Relaties
alle pijlers
Na 4 jaar........
maandag 13 juli 2009 om 21:07
Hallo allemaal,
Vorige week heeft mijn vriend/ex gezegd dat hij denkt dat het beter is als we niet samen verder gaan.
Ik zal proberen het zo kort mogelijk hier neer te zetten, want het is een lang verhaal.
Twee weken geleden kwam ik thuis en zag zijn telefoonrek, die belachelijk hoog was omdat we twee weken op vakantie waren geweest en hij vond het nodig om veel te bellen vanuit het buitenland, ik werd daar zo boos om dat ik hem belde en zei dat hij maar uit mijn leven moest verdwijnen en dat ik het zat was. Hij heeft namelijk een potje van zijn leven gemaakt qua geld en heeft veel schulden waar ik hem de afgelopen jaren mee heb geholpen.
Hij is toen boos weg gegaan en later terug gekomen om me te vertellen dat hij twijfelde of het wel goed zat tussen ons en of we wel samen verder moesten gaan.
Hij is die avond bij mijn moeder gaan slapen, nam zijn telefoon niet op en liet niks van zich horen.
Ik heb die nacht geen oog dicht gedaan, ben al geen held om 's nachts alleen thuis te zijn maar goed.
De volgende ochtend belde hij me dat hij langs kwam.
Hij kwam thuis en het was eigenlijk meteen goed, hij wilde met me verder.Wel veel gepraat omdat we beiden het idee hadden dat er wel dingen tussen ons moesten veranderen om allebei gelukkig te zijn.
In mijn ogen kleine dingen bv dat hij meer in huis moet doen en ik moet gaan zorgen dat ik alleen thuis durf te zijn 's nachts zodat hij met een gerust hart een nachtje kan gaan stappen met vrienden zonder zich druk te hoeven maken om mij.
De dagen erna zelfs veel gepraat over de toekomst, we hadden al plannen om over een paar maanden te gaan verhuizen en samen een huisje te gaan kopen.
Een paar dagen daarna kwam hij 's avonds thuis en had ik het gevoel dat er iets was, hij was stil en ik merkte gewoon iets aan hem.
Het hoge woord kwam eruit, hij was niet gelukkig, liep al nachten te piekeren en zei dat hij niet wist wat hij wilde.
Hij kon niet zeggen waardoor hij niet gelukkig is.
Ik wilde praten maar hij zei dat hij alleen maar wlde slapen omdat hij al nachten niet had geslapen, ik voelde me te beroerd om te gaan slapen en heb toch nog een beetje met hem gepraat want ik kon echt niet slapen.
Toen zei hij dat ik me niet meteen zoveel zorgen moest maken.
Ja wat wil je nou! Zoiets zeggen en dan verwachten dat ik ga slapen!
De volgende dag was hij afstandelijk en uit zijn doen, 's avonds is hij weer naar zijn moeder gegaan en hij wist niet wanneer hij terug zou komen, hij wilde rust om na te denken en dingen op een rijtje te kunnen zetten.
Ik kon hem moeilijk niet laten gaan, dus ik ben rustig gebleven en heb hem weg laten gaan.
Dat was op woensdagavond.
Ik weet niet eens meer precies hoe het die dagen erna gegaan is, mijn hoofd zit zo vol!
We hebben elkaar nog wel gesproken in die dagen, ik heb hem gebeld omdat ik wilde weten waar ik aan toe was.
Op zondag hebben we afgesproken zodat hij ons zoontje kon zien en omdat ik na die paar dagen ook wel wilde weten hoe het ervoor stond.
Hij zei toen dat hij dacht dat het beter was dat we niet samen verder konden gaan, we dachten te verschillend over dingen, onze karakters botsten te veel. Hij zei wel van me te houden maar wist niet of hij wel op de goede manier van me hield????
Echt praten kwam er niet van, dat wilde ik ook niet waar de kleine bij was, we zijn ook niet met ruzie uit elkaar gegaan maar echt duidelijk was de situatie ook niet voor mijn gevoel.
Bij het weggaan zei hij: ik hoop dat ik niet de grootste fout van mijn leven maak nu.
We zijn nu een week verder en ik heb voor mijn gevoel nog steeds geen duidelijkheid, hij sluit me volledig buiten.
Neemt wel op als ik bel maar kan me geen antwoorden geven, hij blijft zeggen dat hij het allemaal niet weet.
Hj reageert niet op smsjes (alleen als het om de kleine man gaat), die hij inmiddels van het weekend ook heeft opgehaald om te logeren).
Toen hij gister ons zoontje terug kwam brengen vroeg hij hoe het met me ging, ja kut! Toen zei hij: met mij ook.
En hij gaf me een knuffel en toen storte ik even in. Ik vroeg hem of hij van me hield toen zei hij: ja dat wel en toen ging hij er als een gek vandoor.
Ik heb veel contact met zijn beste vriend, die inmiddels ook een goede vriend van mij is geworden.
Die zei dat ik hem de rust en ruimte moest geven om hem te laten bedenken wat hij wil en om dingen op een rijtje te zetten.
Hi zei ook dat hij het idee had dat mijn ex/vriend zich op dit momemt afvraagd of dit wel is wat hij wil, of hij wel gelukkig is en dat hij geen toekomst ziet (in het algemeen, niet alleen met mij).
En dat hij zelfs een beetje overspannen lijkt.
Nou is mijn ex/vriend een erg gesloten persoon, er valt moeilijk met hem te praten, je moet dingen echt uit hem trekken, moeilijke jeugd gehad. Steekt snel zijn kop in het zand en verwacht dat dingen vanzelf opgelost worden.
Ik heb hem ook gezegd dat je voor sommige dingen moet vechten, zoals je relatie, helemaal als er kinderen in het spel zijn.
We hadden de laatste tijd weinig ruzie, en ik had het idee dat de problemen die we hadden alleen met geld en het gezeur daar omheen te maken hadden maar dat het tussen ons wel goed zat.
Hij heeft ook nooit eerder gezegd dat hij twijfelde aan ons.
Ik heb echt het gevoel dat mijn wereld instort nu en hij geeft me het gevoel dat hij zelf helemaal nog niet weet wat hij wil.
Vandaag aan de telefoon zei ik dat ik hoopte dat het nog goed zou komen, toen zei hij dat ik dat niet moet doen, dat hij dacht dat het niet meer goed zou komen.
Waarom zegt hij dan niet dat hij het zeker weet??
Hij heeft zijn spullen nog niet opgehaald, we hebben nog geen duidelijke afspraken gemaakt over hoe we het gaan doen met de kleine man.Ik heb wel gezegd dat ik nooit tussen hun in zal gaan staan en hij heeft ook gezegd dat hij zijn verantwoordelijkheden zou nemen en ook dat als ik avonddienst heb dat hij wil 'oppassen'bij ons thuis omdat ik dan tot 23u moet werken.
Zijn vriend zegt dat hij de knoop nu al heeft doorgehakt, terwijl hij helemaal niet zeker is, om de druk een beetje van zijn schouders te halen, dat hij mij niet in onzekerheid laat zitten.
En dat hij er nog helemaal niet mee bezig is hoe het verder moet als we echt niet samen verder gaan en dat hij de gevolgen niet ingezien heeft toen hij wegging.
Zijn vriend zegt dat hij erg me zichzelf in de knoop zit.
Wat een verhaal, ik hoop dat het niet te lang en onduidelijk is.
Ik vraag me nu af of ik mezelf voor de gek zit te houden met het idee dat het best nog goed kan komen, ik wil de moed nu nog niet opgeven.
Helemaal niet zolang ik het idee heb dat hij het zelf allemaal nog niet weet.
Voor mij kwam dit echt als een donderslag bij heldere hemel, had dit nooit verwacht en ook niet zien aankomen.
Als ik terug kijk besef ik me dat we allebei te druk zijn geweest met ons werk en de kleine man en dat we uit elkaar zijn gegroeid maar omdat zomaar op te geven zonder je best er voor gedaan te hebben???
Ik wil hem niet kwijt!
Vorige week heeft mijn vriend/ex gezegd dat hij denkt dat het beter is als we niet samen verder gaan.
Ik zal proberen het zo kort mogelijk hier neer te zetten, want het is een lang verhaal.
Twee weken geleden kwam ik thuis en zag zijn telefoonrek, die belachelijk hoog was omdat we twee weken op vakantie waren geweest en hij vond het nodig om veel te bellen vanuit het buitenland, ik werd daar zo boos om dat ik hem belde en zei dat hij maar uit mijn leven moest verdwijnen en dat ik het zat was. Hij heeft namelijk een potje van zijn leven gemaakt qua geld en heeft veel schulden waar ik hem de afgelopen jaren mee heb geholpen.
Hij is toen boos weg gegaan en later terug gekomen om me te vertellen dat hij twijfelde of het wel goed zat tussen ons en of we wel samen verder moesten gaan.
Hij is die avond bij mijn moeder gaan slapen, nam zijn telefoon niet op en liet niks van zich horen.
Ik heb die nacht geen oog dicht gedaan, ben al geen held om 's nachts alleen thuis te zijn maar goed.
De volgende ochtend belde hij me dat hij langs kwam.
Hij kwam thuis en het was eigenlijk meteen goed, hij wilde met me verder.Wel veel gepraat omdat we beiden het idee hadden dat er wel dingen tussen ons moesten veranderen om allebei gelukkig te zijn.
In mijn ogen kleine dingen bv dat hij meer in huis moet doen en ik moet gaan zorgen dat ik alleen thuis durf te zijn 's nachts zodat hij met een gerust hart een nachtje kan gaan stappen met vrienden zonder zich druk te hoeven maken om mij.
De dagen erna zelfs veel gepraat over de toekomst, we hadden al plannen om over een paar maanden te gaan verhuizen en samen een huisje te gaan kopen.
Een paar dagen daarna kwam hij 's avonds thuis en had ik het gevoel dat er iets was, hij was stil en ik merkte gewoon iets aan hem.
Het hoge woord kwam eruit, hij was niet gelukkig, liep al nachten te piekeren en zei dat hij niet wist wat hij wilde.
Hij kon niet zeggen waardoor hij niet gelukkig is.
Ik wilde praten maar hij zei dat hij alleen maar wlde slapen omdat hij al nachten niet had geslapen, ik voelde me te beroerd om te gaan slapen en heb toch nog een beetje met hem gepraat want ik kon echt niet slapen.
Toen zei hij dat ik me niet meteen zoveel zorgen moest maken.
Ja wat wil je nou! Zoiets zeggen en dan verwachten dat ik ga slapen!
De volgende dag was hij afstandelijk en uit zijn doen, 's avonds is hij weer naar zijn moeder gegaan en hij wist niet wanneer hij terug zou komen, hij wilde rust om na te denken en dingen op een rijtje te kunnen zetten.
Ik kon hem moeilijk niet laten gaan, dus ik ben rustig gebleven en heb hem weg laten gaan.
Dat was op woensdagavond.
Ik weet niet eens meer precies hoe het die dagen erna gegaan is, mijn hoofd zit zo vol!
We hebben elkaar nog wel gesproken in die dagen, ik heb hem gebeld omdat ik wilde weten waar ik aan toe was.
Op zondag hebben we afgesproken zodat hij ons zoontje kon zien en omdat ik na die paar dagen ook wel wilde weten hoe het ervoor stond.
Hij zei toen dat hij dacht dat het beter was dat we niet samen verder konden gaan, we dachten te verschillend over dingen, onze karakters botsten te veel. Hij zei wel van me te houden maar wist niet of hij wel op de goede manier van me hield????
Echt praten kwam er niet van, dat wilde ik ook niet waar de kleine bij was, we zijn ook niet met ruzie uit elkaar gegaan maar echt duidelijk was de situatie ook niet voor mijn gevoel.
Bij het weggaan zei hij: ik hoop dat ik niet de grootste fout van mijn leven maak nu.
We zijn nu een week verder en ik heb voor mijn gevoel nog steeds geen duidelijkheid, hij sluit me volledig buiten.
Neemt wel op als ik bel maar kan me geen antwoorden geven, hij blijft zeggen dat hij het allemaal niet weet.
Hj reageert niet op smsjes (alleen als het om de kleine man gaat), die hij inmiddels van het weekend ook heeft opgehaald om te logeren).
Toen hij gister ons zoontje terug kwam brengen vroeg hij hoe het met me ging, ja kut! Toen zei hij: met mij ook.
En hij gaf me een knuffel en toen storte ik even in. Ik vroeg hem of hij van me hield toen zei hij: ja dat wel en toen ging hij er als een gek vandoor.
Ik heb veel contact met zijn beste vriend, die inmiddels ook een goede vriend van mij is geworden.
Die zei dat ik hem de rust en ruimte moest geven om hem te laten bedenken wat hij wil en om dingen op een rijtje te zetten.
Hi zei ook dat hij het idee had dat mijn ex/vriend zich op dit momemt afvraagd of dit wel is wat hij wil, of hij wel gelukkig is en dat hij geen toekomst ziet (in het algemeen, niet alleen met mij).
En dat hij zelfs een beetje overspannen lijkt.
Nou is mijn ex/vriend een erg gesloten persoon, er valt moeilijk met hem te praten, je moet dingen echt uit hem trekken, moeilijke jeugd gehad. Steekt snel zijn kop in het zand en verwacht dat dingen vanzelf opgelost worden.
Ik heb hem ook gezegd dat je voor sommige dingen moet vechten, zoals je relatie, helemaal als er kinderen in het spel zijn.
We hadden de laatste tijd weinig ruzie, en ik had het idee dat de problemen die we hadden alleen met geld en het gezeur daar omheen te maken hadden maar dat het tussen ons wel goed zat.
Hij heeft ook nooit eerder gezegd dat hij twijfelde aan ons.
Ik heb echt het gevoel dat mijn wereld instort nu en hij geeft me het gevoel dat hij zelf helemaal nog niet weet wat hij wil.
Vandaag aan de telefoon zei ik dat ik hoopte dat het nog goed zou komen, toen zei hij dat ik dat niet moet doen, dat hij dacht dat het niet meer goed zou komen.
Waarom zegt hij dan niet dat hij het zeker weet??
Hij heeft zijn spullen nog niet opgehaald, we hebben nog geen duidelijke afspraken gemaakt over hoe we het gaan doen met de kleine man.Ik heb wel gezegd dat ik nooit tussen hun in zal gaan staan en hij heeft ook gezegd dat hij zijn verantwoordelijkheden zou nemen en ook dat als ik avonddienst heb dat hij wil 'oppassen'bij ons thuis omdat ik dan tot 23u moet werken.
Zijn vriend zegt dat hij de knoop nu al heeft doorgehakt, terwijl hij helemaal niet zeker is, om de druk een beetje van zijn schouders te halen, dat hij mij niet in onzekerheid laat zitten.
En dat hij er nog helemaal niet mee bezig is hoe het verder moet als we echt niet samen verder gaan en dat hij de gevolgen niet ingezien heeft toen hij wegging.
Zijn vriend zegt dat hij erg me zichzelf in de knoop zit.
Wat een verhaal, ik hoop dat het niet te lang en onduidelijk is.
Ik vraag me nu af of ik mezelf voor de gek zit te houden met het idee dat het best nog goed kan komen, ik wil de moed nu nog niet opgeven.
Helemaal niet zolang ik het idee heb dat hij het zelf allemaal nog niet weet.
Voor mij kwam dit echt als een donderslag bij heldere hemel, had dit nooit verwacht en ook niet zien aankomen.
Als ik terug kijk besef ik me dat we allebei te druk zijn geweest met ons werk en de kleine man en dat we uit elkaar zijn gegroeid maar omdat zomaar op te geven zonder je best er voor gedaan te hebben???
Ik wil hem niet kwijt!
maandag 13 juli 2009 om 21:15
quote:Deborah25 schreef op 13 juli 2009 @ 21:07:
Hallo allemaal,
Vorige week heeft mijn vriend/ex gezegd dat hij denkt dat het beter is als we niet samen verder gaan.
Ik zal proberen het zo kort mogelijk hier neer te zetten, want het is een lang verhaal.
Twee weken geleden kwam ik thuis en zag zijn telefoonrek, die belachelijk hoog was omdat we twee weken op vakantie waren geweest en hij vond het nodig om veel te bellen vanuit het buitenland, ik werd daar zo boos om dat ik hem belde en zei dat hij maar uit mijn leven moest verdwijnen en dat ik het zat was. Hij heeft namelijk een potje van zijn leven gemaakt qua geld en heeft veel schulden waar ik hem de afgelopen jaren mee heb geholpen.
Hij is toen boos weg gegaan en later terug gekomen om me te vertellen dat hij twijfelde of het wel goed zat tussen ons en of we wel samen verder moesten gaan.
Hij is die avond bij mijn moeder gaan slapen, nam zijn telefoon niet op en liet niks van zich horen.
Ik heb die nacht geen oog dicht gedaan, ben al geen held om 's nachts alleen thuis te zijn maar goed.
De volgende ochtend belde hij me dat hij langs kwam.
Hij kwam thuis en het was eigenlijk meteen goed, hij wilde met me verder.Wel veel gepraat omdat we beiden het idee hadden dat er wel dingen tussen ons moesten veranderen om allebei gelukkig te zijn.
In mijn ogen kleine dingen bv dat hij meer in huis moet doen en ik moet gaan zorgen dat ik alleen thuis durf te zijn 's nachts zodat hij met een gerust hart een nachtje kan gaan stappen met vrienden zonder zich druk te hoeven maken om mij.
De dagen erna zelfs veel gepraat over de toekomst, we hadden al plannen om over een paar maanden te gaan verhuizen en samen een huisje te gaan kopen.
Een paar dagen daarna kwam hij 's avonds thuis en had ik het gevoel dat er iets was, hij was stil en ik merkte gewoon iets aan hem.
Het hoge woord kwam eruit, hij was niet gelukkig, liep al nachten te piekeren en zei dat hij niet wist wat hij wilde.
Hij kon niet zeggen waardoor hij niet gelukkig is.
Ik wilde praten maar hij zei dat hij alleen maar wlde slapen omdat hij al nachten niet had geslapen, ik voelde me te beroerd om te gaan slapen en heb toch nog een beetje met hem gepraat want ik kon echt niet slapen.
Toen zei hij dat ik me niet meteen zoveel zorgen moest maken.
Ja wat wil je nou! Zoiets zeggen en dan verwachten dat ik ga slapen!
De volgende dag was hij afstandelijk en uit zijn doen, 's avonds is hij weer naar zijn moeder gegaan en hij wist niet wanneer hij terug zou komen, hij wilde rust om na te denken en dingen op een rijtje te kunnen zetten.
Ik kon hem moeilijk niet laten gaan, dus ik ben rustig gebleven en heb hem weg laten gaan.
Dat was op woensdagavond.
Ik weet niet eens meer precies hoe het die dagen erna gegaan is, mijn hoofd zit zo vol!
We hebben elkaar nog wel gesproken in die dagen, ik heb hem gebeld omdat ik wilde weten waar ik aan toe was.
Op zondag hebben we afgesproken zodat hij ons zoontje kon zien en omdat ik na die paar dagen ook wel wilde weten hoe het ervoor stond.
Hij zei toen dat hij dacht dat het beter was dat we niet samen verder konden gaan, we dachten te verschillend over dingen, onze karakters botsten te veel. Hij zei wel van me te houden maar wist niet of hij wel op de goede manier van me hield????
Echt praten kwam er niet van, dat wilde ik ook niet waar de kleine bij was, we zijn ook niet met ruzie uit elkaar gegaan maar echt duidelijk was de situatie ook niet voor mijn gevoel.
Bij het weggaan zei hij: ik hoop dat ik niet de grootste fout van mijn leven maak nu.
We zijn nu een week verder en ik heb voor mijn gevoel nog steeds geen duidelijkheid, hij sluit me volledig buiten.
Neemt wel op als ik bel maar kan me geen antwoorden geven, hij blijft zeggen dat hij het allemaal niet weet.
Hj reageert niet op smsjes (alleen als het om de kleine man gaat), die hij inmiddels van het weekend ook heeft opgehaald om te logeren).
Toen hij gister ons zoontje terug kwam brengen vroeg hij hoe het met me ging, ja kut! Toen zei hij: met mij ook.
En hij gaf me een knuffel en toen storte ik even in. Ik vroeg hem of hij van me hield toen zei hij: ja dat wel en toen ging hij er als een gek vandoor.
Ik heb veel contact met zijn beste vriend, die inmiddels ook een goede vriend van mij is geworden.
Die zei dat ik hem de rust en ruimte moest geven om hem te laten bedenken wat hij wil en om dingen op een rijtje te zetten.
Hi zei ook dat hij het idee had dat mijn ex/vriend zich op dit momemt afvraagd of dit wel is wat hij wil, of hij wel gelukkig is en dat hij geen toekomst ziet (in het algemeen, niet alleen met mij).
En dat hij zelfs een beetje overspannen lijkt.
Nou is mijn ex/vriend een erg gesloten persoon, er valt moeilijk met hem te praten, je moet dingen echt uit hem trekken, moeilijke jeugd gehad. Steekt snel zijn kop in het zand en verwacht dat dingen vanzelf opgelost worden.
Ik heb hem ook gezegd dat je voor sommige dingen moet vechten, zoals je relatie, helemaal als er kinderen in het spel zijn.
We hadden de laatste tijd weinig ruzie, en ik had het idee dat de problemen die we hadden alleen met geld en het gezeur daar omheen te maken hadden maar dat het tussen ons wel goed zat.
Hij heeft ook nooit eerder gezegd dat hij twijfelde aan ons.
Ik heb echt het gevoel dat mijn wereld instort nu en hij geeft me het gevoel dat hij zelf helemaal nog niet weet wat hij wil.
Vandaag aan de telefoon zei ik dat ik hoopte dat het nog goed zou komen, toen zei hij dat ik dat niet moet doen, dat hij dacht dat het niet meer goed zou komen.Waarom zegt hij dan niet dat hij het zeker weet??
Hij heeft zijn spullen nog niet opgehaald, we hebben nog geen duidelijke afspraken gemaakt over hoe we het gaan doen met de kleine man.Ik heb wel gezegd dat ik nooit tussen hun in zal gaan staan en hij heeft ook gezegd dat hij zijn verantwoordelijkheden zou nemen en ook dat als ik avonddienst heb dat hij wil 'oppassen'bij ons thuis omdat ik dan tot 23u moet werken.
Zijn vriend zegt dat hij de knoop nu al heeft doorgehakt, terwijl hij helemaal niet zeker is, om de druk een beetje van zijn schouders te halen, dat hij mij niet in onzekerheid laat zitten.
En dat hij er nog helemaal niet mee bezig is hoe het verder moet als we echt niet samen verder gaan en dat hij de gevolgen niet ingezien heeft toen hij wegging.
Zijn vriend zegt dat hij erg me zichzelf in de knoop zit.
Wat een verhaal, ik hoop dat het niet te lang en onduidelijk is.
Ik vraag me nu af of ik mezelf voor de gek zit te houden met het idee dat het best nog goed kan komen, ik wil de moed nu nog niet opgeven.
Helemaal niet zolang ik het idee heb dat hij het zelf allemaal nog niet weet.
Voor mij kwam dit echt als een donderslag bij heldere hemel, had dit nooit verwacht en ook niet zien aankomen.
Als ik terug kijk besef ik me dat we allebei te druk zijn geweest met ons werk en de kleine man en dat we uit elkaar zijn gegroeid maar omdat zomaar op te geven zonder je best er voor gedaan te hebben???
Ik wil hem niet kwijt!Jullie wonen samen, hebben een kind en na een hoge telefoonrekening zeg jij dat hij maar uit je leven moet verdwijnen. Dan heb je nu toch wat je wilde?
Hallo allemaal,
Vorige week heeft mijn vriend/ex gezegd dat hij denkt dat het beter is als we niet samen verder gaan.
Ik zal proberen het zo kort mogelijk hier neer te zetten, want het is een lang verhaal.
Twee weken geleden kwam ik thuis en zag zijn telefoonrek, die belachelijk hoog was omdat we twee weken op vakantie waren geweest en hij vond het nodig om veel te bellen vanuit het buitenland, ik werd daar zo boos om dat ik hem belde en zei dat hij maar uit mijn leven moest verdwijnen en dat ik het zat was. Hij heeft namelijk een potje van zijn leven gemaakt qua geld en heeft veel schulden waar ik hem de afgelopen jaren mee heb geholpen.
Hij is toen boos weg gegaan en later terug gekomen om me te vertellen dat hij twijfelde of het wel goed zat tussen ons en of we wel samen verder moesten gaan.
Hij is die avond bij mijn moeder gaan slapen, nam zijn telefoon niet op en liet niks van zich horen.
Ik heb die nacht geen oog dicht gedaan, ben al geen held om 's nachts alleen thuis te zijn maar goed.
De volgende ochtend belde hij me dat hij langs kwam.
Hij kwam thuis en het was eigenlijk meteen goed, hij wilde met me verder.Wel veel gepraat omdat we beiden het idee hadden dat er wel dingen tussen ons moesten veranderen om allebei gelukkig te zijn.
In mijn ogen kleine dingen bv dat hij meer in huis moet doen en ik moet gaan zorgen dat ik alleen thuis durf te zijn 's nachts zodat hij met een gerust hart een nachtje kan gaan stappen met vrienden zonder zich druk te hoeven maken om mij.
De dagen erna zelfs veel gepraat over de toekomst, we hadden al plannen om over een paar maanden te gaan verhuizen en samen een huisje te gaan kopen.
Een paar dagen daarna kwam hij 's avonds thuis en had ik het gevoel dat er iets was, hij was stil en ik merkte gewoon iets aan hem.
Het hoge woord kwam eruit, hij was niet gelukkig, liep al nachten te piekeren en zei dat hij niet wist wat hij wilde.
Hij kon niet zeggen waardoor hij niet gelukkig is.
Ik wilde praten maar hij zei dat hij alleen maar wlde slapen omdat hij al nachten niet had geslapen, ik voelde me te beroerd om te gaan slapen en heb toch nog een beetje met hem gepraat want ik kon echt niet slapen.
Toen zei hij dat ik me niet meteen zoveel zorgen moest maken.
Ja wat wil je nou! Zoiets zeggen en dan verwachten dat ik ga slapen!
De volgende dag was hij afstandelijk en uit zijn doen, 's avonds is hij weer naar zijn moeder gegaan en hij wist niet wanneer hij terug zou komen, hij wilde rust om na te denken en dingen op een rijtje te kunnen zetten.
Ik kon hem moeilijk niet laten gaan, dus ik ben rustig gebleven en heb hem weg laten gaan.
Dat was op woensdagavond.
Ik weet niet eens meer precies hoe het die dagen erna gegaan is, mijn hoofd zit zo vol!
We hebben elkaar nog wel gesproken in die dagen, ik heb hem gebeld omdat ik wilde weten waar ik aan toe was.
Op zondag hebben we afgesproken zodat hij ons zoontje kon zien en omdat ik na die paar dagen ook wel wilde weten hoe het ervoor stond.
Hij zei toen dat hij dacht dat het beter was dat we niet samen verder konden gaan, we dachten te verschillend over dingen, onze karakters botsten te veel. Hij zei wel van me te houden maar wist niet of hij wel op de goede manier van me hield????
Echt praten kwam er niet van, dat wilde ik ook niet waar de kleine bij was, we zijn ook niet met ruzie uit elkaar gegaan maar echt duidelijk was de situatie ook niet voor mijn gevoel.
Bij het weggaan zei hij: ik hoop dat ik niet de grootste fout van mijn leven maak nu.
We zijn nu een week verder en ik heb voor mijn gevoel nog steeds geen duidelijkheid, hij sluit me volledig buiten.
Neemt wel op als ik bel maar kan me geen antwoorden geven, hij blijft zeggen dat hij het allemaal niet weet.
Hj reageert niet op smsjes (alleen als het om de kleine man gaat), die hij inmiddels van het weekend ook heeft opgehaald om te logeren).
Toen hij gister ons zoontje terug kwam brengen vroeg hij hoe het met me ging, ja kut! Toen zei hij: met mij ook.
En hij gaf me een knuffel en toen storte ik even in. Ik vroeg hem of hij van me hield toen zei hij: ja dat wel en toen ging hij er als een gek vandoor.
Ik heb veel contact met zijn beste vriend, die inmiddels ook een goede vriend van mij is geworden.
Die zei dat ik hem de rust en ruimte moest geven om hem te laten bedenken wat hij wil en om dingen op een rijtje te zetten.
Hi zei ook dat hij het idee had dat mijn ex/vriend zich op dit momemt afvraagd of dit wel is wat hij wil, of hij wel gelukkig is en dat hij geen toekomst ziet (in het algemeen, niet alleen met mij).
En dat hij zelfs een beetje overspannen lijkt.
Nou is mijn ex/vriend een erg gesloten persoon, er valt moeilijk met hem te praten, je moet dingen echt uit hem trekken, moeilijke jeugd gehad. Steekt snel zijn kop in het zand en verwacht dat dingen vanzelf opgelost worden.
Ik heb hem ook gezegd dat je voor sommige dingen moet vechten, zoals je relatie, helemaal als er kinderen in het spel zijn.
We hadden de laatste tijd weinig ruzie, en ik had het idee dat de problemen die we hadden alleen met geld en het gezeur daar omheen te maken hadden maar dat het tussen ons wel goed zat.
Hij heeft ook nooit eerder gezegd dat hij twijfelde aan ons.
Ik heb echt het gevoel dat mijn wereld instort nu en hij geeft me het gevoel dat hij zelf helemaal nog niet weet wat hij wil.
Vandaag aan de telefoon zei ik dat ik hoopte dat het nog goed zou komen, toen zei hij dat ik dat niet moet doen, dat hij dacht dat het niet meer goed zou komen.Waarom zegt hij dan niet dat hij het zeker weet??
Hij heeft zijn spullen nog niet opgehaald, we hebben nog geen duidelijke afspraken gemaakt over hoe we het gaan doen met de kleine man.Ik heb wel gezegd dat ik nooit tussen hun in zal gaan staan en hij heeft ook gezegd dat hij zijn verantwoordelijkheden zou nemen en ook dat als ik avonddienst heb dat hij wil 'oppassen'bij ons thuis omdat ik dan tot 23u moet werken.
Zijn vriend zegt dat hij de knoop nu al heeft doorgehakt, terwijl hij helemaal niet zeker is, om de druk een beetje van zijn schouders te halen, dat hij mij niet in onzekerheid laat zitten.
En dat hij er nog helemaal niet mee bezig is hoe het verder moet als we echt niet samen verder gaan en dat hij de gevolgen niet ingezien heeft toen hij wegging.
Zijn vriend zegt dat hij erg me zichzelf in de knoop zit.
Wat een verhaal, ik hoop dat het niet te lang en onduidelijk is.
Ik vraag me nu af of ik mezelf voor de gek zit te houden met het idee dat het best nog goed kan komen, ik wil de moed nu nog niet opgeven.
Helemaal niet zolang ik het idee heb dat hij het zelf allemaal nog niet weet.
Voor mij kwam dit echt als een donderslag bij heldere hemel, had dit nooit verwacht en ook niet zien aankomen.
Als ik terug kijk besef ik me dat we allebei te druk zijn geweest met ons werk en de kleine man en dat we uit elkaar zijn gegroeid maar omdat zomaar op te geven zonder je best er voor gedaan te hebben???
Ik wil hem niet kwijt!Jullie wonen samen, hebben een kind en na een hoge telefoonrekening zeg jij dat hij maar uit je leven moet verdwijnen. Dan heb je nu toch wat je wilde?
maandag 13 juli 2009 om 21:16
Mijn god, zeggen dat iemand uit je leven moet verdwijnen omdat de telefoonrekening zo hoog is zou bij mij ook reden genoeg zijn om mijn biezen te pakken...
Mijn mening,....
Laat hem voorlopig maar even met rust.
Ik denk namelijk dat hij je geen duidelijkheid geeft omdat hij dat zelf ook niet heeft.
Nou kan je natuurlijk die duidelijkheid gaan afdwingen (door te bellen/smmsen/faxen/mailen/postduiven maar dan heb je kans dat hij zijn duidelijkheid naar jouw duidelijkheid gaat vormen.
De meeste kans op een eerlijk antwoord krijg je denk ik als je het hem helemaal zelf laat verzinnen.
En misschien is de tijd apart ook wel eens goed.
Zodat jij eens kan nadenken wat jij nou verwacht binnen een relatie en wat jij zelf kan doen om die beter te maken.
Want voorlopig lees ik alleen wat jullie aan elkaar willen veranderen ipv de hand in eigen boezem te steken.
Succes in ieder geval
Mijn mening,....
Laat hem voorlopig maar even met rust.
Ik denk namelijk dat hij je geen duidelijkheid geeft omdat hij dat zelf ook niet heeft.
Nou kan je natuurlijk die duidelijkheid gaan afdwingen (door te bellen/smmsen/faxen/mailen/postduiven maar dan heb je kans dat hij zijn duidelijkheid naar jouw duidelijkheid gaat vormen.
De meeste kans op een eerlijk antwoord krijg je denk ik als je het hem helemaal zelf laat verzinnen.
En misschien is de tijd apart ook wel eens goed.
Zodat jij eens kan nadenken wat jij nou verwacht binnen een relatie en wat jij zelf kan doen om die beter te maken.
Want voorlopig lees ik alleen wat jullie aan elkaar willen veranderen ipv de hand in eigen boezem te steken.
Succes in ieder geval
Luister nou maar gewoon naar wat ik zeg!
maandag 13 juli 2009 om 21:24
maandag 13 juli 2009 om 21:27
maandag 13 juli 2009 om 21:31
quote:Deborah25 schreef op 13 juli 2009 @ 21:27:
Ik heb inmiddels ook zeker wel goed nagedacht en ik weet ook wat ik aan mezelf moet veranderen maar hij moet ook zeker aan zich zelf gaan werken anders wordt het inderdaad niks,
ik wil er zeker alles aan doen!
De vraag is of hij dat ook wil......Die vraag is toch al beantwoord? Hij wil dus niet meer.
Ik heb inmiddels ook zeker wel goed nagedacht en ik weet ook wat ik aan mezelf moet veranderen maar hij moet ook zeker aan zich zelf gaan werken anders wordt het inderdaad niks,
ik wil er zeker alles aan doen!
De vraag is of hij dat ook wil......Die vraag is toch al beantwoord? Hij wil dus niet meer.
maandag 13 juli 2009 om 21:34
maandag 13 juli 2009 om 21:38
Het klinkt alsof hij niet meer wil, maar bepaalde dingen zegt om jou te sparen. En hij zal vast nog wel van je houden, maar niet genoeg om verder met je te gaan.
En dat is verdomde moeilijk om mee om te gaan, iemand die aan de ene kant zegt niet verder te willen, maar aan de andere kant zegt nog steeds van je te houden. Want door dat laatste blijf je hoop houden. Maar ik denk, als ik dit zo lees, dat dat valse hoop is helaas....
Hij heeft het er moeilijk mee, maar lijkt op deze manier afscheid te nemen. En volgens mij moet jij hem gewoon laten gaan, hem zijn eigen ding laten doen en je eigen plan gaan trekken. Hoe triest dat misschien ook is.
Veel sterkte...
En dat is verdomde moeilijk om mee om te gaan, iemand die aan de ene kant zegt niet verder te willen, maar aan de andere kant zegt nog steeds van je te houden. Want door dat laatste blijf je hoop houden. Maar ik denk, als ik dit zo lees, dat dat valse hoop is helaas....
Hij heeft het er moeilijk mee, maar lijkt op deze manier afscheid te nemen. En volgens mij moet jij hem gewoon laten gaan, hem zijn eigen ding laten doen en je eigen plan gaan trekken. Hoe triest dat misschien ook is.
Veel sterkte...
maandag 13 juli 2009 om 21:42
Ik weet ook echt wel dat ik dingen aan mezelf moet veranderen, ik weet ook welke dingen, ik weet zelf ook heel goed dat ik dingen verkeerd heb aangepakt.
Ik bedoel alleen maar te zeggen dat het niet alleen door mij komt dat onze relatie over is, hij heeft er zelf ook een groot aandeel in.
Hij zegt zelf ook dat hij dingen anders had moeten doen maar dat is allemaal achteraf.
Ik snap alleen niet dat je 4 jaar weggooid zonder er goed over te praten (al eerder), en er gewoon mee te stoppen zonder dingen bespreekbaar te maken die je dwars zitten.
Ik bedoel alleen maar te zeggen dat het niet alleen door mij komt dat onze relatie over is, hij heeft er zelf ook een groot aandeel in.
Hij zegt zelf ook dat hij dingen anders had moeten doen maar dat is allemaal achteraf.
Ik snap alleen niet dat je 4 jaar weggooid zonder er goed over te praten (al eerder), en er gewoon mee te stoppen zonder dingen bespreekbaar te maken die je dwars zitten.
maandag 13 juli 2009 om 21:48
Ik denk inderdaad ook niet dat hij die verantwoordelijkheden makkelijk zal inzien.
Maar daar zal hij dan altijd tegen aan blijven lopen.....
Hij heeft er nu ook niks van geleerd.
@ Liv: Het is inderdaad vreselijk moeilijk om dat in te zien, mijn wereld stort in!
Ik kan het ook echt niet begrijpen, dat hij deze beslissing neemt zonder er echt moeite voor te hebben gedaan.
4 jaar is niet niks......
Maar daar zal hij dan altijd tegen aan blijven lopen.....
Hij heeft er nu ook niks van geleerd.
@ Liv: Het is inderdaad vreselijk moeilijk om dat in te zien, mijn wereld stort in!
Ik kan het ook echt niet begrijpen, dat hij deze beslissing neemt zonder er echt moeite voor te hebben gedaan.
4 jaar is niet niks......
maandag 13 juli 2009 om 21:54
quote:wuiles schreef op 13 juli 2009 @ 21:49:
Wie zegt dat hij er 'gewoon' mee stopt? Misschien vindt hij juist dat hij heel erg zijn best heeft gedaan om de relatie te verbeteren.
Inderdaad. Soms zie je in een relatie niet waar het foutloopt, juist omdat je er middenin zit. Je mist signalen en denkt dat diegene er net zo in staat als jij. Maar misschien was je vriend al een stap (of een paar) verder en is dit voor hem helemaal niet "zomaar ineens" stoppen, zonder er nog moeite voor te doen.
Voor jou komt het onverwacht, maar hij is er ws al veel langer mee bezig. Niet dat hij al langer bij je weg wilde, maar wel met dat het niet zo goed meer ging.
Wie zegt dat hij er 'gewoon' mee stopt? Misschien vindt hij juist dat hij heel erg zijn best heeft gedaan om de relatie te verbeteren.
Inderdaad. Soms zie je in een relatie niet waar het foutloopt, juist omdat je er middenin zit. Je mist signalen en denkt dat diegene er net zo in staat als jij. Maar misschien was je vriend al een stap (of een paar) verder en is dit voor hem helemaal niet "zomaar ineens" stoppen, zonder er nog moeite voor te doen.
Voor jou komt het onverwacht, maar hij is er ws al veel langer mee bezig. Niet dat hij al langer bij je weg wilde, maar wel met dat het niet zo goed meer ging.
maandag 13 juli 2009 om 21:58
Als je niks bespreekbaar maakt, kan er toch ook niet veel veranderen?
Ik dacht het goed zat tussen ons, als hij dingen eerder bespreekbaar had gemaakt had ik er iets mee gekund....
Ik denk ook zeker dat hij het op zijn manier heeft geprobeerd.
Ik vind het alleen heel jammer dat hij niet eerder heeft aangegeven wat er niet goed ging.
Hij heeft alles opgekropt.
Relatietherapie zou voor mij een optie zijn maar of hij het zou willen??
Ik heb al een keer tegen hem gezegd dat het een goed idee is als hij met iemand gaat praten (over dingen die er in zijn jeugd gebeurt zijn), maar hij staat daar niet voor open.
Ik dacht het goed zat tussen ons, als hij dingen eerder bespreekbaar had gemaakt had ik er iets mee gekund....
Ik denk ook zeker dat hij het op zijn manier heeft geprobeerd.
Ik vind het alleen heel jammer dat hij niet eerder heeft aangegeven wat er niet goed ging.
Hij heeft alles opgekropt.
Relatietherapie zou voor mij een optie zijn maar of hij het zou willen??
Ik heb al een keer tegen hem gezegd dat het een goed idee is als hij met iemand gaat praten (over dingen die er in zijn jeugd gebeurt zijn), maar hij staat daar niet voor open.
maandag 13 juli 2009 om 22:02
quote:Deborah25 schreef op 13 juli 2009 @ 21:58:
Als je niks bespreekbaar maakt, kan er toch ook niet veel veranderen?
Ik dacht het goed zat tussen ons, als hij dingen eerder bespreekbaar had gemaakt had ik er iets mee gekund....
Ik denk ook zeker dat hij het op zijn manier heeft geprobeerd.
Ik vind het alleen heel jammer dat hij niet eerder heeft aangegeven wat er niet goed ging.
Hij heeft alles opgekropt.
Relatietherapie zou voor mij een optie zijn maar of hij het zou willen??
Ik heb al een keer tegen hem gezegd dat het een goed idee is als hij met iemand gaat praten (over dingen die er in zijn jeugd gebeurt zijn), maar hij staat daar niet voor open.
je blijft maar zeggen wat er allemaal aan hem moet veranderen.
stop die hand eens in eigen boezem, kan wonderen doen.
therapietje voor niet alleen thuis durven blijven ofzo
Als je niks bespreekbaar maakt, kan er toch ook niet veel veranderen?
Ik dacht het goed zat tussen ons, als hij dingen eerder bespreekbaar had gemaakt had ik er iets mee gekund....
Ik denk ook zeker dat hij het op zijn manier heeft geprobeerd.
Ik vind het alleen heel jammer dat hij niet eerder heeft aangegeven wat er niet goed ging.
Hij heeft alles opgekropt.
Relatietherapie zou voor mij een optie zijn maar of hij het zou willen??
Ik heb al een keer tegen hem gezegd dat het een goed idee is als hij met iemand gaat praten (over dingen die er in zijn jeugd gebeurt zijn), maar hij staat daar niet voor open.
je blijft maar zeggen wat er allemaal aan hem moet veranderen.
stop die hand eens in eigen boezem, kan wonderen doen.
therapietje voor niet alleen thuis durven blijven ofzo
maandag 13 juli 2009 om 22:02
Summerdance, dat besef ik ook echt wel.
Maar als je er dan zo zeker van bent dan zorg je er toch voor dat je de dingen regelt die je moet regelen.
Afspraken maken bv over onze kleine man.
Hij heeft zijn spullen nog niet opgehaald, dan kan hij me niet willen kwetsen maar dan hij beter gewoon zeggen waar het op staat en zijn spullen komen halen.
Hij stelt alles uit.
Dat maakt het voor hem vast ook niet makkelijker.
Maar als je er dan zo zeker van bent dan zorg je er toch voor dat je de dingen regelt die je moet regelen.
Afspraken maken bv over onze kleine man.
Hij heeft zijn spullen nog niet opgehaald, dan kan hij me niet willen kwetsen maar dan hij beter gewoon zeggen waar het op staat en zijn spullen komen halen.
Hij stelt alles uit.
Dat maakt het voor hem vast ook niet makkelijker.
maandag 13 juli 2009 om 22:04
quote:Deborah25 schreef op 13 juli 2009 @ 22:02:
Summerdance, dat besef ik ook echt wel.
Maar als je er dan zo zeker van bent dan zorg je er toch voor dat je de dingen regelt die je moet regelen.
Afspraken maken bv over onze kleine man.
Hij heeft zijn spullen nog niet opgehaald, dan kan hij me niet willen kwetsen maar dan hij beter gewoon zeggen waar het op staat en zijn spullen komen halen.
Hij stelt alles uit.
Dat maakt het voor hem vast ook niet makkelijker.Dat is dat zijn probleem, niet?
Summerdance, dat besef ik ook echt wel.
Maar als je er dan zo zeker van bent dan zorg je er toch voor dat je de dingen regelt die je moet regelen.
Afspraken maken bv over onze kleine man.
Hij heeft zijn spullen nog niet opgehaald, dan kan hij me niet willen kwetsen maar dan hij beter gewoon zeggen waar het op staat en zijn spullen komen halen.
Hij stelt alles uit.
Dat maakt het voor hem vast ook niet makkelijker.Dat is dat zijn probleem, niet?
maandag 13 juli 2009 om 22:05
Ik weet ook echt wel wat ik zelf moet veranderen!
Daar hebben we ook over gepraat toen hij terug kwam na die ene nacht bij zijn moeder.
En ik heb ook gezegd dat ik er aan wil werken en idd ook aan het feit dat ik 's nachts niet alleen durf te zijn.
Maar na een week kunnen dingen niet ineens opgelost zijn, als je dan al de keuze maakt om er voor te gaan kan niet alles binnen een week helemaal anders gaan.
Daar hebben we ook over gepraat toen hij terug kwam na die ene nacht bij zijn moeder.
En ik heb ook gezegd dat ik er aan wil werken en idd ook aan het feit dat ik 's nachts niet alleen durf te zijn.
Maar na een week kunnen dingen niet ineens opgelost zijn, als je dan al de keuze maakt om er voor te gaan kan niet alles binnen een week helemaal anders gaan.
