Moet ik met hem verder of niet?

Als hij niet uit elkaar wil en geen relatietherapie wil, zal hij toch moeten kiezen denk ik....

Maar wat verwacht je dan precies van hem? Welke intimiteit verwacht je waar hij niet in mee kan gaan?

wat doet hij eigenlijk als je zelf hem gewoon een knuffel geeft?

Ik kan me heel goed voorstellen dat je wat meer aandacht, knuffels en begrip van je man zou willen hebben..

En het verschil in nuance (zoals beschreven door Eowynn) van deze wens aan je man overbrengen zou zo maar eens (het) verschil uit kunnen maken..

Op een rustig moment er met je man over praten, geen verwijten maken.. Heeft hij het er met je over hoe hij zich voelt over jouw chronische ziekte? Zijn 'vluchtgedrag' kan er heel goed op wijzen dat hij het moeilijk vindt om er mee om te gaan?

Altijd weer die communicatie..

Heel lastig als je eigenlijk niet goed met elkaar kunt communiceren. Mannen zijn daar meestal toch al niet zo'n uitblinkers in. Kan me voorstellen dat je je erg vervelend voelt als hij jouw liefde niet beantwoord.



Je zegt ook dat jullie al een paar maanden aan het praten zijn hierover. Maar een paar postings hierboven schrijf je dat je eigenlijk niet weet hoe hij zich voelt, omdat hij daar niet over praat. Waar praten jullie dan over? Of praat jij voornamelijk en hij luistert?



Hoe ga je eigenlijk zelf met je chronische ziekte om? Heb jij dat wel een plaatsje kunnen geven?

Wat heb je voor chronische ziekte, en hoe beheerst dat jouw leven? Wat verwacht je van je man? en wat kan je in jezelf veranderen waardoor je meer voldoening uit je leven kan halen?

Dus als jij je armen om hem heen slaat en hem in zijn nek zoent dan blijft hij als een zoutpilaar staan?

TO, heb je er wel eens bij stilgestaan dat een partner van iemand die chronisch ziek is, juist in eerste instantie goed voor zichzelf moet zorgen? Omdat hij anders door de jaren heen niet overeind blijft en dan helemaal niets meer voor zijn partner kan betekenen?



Wat voor chronische aandoening heb je en in hoeverre beinvloed dat jullie leven?

Wat een nare reacties staan er hier boven zeg. Er zijn toch zat mensen die na jaren samenzijn langzaam gaan beseffen dat dit het niet is? Zo zijn er zelfs mensen die jaren later beseffen dat ze toch niet zo goed bij elkaar passen.

Zeker als je van iemand houdt en als sommige gewoontes er langzaam insluipen. Het hoeft namelijk niet zo te zijn dat het vanaf dag 1 al was.

En ook al is TO wat zeurderig, tjah mensen zijn verschillend. Dan kan ze ook behoefte hebben aan een andere man die hier beter mee om kan gaan.

Overigens zou ik het ook totaal niet trekken als mijn vriend me nooit een kus of een knuffel spontaan zou geven. Ik heb ook veel bevestiging nodig, tjah ook misschien zeurderig voor anderen. Gelukkig heb ik een vriend die dit wel allemaal doet.

Mensen kunnen ook veranderen binnen een relatie. De één kan meer behoefte krijgen aan dit, de ander kan anders gaan denken over dat.

quote:Poezewoes schreef op 08 november 2008 @ 14:57:

TO, heb je er wel eens bij stilgestaan dat een partner van iemand die chronisch ziek is, juist in eerste instantie goed voor zichzelf moet zorgen? Omdat hij anders door de jaren heen niet overeind blijft en dan helemaal niets meer voor zijn partner kan betekenen?



Wat voor chronische aandoening heb je en in hoeverre beinvloed dat jullie leven?Dit is wel waar wat Poezewoes zegt. Heeft je man misschien het gevoel dat je er niet voor hem bent? Ook voor de partner kan het heel lastig zijn als iemand chronisch ziek is, en dat wordt soms vergeten.

Ik begrijp het wel, TO. Je kunt jarenlang gelukkig zijn met wat je met elkaar hebt. Totdat er zoiets ingrijpends in je leven gebeurt als een diagnose "chronische ziekte" krijgen. Dan ga je dingen anders bekijken: hoe sta ik in mijn relatie? En hoe staat mijn partner erin? Krijg ik van hem de zorg die ik verwacht? En kan ik hem nog geven wat hij graag van mij wil? Dat zijn allemaal overwegingen die je zelf moet maken. Het is jammer dat je er niet goed met je man over kan praten. Klinkt misschien dom, maar zou hij het op kunnen schrijven? Gewoon eerlijk een brief schrijven? Hij denkt er hoe dan ook heus wel over na, dat kan niet anders. Ik snap wel dat men hier een punt maakt van die hond (dat kán niet het belangrijkste zijn in je relatie), maar ik snap wel dat jij hiermee uiting geeft aan je gevoel: als hij je dat al niet gunt, hoe zit het dan met de rest? Ik denk dat je toch echt met je partner om de tafel moet, en hem moet confronteren met wat je voelt en denkt. Als hij niet mee wil werken hoe dan ook (bijv door niet te praten maar te schrijven of in therapie te gaan), moet je toch echt gaan nadenken of je je leven zo verder wilt leiden, of dat je liever alleen verder gaat. Sterkte!

Ik lees al een tijdje een aantal topics mee en ik vind wel dat Eowynn_ over het algemeen meestal heel erg bot en negatief reageert. En voor de TO doe wat je gevoel zegt, ik wens je heel veel sterkte!

Praten,praten,luisteren,luisteren.compromis sluiten en elkaar tegemoet komen,lijkt me het beste.

Hey Kimberley,



Wat een hoop nare reacties zeg:-S Kom je voor een beetje steun op een forum, en dan krijg je dit!



Ik snap echt helemaal wat je bedoelt, en ik vind je helemaal geen zeur! Ik herken veel van wat jij over je man schrijft in mijn vriend. Geen knuffeltype, weinig spontane zoentjes en omhelzingen, moeite hebben met praten, niet romantisch, weinig complimentjes.....het lijkt wel alsof je het over mijn vriend hebt. Ik ben iemand die bevestiging nodig heeft in een relatie. Ik wil het gevoel hebben dat ik gewaardeerd word en dat iemand voor 100% voor mij gaat. Ik wil iemand die er voor me is als ik hem nodig heb. En dan heb ik het niet alleen over het repareren van een lamp als die kapot is of mij op komen halen als ik langs de kant van de weg sta met een lekke band. Heel fijn dat iemand dat voor je doet, maar emotionele steun vind ik veel belangrijker. Als ik naar de reacties op dit forum kijk, dan vinden sommige mensen deze behoefte 'zeurderig'. Jammer, want ik vind het niet meer dan normaal dat als jij 2 weken op bed ligt dat je man er dan voor je is. En niet om je te verplegen, zoals hier genoemd wordt, maar om er emotioneel voor je te zijn als jij geen kant op kan! Wat moet jij je rot hebben gevoeld toen jij in dat bed lag en je man vrolijk aan het voetballen was.



Ik kreeg 3 1/2 jaar geleden een relatie met mijn vriend, en in mei van dit jaar is het uitgegaan. Ik had net als jij het idee dat hij het toch niet voor mij was, omdat ik behoefte had aan zoveel meer. Ik vond dat hij niet voor 100% voor mij ging en had het idee dat ik veel meer van hem hield dan hij van mij. Ik had er veel verdriet van, maar dacht dat het beter was zo. Naarmate de maanden verstreken ging ik mij steeds meer afvragen hoe het met hem ging, en in augustus heb ik hem opgebeld. Gewoon om even bij te praten. We hebben toen een paar keer afgesproken en gekletst. De laatste week van augustus ben ik een weekje op vakantie gegaan met een vriendin. Tijdens die vakantie drong het ineens tot me door: Ik mis hem! Waarom ben ik hier met een vriendin, en niet met hem? Ik wil dit met hem delen! Hij voelde blijkbaar hetzelfde, want hij mij dat hij nog steeds van mij hield, mij miste en het opnieuw wilde proberen. Ik besefte mij dat ik hem ook terug wilde. Het was nog steeds de jongen die niet van knuffelen houdt, niet vaak spontane zoentjes en omhelzingen geeft, moeite heeft met praten, niet romantisch is en weinig complimentjes geeft, maar betekende dat dat hij niet van mij houdt en niet voor mij wil gaan? Nee, blijkbaar niet! Ik heb dat op die manier geïnterpreteerd en iemand laten lopen die veel van mij houdt en bij mij wil zijn. Na mijn vakantie zijn we serieus gaan praten over onze relatie, en of we het nog een kans moesten geven. Inmiddels zijn we weer bij elkaar, en ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan over het feit dat ik dacht dat ik meer nodig had dan dit. Ik had alles wat ik wilde allang, maar ik keek er op de verkeerde manier naar. Begrijp me niet verkeerd, het is niet makkelijk om opnieuw te beginnen, maar ik heb er zeker geen spijt van!



Wat ik wil zeggen is: denk goed na of je gelukkiger zal zijn zonder je man. Probeer op een andere manier naar hem te kijken. Misschien zul je dan de dingen zien waarvan je dacht dat ze er niet (meer) waren.....

Nee, gek is dat niet en ik zou ook willen dat mijn vent als ik twee weken bedlegerig is, zijn leven daarop zou aanpassen....Maar hij doet dat wel....of zoveel als mogelijk, omdat hij wel werkt overdag...maar hij heeft wel eens vrij genomen toen ik mij accuut hondsberoerd voelde...zou ik andersom ook wel doen...En nee, als hij twee weken platligt ben ik niet 24/7 bij hem, maar probeer ik mijn sociale leven er wel op aan te passen (al was het maar dat vrienden mijn kant opkomen zodat als hij iets nodig heeft, ik hem kan helpen) Dan ben ik geen verpleegster, maar een liefhebbende vriendin...

Hallo!



Ik zie dat de laatste reactie op dit topic al vorige week was. Ik hoop dat Kimberley (en anderen) dit bericht toch nog leest. Ik reageer eigenlijk nooit op forums maar heb me speciaal voor deze aangemeld. Ik vind de reacties op Kimberley"s verhaal namelijk nogal grof en erg negatief. Natuurijk is het moeilijk omdat je uit moet gaan van wat Kimberley schrijft maar het lijkt mij logisch dat zij hier niet volledig in kan zijn. Als je meer informatie wilt kun je dit toch gewoon vragen zonder Kimberley aan te vallen? Iedereen heeft blijkbaar onwijs veel begrip voor de vriend van Kimberley, maar in haar verhaal staat ook dat zij chronisch ziek is geworden en daar gaat iedereen moeiteloos aan voorbij. Dat is nogal wat! Ik ben benieuwd watvoor ziekte je precies hebt. Ik kan me ook heel goed voorstellen dat je in zo"n situatie wat meer afhankelijk wordt van je vriend. Een heel stuk sociaal leven valt immers weg! Terwijl je eerst misschien veel meer een eigen leven had valt nu meer op dat je vriend erg zijn eigen gang gaat. Ook voor hem zal het best moeilijk zijn met de nieuwe situatie om te gaan. Misschien kan je daarover proberen te praten. Je kan je vriend idd niet veranderen, maar hij kan best wat meer open staan voor jouw pogingen om de relatie te redden (therapie). Ik snap best wat je bedoelt met het voorbeeld van de hond. Volgens mij was je ook al blij geweest als hij had geregeld dat je de hond van de buurvrouw elke dag uit mocht laten (bij wijze van). Je zoekt gewoon bevestiging dat hij weet wat het voor je betekent en dat hij zich in jou kan verplaatsen! Alleen jij kan beslissen of je nog vereder met hem wilt. Een time out is misschien een idee. Ook kun je je afvragen of je, gezien jouw situatie, niet teveel verwacht van je vriend en je je beter wat meer kan richten op het vinden van vriendinnen, hobby's o.i.d. (Ik zou de meiden van dit forum persoonlijk afraden hiervoor). Ik wens je heel veel styerkte met deze crisis! Ik wil nog een keer benadruken dat het me erg tegenvalt hoe hard en ongevoelig mensen op jouw eerlijke verhaal hebben gereageerd. Tuurlijk mag je je mening geven maar mag het een beetje genuanceerder en inlevender? Iemand afzeiken is lekker makkelijk, maar met iemand meeleven en is blijkbaar een stuk moeilijker. Jammer dat jullie het vooroordeel over het verharden van de maatschappij hiermee weer bevestigen.

quote:Debbie1983 schreef op 08 november 2008 @ 21:36:

Ik besefte mij dat ik hem ook terug wilde. Het was nog steeds de jongen die niet van knuffelen houdt, niet vaak spontane zoentjes en omhelzingen geeft, moeite heeft met praten, niet romantisch is en weinig complimentjes geeft, maar betekende dat dat hij niet van mij houdt en niet voor mij wil gaan? Nee, blijkbaar niet! Ik heb dat op die manier geïnterpreteerd en iemand laten lopen die veel van mij houdt en bij mij wil zijn. ik dacht dat ik meer nodig had dan dit. Ik had alles wat ik wilde allang, maar ik keek er op de verkeerde manier naar.

.....



De delen die ik heb gequote geven precies het verschil aan tussen jouw manier van denken/schrijven en die van de TO. Jij hebt ingezien dat jouw vriend een andere manier heeft om liefde te tonen dan jij, maar jij hebt voor jezelf een manier gevonden om daarmee om te gan en te zien dat anders niet beter of slechter is. Bij TO krijg ik vooral de indruk dat alles op haar manier moet, dat vriendlief maar telepatisch moet aanvoelen wat zij van hem wil en verwacht, en als dat niet blijkt te werken is ze teleurgesteld en moet HIJ veranderen. Hij had moeten bedenken dat ze een hond wilde, hij had haar er mee moeten verrassen. En dat terwijl ie zelf niks met honden heeft.



Op zich is het helemaal niet verkeerd om af en toe eens na te denken over wat je echt nodig hebt in een relatie, en het kan zijn dat die behoeftes in de loop van tijd veranderen, dat je uitelkaar groeit. En als je tot de conclusie komt dat je bij je partner niet (meer) vind wat je in een relatie zoekt, dan is uitelkaar gaan voor beide partijen het beste. In het verhaal van TO lees ik echter vooral een klaagzang op haar man, dat ie niet romantisch en knuffelig is en nooit is geweest in die 10 jaar. Dan hoef je ook niet te verwachten dat ie dat ooit nog gaat worden, en kun je 1000x boos en teleurgesteld raken. Dat is echter niet zijn fout; jij bent veranderd, hij niet. Je moet dan idd voor jezelf nagaan of romantisch, knugfelig en hndenliefhebber voor jou noodzakelijke eisen zijn in een relatie ( dan moet je bij deze man weggaan, want dat gaat ie nooit worden) of dat andere dingen, die je wel in je huidige relatie vindt toch zwaarder wegen, waarbij je zult moeten accepteren dat ie geen knuffelaar is en je dus je eigen verwachtingspatroon moet aanpassen. zolang je blijft hopen/verwachten dat je kikker vanzelf in een prins verandert als je maar lang genoeg zeurt, bezorg je jezelf een boel teleurstellingen.