Relaties
alle pijlers
Negatieve man beïnvloedt mijn stemming
maandag 28 april 2025 om 08:40
Sorry voor dit lange verhaal, ik kan niet meer helder denken en hopelijk hebben jullie goede adviezen.
Mijn man en ik zijn 12 jaar samen, met kinderen van 9 en 6.
Al sinds ik hem ken is hij geen prater. Er kan gerust een dag voorbij gaan waarbij hij vrijwel niets zegt. Als ik aangeef bijvoorbeeld iets niet fijn te vinden blijft het bij een “ok” of “sorry”, als ik hem naar zijn mening of gevoel vraag is het meestal “ik weet het niet”. Gevoel toont hij ook eigenlijk niet, behalve chagrijnigheid en boosheid. Ik heb hem al jaren niet meer zien lachen thuis; sowieso niet sinds de kinderen er zijn.
Ik vond dit altijd heel lastig, maar dacht dat dit was hoe hij is en dat ik daar maar mee moest dealen. Tot een jaar of 3 geleden, toen hij een collega leerde kennen op werk. Ze had thuis problemen en hij maakte zich erg druk om haar. Hele dag appen, ‘s avonds laat bellen, ze kwam (zonder dat te zeggen) hier thuis, etc. Hij maakte zich druk om haar, en dat geloof ik wel, maar ik vond het moeilijk om te zien dat hij blijkbaar wel met haar kon praten en niet met mij. Na iets van een jaar kregen ze erge ruzie en wilde ze hem niet meer zien. Hij was hier compleet van overstuur, wist niet wat hem overkwam. Dit heeft mij erg geraakt; om mij of de kinderen toont hij vrijwel geen emoties en om haar gaat hij helemaal kapot. Ik heb hem gevraagd of hij wel gelukkig was bij ons, omdat wij hem niet zo veel lijken te doen als zij. Hij antwoordde daarop dat hij dacht nog nooit echt gelukkig te zijn. En ik denk eigenlijk dat dit waar is…
Hij is vrijwel elke dag boos op de kinderen want ze maken troep, lawaai, luisteren niet of storen hem. Hij is weken achtereen chagrijnig, waarbij hij bijna niet praat. Hij heeft geen interesse in bijvoorbeeld mijn dag (ik heb hem bijvoorbeeld moeten leren dat ik het fijn vind als hij vraagt hoe mijn dag was als ik thuis kom), als ik stofzuig, kook of iets anders doe in huis doet hij het direct daarna nog een keer over omdat het niet goed genoeg is, enzovoort. Als ik hem vraag wat hem gelukkig maakt is het “een opgeruimd huis”.
Hij is al ruim 10 jaar bezig met een studie waar hij elk jaar meer dan €3000 voor betaald, hij is er al een aantal keer bijna door ontslagen, maar haalt al jaren geen enkele punt. Als ik hem vraag hoe hij het voor zich ziet? “Ik weet het niet.”
Sinds een maand of 4 lijkt er wat geknapt bij mij. Hij maakte (niet voor het eerst) de oudste aan het huilen met zijn gevit, en stond erbij en keek ernaar. Diezelfde dag ging ik naar een andere stad om de volgende dag een halve marathon te lopen; de derde keer sinds de kinderen er zijn dat ik een nacht weg was. Hij was al een week extra chagrijnig. De dag van de marathon kreeg ik berichtjes van vrienden en bekenden met “succes!” en na de tijd “hoe was het??” en van hem? Een appje hoe laat ik thuis dacht te zijn en een enorme app met dat de kinderen zo vreselijk vervelend zijn. Niets over mijn halve of wat dan ook.
Een jaar geleden ben ik naar de POH gegaan omdat ik niet meer wist hoe ik met zijn buien om moest gaan, ze trekken mij mee naar beneden en ik heb er enorm last van. Die man vroeg waarom ik eigenlijk nog bij hem bleef…..En ik weet het niet meer. Ik ben moe van zijn eeuwige negatieve stemming, zijn gemok om alles in huis en om/op de kinderen, zijn onmogelijkheid om over dingen te praten en zijn laksheid. Zonder kinderen was ik al lang weg geweest, maar ja…Die kinderen hebben we wel…
Mijn man en ik zijn 12 jaar samen, met kinderen van 9 en 6.
Al sinds ik hem ken is hij geen prater. Er kan gerust een dag voorbij gaan waarbij hij vrijwel niets zegt. Als ik aangeef bijvoorbeeld iets niet fijn te vinden blijft het bij een “ok” of “sorry”, als ik hem naar zijn mening of gevoel vraag is het meestal “ik weet het niet”. Gevoel toont hij ook eigenlijk niet, behalve chagrijnigheid en boosheid. Ik heb hem al jaren niet meer zien lachen thuis; sowieso niet sinds de kinderen er zijn.
Ik vond dit altijd heel lastig, maar dacht dat dit was hoe hij is en dat ik daar maar mee moest dealen. Tot een jaar of 3 geleden, toen hij een collega leerde kennen op werk. Ze had thuis problemen en hij maakte zich erg druk om haar. Hele dag appen, ‘s avonds laat bellen, ze kwam (zonder dat te zeggen) hier thuis, etc. Hij maakte zich druk om haar, en dat geloof ik wel, maar ik vond het moeilijk om te zien dat hij blijkbaar wel met haar kon praten en niet met mij. Na iets van een jaar kregen ze erge ruzie en wilde ze hem niet meer zien. Hij was hier compleet van overstuur, wist niet wat hem overkwam. Dit heeft mij erg geraakt; om mij of de kinderen toont hij vrijwel geen emoties en om haar gaat hij helemaal kapot. Ik heb hem gevraagd of hij wel gelukkig was bij ons, omdat wij hem niet zo veel lijken te doen als zij. Hij antwoordde daarop dat hij dacht nog nooit echt gelukkig te zijn. En ik denk eigenlijk dat dit waar is…
Hij is vrijwel elke dag boos op de kinderen want ze maken troep, lawaai, luisteren niet of storen hem. Hij is weken achtereen chagrijnig, waarbij hij bijna niet praat. Hij heeft geen interesse in bijvoorbeeld mijn dag (ik heb hem bijvoorbeeld moeten leren dat ik het fijn vind als hij vraagt hoe mijn dag was als ik thuis kom), als ik stofzuig, kook of iets anders doe in huis doet hij het direct daarna nog een keer over omdat het niet goed genoeg is, enzovoort. Als ik hem vraag wat hem gelukkig maakt is het “een opgeruimd huis”.
Hij is al ruim 10 jaar bezig met een studie waar hij elk jaar meer dan €3000 voor betaald, hij is er al een aantal keer bijna door ontslagen, maar haalt al jaren geen enkele punt. Als ik hem vraag hoe hij het voor zich ziet? “Ik weet het niet.”
Sinds een maand of 4 lijkt er wat geknapt bij mij. Hij maakte (niet voor het eerst) de oudste aan het huilen met zijn gevit, en stond erbij en keek ernaar. Diezelfde dag ging ik naar een andere stad om de volgende dag een halve marathon te lopen; de derde keer sinds de kinderen er zijn dat ik een nacht weg was. Hij was al een week extra chagrijnig. De dag van de marathon kreeg ik berichtjes van vrienden en bekenden met “succes!” en na de tijd “hoe was het??” en van hem? Een appje hoe laat ik thuis dacht te zijn en een enorme app met dat de kinderen zo vreselijk vervelend zijn. Niets over mijn halve of wat dan ook.
Een jaar geleden ben ik naar de POH gegaan omdat ik niet meer wist hoe ik met zijn buien om moest gaan, ze trekken mij mee naar beneden en ik heb er enorm last van. Die man vroeg waarom ik eigenlijk nog bij hem bleef…..En ik weet het niet meer. Ik ben moe van zijn eeuwige negatieve stemming, zijn gemok om alles in huis en om/op de kinderen, zijn onmogelijkheid om over dingen te praten en zijn laksheid. Zonder kinderen was ik al lang weg geweest, maar ja…Die kinderen hebben we wel…
dinsdag 29 april 2025 om 14:40
Dat ga ik even uitzoeken. Ik sta wel al heel lang ingeschreven, maar dat is gekoppeld met hem, en ik durf ze niets te mailen of te reageren want ik ben bang dat hij die mailtjes dan ook krijgt. Maar de inkomensgrenzen kan ik natuurlijk overal vinden.
Raven, dat Cassandra-effect…Dat kan zomaar kloppen, wat een herkenning. Maar dat maakt het gek genoeg wel moeilijker omdat hij er dan echt niets aan kan doen.
Voorbeeld hiervan: een halfjaar geleden is er bij mij iets heftigs voorgevallen op werk (niet mijn schuld). Dat is door mijn manager goed opgepakt, en het gaat goed nu goed, maar op dat moment had ik het heel moeilijk. Toen ik thuiskwam en het voorval vertelde was zijn reactie “heftig”, en dat was het. Er zijn daarna nog veel gesprekken met mij geweest op werk, maar hij heeft welgeteld 0 keer aan mij gevraagd hoe ik me voelde, hoe het ging, wat vervolgstappen waren, etc. Ik voelde me zó alleen, maar vond ook zó dat ik me niet aan moest stellen dat ik dat nodig had van hem, maar ik kan het gewoon niet ontkennen dat ik dat zo mis.
Raven, dat Cassandra-effect…Dat kan zomaar kloppen, wat een herkenning. Maar dat maakt het gek genoeg wel moeilijker omdat hij er dan echt niets aan kan doen.
Voorbeeld hiervan: een halfjaar geleden is er bij mij iets heftigs voorgevallen op werk (niet mijn schuld). Dat is door mijn manager goed opgepakt, en het gaat goed nu goed, maar op dat moment had ik het heel moeilijk. Toen ik thuiskwam en het voorval vertelde was zijn reactie “heftig”, en dat was het. Er zijn daarna nog veel gesprekken met mij geweest op werk, maar hij heeft welgeteld 0 keer aan mij gevraagd hoe ik me voelde, hoe het ging, wat vervolgstappen waren, etc. Ik voelde me zó alleen, maar vond ook zó dat ik me niet aan moest stellen dat ik dat nodig had van hem, maar ik kan het gewoon niet ontkennen dat ik dat zo mis.
dinsdag 29 april 2025 om 14:45
Dan bel je ze vanmiddag of mail je vanuit je persoonlijke e-mailadres.ScullylovesM schreef: ↑29-04-2025 14:40Dat ga ik even uitzoeken. Ik sta wel al heel lang ingeschreven, maar dat is gekoppeld met hem, en ik durf ze niets te mailen of te reageren want ik ben bang dat hij die mailtjes dan ook krijgt. Maar de inkomensgrenzen kan ik natuurlijk overal vinden.
Raven, dat Cassandra-effect…Dat kan zomaar kloppen, wat een herkenning. Maar dat maakt het gek genoeg wel moeilijker omdat hij er dan echt niets aan kan doen.
Voorbeeld hiervan: een halfjaar geleden is er bij mij iets heftigs voorgevallen op werk (niet mijn schuld). Dat is door mijn manager goed opgepakt, en het gaat goed nu goed, maar op dat moment had ik het heel moeilijk. Toen ik thuiskwam en het voorval vertelde was zijn reactie “heftig”, en dat was het. Er zijn daarna nog veel gesprekken met mij geweest op werk, maar hij heeft welgeteld 0 keer aan mij gevraagd hoe ik me voelde, hoe het ging, wat vervolgstappen waren, etc. Ik voelde me zó alleen, maar vond ook zó dat ik me niet aan moest stellen dat ik dat nodig had van hem, maar ik kan het gewoon niet ontkennen dat ik dat zo mis.
Dit neigt naar emotionele verwaarlozing.
Ik herken het. Ik een relatie heb ik me eenzamer gevoeld dan zonder een relatie. Dan heb je ook niet de verwachting, zeg maar. En omdat je geen partner hebt ga je je verhaal doen bij vriendinnen en die reageren (hopelijk dan) wel normaal.
jajaja wijzigde dit bericht op 29-04-2025 14:45
Reden: typfoutje
Reden: typfoutje
0.10% gewijzigd
dinsdag 29 april 2025 om 15:02
Lieve TO, wat je schrijft over werkvoorval klinkt zo verdrietig. Ook wat ik lees over het Cassandra effect. Zou het kunnen dat je man ergens op het spectrum zit? Is hij ooit onderzocht?
Ik word er wel een beetje stil van dat je hier al jaren mee worstelt, we gunnen je allemaal iets beters. Hoe heeft het zo lang kunnen voortduren? En wat maakt dat jij het al die jaren hebt geslikt? Je zei eerder dat je zelf vond dat je je niet moest aanstellen. Hoe ga je om met je grenzen bewaken?
Ik word er wel een beetje stil van dat je hier al jaren mee worstelt, we gunnen je allemaal iets beters. Hoe heeft het zo lang kunnen voortduren? En wat maakt dat jij het al die jaren hebt geslikt? Je zei eerder dat je zelf vond dat je je niet moest aanstellen. Hoe ga je om met je grenzen bewaken?
dinsdag 29 april 2025 om 15:56
Nogmaals: dit is een proces: je bent geen sukkel. Sommige dingen hebben tijd nodig om vorm te krijgen of te rijpen.ScullylovesM schreef: ↑29-04-2025 14:07Dankjewel, wat lief. Ik voel me een beetje een sukkel dat ik er nu pas (ineens) genoeg van heb. Ik hou natuurlijk nog van hem na zoveel jaar, en hij doet ook echt wel lieve dingen; hij maakt altijd mijn lunch, plakt mijn band zonder dat ik dat vraag, zulke dingen.
Dat fantaseren over een ander leven doe ik al wel een tijd, ik denk sinds de jongste een jaar is. Maar ik vond altijd dat ik me niet aan moest stellen dat ik emotioneel dingen miste, zo zijn relaties toch eenmaal? Dus dat doorpakken, daar ben ik het wel mee eens, maar wat vind ik dat moeilijk.
Je bent langzaam afscheid aan het nemen van een deel van je leven van dat complete (Maar niet werkbare) gezin.
Dat kost moeite, verdriet, inspanning, misschien zelfs angst.
Maar echt; het is tijd. Tijd voor actie en voor vervolgstappen.
Je kunt beter alleen zijn dan je eenzaam voelen met iemand samen.
Dat is op den duur beter te verteren.
Je staat nu een beetje op een 2splitsing omdat de kinderen steeds meer meekrijgen.
Ga voor een rustig leven voor jou en je kinderen: een veilige, positieve omgeving waar ze fijn kunnen opgroeien. Het is nog niet te laat to...
dinsdag 29 april 2025 om 16:01
Scully, heb jij mensen in je omgeving waarmee je kunt praten? En moeder, een zus, een goede vriendin? Iemand waar je echt open tegen durft te zijn?
Ik krijg het idee dat jij je schaamt over zaken waar jij je helemaal niet over hoeft te schamen en iemand in jouw omgeving kan daar misschien wat helder licht op laten schijnen.
Misschien kun je diegene ook om hulp vragen mbt de stappen die wilt zetten?
Ik krijg het idee dat jij je schaamt over zaken waar jij je helemaal niet over hoeft te schamen en iemand in jouw omgeving kan daar misschien wat helder licht op laten schijnen.
Misschien kun je diegene ook om hulp vragen mbt de stappen die wilt zetten?
.
dinsdag 29 april 2025 om 17:00
ScullylovesM schreef: ↑29-04-2025 14:40Dat ga ik even uitzoeken. Ik sta wel al heel lang ingeschreven, maar dat is gekoppeld met hem, en ik durf ze niets te mailen of te reageren want ik ben bang dat hij die mailtjes dan ook krijgt. Maar de inkomensgrenzen kan ik natuurlijk overal vinden.
Raven, dat Cassandra-effect…Dat kan zomaar kloppen, wat een herkenning. Maar dat maakt het gek genoeg wel moeilijker omdat hij er dan echt niets aan kan doen.
Voorbeeld hiervan: een halfjaar geleden is er bij mij iets heftigs voorgevallen op werk (niet mijn schuld). Dat is door mijn manager goed opgepakt, en het gaat goed nu goed, maar op dat moment had ik het heel moeilijk. Toen ik thuiskwam en het voorval vertelde was zijn reactie “heftig”, en dat was het. Er zijn daarna nog veel gesprekken met mij geweest op werk, maar hij heeft welgeteld 0 keer aan mij gevraagd hoe ik me voelde, hoe het ging, wat vervolgstappen waren, etc. Ik voelde me zó alleen, maar vond ook zó dat ik me niet aan moest stellen dat ik dat nodig had van hem, maar ik kan het gewoon niet ontkennen dat ik dat zo mis.
Op zich een logische gedachtengang, maar alleen als je denkt in termen van 'schuld' (hij wil maar niet veranderen, hij doet z'n best maar niet voor ons, etc en nu ineens overstapt naar 'shit, hij kán misschien niet anders en dan kan ik het hem eigenlijk ook niet kwalijk nemen'). Als je schuld er compleet buiten laat wordt het ineens een héél ander verhaal: het doet er namelijk niet toe of hij het niet wil of niet kan, het gaat om de situatie, om wat is. En de situatie is dat zowel jij als jullie kinderen heel erg lijden onder deze vorm van samen leven.
En dan wordt het eigenlijk een stuk simpeler. Want waarom zij jij (degene die inzicht heeft in de situatie) je kinderen nog langer hieraan bloot willen stellen?
dinsdag 29 april 2025 om 17:07
Maakt het uit of een kwestie is van niet willen of niet kunnen? Naar zijn gezin is hij op slot en blijkbaar maken bepaalde andere vrouwen wél wat bij hem los. Zijn eigen vrouw iig niet. En hij is niet in staat om naar zichzelf te kijken, naar zijn gedrag en zijn impact op anderen. Het hoeft niet per se uit lulligheid te zijn dat je behoorlijk empathieloos bent en niet in staat tot zelfreflectie. Maar dat maakt het geen centje minder pijnlijk en kwetsend. Je moet als partner leven van lucht en niet van liefde. Dat houdt toch geen mens vol?Pimpelmeesje87 schreef: ↑29-04-2025 13:21Ik denk dat het eerder andersom is. Hij is gewoon stil en gesloten, volledig vastgeroest in zijn gedrag, en ineens heeft die ene collega iets in hem losgemaakt. Zou mij niks verbazen als dat hemzelf ook verrast heeft. Misschien dat ie zelf ook niet goed weet wat hij ermee aan moet, getuige zijn emotionele uitbarsting toen collega hem afwees. Ik denk dat hij het nu gewoon negeert, en niet wil nadenken over consequenties en gevolgen voor het gezin.
Ik denk niet dat hij in staat is tot retrospectie. Het raakt hem duidelijk niet als TO het ter sprake brengt. Gaslighters hebben overigens in sommige gevallen niet door dat ze iemand gaslighten. Aan de andere kant; als hij echt had willen kwetsen, had hij ook allang weg kunnen gaan bij TO.
Ken je de studie van rhesus aapjes die een stalen moeder kregen. Die gingen dood!
dinsdag 29 april 2025 om 17:14
Het feit dat je het zo bagatelliseert, maakt dat je het al zo lang volhoud. Je zit al heel lang in een hele liefdeloze relatie, waarbij je man echt geen lul hoeft te zijn. Misschien is het onvermogen, dat kan best. Maar je leeft van lucht lieve vrouw. Dit is zo arm, zo kaal, zo liefdeloos. Dat is toch niks. Kan jij je voorstellen dat je je zo zou gedragen naar je eigen kind, zoals je man zich gedraagt naar jou en jullie kinderen? Probeer je eens voor te stellen of je wél empathie kan opbrengen voor een kind dat zo moet leven. Zou je het dan zielig vinden? Eenzaam? Kaal? Vreugdeloos? Gevoelens van er niet toe doen en belangrijk zijn?ScullylovesM schreef: ↑29-04-2025 14:07Dankjewel, wat lief. Ik voel me een beetje een sukkel dat ik er nu pas (ineens) genoeg van heb. Ik hou natuurlijk nog van hem na zoveel jaar, en hij doet ook echt wel lieve dingen; hij maakt altijd mijn lunch, plakt mijn band zonder dat ik dat vraag, zulke dingen.
Dat fantaseren over een ander leven doe ik al wel een tijd, ik denk sinds de jongste een jaar is. Maar ik vond altijd dat ik me niet aan moest stellen dat ik emotioneel dingen miste, zo zijn relaties toch eenmaal? Dus dat doorpakken, daar ben ik het wel mee eens, maar wat vind ik dat moeilijk.
dinsdag 29 april 2025 om 17:45
dinsdag 29 april 2025 om 17:45
Rooss: ik kan goed met mijn zus, en ik heb haar twee weken geleden veel verteld omdat ik niet meer wist waar ik het zoeken moest. Ze is heel duidelijk: in het kanaal met die man 
S-Groot: dat vind ik een goede manier van kijken, ik denk dat die me gaat helpen. Dat lukt alleen nog even niet, maar daar ga ik wel naartoe proberen te werken, dankjewel.
S-Groot: dat vind ik een goede manier van kijken, ik denk dat die me gaat helpen. Dat lukt alleen nog even niet, maar daar ga ik wel naartoe proberen te werken, dankjewel.
dinsdag 29 april 2025 om 17:49
En zij kent hem. Wij niet, maar ook hier is er niemand die iets anders dan ' voor jezelf en de kinderen kiezen' adviseert.ScullylovesM schreef: ↑29-04-2025 17:45Rooss: ik kan goed met mijn zus, en ik heb haar twee weken geleden veel verteld omdat ik niet meer wist waar ik het zoeken moest. Ze is heel duidelijk: in het kanaal met die man
S-Groot: dat vind ik een goede manier van kijken, ik denk dat die me gaat helpen. Dat lukt alleen nog even niet, maar daar ga ik wel naartoe proberen te werken, dankjewel.
Dat is natuurlijk niet makkelijk. Zeker niet. Maar er is eigenlijk geen andere weg.
Ik denk ook niet dat er zoiets bestaat als een goed moment op dit je man vertellen of een perfecte manier.
Veel sterkte!
Het gaat met ups en downs, maar uiteindelijk wordt het beter!
dinsdag 29 april 2025 om 17:59
to hoeft imo ook nog niks te vertellen als ze dat niet wil. Ik zou als ik haar was in rust kracht en energie opdoen en de tijd nemen om te bedenken wát ze wil en hoe ze het wil. Als ze in haar hoofd al afscheid van hem kan nemen als partner, kan ze misschien alle energie aan zichzelf gaan besteden. Want ze heeft zichzelf veel emotionele zelfzorg ontzegt, al jarenlang. Dat gaat je niet in de koude kleren zitten. Ze had zichzelf en haar behoeften veel belangrijker mogen maken. In plaats daarvan heeft ze zichzelf heel klein gehouden. Woorden als aansteller passen daar heel goed bij. Maar dat is ze helemaal niet. Alles behalve zelfs. Ik had voor haar gewild dat ze zich meer had "aangesteld". Dan was ze veel liever voor zichzelf geweest.
Ik noem het een anorectische relatie.
Ik noem het een anorectische relatie.
dinsdag 29 april 2025 om 18:11
Ik denk dat dat verschil er wel is, en TO beaamde dat zelf ook al; hij zit gewoon niet zo in elkaar. Het helpt TO misschien wel om het te begrijpen (lees; dat is iets anders dan accepteren), hoe het voor hem werkt. Want door jezelf constant te vertellen dat hij een afschuwelijk figuur is, daarmee kwets je ook jezelf. The words you speak are the house you live in, heb ik altijd geleerd. Je hoeft niet te accepteren dat het zo is, maar als je weet waarom, kan dat wel helpen om er zelf beter mee om te gaan. Alle energie die je steekt in woede, frustratie en veroordelen, kan je ook besteden aan lief zijn voor jezelf, en een constructieve oplossing. En ik ben het met je eens, niemand houdt de situatie zoals ie nu is vol. Gelukkig zeggen wij dat niet alleen op het forum, maar zusterlief ook, die natuurlijk al jaren aan de zijlijn staat.NomenNesci0 schreef: ↑29-04-2025 17:07Maakt het uit of een kwestie is van niet willen of niet kunnen? Naar zijn gezin is hij op slot en blijkbaar maken bepaalde andere vrouwen wél wat bij hem los. Zijn eigen vrouw iig niet. En hij is niet in staat om naar zichzelf te kijken, naar zijn gedrag en zijn impact op anderen. Het hoeft niet per se uit lulligheid te zijn dat je behoorlijk empathieloos bent en niet in staat tot zelfreflectie. Maar dat maakt het geen centje minder pijnlijk en kwetsend. Je moet als partner leven van lucht en niet van liefde. Dat houdt toch geen mens vol?
Ken je de studie van rhesus aapjes die een stalen moeder kregen. Die gingen dood!
Dit bedoel ik, Het is onvermogen. En TO verdient beter. Kan me wel voorstellen dat het ook moeilijk is om uit je comfortzone te stappen en een nieuw hoofdstuk in je leven te beginnen (dit is ongetwijfeld ook wel de reden dat TO's man zo vastgeroest zit in zijn huwelijk).NomenNesci0 schreef: ↑29-04-2025 17:14Het feit dat je het zo bagatelliseert, maakt dat je het al zo lang volhoud. Je zit al heel lang in een hele liefdeloze relatie, waarbij je man echt geen lul hoeft te zijn. Misschien is het onvermogen, dat kan best. Maar je leeft van lucht lieve vrouw. Dit is zo arm, zo kaal, zo liefdeloos. Dat is toch niks. Kan jij je voorstellen dat je je zo zou gedragen naar je eigen kind, zoals je man zich gedraagt naar jou en jullie kinderen? Probeer je eens voor te stellen of je wél empathie kan opbrengen voor een kind dat zo moet leven. Zou je het dan zielig vinden? Eenzaam? Kaal? Vreugdeloos? Gevoelens van er niet toe doen en belangrijk zijn?
woensdag 30 april 2025 om 07:55
To, als eerste wat een moeilijke situatie. Ik lees in jouw partner toch wel behoorlijke trekken van autisme. Hij lijkt binnen een gezinssituatie gewoon overvraagt te worden. Kinderen zijn voor hem onvoorspelbaar en dit gezinsleven kost hem veel energie. Hij heeft duidelijk moeite met communiceren en weinig inlevingsvermogen (zoals dat voorbeeld van de marathon). Dat continu boos zijn en niet spreken is geen gewoon gedrag. Wellicht dat die boosheid voortkomt uit overprikkeling. En een collega is dan een makkelijke en voorspelbare afleiding. Tot ook dat contact verkeerd loopt (zoals eerder). Die hoeven natuurlijk ook niets van hem en jullie (heel begrijpelijk) willen wel van alles van hem.
Dat is mijn kijk erop. Maar dat wil niet zeggen dat jij daarom moet blijven. Als hij daadwerkelijk "iets" heeft zal dat nooit verdwijnen. Dit is hoe hij is. Jij hebt nog een heel leven voor je. En wil jij dan zo behandeld worden? Ook voor de kinderen is dit niet goed. Dit geeft beschadiging in hun zelfbeeld (ze huilen niet zomaar). Ga eens rustig met ze praten in de avond voor het slapen. Hoe gaat het met ze? Hoe voelen ze zich?
Richt je de komende tijd op je vertrek. Je kunt inloggen of bellen met de coöperatie over je inschrijving. Kijk naar een andere baan. En bouw je sociale leven en spaargeld op. Zorg dat je een eigen spaarrekening hebt. En bespreek je situatie met familie of vrienden die je kunt vertrouwen. Ga zelf dingen ondernemen met de kinderen zonder hem. Dus uitstapjes bijvoorbeeld of ergens een broodje of ijsje eten. Een middag zwemmen of museum etc.
Vraag de poh om het gesprek voor te bereiden.
Dat is mijn kijk erop. Maar dat wil niet zeggen dat jij daarom moet blijven. Als hij daadwerkelijk "iets" heeft zal dat nooit verdwijnen. Dit is hoe hij is. Jij hebt nog een heel leven voor je. En wil jij dan zo behandeld worden? Ook voor de kinderen is dit niet goed. Dit geeft beschadiging in hun zelfbeeld (ze huilen niet zomaar). Ga eens rustig met ze praten in de avond voor het slapen. Hoe gaat het met ze? Hoe voelen ze zich?
Richt je de komende tijd op je vertrek. Je kunt inloggen of bellen met de coöperatie over je inschrijving. Kijk naar een andere baan. En bouw je sociale leven en spaargeld op. Zorg dat je een eigen spaarrekening hebt. En bespreek je situatie met familie of vrienden die je kunt vertrouwen. Ga zelf dingen ondernemen met de kinderen zonder hem. Dus uitstapjes bijvoorbeeld of ergens een broodje of ijsje eten. Een middag zwemmen of museum etc.
Vraag de poh om het gesprek voor te bereiden.
woensdag 30 april 2025 om 10:04
To, ik denk dat er al heel veel goede dingen zijn gezegd en dat je je al wat meer gesterkt voelt in jouw perceptie. Ik denk ook dat het goed is om te blijven praten, zowel professioneel als bijvoorbeeld hier blijven schrijven.
Wat ik nog wil meegeven is dat het uiteraard goed is om een keuze te maken, een keuze waarvan jij misschien al wel voelt welke kant dat straks opgaat. Maar die keuze maken, mag ook wat tijd kosten. Het mag snel gaan, maar het mag ook even duren voor je alles helder hebt en je stevig staat in de keuze die je gaat maken.
Bij mij was er sprake van een soort (psychisch) huiselijk geweld, waarbij ik jouw twijfels en gevoelens heel erg herken. De twijfel of je wel duidelijk genoeg gezegd hebt wat jouw grens is, dat je bang bent dat je je schuldig gaat voelen (of dat al doet), hoe je nieuwe situatie er dan uit komt te zien.
Maar zoals iemand hier toen eens tegen mij zei, die angst is comfortabel. Want dat ken je. En dat maakt dat je niet kiest voor je eigen welzijn, maar daarmee dus ook niet voor het welzijn van je kinderen.
Het duurde bij mij even voor ik voelde dat het niet oké was wat er gebeurde en dat hier ook niets meer in ging veranderen. Dat heeft heel wat gesprekken gekost met professionele ondersteuning, hier schrijven en toch wat mensen betrekken in wat er thuis gebeurde.
Uiteindelijk ben ik even weggegaan, niet met het idee om uit elkaar te gaan, maar omdat ik niet meer kon nadenken. Ik moest echt even rust hebben. In die week ben ik tot de conclusie gekomen dat het moest stoppen. En dat is denk ik één van de moeilijkste dingen die ik ooit gedaan heb. En ja, dat was heel heftig en kut. Maar daarna kon ik stapje voor stapje weer opkrabbelen.
En nu bijna twee jaar later, ben ik zo blij dat ik die keuze heb gemaakt destijds. Daarmee is het echt niet allemaal ineens makkelijk, want met de vader van mijn kind moet ik nog steeds communiceren en dat blijft heel lastig. Maar ik ben daar wel sterker in geworden. Daarnaast vind ik het ook pittig om voor een aantal dingen alleen te staan. Vaak aanstaan, oppas regelen voor van alles en nog wat, fulltime werken, het gevoel overal verantwoordelijk voor te zijn (huis, inkomen, etcetera).
Maar dat ik niet meer dagelijks uitgescholden word, er niet meer naar me geschreeuwd wordt, ik niet meer buikpijn en stress heb voor zaken waarvan ik niet eens wist of dat zou gaan spelen of hoe zijn reactie zou zijn, dat ik mijn kind in mijn tijd zo veilig mogelijk kan laten zijn, dat zou ik nooit meer willen inruilen voor de gemakken van die relatie (die er eigenlijk bijna niet waren).
Ik hoop dat je er iets aan hebt, en anders lees je er maar overheen en zijn er genoeg andere forummers met waardevolle bijdragen![:-]](./../../../../smilies/77_happy.gif "Happy")
Wat ik nog wil meegeven is dat het uiteraard goed is om een keuze te maken, een keuze waarvan jij misschien al wel voelt welke kant dat straks opgaat. Maar die keuze maken, mag ook wat tijd kosten. Het mag snel gaan, maar het mag ook even duren voor je alles helder hebt en je stevig staat in de keuze die je gaat maken.
Bij mij was er sprake van een soort (psychisch) huiselijk geweld, waarbij ik jouw twijfels en gevoelens heel erg herken. De twijfel of je wel duidelijk genoeg gezegd hebt wat jouw grens is, dat je bang bent dat je je schuldig gaat voelen (of dat al doet), hoe je nieuwe situatie er dan uit komt te zien.
Maar zoals iemand hier toen eens tegen mij zei, die angst is comfortabel. Want dat ken je. En dat maakt dat je niet kiest voor je eigen welzijn, maar daarmee dus ook niet voor het welzijn van je kinderen.
Het duurde bij mij even voor ik voelde dat het niet oké was wat er gebeurde en dat hier ook niets meer in ging veranderen. Dat heeft heel wat gesprekken gekost met professionele ondersteuning, hier schrijven en toch wat mensen betrekken in wat er thuis gebeurde.
Uiteindelijk ben ik even weggegaan, niet met het idee om uit elkaar te gaan, maar omdat ik niet meer kon nadenken. Ik moest echt even rust hebben. In die week ben ik tot de conclusie gekomen dat het moest stoppen. En dat is denk ik één van de moeilijkste dingen die ik ooit gedaan heb. En ja, dat was heel heftig en kut. Maar daarna kon ik stapje voor stapje weer opkrabbelen.
En nu bijna twee jaar later, ben ik zo blij dat ik die keuze heb gemaakt destijds. Daarmee is het echt niet allemaal ineens makkelijk, want met de vader van mijn kind moet ik nog steeds communiceren en dat blijft heel lastig. Maar ik ben daar wel sterker in geworden. Daarnaast vind ik het ook pittig om voor een aantal dingen alleen te staan. Vaak aanstaan, oppas regelen voor van alles en nog wat, fulltime werken, het gevoel overal verantwoordelijk voor te zijn (huis, inkomen, etcetera).
Maar dat ik niet meer dagelijks uitgescholden word, er niet meer naar me geschreeuwd wordt, ik niet meer buikpijn en stress heb voor zaken waarvan ik niet eens wist of dat zou gaan spelen of hoe zijn reactie zou zijn, dat ik mijn kind in mijn tijd zo veilig mogelijk kan laten zijn, dat zou ik nooit meer willen inruilen voor de gemakken van die relatie (die er eigenlijk bijna niet waren).
Ik hoop dat je er iets aan hebt, en anders lees je er maar overheen en zijn er genoeg andere forummers met waardevolle bijdragen
woensdag 30 april 2025 om 12:07
Droeg jouw chagrijnige ex dan niks meer bij?Ben-ik-weer schreef: ↑30-04-2025 12:05Ik vond mijn leven met mijn chagrijnige man een stuk eenvoudiger dan mijn leven daarna waarbij ik vrijwel de volledige zorg voor de kinderen droeg.
woensdag 30 april 2025 om 12:19
Om de week een weekendje. Verder kwam en komt alles op mijn schouders neer want ondertussen willen ze er ook amper meer heen.
Zelfs nu ze puber zijn en bijna volwassen: loodzwaar vind ik het, zelden tot nooit elders de verantwoordelijkheid neer kunnen leggen.
woensdag 30 april 2025 om 12:20
Financieel draagt hij overigens wel bij. Maar dat is eerlijk gezegd het minste van mijn zorgen.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
