Relaties
alle pijlers
Na 4 jaar........
maandag 13 juli 2009 om 21:07
Hallo allemaal,
Vorige week heeft mijn vriend/ex gezegd dat hij denkt dat het beter is als we niet samen verder gaan.
Ik zal proberen het zo kort mogelijk hier neer te zetten, want het is een lang verhaal.
Twee weken geleden kwam ik thuis en zag zijn telefoonrek, die belachelijk hoog was omdat we twee weken op vakantie waren geweest en hij vond het nodig om veel te bellen vanuit het buitenland, ik werd daar zo boos om dat ik hem belde en zei dat hij maar uit mijn leven moest verdwijnen en dat ik het zat was. Hij heeft namelijk een potje van zijn leven gemaakt qua geld en heeft veel schulden waar ik hem de afgelopen jaren mee heb geholpen.
Hij is toen boos weg gegaan en later terug gekomen om me te vertellen dat hij twijfelde of het wel goed zat tussen ons en of we wel samen verder moesten gaan.
Hij is die avond bij mijn moeder gaan slapen, nam zijn telefoon niet op en liet niks van zich horen.
Ik heb die nacht geen oog dicht gedaan, ben al geen held om 's nachts alleen thuis te zijn maar goed.
De volgende ochtend belde hij me dat hij langs kwam.
Hij kwam thuis en het was eigenlijk meteen goed, hij wilde met me verder.Wel veel gepraat omdat we beiden het idee hadden dat er wel dingen tussen ons moesten veranderen om allebei gelukkig te zijn.
In mijn ogen kleine dingen bv dat hij meer in huis moet doen en ik moet gaan zorgen dat ik alleen thuis durf te zijn 's nachts zodat hij met een gerust hart een nachtje kan gaan stappen met vrienden zonder zich druk te hoeven maken om mij.
De dagen erna zelfs veel gepraat over de toekomst, we hadden al plannen om over een paar maanden te gaan verhuizen en samen een huisje te gaan kopen.
Een paar dagen daarna kwam hij 's avonds thuis en had ik het gevoel dat er iets was, hij was stil en ik merkte gewoon iets aan hem.
Het hoge woord kwam eruit, hij was niet gelukkig, liep al nachten te piekeren en zei dat hij niet wist wat hij wilde.
Hij kon niet zeggen waardoor hij niet gelukkig is.
Ik wilde praten maar hij zei dat hij alleen maar wlde slapen omdat hij al nachten niet had geslapen, ik voelde me te beroerd om te gaan slapen en heb toch nog een beetje met hem gepraat want ik kon echt niet slapen.
Toen zei hij dat ik me niet meteen zoveel zorgen moest maken.
Ja wat wil je nou! Zoiets zeggen en dan verwachten dat ik ga slapen!
De volgende dag was hij afstandelijk en uit zijn doen, 's avonds is hij weer naar zijn moeder gegaan en hij wist niet wanneer hij terug zou komen, hij wilde rust om na te denken en dingen op een rijtje te kunnen zetten.
Ik kon hem moeilijk niet laten gaan, dus ik ben rustig gebleven en heb hem weg laten gaan.
Dat was op woensdagavond.
Ik weet niet eens meer precies hoe het die dagen erna gegaan is, mijn hoofd zit zo vol!
We hebben elkaar nog wel gesproken in die dagen, ik heb hem gebeld omdat ik wilde weten waar ik aan toe was.
Op zondag hebben we afgesproken zodat hij ons zoontje kon zien en omdat ik na die paar dagen ook wel wilde weten hoe het ervoor stond.
Hij zei toen dat hij dacht dat het beter was dat we niet samen verder konden gaan, we dachten te verschillend over dingen, onze karakters botsten te veel. Hij zei wel van me te houden maar wist niet of hij wel op de goede manier van me hield????
Echt praten kwam er niet van, dat wilde ik ook niet waar de kleine bij was, we zijn ook niet met ruzie uit elkaar gegaan maar echt duidelijk was de situatie ook niet voor mijn gevoel.
Bij het weggaan zei hij: ik hoop dat ik niet de grootste fout van mijn leven maak nu.
We zijn nu een week verder en ik heb voor mijn gevoel nog steeds geen duidelijkheid, hij sluit me volledig buiten.
Neemt wel op als ik bel maar kan me geen antwoorden geven, hij blijft zeggen dat hij het allemaal niet weet.
Hj reageert niet op smsjes (alleen als het om de kleine man gaat), die hij inmiddels van het weekend ook heeft opgehaald om te logeren).
Toen hij gister ons zoontje terug kwam brengen vroeg hij hoe het met me ging, ja kut! Toen zei hij: met mij ook.
En hij gaf me een knuffel en toen storte ik even in. Ik vroeg hem of hij van me hield toen zei hij: ja dat wel en toen ging hij er als een gek vandoor.
Ik heb veel contact met zijn beste vriend, die inmiddels ook een goede vriend van mij is geworden.
Die zei dat ik hem de rust en ruimte moest geven om hem te laten bedenken wat hij wil en om dingen op een rijtje te zetten.
Hi zei ook dat hij het idee had dat mijn ex/vriend zich op dit momemt afvraagd of dit wel is wat hij wil, of hij wel gelukkig is en dat hij geen toekomst ziet (in het algemeen, niet alleen met mij).
En dat hij zelfs een beetje overspannen lijkt.
Nou is mijn ex/vriend een erg gesloten persoon, er valt moeilijk met hem te praten, je moet dingen echt uit hem trekken, moeilijke jeugd gehad. Steekt snel zijn kop in het zand en verwacht dat dingen vanzelf opgelost worden.
Ik heb hem ook gezegd dat je voor sommige dingen moet vechten, zoals je relatie, helemaal als er kinderen in het spel zijn.
We hadden de laatste tijd weinig ruzie, en ik had het idee dat de problemen die we hadden alleen met geld en het gezeur daar omheen te maken hadden maar dat het tussen ons wel goed zat.
Hij heeft ook nooit eerder gezegd dat hij twijfelde aan ons.
Ik heb echt het gevoel dat mijn wereld instort nu en hij geeft me het gevoel dat hij zelf helemaal nog niet weet wat hij wil.
Vandaag aan de telefoon zei ik dat ik hoopte dat het nog goed zou komen, toen zei hij dat ik dat niet moet doen, dat hij dacht dat het niet meer goed zou komen.
Waarom zegt hij dan niet dat hij het zeker weet??
Hij heeft zijn spullen nog niet opgehaald, we hebben nog geen duidelijke afspraken gemaakt over hoe we het gaan doen met de kleine man.Ik heb wel gezegd dat ik nooit tussen hun in zal gaan staan en hij heeft ook gezegd dat hij zijn verantwoordelijkheden zou nemen en ook dat als ik avonddienst heb dat hij wil 'oppassen'bij ons thuis omdat ik dan tot 23u moet werken.
Zijn vriend zegt dat hij de knoop nu al heeft doorgehakt, terwijl hij helemaal niet zeker is, om de druk een beetje van zijn schouders te halen, dat hij mij niet in onzekerheid laat zitten.
En dat hij er nog helemaal niet mee bezig is hoe het verder moet als we echt niet samen verder gaan en dat hij de gevolgen niet ingezien heeft toen hij wegging.
Zijn vriend zegt dat hij erg me zichzelf in de knoop zit.
Wat een verhaal, ik hoop dat het niet te lang en onduidelijk is.
Ik vraag me nu af of ik mezelf voor de gek zit te houden met het idee dat het best nog goed kan komen, ik wil de moed nu nog niet opgeven.
Helemaal niet zolang ik het idee heb dat hij het zelf allemaal nog niet weet.
Voor mij kwam dit echt als een donderslag bij heldere hemel, had dit nooit verwacht en ook niet zien aankomen.
Als ik terug kijk besef ik me dat we allebei te druk zijn geweest met ons werk en de kleine man en dat we uit elkaar zijn gegroeid maar omdat zomaar op te geven zonder je best er voor gedaan te hebben???
Ik wil hem niet kwijt!
Vorige week heeft mijn vriend/ex gezegd dat hij denkt dat het beter is als we niet samen verder gaan.
Ik zal proberen het zo kort mogelijk hier neer te zetten, want het is een lang verhaal.
Twee weken geleden kwam ik thuis en zag zijn telefoonrek, die belachelijk hoog was omdat we twee weken op vakantie waren geweest en hij vond het nodig om veel te bellen vanuit het buitenland, ik werd daar zo boos om dat ik hem belde en zei dat hij maar uit mijn leven moest verdwijnen en dat ik het zat was. Hij heeft namelijk een potje van zijn leven gemaakt qua geld en heeft veel schulden waar ik hem de afgelopen jaren mee heb geholpen.
Hij is toen boos weg gegaan en later terug gekomen om me te vertellen dat hij twijfelde of het wel goed zat tussen ons en of we wel samen verder moesten gaan.
Hij is die avond bij mijn moeder gaan slapen, nam zijn telefoon niet op en liet niks van zich horen.
Ik heb die nacht geen oog dicht gedaan, ben al geen held om 's nachts alleen thuis te zijn maar goed.
De volgende ochtend belde hij me dat hij langs kwam.
Hij kwam thuis en het was eigenlijk meteen goed, hij wilde met me verder.Wel veel gepraat omdat we beiden het idee hadden dat er wel dingen tussen ons moesten veranderen om allebei gelukkig te zijn.
In mijn ogen kleine dingen bv dat hij meer in huis moet doen en ik moet gaan zorgen dat ik alleen thuis durf te zijn 's nachts zodat hij met een gerust hart een nachtje kan gaan stappen met vrienden zonder zich druk te hoeven maken om mij.
De dagen erna zelfs veel gepraat over de toekomst, we hadden al plannen om over een paar maanden te gaan verhuizen en samen een huisje te gaan kopen.
Een paar dagen daarna kwam hij 's avonds thuis en had ik het gevoel dat er iets was, hij was stil en ik merkte gewoon iets aan hem.
Het hoge woord kwam eruit, hij was niet gelukkig, liep al nachten te piekeren en zei dat hij niet wist wat hij wilde.
Hij kon niet zeggen waardoor hij niet gelukkig is.
Ik wilde praten maar hij zei dat hij alleen maar wlde slapen omdat hij al nachten niet had geslapen, ik voelde me te beroerd om te gaan slapen en heb toch nog een beetje met hem gepraat want ik kon echt niet slapen.
Toen zei hij dat ik me niet meteen zoveel zorgen moest maken.
Ja wat wil je nou! Zoiets zeggen en dan verwachten dat ik ga slapen!
De volgende dag was hij afstandelijk en uit zijn doen, 's avonds is hij weer naar zijn moeder gegaan en hij wist niet wanneer hij terug zou komen, hij wilde rust om na te denken en dingen op een rijtje te kunnen zetten.
Ik kon hem moeilijk niet laten gaan, dus ik ben rustig gebleven en heb hem weg laten gaan.
Dat was op woensdagavond.
Ik weet niet eens meer precies hoe het die dagen erna gegaan is, mijn hoofd zit zo vol!
We hebben elkaar nog wel gesproken in die dagen, ik heb hem gebeld omdat ik wilde weten waar ik aan toe was.
Op zondag hebben we afgesproken zodat hij ons zoontje kon zien en omdat ik na die paar dagen ook wel wilde weten hoe het ervoor stond.
Hij zei toen dat hij dacht dat het beter was dat we niet samen verder konden gaan, we dachten te verschillend over dingen, onze karakters botsten te veel. Hij zei wel van me te houden maar wist niet of hij wel op de goede manier van me hield????
Echt praten kwam er niet van, dat wilde ik ook niet waar de kleine bij was, we zijn ook niet met ruzie uit elkaar gegaan maar echt duidelijk was de situatie ook niet voor mijn gevoel.
Bij het weggaan zei hij: ik hoop dat ik niet de grootste fout van mijn leven maak nu.
We zijn nu een week verder en ik heb voor mijn gevoel nog steeds geen duidelijkheid, hij sluit me volledig buiten.
Neemt wel op als ik bel maar kan me geen antwoorden geven, hij blijft zeggen dat hij het allemaal niet weet.
Hj reageert niet op smsjes (alleen als het om de kleine man gaat), die hij inmiddels van het weekend ook heeft opgehaald om te logeren).
Toen hij gister ons zoontje terug kwam brengen vroeg hij hoe het met me ging, ja kut! Toen zei hij: met mij ook.
En hij gaf me een knuffel en toen storte ik even in. Ik vroeg hem of hij van me hield toen zei hij: ja dat wel en toen ging hij er als een gek vandoor.
Ik heb veel contact met zijn beste vriend, die inmiddels ook een goede vriend van mij is geworden.
Die zei dat ik hem de rust en ruimte moest geven om hem te laten bedenken wat hij wil en om dingen op een rijtje te zetten.
Hi zei ook dat hij het idee had dat mijn ex/vriend zich op dit momemt afvraagd of dit wel is wat hij wil, of hij wel gelukkig is en dat hij geen toekomst ziet (in het algemeen, niet alleen met mij).
En dat hij zelfs een beetje overspannen lijkt.
Nou is mijn ex/vriend een erg gesloten persoon, er valt moeilijk met hem te praten, je moet dingen echt uit hem trekken, moeilijke jeugd gehad. Steekt snel zijn kop in het zand en verwacht dat dingen vanzelf opgelost worden.
Ik heb hem ook gezegd dat je voor sommige dingen moet vechten, zoals je relatie, helemaal als er kinderen in het spel zijn.
We hadden de laatste tijd weinig ruzie, en ik had het idee dat de problemen die we hadden alleen met geld en het gezeur daar omheen te maken hadden maar dat het tussen ons wel goed zat.
Hij heeft ook nooit eerder gezegd dat hij twijfelde aan ons.
Ik heb echt het gevoel dat mijn wereld instort nu en hij geeft me het gevoel dat hij zelf helemaal nog niet weet wat hij wil.
Vandaag aan de telefoon zei ik dat ik hoopte dat het nog goed zou komen, toen zei hij dat ik dat niet moet doen, dat hij dacht dat het niet meer goed zou komen.
Waarom zegt hij dan niet dat hij het zeker weet??
Hij heeft zijn spullen nog niet opgehaald, we hebben nog geen duidelijke afspraken gemaakt over hoe we het gaan doen met de kleine man.Ik heb wel gezegd dat ik nooit tussen hun in zal gaan staan en hij heeft ook gezegd dat hij zijn verantwoordelijkheden zou nemen en ook dat als ik avonddienst heb dat hij wil 'oppassen'bij ons thuis omdat ik dan tot 23u moet werken.
Zijn vriend zegt dat hij de knoop nu al heeft doorgehakt, terwijl hij helemaal niet zeker is, om de druk een beetje van zijn schouders te halen, dat hij mij niet in onzekerheid laat zitten.
En dat hij er nog helemaal niet mee bezig is hoe het verder moet als we echt niet samen verder gaan en dat hij de gevolgen niet ingezien heeft toen hij wegging.
Zijn vriend zegt dat hij erg me zichzelf in de knoop zit.
Wat een verhaal, ik hoop dat het niet te lang en onduidelijk is.
Ik vraag me nu af of ik mezelf voor de gek zit te houden met het idee dat het best nog goed kan komen, ik wil de moed nu nog niet opgeven.
Helemaal niet zolang ik het idee heb dat hij het zelf allemaal nog niet weet.
Voor mij kwam dit echt als een donderslag bij heldere hemel, had dit nooit verwacht en ook niet zien aankomen.
Als ik terug kijk besef ik me dat we allebei te druk zijn geweest met ons werk en de kleine man en dat we uit elkaar zijn gegroeid maar omdat zomaar op te geven zonder je best er voor gedaan te hebben???
Ik wil hem niet kwijt!
dinsdag 14 juli 2009 om 08:12
Lieve Deborah, nog even snel voor ik naar mijn werk ga.
Je laatste postings klinken al een stuk rustiger.
Hou vast dat gevoel.
En als je het even niet meer trekt, gewoon hier komen posten.
Want echt.....we weten allemaal hoe het voelt, dat machteloze gevoel.
We weten ook allemaal dat het uiteindelijk allemaal echt wel over gaat.
Blijf in die sterke flow zitten meis.
Succes vandaag!
Je laatste postings klinken al een stuk rustiger.
Hou vast dat gevoel.
En als je het even niet meer trekt, gewoon hier komen posten.
Want echt.....we weten allemaal hoe het voelt, dat machteloze gevoel.
We weten ook allemaal dat het uiteindelijk allemaal echt wel over gaat.
Blijf in die sterke flow zitten meis.
Succes vandaag!
Luister nou maar gewoon naar wat ik zeg!
dinsdag 14 juli 2009 om 09:22
