Relaties
alle pijlers
na bijna 40 jaar huwelijk wil mijn moeder scheiden
woensdag 6 mei 2009 om 11:45
Ik had aan het begin van het jaar gekscherend geroepen dat 2009 een rampjaar zou worden. En nu lijkt het erop dat die voorspelling uit gaat komen. In ons leven dan. Eerst mijn ontslag. Mijn vader die alcoholist is, een zoontje waarbij de kans groot is dat hij of PDD NOS heeft of het syndroom van Asperger. Hij is nog te jong (5) om een definitieve diagnose te stellen, maar we moesten er ons op voorbereiden dat hij wel een AAS heeft. En dan nu....mijn moeder. Ze wil scheiden. Na bijna 40 jaar huwelijk. Ik weet niet wat ik moet denken. Ik snap het ergens wel. Het is genoeg zo. Mijn vader is altijd al dominant geweest. Niet dat hij ons sloeg, maar hij was altijd heel stellig in zijn mening. Alles wat hij zei en deed was goed, alles wat een ander deed niet. Mijn moeder moest altijd overal alleen naar toe. Hij wilde nooit mee naar tentoonstellingen of theaters en dan nu zijn drankmisbruik. Er is een grens bereikt. Mijn moeder wilde altijd de lieve vrede bewaren, maar ze geeft nu toe dat dat haar grote fout is geweest. Na 40 jaar is ze tot inkeer gekomen. Ze gaat nu tijdelijk bij een tante in huis wonen, want zij kan niet meer met hem onder 1 dak wonen. Hij vertoont agressieve neigingen. Ik vraag me steeds af hoe het zover heeft kunnen komen maar kan geen antwoord verzinnen. Het is heel raar om je eigen familie ineens zo uit elkaar te zien vallen.
woensdag 6 mei 2009 om 23:45
quote:traincha2 schreef op 06 mei 2009 @ 17:34:
[...]
Sarah, ik dacht dat het alcoholisme van mijn vader voor mijn moeder de reden was om te gaan scheiden maar het is voor haar echt de druppel geweest. Ik dacht in de eerste instantie dat zij die beslissing in een opwelling nam, maar naar ik haar nu beluister heeft ze die beslissing juist heel weloverwogen genomen. Kennelijk is ze al door een soort van proces gegaan en wat jij nu schetst over je vader dat hij niet lang meer te leven zou hebben, daar ben ik dus nu ook bang voor. Maar wat zeg je tegen iemand die niks van een ander wil aannemen en vindt dat hij helemaal geen probleem heeft?
Tsja....alles valt en staat (m.i.) met het contact dat er tussen jullie is. Ik denk dat jouw confrontatie naar hem toe met zijn alcoholisme al een hoop duidelijk heeft gemaakt (of juist niet?).
Mijn vader ontkende elke keer dat er iemand anders in het spel was. Hij hield het stug vol. Prima, maar ik wist van mijn moeder dat het anders was (hij ging bij haar inwonen zodra mijn moeder liet weten dat hij weg moest uit huis). Mag duidelijk zijn dat zowel ik als mijn vader geen contact meer met elkaar wilden.
Ik niet met hem omdat ik niet wens om te gaan met iemand die mij, mijn broer maar bovenal; mijn moeder op deze manier behandelde.
Hij niet met mij omdat hij, zodra hij verhuisde naar zijn nieuwe vrouw, me straal negeerde. We kwamen elkaar wel eens tegen ind e supermarkt; hij keek gelijk de andere kant uit. Complete negeerstand. Met zo iemand wil ik dus (m.i. logischerwijs) niks te maken hebben, ondanks het feit dat het mijn vader is.
Gek genoeg stuurde hij wel een geboortekaartje van zijn eerste kind met de andere vrouw.
Zolang jouw vader niet inziet dat hij een alcoholprobleem heeft, zal hij dat ook niet van je aannemen.....
Mijn vader reed zelfs nog taxi terwijl hij een hersentumor had en opgegeven was. Vind ik ook niet verantwoord, gezien zijn alcoholverbruik daarbij. Maar goed. Hij zag dat zelf niet in, en bleef dus "fijn" rijden totdat hij dood was.
Maar bij jullie zit het geloof ik wel anders. En jij zult wellicht er ook anders in staan dan dat ik deed. Ik ben al heel snel van "graag of helemaal niet!".
Daarom kan ik ook niet zeggen wat goed is om te doen.....zolang jullie nog relatief goed contact met elkaar hebben, zou ik hem gewoon blijven bezoeken enzo. Tenzij het je meer energie kost dan dat je over hebt. Ik was destijds nogal rigoreus en heb daar nooit echt spijt van gehad. Maar goed, dat is zo enorm persoonlijk....
[...]
Sarah, ik dacht dat het alcoholisme van mijn vader voor mijn moeder de reden was om te gaan scheiden maar het is voor haar echt de druppel geweest. Ik dacht in de eerste instantie dat zij die beslissing in een opwelling nam, maar naar ik haar nu beluister heeft ze die beslissing juist heel weloverwogen genomen. Kennelijk is ze al door een soort van proces gegaan en wat jij nu schetst over je vader dat hij niet lang meer te leven zou hebben, daar ben ik dus nu ook bang voor. Maar wat zeg je tegen iemand die niks van een ander wil aannemen en vindt dat hij helemaal geen probleem heeft?
Tsja....alles valt en staat (m.i.) met het contact dat er tussen jullie is. Ik denk dat jouw confrontatie naar hem toe met zijn alcoholisme al een hoop duidelijk heeft gemaakt (of juist niet?).
Mijn vader ontkende elke keer dat er iemand anders in het spel was. Hij hield het stug vol. Prima, maar ik wist van mijn moeder dat het anders was (hij ging bij haar inwonen zodra mijn moeder liet weten dat hij weg moest uit huis). Mag duidelijk zijn dat zowel ik als mijn vader geen contact meer met elkaar wilden.
Ik niet met hem omdat ik niet wens om te gaan met iemand die mij, mijn broer maar bovenal; mijn moeder op deze manier behandelde.
Hij niet met mij omdat hij, zodra hij verhuisde naar zijn nieuwe vrouw, me straal negeerde. We kwamen elkaar wel eens tegen ind e supermarkt; hij keek gelijk de andere kant uit. Complete negeerstand. Met zo iemand wil ik dus (m.i. logischerwijs) niks te maken hebben, ondanks het feit dat het mijn vader is.
Gek genoeg stuurde hij wel een geboortekaartje van zijn eerste kind met de andere vrouw.
Zolang jouw vader niet inziet dat hij een alcoholprobleem heeft, zal hij dat ook niet van je aannemen.....
Mijn vader reed zelfs nog taxi terwijl hij een hersentumor had en opgegeven was. Vind ik ook niet verantwoord, gezien zijn alcoholverbruik daarbij. Maar goed. Hij zag dat zelf niet in, en bleef dus "fijn" rijden totdat hij dood was.
Maar bij jullie zit het geloof ik wel anders. En jij zult wellicht er ook anders in staan dan dat ik deed. Ik ben al heel snel van "graag of helemaal niet!".
Daarom kan ik ook niet zeggen wat goed is om te doen.....zolang jullie nog relatief goed contact met elkaar hebben, zou ik hem gewoon blijven bezoeken enzo. Tenzij het je meer energie kost dan dat je over hebt. Ik was destijds nogal rigoreus en heb daar nooit echt spijt van gehad. Maar goed, dat is zo enorm persoonlijk....
donderdag 7 mei 2009 om 11:20
quote:quattro35 schreef op 06 mei 2009 @ 23:01:
[quote]Muis66 schreef op 06 mei 2009 @ 21:16:
Hoi Traincha, wat heftig zeg. Ik weet nog van je baan! En ook Muizelientje krijgt binnenkort een diagnose in het AAS, vermoedelijk ook PDD-NOS. Dat doet wel effe wat met je. En dan dit! Heftig, maar ook inderdaad stoer van je moeder, zoals Star zegt. Raar stoer, dat dan weer wel. Mijn ouders gingen na 23 jaar uit elkaar en hoewel ik dat ook een zegen vond voor mijn moeder, is het wel 'raar'. De meestgestelde vraag waarom mensen dan na zoveel jaar uit elkaar gaan, een vraag die bij 40 ongetwijfeld nog veel vaker zal vallen.
Mijn ouders zijn net na 41 jaar huwelijk uit elkaar gegaan, één van beiden had iemand anders leren kennen. (Tot mijn ergernis zijn ze niet in staat om op een volwassen en verstandige manier uit elkaar te gaan, dus alles wordt echt uit elkaar gehaald met alle advocaten/adviseurs etc erbij. Kinderachtig gedrag ook vaak).
"Na zoveel jaar", ik weet niet of je je blind moet staren op zo'n getal, mensen blijven misschien uit gewoonte, of veiligheid of afhankelijkheid "hangen" in een huwelijk. Of blijven "voor de kinderen" bij elkaar. Dus is een relatief hoog getal dan heel anders dan een stel dat na vijf jaar huwelijk uit elkaar gaat? De redenen waarom een huwelijk wordt ontbonden na tig jaar zullen m.i. niet zoveel verschillen van scheidingen na 3 of 5 jaar. Het is vooral verbazing/nieuwsgierigheid van anderen die groter wordt naarmate mensen langer getrouwd zijn geweest.Jeetje Quattro, jij krijgt ook wel wat voor je kiezen momenteel. Hoe gaat jij hiermee om? Dat lijkt me ook moelijk om je ouders elkaar zo het leven zuur te zien maken. Het lijkt me ook heel moeilijk om onpartijdig te blijven als je weet dat een van je ouders iemand anders heeft leren kennen. Zit me net te bedenken dat het toch wel vaker voorkomt dan ik had ingeschat. Alleen op dit topic al 3 voorbeelden (even uit mijn hoofd dan).
[quote]Muis66 schreef op 06 mei 2009 @ 21:16:
Hoi Traincha, wat heftig zeg. Ik weet nog van je baan! En ook Muizelientje krijgt binnenkort een diagnose in het AAS, vermoedelijk ook PDD-NOS. Dat doet wel effe wat met je. En dan dit! Heftig, maar ook inderdaad stoer van je moeder, zoals Star zegt. Raar stoer, dat dan weer wel. Mijn ouders gingen na 23 jaar uit elkaar en hoewel ik dat ook een zegen vond voor mijn moeder, is het wel 'raar'. De meestgestelde vraag waarom mensen dan na zoveel jaar uit elkaar gaan, een vraag die bij 40 ongetwijfeld nog veel vaker zal vallen.
Mijn ouders zijn net na 41 jaar huwelijk uit elkaar gegaan, één van beiden had iemand anders leren kennen. (Tot mijn ergernis zijn ze niet in staat om op een volwassen en verstandige manier uit elkaar te gaan, dus alles wordt echt uit elkaar gehaald met alle advocaten/adviseurs etc erbij. Kinderachtig gedrag ook vaak).
"Na zoveel jaar", ik weet niet of je je blind moet staren op zo'n getal, mensen blijven misschien uit gewoonte, of veiligheid of afhankelijkheid "hangen" in een huwelijk. Of blijven "voor de kinderen" bij elkaar. Dus is een relatief hoog getal dan heel anders dan een stel dat na vijf jaar huwelijk uit elkaar gaat? De redenen waarom een huwelijk wordt ontbonden na tig jaar zullen m.i. niet zoveel verschillen van scheidingen na 3 of 5 jaar. Het is vooral verbazing/nieuwsgierigheid van anderen die groter wordt naarmate mensen langer getrouwd zijn geweest.Jeetje Quattro, jij krijgt ook wel wat voor je kiezen momenteel. Hoe gaat jij hiermee om? Dat lijkt me ook moelijk om je ouders elkaar zo het leven zuur te zien maken. Het lijkt me ook heel moeilijk om onpartijdig te blijven als je weet dat een van je ouders iemand anders heeft leren kennen. Zit me net te bedenken dat het toch wel vaker voorkomt dan ik had ingeschat. Alleen op dit topic al 3 voorbeelden (even uit mijn hoofd dan).
donderdag 7 mei 2009 om 11:25
quote:Sarah Scott schreef op 06 mei 2009 @ 23:45:
[...]
Tsja....alles valt en staat (m.i.) met het contact dat er tussen jullie is. Ik denk dat jouw confrontatie naar hem toe met zijn alcoholisme al een hoop duidelijk heeft gemaakt (of juist niet?).
Mijn vader ontkende elke keer dat er iemand anders in het spel was. Hij hield het stug vol. Prima, maar ik wist van mijn moeder dat het anders was (hij ging bij haar inwonen zodra mijn moeder liet weten dat hij weg moest uit huis). Mag duidelijk zijn dat zowel ik als mijn vader geen contact meer met elkaar wilden.
Ik niet met hem omdat ik niet wens om te gaan met iemand die mij, mijn broer maar bovenal; mijn moeder op deze manier behandelde.
Hij niet met mij omdat hij, zodra hij verhuisde naar zijn nieuwe vrouw, me straal negeerde. We kwamen elkaar wel eens tegen ind e supermarkt; hij keek gelijk de andere kant uit. Complete negeerstand. Met zo iemand wil ik dus (m.i. logischerwijs) niks te maken hebben, ondanks het feit dat het mijn vader is.
Gek genoeg stuurde hij wel een geboortekaartje van zijn eerste kind met de andere vrouw.
Zolang jouw vader niet inziet dat hij een alcoholprobleem heeft, zal hij dat ook niet van je aannemen.....
Mijn vader reed zelfs nog taxi terwijl hij een hersentumor had en opgegeven was. Vind ik ook niet verantwoord, gezien zijn alcoholverbruik daarbij. Maar goed. Hij zag dat zelf niet in, en bleef dus "fijn" rijden totdat hij dood was.
Maar bij jullie zit het geloof ik wel anders. En jij zult wellicht er ook anders in staan dan dat ik deed. Ik ben al heel snel van "graag of helemaal niet!".
Daarom kan ik ook niet zeggen wat goed is om te doen.....zolang jullie nog relatief goed contact met elkaar hebben, zou ik hem gewoon blijven bezoeken enzo. Tenzij het je meer energie kost dan dat je over hebt. Ik was destijds nogal rigoreus en heb daar nooit echt spijt van gehad. Maar goed, dat is zo enorm persoonlijk....Ik heb op zich wel een goed contact met hem. We hebben geen ruzie ofzo, maar zoals ik al eerder schreef: het is een moeilijke man. Ik kan het met hem dus echt overal over hebben, zolang het maar niet over hemzelf gaat want dan zet hij de hakken in het zand. Wat kreng al eerder schreef: het zou me niks verbazen dat, als ie zich zou laten testen op autistisch verwante stoornissen, daar iets uit zou komen, maar ja: eigenwijs he? Mijn oom had ook al een sociale vaardigheidstraining geopperd maar dat werd ook van de hand gewezen. Had ie allemaal niet nodig.
[...]
Tsja....alles valt en staat (m.i.) met het contact dat er tussen jullie is. Ik denk dat jouw confrontatie naar hem toe met zijn alcoholisme al een hoop duidelijk heeft gemaakt (of juist niet?).
Mijn vader ontkende elke keer dat er iemand anders in het spel was. Hij hield het stug vol. Prima, maar ik wist van mijn moeder dat het anders was (hij ging bij haar inwonen zodra mijn moeder liet weten dat hij weg moest uit huis). Mag duidelijk zijn dat zowel ik als mijn vader geen contact meer met elkaar wilden.
Ik niet met hem omdat ik niet wens om te gaan met iemand die mij, mijn broer maar bovenal; mijn moeder op deze manier behandelde.
Hij niet met mij omdat hij, zodra hij verhuisde naar zijn nieuwe vrouw, me straal negeerde. We kwamen elkaar wel eens tegen ind e supermarkt; hij keek gelijk de andere kant uit. Complete negeerstand. Met zo iemand wil ik dus (m.i. logischerwijs) niks te maken hebben, ondanks het feit dat het mijn vader is.
Gek genoeg stuurde hij wel een geboortekaartje van zijn eerste kind met de andere vrouw.
Zolang jouw vader niet inziet dat hij een alcoholprobleem heeft, zal hij dat ook niet van je aannemen.....
Mijn vader reed zelfs nog taxi terwijl hij een hersentumor had en opgegeven was. Vind ik ook niet verantwoord, gezien zijn alcoholverbruik daarbij. Maar goed. Hij zag dat zelf niet in, en bleef dus "fijn" rijden totdat hij dood was.
Maar bij jullie zit het geloof ik wel anders. En jij zult wellicht er ook anders in staan dan dat ik deed. Ik ben al heel snel van "graag of helemaal niet!".
Daarom kan ik ook niet zeggen wat goed is om te doen.....zolang jullie nog relatief goed contact met elkaar hebben, zou ik hem gewoon blijven bezoeken enzo. Tenzij het je meer energie kost dan dat je over hebt. Ik was destijds nogal rigoreus en heb daar nooit echt spijt van gehad. Maar goed, dat is zo enorm persoonlijk....Ik heb op zich wel een goed contact met hem. We hebben geen ruzie ofzo, maar zoals ik al eerder schreef: het is een moeilijke man. Ik kan het met hem dus echt overal over hebben, zolang het maar niet over hemzelf gaat want dan zet hij de hakken in het zand. Wat kreng al eerder schreef: het zou me niks verbazen dat, als ie zich zou laten testen op autistisch verwante stoornissen, daar iets uit zou komen, maar ja: eigenwijs he? Mijn oom had ook al een sociale vaardigheidstraining geopperd maar dat werd ook van de hand gewezen. Had ie allemaal niet nodig.
donderdag 7 mei 2009 om 11:26
quote:Zuigstengel schreef op 06 mei 2009 @ 20:59:
Traincha, Lang geleden dat we elkaar "tegen" kwamen, maar hier heb je van mij een hele dikke En wens jou en je familie heel veel sterkte toe!thx zuigstengel (ja, ik weet ook nog welk topic dat was. . Op een of ander onzintopic wat nergens over ging en in no-time werd verwijderd. )
Traincha, Lang geleden dat we elkaar "tegen" kwamen, maar hier heb je van mij een hele dikke En wens jou en je familie heel veel sterkte toe!thx zuigstengel (ja, ik weet ook nog welk topic dat was. . Op een of ander onzintopic wat nergens over ging en in no-time werd verwijderd. )
vrijdag 8 mei 2009 om 00:53
quote:traincha2 schreef op 07 mei 2009 @ 11:20:
[...]
Jeetje Quattro, jij krijgt ook wel wat voor je kiezen momenteel. Hoe gaat jij hiermee om? Dat lijkt me ook moelijk om je ouders elkaar zo het leven zuur te zien maken. Het lijkt me ook heel moeilijk om onpartijdig te blijven als je weet dat een van je ouders iemand anders heeft leren kennen. Zit me net te bedenken dat het toch wel vaker voorkomt dan ik had ingeschat. Alleen op dit topic al 3 voorbeelden (even uit mijn hoofd dan).
Valt erg mee hoor, lief van Poez en Sarah dat ze zo reageren, maar ik ben niet erg hecht met mijn ouders. (Vrouwen zijn vaak sneller erg close met vooral hun moeder misschien?).
Komt idd best vaak voor hoor, andere mensen die ik ken zijn na 30 jaar uiteen gegaan, "hij" was terug bij zijn jeugdvriendin. Alleen hebben ze toen 5 jaar oid geruzied over geld/hun huis, hij had belang bij een hoge taxatie, zij bij een lage, met alle strijd/juridische/makelaarstaxatiekosten van dien.....
Trouwen in gemeenschap van schulden goederen lijkt me echt een flink risico, maar ook voor wat betreft samenwonen en helemaal samen een huis kopen zie ik meer nadelen dan voordelen. (Heeft niks te maken met die scheiding van mijn ouders, zo dacht ik ver daarvoor ook al).
Onpartijdig:
dat is wel lastig, ze veranderen soms per week van mening/plannen, en ik moet heel erg op mijn woorden letten: mijn vader zegt mij dat ik zo en zo niet aan mijn moeder mag vertellen, en omgekeerd. Plus ik moet van tevoren heel goed inschatten hoe ieder van hen zal reageren als ik iets adviseer of meedeel. Vermoeiend.
En ze spreken elkaar tegen, vertellen compleet het tegenovergestelde, de waarheid zal wel een beetje in 't midden liggen denk ik dan.
Ze hebben inmiddels allebei iemand anders gevonden, en die twee anderen zullen zich ook wel met dingen bemoeien, hen opstoken misschien? Nog afgezien van al hun kennissen belanghebbenden "vrienden" die ook helaas overal bij worden betrokken. Leek mij slimmer dat ze rechtstreeks met elkaar zouden praten en niet via via. Maar ja.....
"Elkaar het leven zuur maken", het is allemaal zo clichématig, logisch ook wel als er teleurstelling, rancune, en een gevoel van bedrogen zijn e.d. meespeelt.
Overigens kijk ik er vrij praktisch tegenaan: het lijkt me eigenlijk veel beter als mensen uit elkaar gaan ipv tegen beter weten in maar door te modderen. Als het niet (meer) gaat, dan gaat het niet. Moet je gewoon realistisch mee omgaan. Het is sowieso wonderbaarlijk dat sommige relaties decennia duren, een mens kan flink veranderen in zo'n periode (in veel kortere ook al). Ik kan me eigenlijk ook niks voorstellen bij iets wat 30 of 40 jaar duurt.
[...]
Jeetje Quattro, jij krijgt ook wel wat voor je kiezen momenteel. Hoe gaat jij hiermee om? Dat lijkt me ook moelijk om je ouders elkaar zo het leven zuur te zien maken. Het lijkt me ook heel moeilijk om onpartijdig te blijven als je weet dat een van je ouders iemand anders heeft leren kennen. Zit me net te bedenken dat het toch wel vaker voorkomt dan ik had ingeschat. Alleen op dit topic al 3 voorbeelden (even uit mijn hoofd dan).
Valt erg mee hoor, lief van Poez en Sarah dat ze zo reageren, maar ik ben niet erg hecht met mijn ouders. (Vrouwen zijn vaak sneller erg close met vooral hun moeder misschien?).
Komt idd best vaak voor hoor, andere mensen die ik ken zijn na 30 jaar uiteen gegaan, "hij" was terug bij zijn jeugdvriendin. Alleen hebben ze toen 5 jaar oid geruzied over geld/hun huis, hij had belang bij een hoge taxatie, zij bij een lage, met alle strijd/juridische/makelaarstaxatiekosten van dien.....
Trouwen in gemeenschap van schulden goederen lijkt me echt een flink risico, maar ook voor wat betreft samenwonen en helemaal samen een huis kopen zie ik meer nadelen dan voordelen. (Heeft niks te maken met die scheiding van mijn ouders, zo dacht ik ver daarvoor ook al).
Onpartijdig:
dat is wel lastig, ze veranderen soms per week van mening/plannen, en ik moet heel erg op mijn woorden letten: mijn vader zegt mij dat ik zo en zo niet aan mijn moeder mag vertellen, en omgekeerd. Plus ik moet van tevoren heel goed inschatten hoe ieder van hen zal reageren als ik iets adviseer of meedeel. Vermoeiend.
En ze spreken elkaar tegen, vertellen compleet het tegenovergestelde, de waarheid zal wel een beetje in 't midden liggen denk ik dan.
Ze hebben inmiddels allebei iemand anders gevonden, en die twee anderen zullen zich ook wel met dingen bemoeien, hen opstoken misschien? Nog afgezien van al hun kennissen belanghebbenden "vrienden" die ook helaas overal bij worden betrokken. Leek mij slimmer dat ze rechtstreeks met elkaar zouden praten en niet via via. Maar ja.....
"Elkaar het leven zuur maken", het is allemaal zo clichématig, logisch ook wel als er teleurstelling, rancune, en een gevoel van bedrogen zijn e.d. meespeelt.
Overigens kijk ik er vrij praktisch tegenaan: het lijkt me eigenlijk veel beter als mensen uit elkaar gaan ipv tegen beter weten in maar door te modderen. Als het niet (meer) gaat, dan gaat het niet. Moet je gewoon realistisch mee omgaan. Het is sowieso wonderbaarlijk dat sommige relaties decennia duren, een mens kan flink veranderen in zo'n periode (in veel kortere ook al). Ik kan me eigenlijk ook niks voorstellen bij iets wat 30 of 40 jaar duurt.
vrijdag 8 mei 2009 om 08:48
quote:quattro35 schreef op 08 mei 2009 @ 00:53:
[...]
Valt erg mee hoor, lief van Poez en Sarah dat ze zo reageren, maar ik ben niet erg hecht met mijn ouders. (Vrouwen zijn vaak sneller erg close met vooral hun moeder misschien?).
Komt idd best vaak voor hoor, andere mensen die ik ken zijn na 30 jaar uiteen gegaan, "hij" was terug bij zijn jeugdvriendin. Alleen hebben ze toen 5 jaar oid geruzied over geld/hun huis, hij had belang bij een hoge taxatie, zij bij een lage, met alle strijd/juridische/makelaarstaxatiekosten van dien.....
Trouwen in gemeenschap van schulden goederen lijkt me echt een flink risico, maar ook voor wat betreft samenwonen en helemaal samen een huis kopen zie ik meer nadelen dan voordelen. (Heeft niks te maken met die scheiding van mijn ouders, zo dacht ik ver daarvoor ook al).
Onpartijdig:
dat is wel lastig, ze veranderen soms per week van mening/plannen, en ik moet heel erg op mijn woorden letten: mijn vader zegt mij dat ik zo en zo niet aan mijn moeder mag vertellen, en omgekeerd. Plus ik moet van tevoren heel goed inschatten hoe ieder van hen zal reageren als ik iets adviseer of meedeel. Vermoeiend.
En ze spreken elkaar tegen, vertellen compleet het tegenovergestelde, de waarheid zal wel een beetje in 't midden liggen denk ik dan.
Ze hebben inmiddels allebei iemand anders gevonden, en die twee anderen zullen zich ook wel met dingen bemoeien, hen opstoken misschien? Nog afgezien van al hun kennissen belanghebbenden "vrienden" die ook helaas overal bij worden betrokken. Leek mij slimmer dat ze rechtstreeks met elkaar zouden praten en niet via via. Maar ja.....
"Elkaar het leven zuur maken", het is allemaal zo clichématig, logisch ook wel als er teleurstelling, rancune, en een gevoel van bedrogen zijn e.d. meespeelt.
Overigens kijk ik er vrij praktisch tegenaan: het lijkt me eigenlijk veel beter als mensen uit elkaar gaan ipv tegen beter weten in maar door te modderen. Als het niet (meer) gaat, dan gaat het niet. Moet je gewoon realistisch mee omgaan. Het is sowieso wonderbaarlijk dat sommige relaties decennia duren, een mens kan flink veranderen in zo'n periode (in veel kortere ook al). Ik kan me eigenlijk ook niks voorstellen bij iets wat 30 of 40 jaar duurt.
Ik heb een hele goeie band met beide ouders hoor, maar mijn moeder is niet mijn vriendin ofzo. Mijn zusje heeft meer zo'n vriendinnenband met haar. Mijn moeder en ik hebben gisteren nog wel een gesprek gehad met een oom en tante van mij en ik kreeg nu de indruk dat ze minder standvastig in haar besluit was dan eerst. Ze gaat mijn vader nu eerst onder druk proberen te zetten met de dreiging van een echtscheiding. (ga er trouwens nog steeds van uit dat ze wel doorzet).
(mogge Poez)
[...]
Valt erg mee hoor, lief van Poez en Sarah dat ze zo reageren, maar ik ben niet erg hecht met mijn ouders. (Vrouwen zijn vaak sneller erg close met vooral hun moeder misschien?).
Komt idd best vaak voor hoor, andere mensen die ik ken zijn na 30 jaar uiteen gegaan, "hij" was terug bij zijn jeugdvriendin. Alleen hebben ze toen 5 jaar oid geruzied over geld/hun huis, hij had belang bij een hoge taxatie, zij bij een lage, met alle strijd/juridische/makelaarstaxatiekosten van dien.....
Trouwen in gemeenschap van schulden goederen lijkt me echt een flink risico, maar ook voor wat betreft samenwonen en helemaal samen een huis kopen zie ik meer nadelen dan voordelen. (Heeft niks te maken met die scheiding van mijn ouders, zo dacht ik ver daarvoor ook al).
Onpartijdig:
dat is wel lastig, ze veranderen soms per week van mening/plannen, en ik moet heel erg op mijn woorden letten: mijn vader zegt mij dat ik zo en zo niet aan mijn moeder mag vertellen, en omgekeerd. Plus ik moet van tevoren heel goed inschatten hoe ieder van hen zal reageren als ik iets adviseer of meedeel. Vermoeiend.
En ze spreken elkaar tegen, vertellen compleet het tegenovergestelde, de waarheid zal wel een beetje in 't midden liggen denk ik dan.
Ze hebben inmiddels allebei iemand anders gevonden, en die twee anderen zullen zich ook wel met dingen bemoeien, hen opstoken misschien? Nog afgezien van al hun kennissen belanghebbenden "vrienden" die ook helaas overal bij worden betrokken. Leek mij slimmer dat ze rechtstreeks met elkaar zouden praten en niet via via. Maar ja.....
"Elkaar het leven zuur maken", het is allemaal zo clichématig, logisch ook wel als er teleurstelling, rancune, en een gevoel van bedrogen zijn e.d. meespeelt.
Overigens kijk ik er vrij praktisch tegenaan: het lijkt me eigenlijk veel beter als mensen uit elkaar gaan ipv tegen beter weten in maar door te modderen. Als het niet (meer) gaat, dan gaat het niet. Moet je gewoon realistisch mee omgaan. Het is sowieso wonderbaarlijk dat sommige relaties decennia duren, een mens kan flink veranderen in zo'n periode (in veel kortere ook al). Ik kan me eigenlijk ook niks voorstellen bij iets wat 30 of 40 jaar duurt.
Ik heb een hele goeie band met beide ouders hoor, maar mijn moeder is niet mijn vriendin ofzo. Mijn zusje heeft meer zo'n vriendinnenband met haar. Mijn moeder en ik hebben gisteren nog wel een gesprek gehad met een oom en tante van mij en ik kreeg nu de indruk dat ze minder standvastig in haar besluit was dan eerst. Ze gaat mijn vader nu eerst onder druk proberen te zetten met de dreiging van een echtscheiding. (ga er trouwens nog steeds van uit dat ze wel doorzet).
(mogge Poez)
vrijdag 8 mei 2009 om 09:01
Op dit moment eigenlijk best wel goed. Ik denk dat die bijeenkomsten van de lotgenotengroep voor mij sowieso wel heel goed is. In 12 stappen leer je de alcoholist los te laten zeg maar en leer je ook dat hij verantwoordelijk is voor zijn probleem. En dat gesprek van gisteravond was ook heel verhelderend. Waar ik heel erg mee zat is dat mijn moeder een afspraak met de advocaat had gemaakt achter de rug van mijn vader om. Ik had echt het gevoel dat ik mijn vader niet onder ogen kon komen met die wetenschap (kan nogal slecht liegen), maar ik heb begrepen dat ze vandaag (wanneer hij nuchter is) begint met te zeggen dat hij een probleem heeft en zij samen een relatieprobleem tengevolge van de drank hebben en dat, als hij geen hulp zoekt dat ze dan gaat scheiden, en dan morgen weer und-so-weiter. En dan maar kijken wat het bij hem teweeg brengt.
vrijdag 8 mei 2009 om 09:05
Het lijkt me heel erg moeilijk om op die manier heen en weer geslingerd te worden tussen je ouders, emotioneel. Aan de ene kant begrijp je je moeder heel goed, aan de andere kant doet het zeer als je je bedenkt hoe het voor je vader moet zijn. Zelfs al ben je bijna 40, dan nog kan je te maken krijgen met het beroemde loyaliteitsconflict als je ouders gaan scheiden. Je houdt van allebei en wilt zo graag dat het goed met ze gaat....
oh that purrrrrrrrrfect feeling
vrijdag 8 mei 2009 om 11:01
quote:Poezewoes schreef op 08 mei 2009 @ 09:05:
Het lijkt me heel erg moeilijk om op die manier heen en weer geslingerd te worden tussen je ouders, emotioneel. Aan de ene kant begrijp je je moeder heel goed, aan de andere kant doet het zeer als je je bedenkt hoe het voor je vader moet zijn. Zelfs al ben je bijna 40, dan nog kan je te maken krijgen met het beroemde loyaliteitsconflict als je ouders gaan scheiden. Je houdt van allebei en wilt zo graag dat het goed met ze gaat....
(ben dr weer)
Nou ja, dat is het dus he? Mijn zus heeft meteen gezegd dat ze achter mijn moeder stond, terwijl ik helemaal niet wens te kiezen. Ik heb tantes van mij gesproken en die hebben me toch vooral op het hart gedrukt mjin moeder te steunen want ze had al 40 jaar moeten inleveren op mijn vader. En mijn vader is een vreselijke hork......maar het is wel mijn vader. Hij was toch al niet een van de gemakkelijkste mensen in omgang, maar door de drank is dat alleen nog maar erger geworden. Trouwens: mijn moeder vertelde gisteren dat hij in de boekjes zat te lezen die wij hadden meegenomen van de lotgenotengroep. Dat zou een minuscuul lichtpuntje kunnen zijn. Hij weet ook dat mijn moeder en ik daarnaar toe zijn geweest.
Het lijkt me heel erg moeilijk om op die manier heen en weer geslingerd te worden tussen je ouders, emotioneel. Aan de ene kant begrijp je je moeder heel goed, aan de andere kant doet het zeer als je je bedenkt hoe het voor je vader moet zijn. Zelfs al ben je bijna 40, dan nog kan je te maken krijgen met het beroemde loyaliteitsconflict als je ouders gaan scheiden. Je houdt van allebei en wilt zo graag dat het goed met ze gaat....
(ben dr weer)
Nou ja, dat is het dus he? Mijn zus heeft meteen gezegd dat ze achter mijn moeder stond, terwijl ik helemaal niet wens te kiezen. Ik heb tantes van mij gesproken en die hebben me toch vooral op het hart gedrukt mjin moeder te steunen want ze had al 40 jaar moeten inleveren op mijn vader. En mijn vader is een vreselijke hork......maar het is wel mijn vader. Hij was toch al niet een van de gemakkelijkste mensen in omgang, maar door de drank is dat alleen nog maar erger geworden. Trouwens: mijn moeder vertelde gisteren dat hij in de boekjes zat te lezen die wij hadden meegenomen van de lotgenotengroep. Dat zou een minuscuul lichtpuntje kunnen zijn. Hij weet ook dat mijn moeder en ik daarnaar toe zijn geweest.
vrijdag 8 mei 2009 om 12:20
thx Roos. Ondanks alle zorgen probeer ik toch gewoon een beetje leuk te blijven leven en leuke dingen te doen. Dat lukt ook wel hoor, maar de meeste tijd blijven al die problemen toch door je kop spoken. Ik hoop ook dat de tweede helft beter wordt (leuk bedacht trouwens ) Althans: daar ga ik maar van uit.
vrijdag 8 mei 2009 om 15:54
Traincha ik denk niet dat je een keuze moet maken tussen je ouders als ik je verhaal lees. Een betere band / beter gevoel met een van je ouders hebben betekent niet dat je voor degene kiest of moet kiezen.
Ik kan me voorstellen dat je vader gewend is om op een bepaalde manier met zijn omgeving om te gaan. Zijn omgeving heeft dat kennelijk ook altijd geduld. Misschien heeft hij echt niet door dat het onfatsoenlijk / kwetsend / verdrietig / etc is om jezelf zo te gedragen. Immers, er is nog nooit échte tegenstand geweest. Ik probeer het hiermee niet goed te praten, maar je misschien een ander inzicht te geven. Soms hebben mensen een hele harde schop onder hun kont nodig om in te kunnen zien dat het fout is waar ze mee bezig zijn. Deze beslissing van je moeder (al dan niet hard) kan de benodigde schop zijn geweest. Als hij nu interesse toont in de folers die jullie mee hebben genomen, zou het kunnen zijn dat hij zijn fouten in gaat zien. Mogelijk ook tav zijn alcoholgebruik.Misschien loont het triggeren in dit geval. Aan de andere kant worden alcoholisten gekenmerkt door egoïsme en tunnelvisie. Dus of het echt resultaat op gaat leveren, weet ik natuurlijk ook niet.
Korsakov wordt veroorzaakt door een chronisch tekort aan vitamine B1. Je krijgt geen Korsakov van te veel drinken. Die link wordt wel vaak gelegd, omdat het veel drinken in veel gevallen samengaat met slechte voeding, waardoor een tekort aan B1 T(thiamine) ontstaat. Om die reden is de meerderheid van de Korsakov patiënten bekend met chronisch alcoholmisbruik.
Op basis van welke feiten vermoeden jullie dat je vader een Korsakov patiënt is?
Ik kan me voorstellen dat je vader gewend is om op een bepaalde manier met zijn omgeving om te gaan. Zijn omgeving heeft dat kennelijk ook altijd geduld. Misschien heeft hij echt niet door dat het onfatsoenlijk / kwetsend / verdrietig / etc is om jezelf zo te gedragen. Immers, er is nog nooit échte tegenstand geweest. Ik probeer het hiermee niet goed te praten, maar je misschien een ander inzicht te geven. Soms hebben mensen een hele harde schop onder hun kont nodig om in te kunnen zien dat het fout is waar ze mee bezig zijn. Deze beslissing van je moeder (al dan niet hard) kan de benodigde schop zijn geweest. Als hij nu interesse toont in de folers die jullie mee hebben genomen, zou het kunnen zijn dat hij zijn fouten in gaat zien. Mogelijk ook tav zijn alcoholgebruik.Misschien loont het triggeren in dit geval. Aan de andere kant worden alcoholisten gekenmerkt door egoïsme en tunnelvisie. Dus of het echt resultaat op gaat leveren, weet ik natuurlijk ook niet.
Korsakov wordt veroorzaakt door een chronisch tekort aan vitamine B1. Je krijgt geen Korsakov van te veel drinken. Die link wordt wel vaak gelegd, omdat het veel drinken in veel gevallen samengaat met slechte voeding, waardoor een tekort aan B1 T(thiamine) ontstaat. Om die reden is de meerderheid van de Korsakov patiënten bekend met chronisch alcoholmisbruik.
Op basis van welke feiten vermoeden jullie dat je vader een Korsakov patiënt is?
Fortis et liber
vrijdag 8 mei 2009 om 19:11
Als je hem iets vraagt te doen, dan is hij in notime vergeten dat je dat gevraagd hebt. Hij haalt de ritmes van de dag door elkaar. Laatst lag hij 's avonds te slapen (t was een uur of half 8) tegen 9 uur werd hij wakker en dacht hij dat het ochtend was. Hij vroeg ook of mijn broertje aan het werk was. Hij valt constant in herhaling met vertellen, hij heeft last van ontwenningsverschijnselen en zodanig dat hij het eerste glaasje jenever nauwelijks kan vasthouden. Namen kan hij niet onthouden, gebeurtenissen die kortgeleden hebben plaatsgevonden kan hij niet onthouden.
vrijdag 8 mei 2009 om 19:12
quote:thaisweetchili schreef op 08 mei 2009 @ 15:54:
Traincha ik denk niet dat je een keuze moet maken tussen je ouders als ik je verhaal lees. Een betere band / beter gevoel met een van je ouders hebben betekent niet dat je voor degene kiest of moet kiezen.
Ik kan me voorstellen dat je vader gewend is om op een bepaalde manier met zijn omgeving om te gaan. Zijn omgeving heeft dat kennelijk ook altijd geduld. Misschien heeft hij echt niet door dat het onfatsoenlijk / kwetsend / verdrietig / etc is om jezelf zo te gedragen. Immers, er is nog nooit échte tegenstand geweest. Ik probeer het hiermee niet goed te praten, maar je misschien een ander inzicht te geven. Soms hebben mensen een hele harde schop onder hun kont nodig om in te kunnen zien dat het fout is waar ze mee bezig zijn. Deze beslissing van je moeder (al dan niet hard) kan de benodigde schop zijn geweest. Als hij nu interesse toont in de folers die jullie mee hebben genomen, zou het kunnen zijn dat hij zijn fouten in gaat zien. Mogelijk ook tav zijn alcoholgebruik.Misschien loont het triggeren in dit geval. Aan de andere kant worden alcoholisten gekenmerkt door egoïsme en tunnelvisie. Dus of het echt resultaat op gaat leveren, weet ik natuurlijk ook niet.
Korsakov wordt veroorzaakt door een chronisch tekort aan vitamine B1. Je krijgt geen Korsakov van te veel drinken. Die link wordt wel vaak gelegd, omdat het veel drinken in veel gevallen samengaat met slechte voeding, waardoor een tekort aan B1 T(thiamine) ontstaat. Om die reden is de meerderheid van de Korsakov patiënten bekend met chronisch alcoholmisbruik.
Op basis van welke feiten vermoeden jullie dat je vader een Korsakov patiënt is?En hiermee sla je echt de spijker op zijn kop. Er is inderdaad ook echt nooit echte tegenstand geweest. Tot nu toe dan.
Traincha ik denk niet dat je een keuze moet maken tussen je ouders als ik je verhaal lees. Een betere band / beter gevoel met een van je ouders hebben betekent niet dat je voor degene kiest of moet kiezen.
Ik kan me voorstellen dat je vader gewend is om op een bepaalde manier met zijn omgeving om te gaan. Zijn omgeving heeft dat kennelijk ook altijd geduld. Misschien heeft hij echt niet door dat het onfatsoenlijk / kwetsend / verdrietig / etc is om jezelf zo te gedragen. Immers, er is nog nooit échte tegenstand geweest. Ik probeer het hiermee niet goed te praten, maar je misschien een ander inzicht te geven. Soms hebben mensen een hele harde schop onder hun kont nodig om in te kunnen zien dat het fout is waar ze mee bezig zijn. Deze beslissing van je moeder (al dan niet hard) kan de benodigde schop zijn geweest. Als hij nu interesse toont in de folers die jullie mee hebben genomen, zou het kunnen zijn dat hij zijn fouten in gaat zien. Mogelijk ook tav zijn alcoholgebruik.Misschien loont het triggeren in dit geval. Aan de andere kant worden alcoholisten gekenmerkt door egoïsme en tunnelvisie. Dus of het echt resultaat op gaat leveren, weet ik natuurlijk ook niet.
Korsakov wordt veroorzaakt door een chronisch tekort aan vitamine B1. Je krijgt geen Korsakov van te veel drinken. Die link wordt wel vaak gelegd, omdat het veel drinken in veel gevallen samengaat met slechte voeding, waardoor een tekort aan B1 T(thiamine) ontstaat. Om die reden is de meerderheid van de Korsakov patiënten bekend met chronisch alcoholmisbruik.
Op basis van welke feiten vermoeden jullie dat je vader een Korsakov patiënt is?En hiermee sla je echt de spijker op zijn kop. Er is inderdaad ook echt nooit echte tegenstand geweest. Tot nu toe dan.
