor mij gaan zorgen.
Ik ben 3 weken geleden geopereerd en toen ging hij doodleuk trainen terwijl ik eigenlijk niet eens alleen thuis mocht blijven.
Ik twijfel nu of ik bij hem moet blijven of een man moet zoeken die ook gek is op honden en mij wel de aandacht geef die ik nodig heb.
Hoe kijken jullie hier tegenaan?
xxx
Het lijkt wel of jullie niet goed praten of kunnen praten met elkaar.
Hoe sta je tegenover relatietherapie?
En hou je echt van hem?
Hoi!
Ik ben een vrouw van 29 jaar. Ik ben ruim 10 jaar samen met mijn man waarvan 6 jaar getrouwd.
Net na ons huwelijk ben ik erachter gekomen dat ik chronisch ziek ben, Het gaat allemaal heel erg goed maar daardoor ben ik thuis komen te zitten.
Voor mijn gevoel ben ik hierdoor wel wat veranderd. Vooral de laatste tijd heb ik wat meer behoefte aan wat aandacht en een knuffel. Mijn man is geen knuffelbeer en geeft geen complimentjes en is niet zorgzaam.
Daardoor ben ik het laatste half jaar vreselijk aan het twijfelen of hij de man wel voor mij is.
Ik wilde bijvoorbeeld vanaf het begin dat ik thuis kwam te zitten graag een hond hebben om lekker mee te wandelen en gezelschap te hebben.
Hij heeft niets met dieren en wilde dit dus niet. Ik ben 5 jaar bezig geweest en heb vorig jaar dan uiteindelijk hem zover gekregen dat ik een hond kreeg.
Hij wil er verder niets mee doen en ook nooit eens lekker mee naar het bos ofzo.
Het stak mij vooral heel erg dat hij mij al die tijd die hond niet gunde. Dat heeft me echt heel veel pijn gedaan.
Ik had zo graag gehad dat hij als verrassing met een hond thuis zou komen maar helaas.....
Hij is niet romantisch en geeft niet veel aandacht aan mij.
Zijn manier om te laten weten dat hij van mij houdt is om bijvoorbeeld een verblijf voor mijn konijnen te maken.
Hij vindt ze helemaal niks maar doet dat dan toch voor mij.
Dat vindt ik ook wel lief maar het is voor mij niet genoeg.
Ik wil eens een lekkere knuffel, spontane zoen, eens horen dat hij van mij houdt, een complimentje etc.
Vanaf juni ben ik al erg aan het twijfelen en hebben we ook veel gesprekken gehad. Hij zegt: Ik ben geen knuffelbeer en daar moet ik het dan maar mee doen.
Maar ik merk dat ik me er niet bij neer kan leggen.
Hij klaagt over de sex. Ik heb ook veel behoefte aan sex maar daarvoor moet ik wel meer lichamelijk contact hebben en die knuffels heb ik ook echt nodig om in de stemming te komen.
Ten slotte is ook de toekomst een punt voor mij.
Ik weet dat ik langzaam achteruit zal gaan. Gelukkig kan dat nog heel lang duren maar toch...
Ik zie hem niet voor mij gaan zorgen.
Ik ben 3 weken geleden geopereerd en toen ging hij doodleuk trainen terwijl ik eigenlijk niet eens alleen thuis mocht blijven.
Ik twijfel nu of ik bij hem moet blijven of een man moet zoeken die ook gek is op honden en mij wel de aandacht geef die ik nodig heb.
Hoe kijken jullie hier tegenaan?
xxx
Het lijkt wel of jullie niet goed praten of kunnen praten met elkaar.
Hoe sta je tegenover relatietherapie?
En hou je echt van hem?
zaterdag 8 november 2008 om 12:43
quote:Eowynn_ schreef op 08 november 2008 @ 12:38:
Wat verwacht je dan van hem? En hoe vertel je hem dat?
Het klinkt nogal anders als je zegt 'ik zou het fijn vinden als je me wat meer laat merken dat je van me houdt door me te knuffelen, want daar heb ik behoefte aan omdat ik niet zo lekker in mijn vel zit' dan dat je zegt 'je knuffelt me ook nooit, hou je soms niet
meer van me? Je bent ook totáál niet romantisch'.
Natuurlijk heb ik in een ruzie de laatste manier wel eens geroepen. Dat zal iedereen weleens hebben toch?
Maar over het algemeen zeg ik het echt niet op een vervelende manier. Het eindigt eigenlijk dan ook echt niet in ruzie maar in een gewoon gesprek.
We kunnen daar alleen niet uitkomen omdat ik echt die behoeft heb en hij daar niet in mee kan gaan.
Wat verwacht je dan van hem? En hoe vertel je hem dat?
Het klinkt nogal anders als je zegt 'ik zou het fijn vinden als je me wat meer laat merken dat je van me houdt door me te knuffelen, want daar heb ik behoefte aan omdat ik niet zo lekker in mijn vel zit' dan dat je zegt 'je knuffelt me ook nooit, hou je soms niet
meer van me? Je bent ook totáál niet romantisch'.
Natuurlijk heb ik in een ruzie de laatste manier wel eens geroepen. Dat zal iedereen weleens hebben toch?
Maar over het algemeen zeg ik het echt niet op een vervelende manier. Het eindigt eigenlijk dan ook echt niet in ruzie maar in een gewoon gesprek.
We kunnen daar alleen niet uitkomen omdat ik echt die behoeft heb en hij daar niet in mee kan gaan.
zaterdag 8 november 2008 om 12:43
quote:Kimberley schreef op 08 november 2008 @ 12:38:
[...]
Sjonge jonge, jullie nemen het allemaal wel erg letterlijk zeg.
Hij werkt de hele week en het ging alleen om de weekenden.
Hij voetbalt dan (ook geen probleem) maar ik zou het dan wel gezelllig vinden dat hij de avond bijvoorbeeld thuis is.ja ik neem het letterlijk wat jij schrijft ja; ik ken jou namelijk niet, en ik moet het doen met jouw geschreven woord, daar kan ik van alles bij verzinnen maar waarom zou ik? voor mij zijn het dan namelijk extra verzinsels, als je wilde dat hij 1 avondje thuis bleef in het weekend had je dat moeten zeggen.
[...]
Sjonge jonge, jullie nemen het allemaal wel erg letterlijk zeg.
Hij werkt de hele week en het ging alleen om de weekenden.
Hij voetbalt dan (ook geen probleem) maar ik zou het dan wel gezelllig vinden dat hij de avond bijvoorbeeld thuis is.ja ik neem het letterlijk wat jij schrijft ja; ik ken jou namelijk niet, en ik moet het doen met jouw geschreven woord, daar kan ik van alles bij verzinnen maar waarom zou ik? voor mij zijn het dan namelijk extra verzinsels, als je wilde dat hij 1 avondje thuis bleef in het weekend had je dat moeten zeggen.
zaterdag 8 november 2008 om 12:45
Ik wil wel relatietherapie maar mijn man absoluut niet.
Hij heeft het gevoel alsof hij naar een psycholoog moet dan.
Ik krijg hem echt niet mee.
En ja, ik hou echt wel van hem maar ik weet gewoon niet of ik zonder die intimiteit kan.
Dat zal misschien wel helemaal bij mij liggen maar daar gaat het niet van over!
Hij heeft het gevoel alsof hij naar een psycholoog moet dan.
Ik krijg hem echt niet mee.
En ja, ik hou echt wel van hem maar ik weet gewoon niet of ik zonder die intimiteit kan.
Dat zal misschien wel helemaal bij mij liggen maar daar gaat het niet van over!
zaterdag 8 november 2008 om 12:46
Natuurlijk mag ze steun en verzorging verwachten van haar man, en die krijgt ze, als ik het zo lees, ook wel. Ze zegt zelf dat hij zijn liefde voor haar wel uit, maar dat dat voor haar op de verkeerde manier is en niet genoeg. En ze heeft het erover dat hij ging trainen terwijl ze geopereererd was een een tijd op bed moest liggen. Ik vind dat niet abnormaal, dat hij ook even tijd voor zichzelf nodig heeft en even een tijdje eruit moet.
Als het nou zo is dat hij áltijd weg is en nooit voor haar zorgt zou ik het ook raar vinden, maar tenzij is het verkeerd begrijp is dat helemaal niet het geval.
En idd, TO heeft een wat lastige manier van communiceren als ze ook zo tegen haar man praat als dat ze hier schrijft.
Als het nou zo is dat hij áltijd weg is en nooit voor haar zorgt zou ik het ook raar vinden, maar tenzij is het verkeerd begrijp is dat helemaal niet het geval.
En idd, TO heeft een wat lastige manier van communiceren als ze ook zo tegen haar man praat als dat ze hier schrijft.
