Relaties
alle pijlers
Negatieve man beïnvloedt mijn stemming
maandag 28 april 2025 om 08:40
Sorry voor dit lange verhaal, ik kan niet meer helder denken en hopelijk hebben jullie goede adviezen.
Mijn man en ik zijn 12 jaar samen, met kinderen van 9 en 6.
Al sinds ik hem ken is hij geen prater. Er kan gerust een dag voorbij gaan waarbij hij vrijwel niets zegt. Als ik aangeef bijvoorbeeld iets niet fijn te vinden blijft het bij een “ok” of “sorry”, als ik hem naar zijn mening of gevoel vraag is het meestal “ik weet het niet”. Gevoel toont hij ook eigenlijk niet, behalve chagrijnigheid en boosheid. Ik heb hem al jaren niet meer zien lachen thuis; sowieso niet sinds de kinderen er zijn.
Ik vond dit altijd heel lastig, maar dacht dat dit was hoe hij is en dat ik daar maar mee moest dealen. Tot een jaar of 3 geleden, toen hij een collega leerde kennen op werk. Ze had thuis problemen en hij maakte zich erg druk om haar. Hele dag appen, ‘s avonds laat bellen, ze kwam (zonder dat te zeggen) hier thuis, etc. Hij maakte zich druk om haar, en dat geloof ik wel, maar ik vond het moeilijk om te zien dat hij blijkbaar wel met haar kon praten en niet met mij. Na iets van een jaar kregen ze erge ruzie en wilde ze hem niet meer zien. Hij was hier compleet van overstuur, wist niet wat hem overkwam. Dit heeft mij erg geraakt; om mij of de kinderen toont hij vrijwel geen emoties en om haar gaat hij helemaal kapot. Ik heb hem gevraagd of hij wel gelukkig was bij ons, omdat wij hem niet zo veel lijken te doen als zij. Hij antwoordde daarop dat hij dacht nog nooit echt gelukkig te zijn. En ik denk eigenlijk dat dit waar is…
Hij is vrijwel elke dag boos op de kinderen want ze maken troep, lawaai, luisteren niet of storen hem. Hij is weken achtereen chagrijnig, waarbij hij bijna niet praat. Hij heeft geen interesse in bijvoorbeeld mijn dag (ik heb hem bijvoorbeeld moeten leren dat ik het fijn vind als hij vraagt hoe mijn dag was als ik thuis kom), als ik stofzuig, kook of iets anders doe in huis doet hij het direct daarna nog een keer over omdat het niet goed genoeg is, enzovoort. Als ik hem vraag wat hem gelukkig maakt is het “een opgeruimd huis”.
Hij is al ruim 10 jaar bezig met een studie waar hij elk jaar meer dan €3000 voor betaald, hij is er al een aantal keer bijna door ontslagen, maar haalt al jaren geen enkele punt. Als ik hem vraag hoe hij het voor zich ziet? “Ik weet het niet.”
Sinds een maand of 4 lijkt er wat geknapt bij mij. Hij maakte (niet voor het eerst) de oudste aan het huilen met zijn gevit, en stond erbij en keek ernaar. Diezelfde dag ging ik naar een andere stad om de volgende dag een halve marathon te lopen; de derde keer sinds de kinderen er zijn dat ik een nacht weg was. Hij was al een week extra chagrijnig. De dag van de marathon kreeg ik berichtjes van vrienden en bekenden met “succes!” en na de tijd “hoe was het??” en van hem? Een appje hoe laat ik thuis dacht te zijn en een enorme app met dat de kinderen zo vreselijk vervelend zijn. Niets over mijn halve of wat dan ook.
Een jaar geleden ben ik naar de POH gegaan omdat ik niet meer wist hoe ik met zijn buien om moest gaan, ze trekken mij mee naar beneden en ik heb er enorm last van. Die man vroeg waarom ik eigenlijk nog bij hem bleef…..En ik weet het niet meer. Ik ben moe van zijn eeuwige negatieve stemming, zijn gemok om alles in huis en om/op de kinderen, zijn onmogelijkheid om over dingen te praten en zijn laksheid. Zonder kinderen was ik al lang weg geweest, maar ja…Die kinderen hebben we wel…
Mijn man en ik zijn 12 jaar samen, met kinderen van 9 en 6.
Al sinds ik hem ken is hij geen prater. Er kan gerust een dag voorbij gaan waarbij hij vrijwel niets zegt. Als ik aangeef bijvoorbeeld iets niet fijn te vinden blijft het bij een “ok” of “sorry”, als ik hem naar zijn mening of gevoel vraag is het meestal “ik weet het niet”. Gevoel toont hij ook eigenlijk niet, behalve chagrijnigheid en boosheid. Ik heb hem al jaren niet meer zien lachen thuis; sowieso niet sinds de kinderen er zijn.
Ik vond dit altijd heel lastig, maar dacht dat dit was hoe hij is en dat ik daar maar mee moest dealen. Tot een jaar of 3 geleden, toen hij een collega leerde kennen op werk. Ze had thuis problemen en hij maakte zich erg druk om haar. Hele dag appen, ‘s avonds laat bellen, ze kwam (zonder dat te zeggen) hier thuis, etc. Hij maakte zich druk om haar, en dat geloof ik wel, maar ik vond het moeilijk om te zien dat hij blijkbaar wel met haar kon praten en niet met mij. Na iets van een jaar kregen ze erge ruzie en wilde ze hem niet meer zien. Hij was hier compleet van overstuur, wist niet wat hem overkwam. Dit heeft mij erg geraakt; om mij of de kinderen toont hij vrijwel geen emoties en om haar gaat hij helemaal kapot. Ik heb hem gevraagd of hij wel gelukkig was bij ons, omdat wij hem niet zo veel lijken te doen als zij. Hij antwoordde daarop dat hij dacht nog nooit echt gelukkig te zijn. En ik denk eigenlijk dat dit waar is…
Hij is vrijwel elke dag boos op de kinderen want ze maken troep, lawaai, luisteren niet of storen hem. Hij is weken achtereen chagrijnig, waarbij hij bijna niet praat. Hij heeft geen interesse in bijvoorbeeld mijn dag (ik heb hem bijvoorbeeld moeten leren dat ik het fijn vind als hij vraagt hoe mijn dag was als ik thuis kom), als ik stofzuig, kook of iets anders doe in huis doet hij het direct daarna nog een keer over omdat het niet goed genoeg is, enzovoort. Als ik hem vraag wat hem gelukkig maakt is het “een opgeruimd huis”.
Hij is al ruim 10 jaar bezig met een studie waar hij elk jaar meer dan €3000 voor betaald, hij is er al een aantal keer bijna door ontslagen, maar haalt al jaren geen enkele punt. Als ik hem vraag hoe hij het voor zich ziet? “Ik weet het niet.”
Sinds een maand of 4 lijkt er wat geknapt bij mij. Hij maakte (niet voor het eerst) de oudste aan het huilen met zijn gevit, en stond erbij en keek ernaar. Diezelfde dag ging ik naar een andere stad om de volgende dag een halve marathon te lopen; de derde keer sinds de kinderen er zijn dat ik een nacht weg was. Hij was al een week extra chagrijnig. De dag van de marathon kreeg ik berichtjes van vrienden en bekenden met “succes!” en na de tijd “hoe was het??” en van hem? Een appje hoe laat ik thuis dacht te zijn en een enorme app met dat de kinderen zo vreselijk vervelend zijn. Niets over mijn halve of wat dan ook.
Een jaar geleden ben ik naar de POH gegaan omdat ik niet meer wist hoe ik met zijn buien om moest gaan, ze trekken mij mee naar beneden en ik heb er enorm last van. Die man vroeg waarom ik eigenlijk nog bij hem bleef…..En ik weet het niet meer. Ik ben moe van zijn eeuwige negatieve stemming, zijn gemok om alles in huis en om/op de kinderen, zijn onmogelijkheid om over dingen te praten en zijn laksheid. Zonder kinderen was ik al lang weg geweest, maar ja…Die kinderen hebben we wel…
woensdag 30 april 2025 om 15:50
Ben-ik-weer, dat is ook waar ik bang voor ben. Kan ik het wel aan in mijn eentje? Vooral het niet kunnen overleggen lijkt me heel lastig.
Jahallo, dankjewel voor je fijne en uitgebreide post, ik heb er veel aan. Die uitspraak van die angst (sowieso een groot ding bij mij, met een angststoornis…) die vertrouwd is is natuurlijk helemaal waar.
Sierlijk, goed dat ik dat weet dat dat in ieder geval érgens mogelijk is, dat zou wel top zijn als dat hier ook zo is!
Evelien, eerlijk gezegd zou het me niets verbazen. Ik heb het hem ook al vaak gezegd/gevraagd er iets mee te doen, maar helaas wil hij dat niet. Met de kinderen gaat het wel goed, hoewel ze ‘‘s ochtends nogal eens uit ons bed worden gejaagd omdat ze mijn man wakker houden met geklets. Dat zorgt natuurlijk ook voor tranen. Deze vakantie is hij veel werken, en we hebben al een paar fijne dagen gehad gelukkig.
Sinds vorige week ben ik gestopt met moeite doen, kletsen, belangstelling tonen, en oh wat heeft hij het door. Hij zegt de hele tijd dat hij zoveel van me houdt, knuffelt de kinderen, enzovoort. Ik vind dat heel moeilijk, aan de ene kant denk ik “hij kan het dus toch wel”, aan de andere kant denk ik “je bent mooi te laat en doet het alleen omdat ik heb gezegd dat je normaal moet doen tegen de kinderen.”
Jahallo, dankjewel voor je fijne en uitgebreide post, ik heb er veel aan. Die uitspraak van die angst (sowieso een groot ding bij mij, met een angststoornis…) die vertrouwd is is natuurlijk helemaal waar.
Sierlijk, goed dat ik dat weet dat dat in ieder geval érgens mogelijk is, dat zou wel top zijn als dat hier ook zo is!
Evelien, eerlijk gezegd zou het me niets verbazen. Ik heb het hem ook al vaak gezegd/gevraagd er iets mee te doen, maar helaas wil hij dat niet. Met de kinderen gaat het wel goed, hoewel ze ‘‘s ochtends nogal eens uit ons bed worden gejaagd omdat ze mijn man wakker houden met geklets. Dat zorgt natuurlijk ook voor tranen. Deze vakantie is hij veel werken, en we hebben al een paar fijne dagen gehad gelukkig.
Sinds vorige week ben ik gestopt met moeite doen, kletsen, belangstelling tonen, en oh wat heeft hij het door. Hij zegt de hele tijd dat hij zoveel van me houdt, knuffelt de kinderen, enzovoort. Ik vind dat heel moeilijk, aan de ene kant denk ik “hij kan het dus toch wel”, aan de andere kant denk ik “je bent mooi te laat en doet het alleen omdat ik heb gezegd dat je normaal moet doen tegen de kinderen.”
woensdag 30 april 2025 om 15:55
Knap je daar niet verschrikkelijk op af?ScullylovesM schreef: ↑30-04-2025 15:50
Sinds vorige week ben ik gestopt met moeite doen, kletsen, belangstelling tonen, en oh wat heeft hij het door. Hij zegt de hele tijd dat hij zoveel van me houdt, knuffelt de kinderen, enzovoort. Ik vind dat heel moeilijk, aan de ene kant denk ik “hij kan het dus toch wel”, aan de andere kant denk ik “je bent mooi te laat en doet het alleen omdat ik heb gezegd dat je normaal moet doen tegen de kinderen.”
Zou latten nog een optie kunnen zijn? Hij zijn eigen flatje, jij en de kinderen het huis.
En het licht schijnt in de duisternis, en de duisternis heeft het niet gegrepen.
woensdag 30 april 2025 om 15:56
Dit komt niet over als iemand met een onvermogen. Hij kan het wel, maar pas wanneer jij een grens aangeeft en hij iets dreigt te verliezen. Hier zou ik ook onpasselijk van worden!ScullylovesM schreef: ↑30-04-2025 15:50Ben-ik-weer, dat is ook waar ik bang voor ben. Kan ik het wel aan in mijn eentje? Vooral het niet kunnen overleggen lijkt me heel lastig.
Jahallo, dankjewel voor je fijne en uitgebreide post, ik heb er veel aan. Die uitspraak van die angst (sowieso een groot ding bij mij, met een angststoornis…) die vertrouwd is is natuurlijk helemaal waar.
Sierlijk, goed dat ik dat weet dat dat in ieder geval érgens mogelijk is, dat zou wel top zijn als dat hier ook zo is!
Evelien, eerlijk gezegd zou het me niets verbazen. Ik heb het hem ook al vaak gezegd/gevraagd er iets mee te doen, maar helaas wil hij dat niet. Met de kinderen gaat het wel goed, hoewel ze ‘‘s ochtends nogal eens uit ons bed worden gejaagd omdat ze mijn man wakker houden met geklets. Dat zorgt natuurlijk ook voor tranen. Deze vakantie is hij veel werken, en we hebben al een paar fijne dagen gehad gelukkig.
Sinds vorige week ben ik gestopt met moeite doen, kletsen, belangstelling tonen, en oh wat heeft hij het door. Hij zegt de hele tijd dat hij zoveel van me houdt, knuffelt de kinderen, enzovoort. Ik vind dat heel moeilijk, aan de ene kant denk ik “hij kan het dus toch wel”, aan de andere kant denk ik “je bent mooi te laat en doet het alleen omdat ik heb gezegd dat je normaal moet doen tegen de kinderen.”
woensdag 30 april 2025 om 15:58
Hahaha wat fijn dat jullie dat zeggen, daar knap ik inderdaad vreselijk op af (en dat vind ik eigenlijk heel slecht van mezelf, maar ik kan daar helemaal niets mee).
Latten zou best een optie kunnen zijn geweest, maar dat had dan denk eerder gemoeten. Ik ben er om eerlijk te zijn wel een beetje klaar mee.
Latten zou best een optie kunnen zijn geweest, maar dat had dan denk eerder gemoeten. Ik ben er om eerlijk te zijn wel een beetje klaar mee.
scullylovesm wijzigde dit bericht op 30-04-2025 16:00
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
30.08% gewijzigd
woensdag 30 april 2025 om 15:59
Ik vind het juist supergezond! Vasthouden.ScullylovesM schreef: ↑30-04-2025 15:58Hahaha wat fijn dat jullie dat zeggen, daar knap ik inderdaad vreselijk op af (en dat vind ik eigenlijk heel slecht van mezelf, maar ik kan daar helemaal niets mee).
En het licht schijnt in de duisternis, en de duisternis heeft het niet gegrepen.
woensdag 30 april 2025 om 19:12
ScullylovesM schreef: ↑30-04-2025 15:50Ben-ik-weer, dat is ook waar ik bang voor ben. Kan ik het wel aan in mijn eentje? Vooral het niet kunnen overleggen lijkt me heel lastig.
Maar kan dat nu wel dan? Wat voor overleg is er nu? Wat ben-ik-weer omschrijft is natuurlijk legitiem. Voor sommige mensen kan het heel zwaar zijn/aanvoelen. Maar voor anderen zal het een grote opluchting zijn. Dat ze grotendeels zelf de beslissingen kunnen nemen.
Zou het ook ergens in het midden kunnen liggen? Dus ja, je kunt het in je eentje én ja, het is af en toe ook heel pittig?
woensdag 30 april 2025 om 20:27
Jahallo, echt, is het alweer bijna 2 jaar geleden. Wow. Ik heb je worsteling gevolgd en herken ook stukjes bij to die jij ook had: excuses maken voor je man en het jezelf naar beneden halen. Dat zat zo ingebakken in hoe jij naar jezelf keek en ook to vindt dat ze een aansteller is die haar lat van wat ze mag verwachten van een partner heel laag heeft liggen. Maar jij hebt een grens getrokken. Ook al was je het niet bewust, ergens is die knop omgegaan.
Ik vind het ook heel eerlijk vd vrouwen die schrijven dat het zwaar is. Je hebt niks aan een plaatje van rozengeur en maneschijn to. Want het zal echt niet alleen maar leuk zijn om de zorg ook letterlijk alleen te doen. Je man klinkt niet als iemand die met liefde en plezier zijn rol pakt, dus het merendeel zal op jouw schouders blijven komen. Daar zal niet veel in veranderen. Het lichtere gevoel zal in andere dingen zitten. De vrouwen die hier al ervaring in hebben, zullen je dat beter kunnen uitleggen dan ik.
Ik vind het ook heel eerlijk vd vrouwen die schrijven dat het zwaar is. Je hebt niks aan een plaatje van rozengeur en maneschijn to. Want het zal echt niet alleen maar leuk zijn om de zorg ook letterlijk alleen te doen. Je man klinkt niet als iemand die met liefde en plezier zijn rol pakt, dus het merendeel zal op jouw schouders blijven komen. Daar zal niet veel in veranderen. Het lichtere gevoel zal in andere dingen zitten. De vrouwen die hier al ervaring in hebben, zullen je dat beter kunnen uitleggen dan ik.
woensdag 30 april 2025 om 20:39
Ook ik heb het twee jaar geleden van jou meegelezen Jahallo, en ben ondertussen alweer bijna 8 jaar alleen. Zwaar omdat het veel is? Natuurlijk. Maar niet zwaarder dan de stemming die er nu bij jou thuis is. Eindelijk een prettige sfeer omdat je man veel werkt, dat is zo veelzeggend.
Praktisch gezien is het, zeker met jongere kinderen of zorgintensieve kinderen, zwaarder. Maar praktische problemen kun je praktisch oplossen, bijvoorbeeld met een oppas, of de picnic. Iemand die altijd chagrijnig is drukt zo’n stempel op het hele gezin, de ontspanning die er voor jullie alledrie zal optreden, is alles waard. Nu voel je je zelf ook bedrukt, hoeveel lichter kan alles alleen maar worden!
En als je eigenlijk het meeste al alleen doet, of zelfs zaken die je partner aanpakt weer moet rechtbreien, hoeveel scheelt het dan?
Mijn advies aan vriendinnen die klagen over hun relatie is in principe toch altijd dat ze het beste bij elkaar kunnen proberen te blijven, tenzij… jij hebt echt een tenzij-relatie. Dit brengt je geen moment meer geluk, maar vooral het tegenovergestelde. En erger, je kinderen ook.
Zet hem op, en volg je eigen proces, neem je tijd en regel alles zo goed mogelijk.
Praktisch gezien is het, zeker met jongere kinderen of zorgintensieve kinderen, zwaarder. Maar praktische problemen kun je praktisch oplossen, bijvoorbeeld met een oppas, of de picnic. Iemand die altijd chagrijnig is drukt zo’n stempel op het hele gezin, de ontspanning die er voor jullie alledrie zal optreden, is alles waard. Nu voel je je zelf ook bedrukt, hoeveel lichter kan alles alleen maar worden!
En als je eigenlijk het meeste al alleen doet, of zelfs zaken die je partner aanpakt weer moet rechtbreien, hoeveel scheelt het dan?
Mijn advies aan vriendinnen die klagen over hun relatie is in principe toch altijd dat ze het beste bij elkaar kunnen proberen te blijven, tenzij… jij hebt echt een tenzij-relatie. Dit brengt je geen moment meer geluk, maar vooral het tegenovergestelde. En erger, je kinderen ook.
Zet hem op, en volg je eigen proces, neem je tijd en regel alles zo goed mogelijk.
woensdag 30 april 2025 om 21:00
Kon je dat wel toen je nog samen was?Ben-ik-weer schreef: ↑30-04-2025 12:19Om de week een weekendje. Verder kwam en komt alles op mijn schouders neer want ondertussen willen ze er ook amper meer heen.
Zelfs nu ze puber zijn en bijna volwassen: loodzwaar vind ik het, zelden tot nooit elders de verantwoordelijkheid neer kunnen leggen.
Ik denk dat daar mijn ooit-euforie vandaan kwam. Ik deed het allemaal al alleen maar dan met een dood paard in de keuken dat op geen enkele wijze in beweging te krijgen was. Zonder hem kon ik het gewoon lekker allemaal op mijn manier doen zonder dat loodzware gevaarte in mijn huis. Niet dat mijn ex zo'n groot manmens is maar hij had een zwaarte om zich heen, allemensen.
Nu was mijn partner niet "gewoon chagrijnig", hij was knaldepressief, als ik hem voor een potje witte verf naar de bouwmarkt stuurde(!!) dan stond hij na een uur weer huilend voor mijn neus, zonder verf.
Mijn kinderen zijn en waren echt het probleem niet, dat zijn schaapjes ondanks hun diagnoses. Het was echt mijn ooit man die het leven zwaarder dan zwaar maakte.
En gelukkig was oppas bijna altijd voor handen in de vorm van mijn ouders, dat scheelt natuurlijk ook.
.
woensdag 30 april 2025 om 21:03
Wat een raar spelletje speelt hij, het trek-duw spelletje, het kat-muis spel. Neem jij afstand dan trekt hij en als jij zaken van hem verwacht trekt hij zich terug.ScullylovesM schreef: ↑30-04-2025 15:50Sinds vorige week ben ik gestopt met moeite doen, kletsen, belangstelling tonen, en oh wat heeft hij het door. Hij zegt de hele tijd dat hij zoveel van me houdt, knuffelt de kinderen, enzovoort. Ik vind dat heel moeilijk, aan de ene kant denk ik “hij kan het dus toch wel”, aan de andere kant denk ik “je bent mooi te laat en doet het alleen omdat ik heb gezegd dat je normaal moet doen tegen de kinderen.”
Ik geloof nooit dat dit blijft, als jij weer toenadert duwt hij weer af. In die zin doorzie je het goed denk ik.
Stiekem ben ik wel benieuwd of hij het zelf ook doorziet, hoe hij ernaar kijkt. Maar ik snap ook heel goed als je niet eens meer de zin hebt om dit gesprek met hem aan te gaan.
.
woensdag 30 april 2025 om 21:05
Hier nu bijna jaar alleen, gescheiden van een soortgelijke man (3 kids). Is het zwaar? Jeps. Maae tegelijkertijd ook een enorme opluchting. Ik mag en kan weer mezelf zijn.
En dat nu opeens poeslief zijn zegt al genoeg, hij weet dondersgoed dat je grens bereikt is en dat je er klaar mee bent.
Sterkte TS! Je kan het!
En dat nu opeens poeslief zijn zegt al genoeg, hij weet dondersgoed dat je grens bereikt is en dat je er klaar mee bent.
Sterkte TS! Je kan het!
woensdag 30 april 2025 om 21:53
Dit is toch ontzettend onvolwassen? Pas leuk en aardig kunnen doen als een ander besluit het uit pure armoede maar op te geven. Dan wel ineens leuk kunnen doen? Ik zou daar nog veel harder op afknappen, dan een man die het niet kan door bijv. autisme. Blijft het nog steeds vreselijk eenzaam en pijnlijk, maar dan kun je misschien ook vrede krijgen met dat dit het beste is wat erin zit.Rooss4.0 schreef: ↑30-04-2025 21:03Wat een raar spelletje speelt hij, het trek-duw spelletje, het kat-muis spel. Neem jij afstand dan trekt hij en als jij zaken van hem verwacht trekt hij zich terug.
Ik geloof nooit dat dit blijft, als jij weer toenadert duwt hij weer af. In die zin doorzie je het goed denk ik.
Stiekem ben ik wel benieuwd of hij het zelf ook doorziet, hoe hij ernaar kijkt. Maar ik snap ook heel goed als je niet eens meer de zin hebt om dit gesprek met hem aan te gaan.
woensdag 30 april 2025 om 22:48
Ik denk echt dat hij het niet inziet. Ik noem het een spelletje maar dat is wellicht een misplaatst woord, ik denk dat heel veel mensen gaan bewegen als ze merken dat hun partner een terugtrekkende beweging maakt, alsof er energetisch wat verschuift waardoor men wakker wordt.NomenNesci0 schreef: ↑30-04-2025 21:53Dit is toch ontzettend onvolwassen? Pas leuk en aardig kunnen doen als een ander besluit het uit pure armoede maar op te geven. Dan wel ineens leuk kunnen doen?
Daarom zou ik nieuwsgierig zijn naar zijn gedrag, dat is een beetje de hobbypsych in mij.
Maar het is klootzakken gedrag, expres of niet expres en ik zou er ook op afknappen.
.
woensdag 30 april 2025 om 23:02
Wat hij hiermee eigenlijk zegt: ik geef er nog steeds geen reet om, maar als ik de veiligheid van een gezin dreig te verliezen zet ik wel even mijn beste beentje voor totdat het stof is neergedaald. Je kunt er de klok op gelijk zetten dat hij daarna weer vervalt in zijn silent treatment. Zo houdt hij jou gevangen in een giftige dynamiek waarvan hij de touwtjes stevig in handen heeft. In plaats van daar eerlijk over te zijn voert hij een toneelstukje op uit eigen belang. Respectloos en pijnlijk. Hij komt op mij écht over als een gewiekste man.
Ervaar je dat zelf ook zo, To?
Ervaar je dat zelf ook zo, To?
donderdag 1 mei 2025 om 05:50
Ja, toen kon ik wel loslaten: hij is een prima vader (maar nog steeds chagrijnig).Rooss4.0 schreef: ↑30-04-2025 21:00Kon je dat wel toen je nog samen was?
Ik denk dat daar mijn ooit-euforie vandaan kwam. Ik deed het allemaal al alleen maar dan met een dood paard in de keuken dat op geen enkele wijze in beweging te krijgen was. Zonder hem kon ik het gewoon lekker allemaal op mijn manier doen zonder dat loodzware gevaarte in mijn huis. Niet dat mijn ex zo'n groot manmens is maar hij had een zwaarte om zich heen, allemensen.
Nu was mijn partner niet "gewoon chagrijnig", hij was knaldepressief, als ik hem voor een potje witte verf naar de bouwmarkt stuurde(!!) dan stond hij na een uur weer huilend voor mijn neus, zonder verf.
Mijn kinderen zijn en waren echt het probleem niet, dat zijn schaapjes ondanks hun diagnoses. Het was echt mijn ooit man die het leven zwaarder dan zwaar maakte.
En gelukkig was oppas bijna altijd voor handen in de vorm van mijn ouders, dat scheelt natuurlijk ook.
Hij heeft geen depressie, hij is gewoon geen vrolijk persoon.
Fijn, die oppas! Ik had dat helaas niet.
donderdag 1 mei 2025 om 06:37
Ik weet niet of hij het expres doet. Ik denk dat hij er niets van snapt, bang is mij kwijt te raken en dat nu begint te voelen. Hij heeft de afgelopen jaren een paar keer in een zeldzaam openhartig moment gezegd dat hij niet zonder mij kan en ik denk dat hij dat echt zo voelt, hij zit vast in zijn niet-kunnen (op emotioneel, praat- & studiegebied). Eigenlijk héél slecht van mij als liefhebbende vrouw dat ik hem nog nooit op het bestaan van psychologen heb gewezen, hoe kan hij er dan wat aan doen? 
donderdag 1 mei 2025 om 07:12
Je bent een van de twee partners in jullie relatie. Jij bent niet degene die in haar eentje verantwoordelijk is voor het slagen van jullie relatie. Hij is dat net zo goed.
Hij lijkt niet al te veel positiefs toe te voegen in jullie leven. Je hebt eigenlijk meer last van hem dan plezier. Het wordt tijd dat jij eens goed kijkt naar wat jij allemaal doet. Volgens mij ben je een topwijf
en verdien jij heel veel beter dan dit. En je kinderen ook.
Kun jij niet gewoon in het huis blijven wonen met de kinderen? Lijkt mij heel logisch eigenlijk.
Wat gebeurt er als jij zegt dat het klaar is, en zegt dat je verwacht dat hij over een week weg is?
Hij lijkt niet al te veel positiefs toe te voegen in jullie leven. Je hebt eigenlijk meer last van hem dan plezier. Het wordt tijd dat jij eens goed kijkt naar wat jij allemaal doet. Volgens mij ben je een topwijf
en verdien jij heel veel beter dan dit. En je kinderen ook. Kun jij niet gewoon in het huis blijven wonen met de kinderen? Lijkt mij heel logisch eigenlijk.
Wat gebeurt er als jij zegt dat het klaar is, en zegt dat je verwacht dat hij over een week weg is?
donderdag 1 mei 2025 om 07:50
Ach, wat zielig.ScullylovesM schreef: ↑01-05-2025 06:37Ik weet niet of hij het expres doet. Ik denk dat hij er niets van snapt, bang is mij kwijt te raken en dat nu begint te voelen. Hij heeft de afgelopen jaren een paar keer in een zeldzaam openhartig moment gezegd dat hij niet zonder mij kan en ik denk dat hij dat echt zo voelt, hij zit vast in zijn niet-kunnen (op emotioneel, praat- & studiegebied). Eigenlijk héél slecht van mij als liefhebbende vrouw dat ik hem nog nooit op het bestaan van psychologen heb gewezen, hoe kan hij er dan wat aan doen?
Het ligt inderdaad allemaal aan jou.
Meen je echt wat je hier zegt of maak je een grapje?
Levensgenieter 
donderdag 1 mei 2025 om 08:33
Jij weet zelf waarschijnlijk het beste of hij dat zegt omdat hij echt om je geeft of dat het meer een egoïstische onderlaag heeft. Dat hij je bijvoorbeeld niet kwijt wil omdat jij voor hem comfort, veiligheid, of een bepaalde vorm van status vertegenwoordigt. Hij komt in ieder geval pas in actie als hij dreigt jou te verliezen en dat heeft iets respectloos en egoïstisch tegelijk. Alsof hij jouw waarde niet echt ziet. Juist daarom is het belangrijk dat jij nu duidelijk blijft, dat je laat merken dat je wilt dat er écht iets verandert en dat hij hulp zoekt. En dat je anders je eigen conclusies trekt.ScullylovesM schreef: ↑01-05-2025 06:37Ik weet niet of hij het expres doet. Ik denk dat hij er niets van snapt, bang is mij kwijt te raken en dat nu begint te voelen. Hij heeft de afgelopen jaren een paar keer in een zeldzaam openhartig moment gezegd dat hij niet zonder mij kan en ik denk dat hij dat echt zo voelt, hij zit vast in zijn niet-kunnen (op emotioneel, praat- & studiegebied). Eigenlijk héél slecht van mij als liefhebbende vrouw dat ik hem nog nooit op het bestaan van psychologen heb gewezen, hoe kan hij er dan wat aan doen?
Het is misschien niet zijn schuld dat hij vastloopt, maar kom op, jullie zijn nu al zolang samen, hij ziet heus wat hij aanricht door telkens als een donderwolk aanwezig te zijn thuis. Wees een vent en zoek hulp!
donderdag 1 mei 2025 om 11:38
Als je pas gaat bewegen als je op een bepaald moment gaat merken dat je mogelijk iets aan het verliezen bent, dan heb je eigenlijk alleen maar interesse en oog voor jezelf. Je eigen comfort mag niet in het gedrang komen.
Pas als jij, als het centrum van het universum, iets kwijtraakt, dán ga je ervoor proberen te zorgen om het niet kwijt te raken.
Maar al die tijd ervoor kon het je bijzonder weinig interesseren hoe je partner en kinderen erbij zaten. Had je weinig oor naar klachten. Dan leef je wel echt heel hard vooral voor jezelf.
Maar misschien zijn veel mensen zo, dat zou kunnen. Ik geloof niet dat ik dan uberhaupt een relatie zou willen als mensen vooral zo zijn. Ik heb godzijdank een partner die niet zo is en weet dat het dus wél kan.
Maar het is klootzakken gedrag, expres of niet expres en ik zou er ook op afknappen.
nomennesci0 wijzigde dit bericht op 01-05-2025 11:43
8.29% gewijzigd
donderdag 1 mei 2025 om 11:47
Sterker nog, iemand die al zoveel jaar zo is en zo weinig interesse toont in eigen vrouw en kinderen, die kan misschien een inie minie beetje verbeteren onder dreiging, maar om dit vast te houden ben je jaren verder en de verbetering is (schat ik zomaar in) echt geen persoonlijkheids verandering. Hij gaat niet ineens beter met de kinderen kunnen dealen en het gebrek aan interesse in zijn vrouw kan hij misschien gefaked wat aanleren. Maar het blijft plak en knipwerk niveau kleuterschool. De emotionele volwassenheid gaat echt niet komen.
donderdag 1 mei 2025 om 12:34
Die gaat nergens heen hoor. Ook niet als er een andere plek zou zijn waar hij heen zou kunnen.Maria1905 schreef: ↑01-05-2025 07:12Je bent een van de twee partners in jullie relatie. Jij bent niet degene die in haar eentje verantwoordelijk is voor het slagen van jullie relatie. Hij is dat net zo goed.
Hij lijkt niet al te veel positiefs toe te voegen in jullie leven. Je hebt eigenlijk meer last van hem dan plezier. Het wordt tijd dat jij eens goed kijkt naar wat jij allemaal doet. Volgens mij ben je een topwijf
Kun jij niet gewoon in het huis blijven wonen met de kinderen? Lijkt mij heel logisch eigenlijk.
Wat gebeurt er als jij zegt dat het klaar is, en zegt dat je verwacht dat hij over een week weg is?
En waarom zou hij? Dit soort mensen gaat echt helemaal niets doen.
Behalve dat voor TO en kinderen nog wel eens heel zwaar kan worden, zwaarder dan nu.
Vaak komt een gekwetst ego dan boven.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
